คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : ใบสมัคร Light Girls แสงสีแดงนางเอกคีย์เวิร์ด (คิบอม)
คำถามสีดำตัวหนา คำตอบสีแดงตัวบางนะจ๊ะ^^
ข้อมูลผู้สมัครแสนน่ารัก^^
Username :: froZenwaterprince
ชื่อของผู้สมัครแสนน่ารัก :: ป๊อบจ้า
อายุล่ะจ๊ะ :: 14 เกือบ 15 เน๊อะ
ข้อมูล Light Girls แสงสีแดง
ชื่อ-นามสกุล :: อรุณสวัสดิ์ มหากุลสตรี (ดูชื่อนามสกุลคุณเธอ -0-)
ชื่อเล่น (ขอแบบการ์ตูน ๆ นะ) :: ที่จริงป๊อบว่าจะใช้ชื่อลอลลี่ป๊อบ แต่เปลื่ยนใจละ55
ชื่อ กู๊ดมอนิ่ง หรือเรียกสั้นๆ มอนิ่ง
อายุ (18-20) :: 18
อาชีพ/การศึกษา (ที่อยู่ในการ์ตูน) :: ทำ งานพิเศษเป็นพนักงานเช็ดกระจกตึก 300 ชั้นที่สูงที่สุดในโลกการ์ตูน ถ้าเกิดเหตุด่วนเหตุร้าย เรียกได้เสมอ กด 191 เอ้ย ไม่ใช่ - - เพียงแค่ส่งใจมาเรียก เราก็พร้อมจะเหาะลงมาจากตึกเพื่อเข้าไปแปลงร่างในตู้โทรศัพท์ แล้วไปช่วยคุณทันที!!~ / เรียนเกรด 12 (ม.5) ณ โรงเรียนรัฐบาลที่แสนจะธรรมด๊าธรรมดา (ค่อนข้างอัตคัตนิดนึง555)
ลักษณะภายนอก+บุคลิก (3+) :: ผม ยาวสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายราวกับกระทบแสงอาทิตย์อยู่ตลอดเวลานั้นม้วนเป็น ลอนสวยประบ่า ผิวขาวใสสว่าง ใบหน้ากลมนิดๆ รอยยิ้มสดใสเจิดจ้า เธอนั้นไม่สูงเท่าไหร่ (หรือเรียกได้ว่าค่อนข้างเตี้ย - -) แต่ถึงจะตัวเล็กก็ยังยึดคำคมเดียวกับปลานีโมนะ! "ตัวเล็กตัวใจโต๊โต" (ได้ข่าวว่าเก่าเลยแหละ55+)
อุปนิสัยนิสัย (5+) :: ขี้ โวยวาย ใจร้อน กวนประสาท วู่วาม ประมาท เรียกได้ว่ากระต่ายตื่นตูมสุดๆ ชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องใหญ่มาก ขี้โมโห ปากไว แถมยังปากกรรไกรปากคัตเตอร์ด้วย คมกริบเชียวละ ยิ่งกว่าปังตออีโต้ทำครัวที่บ้านเลยละ -0-ใจเร็ว ไม่ เคยลังเล เด็ดดาด มั่นใจ ดื้อด้าน ไม่ใช่ดื้อเงียบ แต่เป็นดื้อแบบเปิดเผย โหวกเวหกโวยวายลั้นเลยว่างั้น หัวแข็งมากขนาดที่เอาไปโขกหมอนไม่แตก (ก็แน่ล่ะสิ - * -) ล้อเล่น แต่เอาเป็นว่าเธอหัวแข็งมากแล้วกัน55+ ขวางโลก ขวางทิศทาง ชอบทำตัวแปลกแยกไปจากคนอื่น ราวกับกระต่ายสีดำไม่มีผิด รักศักดิ์ศรี เข้มแข็ง มุ่งมั่น หัวรั้นแบบตาแก่โบราณๆ หากลองได้ลงมือทำอะไรแล้วจะไม่ยืมมือใครช่วยเด็ดขาด และจะไม่ล้มเลิกกลางคันแน่ๆ แต่เห็นอย่างงี้เธอก็ไม่ใช่คนที่จริงจังอะไรมาก ยังมีบางอารมณ์ที่รั่วๆ ติงต๊อง หลุดเก๊กนั่นเอง เหอๆๆ เธอนั้นชอบการมีเรื่องเป็นที่สุด ถ้าวันไหนไม่ได้หาเรื่องใครเป็นอันนอนไม่หลับกระสับกระส่าย วุ่นวายใจเป็นที่สุด เธออารมณ์แปรปวนง่าย เปลื่ยนไปเปลื่ยนมา เดี๋ยวก็พายุเข้าเดี๋ยวก็ท้องฟ้าแจ่มใส
ชอบ :: ขัดขวาง , หาเรื่องคน , แกล้งคน
ไม่ชอบ :: โดนคนอื่นทำไอ้สามอย่างข้างบนใส่ตัวเอง - -
เกลียด :: คนที่นิสัยเหมือนตัวเอง
กลัว :: การพ่ายแพ้
ประวัติครอบครัว (ในการ์ตูน) :: ครอบครัวเพอร์เฟ็คแห่งปี!!! พ่อ ‘กู๊ดอาฟเตอร์’ เปิดร้านอาหารเล็กๆชื่อ ‘ซู่ซ่า ปาตังกี้’ ถึงแม้ชื่อจะแปลกไปหน่อยแต่ก็คนเข้าเยอะ เพราะถูกและอร่อยสดใหม่มากๆ แม่ ‘กู๊ดอีฟ’ ในบางเวลาก็ช่วยงานพ่อที่ร้านอาหาร แต่งานประจำ คือเป็นคนใช้ในเพิงหมาแหงนข้างๆร้าน (เพิงหมาแหงนมีคนใช้ด้วยเร๊อะ - -) และเธอก็มีน้องสาวที่แสนจะน่ารักจิ้มลิ้ม อายุน้อยกว่าเธอหนึ่งปี ‘กู๊ดไนท์’
ความสารถพิเศษ (เอาเวอร์ ๆ ก็ได้เพราะเธอคือตัวการ์ตูน) :: สามารถเปล่งแสงสีแดงสดออกมาจากดวงตาได้ ชิ้งๆๆ =________=++ บินได้ไม่ต้องพึ่งไอพ่นและไม้กวาด
เพิ่มเติม :: เธอกินจุมากกกกก แต่ก็ไม่เคยอ้วนขึ้นเลย
ชื่ออิมเมจ :: พี่สาวซันนี่
อิมเมจ (5+) ::
อิมเมจคู่ (5+) ::
คำถามทั่วไป (ไม่มีผลอะไรทั้งสิ้น)
ทำไมถึงออบทนี้คะ :: เพราะอะไรน้า ป๊อบว่าเมย์รู้ใช่ป่ะ ก็เราเป็นฝาแฝดกัน เดี๋ยวป๊อบจะส่งพลังจิตไปบอกเมย์เดี๋ยวนี้ล่ะ!!(ก็เมย์ลองคิดสิถ้าเมย์เป็นคนออบทนี้เมย์จะตอบว่าอะไร ป๊อบก็เหมือนกัน^^)
อยากเป็นนางเอกใครที่สุด :: บอมมี่ที่รักกก
ติดแล้วรายงานตัวภายใน 5 วันนะ :: โอเคจ้า จะมาเร็วกว่านั้นอีก หุหุ
ถ้าติดต้องเม้นท์ ๆ โหวต ๆ นะจ๊ะ :: เม้นๆ โหวตๆ จิกๆ ทวงๆ เลยโอเคมั้ยเมย์จ๋า^O^
อ๊ะ ช่วยแนะนำการแต่งนิยายให้เมย์ด้วยนะเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก :: ได้จ้า มีอะไรก็ถามได้นะ ถึงป๊อบจะไม่ได้เก่งอะไรมาก แต่ก็แต่งนิยายมา 3-4 เรื่องแล้ว ฮ่าๆๆ
เมย์อาจจะดองบ้าง อย่าโกรธนะคะ :: ไม่โกรธหรอก แค่โกรธมาก หึหึ~
ล้อเล่นเน้อ ไม่เป็นไรจ้ะ^^
คิดว่าเมย์เป็นคนแบบไหนเหรอ :: ก็ร่าเริงสดใสนะ แต่ว่าไม่ถึงขั้นรั่วมาก ดูจริงจังๆเหมือนกัน ใช่ป่ะ?
เมย์รักคุณนะ แล้วคุณรักเมย์หรือเปล่า? :: ป๊อบร๊ากกกกกกกกกเมย์เลยล่ะ
โชคดีมีชัยนะจ๊ะ :: อยากให้ป๊อบโชคดีก็เลือกป๊อบสิ โฮ่ๆๆ >O<
อ้อ เรื่องนี้นางเอกเด่นกว่าพระเอกนะคะ เพราะพวกเธอเป็นคนดำเนินเรื่อง :: โอเค เยื่ยมค่ะ55+
คำถามชิงตำแหน่ง Light Girls แสงสีแดง (นางเอกคิบอม) ((ใช้นิสัยตัวละครตอบ))
1. เมื่อคุณหลุดออกจากโลกการ์ตูนมาสู่โลกมนุษย์ครั้งแรกที่คุณเห็นโลกมนุษย์คุณรู้สึกอย่างไร? (บรรยายความรู้สึกล้วน ๆ)
:: ที่นี่ที่ไหน วุ่นวายงี่เง่าชะมัด! บรรยากาศ ก็ไม่ดี ร้อนก็ร้อน โอ๊ยย มองไปทางไหนก็เจอแต่พวกหน้าเหียกๆทั้งนั้นเลย หลอนไปถึงตับไตไส้พุงฉันแล้วล่ะ - - สวยก็ไม่สวย บ้านเมืองก็เลอะเทอะระเกะระกะ สกปรก ฮึ่ย! ทำไมฉันต้องมาอยู่ที่นี่ด้วยนะ ไอ้สนามแม่เหล็กเสร็งเครง กลับไปแกโดนดีแน่! อารมณ์บ่จอยอย่างแรง “อยากกลับบ้านว้อย!!”
2. ทำไมคุณถึงได้เจอกับคีย์เวิร์ดพระเอกของคุณแล้วคุณรู้สึกยังไงกับเขา? (บรรยาย+บทพูด)
:: />สนามแม่เหล็กไฟฟ้า
"แก๊!!! ไอ้ปีศาจสมองไม่เข้าที่เข้าทาง ฉันจะส่งแกไปลงนรกเอง!!" มอนิ่งตวาดใส่เบดม่อนซึ่งไม่มีทีถ้าว่าจะเกรงกลัวพวกเธอเลย
"ใช่แล้ว!ระวังตัวไว้เถอะ" เสียงใสๆของสาวน้อยเจ้าของลำแสงสีฟ้ารีบเสริม
"ตัวแทนแห่งแสงสว่างที่บริสุทธิ์ ทั้ง5 พวกเราคือ......."
กึกๆๆๆ เปรี้ยงๆ โคร้มม
ชิ้ง =________________=++
หลุมกว้างสีดำแผ่ขยายกินบริเวณกว้างบนสนามแม่เหล็กที่สาวๆรวมตัวกัน
"กรี๊ดดด เกิดอะไรขึ้นน่ะ!!"
กึ่ก กึ่ก กึ่ก
ขณะเดียวกันที่โลกมนุษย์
ณ ครอบครัวเล็กๆที่แสนสงบสุข ในประเทศอเมริกา รัฐเพนซิลเวเนีย
ผู้เป็นมารดากำลังนั่งดูข่าวบนจอทีวีอย่างตั้งอกตั้งใจ กึ่งๆปลาบปลื้ม
เสียงผู้ประกาศข่าวนั้นฟังได้ความว่า...
“หนุ่มหล่อลูกชายคนเดียวของด็อกเตอร์ A (นามสมมุติ) นักศึกษา ปีหนึ่ง คณะกฏหมายมหาวิทยาลัยฮาวเวิร์ด ได้รับรางวัลนักกฏหมายรุ่นเยาว์ดีเด่นประจำปี 2009...”
“แม่ฮะๆ” เด็กน้อยมองนาฬิกา แล้วหันมาเขย่าตัวมารดาเบาๆก่อนจะยิ้มแฉ่ง
“มีอะไรหรอจ้ะซีเคร็ท (นามสมมุติ)”
“วันนี้ตอนสิบเอ็ดโมงมีเรื่องไลท์เกิร์ลนะฮะ ผมอยากดู เปิดช่อง13สิฮะ”
“โธ่ กับการ์ตูนเรื่องนี้เนื้ย หยุดพักซักวันดีมั้ยลูก ดูในทีวีนั่นสิ พี่คีย์เวิร์ดเขากำลังออกทีวีนะลูก”
“ไม่เอาๆๆ เรื่องของพี่ไม่เห็นน่าใสใจเลย ผมอยากดูไลท์เกิร์ลนี่นา อยากดูๆๆๆ แง้” เด็กน้อยเริ่มทำท่างอแง
“เอ้าๆ ก็ได้จ้ะ” หญิงสาวว่าพลางกดปุ่มเปิดไปยังช่อง 13 ที่การ์ตูนเรื่องโปรดของลูกชายนั้นฉายอยู่
‘เฮ้อ สงสัยมีแววเจ้าชู้แบบพี่ชายมันแน่ๆเล้ย นั่งดูสาวๆตั้งแต่เด็กแบบนี้’ นี่มักเป็นความคิดของหญิงสาววัยกลางคน แต่เธอก็ไม่เคยห้ามซีเคร็ทเรื่องดูการ์ตูน
ตื้อ ดื้อ ตือ ตื้อ ดือ ดือ ตื้อ ดือ!! วิ๊งๆๆ~ (เพลงประกอบการ์ตูนแก๊งสาวพิทักษ์โลก)
“เย้ มาแล้วๆๆ” ซีเคร็ทยิ้มกว้างแล้วฮัมเพลงตามทำนองของเรื่อง
“พี่สาวน่ารักทุกคนเลยฮับ แต่ผมชอบพี่กู๊ดมอนิ่งมากที่สุดเล้ยยย พี่เขาเท่จริงๆ” หญิงสาวส่ายหน้าให้กับความเจ้าชู้ของลูกชายวัย 9 ขวบแล้วหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาเปิดอ่าน
กึกๆๆๆ เปรี้ยงๆ โคร้มม
ชิ้ง =________________=++
วูบ!!
“แง้ ไฟดับ ไลท์เกิร์ลของผมมม”
“ข้างนอกเกิดแผ่นดินไหวเล็กๆน่ะจ้ะ” ผู้เป็นแม่เกิดออกไปดูแล้วเข้ามาบอกลูกชายตัวจิ๋ว
“ผมจะดูไลท์เกิร์ลๆๆๆ”
“แต่ว่าไฟมันดับนะจ้ะ ยังดูไม่ได้”
วาบ!!!
พรึบ พรึบ พรึบ
แสงไฟในบ้านหลังเล็กติดขึ้นพร้อมกันเป็นสัญญาณว่าไฟติดแล้ว
“เย้ๆๆๆ” ซีเคร็ทถลาเข้าไปเปิดจอทีวีทันที แต่กลับไปเกิดอะไรขึ้น เพราะทั้งจอนั้นกลายเป็นสีเงินยวงวูบวาบ แล้วก็ส่งเสียงดัง.....
ซ่า…..
ซึ่งเป็นอันรู้กันว่าจะเป็นถ้าหากทีวีเสีย - -
“ที่นี้อะไรอีกล่ะ” มารดาบ่นแล้วเกิดไปตบๆทีวี ทันใดนั้นแสงสว่างก็พลันสาดส่องไปทั่วห้องโถงของบ้าน
------------------------------- วิ้ง พริ๊งงงงงงง -------------------------------
“โอ๊ยยย เจ็บชะมัด” ทันทีที่แสงนั้นจางหายไปซีเคร็ทก็ต้องตกตะลึงเมื่อมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้เต็มตา.......
เสียงดุๆที่คุ้นเคย ใบหน้าขาวใสที่น่าหลงไหล ชุดยูนิฟอร์มสีแดงสดที่เขาชอบมาก
“พี่กู๊ดมอนิ่ง!!! แม่ฮะๆๆๆ นั่น นั่น นั่น พี่กู๊ดมอนิ่งหลุดออกมาจากทีวี”
“เอ๋ อะไรกันจ้ะ เธอเป็นใคร”
“เอิ่ม...เอ้อ...ที่นี่ที่ไหนคะ” มือบางคลำหัวตัวเองป้อยๆด้วยความเจ็บ
“ที่นี่ก็คือ..”
“อ๊ะ แม่ดูนั่นสิ!” ซีเคร็ทชี้ไปที่ทีวีซึ่งคืนสภาพปกติแล้ว และกำลังเล่นการ์ตูนเรื่องไลท์เกิร์ลต่อไป เพียงแต่ในการ์ตูนนั้นไม่มีใครอยู่เลย ทั้งห้าสาวและเบดม่อน!!
หลังจากนั้นซักครู่ มอนิ่งก็คุยกับสองแม่ลูกจนเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง
ในความคิดของเธอเด็กน้อยคนนั้นดูตื่นเต้นทีเดียวที่ได้พบเธอ
“ฉันชื่อ อรุณสวัสดิ์ มหากุลสตรี กู๊กมอนิ่งค่ะ”
“พี่มอนิ่งจริงๆด้วย!!”
“เอ่อ..แต่แม่คิดว่า..การที่หนูหลุดออกมาจากการ์ตูนเนื้ย มันออกจะเป็นไปไม่ค่อยได้เท่าไหร่นะจ้ะ”
และสุดท้ายเมื่อทั้งสองเข้าใจเธอ พวกเขาจึงชวนเธอไม่นั่งทานข้าวเย็นด้วยกัน
“กลับมาแล้วครับ” เสียงเรียบเอ่ยตรงหน้าประตู
“อ้าวคีย์เวิร์ด กลับมาแล้วหรอลูก”
“ก็กลับสิครับ ไม่กลับก็คงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้หรอก ฮ่าๆ” เขากวนประสาทเล็กน้อยก่อนจะเดินมาร่วมโต๊ะอาหาร.
“ยัยกาคาบพริกนี่ใคร?”
“ว่าไงนะ!!” มอนิ่งแทบจะกระโดดขึ้นไปต่อยปากสุนัขๆของชายผู้มาใหม่คนนั้น
“เอ้อ..เขาชื่อกู๊ดมอนิ่งจ้ะ หลุดออกมาจาการ์ตูนที่น้องชอบไง”
“ไม่เอาน่าแม่ เรื่องงี่เง่าแบบนั้นไม่มีทางเป็นไปได้หรอก แล้วคนหน้าตาอย่างยัยกาคาบพริกนี่ก็คงไม่มีใครเขาเอาแบบไม่เขียนการ์ตูนหรอก น่าเหียกจะตาย - -* ”
“นี่! นายคิดว่าตัวเองหน้าตาดีนักรึไง”
“ใช่ ฉันน่ะหน้าตาดีอยู่แล้ว ที่สำคัญนะ ฉันหน้าตาดีกว่าเธอ”
“คุณป้าคะ ตอนคลอดหมอนี่ คุณป้าปูนฉาบหน้าเขาไว้หรอคะ มันถึงได้ด้านแบบนี้!” เธอพยายามสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าไม่ติดว่าคุณป้ายืนอยู่ตรงนี้นะ! แม่จะกระชากคอเสื้อมาตบจูบตบจูบ เอ๊ย ไม่ใช่ มาอัดซะให้เละไปเลย
“อย่าไม่รับความจริงไปหน่อยคุณกาคาบพริก ก็แค่หน้าตาสู้ฉันไม่ได้ ก็พาลโกรธซะละ อารมณ์รุนแรงจริงนะ วุ้ว” เขาทำหน้าทะเล้น แล้ววิ่งหนีขึ้นห้องไป แต่ก็คงยังได้ยินเสียงด่าไล่ของของมอนิ่ง
“ไอ้คนหลงตัวเองเอ๊ย!!!”
3. วัน หนึ่งคุณเกิดไปเหยียบหางสุนัขเข้าให้ ทำให้คุณมีเรื่องทะเลาะกับสุนัขตัวนั้น (สุนัขเธอยังไม่เว้น - -*) ซึ่งผู้คนก็พากันมองคุณ แต่คุณก็ไม่สนใจ คีย์เวิร์ดผ่านมาเห็นพอดีเขาเข้าไปแยกคุณจากการกัดกับสุนัขแต่กลายเป็นว่า คุณกลับทะเลาะกับเขาแทน สุดท้ายมันจบลงยังไง...คุณทำอะไรกับเขา [คุณเป็นฝ่ายชนะ] (บรรยาย+บทพูด เอาตั้งแต่คุณเหยียบหางสุนัขเลยนะ)
:: ตั้งแต่วันนั้นฉันก็อาศัยอยู่ที่บ้านคุณป้า(ที่จนวันนี้ก็ยังไม่รู้จักชื่อ - -)มาตลอด และทำตัวเป็นพี่สาวที่แสนดีของซีเคร็ท
วันนี้ฉันก็ถูกใช้ให้ออกไปซื้อกระดาษทิชชู่ เพราะของที่บ้านมันหมด - -*
ต๊อก แต๊ก ต๊อก แต๊ก
อ๊ะ เดินต่อไปอีกสองก้าว นั่น!
รังสีอัมหิต!!
ต๊อก..
แต๊ก…
“เอ๊งงงงง งี้ด โฮ่ง!” และแล้วฉันก็สำนึกได้ว่ารังสีอัมหิตที่ว่านั่นคือสุนัขสีขาวตัวเท่าบัฟฟาโร่วที่นอนขวางทางอยู่นั่นเอง
“ถอยไปซะ ถ้าไม่อยากกลายเป็นศพ ไปซะไป๊ ชิ่ว!” ฉันขู่เบาๆ
“แง่งง แฮ่ =____=++“ มันไม่ยอมถอย แล้วยังกระดิกหางทำตาเยิ้มน้ำลายยืดใส่ฉันอีก
“บอกให้ไปไง ไอ้หมาบัฟฟาโร่ว!!”
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง” นี่อาจเป็นเสียงหมาเห่าทั่วๆไปแต่สำหรับกู๊ดมอนิ่งแล้ว เธอกลับคิดว่า หมานั่นกำลังพูดว่า ‘เธอนั่นแหละบัฟฟาโร่ว!’
“หนอย แก๊! บังอาจว่าฉันเร๊อะ”
“มันไม่ได้ว่าหรอก ก็แค่คนบางคน ฉลาดมากขนาดที่ฟังหมาพูดเห่ารู้เรื่อง พันธ์เดียวกันหรอไง” เสียงกวนบาทาแบบนี้ คำพูดสะเออะๆแบบนี้ จะเป็นใครไม่ได้เล่า นอกจาก..
“นี่คีย์เวิร์ด!!”
“ทำไมหรอ? ยัยกาคาบพริก” หนอยย ฉันเปลื่ยนชุดมาตั้งนานแล้วนะย่ะ!!!
ปึ่ง! โครมม!~
“ยี้ สงสารฝ่าเท้าและซอกนิ้วทั้งสิบของฉันจัง ต้องไปโดนตัวนาย หวังว่าจะไม่มีเศษความหน้าด้านติดกลับมาหรอกนะ!” ก็อย่างที่เห็น ฉันถีบไปขี้เก๊กลงไปกองทันที
“เอ๊งง โฮ่ง (ไปดีกว่า คนบ้า - -)”
“เฮ้ย! ไอ้หมาโง่ แกจะไปไหน” ฉันว่าแล้ววิ่งตามไป
“เธอนั่นแหละ จะไปวิ่งไล่หมาทำไม บ้ารึเปล่า” เขาปัดฝุ่นตามเนื้อตัวแล้วลุกขึ้นยืนปากเก่งต่อ
“เออใช่! ฉันบ้า มีปัญหารึไง” ฉันหันควับทันที
“ไม่มี ฉันไม่อยากทะเลาะคนที่ชอบหาเรื่องหมาหรอก” เขายักคิ้วแล้วเดินเนือยๆจากไป
ชิชะ!! ที่จริงนายกลัวจะโดนอีกรอบใช่มั้ยล่ะ!
4. คุณ ได้กลับโลกการ์ตูนไหม ถ้าได้กลับเพราะอะไร และถ้าไม่ได้กลับเพราะอะไร? (นี่คือตอนจบค่ะ ถ้าคุณคิดข้อนี้มาดีแค่ไหนคุณมีสิทธิ์ติดมากเท่านั้น เพราะเมย์ตันตอนจบอยู่ - -*)
::
ตอนนี้เราย้ายมาอยู่ที่บ้านพักในประเทศไทยของครอบครัวคีย์เวิร์ด ฉันซึ่งไม่มีที่ไปก็ถูกซีเคร็ทขอให้มาอยู่ด้วยกัน
กริ๊งงง กริ๊งงง กริ๊งงง
“ฮัลโหลค่ะ?”
“ขอสายอรุณสวัสดิ์”
“เอ้อ..พูดอยู่ค่ะ”
“ฉัน B (นามสมมุติ) เองนะ” อ้าว นึกว่าใครโทรมา ที่แท้ก็คนเขียนบทน่ะเอง
“อา อื้มม หวัดดี^^” พักนี้ฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้ ยิ้มได้ทั้งวันเลย สงสัยมีความสุขละมั้ง ฮ่าๆ
“ว่าแต่พี่มีอะไรหรอ?”
“เอาล่ะมอนิ่ง ตั้งสตินะ ใจเย็นๆ...คือว่า วันนี้สนามแม่เหล็กที่เสียหายซ่อมเสร็จแล้ว และฉันกับ C (พระเอก Special ) ตกลงกันไว้แล้วว่าวันพรุ่งนี้จะส่งพวกเธอกลับไปในหนังสือการ์ตูน”
“เอ๋..กลับ กลับหรอคะ” รอยยิ้มเริ่มจากหายไปจากใบหน้าสวย
ฉัน..ไม่เคยคิดถึงเรื่องกลับเลย ฉันแทบจะลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นใคร ฉันคิดอยู่เสมอว่าเราจะอยู่ที่นี่
“อื้มใช่ วันนี้ตอน 5 ทุ่มครึ่งขอให้มาเจอกันที่ฐานลับนะ”
“ตะ ..แต่ว่า”
“มอนิ่ง...ปาร์ตี้ต้องมีวันเลิกรา อย่าโกหกตัวเองต่อไปเลยนะ.....ติ๊ด” สัญญาณขาดหายไป เป็นอันจบการสนทนา
สมองฉันยังคงมึนงงและรู้สึกไม่เข้าที่เข้าทาง
รู้ตัวอีกทีขาเล็กๆก็พาร่างที่แทบจะไร้วิญญาณของฉันไปอยู่ที่หน้าห้องนอนของซีเคร็ท
ฉันคิดว่าก่อนจะพูดเรื่องนี้กับคีย์เวิร์ด ฉันต้องพูดกับน้องชายคนนี้ก่อน
“พี่ขอเข้าไปนะซี”
“อ้าวพี่มอนิ่ง เข้ามาเลยฮะ ประตูไม่ได้ล็อค”
“เอ้อ...พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ฮะ?”
“สมมุติว่าถ้าให้เลือกระหว่างพี่อยู่ที่นี่ตลอดไป กับพี่ให้อยู่ในการ์ตูนเหมือนเดิมพร้อมกับเพื่อนๆ เธออยากได้แบบไหนหรอ”
“เอ๋ พี่ก็ต้องอยู่ที่นี่สิ! ผมอยากได้พี่มาเป็นพี่สาวมากๆเลยนะ”
“อื้ม หรอ ขอบใจจ้ะ” ฉันยิ้มบางๆตอบแล้วพลักประตูออกไป
ขณะนี้เป็นเวลา 3 ทุ่มครึ่งแล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันเหลือเวลาอยู่กับครอบครัวนี้อีกเพียงแค่สองชั่วโมงเท่านั้น
ก๊อกๆๆ
“ใคร?”
“กู๊ดมอนิ่ง”
“นี่สามทุ่มแล้วนะ ต้องกู๊ดไนท์สิ!”
“อย่ามาเล่นตลกนะคีย์เวิร์ด” ฉันพูดเสียงเรียบ
พลั่ก!
“เธอเป็นอะไรน่ะ!” เขารีบเปิดประตูออกมาทันที คงจะสังเกตุได้จากเสียงของฉัน
“ฉัน....”
“เอาล่ะ ไปคุยข้างในแล้วกัน” เขาลากแขนฉันเข้าไปแล้วปิดประตู
“เธอมีอะไรรึเปล่า”
“.....................”
“ฉันชอบนาย” ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆตัวเองก็พูดออกไปแบบนั้น แถมยังเดินเข้าไปกอดเขานิ่งๆด้วย
ความรู้สึกมันเหมือนกับว่า ถ้าไม่พูดออกไปตอนนี้ ก็คงจะไม่ได้พูดอีกไปตลอดชีวิต
“อืม..รู้อยู่แล่วล่ะ” มือใหญ่ลูบหัวฉันเบาๆ มันอบอุ่น..อบอุ่นเหลือเกิน
“ขอบใจนะ...ขอบคุณมาก” เมื่อถึงตรงนี้ฉันก็ซบหน้าลงกับไหล่กว้างแล้วปล่อยให้น้ำตาใสๆไหลลงมาอย่างไม่ยอมหยุด
ฉันกอดเขาแน่น และเนิ่นนานจนเขาเริ่มพูด
“ที่เธอเงียบๆไป เป็นเพราะเรื่องนี้หรอ”
“ไม่”
“งั้นทำไมล่ะ อย่าร้องไห้สิ ฉันรักเธอนะ” เขาประคองใบหน้าฉันขึ้นมาแล้วเช็คน้ำตาเบาๆ
“ฉันต้องไปแล้ว”
“ไป?...”
“อืมใช่ กลับเข้าไปในการ์ตูนน่ะ”
“ทำไมเธอต้องคิดมากด้วยล่ะ เธอไปจากที่นี่แล้วไง?”
นี่นายไม่รู้สึกอะไรเลยใช่ไหม........
“ก็ฉันน่ะ..”
“ หยุด ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เธอรู้ไหม ไม่ว่าเธอจะอยู่ในการ์ตูนหรือจะอยู่ที่ไหนๆ แต่เธอก็ยังอยู่ในหัวใจของฉันนะ ฉันจะจดจำเธอตลอดไป ฉันสัญญา”
“ฮึก..แต่ฉัน..เหงานี่”
“แค่เดินต่อไป..ในเส้นทางที่เราร่วมสร้างกันมา แล้วเธอก็จะรู้เอง ว่าฉันไม่ได้ไปไหน แต่ยังอยู่กับเธอเสมอนะ รู้ไหม..สิ่งที่เรารักน่ะ ไม่มีวันจากเราไปหรอก” เขาบรรจงจุมพิตเบาๆที่หน้าผากฉัน
“อื้มม..ฮึก..ฉันรู้..ฮึก...นายทำเป็นพูดซะสวยหรูเชียวนะ ^^”
"เปล่านี่ เอาเถอะ ไว้ฉันกับซีเคร็ทจะคอยดูเธอเวลาเธอออกทีวีนะ เอ้อ..จะซื้อการ์ตูนมาอ่านด้วย จะได้ไม่ลืมไง ฉันสัญญา^^"
และแล้วเขาก็โอบกอดฉันอย่างแนบแน่นและอ่อนโยน ..
ใช่แล้ว! ฉันจะต้องไม่ร้องไห้ ฉันจะต้องยิ้มอย่างสดใสให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย
ถึงแม้ฉันจะไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้อีกแล้ว…
แต่เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป........ที่นี่....ที่หัวใจ....
ความคิดเห็น