[Fiction] Three of US!! ( Minho x Jinki )

ลำดับตอนที่ #1 : [Fiction] Three of US!! ::: ตอนที่1

Topic :: Three of US!!
Author :: Lee_Jinki
Actor ::Minho x Onew


ผมไม่มีใคร หรือว่า ผมสเป็คสูงกันแน่
หรือว่า ผมมันอ่อนไหวเกินไป

-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-

พอ เริ่มเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง เป็นเรื่องที่ทุกๆคนต้องตื่นเต้นกันเป็นธรรมดา ไม่ว่าจะเป็น เครื่องแบบใหม่ เพื่อนใหม่ หนังสือใหม่ สถานที่เรียนใหม่ๆ เหมือนอย่างที่ ‘อี จินกิ'คนนี้กำลังเป็นอยู่

“จินกิ มึงอยู่ไหนแล้ววว ใต้ตึกๆ อ่ะ รู้มั๊ย กูรอนานแล้วนะ” เพื่อนสนิทคนใหม่ที่จินกิเพิ่งรู้จัก ตอนเรียนปรับพื้นฐานและบังเอินว่าเรียนเอกเดียวกันซะด้วย ก็เลยสนิทกันเร็วเป็นพิเศษ กำลังกรอกเสียงลงโทรศัพท์มือถือ เครื่องสวยเร่งให้จินกิมาเร็วๆ ถ้าไม่เร่ง จินกิก็จะมา สายยยยยยย เสมอ

เมื่อ คีย์วางสายไปจากจินกิพักใหญ่ๆ ก็เริ่มมองเห็นจินกิค่อยๆเดินมองทางโน้นทีมองทางนี้ที ค่อยๆย่างก้าว มาทีละก้าวไม่ได้กังวลถึงคนที่รอตัวเองมาราวเกือบชั่วโมงนึงเลยซักนิดเดียว

" ป๊าบบบบบบบ "

“โอ๊ย!! คีย์ กูเจ็บนะ” จินกิที่ค่อยๆเดินมาเมื่อกี้ ต้องร้องโอดโอยขึ้นมาทันทีเมื่อโดน มืองามๆขอเพื่อนคีย์ผลักเบาๆที่ศรีษะ
“ข้อหาปล่อยให้กูรอ แถมมึงยังเดินลอยชายไม่เห็นใจกูเลย”
“ก็ แหม เปิดเทอมใหม่นี่ กูก็ต้อง มองบรรยากาศ...แล้วก็ผู้คนที่เดินผ่านกูมา และที่สำคัญ สำคั๊ญ สำคัญ คนหน้าตาดีๆ” แจงเห็นผลตัวเองซะเรียบร้อย
“มึง ก็เป็นแบบทุกทีแหละ คนนั้นก็ดี คนนี้ก็ดี แต่ไม่เห็น มีแฟนซักกะที โน้นน!! อีกคนละขวัญใจมึงอ่ะ มินโฮของมึงมาแล้ว สองคนนี้สายพอกัน กูละเอือมจริง ๆ”
“บ้า มาของกงของกูอะไร คีย์มึงอ่ะ เขินนะ...นี่นี่ จุ๊ๆ อย่าพูดดัง เดียวมันได้ยินความแตกพอดี” พอทำท่าเหนียมอายเล่นๆ กับคีย์เสร็จ ก็รีบจิ๊ปากตัวเองทันที ให้รู้ไม่ได้ ให้มินโฮรู้ไม่ได้ว่า มีเพื่อน เพื่อนในกลุ่มแอบชอบอยู่…

มันบังเอิญขนาดไหนกัน ที่คนที่เราแอบชอบ ดันเรียนSec.เดียวกัน
มัน บังเอิญเกินไปรึป่าว ที่อยู่ดีดีมินโฮก็รู้จักกับเราผ่านทางเพื่อนที่เรียนSec.อื่น แต่เพื่อนคนนั้นเค้าดันมาจากโรงเรียนม.ปลายเดียวกัน
มันบังเอิญมากๆ ที่เพียงไม่กี่เดือน ไม่สิ ไม่กี่สัปดาห์ เราก็สนิทกันรวดเร็วขนาดนี้
มันก็แค่รู้สึกดี ที่ได้รู้จักกับชเว มินโฮเท่านั้นแหละ

“มินโฮ~~ มาแล้วๆๆๆ อรุณสวัสดิ์” หน้าเรียบนิ่งเฉยของมินโฮ ก้มมองคนตัวเล็กกว่านิดๆ ที่กระโดดโย่งๆมาหาเค้า
“อะไรเนี่ยย เป็นไร บ้าป่าว” นั่นคือประโยคแรก ที่จินกิได้รับ

ก็เป็นอย่างงี้แหละ
ไม่เคยจะพูดดีด้วยเลย ซักกะนิดเดียว

“ป่ะคีย์... รีบเดินหน่อย เดี๋ยวก็เข้าสายกันพอดี”

เมื่อ เข้าเรียน จินกิมักจะเลือกนั่งข้างๆมินโฮเสมอ...ไม่ว่ามินโฮจะอยากได้อะไร จินกิก็จะหามาให้ มินโฮต้องการอะไร จินกิก็จะทำให้ และไปเอามาให้เสมอ ทุกอย่างที่จินกิต้องการ แม้แต่ช่วงเที่ยงๆ

“ป่ะๆ จินกิ มินโฮ ไปหาไรกินกัน” คีย์เอ่ยปากชวนทุกคนตรงนั้น จินกิก็เปิดกระเป๋าของตัวเองรีบหยิบเงิน พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นมินโฮนั่งอยู่ที่โต๊ะ ทำท่าเหมือนว่าจะไม่กินข้าว “มินโฮจะกินไร?”
“ข้าวผัด” เมื่อมินโฮพูดจบ จินกิก็แบมือใส่หน้ามินโฮ ประมาณว่า เอาเงินมาด้วย
“คีย์ วันนี้แทมินมาช้าจัง ไหนคีย์บอกว่าจะมาเที่ยง นี่เที่ยงแล้ว แทมินยังไม่มาเลย” พอได้เงินจากมินโฮก็หันมาคุยกับคีย์ต่อ

คีย์มาถึงโต๊ะก่อน ส่วนจินกิไปซื้อข้าวอีกร้านนึง รอข้าวผัดอยู่ เพราะกินเหมือนกัน
ไม่นาน จินกิก็ถึงจานข้าวผัดมาสองจาน วางลงตรงหน้ามินโฮ
“อ๊ะ!! เอาไป สบายจริงนะ นั่งเป็นราชาเลย ร้อนมาก รอข้าวผัดนานมาก”
บ่นๆๆ แล้วก็หย่อนก้นนั่งลงข้างมินโฮ เหลือบเห็นแทมินที่นั่งมอง จ้องอยู่ตั้งนาน
“แท มิน วันนี้มาช้ามาก เดี๋ยวเดินไปซื้อน้ำก่อนนะ มินโฮกินน้ำอะไร?” ทักแทมินแล้วก็เพิ่งจะนึกได้ ว่ายังไม่ได้ซื้อน้ำ แต่ก็ไม่ลืม ที่จะหันไปถามมินโฮ
“เหมือนเมื่อวานอ่ะ” พูดนิดนึงแล้วก็หันไปยิ้มให้แทมิน
แล้วสักพักจินกิ ก็เดินถือน้ำส้มมาสองแก้ว
“แล้วรู้ได้ไงว่ามินโฮกินน้ำส้ม” แทมินที่นั่งมองอยู่นานถาม
“ก็.........เมื่อวานมินโฮ...”
“ก็กินแบบนี้เหมือนกันทุกวัน อยู่แล้วอ่ะ” จินกิยังไม่ทันได้พูดจบ มินโฮก็รีบพูดขึ้นมาก่อน

ตอนแรกๆ ก็เหมือนแค่รู้สึกดีด้วย
แต่ไปๆมาๆ เหมือนมาเรียนเพื่อมาเจอหน้ามินโฮ...

-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-

RRRRR
เสียงโทรศัพท์เครื่องสวยของจินกิดังขึ้นในขณะที่เจ้าตัวกำลังนอนเกลือกกลิ้ง ฟังเพลงบนที่นอนนุ่มๆของตัวเอง
“ฮาโหลลลลลล คีย์ มีอะไรเหรอ”
-“พรุ้งนี้นายมาเช้าๆได้ไหมว่ะ ที่ร้านกาแฟหน้าม.” น้ำเสียงของคีย์ดูกังวล พยายามที่จะพูดขอร้องให้จินกิมาเช้าๆให้ได้
“มึงมีอะไรรึป่าวคีย์...บอกฉันได้นะ เรื่องอะไรเหรอ”
-“เอาน่า~~…ตอนนี้กูยังไม่พร้อมจะเล่า เอาเป็นว่าพรุ้งนี้รีบๆมานะ ร้านกาแฟนะจินกิ”
.
.
.
.
.
เช้าอีกวัน ณ ร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย
“รอนานมากคีย์” จินกิเห็นอีกคนมานั่งแหมะลงตรงข้าม ก็เอยถามไปโดยที่ไม่ได้สังเกตที่ใบหน้าเลยว่าสภาพคีย์วันนี้เป็นยังไง
“จิ...กิ จินกิ ฮึก จง..ฮยอน จงฮยอน”
“จงฮยอน...ทำไม?? จงฮยอนทำอะไร...” จินกิรีบถามด้วยความเป็นห่วงทันทีเมื่อเห็นคนตรงหน้าตัวเอง กำลังจะร้องไห้ให้เห็น
“เมื่อวานแฟนเก่าจงฮยอน โทรมาว่าฉัน ว่าแรงมาก จนฉันเก็บไปคิดจนปวดหัว สับสน”
“ไม่ เห็นต้องเอาคำพูดของคนอื่นมาคิดจนเหมือนทำร้ายตัวเองขนาดนี้เลยเนี่ยคีย์ เค้าพูดได้ก็พูดไป เราไม่ใส่ใจซะอย่าง” จินกิก็ทำได้แค่เพียงพูดปลอมใจคีย์เท่านั้น
“แต่ยัยนั่นพูดถึงขนาดว่าจะ หมั้นกันเลยนะจินกิ กูไม่อยากเป็นเหมือนมือที่สาม เค้าว่ากูว่า ถ้าไม่มีกู ตอนนี้คงได้หมั้นกัน อย่างงี้เลยนะ”
“แล้ว จงฮยอนไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้มึงฟังเลยเหรอ”
“ไม่เคย...แต่ว่าฉันคุยกับจงฮยอนแล้ว กูว่ากูกับจงฮยอนคงต้องห่างกันซักพัก ดีไหมจินกิ”
“เรื่องอย่างงี้กูช่วยนายตัดสินใจไม่ได้หรอก แล้วแต่นะ ถ้ามึงทำแล้วรู้สึกสบายใจ”

หลัง จากนั้น จงฮยอนก็หายไป ไม่มารับมาส่งคีย์ เหมือนที่เคยเห็น ไม่มาคอยถือกระเป๋าให้คีย์ เหมือนทุกวัน ไม่เห็นคีย์คุยโทรศัพท์ กับคนที่ชื่อจงฮยอนอีกเลย ด้วยเหตุผลที่คีย์บอกกับจงฮยอนไปว่า

‘ยังรับอะไรไม่ค่อยได้ ห่างกันไปซักปีสองปี ได้ไหม จงฮยอนอยากจะมีใครก็ได้ ไม่ต้องคอยแต่คีย์คนเดียว’

แต่ดูเหมือนว่าจินกิยังเห็นคีย์คุยโทรศัพท์เหมือนคุยกับแฟน แต่คนคนนั้นไม่ใช่จงฮยอน....


To Be Con




ช่วยติชมหน่อยนะค่ะ  จะได้เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์มาต่อไวๆ นะค่ะ  ^_______^