โอเดียร์ มหานครแห่งเวทมนตร์

ปฐมบท...

                        ในค่ำคืนที่แสนมืดมิดและยาวนานจนไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นกลางวันหรือกลางคืน ท้องฟ้า   แปล่งแสงสว่างเป็นช่วงๆ หยดน้ำมากมายไหลลงมาจากผืนฟ้าที่คำรามลั่น  น่าแปลกที่หยดน้ำเหล่านั้นมิสามารถทำให้บุคคลที่ยืนอยู่แต่เพียงผู้เดียวเปียกแฉะได้เลย

                     “ฉันทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง”     

                   เสียงพึมพำคล้ายเสียงกระซิบดังออกมาจากบุคคลผู้นั้น ในมือด้านขวากำคฑาคู่กายไว้แน่น สายตาของเค้ามุ่งตรงไปด้านหน้า มองดูสิ่งก่อสร้างถูกกัดกร่อนและทำลายลงไปเพราะสายฟ้าที่ดุดัน ที่พร้อมจะผ่าลงมาตรงไหนก็ได้ในทุกๆลมหายใจเข้าออก ภาพสิ่งมีชีวิตมากมายค่อยๆแหลกสลายกลายเป็นฝุ่นควันสีดำ ทั้งๆที่หยดน้ำกำลังหลั่งไหล แต่อะไรก็ตามที่ได้แตะต้องหยดน้ำเหล่านั้นกลับแห้งเหี่ยวเหมือนโดนสูบพลังชีวิต!

                     หากน้ำฝนเหล่านั้นได้แตะต้องตัวมนุษย์ มันจะทำให้ร่างกายของบุคคลนั้นค่อยๆแข็งไปทีละส่วน ไล่ไปเรื่อยๆดั่งถูกพิษร้าย ใครก็ตามได้สัมผัสจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่แสนทรมานสามารถมองเห็นได้จากหน้าตาที่บิดเบี้ยว และเมื่อร่างกายโดนพิษร้ายจากเม็ดฝนเหล่านั้นก็จะลุกลามจนมีสภาพแข็งดั่งหินทั่วทั้งร่าง เมื่อถึงที่สุดแล้วร่างของบุคคลนั้นจะปริและแตกออก สลายไปกลายเป็นฝุ่นควัน เหลือไว้เพียงแค่พลังที่ติดตัวมาแต่เกิดเท่านั้นที่หลงเหลืออยู่ และพลังเหล่านั้นได้ลอยไปหาบุคคลนั้น

                   ลูกพลังนับแสนหลากหลายสีสันไหลเข้ามาสู่บุคคลนั้นไม่ขาดสาย นั้นแสดงว่ามีมนุษย์มากมายต้องเสียชีวิตจากหยดน้ำฝนพิษ สีหน้าของเขาดูสลดลง เขาค่อยๆปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ

                   “ฉันต้องแก้ไข ฉันต้องแก้ไขมัน!! !”

                   เขาลืมตาโพลงขึ้นแล้วตะโกนลั่น พลังมากมายที่กำลังหลั่งไหลมายิ่งมีมากขึ้น ลอยมาด้วยความรวดเร็วและรุนแรงตามอารมณ์ของผู้พูด เค้าตัดสินใจรวบรวมพลังทั้งหมดที่เขามี รอบๆกายจึงเหมือนก้อนพลังขนาดใหญ่ที่มีพลังสองด้านทั้งจากคนที่เสียชีวิตและพลังทั้งหมดจากตัวเขาเอง!

                      “โม เอ เดีย น่า !!” 

                   สิ้นเสียง  ก้อนพลังที่เขารวบรวมไว้ได้ระเบิดออกกลายเป็นแสงสีทองกระจายไปทั่วทุกพื้นที่ คฑาที่เขาได้ชูขึ้นแปล่งแสงสว่างวาป  พลังของคฑานั้นมีมากมายจนทำให้เขาต้องใช้สองมือในการควบคุบมัน เขาตัดสิ้นใจรวบรวมพลังที่เขามีทั้งหมดรั้งด้ามคฑาให้ปักลงบนแผ่นดิน แสงสว่างจ้าเกิดขึ้นทุกหัวระแหงทันที่ที่คฑาได้ปักลงสู่พื้น

                     “ฉัน จะ..กลับมา แก้ไขมั..น”

                    สิ้นเสียงสุดท้าย แสงสว่างที่เกิดขึ้นทั้งหมด รวมถึงท้องฟ้าที่มืดหม่นกับหยาดฝนพิษก็สลายหายไป แทนที่ด้วยท้องฟ้าที่สดใสและแสงจากดวงอาทิตย์ที่เป็นดั่งแสงแรกที่ของทุกชีวิตที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ต่อไป แต่ร่างกายของบุคคลนั้นก็ได้สลายไปเช่นกัน !

                        “เฮือกก  “ ในตาของเด็กหนุ่มคนหนึ่งโพลงขึ้นด้วยความตกใจในความมืด เขารู้สึกเหนื่อยหอบและสัมผัสได้ถึงเหงื่อมากมายในตอนนี้

                       “ฝันไปหรือนี่ ทำไมถึงฝันอะไรบ้าๆแบบนี้ได้กันนะ” เด็กหนุ่มพึมพำขึ้นมาเบาๆ เขาทนไม่ไหวกับความร้อนและเหงื่อที่เกิดขึ้น จึงตัดสิ้นใจลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปยืนอยู่ริมหน้าต่างให้สายลมบรรเทาความร้อนรุ่มนี้ให้ทุเลาไปบ้าง แล้วเขาก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้งและหวังว่าจะนอนหลับสบายจนตื่นขึ้นมาเจอเช้าที่แสนสดใส โดยไม่ฝันอะไรแบบนั้นอีก..

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

        สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกคน ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ มือใหม่คะ พอดีชอบอ่านนิยายแนวแฟนตาซ๊ เวทมนตร์อะไรประมาณนี้เลยลองเขีนยดูบ้าง ผิดพลาดตรงไหนแนะนำติชมมาได้เลยนะคะ จะพยายามมาอัพบ่อยๆนะ เพลนเรื่องไว้บ้างแล้ว ให้กำลังใจกันด้วยนะคร๊าาา ^^ #Rainy