[Fiction] Three of US!! ( Minho x Jinki )

ลำดับตอนที่ #2 : [Fiction] Three of US!! ::: ตอนที่2

Topic :: Three of US!! 2
Author :: Lee_Jinki
Actor ::Minho x Onew


-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-

หลังจากช่วงสอบมิดเทอม หมดไป กลุ่มเพื่อนของจินกิ ก็มักไปเที่ยวกันเกือบทุกวันช่วงหลังเลิกเรียน
คนที่จะไปด้วยส่วนใหญ่ ก็เป็น คีย์ มินโฮ แล้วก็จินกิ ส่วนแทมินน่ะเหรอ รีบกลับไปหาเพื่อนซ้อมทุกวันเลย

กระเป๋าที่หนักๆของคีย์ ที่เคยมีจงฮยอนคอยถือให้ตอนนี้ คนที่ถือให้ กลายเป็น “ชเว มินโฮ”

“มินโฮกระเป๋าหนักจัง มีของมินโฮด้วยนะเนี่ย หนักมากๆ” คีย์พูดอิดออดๆ ซักพักมินโฮก็ดึงไปถือให้
“แบกบ้านมารึไงเนี่ย โห หนักกว่าอิฐที่บ้านอีก” พอมินโฮถือ ก็บ่นๆๆ แต่พอคีย์จะเอาคืน ก็บอกว่าเดี๋ยวถือให้

แล้วกระเป๋าจินกิล่ะ ใช่สิ กระเป๋าจินกิมันเป็นกระเป๋าสะพาย ไม่หนักหรอก
แต่วันนี้เอา Text book กลับบ้านกันหมดเลยนะ Text book เล่มหนามากก
แต่มินโฮกลับถือของตัวและถือให้คีย์ แล้วจินกิล่ะ

-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
คีย์ได้รับเลือกให้เป็นลีดเดอร์ประจำคณะหลังเลิกเรียนก็ต้องไปซ้อมเพราะว่าวันกีฬาประจำปีอีกอาทิตย์ก็จะถึงวันกีฬา

แล้ว ส่วนมินโฮกับจินกิ ต้องซ้อมเชียร์หลังเลิกเรียน พอซ้อมเสร็จก็จะกลับบ้านไม่รอคีย์เพราะว่าจะเลิกดึก มินโฮกับจิ

นกิ ก็ต้องกลับกัน ‘สองคน’

เวลากับด้วยกัน ก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรหรอก ส่วนมากก็ว่ากันไปว่ากันมา ไม่ได้คุยอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเท่าไร แต่ทุก

ครั้งที่แยกกัน มินโฮมัก พูดกับจินกิว่า “กลับบ้านดีดีนะ” ไม่ก็ พรุ้งนี้เจอกัน” เพียงแค่นั้น ก็ทำให้จินกิสุขใจได้แล้ว

-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-

หลังงานกีฬาประจำปีแทมิน คีย์ มินโฮ จินกิ ก็นัดกันไปดูหนัง จินกิเป็นคนชอบเก็บตั๋วหนัง เลยขอแทมินมาเก็บไว้

และยังพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า ตัวเองชอบเลข 4
“นี่นี่ๆๆๆ ตั๋วหนังพวกเราได้ที่นั่ง สาม สี่ ห้า หก กูขอนั่งเลขสี่นะ เพราะเค้าชอบเลขสี่” ไม่ได้มีความหมายอะไรก็แค่

ชอบเลขสี่ก็เท่านั้นแหละ
“ไม่ค่อยเท่าไรเลยนะ เรื่องเลือกโน้นเลือกนี้เป็นเด็กๆเนี่ยยกให้เลยนะจินกิ” แทมินพูดพลางยกมือขยี้หัวจินกินิดๆ
.
.
.
พอเข้าไปในโรงหนัง จินกิก็นั่งแหมะลงตรงที่นั่งเบอร์สี่ ที่เจ้าตัวบอก ส่วนถัดมาจากจินกิก็เป็นแทมิน แล้วก็มาเป็นคีย์

ส่วนมินโฮ ก็นั่งด้านซ้ายของจินกิ
เพราะดูหนังเป็น Soundtrack มินโฮเลยหันมากระซิบกับจินกิขำๆว่า “พูดช้าๆได้มั๊ยว่ะ ฟังไม่ทัน”
เล่นเอาทั้งสองคนขำกันไปเกือบสิบนาที แค่นั้นจริงๆ

แอบประทับใจกับรอยยิ้มของมินโฮ
เพราะมินโฮเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม นานๆจะโผล่มาให้เห็นซักทีนึง
แค่ได้เห็นมินโฮยิ้มมาให้ก็ดีใจแล้ว

พอหนังจบออกมาจากโรงหนังก็เกือบสองทุ่มแล้ว จินกิก็บอกว่าจะรีบกลับบ้าน ที่สำคัญโรงหนังที่นี้มันไกลบ้านจินกิ

ด้วย

วันนี้แทมินต้องกลับต่างจังหวัด เลยกลับไปอีกทางก็เลยแยกก่อน คนที่รู้ทางดีที่สุดก็เลยเหลือแค่มินโฮคนเดียว มินโฮ

เลยอาสาพาไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับ ส่วนมินโฮก็จะนั่งรถเมล์แถวนั่นเข้าบ้าน

ก่อนจะแยกกัน จินกิกับคีย์ ยืนส่งมินโฮที่ป้ายรถเมล์ เพราะเห็นว่ามินโฮต้องขึ้นรถคนเดียวส่งจินกิกับคีย์ก็ไปด้วยกัน
“ไปได้แล้วว รถมาแล้วว” น้ำเสียงเป็นห่วงว่ากลัวทั้งสองคนจะกลับบ้านดึกเลยพูดกึ่งๆไล่ไว้ก่อน
“ก็เดียวมินโฮกลับคนเดียว ส่วนฉันก็กลับกับคีย์ บันไดรถไฟฟ้าก็อยู่แค่นี้ รอมินโฮขึ้นรถก่อนดีกว่า ยืนเป็นเพื่อนกัน

ไง” จินกิพูดด้วยเห็นผล เพราะว่ามินโฮอุตสาห์นั่งรถอ้อมโลกมาส่งที่รถไฟฟ้า
“ไปๆๆได้แล้วรถมาแล้วจริงๆ” แล้วมินโฮก็มองเห็นรถสายที่เจ้าตัวจะนั่ง
ทั้งคีย์และจินกิโบกมือลามินโฮแล้วก็ก้าวขึ้นบันไดรถไฟฟ้า
“กลับบ้านกันดีดีนะ” มินโฮพูดเอามือดันหลังจินกิและคีย์อย่างอ่อนโยน ด้วยความเป็นห่วงเพราะว่ามันสองทุ่มเกือบๆ

ครึ่งแล้วว

พอถึงบ้าน ทั้งคีย์และจินกิ ก็ได้รับโทรศัพท์จากมินโฮว่าถึงบ้านรึยัง ถามว่าพ่อแม่ว่าไหมรื่องกลับดึก...

เรื่องแค่นี้มันก็ทำให้จินกิรู้สึกดี ถึงแม้ว่า มินโฮไม่ได้เป็นห่วงแค่เพียงจินกิคนเดียวก็เถอะ
อย่างน้อยแค่เป็นห่วงบ้างก็ดีแล้ว

วันนี้มินโฮเมลมาหาจินกิว่า เมื่อกี้คุยกับเพื่อนที่ม. เค้านึกว่ามินโฮกับคีย์เป็นแฟนกัน แล้ววมีเหรอ ที่จินกิจะไม่ตอบ

To : จินกิ
From : มินโฮ
เมื่อกี้เจอเพื่อนที่ม.ตอนนั่งรถกลับเค้าถามว่าฉันกับคีย์เป็นแฟนกันเหรอด้วยแหละ

To : มินโฮ
From : จินกิ
แล้วมินโฮบอกเค้าว่าอะไรล่ะ

To : จินกิ
From : มินโฮ
ฉันก็แค่บอกว่าบ้ารึป่าว
ทำไมเค้าถึงคิดว่าเป็นแฟนกันด้วยอ่ะ

To : มินโฮ
From : จินกิ
ก็มินโฮถึอกระเป๋าให้คีย์ทุกวันเลยนี่นา
อยากรู้ไหมล่ะจะแก้ข่าวยังไง
มินโฮก็มีแฟนซะ!!

To : จินกิ
From : มินโฮ
แต่มินโฮก็ถือกระเป๋าให้แทมินด้วยนิ
ถ้ามินโฮถือกระเป๋าให้จินกิด้วยเค้าคงไม่นึกว่าเป็นแฟนหรอกมั่ง
ฮ่าๆๆ

To : มินโฮ
From :จินกิ
แต่ว่าแทมินมันไม่สนใครอยู่แล้วมันห่วงเรื่องเต้นมากกว่าการมีแฟนจะตายใคร ๆ ก็รู้
ไม่ต้องมาถามว่าคีย์ก็มีไม่ใช่เหรอ คีย์กับจงฮยอนเค้าแค่อยู่ห่างๆกันเท่านั้น
จะว่าเลิกกันก็ได้ละมั่ง

To : จินกิ
From : มินโฮ
แล้วไอ้คนที่คีย์คุยโทรศัพท์ด้วยกระหนุงกระหนิงล่ะจินกิเค้าเป็นใคร

To : มินโฮ
From : จินกิ
ก็เหมือนคั่วๆกันอยู่ละมั่ง แต่คีย์เคยเล่าให้ฟังว่า
คนนั้นเค้าก็มีแฟนอยู่แล้วอ่ะนะ
จินกิง่วงแล้วมินโฮ ไปนอนละนะ ฝันดี พรุ้งนี้รีบๆไปเรียนละ

-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-

วันนี้ก็ไปเรียนตามปกติ แต่ไม่รู้ว่าจินกิสังเกตหรือว่ามันบังเอิญกันแน่
ที่เวลา นั่งที่ไหนถ้ามินโฮได้นั่งใกล้คีย์ มินโฮมักจะเล่นผมคีย์
หรือไม่ก็แกล้งคีย์อย่างงั้นอย่างงี้บ้างก็ไม่รู้

ใช่ดิ จินกิมันคุยกับมินโฮไม่เก่งเหมือนคีย์นี่ เลยเหมือนยิ่งรู้จักกัน
มันยิ่ง ‘ห่างออกไปทุกที’

“นี่นี่ๆ เพิ่งได้พวงกุญแจมาใหม่เมื่อเช้าแหละจินกิมึงว่าน่ารักมั๊ย” คีย์หยิบพวกกุญแจรูปกุญแจ ที่เพิ่งได้มาใหม่ให้จินกิดู
มันเป็นพวงกุญแจรูปกุญแจแต่ว่าเป็นสีทอง
“น่ารักจังเลย อันนี้ใครให้มาอีกละเนี่ย” คีย์ไม่ตอบคำถามได้แต่หยิบเล่นพวงกุญแจไปมา
“ให้กูทายไหม ใช่คนนั้นที่มึงคุยอยู่รึป่าว” คีย์ส่ายหน้าแล้วก็ได้แต่ยิ้มๆ จินกิเลยพูดติดตลกไปว่า
“มินโฮเหรอ” ด้วยความคิดของจินกิที่ว่าผู้ชายเย็นชาอย่างมินโฮเนี่ยนะจะซื้อของแบบนี้ได้เหรอเลยทายออกไปขำๆ

แบบนั่น แต่คำตอบที่ได้จากคีย์ก็คือ รอยยิ้ม แล้วก็ตอบว่า “อือ มินโฮให้มาเมื่อเช้า”

แล้วของจินกิล่ะ พวงกุญแจของจินกิล่ะ ก็ไม่มี…
ลำเอียงมาก ให้แต่คีย์คนเดียว
พลาดแล้ว...จินกิพลาดที่เมื่อเช้าไม่ยอมมาแต่เช้าเลยไม่รู้ว่ามินโฮให้อะไรกับคีย์
มันรู้สึกเจ็บปวด แต่เจ็บนิดๆหน่อยๆเดี่ยวเดียวก็คงหายละมั่ง

ตอนเลิกเรียนทั้งสามคน จินกิ มินโฮ แล้วก็คีย์ ก็ไปหาอะไรกินก่อนจะเข้าบ้านส่วนแทมินวันนี้ก็รีบกลับไปซ้อมเต้นอีก

เช่นเคย -*-
พอกินเสร็จ ก็แวะเข้าไปเดินเล่นที่ร้านกิ๊ฟช็อปแถวนั้น มินโฮที่เดินถือกระเป๋าให้คีย์อยู่ เมื่อเดินเข้าไปที่ร้านกิ๊ฟช็อป ก็

เอาแต่หารูปกุญแจ และที่สังเกตได้อีกอย่างก็คือ จากที่มินโฮเลยเรียกคีย์ว่า คิบอม หรือไม่ก็คีย์บอมไปเลย ...

พอจะกลับบ้านมินโฮยกข้อมือขึ้นมองดูนาฬิกา แล้วก็พูดขึ้นเบาๆว่า “เพิ่งจะทุ่มกว่าๆเอง เดี่ยวไปส่งเด็กๆดีกว่าไหม”
“มินโฮจะไปส่งจริงๆเหรอ” จินกิ ที่เงียบมองดูสถานการณ์อยู่นาน ทำเสียร่าเริงพูดออกมา
“ก็มันยังไม่อยากกลับบ้าน เดี๋ยวไปส่งคีย์กะจินกิที่ปลายสถานีแล้วค่อยกลับ”
ระหว่างทางกว่ารถไฟฟ้าจะมาถึงปลายสถานีของวันนี้ในความคิดของจินกิมันช่างยาวนานกว่าทุกวันเหลือเกิน
ด้วยเหตุการณ์ที่ตัวเองเห็นอยู่ข้างหน้าที่ที่ตาคู่นี้ของจินกิจ้องมองไป มันทำให้เป็นเครื่องยืนยันอย่างดีเลยว่าสิ่งที่จินกิ

กำลังคิดเมื่อตอนอยู่ที่ร้านกิ๊ฟช็อปมันเป็นเรื่องจริงแค่ไหน

กระเป๋าของคีย์ที่มินโฮอาสาที่จะถือให้เมื่อคีย์ขอจะถือเองมินโฮก็ไม่ยอมให้ถือ บอกว่าเดี๋ยวจะถือให้ นอกจากนั้นมิ

นโฮยังเอื้อมมือไปจิ้มที่แก้มคีย์ แล้วพูดว่า “ว้ายๆๆๆ สิวขึ้นนี่น่า” คำพูดฟังดูเหมือนล้อเลียน แต่สายตาของมินโฮที่ส่ง

ไปถึงคีย์ นั่นช่างดูอ่อนโยน ผิดกับเวลาที่จินกิชวนมินโฮคุยสายตานั่นกลับเปลี่ยนไปเป็นอีกอย่าง เปลี่ยนเป็นสายตาที่ดู

เรียบเฉย ธรรมดาๆ

มินโฮทำตัวน่ารักดูเป็นคนอ่อนโยนมากๆ แต่ไม่ได้ทำให้จินกิดู ‘มินโฮ’ทำให้คีย์ดู’ จินกิแค่บังเอิญเห็นเหตุการณ์นั่นก็

เท่านั้นเอง…

พวงกุญแจรูปกุญแจ สายตาอ่อนโยนที่จินกิเห็น แต่ไม่ได้ส่งมาถึงจินกิ
การกระทำที่ดูน่ารักอ่อนโยนนั้นไม่ได้ทำกับจินกิ แต่ทำกับเพื่อน เพื่อนสนิทของจินกิ
เพียงแต่เหตุการณ์ทุกเหตุการณ์ จินกิเป็นคนที่ ’บังเอิญ’เห็นเท่านั้น
การกระทำบนรถไฟฟ้าที่มินโฮพูดว่ามาส่งคีย์กับจินกิ พอเข้ามายืนบนรถไฟฟ้า เหมือนจินกิไม่มีตัวตน มันยิ่งยืนยันให้

จินกิเห็นอย่างชัดๆว่า มินโฮต้องชอบคีย์ขึ้นมาแน่ๆ
‘มินโฮมาส่งคีย์กับจินกิ’ จริงๆเหรอ หรือว่ามา ’ส่งคีย์แค่คนเดียว’ กันแน่

To Be Con



Talk : ไม่รู้เรื่องนี้แต่งแล้วแอบเครียดหรือเปล่าน๊า ยังก็ติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ