Nerd Playboy!!!

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 สงครามเตียง + ข้อตกลงระหว่างเรา(?) 100%

Chapter 1 สงครามเตียง + ข้อตกลงระหว่างเรา (?)

ขณะนี้เวลา 18.00 น. เตรียมเคารพธงชาติ (เกี่ยว ??)

  รถสปอร์ตคันหรูแล่นไปรอบๆ Seoul พื้นที่ภายในไม่กว้างขวางแต่ถ้าเมื่อดูดีๆแล้วเจ้าของรถคนเมื่อกลางวันกับปัจจุบันช่างตางกันอย่างลิบลับจากเนิร์ดหน้านิ่งกลายเป็นเพลย์บอยหน้าใส ทรงผมที่เคยเหมือนเห็ดก็ถูกเซ็ตให้เป็นอีกทรงที่ปัดขึ้นด้านบนที่ทำให้เห็นหน้าได้ชัดขึ้นแต่กลับไม่มีใครจำเค้าได้ซักคนในยามราตรี แต่ในวันนี้มันจะเปลี่ยนไป.....

@ XXX PUB IN SEOUL

เสียงเพลงบีตหนักๆกระแทกรับผู้มาเยือน กลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอลล์ที่คละคลุ้งทำให้สถานที่นี้น่าเที่ยวเป็นไหนๆ ทางโต๊ะที่เต็มไปด้วยๆสาวๆคอยล้อมหน้าล้อมหลังหนึ่งในนั้นเป็นโต๊ะของ “ท็อป” “แดซอง” “ซึงรี” เพลย์บอยเจ้าพ่อของผับแห่งหนึ่ง

จียงที่เดินเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ก็ถึงกับยิ้มพอใจให้กับสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าที่สวมชุดเดรสเกาะอกสีดำลายลูกไม้ยาวไม่ถึง 2 คืบไม่ผิดจริงๆที่เค้าจะเลือกที่นี่เป็นบ้านอีกหลังในยามค่ำคืน

ของเหลวสีใสที่มีนามว่า “เตกีล่า”ถูกกระดกเข้าคอลงไปในคราเดียวแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ท็อปรู้สึกอะไรมันเหมือนเป็นแค่น้ำเปล่าที่ต้องกินทุกวันหลังกินข้าวหรือต้องจิบบ่อยๆ

“พี่ท็อปค่ะ เต้นด้วยกันซักเพลงมั้ยคะ”หญิงสาวพยายามเกลี้ยกล่อมเค้าแต่กับได้มาแค่ปฏิกิริยาเคมี(?)ของเซลล์อะตอมส่วนไหนกลับมาจากคนข้างๆ จนนานเข้าก็เริ่มทำให้ท็อปรู้สึกรำคาญผู้หญิงจอมตื้อคนนี้

“ก็ฉันบอกว่าไม่ไง แล้วไปไกลๆฉันได้แล้วน่ารำคาญ”ท็อปตวาดลั่นหญิงสาวรู้สึกเสียหน้าอย่างมากจึงต้องรีบลุกออกไปจากโต๊ะทันทีอย่างไม่มีลังเล

“วันนี้แกเป็นอะไรของแกวะท็อปไม่เห็นจะสนุกเลย เม็นมึงไม่มาหรือว่ามึงท้อง”ซึงรีที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับหลุดกร๊ากกลับเหตุผลกวนตีนคนหล่อ(SR : ที่น้อยกว่าผม)(WRITER : หลงตัวเอง -*-)ที่โคตรเกรียนของเพื่อนรัก(?)

“เออใช่...กูท้องได้ 2 เดือนแล้ว ถุ้ย!!! พร่องส์กูกำลังเครียดอยู่เดี๋ยวล่อให้”พูดจบไม่พอฝ่ามืออรหันต์ก็ประทุษร้ายไปที่ศีรษะของเพื่อนรัก(เหรออออ!!!!)ทันที

“โอ้ยเชี่ย....กูเจ็บ”แดซองมันลูบหัวพอเป็นพิธีการก่อนจะจิ๊ปากใส่ผม เออ...น่าถีบจริงๆ

“เห้ยกูไปก่อนนะเว่ย.....แม่งตรงนั้นมีแต่แจ่มๆวะวันนี้ว่าจะสอยซักคน”ชริ๊งงงงง --* เพลย์บอยออกโรง

“โหเหี้ยนี่ทิ้งเพื่อนไอ้เลวววว......”ถึงผมจะด่ามันแต่ก็ใช่ว่ามันจะไม่ได้ยิน เหี้ย....หูดีชิบหาย!!!

“กูได้ยินสัส.....”มันชูนิ้วกลางให้ผมได้เมินแม่งเล่น 55555+

ตอนนี้ผมกำลังคิดครับ.....คิดว่า.....ว่า.....ว่าผมจะเดินไปไงให้ไปถึงห้องน้ำก่อนเวลาเพราะผมปวดขี้(-*-)พูดเล่นครับ ผมกำลังคิดว่าผมจะเอาไงกับจียงดีครับมันทำผมไว้จุกแทบกระอักน้ำเป็นสายเลือด(เว่อร์ -0-) มันไม่ได้ตายดีแน่ครับ....มึงตาย....มึงตาย....(WRITER : ได้ข่าวว่าคนที่พูดงี้เข้าโรงบาลไปหลายคนแล้วนะ *0*)

-เช้าวันใหม่ กับเช้าโฟร์โมสต์- (อีนี่โฆษณาตล๊อดๆ -0-)

“ควอนจียง”

“มาครับ”

“ปั๊ก”เหมือนเหตุการณ์จะเกิดซ้ำรอยกับเมื่อวานแต่มีรึที่เนิร์ดอย่างควอนจียงจะสนใจเชอะๆเมิน

“สูตรเคมีนะนักเรียน @145#gkhbs,l-53%fm15600%^043&4039@33##”และบลาๆ วิชานี้ช่างน่าเบื่อมีแต่คนอยากนอนแต่จะมีก็เพียงแต่ “จียงและแทยัง”ที่นั่งตามจดทุกตัวอักษร แต่กระดาษจากท้อปก็ยังลอยมาไม่หยุดจนจียงต้องหยิบมันขึ้นมาอ่าน

 “เย็นนี้เจอกันที่คอนโดกู”

คิ้วเธอขมวดเป็นปมพร้อมจะเป็นโบว์บนกล่องของขวัญตาขวาก็กระตุกถี่ๆยิกๆซอยๆ(?)แปลกๆ

“ทำไมกูต้องไปด้วย????”กระดาษถูกขยำและปาไปอีกขั้วโลกนึงและแน่นอนไปได้อย่างลื่นไหล

ปิ้ววววววว และมาพร้อมกับข้อความที่ว่า “ถ้าไม่มาความลับมึงแตกแน่”

“ความลับไรมึงอย่ามามั่ว”

ปิ้ววววววววววว กระดาษกลับไปอีกฟากโลกอีกครั้งและก็

ปิ้วววววววว และแล้วก็ ป๊าบบบบบบบ!!!!!! เสียงเหมือนมีบางอย่างกระทบเข้ากับศีรษะของผู้ที่มีอิทธิพลของย่านนี้ หลงปั้ง...ตึงตึงตึง....หลงเหล่า....ตึงตึงตึง...ฝักจิงเจ้า.....ตึงตึงตึง....จะใครเล่านอกจาก”อาจารย์ปาร์คเจซัง และนั่นก็เป็นผลทำให้การสอนต้องหยุดชะงักลงและทั้งสองคนต้องออกไปยืนข้างนอกก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย.......

“จะพาฉันไปไหน”จียงที่พยายามสะบัดมืออกจากข้อมือของร่างสูงแต่สะบัดยังไงก็ไม่ออก(WRITER : สงสัยคงต้องใช้วิกซอลกลิ่นเฟรชแบร์รี่)

“หุบปากแล้วนั่งไปเงียบๆถ้าไม่อยากให้ความลับแตก”ท็อปเหวี่ยงจียงเข้าไปในรถสปอร์ตสุดหรูอย่างไม่มีปราณีซักนิด รู้ไหมเค้าเจ็บนะ...... T3T จนไปถึงคอนโดแห่งหนึ่งในกรุงโซล.......

“มีปัญหาอะไรอีกรีบๆบอกมาจะได้กลับไปเรียน”จียงมองหน้าท็อปอย่างไม่พอใจ

“ปัญหาหนะมีแน่แต่แกต้องมาเคลียร์กับฉันเดี๋ยวนี้”สิ้นคำประกาศิตท็อปก็ฉุดกระชากลากถูร่างเล็กเข้าไปในลิฟต์อย่างไม่มีปราณีและประทุษร้ายปุ่มกดลิฟต์หมายเลข 8 อย่างเมามัน

ติ๊งงงง...........

เสียงลิฟต์ที่ร้องประท้วงว่าถึงจุดหมายปลายทางแล้ว

คีย์การ์ดของห้อง 8234 ถูกเสียบเข้าไปทันทีโดยที่คนตัวโตยังไม่หยุดที่จะลากร่างเล็กมาที่ห้องนอนพร้อมปิดประตูแล้วกดล็อคห้องอย่างไม่รีรอ(แกจะทำอะไรอ่ะปู่)

“มีธุระอะไรก็รีบๆว่ามาจะได้กลับไปเรียนต่อ”ท็อปที่เพิ่งจะล็อคประตูห้องนอนเสร็จก็กระโดดแล้วค่อมเข้าใส่ร่างเล็กทีถูกเหวี่ยงลงบนเตียงเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก”ฟู่ววว.....ท็อปเป่าลมหายใจใส่หน้าผากของจียงแล้วเอามืออีกข้างนึงที่ไม่ได้ล็อคมือของร่างเล็กไว้ขึ้นมาเกลี่ยไรผมของร่างเล็กเล่น

“ก็แค่นายต้องเป็นเบ้ฉันจนกว่าจะครบเวลา 4 เดือนและอยู่ในหน้าที่ตลอดเวลาเป็นเบ้ 24 ชั่วโมงสั่งอะไรก็ต้องทำหมด”ท็อปที่เริ่มใช้จมูกโด่งๆไล้วนอยู่บริเวณแก้มนิ่มๆของร่างเล็กโดยที่มีกรอบแว่นอันใหญ่มว๊ากกกขวางไว้อยู่

“แล้วทะ...ทำไมฉันต้องทำตามที่นายบอกดะ..อะอืม....”เสียงที่สั่นคลอนถูกกลืนหายไปพร้อมกับที่ริมฝีปากอุ่นประกบเข้าหาก่อนที่จะถูกดูดดุนเป็นเชิงขออนุญาตก่อนจะเข้าไปเก็บเกี่ยวความหอมหวานภายในโพรงปากของร่างเล็ก ก่อนที่ลิ้นร้อนจะหยอกล้อเล่นกับลิ้นของอีกฝ่ายพร้อมกับรสชาติจูปาจุ๊บรสหวานอมเปรี้ยวกลิ่นแอปเปิ้ลที่ร่างเล็กนั่งอมมาตลอดทางที่มาด้วยกัน สองลิ้นเกี่ยวกันแน่นโดยไม่มีทีท่าว่าจะผละออกจากกันแต่อย่างใด น่าแปลกจากคนที่เกลียดขี้หน้ากันแท้ๆแต่ทำไมมันกลับรู้สึกดีแปลกๆ แปลกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนที่ห้องทั้งห้องจะกลายเป็นสีขาวโพลนกว่าจะรู้สึกตัวอีกทีเสื้อนักเรียนก็หลุดลงไปจากบ่าซะแล้ว แต่ใช่ว่านั่นจะเป็นที่พอใจของร่างสูง ร่างสูงกลับใช้ริมฝีปากขบเม้มเบาๆเพื่อตีตรารอยรักสีกุหลาบบนลำคอขาวระหงส์และไหล่มนๆของร่างเล็กในทุกอณูผิว

ทำไม....ทำไมนะจียง....ทำไมนายไม่หยุดเค้านายเกลียดเค้าไม่ใช่หรอและในที่สุดผมก็สามาราถหยุดเค้าได้ผมสามารถหยุดเค้าได้แล้ว......ยังดีที่ทุกย่างของผมยังเหลือครบจะมีก็แต่รอยรักสีกุหลาบเท่านั้นที่โผล่มาเพิ่ม....ผมรีบเก็บเสื้อของตัวเองขึ้นมาก่อนจะบรรจงกลับด้านให้เรียบร้อย......แต่เดี๋ยวก่อนสิผมจะมาเป็นไอ้ขี้แพ้ได้ไง เป็นไปไม่ได้ หึหึ อย่าคิดนะว่าคนอย่างจียงจะยอมคนง่ายๆ เหอะเป็นไปไม่ได้หรอกก็อย่างที่เข้าบอกว่า “เล่นกับมังกรต้องเล่นกับไฟ เล่นกับหมาต้องเล่นกับขรี้!!!” -0- ตอนนี้จุดศูนย์กลางของแรงโน้มถ่วงได้ลอยละลิ่วตามกฏของเซอร์ควอนจียงที่ว่า “เมื่อโดนตรีนส์ต้องทีลอยแล้วร่วง ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต” เป็นไงหล่ะปรัชญาของผมใช้ได้ใช่ป่ะหล่ะ 5555+ บอกแล้วไม่แน่จริงก็อย่าลอง

เมื่อพระบาทฟาดลงไปอย่างแรงส่งผลให้ร่างสูงที่แพ้แรงต้านทานตอนนี้ลงไปนอนกองร้องโอดโออยู่หน้าเตียงเป็นที่เรียบร้อยและแน่นอนว่ามันเป็นไปได้อย่างสวยงาม (WRITER : ขอความกรุณาทุกท่านยืนไว้อาลัยให้กับปู่เทมเป็นเวลา 2 นาที อาเมนนนน!!!!)

(T.O.P) ผมใช้ความพยายามอย่างสูงที่จะรวบรวมกำลังพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งได้คนอะไรตีนหนักชิบหาย กูก็คนนะโว้ยยย เจ็บเป็นเหมือนกัน แต่สิ่งที่ผมเห็นก็คือ ไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าผมเนี่ยนั่งทำตาปริบๆยิ้มเยาะผมอยู่ ไอ้หอยหลอดปอดลูกไก่ ไม่คิดจะช่วยกูบ้างเลยยยยยย....

“น่าสงสารเนอะเจ็บมากไหม”ยัง...ยังจะมีหน้ามาถามกูอีกว่าเจ็บไหม

“ถ้าจะเจ็บมากเลยเนอะมาๆเดี๋ยวช่วย”มันมาแล้ว....มันมาแล้ว....ทำยิ้มชั่วๆที่มุมปากอีกแล้วผมพยายามจะถอยหนีแต่มีทางที่ดีกว่านั้นคือผมฉุดแม่งลงมาเลย 5555+ สุดท้ายก็ชนะผมค่อมมันได้อีกครั้งหน้ามันอ๋อไปพักนึง ผมเลยดึงแว่นแม่งออกวะเลยรำคาญลูกตา

ผลปรากฏออกมาว่า....คุณท้องได้ 2 เดือนแล้วครับ (เอิ่ม -0-) ไม่ใช่!! ผลปรากฏออกมาว่า.....แม่งน่ารักเหี้ยยยยแบบว่ามันใช่เลยมึงนี่ใช่ผู้ชายป่าวว่ะเนี่ย ทำไมผมไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งๆที่เคยเห็นมาแล้วครั้งนึงแล้วนะ เฮ้ย!! แล้วผมมาพล่ามทำไมวะ เอาซะกูหลงเลยยยยย......

(GD) “ว๊ากกกกก”ควอนจียงผู้นี่คือชาวร็อคผมไม่ได้ลงจากเตียงธรรมดา อย่าได้คิดว่าผมจะหล่นลงมาทับพระเอกแล้วปากจุ๊บกันเหมือนในละครน้ำเน่า ป่าวเลยตอนผมจะร่วงไอ้เทมมันเหวี่ยงเอาตูดผมลงพื่นขอเน้นชัดๆว่า “เลววววววววว” แล้วแม่งก็มาค่อมผม อะหืมตรงเป๊ะวันนี้ท่าไม่มีใครเสียจิ้นก็คงต้องตายกันไปข้างนึงไม่มันก็ผม

(T.O.P) เหมือนฤทธิ์มันจะหมดแล้วครับ 555+ มันเสร็จผมแน่สงสัยวันนี้จะได้เบ้เป็นเด็กเนิร์ดคนแรกของโลก ฮิ...ฮิ...ฮิ... ผมเป็นคนระยอง(?) มันสงบมากครับจนผมเผลอจ้องตามันลึกลงไป...ลงไป...ลงไป....

“ตึ้บ” เสียงเหมือนมีบางอย่างกระทบกัน อะหืมมมมมม ซึ้งสิครับซึ้ง คางกูไอ้เอี้ยยยยย!!! คางกูให้ตายเถอะไมเคิลมึงต่อยกูทำติ่งอาร๊ายยยยยย

พระบิดา พระบุตร และพระจิต อาเมนนนนน!!!

ชเวซึงฮยอนผู้นี้ขอลาตายยยยยย!!!!!

(GD) มันร่วงลงไปนอนกองข้างผมแล้วครับ เยสผมชนะ!!! -*- ผมยันตัวลุกขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าที่เหลือแล้วบอกม๊าให้หาคนมาบึ้มห้องแม่งเลย 5555+ (WRITER : น่ากลัวจริ๊งงงงง -0-) แต่ผมคงไม่ทำหรอกเพราะผมเป็นคนดีพอ (WRITER : เหรออออออ)  ป่าวหรอกครับความจริงผมกลัวติดคุก หรือใครไม่กลัว??? ใครไม่กลัวตัวๆกับผมหลังจบตอนนี้ได้นะครับ (WRITER : ไรท์ขอคนแรก) “ปั๊ก!!!”เสียงอีไรท์โดนพี่จีต่อย......(เอาเป็นว่าข้ามมันไปละกัน -0-) เหมือนตอนนี้มันจะพูดอะไรซักอย่างกับผมแต่เสียงมันอู้อี้ฟังไม่ชัดเพราะดดนใครบางคนยำมาเละ ผมรีบใส่เสื้อผ้าที่เหลือให้เสร็จแล้วกำลังจะเดินออกไปจากห้องมันแต่มันยัยตัวขึ้นมาแล้วพุดประโยคมาประโยคนึงและนั่นทำให้ผมหยุดชะงักทันที

“อย่าคิดนะว่าไม่รู้” มันยันตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียงฮะ

“รู้...รู้เรื่องอะไร” ผมพยายามกลบเกลื่อนเต็มที่วันนี้อย่าได้รู้เลยมึงงงงง

“รู้สิ่งที่นายเป็นเวลากลางคืนไง”มันกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม มึงจะทำอะไรกูอีกท็อป

“ทำ...ทำอะไรไม่มี๊” (WRITER : จียงแกเสียงสูงไปมั๊ย????)

“จริงเหรอออ” มันลากเสียงยาวกวนระบบประสาทอัตโนมัติส่วนปลายเท้าผมให้หาอะไรใส่ปากคนเล่น

“จริ๊งงงงงงงงงง”

“แล้วนี่อะไร” มันหยิบอะไรขึ้นมาอ่ะและเมื่อมันหยิบขึ้นมามันทำให้ผม ตะลึง ตะลึง ตะลึง ตะลึง ตึงต่งตะลึงตึงตึ่งตะลึงตึงตึ่งตะลึงตึงตึ่ง -0- ผมยืนอ้าปากหวอรอน้ำลายไหลหยดเยิ้มย้อยย้วยเยอะแยะ *0* สิ่งที่ผมเห็นคือ.....รูปของผมที่กำลังนั่งจู๋จี๋กับน้องกิ๊บ เชอร์รี่ น้องวาย มีตั้งมากมายไม่ยอมเลือกกัน -0-

“นี่นายไปเอารูปกับจิลอันนี้มาจากไหน”

“ก็เมื่อวานไปไหนก็ไปเอามาจากนั่นแหละ จะยอมรับข้อตกลงรึยัง หืม???” ทำหน้าตากวนตีนเดี๋ยวเสยให้

“ไม่...ไม่จริงนายตัดต่อรูปนี้”ผมส่ายหน้าปฏิเสธความจริง ทั้งที่ทำยังไงมันก็เป็นความจริงวันยังค่ำ

“ก็ถ้าไม่จริงก็ไปดูกล้องที่ร้านสิเอ....หรือว่าจะเอาไปบอก......”มันเว้นวรรคไว้ให้ผมปรี๊ดเล่นฮะ

“โอเคๆ ก็ได้ฉันยอมนายทุกอย่างแล้ว”ฮื้อ.....ผมแพ้มันอ่ะ T0T

ซักพักมันก็มองหน้าผมอีกแล้วครับ มอง.....มอง...มองหน้ากูอีกละหน้ากูเหมือนพระพักตร์พระบิดามึงรึไงหรือว่าหน้ากูเหมือน เรน สัส!!! แต่หล่องี้คงใช่อ่ะนะ(WRITER : อย่างนายไม่เรียกหล่อเค้าเรียกว่าน่ารักต่างหาก -0- ยังไม่รู้หน้าตาตัวเองอีก) ตอนแรกมันจะซึ้งมากเลยถ้ามึงไม่กัดหูกู.....มึงกัดเพื่อ??? แล้วมันก็หยิบไอโฟนมาแล้วเริ่มถ่ายวิดีโอเพื่อยืนยันว่าผมเป็น”เบ้”มันเต็มตัว ผมเลยตัดสินใจประชดชีวิตแม่งเลยขอเน้นย้ำว่า “ประชดชีวิตแม่งเลย!!!”  อย่า...อย่าห้ามผม....ผมทำสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว (WRITER : แกจะทำอะไรอ่ะจียง)

“โครม!!!” เสียงถาดคุกกี้อาร์เซนอลกระทบที่หัวไรท์เตอร์เต็มๆไม่ใช่เสียงรถชนแต่อย่างใด

ผมเลยประชดชีวิตแม่งเลยหึ.....ด้วยวิธีอะไรนะหรอ เปลี่ยนสีผมใหม่แม่งเลย 7 วัน 7 สี เอาให้มะเร็งแดกเลย 555+ สีผมที่เปลี่ยนมานะเหรอ....รู้ไหมฮะสีอะไร คึคึ สีซาหริ่ม 5555+ เอาแม่งทุกเฉดสีอยู่บนหัวเลยคึคึบอกแล้วใครอย่ามาท้าผมทำสีผม ผมชนะเรียบ คิคิ อย่าได้คิดว่าผมจะ DRAMA สิชีวิตผมอ่ะเคยกินแต่มาม่ารสต้มยำกุ้ง (เกี่ยว??? -0-) ที่ผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อ่ะเพราะผมโคตรชอบสีผมใหม่อ่ะ แบบว่าได้อีกเหมือนมีคนเอาซาหริ่มมาสาดใส่หัวผมอ่ะ ก็อย่างที่บอกชีวิตจะเครียดทำไม ใช่ป่ะหล่ะ หลังจากที่ผมเปลี่ยนสีผมเสร็จก็นั่งแท็กซี่กลับไปโรงเรียนไปเอารถก็ถึงได้โดยสวัสดิภาพ

“อย่าโกรธเค้าน้า หยั่งยั้งโอ๋เอ๋ๆ” จะว่าไปผมก็แอบหน่อมแน้มนะเนี่ย >///<

“ชิ......”มีเพียงสิ่งเดียวที่หลุดออกจากไปไอ้เตี้ยตรงหน้าผม

“หยั่งยั้งอย่าโกรธหย่งย้งน้า”

“ไม่คุยด้วยแล้วไปทำสีผมใหม่แล้วไม่ชวนเชอะ” แหมมมมม เดี๋ยวนี้แรดหัดเล่นตัวน่ารักตายแหละเบ้

“พอเหอะๆงอนกันเป็นเด็กๆไปได้คนอื่นค้ามองว่าเราปัญญาอ่อนกันหมดแล้ว”

“เออวะ...ก็ถูกของมึง”

“มึงแม่งไม่เคยจะชวนกูอ่ะ แม่งทำสีผมมาไม่เข้ากันเลยตอนแรกกูนึกว่าใครเอาซาหริ่มมาสาดใส่หัวมึง มึงนี่เป็นเด็กเนิร์ดไม่ใช่ไง”

“เอาเหอะน่าของกูแค่เบาะๆ แต่ของมึงไปทำอะไรมานักหนาเนี่ยฮะล่อซะเต็มแขนหนักกว่าของกูอีก”จียงพูดอย่างเนือยแล้วจิ้มแรงๆไปที่ต้นแขนของเพื่อนรัก(?)อย่างเต็มๆ

“กูว่ามันอาร์ตดีออก”

“เหตุผลมึงนี่หน้าตบกะโหลกให้สมองไหลแล้วยัดไส้แมวใส่ลงไปจริงๆ”ผมส่ายหน้าให้กับความคิดโง่ๆ(?)ของมัน

“งี้คนเค้าก้รู้กันหมดดิว่ากูกับมึงแม่งไม่ได้เนิร์ดจริง”

“เออว่ะกูก็ลืมไป แต่ก็ช่างมันเถอะกูไม่แคร์ปีนี้ปีสุดท้ายแล้วเปิดเผยตัวตนให้เค้ารู้ไปเลยดีกว่า”

“เออเอาเถอะเพราะกูก็ว่าจะเอางั้นเหมือนกันแล้วดาร่าไปไหนแล้วอ่ะวันนี้มากูยังไม่เห็นหน้าเลย”

“เห็นเมื่อกี้บอมบอกว่าไปตัดผมมามั้งแล้วเมื่อกี้เดินเข้ามานี่แถกข้างเข้าไปอย่างแหล่มเลย”

“ป๊าดดดดด เพื่อนกูเดี๋ยวนี้หัดเท่ห์แล้วหรอวะเนี่ย”

“ก็ใช่อ่ดิกูเห็นแล้วโคตรอยากตัดเลย”

“แล้วทรงที่มึงทำอยู่ตอนนี้อ่ะยังแถกไม่พอไงสาสสสส”

“เออว่ะกูลืม”
 

------------------------------------------------ Nerd Playboy 25% -------------------------------------------------

“ไอ้สลัดผักยำปลาสลิด(?) ลืมไอ้เรื่องที่ไม่สมควรลืมนะมึงหัวตัวเองแท้”ผมส่ายหน้าอย่างระอาก่อนที่มือและปากจะแกว่างไปหา.....(ละไว้ในฐานที่เข้าใจ)จากบอมเนื่องจากผมแกล้งไปหยิบข้าวโพดมากิน 5555+ ผมเลวกว่าที่คิดไว้เยอะแต่มันแปลกมากครับปกติผมต้องโดนวีนโดนเหวี่ยงดิ ทำไมถึงไม่โดนฟร่ะ  เอ๊ะหรือว่าบอมกินอย่าไม่เขย่าขวดหรือว่ายอหมเอายุหรือว่า.....บอมใส่ยาพิษลงไปในข้าวโพดลงปในข้าวโพด ไม่นะบอมๆ ทำไม...ทำไมบอมเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ ฮือ....ฮือ..... T0T (เพ้อหนัก =**=)

ผมหันไปมองบอมด้วยความสงสัยทำไมมันถึงแปลกๆ

อ๋อ!!!! ผมรู้และบอมมันหลับอยู่ข้างผมฮะ บอกแล้วไม่เชื่อให้นอนก่อนจะออกไปเที่ยว

เค้าบอกอะไรไม่เคยจะฟังอ่ะงอนแล้วด้วยชิชะเชอะ!!!! -0- (WRITER : เฮ้อ.....อีไรท์เครียด -0-)

In Coming “กอริลล่าหน้าโหด”

ผมสไลด์รับสายมันฮะ ผมกำลังจะพูดแต่มันใส่ลงมาแบบว่าน้ำลายท่วมโลกล้างทั้งจักรวาลลามไปถึงทางช้างเผือก(?) บลาๆๆๆๆๆๆ ผมแทบจะลุกขึ้นมาร้องเพลง ภาษาดอกไม้ซัก 10 รอบเพราะผมคือ ป็อบ แคลอรี่ บลาๆ(?) มันบ่นให้ผมฟังมาเกือบ 20 นาทีแล้วแต่ประเด็นจริงๆแม่งคือ “ผมต้องไปนอนที่ห้องมัน” ฟัคยู แล้วมึงจะพล่ามเพื่อ???? เป็นกูคงวางสายทิ้งไปตั้งแต่พูดประเด็นหลักจบแล้วเปลืองค่าโทรศัพท์เหอะ แล้วสรุปคือผมต้องไปนอนที่ห้องมันใช่ป่ะ!!! โอ้ว....ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยฟร่ะ -*- นี่ปีสุดท่ช้ายแล้วนะที่ผมจะได้อยู่ที่นี่ แล้วอยู่แบบสุขสบายแล้วเปิดเผยตัวตนที่ไม่มีใครรู้นอกจากเพื่อนในกลุ่ม มัน และเฮียแทบิน ส่วนปีหน้านะหรอผมขอม๊าไว้แล้วว่าจะไปอยู่มหาลัยเดียวกันกับเฮียแทบินพี่ชายๆแท้คลานตามกันมาจากมดลูกของม๊าผม กับพี่ดองวุค พี่สะใภ้ที่สุดแสนจะน่ารักของผม โอ้ว...ไม่นะจียงชีวิตนี้ขอผมลาตาย ชีวิตผมพังหมดแล้วเพราะมันคนเดียวแง......แง.....แง.....T0T

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

โม้ๆกันเถอะ.......



ตื้นตันใจมากอ่ะ 55555+ หลังจากที่นั่งแต่งอยู่ตั้งนานคิดพลอด

เกือบเดือนนะในที่สุดเราก็ได้ฟิคเรื่องนี้ออกมา

คาดว่าฟิคเรื่องนี้คงไม่สั้นและก็ไม่ยาวเกินไป

และหวังว่าทกคนคงจะไม่เบื่อกันนะคะ XD

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

© Tenpoints !