รักแรกที่รอคอย

ลำดับตอนที่ #3 : What should i do?

(ร้านอาหากึ่งผับใจกลางกรุง)

� � �สวัสดีครับ ผม อีบอมซู เจ้าของร้าน BO Cafe ที่่นางเอกของเรื่องมาทำงานอยู่นะครับ แล้วตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่ร้านอาหารกึ่งผับกับอดีตแฟนของ ซอฮเยจู

� �"ไง เยจู มานานยัง" ผมเอ่ยทักซอฮเยจู เมื่อเห็นเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะของมุมร้าน
� �"ไม่นานหรอก นั่งก่อนสิ บอมซู"
� �"อื้ม"
� �"ได้ข่าวว่านายเจอน้องนัมดาจองแล้วนี่ เป็นไงบ้างละ" เธอยิงคำถามทันทีที่ผมนั่งลงกับเก้าอี้แล้ว
� �"ทำไมถามแบบนั้นละ เยจู" ผมหรี่ตามองเธอ เพราะเธอดันมาถามคำถามจี้ใจดำผม
� �"ก็แหม๊ เมื่อก่อนนายออกจากจะเพ้อถึงน้องเขาบ่อยๆนี่"
� �"เรื่องแบบนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว เธอจะไปรื้อฟื้นมันทำไมอีก"
� �"ก็ฉันเป็นห่วงนายนี่ บอมซู หลังจากเกิดเรื่องครั้งนั้น นายก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากคนร่าเริงก็กลายเป็นคนเงียบขรึมไป
� �ซะงั้น จนฉันที่เป็นแฟนนายทนไม่ไหว ถึงได้เลิกกับนายไงละ" เยจูถอนหายใจยาวหลังพูดจบ
� �"ก็อย่างที่เห็น ตอนนั้นฉันเป็นไง ตอนนี้ก็ยังแบบเดิม"
� �"ทำไมละ บอมซู นายพอจะบอกเหตุผลฉันได้ไหม ถึงแม้ฉันจะไม่ได้เป็นแฟนนายแล้ว แต่เราสองคนก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่
� �ไม่ใช่หรือไง"
� �"ก็..."

(ย้อนไปเมื่อ 6 ปีก่อน)

� � �สมัยนั้นผมเรียนอยู่ชั้น ม.6 นัมดาจอง เรียนอยู่ชั้นม.2 และยังเรียนห้องเดียวกับ คังอินโฮ น้องชายต่างมารดาของผมด้วย และเธอก็เป็นลูกค้าขาประจำร้านคอฟฟี่ช็อบที่ทางบ้านผมเป็นเจ้าของกิจการอยู่ ผมปลื้มเธอตั้งแต่วันแรกที่เธอมาที่ร้าน แต่ผมมีแฟนอยู่แล้ว เธอชื่อ ซอฮเยจู จึงทำให้ผมได้แค่แอบชอบนัมดาจองอยู่เงียบๆ แต่ทุกครั้งที่เจอนัมดาจอง ผมก็อดเผลอใจไปชอบเธอทุกที เพราะเธอเป็นเด็กสาวที่น่ารัก คุยเก่ง และที่สำคัญผมชอบรอยยิ้มของเธอมากที่สุด เพราะทุกครั้งที่เธอยิ้ม โลกมันดูสดใสเป็นพิเศษ
� � �ทุกครั้งที่เธอมาที่ร้าน ผมมักจะทำเครื่องดื่มพิเศษให้เธออยู่เสมอ จนเด็กนักเรียนคนอื่นแซวผมกับเธอว่า เป็นแฟนกันหรือเปล่า แต่ผมก็มักจะตอบว่า 'เธอเป็นเหมือนน้องสาวคนนึ่ง' หรือไม่ก็ผมก็จะแค่ยิ้มตอบเฉยๆ โดยที่ไม่พูดอะไร เรื่องราวกำลังเป็นไปด้วยดี หากไม่ว่าคังอินโฮเดินมาหาผมแล้วพูดว่า

� �'พี่บอม ผมชอบนัมดาจอง เพื่อนสนิทในกลุ่มผมครับ' ประโยคนั้นทำเอาผมไปต่อไม่ถูก เหมือนโลกจะสูญสลาย ไม่รู้ทำไม
� �ผมถึงรู้สึกอย่างนั้น ทั้งๆที่ผมมีแฟนอยู่แล้ว
� �'แล้วมาบอกฉันทำไม' ผมไม่รู้จะไปยังไงต่อ เลยถามกลับไป
� �'ก็พี่ดูจะรู้ใจดาจองเป็นพิเศษ ทั้งๆที่พี่มีแฟนอยู่แล้ว'
� �'แล้วไงละ?'
� �'ผมก็เลยอยากให้พี่ช่วยผมได้สารภาพรักกับดาจอง'
� �'ก็ได้'

(กลับมาปัจจุบัน)

� �"ตั้งแต่นั้นมานายก็เลยกลายเป็นคนเงียบๆสินะ แล้วทำไมนายไม่ปฏิเสธไปละ บอมซู แล้วอีกอย่างนายจะช็อคเพราะ
� �ได้ยินว่าอินโฮชอบน้องดาจองทำไม อย่าบอกนะว่า นายลืมไปแล้วหรือไงว่ามีฉันเป็นแฟนอยู่ห๊ะ!!" เยจูใส่ผมเป็นชุด
� �ทันทีที่ผมพูดยังไม่ทันจบ
� �"จะให้ฉันพูดตรงๆไหม"
� �"ก็ว่ามาสิ" เธอตอบพลางกอดอก
� �"ทันทีที่ฉันเจอดาจอง ฉันก็ลืมไปเลยว่าเธอเป็นแฟนฉัน"
� �"..."
� �"แต่แค่แวบเดียวนะ" ผมรีบพูดต่อ เพื่อไม่อยากให้เยจูคิดมาก
� �"ถ้างั้นก็ดีไป"เธอพูดจบแล้วก็ถอนหายใจ แล้วก็ถามผมต่อ "แล้วทีนี้นายจะเอาไงต่อละ"
� �"ไม่รู้สินะ..."

(ห้องนอน ที่บ้านของซานะ)

� �"แล้วทำไมเธอไม่บอกพี่เขาไปว่า เธอซื้อผ้าพันคอที่เขาอยากได้ละ เรื่้องอาจไม่เป็นแบบนี้" ซานะถามฉันทันทีที่เราเข้า
� �มาในห้องนอนของเธอ
� �"เธอก็น่าจะรู้ว่า ฉันเป็นคนยังไง ฉันขี้อายจะตายไปและอีกอย่างฉันกลัวพี่เขาจะรำคาญ" ฉันพูดจบก็ถอนหายใจ
� �"เธอนี่มัน..." ซานะพูดพลางกลอกตาไปมา "แต่มันอาจไม่เป็นอย่างที่เธอคิดก็ได้นี่ ทำไมเธอชอบคิดไปเองก่อนอยู่เลย
� �เนี่ย"
� �"..."
� �"แล้วป่านนี้สองคนนั้นจะสวีทไปถึงแล้วเนี่ย นี่ถ้าบอกพี่เขาไปนะ คนที่จะไปดินเนอร์กับพี่บอมซู อาจจะเป็นเธอแทนพี่เยจู
� �ก็ได้"
� �"ซานะ อย่าตอกย้ำฉันเรื่องนี้ได้ไหม ฮือๆ TT"
� �"ดาจอง...ฉันขอโทษ" ยัยซานะรีบเข้ามากอดปลอบฉัน ก็ที่ฉันปล่อยโฮลั่นบ้านเธอ และจะทำให้พ่อแม่เธอตื่นขึ้นมา
� �"ฮึกๆ...ไม่เป็นไรๆ" ฉันสะอื้นกับไหล่ซานะอีกสักพัก
� �"ดาจอง เธอเจอแบบนี้แล้ว เธอจะสู้ไหวไหม" ซานะดันตัวฉันออกห่างเพื่อถาม
� �"นั่นสิซานะ ถ้าเธอเป็นฉัน เธอจะสู้ไหม"
� �"50-50 อ่ะนะ ^^""
� �"เฮ้อออ...what sould i do? ซานะ"
��

��