ฉันอยากตาย ตั้งแต่มีนายเคียงข้าง!!

ลำดับตอนที่ #1 : 01:: โรงเรียนลาซ์จ

ตึ๊ด ตือ ดึ๊ด ปั๊บ ปา ลา ล้า !!! êêêê

“ฮัลโหล เอ่อ.. สวัสดีค่ะป้านิเอะ หนูกำลังมาถึงพอดีเลยค่ะ”

“แล้วทุกอย่างเรียบร้อยดีมั๊ย”

“............ ก็ดีค่ะ” 

“มีอะไรรึเปล่าน่ะ เอดะ ที่เรียนไม่ถูกใจหรอ”

“ปะ..เปล่าค่ะ แต่มันดูใหญ่โตไปหน่อย ไม่เหมือนโรงเรียนที่บ้านเราเลย”

“ดีแล้วแหละ มานี่เรียนนี่จะได้มีเพื่อนเยอะๆไง”

“ค่ะ หนูจะตั้งใจเรียน”  

“มีอะไรก็โทรมาหาป้าละกันนะ”

“หวัดดีค่ะ”

            ตั้งแต่พ่อกับแม่จากไป ฉันก็ต้องจำใจย้ายไปอยู่กับป้านิเอะ เรียนในโรงเรียนใกล้บ้านละแวกนั้น จนจบชั้น ม.ต้น แล้วก็ต้องย้ายมาเรียนในโรงเรียนมัธยมปลายลาซ์จ ที่ซึ่งหลายคนใฝ่ฝันถึงและพยายามที่จะเข้าเรียนต่อให้ได้ o_O แต่สำหรับฉันแล้ว ไม่เคยคิดแม้แต่จะก้าวเข้าไปในโรงเรียนแห่งนี้เลย มันเป็นอะไรที่น่าสะพรึงกลัว สำหรับยายเซ่ออย่างฉัน Y_Y

แต่โชคก็ไม่เข้าข้าง สุดท้ายป้านิเอะ ก็ส่งฉันมาเรียนที่นี่จนได้ ฉันก็ได้แต่เออออห่อหมกไป (_ _”) โดยที่ไม่มีใครเข้าใจ ว่าฉันมีโรคประจำตัวอย่างหนึ่งนั่นก็คือ ฉันจะเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงออก ไม่พูด จะเหมือนกับเด็กเก็บกด โดยที่ในใจฉันนั้นร้อนระอุ แทบจะลุกเป็นไฟ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฉันไม่เคยพูดมันออกมาได้ซะที ทำไมฉันถึงเป็นอย่างนี้ได้นะ แต่ช่างมันเหอะคิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ >_<

ตึ๊ด ตือ ดึ๊ด ปั๊บ ปา ลา ล้า !!! êêêê

“หวัดดีค่ะ”

“เอดะ ป้าลืมถามนะว่า หาที่พักเจอหรือยัง”

“ค่ะ”

ก็ตอนป้าโทรมาครั้งแรก หนูก็อยู่ในหอพักแล้วนี่นา +_+ ถึงจะเซ่อๆซ่าๆไปหน่อยก็เหอะ

“แล้วหอพักอยู่ในโรงเรียนใช่มั๊ย แล้วตอนนี้อยู่ห้องอะไร”

“ค่ะ ห้อง303 ชั้น3 ค่ะ”

“แล้วที่ห้องมีโทรศัพท์มั้ย”

“มีค่ะ” 

“เอาเบอร์มาทีซิ เผื่อมีอะไร ถ้าโทรเข้ามือถือไม่ติด จะได้โทรเข้าเบอร์หอน่ะ”

“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันคะ”   

เพิ่งจะย้ายเข้ามานะ แล้วจะรู้ได้ไงเนี่ย..ป้านิเอะนี่หล่ะก็ (-*-)

“’งั้น วันหลังป้าจะโทรมาถามอีกทีละกันนะ”

“หวัดดีค่ะ” 

                หอพักที่โรงเรียนลาซ์จใหญ่ชะมัดเลย (=_=) ดูไฮโซจัง ไม่สิ ต้องบอกว่าดูหรูหราเกินกว่าที่คนอย่างฉันจะเข้ามาอยู่ได้ถึงจะถูก อยู่ในห้องใหญ่ๆคนเดียวแบบนี้ น่ากลัวจริงๆเลย แต่กว่าจะหาห้องพักเจอก็เล่นเอาหอบไปเลยล่ะ  พอเอาของขึ้นมาได้ปุ๊บฉันก็ลงมือจัดการเปลี่ยนโฉมของห้องนี้ให้กลายเป็นห้องสไตล์ผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันทันที เหนื่อยมากๆเลยนะขอบอก (T^T) แล้วยังมีป้านิเอะคอยโทรมากวนฉันอยู่อีก (นี่ก็ไม่รู้ว่าจะตามโทรศัพท์กวนฉันไปถึงไหน) กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้ว รวมก็ใช้เวลาจัดไป 7 ชั่วโมงเต็มๆ เพลียมาก ปวดเมื่อยไปทั้งตัว ไหนจะอาบน้ำ จัดตารางสอนอีก กว่าจะได้นอนก็เกือบตีสองแหน่ะ (=0=)

                พรุ่งนี้ก็ต้องเริ่มเรียนแล้วซินะ -O- ไม่อยากใส่ชุดนักเรียนเลย ดันเป็นเสื้อแขนยาวซะอีก อึดอัดแน่เลยเรา เฮ้อ~

ยิ่งเฉพาะมีโบว์สีแด๊ง แดง >..< ติดอยู่ตรงปกคอเสื้ออีก มันไม่ทำให้ฉันสวยขึ้น หรือดูดีขึ้นอย่างที่นักเรียนคนอื่นๆเข้าใจหรอกนะ แต่มันกลับกลายทำให้ฉันเฉื่อยขึ้น เซ่อขึ้น เฉิ่มเบ๊อะขึ้นอีกต่างหากนี่ก็คือเหตุผลอีกข้อหนึ่งหล่ะมั้งที่ทำให้ฉันไม่อยากเข้ามาเรียนในโรงเรียนนี้เลย

Hey! Wake up, Wake up. Goodmorning… êêê

= = ง๋า ง่วงจริงๆ ทำไมฉันต้องถูกเจ้านาฬิกาปลุกบ้าๆมันปลุกด้วยนะ ฉันคิดผิดหรือคิดถูกที่เอามันติดตัวมาด้วยเนี่ย อุตส่าห์ลงทุนแอบเอามาจากห้องป้านิเอะเลยนะ >_< ไม่คิดเลยว่าเสียงมันจะออกมาอุบาทได้สุดฤทธิ์สุดเดชขนาดนี้ แต่เสียงของมันปลุกอันแปลกประหลาดของมันก็ทำให้ฉันตื่นขึ้นเต็มตาทันที O_O หกโมงแล้วหรอเนี่ย ทำไมมันเร็วจัง ฉันยังง่วงอยู่เลยก็เล่นนอนซะดึกดื่นเลยนี่หน่าเรา ช่วยไม่ได้แฮะ  แต่ไม่เป็นไร ตื่นก็ตื่นละว้า *_*

            ฉันเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ในตัวของหอพักด้วยอาการงัวเงียซักพักใหญ่ ก่อนที่จะจ้องดูกระจกซึ่งติดอยู่บนฝาผนังอย่างตกตะลึง

ว๊ายกรี๊ด!!!ทำไมตาฉันถึงกลายเป็นหมีแพนด้าอย่างนี้นะ แต่ช่างมันเหอะ มันก็เป็นแค่วันแรกเท่านั้น!! -*-

อยู่ดีๆก็มีความคิดๆหนึ่งฉุดเข้ามาในหัวสมองของฉันทันที ก็นี่มันเปิดเทอมแล้วซินะ ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องทำตัวยังไง มันเกร็งๆอย่างบอกไม่ถูก YoY แต่ฉันก็จะพยายามทำให้วันแรกของการเรียน ม.ปลาย เป็นความทรงจำดีๆอีกวันหนึ่งละกัน แต่สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดนะ..ไม่ใช่เรื่องการเรียนหรอก แต่กลัวว่าจะหาเพื่อนไม่ได้หน่ะสินะ ว๊า... เวรกรรมจริงๆเลย T^T

“ม.4 ห้องA ชั้น2 ...ม.4 ห้องA ชั้น2...”  

Y_Y ฉันกลัวหลงจริงๆเลย เดินจนปวดขาแล้วนะเนี่ยโรงเรียนบ้าอะไรนะใหญ่ชะมัด เดินทั้งวันก็คงไม่ทั่วแน่ๆ ปากก็ต้องท่องห้องเรียนเอาไว้ไม่ได้หยุดเลย จนบางคนที่เดินสวนกับฉันมากลับทำหน้าตากลัวๆซะงั้น เค้าคงจะคิดว่าฉันบ้ามั้ง ทำไงได้หล่ะก็กลัวหลงนี่นา..ถ้าไม่ทำอย่างนี้นะไม่อย่างงั้นยายเซ่ออย่างฉัน คงต้องเดินทั่วโรงเรียนเป็นอันไม่ได้เรียนแน่วันนี้

                ตอนนี้ฉันเดินผ่านอาคารมา 2 อาคารแล้วแต่...ทำไมยังหาไม่เจอซักทีนะ แต่ด้วยสายตาผ่านเลนส์อันหนาเตอะหรืออะไรมิทราบทำให้ฉันถึงกับต้องหันไปทางด้านขวามือทันที อ๊ะ! เจอแล้วแหละ อาคาร ม.4 ฮี่ๆ ^^ ว่าไปฉันก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย หาเจอจนได้ แต่ก็ต้องหาอะไรที่มันเด่นๆจำไว้ด้วย เดี๋ยวถ้าลืมก็คงแย่อีก ว่าแต่ อะไรดีละ + +”

            อืม ตรงนั้นเป็นโรงอาหารนี่นา ~~ โรงอาหารอยู่หน้าตึกฉัน เจ๋ง.. นี่แหละ ที่ต้องจำ O.O

                “+_+ .... ว..หวัดดี”

โผล่มาวันแรกก็ต้องแนะนำตัวซะละ ฉันเกลียดหน้าชั้นเรียนที่สุด T___T~ ถ้าปากฉันมันยังไม่ยอมขยับแบบนี้ เมื่อไหร่จะเสร็จละเนี่ย ให้ตายสิ แล้วทำไมทุกคนถึงต้องจ้องมาทางฉันด้วยนะไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าไม่เคยนึกถึงจิตใจของคนขี้อายอย่างฉันบ้างรึไงกันนะ

                “ ฉัน น่ะ ชื่อ =O= ทาซากิ เอดะ…” 

ในที่สุดปากฉันมันก็ยอมขยับจนได้ T_T

            “เป็นเด็กนอกเมืองน่ะนะ ...มีไรคุยกันได้นะคะ”  

ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน๊า เพื่อนๆทุกคน ดูเหมือนว่าฉันจะพูดโดยไม่มีใครได้ยินนะ Y_Y  ทำไมฉันไม่พูดออกไปแย่จริงๆเลย แต่ช่างเหอะ~ พูดในใจก็ได้ หวังว่าทุกคนคงได้ยินละกัน -_-

             สิบนาทีกับการแนะนำตัวเองหน้าชั้นผ่านไป -_- พระเจ้า!!!ฉันทำไปได้ไงเนี่ย พูดหน้าชั้นเรียน!! โอ้ มันยอดมาก สายตาแต่ละคู่ที่พยายามเพ่งเล็งมาที่ฉัน มันน่ากลัวเสียยิ่งกว่าตอนเจอเข็มฉีดยา ~_~ อันที่จริง ถ้าเป็นตัวตนของฉันตามแบบฉบับ คงได้แต่พูดว่า หวัดดี!~~ แล้วเสียงหัวเราะชอบใจของเพื่อนๆ ที่มองฉันเหมือนตัวตลก ก็จะดังขึ้นเรื่อยๆ ต่อมาฉันก็จะวิ่งกลับมานั่งที่ น้ำตาอาบแก้ม ii_ii เป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียนประถม พวกเพื่อนเก่าๆ จะมองฉันเป็นตัวประหลาดมาตลอด ไม่เคยมีใครเข้าใจว่าอะไรที่ฉันเป็นอยู่ ไม่เคยเลยจริงๆ T__T

                การพูดของฉันครั้งนี้ เป็นสิ่งที่น่าจดจำมาก ถึงแม้ว่าจะมีเสียงหัวเราะ กิ๊ก กั๊ก o_O เล็กๆน้อยๆ ในครั้งนี้ถือว่าเป็นการต้อนรับที่ดีจากเพื่อนๆโรงเรียนลาซ์จที่แสนจะไฮโซแห่งนี้ ^O^ ดูแต่ละคนแล้ว ดูมั่นใจมาก ไม่ค่อยมีที่เขินๆ เกร็งๆ พูดตะกุกตะกักอย่างฉันเลย ยังไงก็จะลองคุยกับพวกเขาดูบ้างละกัน -_- เผื่อจะทำให้ฉันมีความคิดอะไรดีๆเกิดขึ้นบ้าง

“หวัดดีเอดะ ฉันยูชิกิ เธอน่ารักดีนะ”

โอ๊ะ โอ!! มีคนพูดกับฉันแล้ว ให้ตายสิ!!!! สุดยอดไปเลย ^O^

“อื้ม.. เธอก็เหมือนกัน”

~ ยัยบ้านี่ พูดมากตั้งแต่ตอนแนะนำตัวแล้ว ไม่หยุดปากเลยจริงๆ =O= ฉันคิดผิดหรือคิดถูกเนี่ยที่มานั่งด้วย แต่ดูไปดูมายูชิกิก็น่ารักเหมือนกันนะ o^_^o

                “ดูเหมือนเธอเป็นคนเงียบๆน๊า คงเข้ากับฉันได้ดี ^O^ เรานั่งด้วยกันทุกวันนะ”

            “จ..จ้า”

ยูชิกิจังคงชอบของแปลก (_ _”) เธอคือเพื่อนคนแรกของฉันในลาซ์จนะ จะบอกให้ ซึ้งใจจริงๆ T^T

            “เที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่าเนอะ”

ยูชิกิลากแขนฉันวิ่งออกไปจากห้องพรวดพราด ~_~ เธอจับมือฉันและมักจะดึงกระตุกๆ อยู่บ่อยๆ ก็เพราะฉันเดินไม่ค่อยทันเธอนะสิ Y_Y

                “ว้าว! ดูสิเอดะ อาหารน่าหม่ำเพียบเลย *O* ”

                “ O_O “

            “ยืนมองตาค้างเชียว หิวแล้วละซิ ไปนั่งรอฉันที่โต๊ะนะ เดี๋ยวฉันตามไป ^O^”

                “ได้จ๊ะๆ”

 ยูชิกิ เธอใจดีจัง ^^  ว่าแต่ ฉันจะนั่งโต๊ะไหนดีละเนี่ย เฮ้อ~ หาที่โล่งๆนั่งละกัน แต่ช่วงพักเที่ยงแบบนี้ คนเยอะมาก โรงอาหารแน่นเอี๊ยด U_U” ทำไงได้ ไปนั่งแถวหลังๆหน่อยก็แล้วกัน ไม่ค่อยมีคน ยูชิกิคงจะมองเห็นง่าย

                “มาแล้วจ้า~^^ เอดะดูสิ น่ากินมั้ย ราเม็งจากร้านนู๊ดโดะ ไอติมกะทิจากร้านไอซี่”

            ~ว้าว สุดยอดไปเลยยูชิกิ >.< ทำไมเธอถึงน่ารักและแสนดี(แต่พูดมาก)อย่างนี้นะ

            ”ดีเลย เรามากินกันให้เต็มที่ ฉลองความเป็นเพื่อนของเราตลอดไป”

            “ขอบใจมากนะ”

            “จ้า ว่าแต่เธอพักอยู่ไหนหรอ”

            “คือ.. หอพักในโรงเรียนน่ะ ^_^ ..แล้วเธอละ”

            “ว๊าว!! เย้ๆ ++ >O< ฉันก็พักอยู่ที่หอหญิงลาซ์จนะ ว่าแต่เธออยู่ห้องอะไรอ่ะ ฉันนะชั้น3ห้อง311 ว่างๆแวะมาหาก็ได้นะ ^O^ ”

            ยูชิกิพยายามพูดทั้งๆที่มีเส้นหมี่อัดแน่นอยู่เต็มปากของเธอ UOU

            “จริงหรอ ฉันน่ะอยู่...”

            “นี่ ยายเบื๊อก” 

เสียงดังออกมาจากโต๊ะข้างๆฉัน ออกมาจากกลุ่มผู้ชายกลุ่มใหญ่ แต่นั่นมันเสียงใครกันนะ!!

            “เธอ! เธอนั่นแหละ หุบปากได้แล้ว น่ารำคาญชะมัด” 

ชายหนุ่มรูปงามลุกขึ้นยืน แล้วค่อยๆเดินเข้ามาที่ยูชิกิ พร้อมกับสายตาของผู้คนที่จ้องมองมาที่เขา คนอะไรหล่อบาดใจมั่กๆ กรี๊ดๆ >__< แต่เข้าจะมายุ่งอะไรกับยูชิกินะ ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้ว O_O” ตัวแข็งทื่อ ขยับแขนขาไม่ได้เลย อะไรกันเนี่ย T_T

            “มีอะไร นายทึ่ม >O<”

ยูชิกิผู้กล้าหาญของฉัน แต่เธอจะรู้ไหมว่าการกระทำสุดห้าวของเธอหน่ะ ทำให้ฉันถึงกับขนแขนสแตนด์อัพ!! ทันทีเลยนะ ( >_<)

                “หนอย! เธอกล้าด่าฉันหรอ คงยังไม่รู้สินะว่าฉันเป็นใคร UoU”

            “ไอ้โรคจิต >O<!!”

ยูชิกิตะโกนสุดเสียง แล้วเธอก็ดึงแขนฉันวิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว +O+ ทิ้งถ้วยราเม็งของเธอที่เหลือเพียงแค่น้ำซุป ส่วนราเม็งของฉัน.. ฉันยังไม่ได้แตะมันเลย T^T ก็มัวแต่ฟังคุณเธอสาธยายซะนานจนลืมรับประทาน YoYและยังมีไอติมจากร้านไอซี่รสสตรอว์เบอร์รี่อีกด้วย >..<

ขณะที่ยูชิกิพาฉันวิ่งออกไปนั้น ทุกคนในโรงอาหารหยุดกินกันไปชั่วขณะหนึ่ง สายตาหลายร้อยคู่ไล่ตามเรามาติดๆ เสียงซุบซิบนินทาดังอื้ออึงไปหมด และทุกอย่างได้สงบเมื่อยูชิกิพาฉันวิ่งมาจนถึงหน้าหอพักของเรา = =”

“แฮ่กๆ >.<” เจ้าบ้านั่นเป็นใครนะ”

“เยตาเมะ ทัซซึบะ  ลูกชายของ เยตาเมะ ซังไค ผ.อ. โรงเรียนนี้น่ะสิ เธอไม่เคยได้ยินหรอ”

“O_O โห!!”

“ตอนนี้ทั่วโรงเรียน ใครๆก็รู้จัก เด็กหน้าใหม่อย่าง ทัซซึบะกันทั้งนั้นแหละ แต่เจ้าบ้านั่นนิสัยไม่ดีชะมัดเลย ชอบคิดว่าตัวเองหล่อ เก่ง >_< แหวะ!! โธ่เอ๊ย รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว”

“ยูชิกิ ช่างมันเหอะนะ”

โธ่! ยูชิกิของฉันดูท่าทางเธอจะโกรธจริงๆนะT_T เพราะเจ้านั่นๆแหล่ะ เจ้าบ้าเอ๊ย >*<

“เฮ้อ~ว่าไปฉันก็บ้าเนอะ พาเธอวิ่งมาถึงตั้งหน้าหอแหน่ะ ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว ไปกันเหอะเอดะ”

“อื้อ ^^”

ยูชิกิเริ่มมีอาการดีขึ้น แล้วเราก็เดินไปที่ตึกด้วยกัน ^_^

“เออนี่ +.+ เอดะ ว่าแต่เธอพักอยู่ห้องอะไรนะ”

“ห้อง303 ชั้น3 น่ะ”

“ก็ไม่ไกลกันเท่าไหร่เนอะ ^.^ ดีจัง งั้นเดี๋ยววันนี้เราไปหาข้าวเย็นกิน แล้วค่อยกลับหอด้วยกันแล้วกันนะ”

“อื้ม”

เสียงยูชิกิน่ารักจัง ^O^ ถึงแม้ว่าจะเสียงดังไปหน่อยเหอะ เธอคงพูดเสียงแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วละมั้ง (_ _) ก็คงไม่ค่อยมีใครเข้าใจเธอเหมือนอย่างฉันแหละ แต่ฉันคนนึงนะ ที่เข้าใจเธอ อย่างที่เธอเข้าใจช้าน (ซึ้งจริงๆนะเนี่ย)T_T

“ว่าแต่เอดะ เธอทำไมถึงมาเรียนที่นี่ได้ล่ะ”

“ป้าส่งฉันมาน่ะ = = ป้าบอกว่าฉันเรียนเก่ง เลยอยากให้มาอยู่โรงเรียนดีๆ มีเพื่อนเยอะๆ”

“ดีจังเลยเนอะ ฉันกว่าจะขอพ่อแม่มาได้ รบกันมาหลายวันทีเดียว แฮ่ๆ *_*”

“จริงๆแล้ว ฉันก็ไม่ได้อยากมาหรอกนะ”

“เอาน่าเอดะ ^O^ เธอมาเรียนที่นี่ เพื่อมาเป็นเพื่อนกับฉันไง ช่ายม่ะๆ”

“จ..จ้า o^.^o”

                O____________O !!

            ทันทีที่ฉันก้าวเข้าไปในห้องเรียน ทุกคนเงียบกริบ แล้วมองมาที่ยูชิกิ ๑_๑

                ฉันยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น >.< แต่ยูชิกิ เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เดินเข้าไปนั่งที่อย่างสบายใจเฉิบ ฮัมเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดี ฉันรู้สึกว่าเธอจะใจกล้าหน้าหนาอย่างไรไม่รู้สิ แต่การมีเพื่อนแบบนี้ก็ดีไปอย่างนะ คุณว่าไหม = =”

                “อ้าว! เอดะ! เอดะ! >O< มานั่งได้แล้ว ยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น”

            เธอตะโกนออกมาจากที่นั่งของเรา ก่อนที่จะเกาหัวแกรกๆอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ -O- ที่เห็นฉันเปิ่นๆแบบนั้น

            “+_+”

            ยูชิกิช่วยช้านด้วย แง๊ T_T แย่แล้ว~ ทำไงดีละเรา คราวนี้ ขาฉัน...ขาฉัน..มัน..มันขยับไม่ได้!!!

                ”มานั่งได้แล้ว เอดะ U_U”

ยูชิกิวิ่งตรงมาหาฉันแล้วคว้าแขนฉันเดินไปนั่งที่ ท่ามกลางเสียงเพื่อนๆที่เริ่มดังอื้ออึง >O<

            “เอดะ เธอไม่เป็นอะไรนะ”

            “ซิกๆ T^T”

            ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทุกคนมองฉันเหมือนเป็นตัวประหลาดอีกแล้ว แง๊!

            “ไม่เป็นไรหรอก เอดะ U_U เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ซักพักเดี๋ยวเรื่องมันก็คงหายไปเองแหละ ฉันสงสัยว่า    ผู้หญิงห้องเราคงจะหลงนายนั่นกันหมดแล้วแหละ”

            “Y^Y ซิก ซิก”

            “นี่เอดะ ฉันให้เธอ”

เธอยื่นผ้าเช็ดหน้าลายหมีแพนด้ามาให้ฉันมันเป็นผ้าเช็ดหน้าที่น่ารักมากทีเดียว ดูไปดูมาก็หน้าตาคล้ายๆฉันนะเนี่ย โดยเฉพาะตาดวงน้อยๆ (แสนจะคล้ำ) อิอิ ^^ อันที่จริงมันไม่หน้าจะมาทำหน้าที่ซับน้ำตาเช็ดน้ำมูกของฉันหรอกนะ แต่ยูชิกิให้ฉันมาทั้งทีฉันจึงรับมันเข้ามาไว้ในอ้อมอก

“ข..ขอบ ใจ นะ T_T ฟืดๆๆ ซิกๆ”