ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักแท้ใกล้ตัว...ดูแลไม่ได้ - บาส
ตู๊ดดดดดดด! ตู๊ดดดดดดด!
“ฮัลโหล ต้องการพูดสายกับใครคะ” สงสัยจะเป็นแม่ของเอมล่ะมั้ง
“...เอ่อ...บาสเองนะครับ เอมอยู่มั้ยครับ”
“อ๋อ...บาสเองหรอ เอมไม่อยู่หรอก เค้าเรียนหนักมากเลยล่ะ”
“งั้นไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากนะครับ”
คลิก!!!
ครั้งที่เท่าไรแล้วนะเนี่ย ที่โทรไปแล้วเสียตังค์ฟรีๆ ไม่ได้คุยกะเอมเนี่ย มือถือก็ปิดเครื่องตลอดเวลา อะไรจะเรียนหนักขนาดนั้นนะ ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้ว หลังจากที่ไปเที่ยวด้วยกันครั้งนั้น ผมไม่น่าพาน้องน้ำ ไปด้วยเลย ได้คุยกะเอมแค่นิดเดียวเองง่ะ ผมรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า ที่ติดต่อเอมไม่ได้เลย ตอนนี้ผมกับน้ำ เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น ผมรู้สึกว่าเค้าไม่เหมือนเดิม นับวันเรายิ่งห่างกันมากขึ้นๆ ผมไม่แน่ใจนัก ว่าเรายังรักกันอยู่รึเปล่า บางครั้ง ผมก็ลืมที่จะนึกถึงน้ำ แต่กลับนึกถึงเอมแทน อาจเป็นเพราะผมสนิทกับเอมมาก พอไม่ได้เจอกัน ก็เลยคิดถึงมากล่ะมั้ง ผมยังจำได้แม่นเลยล่ะ ผมกับเอม เราคบกันมาตั้งแต่เด็กๆ อายุประมาณ 11 ขวบ เห็นจะได้
ตอนเด็กๆ เอมจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอมาก ผมมักจะชอบแกล้งเธอ ให้มีบาดแผลตามร่างกายตลอดเวลา พอตบหัวเสร็จ ก็ต้องลูบหลัง ผมก็จะคอยปลอบเธอ เวลาที่เธอทำแผล แล้วเจ็บ แต่พอโตขึ้นมา เธอเริ่มเข้มแข็งขึ้น เธอมุ่งมั่นกับการเรียน ทำตามความฝันของตัวเอง แต่ผมผู้ซึ่งเรียนเก่งเหลือเกิน กลับไม่เคยสนใจการเรียน แต่ผมก็มีความฝันนะ ผมฝันว่าอยากจะมีรักแท้ ที่งดงาม มั่นคง และจริงใจ ผมจึงใฝ่หาแต่รักแท้
ทุกครั้งที่เจอผู้หญิงที่ถูกใจ ผมจะถามเอมก่อนเสมอ ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นยังไงบ้าง เอมก็ตอบกลับมาเหมือนกันทุกครั้งว่า ‘ก้อดี’ ที่ผ่านมา ผมมีแฟนมาแล้วประมาณ 3 คน แล้วก็เลิกกัน โดยที่อีกฝ่ายเป็นคนบอกเลิกเสมอ ผมไม่เข้าใจว่าผมไม่ดียังไง ทำไมถึงต้องโดนบอกเลิกตลอดเวลา และทุกๆครั้งที่ผมผิดหวัง ก็จะมีแต่เอมที่คอยปลอบ และพูดเสมอ ว่าผมทำดีที่สุดแล้ว รักแท้หาไม่ได้ง่ายๆ กว่าจะเจอสิ่งที่ดีที่สุด ก็ต้องฟันฝ่าอุปสรรค และความทุกข์มากมาย เป็นเรื่องธรรมดา เอมมักจะร้องไห้ไปพร้อมกับผมเสมอ นั่นทำให้ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียว เราสนิทกันมาก เพราะอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่พอแยกกันอยู่คนละโรงเรียน เพราะผมสอบไม่ติด มันก็ทำให้เราห่างกันเรื่อยๆ เหมือนกับที่ผมกำลังห่างกับน้ำอยู่ในขณะนี้ จนตอนนี้ผมก็ไม่สามารถมองเห็นเอมได้อีกแล้ว เอม...เธออยู่ไหนนะ
ผมเดินออกจากบ้าน หวังจะไปเที่ยวห้าง เล่นเกมส์ เพื่อผ่อนคลายความเครียด และขณะที่ผมกำลังข้ามถนนหน้าห้าง ผมก็เห็นรถคันหนึ่ง ขับผ่านไป บนรถคันนั้น มีผู้ชายเป็นคนขับ และมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ด้านข้างคนขับ ผมรู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนั้นจัง แต่เนื่องจากรถติดฟิล์ม ผมเลยมองเห็นไม่ชัด แล้วผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เดินเข้าห้าง หาร้านเกมส์ต่อไป
หลังจากเล่นเกมส์จนเบื่อ ผมก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อย ผ่านร้านอาหาร บรรยากาศคล้ายบาร์ร้านหนึ่งเข้า มืดจะตาย จะกินอะไรเห็นมั้ยนั่น
“เดี๋ยวเราจะไปไหนต่อกันดีครับ น้องน้ำ” น้องน้ำ? ผมภาวนา ขอให้คนที่ผู้ชายคนนั้น พูดด้วย เป็นคนละคนกับน้ำของผม
“แล้วแต่ พี่เพชรสิคะ แต่น้ำอยากแวะช็อปปิ้งสักเล็กน้อย ได้มั้ยคะ”
“ได้สิครับ เดี๋ยวพี่ช่วยเป็น ATM เคลื่อนที่ให้ก็ได้น้า”
“คิกๆ ขอบคุณคะ”
เสียงของน้ำจริงๆ ผมจำได้ดี แต่ผมก็ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้นเลยจริงๆ ผมหันกลับไป เพื่อจะมองว่าไม่ใช่น้ำ แต่ก็ต้องหัวใจสลายจริงๆ เพราะผู้หญิงที่กำลังจะหอมแก้ม ผู้ชายที่ชื่อเพชร คือน้ำ...จริงๆ
“น้ำ...” น้ำหันมาตามเสียงที่ผมเรียก แล้วก็ต้องทำตาโต ที่เห็นผม เธอรีบลุกขึ้นจากที่ตรงนั้น ทำเหมือนกับว่าไม่ได้มากับผู้ชายคนนั้น แล้วหันมาพูดกับผม
“เอ่อ...คือ...น้ำมาเดินซื้อของ แล้วเจอรุ่นพี่ที่โรงเรียนน่ะคะ ก็เลยเดินเข้ามาทักเฉยๆ...เอ่อ...พี่...บาส...มาได้ยังไงคะ” เธอคิดว่าพี่โง่ขนาดนั้นเลยเหรอน้ำ ไม่ได้มาด้วยกันงั้นเหรอ ถ้าพี่เชื่อ พี่ก็คงไม่ต่างอะไรจากพวกมีเขาแล้วล่ะ
“พี่มีลางสังหรณ์...ว่าจะได้เจอกับความจริงน่ะ ก็เลยมาเดินเล่น ไม่คิดเลยนะ ว่าจะได้เจอน้ำ”
“น้องน้ำครับ ใครเหรอครับ” ผู้ชายที่ชื่อเพชรพูดขึ้นบ้าง หลังจากที่ยืนเอ๋อเป็นคนโง่เหมือนผม ได้ตั้งนาน
“กิ๊กเหรอครับน้องน้ำ หล่อดีนะ ท่าจะรวยด้วย กิ๊กคนที่เท่าไรแล้วล่ะ”
“...พี่บาส”
“อะไรกันครับ น้องน้ำ กิ๊กอะไร แล้วผู้ชายคนนี้...ใครกัน” ไอ้โง่!!! ผมอยากจะด่ามันจริงๆ แต่ถ้าด่ามัน ก็เหมือนกับด่าตัวเอง เพราะผมก็โง่เหมือนกับมันนั่นแหละ แต่ผมจะไม่ยอมแพ้ อย่างผู้ชายซื่อบื้อเด็ดขาด ผู้ชายอย่างผม ผู้ชายที่เอม คาดหวังว่าจะต้องเข้มแข็ง และไม่ร้องไห้ให้กับความรักอีก นังจิ้งจอกนี่ มันต้องโดนซะบ้าง
“ผมน่ะเหรอ...ก็แฟนตัวจริงของน้ำไงครับ นี่ขนาดน้องน้ำเป็นแค่กิ๊ก คุณยังทุ่มให้ถึงขนาดออกเงินเลี้ยงนู่น เลี้ยงนี่ให้ แฟนตัวจริงของคุณ สงสัยคงรวยไปแล้วมั้งครับเนี่ย”
“...น้องน้ำ...มีแฟนแล้วเหรอครับ”
“...เอ่อ...คือ...พี่บาส ทำไมทำอย่างนี้คะ”
“พี่ต้องถามน้ำมากกว่า ว่าทำไมถึงทำแบบนี้!!! เคลียร์กันเองนะ ส่วนพี่ น้ำไม่ต้องมาแก้ตัวอะไรหรอก หวังว่าเราคงจะไม่เจอกันอีกนะ”
ผมจะไม่ยอมโดนบอกเลิก แล้วมาร้องไห้ฟูมฟายเด็ดขาด เอมไม่ควรจะมาเหนื่อยกับการนั่งปลอบผมอีก แต่เอมอยู่ที่ไหนนะ ผมอยากเจอเอม
เหลือเกิน...
ผมเดินตากฝนกลับมาบ้าน แม่กับพ่อถามผมใหญ่ ว่าไปทำอะไรมา แต่ผมก็ไม่มีแรงจะตอบใครทั้งสิ้น ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เมื่อไรผมจะได้เจอรักแท้ซะทีนะ ทำไมผมถึงต้องผิดหวังอยู่เรื่อยเลยด้วย โอ๊ยยยยยยยยย! ปวดหัวจัง ผมเป็นอะไรเนี่ย เอม... ช่วยบาสด้วย
เมื่อผมตื่นขึ้นมาอีกรอบ ก็พบว่าตัวเอง กำลังนอนอยู่ในห้องสีขาว มีสายน้ำเกลือทิ่มอยู่ตรงมือ ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่านี่คือโรงพยาบาล ผมยังปวดหัวอยู่เลย ผมเห็นแม่กำลังคุยอยู่กับหมอที่ข้างเตียงผม ท่านคงยังไม่รู้ว่าผมฟื้นแล้ว...
“ไม่มีทางรักษาเลยเหรอคะ หมอตรวจผิดรึปล่าว เขาไม่มีอาการมาก่อนเลยนะคะ”
“ผมรู้ว่าคุณ คงรู้สึกแย่ ที่ลูกชายต้องเป็นแบบนี้ แต่ทำใจเถอะครับ ลูกคุณคงอยู่ได้อีกไม่นาน ไม่มีทางรักษาจริงๆครับ ถ้าผ่าตัดมา เปอร์เซนต์การรอด ก็เป็นไปได้น้อยมาก อย่าเสี่ยงเลยครับ ค่าผ่าตัดแพงมากนะครับ”
“...ฮึกๆ แต่ฉัน อยากรักษาลูกชายของฉันจริงๆนะคะ คุณหมอ”
“ลองคิดดูอีกทีแล้วกันนะครับ ถ้าคุณคิดจะผ่าตัดจริงๆ ผมเป็นหมอ ก็ต้องทำตามความประสงค์อยู่แล้ว”
ผมแสร้งหลับตาต่อ ผมเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงอยู่ได้อีกไม่นาน แล้วทำไมถึงปวดหัวอย่างนี้นะ นี่มันอะไรกัน
“แม่ครับ...”
“อ้าว! ฟื้นแล้วเหรอบาส ลูกหลับไปตั้ง 2 วันแน่ะ รู้สึกยังไงบ้างลูก ปวดหัวมั้ย”
“ปวดครับแม่ ปวดหัวมาก” ผมปวดหัวจริงๆนะ ผมเอามือกุมหัวแน่น แม่ก็ได้แต่ปลอบ และร้องไห้ ที่เห็นผมทรมานแบบนี้ แม่พยายามปาดน้ำตาออก แต่ยิ่งปาด ก็เหมือนกับยิ่งทำให้มันไหล
“เดี๋ยวก็หายแล้วลูก อดทนหน่อยนะ”
“แม่ครับ ผมเป็นอะไร ทำไมปวดหัวอย่างนี้ ผ่าตัดอะไรครับแม่ แม่บอกผมหน่อย ว่าผมเป็นอะไรครับ”
“ฮึกๆ เดี๋ยวลูกเข้าห้องผ่าตัด ก็หายแล้ว มัน...ฮึกๆ...แค่มีเนื้อเล็กๆ อยู่ในสมองลูก เดี๋ยวหมอเอาออก ก็หายแล้วลูก ฮึกๆ” เนื้องอกในสมองเหรอ ผมเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ ทำไมฟ้าถึงกลั่นแกล้งผมจังเลยล่ะ ทำไมกันนะ บาสเข้มแข็งต่อไปไม่ไหวแล้วเอม เอมอยู่ไหน มาหาบาสที...
ผ่านมาแล้ว 1 อาทิตย์ที่ผมนอนอยู่โรงพยาบาล ผมเกลียดที่นี่ชะมัด ผมยังคงปวดหัวทุกวัน ผมยืนยันกับแม่ ว่าจะไม่ผ่าตัด เพราะผ่าตัดออกมา ก็ไม่เหมือนเดิม ผมไม่อยากให้แม่ต้องมาดูแลคนพิการอย่างผม และเสียเงินมากมายเพื่อผม หมอบอกกับแม่ ว่าผมต้องมีกำลังใจเยอะๆ จะได้อยู่ได้นาน แม่จึงให้เพื่อนมากมายมาเยี่ยมผม ทุกคนยิ้มเวลาที่อยู่ต่อหน้าผม หัวเราะ และเล่นกัน เหมือนกับไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร แต่ลึกๆข้างใน ผมรู้ว่าเพื่อนผมเศร้าแค่ไหน ไม่มีใครสามารถติดต่อกับเอมได้เลย จนวันที่นุ่นมาเยี่ยมผมที่โรงพยาบาล...
“...บาส”
“นุ่น...เจอเอมบ้างมั้ย?” ผมยิงคำถามใส่นุ่นทันทีที่เจอเธอ นุ่นคือเพื่อนสนิทของเอม เธอน่าจะรู้ ว่าเอมอยู่ที่ไหน
“...คือ...บาส”
“อะไร บอกมาสิ”
“ยัยเอม...ไป...อเมริกาแล้ว”
“ทำไม โกหก เอมไม่เห็นบอกบาสเลย บาสเป็นเพื่อนสนิทของเอมนะ”
“ก็เพราะว่าบาสเป็นเพื่อนสนิทเอมน่ะสิ มันถึงได้ไม่บอกบาสน่ะ”
“หมายความว่าไง?”
“ให้ตายเหอะ! ฉันไม่อยากจะยุ่งกับพวกแกเลยจริงๆ”
“อะไร? หมายความว่าไง บอกมาสินุ่น โอ๊ยยยยยยยยยย!” ผมเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมเอมต้องไปที่นั่น ไปทำไม ทำไมเอมไม่บอกผม ไม่จริง!!! แล้วผมก็หลับไปอีกครั้ง...
ในความทรงจำของฉัน ฉันจำได้ทุกช่วงเวลาของสองเรา
แม้ยามเมื่อฉันหลับตาลง ภาพแห่งความหลังยังคงชัดเจน
แต่เธออยู่ห่างไกลเกินไขว่คว้า จึงมิอาจบอกเธอได้ว่า
ฉันเคยรักเธอ หรือว่า ฉันจะเฝ้ารอคอยเธอกลับมา...
My Memory/ Winter Love Song
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าต่อไปผมจะได้ ตื่นขึ้นมาอย่างนี้อีกรึปล่าว ผมยังคงรอนุ่นให้บอกเหตุผลของเอมสักที เธออึกอัก และถอนหายใจหลายครั้ง จนยอมเปิดปากออกมา...
“ยัยเอมน่ะ เป็นคนที่น่าสงสารนะ เธอทุกข์ทรมานมากมาย จากความรู้สึกที่เป็นไปไม่ได้ ก็เลยต้องหนีไป”
“...”
“ยัยเอม...รัก...บาส...เกินคำว่าเพื่อนนะ”
“อะไรนะ!!!”
“แต่ยัยเอม รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ เลยไม่ยอมบอกบาส เก็บความรู้สึกทุกข์เอาไว้คนเดียว จนมาเจอกับบาสอีกครั้ง บาสก็ดันพายัยจิ้งจอกนั่นมาเปิดตัว ว่าเป็นแฟน ใครจะไปทนได้ ก็เลยหนีไปทำใจที่อเมริกา ยัยเอมไม่อยาก...ให้คำว่าเพื่อน...มันจางหายไป ก็เลยอยากจะห้ามความรู้สึกตัวเองให้ได้ก่อน แล้วจะกลับมาหาบาสอีกครั้ง”
ใช่ คำว่าเพื่อนสำคัญกับเอมมาก เธอเคยบอกกับผมว่า ถ้าต้องเลือกระหว่างเพื่อนกับแฟน เธอก็จะเลือกเพื่อน เอมต้องเจ็บมากกว่าบาสหลายเท่า แต่บาสกลับขอให้เอมทำในสิ่งที่ทำให้เอมต้องเจ็บปวด ผมมันเป็นคนที่แย่จริงๆ เลวมาก ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าตัวเองแล้วจริงๆ
“อย่าบอก...เอมนะ ว่าบาสเป็นแบบนี้”
“แต่ว่า...บาสอาจจะ...เฮ้ย! ไอ้สองคนนี้มันเป็นอะไรกันเนี่ย นี่! แล้วจะได้เจอกันมั้ยเนี่ย ชาตินี้อ่ะ หนีกันอยู่ได้”
“ถ้านุ่นบอกเอม เอมอาจจะต้องร้องไห้เพราะบาสอีกก็ได้นะ”
“แล้วถ้าเกิดยัยเอมมารู้ทีหลัง ตอนที่... ขอโทษนะ ฉันไม่ได้แช่งแก แต่ว่า... ถ้ายัยเอมกลับมาตอนที่สายไปแล้ว จะทำยังไง”
ผมเงียบ และแกล้งหลับต่อ ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไง นอกจากวิธีนี้ ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เอมจะไม่ต้องเจ็บอีก ผมไม่รู้จริงๆ ไม่รู้อะไรเลยทั้งสิ้น
ฉันเป็นคนโง่... เหนือใครๆ
มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้
กว่าจะรู้ค่ามัน ก็สายเกินไป
ปวดร้าว... คิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน
ได้แต่ฝัน...
รักแท้ ดูแลไม่ได้ / Potato
ผมเป็นคนโง่จริงๆนั่นแหละ เฝ้าใฝ่หารักแท้มานานแสนนาน เฝ้าใฝ่หารักแท้ที่อยู่ไกลแสนไกล โดยไม่เคยรู้เลยว่า มีรักแท้ อยู่ใกล้เราแค่เอื้อม กว่าจะรู้ว่ารักแท้ที่อยู่ใกล้ตัว มีค่าแค่ไหน ก็เมื่อตัวเองกำลังจะจากโลกนี้ไป รู้ก็ต่อเมื่อ มันสายเกินไป...
ผมไม่สามารถ... ดูแลรักแท้นี้...ได้เลย
“ฮัลโหล ต้องการพูดสายกับใครคะ” สงสัยจะเป็นแม่ของเอมล่ะมั้ง
“...เอ่อ...บาสเองนะครับ เอมอยู่มั้ยครับ”
“อ๋อ...บาสเองหรอ เอมไม่อยู่หรอก เค้าเรียนหนักมากเลยล่ะ”
“งั้นไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากนะครับ”
คลิก!!!
ครั้งที่เท่าไรแล้วนะเนี่ย ที่โทรไปแล้วเสียตังค์ฟรีๆ ไม่ได้คุยกะเอมเนี่ย มือถือก็ปิดเครื่องตลอดเวลา อะไรจะเรียนหนักขนาดนั้นนะ ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้ว หลังจากที่ไปเที่ยวด้วยกันครั้งนั้น ผมไม่น่าพาน้องน้ำ ไปด้วยเลย ได้คุยกะเอมแค่นิดเดียวเองง่ะ ผมรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า ที่ติดต่อเอมไม่ได้เลย ตอนนี้ผมกับน้ำ เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น ผมรู้สึกว่าเค้าไม่เหมือนเดิม นับวันเรายิ่งห่างกันมากขึ้นๆ ผมไม่แน่ใจนัก ว่าเรายังรักกันอยู่รึเปล่า บางครั้ง ผมก็ลืมที่จะนึกถึงน้ำ แต่กลับนึกถึงเอมแทน อาจเป็นเพราะผมสนิทกับเอมมาก พอไม่ได้เจอกัน ก็เลยคิดถึงมากล่ะมั้ง ผมยังจำได้แม่นเลยล่ะ ผมกับเอม เราคบกันมาตั้งแต่เด็กๆ อายุประมาณ 11 ขวบ เห็นจะได้
ตอนเด็กๆ เอมจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอมาก ผมมักจะชอบแกล้งเธอ ให้มีบาดแผลตามร่างกายตลอดเวลา พอตบหัวเสร็จ ก็ต้องลูบหลัง ผมก็จะคอยปลอบเธอ เวลาที่เธอทำแผล แล้วเจ็บ แต่พอโตขึ้นมา เธอเริ่มเข้มแข็งขึ้น เธอมุ่งมั่นกับการเรียน ทำตามความฝันของตัวเอง แต่ผมผู้ซึ่งเรียนเก่งเหลือเกิน กลับไม่เคยสนใจการเรียน แต่ผมก็มีความฝันนะ ผมฝันว่าอยากจะมีรักแท้ ที่งดงาม มั่นคง และจริงใจ ผมจึงใฝ่หาแต่รักแท้
ทุกครั้งที่เจอผู้หญิงที่ถูกใจ ผมจะถามเอมก่อนเสมอ ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นยังไงบ้าง เอมก็ตอบกลับมาเหมือนกันทุกครั้งว่า ‘ก้อดี’ ที่ผ่านมา ผมมีแฟนมาแล้วประมาณ 3 คน แล้วก็เลิกกัน โดยที่อีกฝ่ายเป็นคนบอกเลิกเสมอ ผมไม่เข้าใจว่าผมไม่ดียังไง ทำไมถึงต้องโดนบอกเลิกตลอดเวลา และทุกๆครั้งที่ผมผิดหวัง ก็จะมีแต่เอมที่คอยปลอบ และพูดเสมอ ว่าผมทำดีที่สุดแล้ว รักแท้หาไม่ได้ง่ายๆ กว่าจะเจอสิ่งที่ดีที่สุด ก็ต้องฟันฝ่าอุปสรรค และความทุกข์มากมาย เป็นเรื่องธรรมดา เอมมักจะร้องไห้ไปพร้อมกับผมเสมอ นั่นทำให้ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียว เราสนิทกันมาก เพราะอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่พอแยกกันอยู่คนละโรงเรียน เพราะผมสอบไม่ติด มันก็ทำให้เราห่างกันเรื่อยๆ เหมือนกับที่ผมกำลังห่างกับน้ำอยู่ในขณะนี้ จนตอนนี้ผมก็ไม่สามารถมองเห็นเอมได้อีกแล้ว เอม...เธออยู่ไหนนะ
ผมเดินออกจากบ้าน หวังจะไปเที่ยวห้าง เล่นเกมส์ เพื่อผ่อนคลายความเครียด และขณะที่ผมกำลังข้ามถนนหน้าห้าง ผมก็เห็นรถคันหนึ่ง ขับผ่านไป บนรถคันนั้น มีผู้ชายเป็นคนขับ และมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ด้านข้างคนขับ ผมรู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนั้นจัง แต่เนื่องจากรถติดฟิล์ม ผมเลยมองเห็นไม่ชัด แล้วผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เดินเข้าห้าง หาร้านเกมส์ต่อไป
หลังจากเล่นเกมส์จนเบื่อ ผมก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อย ผ่านร้านอาหาร บรรยากาศคล้ายบาร์ร้านหนึ่งเข้า มืดจะตาย จะกินอะไรเห็นมั้ยนั่น
“เดี๋ยวเราจะไปไหนต่อกันดีครับ น้องน้ำ” น้องน้ำ? ผมภาวนา ขอให้คนที่ผู้ชายคนนั้น พูดด้วย เป็นคนละคนกับน้ำของผม
“แล้วแต่ พี่เพชรสิคะ แต่น้ำอยากแวะช็อปปิ้งสักเล็กน้อย ได้มั้ยคะ”
“ได้สิครับ เดี๋ยวพี่ช่วยเป็น ATM เคลื่อนที่ให้ก็ได้น้า”
“คิกๆ ขอบคุณคะ”
เสียงของน้ำจริงๆ ผมจำได้ดี แต่ผมก็ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้นเลยจริงๆ ผมหันกลับไป เพื่อจะมองว่าไม่ใช่น้ำ แต่ก็ต้องหัวใจสลายจริงๆ เพราะผู้หญิงที่กำลังจะหอมแก้ม ผู้ชายที่ชื่อเพชร คือน้ำ...จริงๆ
“น้ำ...” น้ำหันมาตามเสียงที่ผมเรียก แล้วก็ต้องทำตาโต ที่เห็นผม เธอรีบลุกขึ้นจากที่ตรงนั้น ทำเหมือนกับว่าไม่ได้มากับผู้ชายคนนั้น แล้วหันมาพูดกับผม
“เอ่อ...คือ...น้ำมาเดินซื้อของ แล้วเจอรุ่นพี่ที่โรงเรียนน่ะคะ ก็เลยเดินเข้ามาทักเฉยๆ...เอ่อ...พี่...บาส...มาได้ยังไงคะ” เธอคิดว่าพี่โง่ขนาดนั้นเลยเหรอน้ำ ไม่ได้มาด้วยกันงั้นเหรอ ถ้าพี่เชื่อ พี่ก็คงไม่ต่างอะไรจากพวกมีเขาแล้วล่ะ
“พี่มีลางสังหรณ์...ว่าจะได้เจอกับความจริงน่ะ ก็เลยมาเดินเล่น ไม่คิดเลยนะ ว่าจะได้เจอน้ำ”
“น้องน้ำครับ ใครเหรอครับ” ผู้ชายที่ชื่อเพชรพูดขึ้นบ้าง หลังจากที่ยืนเอ๋อเป็นคนโง่เหมือนผม ได้ตั้งนาน
“กิ๊กเหรอครับน้องน้ำ หล่อดีนะ ท่าจะรวยด้วย กิ๊กคนที่เท่าไรแล้วล่ะ”
“...พี่บาส”
“อะไรกันครับ น้องน้ำ กิ๊กอะไร แล้วผู้ชายคนนี้...ใครกัน” ไอ้โง่!!! ผมอยากจะด่ามันจริงๆ แต่ถ้าด่ามัน ก็เหมือนกับด่าตัวเอง เพราะผมก็โง่เหมือนกับมันนั่นแหละ แต่ผมจะไม่ยอมแพ้ อย่างผู้ชายซื่อบื้อเด็ดขาด ผู้ชายอย่างผม ผู้ชายที่เอม คาดหวังว่าจะต้องเข้มแข็ง และไม่ร้องไห้ให้กับความรักอีก นังจิ้งจอกนี่ มันต้องโดนซะบ้าง
“ผมน่ะเหรอ...ก็แฟนตัวจริงของน้ำไงครับ นี่ขนาดน้องน้ำเป็นแค่กิ๊ก คุณยังทุ่มให้ถึงขนาดออกเงินเลี้ยงนู่น เลี้ยงนี่ให้ แฟนตัวจริงของคุณ สงสัยคงรวยไปแล้วมั้งครับเนี่ย”
“...น้องน้ำ...มีแฟนแล้วเหรอครับ”
“...เอ่อ...คือ...พี่บาส ทำไมทำอย่างนี้คะ”
“พี่ต้องถามน้ำมากกว่า ว่าทำไมถึงทำแบบนี้!!! เคลียร์กันเองนะ ส่วนพี่ น้ำไม่ต้องมาแก้ตัวอะไรหรอก หวังว่าเราคงจะไม่เจอกันอีกนะ”
ผมจะไม่ยอมโดนบอกเลิก แล้วมาร้องไห้ฟูมฟายเด็ดขาด เอมไม่ควรจะมาเหนื่อยกับการนั่งปลอบผมอีก แต่เอมอยู่ที่ไหนนะ ผมอยากเจอเอม
เหลือเกิน...
ผมเดินตากฝนกลับมาบ้าน แม่กับพ่อถามผมใหญ่ ว่าไปทำอะไรมา แต่ผมก็ไม่มีแรงจะตอบใครทั้งสิ้น ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เมื่อไรผมจะได้เจอรักแท้ซะทีนะ ทำไมผมถึงต้องผิดหวังอยู่เรื่อยเลยด้วย โอ๊ยยยยยยยยย! ปวดหัวจัง ผมเป็นอะไรเนี่ย เอม... ช่วยบาสด้วย
เมื่อผมตื่นขึ้นมาอีกรอบ ก็พบว่าตัวเอง กำลังนอนอยู่ในห้องสีขาว มีสายน้ำเกลือทิ่มอยู่ตรงมือ ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่านี่คือโรงพยาบาล ผมยังปวดหัวอยู่เลย ผมเห็นแม่กำลังคุยอยู่กับหมอที่ข้างเตียงผม ท่านคงยังไม่รู้ว่าผมฟื้นแล้ว...
“ไม่มีทางรักษาเลยเหรอคะ หมอตรวจผิดรึปล่าว เขาไม่มีอาการมาก่อนเลยนะคะ”
“ผมรู้ว่าคุณ คงรู้สึกแย่ ที่ลูกชายต้องเป็นแบบนี้ แต่ทำใจเถอะครับ ลูกคุณคงอยู่ได้อีกไม่นาน ไม่มีทางรักษาจริงๆครับ ถ้าผ่าตัดมา เปอร์เซนต์การรอด ก็เป็นไปได้น้อยมาก อย่าเสี่ยงเลยครับ ค่าผ่าตัดแพงมากนะครับ”
“...ฮึกๆ แต่ฉัน อยากรักษาลูกชายของฉันจริงๆนะคะ คุณหมอ”
“ลองคิดดูอีกทีแล้วกันนะครับ ถ้าคุณคิดจะผ่าตัดจริงๆ ผมเป็นหมอ ก็ต้องทำตามความประสงค์อยู่แล้ว”
ผมแสร้งหลับตาต่อ ผมเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงอยู่ได้อีกไม่นาน แล้วทำไมถึงปวดหัวอย่างนี้นะ นี่มันอะไรกัน
“แม่ครับ...”
“อ้าว! ฟื้นแล้วเหรอบาส ลูกหลับไปตั้ง 2 วันแน่ะ รู้สึกยังไงบ้างลูก ปวดหัวมั้ย”
“ปวดครับแม่ ปวดหัวมาก” ผมปวดหัวจริงๆนะ ผมเอามือกุมหัวแน่น แม่ก็ได้แต่ปลอบ และร้องไห้ ที่เห็นผมทรมานแบบนี้ แม่พยายามปาดน้ำตาออก แต่ยิ่งปาด ก็เหมือนกับยิ่งทำให้มันไหล
“เดี๋ยวก็หายแล้วลูก อดทนหน่อยนะ”
“แม่ครับ ผมเป็นอะไร ทำไมปวดหัวอย่างนี้ ผ่าตัดอะไรครับแม่ แม่บอกผมหน่อย ว่าผมเป็นอะไรครับ”
“ฮึกๆ เดี๋ยวลูกเข้าห้องผ่าตัด ก็หายแล้ว มัน...ฮึกๆ...แค่มีเนื้อเล็กๆ อยู่ในสมองลูก เดี๋ยวหมอเอาออก ก็หายแล้วลูก ฮึกๆ” เนื้องอกในสมองเหรอ ผมเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ ทำไมฟ้าถึงกลั่นแกล้งผมจังเลยล่ะ ทำไมกันนะ บาสเข้มแข็งต่อไปไม่ไหวแล้วเอม เอมอยู่ไหน มาหาบาสที...
ผ่านมาแล้ว 1 อาทิตย์ที่ผมนอนอยู่โรงพยาบาล ผมเกลียดที่นี่ชะมัด ผมยังคงปวดหัวทุกวัน ผมยืนยันกับแม่ ว่าจะไม่ผ่าตัด เพราะผ่าตัดออกมา ก็ไม่เหมือนเดิม ผมไม่อยากให้แม่ต้องมาดูแลคนพิการอย่างผม และเสียเงินมากมายเพื่อผม หมอบอกกับแม่ ว่าผมต้องมีกำลังใจเยอะๆ จะได้อยู่ได้นาน แม่จึงให้เพื่อนมากมายมาเยี่ยมผม ทุกคนยิ้มเวลาที่อยู่ต่อหน้าผม หัวเราะ และเล่นกัน เหมือนกับไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร แต่ลึกๆข้างใน ผมรู้ว่าเพื่อนผมเศร้าแค่ไหน ไม่มีใครสามารถติดต่อกับเอมได้เลย จนวันที่นุ่นมาเยี่ยมผมที่โรงพยาบาล...
“...บาส”
“นุ่น...เจอเอมบ้างมั้ย?” ผมยิงคำถามใส่นุ่นทันทีที่เจอเธอ นุ่นคือเพื่อนสนิทของเอม เธอน่าจะรู้ ว่าเอมอยู่ที่ไหน
“...คือ...บาส”
“อะไร บอกมาสิ”
“ยัยเอม...ไป...อเมริกาแล้ว”
“ทำไม โกหก เอมไม่เห็นบอกบาสเลย บาสเป็นเพื่อนสนิทของเอมนะ”
“ก็เพราะว่าบาสเป็นเพื่อนสนิทเอมน่ะสิ มันถึงได้ไม่บอกบาสน่ะ”
“หมายความว่าไง?”
“ให้ตายเหอะ! ฉันไม่อยากจะยุ่งกับพวกแกเลยจริงๆ”
“อะไร? หมายความว่าไง บอกมาสินุ่น โอ๊ยยยยยยยยยย!” ผมเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมเอมต้องไปที่นั่น ไปทำไม ทำไมเอมไม่บอกผม ไม่จริง!!! แล้วผมก็หลับไปอีกครั้ง...
ในความทรงจำของฉัน ฉันจำได้ทุกช่วงเวลาของสองเรา
แม้ยามเมื่อฉันหลับตาลง ภาพแห่งความหลังยังคงชัดเจน
แต่เธออยู่ห่างไกลเกินไขว่คว้า จึงมิอาจบอกเธอได้ว่า
ฉันเคยรักเธอ หรือว่า ฉันจะเฝ้ารอคอยเธอกลับมา...
My Memory/ Winter Love Song
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าต่อไปผมจะได้ ตื่นขึ้นมาอย่างนี้อีกรึปล่าว ผมยังคงรอนุ่นให้บอกเหตุผลของเอมสักที เธออึกอัก และถอนหายใจหลายครั้ง จนยอมเปิดปากออกมา...
“ยัยเอมน่ะ เป็นคนที่น่าสงสารนะ เธอทุกข์ทรมานมากมาย จากความรู้สึกที่เป็นไปไม่ได้ ก็เลยต้องหนีไป”
“...”
“ยัยเอม...รัก...บาส...เกินคำว่าเพื่อนนะ”
“อะไรนะ!!!”
“แต่ยัยเอม รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ เลยไม่ยอมบอกบาส เก็บความรู้สึกทุกข์เอาไว้คนเดียว จนมาเจอกับบาสอีกครั้ง บาสก็ดันพายัยจิ้งจอกนั่นมาเปิดตัว ว่าเป็นแฟน ใครจะไปทนได้ ก็เลยหนีไปทำใจที่อเมริกา ยัยเอมไม่อยาก...ให้คำว่าเพื่อน...มันจางหายไป ก็เลยอยากจะห้ามความรู้สึกตัวเองให้ได้ก่อน แล้วจะกลับมาหาบาสอีกครั้ง”
ใช่ คำว่าเพื่อนสำคัญกับเอมมาก เธอเคยบอกกับผมว่า ถ้าต้องเลือกระหว่างเพื่อนกับแฟน เธอก็จะเลือกเพื่อน เอมต้องเจ็บมากกว่าบาสหลายเท่า แต่บาสกลับขอให้เอมทำในสิ่งที่ทำให้เอมต้องเจ็บปวด ผมมันเป็นคนที่แย่จริงๆ เลวมาก ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าตัวเองแล้วจริงๆ
“อย่าบอก...เอมนะ ว่าบาสเป็นแบบนี้”
“แต่ว่า...บาสอาจจะ...เฮ้ย! ไอ้สองคนนี้มันเป็นอะไรกันเนี่ย นี่! แล้วจะได้เจอกันมั้ยเนี่ย ชาตินี้อ่ะ หนีกันอยู่ได้”
“ถ้านุ่นบอกเอม เอมอาจจะต้องร้องไห้เพราะบาสอีกก็ได้นะ”
“แล้วถ้าเกิดยัยเอมมารู้ทีหลัง ตอนที่... ขอโทษนะ ฉันไม่ได้แช่งแก แต่ว่า... ถ้ายัยเอมกลับมาตอนที่สายไปแล้ว จะทำยังไง”
ผมเงียบ และแกล้งหลับต่อ ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไง นอกจากวิธีนี้ ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เอมจะไม่ต้องเจ็บอีก ผมไม่รู้จริงๆ ไม่รู้อะไรเลยทั้งสิ้น
ฉันเป็นคนโง่... เหนือใครๆ
มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้
กว่าจะรู้ค่ามัน ก็สายเกินไป
ปวดร้าว... คิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน
ได้แต่ฝัน...
รักแท้ ดูแลไม่ได้ / Potato
ผมเป็นคนโง่จริงๆนั่นแหละ เฝ้าใฝ่หารักแท้มานานแสนนาน เฝ้าใฝ่หารักแท้ที่อยู่ไกลแสนไกล โดยไม่เคยรู้เลยว่า มีรักแท้ อยู่ใกล้เราแค่เอื้อม กว่าจะรู้ว่ารักแท้ที่อยู่ใกล้ตัว มีค่าแค่ไหน ก็เมื่อตัวเองกำลังจะจากโลกนี้ไป รู้ก็ต่อเมื่อ มันสายเกินไป...
ผมไม่สามารถ... ดูแลรักแท้นี้...ได้เลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น