คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ขโมย
"อือ"
"เจอกันพี่" สองพี่น้องยกมือขึ้นเชิงลาแล้วแยกจากกันคนละทางไปคณะของใครของมัน
หลังแยกทางกันเมื่อครู่กับจุนโฮนิชคุณรีบเข้าตึกคณะแจ้นเข้าห้องน้ำทันที รีบคว้าผ้าปิดปาก แว่นตาและหมวกแก็ปในกระเป๋าเป้ขึ้นมาอำพรางใบหน้าตน ทำให้เหมือนว่าตัวเองแกล้งป่วยเป็นหวัดแล้วก็ออกจากห้องน้ำไป โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนอยู่ในนั้นและแอบเห็นทุกการกระทำหมด มินโฮรุ่นคณะเดียวกันกับนิชคุณ เข้ามาทำธุระส่วนตัวในสุขาเปิดประตูห้องน้ำแล้วแต่ต้องชะงักตรงบานประตูปิดแง้มเล็กน้อย เห็นเป็นใครมายืนตรงอ่างล้างมือหน้ากระจก จะว่าเป็นนักศึกษาในคณะนี้ก็ไม่น่าจะเชิง เรียนอยู่คณะนี้ย่อมรู้ว่าใครเป็นใครเขาจำได้หมด ถ้าเป็นนักศึกษาใหม่ก็น่าแปลก ทำไมต้องปิดบังใบหน้าตัวเองขนาดนั้นด้วยไม่เข้าใจเหมือน...กำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่ใบหน้าที่แสนหวานแล้วก็สวยกว่านักศึกษาสาวทั่วไป นึกให้แล้วเขาก็รู้สึกสนใจในตัวร่างโปร่งบางคนนั้นอย่างไรบอกไม่ถูกในใจ
นิชคุณหลังจากอำพรางใบหน้าตนเรียบร้อยแล้วก็ออกจากห้องน้ำแล้วรีบเข้าเรียนห้องเรียนไป ทุกคนที่เดินผ่านไปมาก็มองกันแปลกใจ คงจะนึกอยู่ในใจว่าไอ้นี่มันเป็นใคร เข้าห้องเรียนมาพ้นขอบประตูดีแล้ว ทุกคนในห้องนั้นหันมาที่นิชคุณกันเป็นจุดเดียวกันหมดพร้อมกับแทคยอน
นิชคุณเดินไปนั่งที่ประจำของเขา หัวใจตอนนี้เต้นแรงผิดปกติก็เพราะแทคยอนนั้นแหละ คำพูดเมื่อวานที่เขาพูดทิ้งไว้ก่อนจะเดินหนีไป
"เปลี่ยนตัวเองไง ทำได้มั้ย? ถ้านายไม่กล้าเปลี่ยน...ก็อย่ามาให้เห็นหน้า ฉันไม่ชอบคนสกปรกสอมอ"
หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ เหมือนคนมีความผิดติดตัวมายังไงยังงั้นนั้นแหละ ทั้งๆ ที่เขาไม่มีความผิดอะไรเลยสักนิดเดียว
ซึลองวิ่งเข้าห้องเรียนมาถึงกับหอบตัวโยนเข้าไปหากลุ่มตัวเอง
"แฮ่กแฮ่ก แฮ่ก"
"วิ่งซะหน้าตาตื่น มีอะไรว่ะ?" ชานซองถามซึลองที่นั่งด้านหลังแทคยอน
"ใครไม่รู้ว่ะ แฮ่ก แฮ่ก โคตรน่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ นางฟ้าาาา...."
"นักศึกษาสาวที่ไหนว่ะ?" ชานซองเมื่อได้ยินเรื่องเกี่ยวกับสาวๆ สวยๆ ถึงกับกระวีกระวาดขึ้นมา
"ไม่ใช่สาวที่ไหน นักศึกษาผู้ชายว่ะ"
"หา!! ผู้ชาย" ชานซอง ไอ้หมีตะกละตกใจไม่เชื่อคำพูดซึลอง เพราะไม่ได้เห็นด้วยกับตาตัวเอง เป็นไปไม่ได้ มีด้วยเหรอที่จะมีผู้ชายสวยกว่าผู้หญิง
"เออสิว่ะ โคตรรร... น่าาา...รักเลยว่ะ หน้านี่หวานนน...สวยกว่านักศึกษาสาวบางคนซะอีก"
เจสสิก้าที่นั่งข้างคู่กับแทคยอน คลอเคลียอยู่กับแขนใหญ่กล้ามมัดๆ ได้ยินเข้าก็ ถลึงตาใส่ซึลองที่ตนเหมือนรโดนเหน็บกลายๆ
"นายว่าใครซึลอง?" เจสสิก้าห้วนใส่
"แล้วฉันได้เอ่ยชื่อเธอหรือเปล่าล่ะแม่คุณ?"
"นี่นาย..."
"หยุด พอได้แล้ว...เจส หยุดเกาะแกะแขนฉันได้มั้ย มันรำคาญ"
เจสสิก้าหน้าเหยเมื่อแทคยอนว่าใส่
นิชคุณที่นั่งอยู่ทำให้เขาพะวงขออย่าให้ใครสังเกตใบหน้าเขาเลย ไม่อยากเป็นเป้าสายตาใครในห้อง คิดผิดที่ไม่น่าไปแปลงโฉมอะไรนั่นเลย มันไม่ใช่ตัวเขาเลยสักนิด
มินโฮเดินเข้ามาในห้องเรียนผ่านนิชคุณไป สายตาของเขาก็มองลอดทะลุผ่านแว่นตาหนาและผ้าที่ปิดปากเอาไว้ ประจักษ์กับตนว่านี่คือนิชคุณ นักศึกษาเนิร์ด ไม่น่าเชื่อว่าคนเนิร์ดๆอย่างเขาจะมีใบหน้าหวานและสวยซ่อนใต้แว่นนั่น อยากรู้นักว่าไปทำอีท่าไหนถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ หรือว่าเป็นเพราะแทคยอน ใช่สินะ....นิชคุณชอบแทคยอน เห็นวิ่งตามก้นนายนี้อยู่บ่อยๆ น่าจะเป็นเช่นนั้นเขาคิด แทคยอนต้องไปท้าอะไรไว้กับคุณแน่นอน ถ้าอย่างนี้มันก็ทำให้เขานึกสนุกขึ้นมา
นิชคุณไม่รู้ทำไมมินโฮถึงได้มองตนแบบนั้น ส่วนด้านแทคยอนก็ไม่ได้สนอะไรอยู่แล้ว...ยังคงเฉยอยู่เหมือนเดิม
ได้เวลาเรียน อาจารย์ที่สอนเช็คชื่อนักเรียนทุกคน ถึงคิวนิชคุณเห็นปิดหน้าปิดตาในห้องเรียนก็ไม่พอใจ ไม่ใช่ในสวนสาธารณะจึงบอกให้ถอดหมวกออก
"นิชคุณ ทำไมถึงใส่หมวกในชั้นเรียน และทำไมต้องปิดหน้าขนาดนั้นด้วย"
นักศึกษาทุกคนหันไปมองเขาเป็นจุดเดียวกันหมด นิชคุณรู้สึกโดนต่อต้านจากสายตาและสงครามประสาทรอบด้าน ใจไม่ดีจะอกแตกตายเสียตรงนี้ให้ได้ อยากเป็นลมเป็นแล้งให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เขาจะทำอย่างไรดีถ้าอาจารย์ให้ตนถอดผ้าปิดปากออก ไอ้หมวกแก็ปนี่ไม่เท่าไหร่ แต่หน้านี่สิ...แทคยอนต้องเห็นหน้าตาเขาแน่ๆ จะว่าเราลืมอะไรไปหรือเปล่า ยังมีแว่นหนาๆ นี้อยู่ แทคยอนคงมองไม่เห็นหน้าที่เปลี่ยนไปหรอก ว่าแล้วนิชคุณจึงยอมถอดหมวกแก็ปและผ้าปิดปากออกแล้ววางของลงข้างกับอุปกรณ์การเรียนของตน อาจารย์ก็เอ่ยชื่อนักศึกษาต่อไป
แทคยอนเห็นนิชคุณถอดหมวกออกดังนั้น ก็เห็นว่าทรงผมของนิชคุณถูกตัดให้เป็นทรงขึ้น หึ...สงสัยคงจะชอบเรามากสิท่า ยอมเปลี่ยนตัวเอง แต่ก็คงจะเปลี่ยนได้แค่นั้นละหว่า
"เอ... นิชคุณดูคุ้นๆว่ะ" ซึลองมีความรู้สึกคุ้นๆนิชคุณเหมือนใครบางคนที่เขาเพิ่งจะเจอ
แทคยอนที่นั่งข้างกันก็หันไปมองเพื่อนด้วยสีหน้าเฉยชาแต่ปนงงกลับไม่พูดอะไร เพราะเก๊กขรึมมากกว่า ซึลองเห็นแทคยอนมองตนก็ไม่คิดจะพูด ก็เพราะเห็นว่าเพื่อนไม่ได้สนใจในตัวนิชคุณอยู่แล้วจึงเงียบปากดีกว่า แต่คนอย่างซึลองยังอดสงสัยอยู่ดี ทรงผมแบบนี้...เสี้ยวหน้าด้านข้างภายใต้แว่นแบบนี้หรือก็คล้ายนักศึกษาคนนั้น รวมไปถึงโครงร่างกายนั้นอีกด้วย คล้ายนางฟ้ามาหยาดดินคนนั้นจัง ที่เดินขนานคู่ข้างกับรุ่นน้องคนละคณะตน เขาคิดไปคิดมาพร้อมกับพินิจอยู่เป็นนานสองนาน
"ทรงผมแบบนี้ โครงร่างแบบนี้ เหมือนนางฟ้าเมื่อเช้านี้หรือเปล่าน้า"
"มึงพูดอะไรคนเดียว กูงงกับมึงนานแล้ว"
อาจารย์สอนคาบคณิตศาสตร์คาบแรก ไม่ได้เข้าตาซึลองเลยสักนิด ยังงุ่นอยู่กับสังเกตในตัวนิชคุณเต็มที่ กระซิบกระซาบกับแทคยอนสองคน
"ทำไมมันเหมือนกันขนาดนี้น่ะ"
"ตกลงมึงพูดอะไรไอ้ซึล"
ซึลองยอมหันไปมองแทคยอนแล้วอธิบายให้เพื่อนตนฟัง
"ก็นิชคุณคล้ายคลึงคนที่ฉันเล่าให้ฟังไง เหมือนคนน่ารักคนนั้นน่ะ คนที่ฉันเจอเมื่อเช้านี้ สวยมาก...สวยกว่าผู้หญิง หน้าตางี้หวาน...ปากอิ่มแดงสดน่าจูบ ตากลมโตๆ... ทรงผมหยิกสวยสั้น อย่างนี้เลยน่ะเว่ย ถ้าให้ฉันเดา...นิชคุณกับคนที่ฉันเจอเมื่อเช้าน่าจะเป็นคนๆ เดียวกัน" ซึลองขยายความให้แทคยอนฟังพร้อมกับทำท่าเพ้อฝันไปด้วย และกลับเป็นปกติอีกครั้ง
แทคยอนได้ยินแบบนั้นทำให้เขาครุ่นคิดเรื่องเมื่อวานที่เขาได้ขอท้านิชคุณเอาไว้ หันไปมองร่างโปร่งบางที่นั่งห่างจากพวกเขาข้างหน้าไปห้าแถว นิชคุณจะกล้าทำแบบนั้นจริงๆ เหรอ คนขี้อายแบบนั้น...เปิ่นๆ เนิร์ดๆอย่างนั้น จะกล้าแปลงโฉมตัวเองเพื่อเขาได้
มินโฮ ที่นั่งด้านหลังแทคยอนห่างจากชานซองไม่กี่โต๊ะ ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่หมด แสดงว่าแทคยอนยังไม่ได้เห็นความสวยที่อยู่เบื้องหลังแว่นของนิชคุณน่ะสิเขาคิดในใจ
แต่แล้วไม่คาดฝันเมื่อจู่ๆ แทคยอนก็พรวดพราดลุกขึ้นยืนมาซะงั้น ลุ่มเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าโต๊ะเรียนนิชคุณที่นั่งคนเดียวกลางห้องทั้งแถว
"ไอ้แทค" ซึลองอุทานเสียงไม่ดังมากนัก เห็นแทคยอนลุกขึ้นลุ่มเดินไปหานิชคุณ ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่หันขวับไปมองกันเป็นจุดเดียว รวมไปถึงอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าไวท์บอร์ด ไม่ใช่แค่ซึลองคนเดียวที่แปลกใจ เจสสิก้าและมินโฮด้วยต่างหากที่แอบได้ยินทั้งสองคุยกัน แต่ไม่กล้าพูดขึ้นเพราะอาจารย์สอนอยู่
"นิชคุณ นายถอดแว่นออกเดี๋ยวนี้"
นิชคุณในตอนแรกงงไม่เข้าใจทำไมแทคยอนมายืนอยู่หน้าโต๊ะเรียนเขา แต่ตอนนี้รู้แล้วและกลับรู้สึกตระหนกใจแทน หรือว่าแทคยอนจะรู้แล้วว่าเขาไป...
"นิชคุณ...ถอดแว่นออกได้มั้ย?"
ถอดแว่น... ใจเขาตอนนี้หล่นวูบไปที่ตาตุ่ม ไม่นึกว่าจะเร็วเกินคาดที่แทคยอนต้องสงสัยเขาไม่นานถึงครึ่งวันเลยทีเดียว
"มีอะไรพวกนายสองคน"
อาจารย์หนุ่มลีมินโฮเอ่ยขึ้น แต่ไม่ได้ก่อให้เกิดกับร่างสองร่างที่ประจันหน้ากันจังๆ
นิชคุณหันไปมองเพื่อนๆทุกคนที่จ้องพวกเขาสองคนกันอย่างอยากรู้อยากเห็น
เอาว่ะไอ้คุณ มาถึงขั้นนี้แล้วปิดไปก็ไร้ความหมายแล้ว กะอีแค่เรื่องแปลงโฉมแค่นี้เองมันจะอะไรนักหนา แล้วถ้าผมจะเปลี่ยนตัวเองขึ้นมาใหม่บ้างล่ะ เปลี่ยนนิสัยให้กล้าขึ้นดูสิ เบื่อเต็มทนที่ต้องกลายเป็นคนที่ไม่เป็นยอมรับของเพื่อนๆ อยากจะรู้นักแทคยอนจะรู้สึกอย่างไร
นิชคุณถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืนประชันหน้ากันกับร่างสูงของแทคยอน เอื้อมมือขึ้นปลดแว่นตาออก ลองนึกภาพสโลว์โมชั่นเอาเองตอนที่นิชคุณถอดแว่นออก
เมื่อปลดแว่นออก ร่างสองร่างยืนจ้องกัน ตาต่อตา...ฟันต่อฟัน
แทคยอนตะลึงงัน ผู้ชายคนเมื่อวานนี้นี่ คนที่เราสบตากันที่ห้าง จะกลายเป็นนิชคุณไปได้ แสดงว่าที่คนเราเห็นเมื่อวานที่ห้างที่เดินข้างกับผู้ชายตาตี่จะกลายเป็นคนเดียวกัน ไม่ใช่เขาคนเดียวที่ตะลึง...ทุกคนในห้องต่างหาก
+++++++++++ M Y H O U S E ++++++++++
เที่ยง นิชคุณ จุนโฮและอูยองรุ่นน้องเดินขนานข้างกันเพื่อไปทานข้าวที่โรงอาหาร นักศึกษาหนุ่มและสาวต่างพากันมองนิชคุณแทบกันเหลียวหลังทุกราย ต้องรีบหลีกทางให้คนตัวขาวโอโม๋โมเอะ ใครบางไม่อยากรู้อยากเห็นหน้าหวานๆสวยๆของเขาและทรงผมที่เปลี่ยนไป จากหน้ามือกลายเป็นหลังมือ...จากลูกเป็ดขี้เหร่กลายเป็นนางฟ้าไปได้
ทั้งสามคนเดินไปสั่งข้าวในโรงอาหารพร้อมกับหิ้วถาดหาที่นั่ง ทำอะไรแทบจะพร้อมเพรียงกัน
"ด้งจ้า!" มินจุนหรือจุนซูขวัญใจของน้องด้งเขา ยกมือให้เชิงว่าจองที่นั่งให้เรียบร้อยแล้ว
"ที่ร้ากกก..."
"อุ แหวะ... หวานกันจังสองคนนี้" จุนโฮแซว
"เชอะ อิจฉาไปสิ..."
ด้านแทคยอนที่นั่งทานข้าวเที่ยงในโรงอาหาร สายตาคมของเขายังคงจับจ้องใบหน้าขาวใสนิชคุณ ตั้งแต่เช้าแล้วที่เขายังอึนเรื่องของนิชคุณอยู่ ไม่น่าเชื่อว่าภายใต้แว่นตาหนาเตอะนั่นจะซ่อนความสวยเอาไว้ เป็นเพราะเขาที่เอาแต่ทิฐิหยิ่งและเฉยชาใส่คนร่างโปร่งบาง
"แทค มองนิชคุณไม่วางตาแบบนี้ อย่าบอกนะว่าสนใจอ่ะ" เจสสิก้าแอบสังเกตแทคยอนตั้งแต่คาบเรียนแรกแล้ว มันทำให้เธอริษยานิชคุณอยู่ในใจ
"นั้นน่ะสิ ฉันก็สังเกตนายมองนิชคุณตั้งแต่คาบเรียนแรกแล้ว" ชานซองว่า
เลิกเรียนภาคบ่ายหลังทานมื้อเที่ยงเสร็จ นิชคุณและพรรคพวกของเขานัดกันว่าจะพาเขาไปช้อปปิ้งอีก พาพี่ชายไปซื้อเสื้อผ้าดีๆ ใส่ เพื่อให้นิชคุณดูดีขึ้นมาบ้าง
ระหว่างที่เลือกเสื้อผ้าอยู่ จุนโฮรู้สึกสังเกตมีคนแอบดูตั้งแต่พวกเขาออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว ครั้งนี้เขาก็รู้สึก
นิชคุณที่เลือกดูเสื้อผ้าบนราวอยู่ เห็นสีหน้าจุนโฮแปลกๆ จึงถามน้อง
"จุนโฮ นายเป็นอะไรหรือเปล่า?"
จุนโฮเม้มปากเป็นเส้นตรง คิ้วจรดกันจนเป็นปมมองพี่ชายตนก่อนจะถาม
"พี่คุณ รู้สึกมั้ย... ฉันรู้สึกมีคนเดินตามพวกเรา" นิชคุณคิ้วขมวดมุ่น เขาก็รู้สึกเช่นกัน เพียงแต่ไม่แน่ใจ... แต่ตอนนี้เชื่อแล้วว่าจุนโฮก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
หลายวันผ่านไปตั้งแต่นิชคุณแปลงโฉมเปลี่ยนลุคใหม่ ล้วนนักศึกษาไม่ว่าจะรุ่นน้องหรือรุ่นพี่หรือรุ่นเดียวกัน นักศึกษาชายและหญิงต่างพากันแจกขนมจีบกัน แต่นิชคุณหาได้สนใจไม่... ถึงกับเอาจุนโฮและอูยองเป็นไม้กันหมา รวมไปถึงมินโฮด้วย...เมื่อเขาถูกมินโฮตามตื๊อเหมือนกับที่ตนเคยตื๊อแทคยอนจนน่ารำคาญ เขาเพิ่งจะรู้แล้วว่าตอนนั้นแทคยอนรู้สึกยังไง จะว่าไปตั้งแต่เขาเปลี่ยนไป ก็ไม่เห็นแทคยอนอีกเลย บวกกับตอนนี้เป็นช่วงซ้อมบาสด้วย เพราะอีกไม่กี่วันจะถึงวันแข่งแล้ว นิชคุณจึงช่วยเพื่อนๆ ทำป้ายสี ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้มันทำให้เขากลายเป็นที่ยอมรับในกลุ่มไปแล้ว
"คุณ สีหมด... นายช่วยไปดูสีที่ห้องเก็บอุปกรณ์ให้เราหน่อยได้มั้ยอ่ะ?" เจียถาม
"อืม ได้สิ... ไปดูให้" นิชคุณยิ้มรับก่อนจะไปดูกล่องสีห้องอุปกรณ์ชั้นล่างของตึกคณะ
เมื่อมาถึงห้องเก็บของที่มืดนัก ควานหาสวิตช์ไม่เจอ...จึงต้องใช้ไฟฉายจากมือถือแทน ค่อยๆ เดินเข้าไปหากล่องสีบนชั้น ห้องเก็บของก็ไม่ได้ใหญ่อะไรนัก แต่ของพวกนั้นไปวางไว้อยู่ตรงไหน
ปัง!!!
นิชคุณสะดุ้งโหยงตกใจสุดจนทำมือถือในมือหล่นหายดับไป หัวใจเต้นตูมตามประตูห้องเก็บของโดนปิดเสียงดังอย่างแรง จะเกิดจากลมแรงเป็นไปไม่ได้เพราะอยู่ในตัวตึก มองหามือถือที่ตกกลับต้องสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อมีใครอยู่ในนี้ด้วย และเขาก็ถูกใครไม่รู้รุกรานด้วยการถึงเนื้อถึงตัว ประคองหน้าตนให้รับจูบร้อนอีกฝ่าย นิชคุณก็ดิ้นรนขัดขืน...แต่ขัดขืนให้ตายยังไงคนตรงหน้าก็ไม่หยุด มือของเขาสะเปะสะปะไปทั่ว ปัดป่ายไปโดนของบนชั้นหล่นลงมาจนเกิดเสียงดังโคลงเคลง นิชคุณตะครุบชายเสื้อคนนั้นได้ก็กำจนแน่นมือด้วยความเกร็ง ตนรู้สึกได้ว่าคนที่ขโมยจูบเขาน่าจะเป็นผู้ชายแข็งแรงพอตัว หากเป็นผู้หญิงต้องตัวเล็กและบอบบาง แต่นี่ไม่ใช่...กลิ่นน้ำหอมผู้ชายจางๆ ติดเสื้อ มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเป็นผู้ชาย ใครกันอาจหาญขโมยจูบแรกของเขาไป จากที่ตกใจเมื่อกี้เริ่มโอนอ่อนตามรสจูบหวาบหวามและหวั่นไหวทำให้ตัวอ่อนปวกเปียก เมื่อต้องโดนลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดและต้อน เขาคนนั้นดันนิชคุณให้ไปหยุดที่โต๊ะตัวหนึ่งตั้งอยู่ในนั้นติดกับชั้นวางของกำแพง เพื่อไม่ให้คนร่างโปร่งต้องทรุดลงกับพื้น...แต่ปากก็ยังทำงานอยู่ เขาคนนั้นในที่มืดใช้มือข้างหนึ่งสำรวจเล้าโลมจากใบหน้าสวยของนิชคุณก่อนจะผ่านคอบางระหงเลื้อยลงไปผ่านเสื้อนักศึกษาที่ปิดกั้นร่างกายที่ซ่อนรูปเอาไว้ จัดได้ว่านิชคุณก็หุ่นดี
"อืม" นิชคุณเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสรสจูบที่อีกฝ่ายป้อนมาให้ จูบที่ยาวนานระหว่างคนสองคนที่เรียกได้ว่าสวรรค์ชั้นเจ็ดของนิชคุณ ที่ไม่เคยได้รับจูบจากใครมาก่อนโดยเฉพาะผู้ชายด้วยกัน จูบที่ไม่ได้จาบจ้วงหรือรีบร้อนอะไร หากเป็นไปตามทำนองที่ซาบซึ้งของผู้ชายคนนั้นที่น่าจะเป็นนักศึกษาด้วยกัน
มือที่เล้าโลมร่างกายนิชคุณอยู่นั้นได้เลื่อนมาเป็นโอบกอดเอวบางให้แนบชิดกับตน ก่อนจะผละจูบออกแล้วเลื่อนริมฝีปากนั้นมาที่แก้มบางประทับรอยรักเอาไว้
นิชคุณหลับตาลงซึมซับผ่านความรู้สึกของเขาคนนั้น เขาน่าจะเป็นคนโรแมนติกมากๆคนหนึ่ง... ความรู้สึกน่ะ อย่างนี้ผมจะรู้ได้ไงว่าเขาเป็นใครมืดแบบนี้ นิชคุณคิดในใจ
ชายปริศนาในที่มืด ใช้จังหวะที่นิชคุณหลงกับรสจูบตนหนีไปตอนนี้ ไม่อยากให้นิชคุณรู้ว่าเขาเป็นใคร เพราะเขาแอบมองอยู่เป็นนานและรู้เพียงว่าต้องการกำลังใจจากนิชคุณ จึงแอบตามหลังร่างโปร่งบางมาที่นี่
นิชคุณเบลออยู่จนนาน ตั้งสติได้เมื่อเพื่อนเข้ามาสะกิดเรียก หามือถือได้ก็ออกไปจากห้องมืดๆ โดยไม่ลืมกล่องสีเพื่อไประบายสีป้ายทีมของตนต่อ
ด้านแทคยอนผิวปากอย่างอารมณ์ดีเมื่อเข้ามาในชมรมบาสเพื่อเปลี่ยนเสื้อทีมในห้องก่อนจะออกไปซ้อมบาส
"อารมณ์ดีอะไรมาว่ะ?" ชานซองถามแทคยอน หากได้รับยิ้มบาง
จากเพื่อนแทน ไอ้หมียักษ์เกาหัวแกรกด้วยความงง
ตอนเที่ยงในวันเดียวกันที่โรงอาหาร นิชคุณนั่งทานข้าวเที่ยงกับจุนโฮสองคน ส่วนอีกคนที่ว่าคืออูยองดันไม่สบาย นิชคุณเบลอและมึนทำอะไรไม่ถูก เป็นเพราะใครคนนั้นในที่มืดคอยรบกวนจิตใจเขาตลอดสองชั่วโมง
นิชคุณเกลี่ยนิ้วบนริมฝีปากตน รสจูบใครคนนั้นยังตรึงใจเขาอยู่
"พี่คุณ... เป็นอะไรหรือเปล่า?" จุนโฮถามพี่ชายตน เห็นพี่คุณเหม่อลอยจับริมฝีปากเล่น เป็นห่วงจึงสะกิดถาม
นิชคุณสะดุ้งโหยงเล็กน้อย หันขวับมองจุนโฮที่นั่งข้างตน
"จุนโฮ" เอ่ยเสียงเบา
"พี่เป็นอะไร? เห็นพี่นั่งเหม่อเกลี่ยริมฝีปากเล่น"
นิชคุณปรับสติสตังอยู่กับที่
"มีใครทำอะไรพี่คุณหรือเปล่า?"
"ปะ เปล่า" นิชคุณส่ายหน้าเล็กน้อย กลบเกลื่อนพิรุธ
พี่คุณดูแปลกๆ ต้องมีอะไรแน่เลย... เดี๋ยวคอยก่อนเถอะ หูแดงแบบนี้...แก้มแดงแบบนี้ เหมือนคนมีความลับแน่ๆ รู้นิสัยพี่คุณดี... เวลาที่ปิดบังอะไรได้ไม่นาน จะต้องสารภาพออกมา
"พี่โดนขโมยจูบ" นั้นไง
"หา! ขโมยจูบ!" จุนโฮเบิ่งตาโต ตาที่ตี่ๆ อยู่แล้ว จะเบิ่งยังไงก็ยังตี่อยู่วันยังค่ำ นิชคุณรีบตะปบปากจุนโฮเมื่อเสียงดัง
"ชรรรรู! จะเสียงดังทำไม" จุนโฮฉวยมือพี่ชายออกจากปากก่อนจะมองรอบโต๊ะใกล้พวกเขา ที่มองพวกเรากันที่จุดเดียวกัน ยิ้มแหยผงกหัวเชิงขอโทษที่เสียมารยาทเสียงดัง ก่อนหันกลับไปกระซิบไต่สวนความกับพี่คุณ
"มันเป็นใคร บังอาจหาญมาขโมยจูบพี่คุณ บอกมาเลยน่ะ... ผมจะ จะ..." จะอะไรไม่รู้ตอนนี้ ควรดีใจหรือเสียใจดีกับพี่ชายตัวเองดี
"พี่ไม่รู้" นิชคุณเอ่ยเสียงเบา
"แล้วพี่ไม่เห็นหน้าเขาเหรอ?" นิชคุณเบ้ปากนิดหน่อยก่อนส่ายหน้าช้าๆ
"มันมืดอ่ะ แล้วเป็นห้องเก็บของด้วย" นิชคุณพูดเสียงอ่อย
"ห่ะ!! อยู่ในที่มืดๆสองต่อสองเนี่ยน่ะ!!" จุนโฮตกใจเผลออุทานเสียงดังจนโต๊ะรอบข้างสะดุ้งอีกรอบ
"จะเสียงดังทำไมไม่เข้าใจ อยู่กันสองคนแค่นี้" นิชคุณเอ็ด
"ก็คนมันตกใจนี่นา"
หลังจากที่เค้นความจริงกันแล้วก็ตกอยู่ในความเงียบจมกับความคิด แบบนี้มันเหมือนในหนังก็ไม่ปานจุนโฮคิดในใจ เขารู้ดีว่าคุณฮยองมีนิสัยยังไง ขี้อายจะตายไป หรือว่าต้องรอเพื่อนพระนางคนนี้จัดการ อย่างนี้เราต้องมีตัวช่วยซะแล้ว อูยองเอ้ยน้องไก่นายต้องช่วยเพื่อนคนนี้แล้วสิ
จุนโฮลำพองใจยิ้มเล็กยิ้มน้อย หันไปมองพี่คุณของเขาตกอยู่ในภวังค์ เหม่อลอยคิดถึงเจ้าชายปริศนา
ความคิดเห็น