คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter ๑ ❥พ่อ ! ผมอยากได้เมีย >//
Chapter 1
“เอิ่ม .. ส .. สา สวัสดีครับ ผมชื่อคิม จุนซู เป็นเลขาของคุณครับ”
ชายนามว่า ‘คิม จุนซู’ พูดอย่างสุภาพด้วยใบหน้าที่ตกใจ ดวงตาเบิก พยายามที่จะมองสิ่งมีชีวิตตรงหน้าให้เข้าใจมากที่สุดก่อนจะโค้งให้ ยอมรับเลยว่าเขาไม่เคยเห็นอะไรที่ประหลาดเท่านี้มาก่อน เรียกว่าให้เป็นสิ่งที่ประหลาดที่สุดของโลกยังได้ -0-
“สวัสดี พ่อฉันคงส่งนายมาหละซิ เอาหละ คิมจุนซู ที่เกาหลีนี่มีที่ไหนน่าเที่ยวบ้าง ขอแจ่ม ๆ เลยนะ ป๊ะ ! ไปกันเถอะ” ชายตรงหน้าพูดรัวส่งจุนซูอย่างเร็ว เล่นทำเอาเขาทำตัวไม่ถูก ก่อนเขาจะถูกแรงมหาศาลดึงตัวไป
“เดี๋ยวครับ คุณจะไปไหนไม่ได้นะครับ ท่านประธานสั่งให้ผมมารับคุณและไปส่งที่บริษัทนะครับ” จุนซูชะงักร่างใหญ่ไว้ ชายตรงหน้าเบ๊ะปากอมลมปากอย่างไม่พอใจ มองดูแล้วเหมือนเด็กสามขวบที่อยากไม่อยากกินผัก
“ฉันไม่ไป และนายก็ห้ามฉันไม่ได้ นายเป็นลูกน้อง ฉันเป็นเจ้านาย ฉันใหญ่กว่า นายเล็ก ! เพราะฉะนั้น เราไปเที่ยวกันเถอะ > < ” ว่าจบแล้วก็คว้าข้อมือขวาของจุนซูไปอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้แรงมหาศาลดึงอีกครั้ง
“แต่ว่ามันเป็นคำสั่งของท่านประธานนะครับ ผมต้องทำตาม กรุณากลับบริษัทกับผมเถอะครับ” จุนซูชะงักแล้วคว้าข้อมือขวาของร่างใหญ่ คราวนี้เขาไม่ได้แค่หันมาทำหน้าเด็กสามขวบไม่กินผักอีกแล้ว คิ้วหนาเริ่มขดเข้าหากัน กรามของเขายกสูงขึ้น หน้าของเขาเริ่มแดง ตัวหอบสั่นราวกับหายใจไม่ทัน จุนซูกำลังคิดไปเองหรือเขาเหมือนสัตว์ป่าที่กำลังโหยหิวนะ แล้ว .. แล้วมันกำลังมองเขาอยู่ด้วย ไม่นะ !
“เออครับ T T ไปก็ไปครับ” เสียงโอดครวญดังอ่อย ๆ ก่อนที่ร่างใหญ่จะฉีกยิ้มจนตาเยิ้ม ว่าแล้วเขาก็สะบัดหน้าหันกลับเตรียมลากจุนซู แต่ทว่ากลับโดนขัดซะก่อน
“แต่ก่อนจะไปช่วยแต่งตัวให้เหมือนคนหน่อยได้มั้ยครับ ? เจ้านาย T T”
“ขอโทษนะ พ่อหนุ่ม แต่ร้านของฉันคนเต็มแล้วหละ”
ชายหนุ่มร่างเล็กโค้งให้หญิงวัยกลางคนอย่างสุภาพ ก่อนพาตัวเองออกมาจากร้านขายบะหมี่ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่เป็นที่ ๆ ห้าแล้วนะที่อูยองเดินหางาน และตอนนี้ก็หมดตำแหน่งงานพาร์ททามในทุก ๆ ตำแหน่งและทุก ๆ ที่แล้ว นี่เขาควรจะทำยังไงดี
อูยองถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ยาวหน้าร้าน ระหว่างที่กำลังระดมความคิดอยู่นั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ชายร่างเล็กชายตามองตามเสียงโทรศัพท์อย่างเหนื่อยก่อนจะล้วงเอาโทรศัทพ์ออกมา หน้าจอฉายชื่อเพื่อนรัก ‘ลี จุนโฮ’ ถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะจำใจกดรับ
“อูยองจ๋า ~ >3< ”
“หยุดเถอะ ฉันขนลุก”
“เป็นอะไร อารมณ์ไม่ดีรึไง ? หรือว่าที่ยังหาที่ทำงานไม่ได้”
“มันเรื่องของฉัน นายน่ะ มีเรื่องอะไรถึงโทรมา”
“แหม พูดแล้วเขิน > < ”
“งั้นก็ไม่ต้องพูด แค่นี้แหละ”
“เฮ้ยเดี๋ยว ! ฉันล้อเล่น แค่นี้ทำงอนไปได้”
“มีอะไรก็ว่ามา”
“ฉันมีแฟนแล้วแหละ”
“แฟน ?”
“ก็ใช่น่ะสิ อิจฉามั้ยหละ ๆ”
“ใครกันหละที่หลอกจะเอานายน่ะ ? หืม”
“ไม่ได้เอาซักหน่อย เขารักฉันเว้ย พูดแล้วเขิน >//< ”
“นี่อย่าบอกนะว่าไอม้อกล้วยนั่นน่ะ !”
“ไม่ใช่ม้อกล้วยซักหน่อย เขาชื่อชานซอง ฟังให้ดี ฮวังชานซอง !”
“เออนั่นแหละ นายก็รู้ว่ามันม้อขนาดไหนยังจะไปโง่ให้มันอีก นี่ถ้าพี่จุนซูรู้เขาจะว่ายังไงเนี่ย ก็รู้ไม่ใช่รึไงว่าพี่เขาไม่อยากให้นายมีแฟนตอนนี้”
“ก็เพราะอย่างงั้นน่ะสิ ฉันถึงต้องมาขอร้องนาย”
“ขอร้อง ?”
“เยส ! ฉันขอร้องหละ อย่าบอกพี่จุนซูเลยนะ”
“ไม่บอกน่ะมันได้อยู่แล้ว แต่นายก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่รึไง ว่ายังไงพี่เขาก็ต้องรู้”
“รู้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
“แล้วถึงตอนนั้นนายจะทำยังไง จะอ้อนเหมือนแต่ก่อนรึไง มันไม่ได้ผลกับเรื่องแบบนี้หรอกนะ”
“เออ ! ฉันรู้น่า อย่ามาทำตัวเป็นพี่จุนซูอีกคนเลย นายเป็นเพื่อนนะเว้ยไม่ใช่พี่ และอีกอย่างฉันจัดการได้ เอาหละ ฉันโทรมาบอกแค่นี้แหละ ฉันไปก่อนนะ”
“เฮ้ยเดี๋ยว !” ไม่ทันที่อูยองจะได้สวนกลับจุนโฮเพื่อนรักก็วางสายไปเสียแล้ว เฮ้อ … แค่เรื่องงานยังไม่พอ ยังต้องมีเรื่องนี้เข้ามาด้วยอีกหรอเนี่ย คิดแล้วปวดหัวจริง ! เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ยาวอย่างโรยแรงก่อนจะขยี้หัวตัวเองอย่าโมโห
“ติ๊ด ติ๊ด” โทรศัพท์ของเขาสั่น ข้อความเข้า อูยองชายตามองก่อนตาจะเบิกกว้าง ข้อความจากคนที่ไม่อยากเจอที่สุด แต่กลับคิดถึงที่สุด ‘♥Jay’ ถอนใจหายอีกครั้งก่อนจะจิ้มกดโทรศัพท์เบา ๆ
“คิดถึงจัง ทำอะไรอยู่ ? พรุ่งนี้ว่างมั้ย ไปดูหนังกัน ทดแทนที่ครั้งที่แล้วพี่ไม่ว่าง ♥ รักนะ”
ถ้ารักแล้วทำไมทำแบบนี้ละ ?
หลังจากวางสายเพื่อนรักอย่างอูยองไปแล้ว ชายหนุ่มร่างเล็กหน้าตาน่ารักอย่างจุนโฮก็ร่าเริงสุด ๆ เพิ่งจะเข้าใจวันนี้นี่เองว่ามีความรักแล้วมันความสุขขนาดนี้ คิดแล้วก็เขินแทนจุนโฮ ถึงเขาคนนั้นจะเด็กกว่าเพียงนิดเดียว แต่ช่างใจกล้าบอกรักจุนโฮได้ถึงใจขนาดนั้น ! ยิ่งคิดจุนโฮก็ยิ่งหน้าแดง
ทั้งที่คิดว่าใจแข็งแล้วแท้ ๆ นะ
“จุนโฮ ฉันชอบนาย เป็นแฟนฉันเถอะนะ !” เสียงทุ้มเข้มพูดออกมาอย่างกล้าหาญ ถึงแม้จะเคยได้ยินมาแล้วหลายครั้งจากชายคนนี้ก็ตาม แต่ทำไมครั้งนี้มันถึงกลับทำให้หัวใจจุนโฮกระตุกขนาดนี้นะ
“ฉันก็เคยพูดไปแล้วไงว่าฉันไม่ได้ชอบนาย และก็ขอยืนยันอีกครั้งว่าฉันไม่ชอบนาย ไม่มีวันชอบนายและจะไม่เป็นแฟนนายด้วย !” อึ้งได้สักพักก่อนสติสัมปชัญญะจะสั่งให้จุนโฮตอบแบบนั้นออกไป แล้วรีบสะบัดหน้าเดินหนีชายตรงหน้าไปเลย แต่มีหรือคนอย่าง ‘ฮวังชานซอง’ ที่ถ้าตั้งใจซะอย่าง อะไรก็ขวางไม่ได้ ! ชานซองรีบคว้าข้อมือบางให้รีบหันมาอย่างรวดเร็วแต่เขาพยายามจะไม่รุนแรงใส่ เพราะเขาต้องการให้คนด้านหน้าได้รู้ว่าตนเองคิดที่จริงจังกับเขาจริง ๆ
“ป..ปะ .. ปล่อยฉันนะ !” จุนโฮรีบสะบัดข้อมือทันที และเมื่อได้มองหน้าชานซอง หน้าของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ดวงตาคู่นั้น จุนโฮแทนจะละไม่ได้เลย หน้าของจุนโฮเริ่มเลือดขึ้นหน้าฝาดจนแดงก่ำไปทั้งหน้า อะไรกัน อยู่ดี ๆ ก็เกิดร้อนที่หน้า จนไม่อาจมองหน้าชานซองได้เลย จุนโฮจึงรีบเบี่ยงหน้าของตนออกจากสายตาคู่นั้น แต่ร่างใหญ่ก็ไม่ละความพยายาม เมื่อรู้ว่าร่างเล็กเริ่มใจอ่อนแล้วเขาจึงรีบรุกทันที
“ขอร้องเถอะนะ ช่วยฟังฉันหน่อยเถอะ เถอะนะจุนโฮ” ชานซองจับร่างจุนโฮให้หันมามองหน้าเขาอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้คำพูดของเขาดูอ่อนโยนลงกว่าทุกครั้ง จุนโฮสามารถสัมผัสถึงความอบอุ่นในตัวของชานซองได้เลย ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะมีใครมาจีบ ก็ไม่เคยใจเต้นขนาดนี้ แต่เขา ..
“ให้โอกาสฉันสักครั้งเถอะนะ ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาอาจดูเหมือนฉันเป็นคนไม่ดี แต่ครั้งนี้เป็นจุนโฮ จุนโฮ …” คำพูดอ่อนหวานที่สุดที่เคยได้ยินในชีวิต สาบานได้เลยเกิดมาจุนโฮไม่เคยหัวใจเต้นแรงขนาดนี้
“ฉันชอบนาย และฉันรู้ว่านายก็ชอบฉัน เป็นแฟนฉันนะ”
“เออ … ม .. มะ ไม่ !” กว่าจะเรียกสติจากภวังค์คำพูดของชานซองก็เล่นเอาเขาเคลิ้ม แต่ยังไงเขาก็ไม่ลืมหรอกนะว่าคนอย่างชานซองน่ะเป็นยังไง จากที่พี่จุนซูเล่าแล้ว เขาไม่ใช่คนดีเลยสักนิด !
“หรือนี่นายยังเชื่อคำพูดของพี่ชายนายอยู่นั้นหรอ ? ฉันบอกแล้วไง มันไม่ใช่แบบนั้น”
“ไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบไหน เที่ยวหากินกับหญิงสาวคราวแม่เนี่ยนะ ปลอกลอกผู้หญิงพวกนั้นยังไม่พออีกใช่มั้ย ถึงต้องมาปลอกลอกผู้ชายน่ะ !”
“แต่เรื่องนั้นมันเป็นอดีตไปแล้วนะ ฉันได้พบนาย นายคือคนที่ใช่ ฉันไม่ต้องการใครอีกแล้ว”
“หึ ! นี่ฉันควรเชื่อคำพูดของพวกสิบแปดมงกุฎอย่างนายรึไง ฮวังชานซอง !”
“แต่ ..”
“ไม่มีแต่ คนอย่างนายน่ะไม่มีวันได้พบรักแท้หรอก และจะบอกให้นะ ว่านายไม่มีทางได้ฉันเป็น ฟะ แฟ ..น”
ยังไม่ทันที่จุนโฮจะพูดจบ ปากของเขาก็ถูกประทับตราด้วยริมฝีปากของคนร่างใหญ่อย่างรวดเร็ว ร่างเล็กดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดกำลัง แต่เหมือนกับว่ายิ่งเขาพยายามขัดขืนเท่าไร สัมผัสนั้นมันก็ยิ่งร้อนแรงมากขึ้นเรื่อย ทำไมไอหมีตัวนี้มันถึงมีแรงมากมายขนาดนี้นะ ! จนในที่สุดร่างเล็กของเขาก็อ่อนละทวย จนแทบยืนไม่ได้ ยังดีที่ชานซองช่วยพยุง ไม่งั้นเขาคงลงไปกองกับพื้นเป็นแท้
จุนโฮหลับตาพริ้มและรับสัมผัสของชานซองอย่างโดยดี ชานซองจุมพิตจุนโฮอีกครั้งเบา ๆ ก่อนจะละริมฝีปากของตัวเองออก “เป็นแฟนฉันนะ …”
เอ่ยเบา ๆ ข้างหูของจุนโฮ แต่มันกลับทำให้เขาขนลุกไปทั้งตัว ตอนนี้สติเขาแตกกระเจิงไปหมดแล้ว เพราะสัมผัสอันนุ่มนวลและร้อนแรงของเขา ของชานซอง …
“อื้อ”
กริ้ด ดดด >///< เขินเนอะ
นี่จุนโฮก็เป็นแฟนกับชานซองมาได้สามวันแล้วนะ แต่เขาทั้งสองคนยังไม่เคยไปเดทที่ไหนด้วยกันเลย และนี่ก็ปิดเทอมแล้วด้วย เขาควรจะหาวันออกไปไหนกับชานซองสินะ แต่ว่า .. เขาจะไปไหนได้ยังไงกันหละ เมื่อพี่จุนซูคงไม่ให้เขาออกไปไหนแน่ ! นี่ถ้าได้รู้ว่าเขาเป็นแฟนกับคนที่ตัวเองเกลียดนักเกลียดหนาหละก็ ไม่อยากจะคิดเลย T T
“เฮ้ยต้อย ! ที่นี่ที่ไหนอ่ะ *0* ”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส ตอนนี้ชายร่างใหญ่อย่างแทคยอนกำลังยืนมองโซลทาวเวอร์อย่างประหลาดใจ เกิดมาเขาไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้จริง ๆ นะ > < จุนซูมองอย่างไร้อารมณ์นอกจากมันจะเรียกเขาว่า ต้อย แล้ว ไอสัตว์ประหลาดร่างใหญ่ลูกเจ้าของบริษัทคนนี้ยังปัญญาอ่อนอีกด้วย น่าสงสารท่านประธานที่มีลูกเกิดมาเป็น … เป็น เป็นไอผู้ชายคนเนี้ย !-0-
“คือผมชื่อจุนซูครับ และที่นี่ก็คือโซลทาวเวอร์ ผมว่าเราเที่ยวมาทั้งวันแล้วนะครับ กลับเถอะ ได้โปรด T T”
“ไม่เอาต้อย ฉันไม่กลับ ยังเที่ยวไม่หน่ำใจเลย ! ไปที่นู้นกันต่อเถอะ อ๊ากส์ ! เทเลทับบี้ >0< ” ชายหนุ่มไม่ฟังเสียงของจุนซู ยังคงแล่นเดินหน้าเที่ยวต่อไป ชีวิตมันช่างสนุกอะไรขนาดนี้นะ !
“เฮ้อ …” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินตามไป ไหนท่านประธานบอกให้มาเป็นเลขาดูแลลูกชาย แต่นี่มันดูแลเด็กอนุบาลชัด ๆ นะครับ T T
ชายหนุ่มร่างใหญ่อารมณ์ดีตอนนี้กำลังเลือกดูเทเลทับบี้สีชมพูที่ใส่เสื้อสีเหลือง และใส่หมวกสีเขียวอย่างมีความสุข แต่ในขณะที่กำลังดีไซน์เสื้อผ้าของตุ๊กตาแสนรักของเขาอยู่นั้น กลิ่นหอมหวานก็ล่องลอยเข้ามาในจมูกของเขา มันหอมเสียจนเขาแทบละไม่ได้ จมูกของลูกเจ้าของประธานเคลิ้มไปตามกลิ่น ในมือปล่อยตุ๊กตาเทเลทับบี้ก่อนจะพาตัวอันใหญ่ออกจากร้าน เล่นเอาจุนซูตามไปทันเลย
“เดี๋ยวครับคุณ คุณจะไปไหน !”
“ต้อย มันหอม มันหอมมากเลยอ่ะต้อย”
พูดจบทั้งที่ตายังพริ้ม ร่างใหญ่พาตัวเองมายังซอกซอยของตลาดเมียงดง กลิ่นนี้มันช่างหอมหวนยิ่งนัก เขากับจุนซูเดินตามกลิ่นจนมาถึงสุดทาง เขายังคงดมกลิ่นต่อไป และดูท่าทางคงเคลิ้มไม่หายด้วยแน่ ๆ
“ต้อย กลิ่นนี้ ได้กลิ่นมั้ย ?”
“(ฟุดฟิด ๆ) ไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย”
“ถ้าไม่ได้กลิ่นฉันตัดเงินเดือนนะต้อย”
“ -0- อันที่จริงแล้วมันคือกลิ่นช็อกโก้น่ะ เอ้อจริงสิ นี่มันร้านของไอคุณหนิ ! บังเอิญจังเลย” เมื่อดูแล้วจุนซูก็เพิ่งสังเกตุว่าพวกเขาเดินเข้ามาในซอยร้านของนิชคุณเพื่อนรักเขานี่เอง
“คุณ ? ใครกัน” คนฟังลืมตาขึ้นจากการดมช้า ๆ
“เพื่อนผมเอง มันเป็นเจ้าของร้านนี้ นั่นไง นิชคุณ” ว่าจบแล้วก็ชี้เข้าไปในร้าน เผยให้เห็นนิชคุณที่กำลังชงกาแฟอยู่ในครัวเล็ก ผู้ได้ฟังถึงกับอึ้งอ้าปากค้างไม่ทำอะไรจนจุนซูตกใจ
“เฮ้ยคุณ ! เป็นอะไร อย่าเพิ่งตายนะ คุณยังไม่ขึ้นเงินเดือนให้ผมเลย”
“ยังไม่ตาย ~” เสียงหวานเฮี้ยนที่สุดที่จุนซูเคยได้ยิน T T จุนซูมองหน้าชายตรงหน้าที่ตอนนี้ดูเหมือนกำลังตกอยู่ในห้วงอะไรสักอย่าง โหนกแก้มของเขายกขึ้นอย่างมีความสุข ปากของเขาฉีกจนสามารถเห็นฟันได้ทุกซี่ แค่นั้นยังไม่พอ ดูเหมือนว่าหูเขาจะกระพือได้ด้วยนะ !
“เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยเจออะไรงดงามเท่านี้มาก่อน นั้นมันคนหรือนางฟ้ากันนะ ทำไมขาวขนาดนั้น >//<”
“ไอคุณไม่ขาวหรอก สีคุณต่างหากที่ดำ”
“อะไรต้อย -0-”
“T T เลิกเรียกว่าต้อยเถอะ”
“พ่อครับ ~ ตอนนี้ผมเจอนางในฝันของผมหละนะ เธอสวยจริง ๆ โฮกฮาก >0< พ่อ ! ผมอยากได้เมีย !” พูดจบทำเอาจุนซูค้าง นี่เขาได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย ที่ลูกชายท่านประธานจะเอานิชคุณเพื่อนรักเขาทำเมีย !
“นี่พูดถึงใคร ? อย่าบอกนะว่า ..”
“ใช่แล้วจะเป็นใครได้ซะอีกนอกจากนางฟ้า > <”
“แต่เพื่อนผมมันเป็นผู้ชายนะ !”
“ผู้ชายแล้วไง ก็เค้าชอบของเค้าอ่ะ เค้าจะเอาอ่ะ ต้อย !”
“โฮก T T ขอร้องหละ ทำร้ายผมไม่พออย่าทำร้ายอะไรเพื่อนผมเลย ~”
“ฉันไม่ได้ทำร้าย นี่มันคือพรหมลิขิตต่างหาก พรหมลิขิตทำให้เทวดาตัวน้อยอย่างฉันพบกับนางฟ้าแสนน่ารักอย่างขุ่นขุ๊น อ้าห์ เขิน !!!” ว่าแล้วก็เริ่มทำร้ายตัวเองด้วยการทุบกำแพง
“คือมันชื่อ นิชคุณ ครับ ไม่ใช่ขุ่นขุ๊น - -”
“เออ อะไรก็ช่าง แต่ยังก็รู้ไว้ว่าฉันจะเอาขุ่นขุ๊นทำเมีย !”
Writer talk ;
มันช่างยากเย็นเหลือเกินกว่าจะจบตอน -0- ยากเย็นจริง ๆ
ขอโทษด้วยสำหรับฉากเลิฟซีนอันยิ่งใหญ่ของชานโฮ
แต่งลำบากมาก กะว่าจะไม่ให้ฉากแบบนั้นแล้วนะ !
แต่หวังว่ามันจะออกมาดีเนอะ =w=
ยังไงมีอะไรก็บอกฝ้ายได้ ยินดีรับฟังทุกคำด่า T T
รู้สึกว่าตอนนี้สั้นยังไงไม่รู้เนอะ แต่ตอนต่อไปจะพยายามให้ยาวกว่านี้นะ สัญญา !
แต่ยังไงตอนนี้เอาแค่นี้พอ เหนื่อยหละ … -0-
แทคฝากบอกว่าไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ !
ความคิดเห็น