[Fiction] Three of US!! ( Minho x Jinki )

ลำดับตอนที่ #3 : [Fiction] Three of US!! ::: ตอนที่3

Topic :: Three of US!!  ตอนที่3
Author :: Lee_Jinki
Actor ::Minho x Onew x Key




ค่ำวันนั้น พอมินโฮส่งคีย์และจินกิที่ปลายสถานนีต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับ จินกิโบกมือพร้อมรอยยิ้มให้คีย์ก่อนที่

ต่างคนจะแยกเดินไปคนละด้าน.....

วันนี้จินกิเลือกค่อยๆเดิน ทบทวนตัวเองคนเดียว ค่อยๆเดินตามทางกลับบ้านที่เคยเดินอย่างมีความสุขทุกๆวัน แต่วันนี้

กลับไม่เหมือนเคย ขณะที่ค่อยๆก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า ภาพทุกๆภาพของวันนี้ก็ตีขึ้นมาให้จินกิเห็นให้จินกิได้

ทบทวนอีกครั้ง ว่าเป็นอย่างที่เจ้าตัวคิดจริงๆใช่ไหม
เมื่อเหลือบไปเห็นเก้าอี้ไม้ข้างทาง ก็เลยขอนั่งพัก คิดทบทวนให้หายเหนื่อยใจแล้วค่อยเข้าบ้านซักหน่อย เหนื่อยเหลือ

เกิน กับทุกอย่างในหลายวันมานี้

ทุกๆเหตุการณ์ระหว่างมินโฮกับคีย์ ค่อยๆย้อนมาให้จินกิค่อยๆเจ็บลึกลงไป จนทนต่อไปไม่ไหว แต่ไม่กล้าที่จะบอก

ใครว่าตัวเอง
“ชอบมินโฮ” มากแค่ไหน แต่มินโฮกลับไป “รักอีกคนที่เป็นเพื่อนของจินกิเอง”

เมื่อนั่งพักได้ซักพักจินกิเลือกหยิบมือถือตัวเองขึ้นมา โทรหารุ่นพี่ที่สนิทสมัยม.ปลายที่ยังติดต่อคุยกันอยู่บ้าง
“ฮัลโหล แทคยอนฮยองนี่จินกินะ สอบเสร็จรึยังฮะ” เสียงอ่อนแรงของจินกิค่อยๆเอยเอื้อยถามรุ่นพี่ ของตัวเอง
-“สอบเสร็จแล้วล่ะ มีอะไรเหรอ ว่าแต่นายอ่ะสอบเสร็จรึยัง”
“เริ่มสอบวันศุกร์นี้วันแรกอ่ะ ดีจังเนอะ แทคยอนฮยองปิดเทอมแล้วเหรอฮะ”
-“ใช่เดี๋ยวฉันจะกลับไปบ้านแล้ว ปิดเทอมเราค่อยไปเที่ยวกันนะ...จินกิ นายมีอะไรรึป่าว เสียงนายเหมือนึนไม่ค่อย

สบายนะ”
“ไม่มีอะไรหรอกฮะ แค่ไม่สบายใจอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง…จะเป็นอะไรไหม ถ้าผมจะถามอะไรหน่อยว่าผมควรทำ

ยังไงดีฮะแทคยอนฮยอง”
-“ได้เสมอเลย ถ้านายเต็มใจจะเล่าให้ฟังน่ะ”

จินกิเลือกที่จะเล่าให้รุ่นพี่ฟังทุกอย่าง บอกให้แทคยอนได้รู้ว่าตัวเอง กำลังรู้สึกผิด ที่ไปแอบชอบเพื่อน เพื่อนในกลุ่ม

แล้วเพื่อนคนนั้นดันเหมือนจะชอบเพื่อนเราอีกคน จินกิร้องไห้...ยิ่งพูดให้แทคยอนฟัง จินกิยิ่งร้องไห้ ยิ่งเล่าลึกเข้าไป

เรื่อยๆยิ่งฟูมฟาย แทคยอนไม่ได้ปลอมอะไรจินกิมากมายเท่าไร เพียงแต่แทคยอนเลือกที่จะทำหน้าที่รุ่นพี่ที่ดีให้
จินกิโดยที่พูดออกมาว่า
“ถ้านายไม่อยากเจ็บปวดกว่านี้ นายก็แค่ถอยออกมา ค่อยๆถอยออกมาทีละก้าว ทีละก้าว เค้าอยากจะทำยังไงก็ปล่อยเค้า

ถ้าเค้าเริ่มที่จะกระหนุงกระหนิงกัน เราก็แค่อย่าไปสนใจ หรือให้เลือกเดินไปทางอื่นดีกว่า ฉันรู้นะว่าวันสองวันมันทำ

ไม่ได้หรอก ไม่ได้บอกให้นายตัดใจ แต่แค่ให้เลือกถอยออกมาดีกว่าเท่านั้น อย่าถอยออกมาทีเดียวนะ มันเจ็บ ค่อยๆ

ถอยออกมาทีละก้าวก็พอ”

นั่นเป็นคำพูดที่มันทำให้จินกิรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่อีกวัน วันพรุ้งนี้ วันที่จินกินัดกับแทมินว่าจะให้ติวเลขให้หน่อย จินกิ

จะต้องเจอกับ มินโฮ และ คีย์อีก...จะเป็นยังไง...
.
.
.
.
.
"จินกิยังไงฉันก็รอนายอยู่เหมือนเดิมนะ" นั่นเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่ทั้งคู่จะวางสายไป
.
.
.
.
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-

เช้าวันนี้เป็นเช้าที่สดใส ที่จินกิรีบออกจากบ้าน เพื่อที่ว่าจะให้แทมินสอน สอนเสร็จก็จะกลับเลย จะได้มาอ่าต่อเองที่

บ้านอีก แต่พอถึงร้านกาแฟที่หน้ามหาวิทยาลัย...
จินกิหยิบมือถือขึ้นกดหาชิเงะ
“ฮัลโหล แทมินตอนนี้อยู่ไหนแล้วเหรอ กูมาถึงร้านกาแฟแล้วนะ”
-“อ้าวว จินกิ กูนึกว่ามึง จะไม่มาแล้ว เห็นเมื่อวานบ่นๆว่าขี้เกียจ ขอโทษนะ กูเข้าม.มาแล้วอ่ะ”
“งั้นเหรอ อือๆ ไม่เป็นไร”
-“จินกิมึงลองโทรหามินโฮดูนะ เผื่อมันใกล้ถึงแล้ว เมื่อกี้โทรไปมินโฮบอกว่าอยู่บนรถไฟแล้วอ่ะ”
“กูไม่โทรหาหรอก”
-“อ้าว ก็จะได้เข้ามาเป็นเพื่อนกันไง”
“อือๆๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูเข้าไปนะ แค่นี้ละ”

จินกิเลือกที่จะไม่โทรหามินโฮ แล้วก็เข้าม.ไปคนเดียว ราว 20 นาทีจะได้ พอเจอแทมิน ที่นั่งติวอยู่ให้เพื่อนๆคนอื่น ก็

เดินเข้าไป แล้วก็ถามถึงมินโฮ
“ไหนง่ะแทมิน มินโฮอ่ะ บอกว่าอยู่บนรถไฟ นี่ยังไม่มาเลย” จินกิถามเล่นขำๆ แต่ก็แอบงงว่า เอ๊ะ...ทำไมยังมาไม่ถึง
“กูก็นึกว่าพวกมึงจะมาพร้อมกันนี่น่า” แทมินก็ตอบตามความจริงที่คิด
“กูไม่ได้โทรไปหามินโฮอ่ะ เลยมาคนเดียว”

จบบทสนทนาระหว่างแทมินกับจินกิเกี่วกับมินโฮ
แล้วจินกิก็เลยเอาชีสเลขส่วนตรงที่ตัวเองไม่ค่อยเข้าใจมาถามแทมิน
.
.
.
.
.
นั่งติวกันจนคนเข้าใจยากอย่างจินกิทำเลขได้หมดแล้ว มินโฮก็ยังไม่มา รวมไปถึงคีย์ด้วย
จนจินกิโยนโทรศัพท์ตัวเองให้แทมินโทรหามินโฮว่าอยู่ไหนแล้ว

แต่ฟังด้านเดียวจากแทมินก็พอจะเดาๆออกได้บ้าง
“ฮัลโหล มินโฮมึงอยู่ไหนละเนี่ย…อะไรนะ อยู่ปลายสถานี...หลับบนรถรึไง...อ๋อไปรับคีย์เหรอ...เออๆๆรีบๆมานะ”

“อ่ะ มินโฮไปรับคีย์ที่ปลายสถานีโน้น แม่งไปไกลนะ” แทมินยื่นโทรศัพท์คืนจินกิแล้วก็บ่นๆ ให้ฟัง

แล้วจินกิก็นั่งตัวชาอยู่ซักพักได้...อะไรนะ ไปรับคีย์...ด้วยเหรอ
ก่อนจะตั้งสติได้พูดกับทุกคนตรงนั้นรวมถึงแทมินด้วยว่า “เดี๋ยวข้อนี้เสร็จจะกลับแล้วนะ กูจะไปอ่านต่อที่บ้าน ไม่

อยากอยู่เย็นๆอ่ะ”

แต่พอสองคนนั้นมาถึง จินกิก็ทำไอ้เลขข้อที่ว่าเสร็จพอดี กำลังจะกลับ พอหันมาเจอหน้ามินโฮ มันรู้สึกเหมือนขี้

เกียจกลับบ้านขึ้นมาทันทีเลย

นั่งรอแทมินติวให้คนอื่นๆเสร็จก็ค่อยกลับแต่ว่าวันนี้แทมินกลับรถไฟด้วย ก็เลยมีเพื่อน ได้ไม่รู้สึกเหมือนเป็นก้าง

ขวางคอเพื่อนอีกสองคน จินกิเลือกที่จะเดินไปกับแทมิน สองคนนั้น ค่อยๆเดินรั้งท้ายอยู่เสมอ คุยกันแบบกุ๊งกิ๊ง กัน

สองคน มินโฮแวะซื้อน้ำส้มให้คีย์ด้วย แต่ก็ยังอุตส่าถามนะว่าจินกิกับแทมินจะกินไหม ก็รู้ๆอยู่แล้วว่าไม่มีใครอยาก

กินน้ำส้มเลย นอกจาคีย์คนเดียว

จนแทมินเริ่มที่จะสังเกตเห็น...
“นี่ๆ กูว่าสองคนนั้นสักพักจะต้องเปลี่ยนไป” แทมินดึงแขนจินกิตามมาพร้อมกับกระซิบบอก
“แทมินมึงเพิ่งรู้เหรอ กูรู้มาสักพักนึงได้แล้วนะ” จินกิพูดค่อยเสียงอ่อยลง
“คีย์อ่ะมันไม่เปลี่ยนหรอก แต่มินโฮอ่ะไม่แน่……แต่ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงกูสงสารจงฮยอนว่ะ”

ใช่!! สงสารจงฮยอนเพราะตอนนี้จงฮยอนยังไม่มีใคร ได้แต่คอยรอ รอ คีย์อยู่คนเดียว

“แทมินมึงเห็นพวงกุญแจรูปกุญแจไหมนั่นแหละที่คีย์ห้อยอยู่อ่ะ มินโฮเป็นคนซื้อให้ แล้วกูละ ก็ไม่มี”
แอบกระซิบกันซักพักนึง คีย์กับมินโฮก็เดินมาถึงตัวพอดี

เมื่อแยกกันตรงสถานีรถไฟ วันนี้มินโฮไม่ไปส่งคีย์ที่ปลายสถานี จินกิเดินคู่กับคีย์อยู่พอจะแยกกัน มินโฮยิ้มให้คีย์แล้ว

ยกมือบายๆ แต่จินกิไม่ได้อย่างที่คีย์ได้ จินกิเลยเดินไปหาแทมินแล้วบายๆให้แทมิน แล้วก็กระซิบบอกว่า “เมื่อกี้บายๆ

กันด้วย” จนแทมินเริ่มสงสัยว่าทำไมจินกิจะต้องทำท่าน้อยใจอไรขนาดนั้น
“ทำไมอ่ะจินกิ เป็นอะไร”
“ป๊าวว กูก็แค่...คิดว่า แล้วกูละเท่านั้นเอง…ไปละนะแทบาย บ๊ายบายมินโฮ”
พอจินกิ บายๆให้มินโฮ มินโฮก็แค่พยักหน้า เฉยๆให้เท่านั้นเอง ไม่เหมือนกับที่ทำให้คีย์เลย
.
.
.
เย็นวันนั้น คีย์ชวนจินกิคุยบนสวนสาธารณะข้างทางกลับบ้าน
โดยที่อยู่ๆก็บอกว่า
“วันนี้มีคนบอกว่า มินโฮชอบกูแหละจินกิ” ในฐานะที่คีย์รู้อยู่แล้วว่าจินกิชอบมินโฮ ก็เลยเล่าให้ฟังขำๆ แต่ว่าดูเหมือน

จินกิจะไม่ค่อยขำเท่าไร แอบเศร้าซะมากกว่า
“คีย์เพิ่งรู้เหรอ หรือว่าไม่รู้ตัวมาก่อน กูอ่ะรู้มาสักพักนึงได้ล่ะนะ ท่าทางมันบอก” จินกิเลยบอกกับคีย์ไปตรงๆ
“จินกิก็เป็นซะอย่างนี้ทุกที แต่กูว่า มินโฮมันก็ทำแบบนี้กับทุกคนอยู่แล้วนี่”
“คีย์ก็ลองคิดดูนะว่า มินโฮเคยมารับกูที่สถานีรถไฟหรือเปล่า เคยโทรมาคุยกับกูนานๆไหม ยิงมาซะมากกว่าด้วยซ้ำ

แถมพอโทรกลับ ก็คุยแบบรีบๆคุย หมดเรื่องจะคุยก็วางไป...จริงๆนะ”
ไม่รู้ว่าคีย์จะฟังคำพูดจินกิไปคิดแล้วยังไงต่อ แต่ว่าที่พูดไปจินกิทำเสียงเรียบและเหมือนเดิม ไม่ได้ตะคอก หรือว่า

กระแทกใดใดทั้งนั้น

มันก็แค่นั้นแหละ เข้าใจแล้ว...
อยากจะสอบเสร็จเร็วๆจังเลย จะได้ไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้

To Be Con

ขอโทษที่มาต่อช้านะค่ะ

ปล. ฟิคเป็นยังไงบ้างค่ะ สนุกไม่สนุกยังไง ติชมคอมเม้นได้นะค่ะ

พาสนี้ต่อสั้นไปนิดนึง แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคอมเม้นนะค่ะ ^_______^


ฟิคเรื่องนี้รีดเดอร์อยากให้เป็นยังไงดีค่ะ