I`m Kimera -

ลำดับตอนที่ #2 : -2-my new friend !?!

                               ลมหนาวที่เย็นยะเยือกพัดเข้ามาในใจกลางป่าดงดิบแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ข้างเมืองที่เด็กชายเดินมาทำให้ไฟที่เด็กชายผมสีดำ รวมถึงตา นั้นดับเนื่องจากลมที่พักกระโชก

                               "ฮัดเช้ย โอย....หนาว"เด็กชายนั้งกอดเข่าก่อนจะเอามือถูจมูกไปมาแล้วจุดไฟขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

                               "อา...อย่างน้อยก็พอลดความหนาวลงไปบ้าง"ดาร์คุเอามือผิงไฟก่อนจะเอาใบไม้กับกิ่งไม้แห้งมาเติมเป็นเชื้อไฟก่อนจะนั่งอ่านแผนที่ต่อ

                               "ป่านี้ต้องเดินเท้าไปกี่วันกันแน่นะ ถ้านับจากระยะทาง..."เด็กชายบ่นงึมงำ ถึงแม้ว่ามันจะเข้าหน้าร้อนแล้วแต่ตอนกลางคืนมันก็ยังหนาวอยู่ดีจนทำให้เด็กชายจามอีกครั้งก่อนที่จะหันซ้ายหันขวาเมื่อไม่มีใครมองก็กางปีกออกมาหุ้มตัวเองไว้ให้หายหนาวเนื่องจากเขาไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าชุดอื่นมาเลย

                                ก๊อบแก๊บๆ สวบๆ

                               เสียงใบไม้แห้งถูกเหยียบอย่างรวดเร็วตามด้วยเสียงฝีเท้าคนนับร้อยรวมทั้งเสียงม้านับสิบใกล้เข้ามา แต่ว่าก่อนหน้านั้นมันดันมีเสียงคนคนเดียววิ่งมาก่อนนี้น่ะซี่

                               ปึก โป๊ก!!!!

                                คนผู้วิ่งหนีมาดันสะดุดเข้ากับตัวดาร์คุเข้าอย่างจังก่อนที่จะหน้าคะมำหันไปโดนต้นไม่ที่อยู่แถวๆนั้น

                                 "อูย ไอ้หยามันมาแล้ว"เขาร้องก่อนจะหันมามองที่ดาร์คุซึ่งกำลังเอามือกุมเอวตัวเองที่โดนหมอนั้นเตะเข้าอย่างจัง ทำให้รู้สึกปวดสะโพกอย่างแรง

                                  "นายเป็นคิเมร่าใช่ปะ???....แต่ช่างเหอะตอนนี้เราไม่มีเวลาแล้ว นายช่วยจับฉันบินขึ้นไปทีเถอะ เร็วเข้าๆ"เขาบอกอย่างร้อนรน

                                  "ดะ...เดี๋ยวจิ แล้วนี้มันอะ.."

                                  "เร็วเข้าเหอะน่า"เขาบอกก่อนที่เด็กชายจะทำอย่างไม่มีทางเลือกก่อนที่จะบินขึ้นฟ้าไป

                                   "ฟังนะ นายในตอนนี้พวกมันคงรู้แล้วล่ะว่านายเป็นคิเมร่าเพราะนายเล่นกางปีกตอนนี้หรือก่อนหน้านี้แต่ว่ามันไม่น่าจะมองเห็นนายเพราะตอนนี้นายใส่เสื้อสีดำแถมทุกอย่างดันเป็นสีดำเพราะงั้นในเมื่อนายช่วยฉันแล้วฉันจะช่วยนายบ้าง"ยังไม่ทันที่ดาร์คุจะถามว่าความสามารถนั้นคืออะไรทั้งเขาและอีกคนก็ล่องหนหายไปซะแล้ว

                                    "วะ...ว้ากกกกก!!!!!"เด็กชายที่ตอนนี้ตกในเกือบปล่อยคนที่อุ้มไว้หลุดมือแต่ดีที่จับไว้ได้ ก่อนที่คนที่จะโดนปล่อยเอามือมาอุดปากไว้ทันเวลา"นะ...นี่มันเรื่องอะไรกัน"เด็กชายถามเสียงเบาก่อนที่คนถูกอุ้มจะชี้ให้มองไปด้านล่างเห็นซึ่งคนนับร้อยมีอาวุธครบมือกำลังมองหาสิ่งอย่างหนึ่งกันให้ขวัก

                                     "ตอนนี้ไม่มีเวลาอธิบายเพราะงั้นช่วยเงียบๆแล้วอย่าขยับล่ะ"คนคนนั้นบอกเสียงเบา

                                     "เฮ้ย พวกเรามีกองไฟอยู่ที่นี่"หนึ่งในคนด้านล่างว่าก่อนจะมาค้นที่กองไฟ

                                      "ข้าว่ามันคงจะไปไหนได้ไม่ไกลหรอกไปเราจะต้องไปหาต่อ"อีกคนพูดก่อนจะขับม้าวิ่งไปที่อื่นพร้อมกับเด็กสองคนค่อยลงมาจากฟ้าตอนที่มันไปแล้ว

                                       "ฟู่...ขอบใจ ที่นายช่วยให้ฉันรอดจากพวกนั้นได้ ยินดีที่ได้รู้จัก ฉัน ซาลาส ดีเฟรย์ อายุ 14 คิเมร่ากิ้งก่า ยินดีที่ได้รู้จักนะคุณคิเมร่าฟินิกซ์ดำ"ซาลาสยิ้มให้ก่อนจะยื่นมือมา

                                        "แฮะ ๆ ขอบคุณฉันดาร์คุ ซินัส อายุ 14 คิเมร่าฟินิกซ์สีดำอย่างที่นายว่านั้นแหละ ว่าแต่นายดูออกได้ไงกันอะ"ดาร์คุถาม

                                        "เฮ้อ นายหัดสังเกตุปีกตัวเองมั้งสิ"ซาลาสพูดแล้วส่ายหัว"ปีกที่ลุกเป็นไฟแบบนั้นน่ะ แรกฉันก็ไม่เชื่อหรอกแต่พอมาเจอก็ได้รู้ว่านายเป็นคิเมร่าสัตว์ในตำนาน"ซาลาสตอบก่อนส่งยิ้มกวนหน่อยๆมาให้

                                         "แล้วนายหนีพวกนั้นมาทำไมอ่ะ"ดาร์คุถาม

                                         "เรื่องนั้นช่างมันตอนนี้จุดไฟให้ทีเหอะ หนาวชิพเป้ง"ซาลาสพูดก่อนเอามือซุกเข้าไปในเสื้อพร้อมกันที่ดาร์คุจุดไฟทำให้เห็นรูปร่างซาลาส ซาลาสเป็นคนผมสีแดงสั้นและดูยุ้งๆผิวสีแทน นัยตาสีแดงอ่อนๆกวนประสาทหน่อยๆเสื้อแขนยาวสีม่วงเข้ม กางเกงขาสั้นสีน้ำตาล กับรองเท้าสีขาวมีลายสีม่วง รวมถึงกระบองเหล็กยาวที่ดูเหมือนจะขโมยมาแต่ไม่สามารถทำอะไรพวกที่ตามล่าเขามาได้เลย

                                          "ถ้านายจะถามว่าฉันหนีมาทำไมเพราะฉันเป็นคิเมร่าน่ะซิ ตอนนี้ผู้คนถูกรัฐบาลกล่อมว่าคิเมร่าเป็นสิ่งอันตราย แล้วมีคนรู้ว่าฉันเป็นคิเมร่าก็เลยจับฉันส่งรัฐบาลแล้วรัฐบาลก็ดันจับส่งไปที่องค์กรนี้อีกที มันเป็นองค์กรที่จะจับคิเมร่าทดลองทำบางอย่างตามประสงค์รัฐบาลนั้นแหละ ตอนนั้นฉันถูกจับมัดรอผ่าตัดอย่างเดียว แต่ด้วยความที่ลิ้นกิ้งก่ามันยาวซะอย่าง"ซาลาสแลบลิ้นที่ยาว 3 เมตรกว่าออกมาแล้วยิ้ม"ฉันก็เลยใช้ลิ้นไปหยิบกุญแจที่ผู้คุมคนหนึ่งกำลังหลับอยู่แล้วก็ตะเพิดออกมาไงล่ะ"

                                           "แล้วพ่อแม่นายล่ะ"ดาร์คุถามแต่กลับทำให้ซาลาสก้มหน้านิ่งทันที ทำให้ดาร์คุรู้ว่าคงมีอะไรบางอย่างแน่ๆจึงก้มหัวเป็นเชิงขอโทษ
 
                                           "พอพ่อแม่ฉันรู้ว่าฉันเป็นคิเมร่าก็จับฉันส่งรัฐบาลทันทีก็แค่นั้น แต่ไม่รู้ว่าทำด้วยเจตนารึเปล่า"ซาลาสว่าแล้วยักไหล่ ก่อนจะล้มตัวลงนอน

                                           "ฉันว่า...พ่อแม่นายเขาคงจะรักนายอยู่มั้งแต่ที่ต้องทำเพราะครอบครัว"ดาร์คุพูดให้กำลังใจ แต่ไม่ทำให้อีกฝ่ายดีขึ้นเลย

                                           "พวกเขาเป็นพ่อแม่บุญธรรมไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริงของฉัน"ซาลาสว่าแล้วพลิกตัวไปอีกด้านนึง

                                           "งั้นเหรอ...ขอโทษด้วยที่ถาม"ดาร์คุก้มหัวอย่างเศร้าสลด

                                           "ช่างเหอะ เรื่องนั้นฉันไม่คิดอะไรอยู่แล้ว"ซาลาสพูดก่อนหันมายิ้นตาหยี่ให้

                                            "แฮะๆ ไหนๆวันนี้เราก็ผ่านอะไรมามากพอควรแล้วขอหลับละกันน่ะ"พูดจบซาลาสก็หลับทันทีพร้อมกับเสียงกรน ส่วนดาร์คุนั้งคิดอะไรไปพลางๆก่อนจะดับไฟและนอนหลับไปท่ามกลางป่าอันมืดมิดและหนาวเหน็บที่มีแสงจันทร์และแสงดาวสาดส่อง

                                              ........................................

                                                 
                                            แปดสิบเปิอร์ที่เหลืออีกสองสามวันจะมาอัพ