ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [05] Anxious
[05] Anxious …หวั่นไหวกระวนกระวาย
จนแล้วจนรอดขาที่มันไม่ทำตามคำสั่งจากสมองของผม มันก็พามาหยุดอยู่ตรงนี้จนได้... หน้าห้องสภานักเรียน
ผมยืนเก้ๆกังๆตั้งแต่มาถึง นี่ก็รวมจะสิบนาทีเข้าแล้ว... ไม่รู้จะทำยังไงต่อ จะเข้าไปดีหรือไม่เข้าไปดี กลัวว่าถ้าเข้าไปแล้วจะเจอไอ้ตัวร่วมชะตากรรมถือมีดถือปืนเตรียมเชือด ตาขวาผมมันกระตุกตั้งแต่เริ่มเดินมานี่แล้วล่ะครับ ลางสังหรณ์ประหลาดมันบอกว่าต้องเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นแน่ๆ
ให้ตายเถอะ อยากจะทึ้งหัวตัวเองจังโว้ย!
“เฮ้ย!!”
อยู่ดีๆประตูกระจกทึบตรงหน้าผมก็เปิดผ่างออกมา ผมสะดุ้งโดดกระเด้งถอยหลังตามสัญชาตญาน
ตัวต้นเหตุที่โผล่หน้าทำเอาผมกอดอกมองมันหน้าบึ้ง
เฟลลลล กูเกือบหัวใจวายตาย
“อะไรวะ กูตกใจหมด”
“ก็กูเห็นมึงยืนเอ๋ออยู่หน้าห้องตั้งนาน ขำชิบหาย แต่สงสารว่ะเลยมาเรียกให้เข้าไป” ห๊ะ ไอ้สัด เห็น?
ผมตบหน้าผากแปะเพราะความโง่ของตัวเอง
แม่ง ลืมไปสนิทว่าข้างในมันมองเห็นข้างนอก เต็มที่กับชีวิตจริงๆกู อ๊ากกก
“มึงอย่ามาขำ ไอ้เชี่ยตาว” ผมหันไปด่าเมื่อไอ้ตาวที่ควบตำแหน่งรองประธานซึ่งเป็นเพื่อนข้างห้องผมขำก๊าก
“แล้วทำไมมึงไม่เข้าไปซะทีล่ะวะ กลัวไอ้แซทบั่นคอมึงไง” รู้ดีนะสาด
“เออ แล้วมึงรู้เหรอว่ากูไปทำไรมัน”
“ไม่อ่ะ แต่เห็นมันเรียกมึงมา กูว่ามีอะไรแน่ๆ หน้ามันก็แปลกๆด้วย ตอนนี้แม่งนั่งเคาะนิ้วรอมึงอยู่ในห้องละ” ไอ้ตาวส่ายหน้าหวือแล้วเริ่มอธิบาย
“เออๆ” มันตบบ่าผมเบาๆก่อนจะเดินไป ผมยืนทำใจอยู่อีกวิแล้วกลืนน้ำลายเอื๊อกก่อนจะผลักประตูเข้าไป ในนั้นว่างเปล่ามีเพียงเสียงแอร์หึ่งๆและเก้าอี้ กองเอกสารมากมายวางอยู่
หายหัว... อยู่ในห้องประธาน
ไม่เข้าใจว่าโรงเรียนนี้จะหรูไปถึงไหนครับ ทำไมถึงต้องทำห้องประธานแยกไว้ด้วย แถมปิดซะมิดชิด แล้วไอ้แซทมันจะเรียกผมมาคุยหรืออะไรตรงนี้ไม่ได้รึไง ทำไมต้องบังคับกูให้เข้าไปอยู่กับมึงสองคนด้วยวะ
คิดแล้วขนหัวแทบลุก!
“เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจก่อนจะเยื้องยุรยาดไปที่ประตูสีไม้สีน้ำตาลที่กั้นไว้เป็นอีกห้องหนึ่ง
ถ้าไม่ยอมตอนนี้ มีหวังคงบุกไปจิกหัวกูถึงห้องแน่...
“มาแล้วๆ” ผมพูดบ่นๆ ก่อนจะปรายตามองไอ้คนที่นั่งเท้าโต๊ะมองผมแล้วยิ้มแปลกๆ “ยิ้มทำไมครับ คุณประธาน”
“ก็นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว รอตั้งนาน”
ก็ท่าจะจริงของมันล่ะครับ ตาแซทมันปรือๆ คงกำลังง่วงได้ที่เลย
ผมเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามไอ้แซท
“แล้วเรียกมานี่ จะลงโทษอะไรผมล่ะครับ” ผมแกล้งพูดเสียงประชด ก่อนจะค้อนให้มันวงนึงใหญ่ๆ
“แล้วคุณทำอะไรผมไว้ล่ะครับ” แหน่ะ มาย้อนกูอีก!
“ขอประทานโทษที่บังเอิญเอาแฟ้มไปแพล่นกระบาลคุณท่านประธานละกันนะครับ”
“คิดว่าแค่นี้จะหายเหรอครับ” ผมขมวดคิ้วกับความเรื่องมากของมัน
จะอะไรกะกูนักหนาเนี้ย กูไม่มีอะไรจะให้มึงหรอกนะ เงินกูก็ไม่มี ทรัพย์สินกูมีแค่เวอร์จิ้นอันหวงแหนที่กูไม่มีทางให้มึงทะลวงแน่!
“อย่าลืมนะว่าผมเก็บความลับของอังไว้อยู่”
“ห๊ะ นี่มึงขู่กูเหรอ!!” ผมตบโต๊ะเสียงดังแล้วลุกขึ้นพรวด
แม่ง ไม่ต้องพูดดีกับมันละไอ้นี่
ความลับกับผีมึงสิ! ไอ้ที่มึงรู้น่ะไม่มีความจริงซักกระผีก!
“กูก็มีความลับของมึงอยู่ จำไม่ได้รึไง”
ผมสวน แต่มันนั่งหัวเราะหึอย่างน่ากลัวจนผมแทบยะเยือก เสียววาบที่สันหลัง
“เรื่องนั้น...” มันเว้นช่วงให้ผมใจหายใจคว่ำ เครื่องในมาอัดกันอยู่ตรงคอหอย “ไอ้ซันรู้แล้วล่ะ ไม่ต้องเก็บไรแล้ว เพราะงั้น ผมก็ได้เปรียบ อังต่อรองอะไรผมไม่ได้หรอกนะ หึหึ”
ผมได้ยินแล้วถึงกับเงก...
ถึงมันจะไม่มีเรื่องจริงซักเปอร์เซ็นแต่ถ้ามันเอาไปโพนทะนาป่าวประกาศมีหวังชื่อเสียงผมป่นปี้ยับเยินยิ่งกว่าถูกข่มขืนซะอีก แม้ว่าไอ้พวกสามแสบมันจะรู้ว่าไม่มีทางเป็นจริงก็เหอะ... แต่ไอ้หมอนี่มันเป็นถึงประธานนักเรียนที่คนนับหน้าถือตามันทั้งนั้น ร้อยทั้งร้อยก็ต้องเชื่อมันนั่นแหละ เพราะผมกับแซทมันคนละระดับ ผมเป็นแค่เด็กห้องท้ายที่สุดเกและไม่เอาอ่าวแค่นั้น เทียบอะไรกับนักเรียนดีเด่นอย่างมันไม่ได้เลยซักนิด
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเสียใจว่าทำไมไม่ทำดีบ้างวะที่ผ่านมา...
“นี่มึงจะแค้นอะไรกูนักหนาวะ แค่แฟ้มกระแทกหน้าเอง” ผมบ่นอ่อยๆแล้วนั่งลงที่เดิม “ยกโทษให้กูซักครั้งไม่ได้เหรอ”
ไม่รู้ว่าสรรพนามที่ผมใช้เรียกแทนตัวเองและแซทเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ แต่ภาษาพ่อขุนก็เริ่มกลับเข้าปากผมอีกแล้ว เหมือนเป็นสัญญาณบอกนัยๆว่าระยะห่างระหว่างพวกเราแคบลงมาอีกนิด
ไอ้แซทใช้นิ้วเคาะโต๊ะเป็นจังหวะแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้
ไม่อยากจะบอกว่าท่าทางมันดูดีสาด เผลอมองจนกระพริบตาไม่ไหวไปแวบนึง แต่ผมหมดแรงจะกรี๊ดแล้วล่ะครับตอนนี้...
“ก็อังเป็นคนผิดแท้ๆ แต่อยู่ดีๆก็วิ่งหนีไปเฉยเลย” ผมแยกเขี้ยวใส่มัน...
กูรู้กูผิด! แต่ไม่ต้องมาย้ำ! ช้ำเว้ย!!
“ทำท่าเหมือนรังเกียจผมงั้นแหละ... ผมน้อยใจนะเนี่ย”
“บ้ารึไง ก็คนมันทำใจไม่ทันโว้ย ไม่รู้ว่าจะมีไอ้บ้าที่ไหนเอาหน้ามารับแฟ้มนี่หว่า ก็เป็นมึงพอดี แจ็คพอตแตก!” ผมรู้สึกว่าในน้ำเสียงของแซทมันแฝงน้ำเสียงจริงจังเอาไว้ในใบหน้าที่ยิ้มกวนๆนั่น... แต่ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่านะ
“แต่ผมเจออังทีไร อังเปิ่นทุกที... ตลกดีนะ” ไอ้แซทพูดแล้วขำ ผมเห็นมันเอามือกุมท้องแล้วอยากถีบมันซักเปรี้ยง
มึงชมหรือด่ากูกันแน่!!
“ก็มึงชอบมาผิดจังหวะ ตัวมารว่ะ”
“น่ารักอ่ะ”
“เชี่ยแซท!!!” ผมตะโกนด่ามันลั่นห้อง จ้องมันจนตาแทบถลน แต่ไอ้ตัวที่เริ่มปากหมาเหมือนพี่ยังขำไม่หยุด มองผมแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
พอรู้ตัวอีกทีผมก็นึกอะไรขึ้นได้ มุมกวนๆขี้เล่นของแซทแบบนี้ผมก็เคยเจอครั้งแรกกับตัวเอง... ปกติจะเห็นมันยืนหน้าเสาธงแล้วกล่าวคำพูดสวยหรูในมาดผู้นำ ไม่ก็เป็นสุภาพบุรุษซะจนผมที่เป็นผู้ชายด้วยกันยังนับถือและเกร็ง
...ผมอยากจะพูดคุยกับมันมากขึ้น อยากจะรู้จักตัวตนของแซทให้มากกว่านี้ เพราะตาสีดำที่สะท้อนแสงวิบวับนั้นยังมีอะไรปกปิดมากมายอยู่ในนั้น ผมมั่นใจ
“อะไร ชมแท้ๆกลับมาด่า” แซทส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอแล้วส่ายหน้าแบบเอือมๆ
“ไอ้ห่า คำชมแบบนั้นกูไม่ต้องการ ห้ามพูดอีก ไม่งั้นมึงตาย!”
“ครับๆ”
ผมกอดอกแล้วมองมันตาขวางๆ
“ป่าวประกาศหากูซะลั่นโรงเรียนเพื่อมานั่งกวนประสาทกูเนี่ยนะ”
“เปล่าหรอก จะเรียกมาซ้อม ลืมไปแล้วเหรอว่ามิสศรีฝากอังไว้กับผมแล้วน่ะ” สัด! พูดเหมือนผมเป็นเด็ก ฝากมันให้ป้อนข้าวป้อนนมงั้นอ่ะ
“คร๊าบ คุณพ่อ”
“พ่อทูนหัวใช่ป่ะ” มันหัวเราะ แต่ผมนี่สิถึงกับสะอึก
แม่ง เล่นแรงนะมึง!!
“เอ้าๆ ล้อเล่นน่า... ว่าไง ไปถึงไหนละ กลับบ้านได้ซ้อมมั่งเปล่า” แซทแก้ตัวทำให้ใจผมชื้นขึ้นแล้วแปรเปลี่ยนเป็นแซทเทอร์เดย์ภาคปกติที่สุภาพบุรุษสุดชีวิต
ดีแล้วที่มันคนเดิมกลับมาตอนนี้... เพราะถ้าแซทขี้เล่นอยู่ต่อไป
ผมรู้สึกหวั่นไหวพิกล...
แซทที่เป็นสุภาพบุรุษทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย...
แต่แซทที่ขี้เล่น ชอบย้อนกวนประสาททำให้ผมรู้สึกใจเต้นอย่างประหลาด
ถ้าเลือกได้ ผมขอเลือกแซทที่เป็นแบบแรกดีกว่า...
เพราะผมไม่อยากรู้สึกอะไรกับใครในตอนนี้...
โดยเฉพาะคนที่เป็นน้องชายเพื่อนสนิทผมอย่างมัน...
“ไม่ได้ซ้อมอ่ะ ขี้เกียจจะตาย...” ผมบ่นพยายามทำตัวให้เป็นปกติ “รอให้ท่านอาจารย์คอยแนะนำเนี่ยแหละครับ”
ไอ้แซทยิ้มขำๆกับท่าทีกวนประสาทของผมก่อนจะเปิดลิ้นชักแล้วหยิบกระดาษแบบพูดที่มันถ่ายเอกสารไว้แล้วยื่นมาให้
“อีกแค่สองวันเองนะ”
“ก็โดนบังคับมานี่หว่า” ผมเถียงมันกลับ “ไม่มีแรงบันดาลใจ ก็เป็นงี้แหละ”
“งั้นถ้าทำได้ดีเดี๋ยวผมเลี้ยงเอิร์ธเควก” เท่านั้นล่ะครับ... ผมตาโต อ้าปากพะงาบๆ มือที่กำลังจะรับกระดาษจากมันมาค้างอยู่อย่างนั้น
เอาของกินมาล่อ มีหรือกูจะไม่ติดกับมึง!
กูเต็มใจเดินลงหลุมที่มึงขุดเลยล่ะคร๊าบบบ!!
“จริงดิ!??”
“อืม แต่มาตรฐานดีไม่ดีผมเป็นคนกำหนดนะ”
“อัพทูมึง! กูจะพยายามเต็มที่!!” ผมยิ้มกว้างเพราะภาพถ้วยไอศกรีมแปดลูกที่ลอยวนอยู่ตรงหน้า แล้วรีบคว้ากระดาษในมือมันมาตั้งหน้าตั้งตาอ่านอย่างมีความสุข
เกือบสองชั่วโมงที่ผมขลุกตัวอยู่ในห้องกับแซทสองต่อสอง ผมค้นพบว่ามันมีพรสวรรค์มากเรื่องการเป็นผู้นำและเหมาะสมที่จะเป็นประธานนักเรียนที่สุด... พวกม.6บางคนยังสู้มันไม่ได้เลยเรื่องความเนี๊ยบกับท่าทางต่างๆที่แสดงออกมา
ไม่อยากจะพูดว่าไอ้แซทดูเป็นผู้ดีชะมัด!
...ต่างกับไอ้พี่ซันของมันเหลือเกิ๊น!!!
ถ้าสองคนนี้ไม่หน้าตาหล่อขั้นเทพคล้ายกันผมคงคิดว่าพ่อแม่พวกมันเก็บไอ้ซันมาจากถังขยะข้างถนนแน่ๆ กิริยาแม่งถ่อยชิบหาย... ผมยังแปลกใจคบมันเป็นเพื่อนได้ไงวะ (รึกูก็ถ่อยเหมือนมัน?)
“พรุ่งนี้ผมคงซ้อมให้อังไม่ได้นะ” แซทเปิดประเด็นขณะที่เรากำลังเดินไปตามระเบียง มันจะไปส่งผมที่ห้อง ทั้งๆที่ผมปฏิเสธมันแล้วอย่างจริงจังแต่มันก็ไม่ยอม ดึงดันจะมาส่งให้ได้
กูเดินร่อนมาหกปีแล้วนะเว้ย เยอะกว่ามึงอีก!
ผมเลิกคิ้วแล้วหันไปมองหน้ามัน “ทำไมอ่ะ”
“ก็ต้องไปตรวจดูแต่ละที่น่ะว่าเรียบร้อยรึเปล่า งานนี้มีแขกข้างนอกเยอะ ต้องเข้มหน่อย” ผมพยักหน้าหงึกหงักตามคำพูดมัน ขนาดอย่างไอ้มี่ที่ช่วยงานไม่กี่ซุ้มยังเหนื่อยสายตัวแทบขาด แล้วไอ้แซทไม่ตายห่าเลยเหรอวะเนี่ย
“อือ พยายามเข้าล่ะ” ผมตบบ่าแซท มันเลยยิ้มโชว์ฟันขาวที่เรียงเป็นระเบียบให้ผมดู
“ครับ อังก็เหมือนกัน วันนั้นผมจะไปดูนะ...”
“มึงต้องมาแน่นอนอยู่แล้วนี่ ต้องมาดูความสำเร็จของกู แล้วเลี้ยงเอิร์ธเควกซะดีๆ”
พอผมพูดจบเราก็มาถึงห้องเรียน ไอ้แซทที่ตัวสูงกว่าผมเยอะยืนเท้าแขนตรงประตูห้องส่วนผมก็คิ้วขมวดมองไอ้พวกทะโมนในห้องที่มองผมกับแซทเป็นตาเดียว
แม่ง เสือกอยู่ครบทุกตัว!
“ฮิ้ววว มาแล้วเว้ย เจ้าหญิงหมีแพนด้า” ไอ้พีทผิวปากแซวเป็นคนแรก
“ไอ้ห่า มากับเจ้าชายประธานด้วยนะเว้ย มึงระวังไอ้พีทเดี๋ยวถูกไล่ออกนะมึง”
“เออว่ะ เจ้าหญิงแม่งเส้นใหญ่ กูกลัวเลย” เชี่ย หน้าตามึงไม่มีความอย่างที่มึงพูดเลยซักนิด
“พวกมึงอย่ามาเห่าอะไรอุบาทว์” ผมที่สุดทนตะโกนด่าพวกมันที่ขำก๊าก อย่าให้ถึงทีกูนะ!
“ตูดมึงเป็นไงบ้าง ยังโอเคมั้ยวะไอ้อัง” เสียงไอ้ซันแว่วเข้ามาในหูผม “ของน้องกูใหญ่มะ”
เท่านั้นแหละ... รองเท้าผมปลิวไปกลางวงไอ้สามแสบทันที ยังดีที่พวกมันไหวตัวทันกระโดดเหยงหลบกันยกใหญ่
ทั้งๆที่ผมเป็นเพื่อนสนิทและไอ้แซทเป็นน้องชายแท้ๆของมัน! แต่ดูมันพูดครับ!
ปากหมาระยะสุดท้ายแล้วนะ ไอ้เชี่ยซัน!
“สัด ถ้าพวกมึงไม่เลิกเห่า กูโกรธจริงๆ”
“เออ พวกมึงอ่ะพอได้และ” ไอ้มี่ที่นั่งหน้านิ่งพูดแทรกกลางวงเฮ ไม่รู้ว่าสงสารผมจากใจจริงหรือว่ามีชนักติดหลังเรื่องไอ้เซย์กันแน่ที่ช่วยผม
“มึงก็น่าสงสัยไอ้มี่ กูเห็นเดี๋ยวนี้ตัวติดกับไอ้เซย์...” ตอนนี้พวกมันเปลี่ยนเป้าหมายจากผมเป็นไอ้มี่แทนแล้วครับ
ซวยชิบหาย...
ไอ้พวกนี้... ปากเหมือนหมาแล้วยังจมูกไวเหมือนหมา
...พวกมึงเกิดมาเพื่อเป็นหมาจริงๆ
ผมที่หลุดรอดข้อกล่าวหาวิปลาสของไอ้พวกทะโมนมาได้หันไปมองไอ้คนข้างตัวที่ยืนยิ้มเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
ไม่ว่าจะมีอะไร แซทไม่เคยมาดหลุดจริงๆ นับถือ!
“หน้าหรือกระด้งวะ!?” ผมแขวะ “ยิ้มอยู่ได้ ไม่เมื่อยไง”
“ก็พวกพี่ๆห้องอังตลกดี” เวร ไปเรียกไอ้พวกหมาปากอยู่ไม่สุขอย่างพวกมันว่าพี่ แต่เรียกผมว่าอังเฉยๆอ่ะนะ... รู้สึกอยากให้มันกลับไปเรียกพี่อังเหมือนเดิมนิดๆแฮะ
“ไปๆ ไปได้และ” ผมดันตัวแซทให้ไป
“ครับ แล้วมะรืนเจอกันนะ” มันพูดแล้วยิ้มให้ผมแต่ก่อนที่มันจะเดินไปผมคว้าเสื้อมันไว้ ก่อนจะเขย่งเท้า(เจ็บใจชิบหาย)แล้วกระซิบข้างหูมัน
“เออ แล้วตกลงของมึงใหญ่ป่ะวะ ไอ้ซันทำกูอยากรู้...” เสร็จผมก็เดินหัวเราะร่วนเข้าห้องไป ก่อนหน้านั้นผมแอบเห็นไอ้แซทหน้าเหวอหน้าแดงอย่างกะลูกตำลึงแล้วรู้สึกสะใจสุดๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหนึ่งอาทิตย์
แม่ง อย่าคิดว่ากูทำอะไรมึงไม่ได้นะ!
to be continued....
-------------------------------------------------------------------------------------------------+
มาแล้วค่ะ !! แซทกับอังเป็นแรงบันดาลใจ!! (เหมือนเอิร์ธเควกของอัง555)
ยิ่งเขียนรู้สึกอังยิ่งน่ารัก แซทยิ่งเจ้าเล่ห์... เผยธาตุแท้ ฮ่าๆๆ
วอลนัตเขียนแบบลำเอียงไปทางอังเต็มที่ ยังหวงอังอยู่ ไม่ยอมให้แซทแตะต้องง่ายๆหรอก
ตอนนี้สั้นไปนิด ต้องขออภัยทุกคนจริงๆ ตอนนี้เรียนปรับพื้นฐาน ไม่มีเวลาว่างเหมือนอย่างเก่า
เศร้าใจจัง... แต่ก็อยากให้เปิดเทอมไวๆ จะได้เห็นหนุ่มกางเกงน้ำเงินเดินว่อนเหมือนเดิม เอิ๊กกก
คิดถึงทุกคนจังเลยค่ะT_T ตอนนี้เป็นไงบ้าง... อากาศมันร้อนเนอะ
งั้นมาอ่านฟิคใสๆเรื่องนี้แก้ร้อนดีกว่าเนอะ....
สุดท้าย.... ใครขี้เกียจรอฟิค....
เลือกซื้อการ์ตูนวายอ่านกันได้
วอลนัตโละ!!! แก้กินแกลบ เอิ๊กกก
แบนเนอร์เป็นArt Book ฮิโระซังกับโนวากิ!! แอร๊ยย (ความชอบส่วนตัวของวอลนัตเอง เอิ๊ก)
Junjou Egoist สุดยอดจริงๆค่า!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น