คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro Nerd Playboy
Intro “Nerd Playboy”
@ Bigbang Seoul high school
(โรงเรียนที่ได้ชื่อว่าแพงที่สุดใน Seoul และคนที่จะมาเรียนที่นี่ได้ต้องเป็นคนสังคมชั้นสูงเท่าน้านนนน อย่างนี้อีไรท์ก็ไปเรียนไม่ได้จิ TT’)
“ควอนจียง” เสียงเรียกขานนามอันหล่อเหลาของใครบางคนถูกเอ่ยขึ้นโดยใครบางคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าโหดที่สุดในบรรดานักเรียนที่โรงเรียนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก “ครูอังคณา (?)” (อีไรท์มั่วตลอด -*-)
“มาครับ”เสียงใสๆเอ่ยตอบรับจากเด็กหนุ่มร่างเล็กที่โคตรน่ารัก >< แต่..... แว่นหนาเตอะจนได้รับยาว่า “เนิร์ด” อีกคนนึงของโรงเรียน
หลังจากนั้นเหมือนมีสายตาที่ประทุษร้ายของใครบางคนที่กำลังจ้องและเพ่งเล็งหมายจะเอาชีวิต(?) ร่างกาย(?)และหัวใจ(><’) (ควอนจียง นายต้องการอะไรจากฉัน แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วน่ารักเกิ๊น!!)
“ปั๊ก!!!” เสียงเหมือนมีของบางอย่างที่เบามากกระทบที่หัวของจียงซึ่งเป็นหัวที่ไบร์ทมว๊ากกกก ณ จุดนี้ขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน แต่น แตน แต้น (พานอกเรื่องไปเรื่อย -*-) ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก อะคึ อะคึ นอกจาก “เทม, ท็อป” (ปะป๊าของไรท์เตอร์เอง ><) คู่อริประจำห้องของจียง ตั้งแต่ เนิร์สเซอรี่ จน ปัจจุบัน โอ้บร๊ะ แม่เจ้าจะทะเลาะกันเอาโล่, เหรียญทองโอลิมปิก, ลงกินเนสเวิล์ดเรคคอร์ด หรือ เอาพระแสงหอกง้าวด้ามยาว ด้ามสั้น ด้ามขนาดปกติ ไงว่ะน่ะ ป๊าดดดดด ทะเลาะกันยาวนานแท้เหลา *0* สายตาที่แสนประทุษร้ายถูกส่งไปให้ทันทีโดยไม่ต้องรีรอและสงสัย แต่มีรึที่คนอย่างนายท็อปผู้หล่อเหลาคนนี้ที่สวรรค์สร้างมาให้ทะเลาะกันจะเกรงกลัวว่าที่ ภรรยา ควอนจียง ><’ “กล้าหรอๆ”ยังๆยังไม่พอ ยังจะมามีส่ายหัวแลบลิ้นทำตัวหล่อให้จียงละลาย ไม่ใช่!! หมั่นไส้เล่นๆอีก จากตอนแรกที่จียงจะลุกขึ้นไปชูนิ้วกลางให้ก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะใกล้จะหมดเวลาเรียนแล้วต้องให้เกียรติอาจารย์นิดนึง (ป๊าดดดดด มีจิตสำนึกกับเค้าด้วย)แต่มีรึที่คนอย่างควอนจียงจะยอมง่ายๆถ้าวันนี้ไม่ได้.....พรุ่งนี้ก็ต้องได้(อย่าคิดลึกสิครับ -0-)
เหมือนสวรรค์จะบันดาลใจให้ควอนจียง 5555+ เสียงออดบอกว่าหมดเวลาของคาบนี้ดังขึ้นพอดี อะคึ อะคึ เสร็จแน่มึงงงงงงง เมื่อทุกคนลุกออกจากห้องมันเหมือนจะเป็นเรื่องปกติ แต่มันไม่ปกติตรงที่ว่าเกิดเสียงดัง “ป๊าบ!!!” ขึ้นระหว่างมือที่ประทุษร้ายและศีรษะของใครบางคน
หืมมมมม ซึ้งเลยกูก่อนที่ผมท็อปผู้หล่อเหลาจะหันไปมองตัวต้นเหตุอย่างแค้นใจ “นี่นายคิดจะแกล้งฉันหรอ” ผมมองจียงด้วยสายตาเหลืออด ถ้าไม่ติดว่าอยู่โรงเรียนนะจะจับกดให้ดู(ฮั่นแน่!!! คิดลึกหละสิ ผมหมายถึงกดให้แม่งจมตีนเลย)
“ฉันไปแกล้งนายตอนไหนไม่ทราบ” น่านดูมันครับแถไปหน้าด้านๆ ทำตาปริบๆใส่ด้วย หืมมม กูหละหมั่นไส้
“ก็เมื่อกี้นี้นายตบหัวฉัน”
“ตอนไหนอ่ะไม่รู้จริงๆนะ” เบะปากทำตาปริบๆด้วยครับน่ารักตายแหละ (ได้ข่าวว่าตอนนี้หลงหัวปักหัวปลำ)
“กวนตีน ก็เห็นๆกันอยู่ว่าทำอะไร”
“ทำอะไรอ่ะ ไม่รู้จริงๆ บอกหน่อยสิ ทำใครที่ไหนท้องหรอ ไม่รู้จริงๆ”
“Fus Ro Dah” คำด่าผมล่องลอยไปแต่ไม่กระทบแม้แต่เซลล์อะตอมไหนมันเลย โอ้วกูหละเครียด
“ไม่มีอะไรแล้วใช่ป่ะ บะบายยยย” มันยิ้มให้ผมทีนึงก่อนที่มันจะทำผมจุกกกก
“เหี้ยยยยยยย” น้องชายกูมึงเตะเข้ามาทำม๊ายยยยยยยยกูไม่เข้าใจ
“ถ้ากูมีลูกไม่ได้นะมึง มึงต้องมาเป็นเมียกู๊.......”
“จริงหรอออออ กูว่าคงไม่มีวันนั้นหรอกเนอะ” ยังๆ มันยังไม่ไปครับเสือกนั่งลงแล้วตะแคงข้างมองผมด้วยสายตาสมเพช เวทนา ให้ผม หมั่นไส้ มันเล่น
มันเดินออกไปแล้วครับ ไว้เพื่อนเวรก็ไม่มีใครคิดจะช่วยผมซักคนเชี่ย ซึงรี กูจุกจะตายห่าเสือกยืนขำกูอยู่นั่นแหละสภาพกูมันน่าตลกขนาดนั้นเลยรึไง (ก็คงไม่ขนาดนั้นมั้งเทม -0-)
@ บ้านของจียง...ยง...ยง....
“อะไรนะครับ ม๊า ให้ผมแต่งงาน Oh…no ไม่ ไม่ ไม่ ไม่”มะม๊าทำผมเงิบ ปล.กรุณานึกสภาพผมเหมือนตอนที่โน้ตอุดมกำลังจะเหยียบหลังปลากระเบน แล้วนึกสภาพกับ สตีฟ เออร์วินตอนเอาตัวส่งโรงบาล ตายห่าเพราะปลากระเบนฟาด -0-
“ยังไงก็ต้องแต่ง ไม่แต่งไม่ได้ก็ในเมื่อมินจีน้องสาวยงไม่แต่งม๊าก็ต้องให้ยงแต่ง”
“แล้วผมจะไปแต่งได้ไงในเมื่อคนที่ผมต้องแต่งด้วยเป็นผู้ชายใช่ป่ะหล่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก”ผมหมอหัว เอ้ย!! หัวหมอกว่าที่คิดนะ
“แต่งได้ก็จีก็หน้าเหมือนผู้หญิง แต่งๆไปคงไม่มีไรเกิดขึ้นหรอก” นั่นเหตุผลแม่ผมมม เกรียนเนอะ สมการ x+2y แล้วได้คำตอบยังไม่เกรียนเท่านี้มาก่อน =*=
“โห.....ม๊านี่มันสมัยไหนแล้วประเทศไทยก็ไม่ใช่ทำไมต้องแต่งด้วยอ่ะ”เอาสิไม่งั้นจีจะร้องแล้วนะ
“ก็มันไม่ทางเลือก ถ้าจีไม่แต่ง จีก็ต้องไปตามตัวมินจีกลับมาให้แม่ เพราะแม่ก็ไม่รู้ว่ามินจีหายไปไหนเหมือนกันอีกทางก็มีนะคือ จีต้องย้ายไปอยู่บ้านนั้น”
ขอเสนอเด็ดขาดมากครับม๊า หืมมมมม “ผมไม่มีทางเลือกอื่นแล้วหรอ” เบ๊ะปากเผื่ออะไรจะดีขึ้นบ้างแต่ก็ป่าวเลยไม่มี๊.... TT’
“งั้นม๊าให้เวลาจีตัดสินใจอาทิตย์นึงพอนะ แล้วอาทิตย์หน้าม๊าจะเอาคำตอบ”เอ่อ...ถ้าเกิดผมโฮขึ้นมาม๊าจะไม่ลดเวลาผมลงใช่ป่ะ?????
“รักม๊าที่สุดเลยยยยย” ฟอดดดด.....หอมก่อนจากเผื่อจะยืดเวลา
“งั้นจีกลับคอนโดแล้วนะฮะ บะบายยย”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โม้ๆกันเถอะ.......
ตื้นตันใจมากอ่ะ 55555+ หลังจากที่นั่งแต่งอยู่ตั้งนานคิดพลอด
เกือบเดือนนะในที่สุดเราก็ได้ฟิคเรื่องนี้ออกมา
คาดว่าฟิคเรื่องนี้คงไม่สั้นและก็ไม่ยาวเกินไป
และหวังว่าทกคนคงจะไม่เบื่อกันนะคะ XD
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น