คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4
4
ความเย็นภายในห้องอาจกำลังพอดีสำหรับคนทั่วไปยกเว้นหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังเริ่มสั่นจากพิษบาทแผลและเสื้อผ้าน้อยชิ้นพวกนี้ ทำให้คนที่นั่งข้างๆเริ่มสังเกตเห็นแต่จะให้เขาทำตัวสุภาพบุรุษกับหญิงสาวประเภทนี้ต่อหน้ากล้องวงจรปิดที่จับตามองอยู่ก็ไม่ได้เสียด้วยเสียงถอนหายใจครั้งใหญ่กับการตัดสินใจของตนเอง
“กอดผมสิคุณวัตสัน”
“อะ…อะไรนะค่ะ”
อลันนึกอยากจะเขกหัวน้อยๆนั้นกับการหูไม่ดีในภาวะคับขัน เขาโน้มตัวเข้าไปกระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างหูนั้นจมูกโด่งคลอเคลียไปกับผมลอนสีน้ำตาลนั้น “ผมบอกให้คุณกอดผม เดี่ยวนี้!”
หญิงสาวใจสั่นรัวกับการกระทำเหล่านั้นเหมือนกำลังต้องมนต์ โดยไม่รู้สึกตัวร่างเล็กถูกดึงเข้าไปกอดอย่างกะทันหันใบหน้าเล็กกระแทกแนบเข้ากับแผงอกหนาจนเธอได้ยินเสียงหัวใจของเขา
เอ็มม่าหน้าออกสีพยายามดันตัวออกมา “อาจารย์จะทำอะไรค่ะ ปล่อยนะค่ะ”
“ไม่เรียกผมว่า “คุณ” แล้วเหรอคุณวัตสัน”
“ฉันไปเรียกอาจารย์ว่า “คุณ”ตอนไหนค่ะ”เธอไม่ยอมรับก็ใครให้เขาแสดงท่าทางไม่รู้จักกันมาก่อนเหล่าแถมยังเหยียดหยามเธออีก
“นี้ถ้าเรียนอยู่ผมอยากจะหักคะแนนคุณจริงๆ”
“ค่ะ…ไว้ให้กลับไปเรียนได้ก่อนนะค่ะ อาจารย์จะตัดคะแนนสั่งรายงานจับฉันถ่วงน้ำก็ตามสบาย”เธอยียวนกลับ
“จำที่พูดไว้ก็แล้วกัน แต่ตอนนี้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังก่อน”
ทีวีจอเล็กแสดงภาพมุมต่างๆหนึ่งในนั้นเป็นภาพชายหนุ่มกับหญิงสาวนั่งกอดกันกลมดิกคาลอสโซมองผ่านอย่างไม่สนใจเกือบสิบนาทีที่เขาเฝ้ามองก่อนจะเลือนเก้าอี้ออกบิดตัวไปมาพยักหน้าส่งหน้าที่ให้เลขาผิวดำทำงานต่อ เขาตบไหล่เลขาหนุ่มอย่างเป็นกันเอง “ดูแลให้เรียบร้อยละโรอัลด์
โรอัลด์รับคำลับหลังชายชราดวงตายิ้มกริ่ม “งานนี้รับรองมันส์พะยะค่ะ”
เอ็มม่ากอดเขาแน่นเหมือนประชดแขนทั้งสองข้างสอดเข้าไปใต้สูทให้ข้อมือได้รับความอบอุ่นมากที่สุดพอๆกับที่เลือดเปรอะเปื้อนไปตามเสื้อเชิ้ตนั้น “อยากให้กอดมากใช่ไหม เดียวเอ็มมี่จัดให้”
อลันเริ่มรู้สึกเหมือนเสื้อชื้นเป็นจุดๆ เขาก้มหน้ามองแขนของอีกคนที่สอดเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “แสบนักนะยัยตัวร้าย”
“คุณวัตสัน คุณสังเกตไหมว่าในห้องนี้มีกล้องวงจรปิดด้วย”
“อะไรนะค่ะ”
“อย่าหันไปมองสิ! รู้ไหมถ้าพวกนั้นติดใจสงสัยว่าผมไม่ทำอะไรคุณเลยนอกจากนั่งกอดอย่างเดียวผมอาจจะช่วยคุณออกจากที่นี้ไม่ได้”อลันขู่ทั้งที่ในใจแอบขำกับท่าทางลุกลีลุกลนของอีกฝ่าย
“ว่าไงนะค่ะ งั้นฉันควรทำยังไงละค่ะ”
“จูบผมสิ”
“ห๊า…อะไรนะค่ะ”เอ็มม่าตกใจสมองเบลอคิดอะไรไม่ออกชั่วครู่สายตาวนเวียนไปตามปากหนาก่อนจะดึงสติกับมา ……..เขาทำให้เธอใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
“ผมบอกให้คุณจูบผม”
“ทำไมฉันต้องจูบอาจารย์”
“ทุกคนจะได้เชื่อสนิทใจผมจะได้เรียกตัวคุณออกจากที่นี้ได้โดยใช้ข้ออ้างว่า…ผมติดใจคุณไง…”
เอ็มม่าหมั่นไส้คนตรงหน้าขึ้นมาตงิดปกติเงียบขรึมก็ดีอยู่แล้วอย่างน้อยก็รับมือถูก แต่มาแนวนี้บอกตรงๆปรับตัวแถมไม่ทัน “ผมติดใจคุณ”กล้าพูดนะอาจารย์ “ตกลงค่ะบอกไว้ก่อนเลยฉันไม่ได้อยากจะอะไรกับอาจารย์หรอกนะ แต่มันคือความจำเป็นล้วนๆ”
“หึ แน่อยู่แล้วผมก็ไม่ได้อยากจูบคุณนักหรอกยื่นหน้ามาจะได้จบไวๆ”อลันยิ้มเยาะทำเอาใจคนฟังปวดหนึบขึ้นมา
หญิงสาวยื่นหน้าไปให้คนตรงหน้าจงใจท้าทายอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะเริ่มหายใจติดขัดเมื่อเขาโน้มหน้าลงมา เธอแถบจะหลับตาทันทีความกล้าเมื่อกี้ไม่รู้จางหายไปตอนไหน
ริมฝีปากหนาหยักได้รูปประกบแผ่วเบาบนริมฝีปางบางอวบอิ่ม ชายหนุ่มบดขยี้เล็กน้อยทำเธอปั่นป่วนอ้าปากจะทักท้วงแต่นั้นเป็นการเปิดโอกาสให้ลิ้นหนาชอนไชเข้าไปในโพรงปางเล็กๆนั้น เขาเอียงศีรษะไปอีกด้านหนึ่งเพื่อจะได้สัมผัสเธออย่างเต็มที่ลิ้นหนาตวัดลิ้นของอีกคนหลอกล่อนำพาไปยังโพรงปากของตัวเอง “และเธอก็ติดกับ”
เสียงเปิดประตู เสียงล้อเข็นรถอาหารก็ไม่สามารถปลุกพวกเขาได้คนในห้องเริ่มทยอยหันมาสนใจกันทีละคน พนักงานหนุ่มหน้าตกกระคนเดิมปรายตามองเล็กน้อยก่อนจะหันไปส่งซิกให้อีวาน
อีวานลุกขึ้นจากอ้อมกอดสาวอวบอั้นผมสีทองด้วยความเสียดายแต่หน้าที่ย่อมสำคัญกว่า…..และคืนนี้พวกเขาต้องไม่ผิดพลาด
ชายหนุ่มทั้งสามคนเริ่มลุกขึ้นตามท่ามกลางความสงสัยของสาวๆในห้องใบหน้าสวยเคลือบเครื่องสำอางเริ่มหวั่นวิตก ก่อนทีจะมีคนสติแตกไปเสียก่อนอีวานรีบเข้าไปควบคุมสถานการณ์ทันที ส่วนครอส เมเยอร์ เจ้างูหางกระดิ่งของคาลอสโซเดินไปจ้องอลันด้วยใบหน้าหงุดหงิด ……..นี้คุณเพื่อนจะเล่นละครไปถึงไหน
อลันถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งมือหนาพยุงวางแนบที่แผ่นหลังเพราะกลัวร่างเล็กจะตกใจผงะหงายหลังไปดูเหมือนเธอจะค่อยๆรู้สึกตัวหันไปมองรอบห้องด้วยความตื่นกลัวใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อเมื่อเห็นคนที่ชื่อครอสมองจ้องตาไม่กระพริบ
“เอาเป็นว่าเสร็จงานแล้วไปเปิดห้องเถอะ เล่นอะไรแปลกๆไม่เห็นจะต้องจูบกันก็แต่ก็ดีไปอย่างนะเนียนมากอลัน”ครอสกล่าวชมเชยแววตากระจ่างสดใสไม่มีแววตาเจ้าเล่ห์เหมือนอย่างที่เข้ามาตอนแรก
“หึ เลิกสนใจฉันแล้วไปทำหน้าที่ของนายให้ดีซะก่อนเถอะ”อลันย้อนด้วยน้ำเสียงนิ่งจนดูไร้อารมณ์ ส่วนอีกฝ่ายหยักไหล่เดินจากไปแบบไม่ยี่หระ
“เดี่ยวๆ ที่เขาพูดมาทั้งหมดอย่าบอกนะ….”เอ็มม่าสะดุดกึกในหัวเต็มไปด้วยคำว่า “โดนหลอก”ดังสะท้อนไปมา
“ไอ้คนฉวยโอกาส”
“เงียบไปเลยคุณวัตสัน ตอนนี้ผมมีงานที่ต้องทำเลิกทำตัวไร้สาระแล้วก็อยู่นิ่งๆอย่าสร้างปัญหาเป็นอันขาด”อลันพูดทิ้งท้ายไม่สนใจเธออีกต่อไป ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยพนักงานขนย้ายของลงจากรถเข็น
ผู้หญิงทั้งหมดลงไปนั่งจับกลุ่มเป็นก้อนที่ขอบเวทีอย่างพร้อมใจ เพราะส่วนใหญ่ไม่ได้เต็มใจมาทำงานที่นี้รวมถึงส่วนน้อยที่ไม่อยากมีปัญหากับตำรวจสากล
เอ็มม่าลากตัวเองไปนั่งข้างผู้หญิงคนหนึ่งที่กังลังยิ้มด้วยน้ำตาก่อนจะโอบไหล่เธอไว้เบาๆ “ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยฉันในห้องแต่งตัว”
หญิงแปลกหน้าพยักหน้าก่อนพูด “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ! คุณถือว่าเป็นตัวนำโชคของแท้เลยเข้ามาวันแรกก็เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น”
“ไม่หรอกค่ะฉันมันตัวซวยถ้าฉันไม่เกิดมาคงไม่มีใครตาย”เอ็มม่ากระซิบกับตัวเองอย่างแผ่วเบา “ฉันมันตัวซวย”
ขณะนั้นภายในห้องกำลังวุ่นวายกับการเตรียมตัวอีวานถอดเสื้อนอกออกเปลี่ยนมาเป็นเสื้อเกาะกั้นกระสุนสีดำรอบตัวเต็มไปด้วยอาวุธพอๆกับวิลเลียม
……….แต่ต่างกันที่อีกคนยิ้มกริ่มสนุกสนาน ส่วนอีกคนเคร่งเครียดนิ่งเงียบปากพึมพำเป็นบทสวดมนต์
คาลอส คริสโตเฟอร์โยนเสื้อสูททิ้งไปอย่างไม่ใยดีเสื้อเชิ้ตเปียกจนเห็นเป็นรอยเหงื่อ ความเครียดกดดันจนเขาคว้าแซนวิสในจานขึ้นมากัดกินกวมๆอย่างมูมมาม บนตักมีเครื่องคอมพิวเตอร์ฉบับพกพากะทัดรัด มืออีกข้างที่ว่างอยู่กำลังรัวแป้นพิมพ์เพื่อตัดสัญญาณภายในบริเวณนี้ทั้งหมด และหน้าที่ที่สำคัญที่สุดคือการแฮกเข้าสู่ระบบของคาลอสโซเพื่อดึงรายชื่อผู้ซื้อขายยาออกมาให้หมด เขาเช็ดคราบอาหารที่พุงตัวเองแก้เครียด
ครอส เมเยอร์ แสดงสีหน้าจริงจังไม่มีแววกลิ้งกลอกอีกต่อไปเขาเริ่มส่งสัญญาณรหัสลับให้กับตำรวจบริเวณรอบนอก และคนที่แฝงตัวเข้ามาปฏิบัติหน้าที่ว่าในอีกห้านาทีจะมีการบุกจู่โจมจากทางด้านนอกและด้านในอย่างพร้อมเพียงกัน เขาแจกจ่ายเครื่องมือสื่อสารในรูปแบบหูฟังไร้สายให้กับทุกคนก่อนจะไปประจำตำแหน่งของตนเอง ภายในใจยังภาวนาว่าข้อมูลที่หามาได้จะไม่มีอะไรผิดพลาด….. เพราะถ้ามันไม่บรรลุเป้าหมายแผนที่วางไว้มาเกือบสองปีได้อันตรธานหายไปพร้อมกับตำแหน่งของเขาอย่างแน่นอน
อลัน ริคแมนกอดอกมองเพื่อนเข้าทำงานด้วยความใจเย็นบรรยากาศตึงเครียดทำให้เหงื่อเม็ดเล็กเกาะพราวที่ขมับ เขากอดอกยื่นพิงที่ผนังปืนสองกระบอกในซองยึดไว้กับขอบกางเกงสแลค เสื้อกั้นกระสุนดูเบาจนกลัวว่ามันจะพุ่งทะลุตัวเขา “ไม่กลัวตายแต่มันยังไม่พร้อมตราบใดที่ยัยนั้นยังไม่ปลอดภัยดี”
ชายหนุ่มพยายามสลัดความคิดที่ว่าเขาเป็นห่วงเธอ เดินอ้อมไปหยิบเสื้อของตนเองก่อนจะตรงดิ่งไปหาร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าบริเวณมุมห้อง
เอ็มม่ามองดูเขาคลุมเสื้อให้เธอพร้อมจะผละตัวจากไป ถ้าบังเอิญมือเล็กไม่คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของอาจารย์หนุ่มเสียก่อน เธออ้ำอึ้งอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่คิดไม่ออกได้แต่ส่งสายตาให้เขาอย่างเป็นห่วง
…..
“เดี่ยวจะกลับมารับ ห้ามวุ่นวายเข้าใจไหม”
คำสั่งราวกับเธอเป็นเด็กน้อยอายุสี่ห้าขวบ แต่ทำไม “อบอุ่น”
วิลเลียมหันมามองอลันด้วยแววตานิ่งพร้อมกับเอ่ยออกมา “อลันอยู่ที่นี้เถอะ นายวางมือแล้วฉันไม่อยากให้นายต้องเสี่ยง” อีวาน ครอส และคาลอสต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่พูดไป
“เรายังเป็นทีมเดียวกันอยู่หรือเปล่า?” คำถามเรียบๆจากคนปากหนักเรียกรอยยิ้มให้กับทุกคน
อีวานกระแอมพยักหน้าให้ทีละคนเพื่อเตรียมความพร้อม และเมื่อทุกอย่างพร้อมก็เหลือแค่ “ลุยอย่างเดียว”
สะกดจิตตัวเองเรื่องนี้ต้องน่ารัก ต้องโรแมนติก ต้องไม่มีฉากโหดร้าย
คิดว่าสรรพนามมันแปลกๆไหมค่ะ แต่ในเรื่องเอ็มม่าอายุเกินยี่สิบกว่าแล้วจะให้เรียกว่าหนูก็ดูไม่ค่อยจะเหมาะ
ความคิดเห็น