คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เจ้าหญิงแปลงโฉม
"คนอะไรไม่เจียมตัว สะเออะมาชอบผู้ชายของฉัน เขาบอกไม่ชอบก็คือไม่ชอบสิ เลิกตามตื๊อซะให้ยากเถอะ"
ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าชอบหรือไม่ชอบใคร เจสสิก้านี่ก็เป็นแบบนี้เสมอละน่ะ ชอบทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของผมอยู่เรื่อย ผมก็แค่มนุษยสัมพันธ์ดีก็เท่านั้น
ผมเบื่อ นิชคุณก็อีกคน เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องผมเอง ไม่ได้ดูสารรูปตัวเองเอาซะเล้ย สอมอขนาดนี้ใส่แว่นตาหนาเตอะซะขนาดนั้น ทรงผมหรือก็ดูไม่เป็นทรง ใครเขาจะอยากให้ร่วมกลุ่มด้วย
ผมรู้นะว่าทำไมนิชคุณถึงชอบผม ก็เพราะว่าเมื่อเดือนก่อนผมมีซ้อมบาสเกตบอลน่ะสิ แล้วนักศึกษามานั่งดูพวกเราซ้อมกันเต็ม เขากำลังจะโดนลูกหลงจากฝ่ายทีมตรงข้ามของผมเองซึ่งส่งลูกให้ทีมของตน แต่ลูกบาสนั้นที่ส่งต่อถูกคนเล่นเหวี่ยงมาอย่างแรงส่งไปให้ลูกทีมอีกคนที่ยืนรับตรงที่นิชคุณอยู่นั่งพอดี และเผอิญว่าลูกทีมคนนั้นดันหลบลูกบาสที่โยนไปได้ซะก่อน ผลเลยทำให้ลูกบาสโดนนิชคุณเข้าเต็มเป้าอย่างจังที่ศรีษะจนสลบเมือดไปเลย แล้วผมที่เป็นหัวหน้าทีมและเห็นว่านิชคุณเป็นเพื่อนร่วมชั้นก็เข้าไปดู หากไม่ช่วยเหลือก็ดูจะใจดำล่ะ
วันต่อมาเขาก็มาขอบคุณผม และหลังจากวันนั้นนั่นแหละเขาก็ตามผมไปเรื่อย จนบางครั้งก็มีแอบตาม... พักหลังๆ มานี่ก็มายืนสารภาพชอบผมอยู่บ่อย ผมก็แค่เฉยน่ะไม่ได้รู้สึกอะไร
"ดูสารรูปตัวเองซะก่อนดีกว่ามั้ย สอมอขนาดนี้ ใครจะชอบนายลง"
ผมถอนหายใจเฮือก คงต้องทำอะไรสักอย่างให้นิชคุณเลิกตื๊อผมสักที มองร่างบางที่ยืนก้มหน้าสลอน
"นี่นายฟังฉันพูดหรือเปล่า?"
"เอาล่ะพอเถอะเจสสิก้า นิชคุณ...ฉันว่า นายเลิกตามตื๊อฉันสักทีเถอะฉันรำคาญ ฉันไม่อยากให้ความหวังกับใครมากมาย มันดีน่ะที่มีคนมาชอบฉันยังดีกว่าเกลียด"
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้หินอ่อนใต้อาคารคณะบริหารของตัวเอง เพื่อจะหนีความรำคาญจากตรงนี้ ผมหยุดเดินก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ หันกลับไปมองนิชคุณอีกครั้งตั้งแต่หัวจรดเท้า...เท้าจรดหัว
"นายบอกว่าชอบฉันอย่างนั้นเหรอ?"
นิชคุณพยักหน้าหงึกหงัก
"แล้ว...ถ้าฉันอยากให้นายทำอะไรบางอย่างเพื่อฉันนายจะยอมทำมั้ย?"
"อะไรเหรอ?"
ร่างหนากระตุกยิ้มที่มุมปาก
"ได้สิ นายน่าจะทำให้ฉันได้"
มองร่างบางนั่นก่อนจะเฉลย
"เปลี่ยนตัวเองไง แปลงโฉมทำได้มั้ย? ถ้านายไม่กล้า ก็อย่ามาให้เห็นหน้า ฉันไม่ชอบคนสกปรกสอมอ"
นิชคุณมองสภาพตัวเองและก็ทรงผมเผ้า จะให้เขาเปลี่ยนตัวเองอย่างนั้นเหรอ แล้วจะให้เขาเปลี่ยนยังไงล่ะ
เงยหน้าขึ้นมองแทคยอนปรากฏว่าเขาหายไปแล้ว
เจสสิก้าและคนในกลุ่มของแทคยอนมองเขาเหมือนตัวอะไรสักอย่าง โดยเฉพาะเจสสิก้าคู่ควงของแทคยอน มองเขาเหมือนกันตั้งแต่หัวจรดล่างก่อนจะเบ้ปากใส่เชิดหน้ากอดอกแล้วเดินตามหลังแทคยอนไป
เลิกเรียนภาคบ่ายนิชคุณกลับบ้านพร้อมกับกังวลที่แทคยอนท้าเขา ท้าให้เขาเปลี่ยนลุคใหม่ แต่คนอย่างนิชคุณไม่รู้เรื่องแฟชั่นน่ะสิ
มาถึงบ้านไขกุญแจเข้ามา ถอดรองเท้าอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินผ่านห้องนั่งเล่นเลยขึ้นห้องไป จุนโฮนั่งเล่นมือถือในห้องนั่งเล่นหน้าทีวีจอแบน ได้ยินเสียงปิดเปิดประตูบ้านก็หันกลับไปมองคุณฮยองพี่ชายตน มาถึงไม่ทักกันเลย ปกติจะยิ้มแล้วก็ทักว่าเป็นอย่างไรบ้างวันนี้ ไงวันนี้เงียบไปได้น่ะ
บนห้องนิชคุณวางกระเป๋าเป้สะพายลงข้างตู้เสื้อผ้า ยืนตรงหน้ากระจกตู้เสื้อผ้าพอดี ส่องถึงร่างตัวเอง
ก๊อกก๊อกก๊อก ก๊อกก๊อก!
เสียงเคาะประตูห้องนอนเป็นทำนองเพลงจากด้านนอก จะมีใครซะอีกนอกจากจุนโฮเปิดประตูเข้ามาแล้วมาล้มตัวลงที่นอนเขา
"พี่คุณ เป็นอะไรอ่ะ มาถึงก็ไม่ทักกันเลย"
ร่างโปร่งบางถอนหายใจเฮือก หันหน้ามาหาน้องชายตาตี่
"โฮ นายว่า...พี่ดูเป็นยังไง"
โฮจังมองพี่เขาตั้งแต่หัวจรดถึงเท้า
"อยากรู้จริงเหรอ?"
ไม่รู้สิ ถ้าคำตอบนั้นเป็นเรื่องที่เขาไม่ค่อยอยากยอมรับมันเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมสิน่ะ
"อืม"
"เฉิ่ม"
คำตอบของจุนโฮทำเอานิชคุณเบิกตาโต
"จืดชืด" ตากลมๆ ก็เบิกโตขึ้นอีก
"ไร้รสนิยม" อันนี้ยิ่งเบิกใหญ่
เป็นอย่างนั้นจริงๆ เหรอ ถ้าอย่างนั้นผมก็หมดหวังน่ะสิ
"ขนาดนั้นเลย" จุนโฮพยักหน้าหงึกหงัก
ร่างโปร่งถอยหลังทิ้งก้นตัวเองลงเตียงนอนอย่างเต็มแรงอย่างกับคนหมดเรี่ยวแรง
"ถามแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า?"
ยู่หน้าก่อนถอนหายใจหนัก มองจุนโฮก่อนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง
"หา!! พี่คุณชอบนายแทคยอนเพื่อนร่วมคณะตัวเองยังงั้นเหรอ?"
นิชคุณพยักหน้าช้าๆ หน้าหลุบต่ำ
"เขาก็เลยบอกให้พี่ไปเปลี่ยนลุคใหม่?" คุณฮยองพยักหน้าอีกครั้ง
"อ๋อออ...พี่ก็เลยทำหน้าเป็นตูดกลับมา"
จุนโฮมองพี่ชายตนที่เอาแต่ก้มหน้าลงเสียใจที่คนพวกนั้นเหน็บแนม ไอ้คนพวกนี้ตาถั่วไม่รู้เรื่องอะไร ชอบมองคนแค่ภายนอกก็ตรงที่หน้าตา
ใครละจะรู้ว่าพี่คุณของเขาสวยขนาดไหนเมื่อถอดแว่นสำปะหลังเคออก มีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่เห็นความสวยในตัวคุณฮยอง ไอ้เรื่องทรงผมน่ะไม่มีปัญหาอะไรหรอก แค่จัดให้เป็นรูปเป็นทรงนิดหน่อยก็เท่ห์แล้วเรื่องพวกเสื้อผ้านี้สิ
มันทำให้เขาครุ่นคิด แปลงโฉมอย่างนั้นเหรอ จุนโฮพยักหน้าเล็กน้อยและอมยิ้ม ถ้าพี่คุณแปลงโฉม...อยากรู้นักว่าไอ้คนพวกนั้นจะทำหน้ากันยังไง
++++++++ M Y H O U S E +++++++++
"นี่นายจะพาฉันมาที่ห้างทำไม?"
"เออนา เดินๆไปเถอะ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ"
จุนโฮดุนหลังนิชคุณเดินข้างหน้าไปเรื่อยๆ จวบจนมาถึงร้านตัดผม
"ร้านตัดผม?"
"เออ ไป...เข้าไปกัน"
จุนโฮฉวยข้อมือคุณฮยองจูงเข้าไปในร้าน
"สวัสดีฮา ยินดีต้อนรับบริการร้านเสริมสวยของเราฮา"
"พี่ครับ ผมขอแบบเอาจำกันไม่ได้เลย"
จุนโฮบอกกับชายหนุ่มพนักงานสาวประเภทสอง แล้วดุนหลังนิชคุณส่งให้เขาบริการ
นิชคุณรู้สึกกระอักกระอ่วน ไม่รู้เขาควรจะทำตามใจน้องดีหรือเปล่า
"เถอะนา พี่คุณ...เขื่อใจผมสิ ทำเพื่อแทคยอน"
แทคยอน... นั้นสิ ผมอยากอยู่ในสายตาเขาบ้าง อยากให้เขาหันมามองกันสักนิดก็ยังดี นิชคุณสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะถอนออกมาอย่างหนักหน่วงแล้วตัดสินใจอย่างมั่นเหมาะที่จะแปลงโฉม เดินตามพนักงานเข้าไปสระผมก่อนจะมีการตัดผมออกเล็กน้อยเพื่อให้ดูเป็นทรงขึ้น
ผลลัพธ์ออกมา นิชคุณดูดีขึ้น ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน ยังมีไอ้แว่นหนาเตอะนี่น่ะสิ บดบังใบหน้าสวยๆอยู่ดีจุนโฮคิด จากนั้นก็ทำการจ่ายเงินแล้วพานิชคุณออกจากร้านไปยังร้านแว่นตา เพื่อให้เขาที่นั่นดูตาให้ก่อนจะเปลี่ยนให้คุณฮยองของเขาหันมาใส่คอนแทคเลนส์
"มันจะดีเหรอจุนโฮ พี่กลัวตาบอด"
"ดีซะอีกพี่คุณ ทำตามที่ผมบอกแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ถ้าพี่อยากให้เขาหันมามองเราต้องเชื่อผม รับรองว่าเขาต้องหันมามองพี่คุณแน่นอน"
"เอาจริงเหรอ?"
"เออ เถอะนา...เชื่อน้องชายคนนี้ เอาเลยครับคุณหมอ" จุนโฮบอกกับพี่ชายก่อนจะหันไปเอ่ยกับหมอ
โอย... เหนื่อยนูนอ ต้องคอยไกล่เกลี่ยคุณฮยองให้ทำเหมือนปลอบเด็กเล็กเลยว่ะ
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจที่ร้านแว่นตาแล้ว เมื่อนิชคุณหันมาใส่คอนแทคเลนส์ จุนโฮแทบจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่าพี่คุณที่ดูเนิร์ดๆ เมื่อก่อนจะกลับกลายเป็นนางซินไปได้ ที่มีเขาเป็นเทวดาดลบันดาลให้พี่ชายเขากลับมาเป็นผู้เป็นคนอย่างเหลือเชื่อ เหลือก็แต่เสื้อผ้าที่ยังต้องจัดการ
ออกจากร้านแว่นมา นิชคุณรู้สึกไม่มั่นใจตัวเองเอาเสียเลย มันเหมือนไม่ใช่ตัวเขา มันแปลกๆ แล้วไหนจะสายตาคนรอบข้างที่มองมาที่เขา
"ดูสิพี่คุณ มีแต่คนมองพี่ทั้งนั้น พี่สวยออกจะปานนั้น"
"สวย?" สองพี่น้องพูดกันอย่างกระซิบกระซาบ
"อือ หน้าพี่คุณหวานอย่างกับผู้หญิง ใครเขาต้องคิดว่าพี่เป็นผู้หญิง เอาล่ะ...คราวนี้ทีนี้เหลือแต่เสื้อผ้า เราไปดูทางนู้นกันดีกว่า"
"ยังมีอีกเหรอ!?"
"แน่นอน! หรือพี่ไม่อยากให้นายนั่นหันมามอง" เป็นรอบที่ 3 หรือที่ 4 ได้หรือเปล่าไอ้ประโยคนี้
นี่เขาต้องตามน้ำไปกับจุนโฮจริงๆ หรือนี่ เอาว่ะ...มาถึงขั้นนี้แล้ว ลงทุนไปซะเยอะแล้ว
นิชคุณกับจุนโฮเดินเข้ามาในร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่งเลาะหาเสื้อผ้ากันอยู่พักใหญ่ ได้เสื้อผ้าติดมือมาแล้วบางชุดและเอาไปลองใส่แล้ว จึงตัดสินใจซื้อและใส่มันเลย
"พี่คุณ" จุนโฮเรียกให้คุณฮยองออกมา
นิชคุณเปิดประตูห้องลองเสื้อออกมา สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าจุนโฮ แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ว่าพี่คุณของเขาจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ตาตี่ๆ ต้องเบิกค้างขึ้น
"พี่คุณ! โอโห้! ไม่น่าเชื่อ จากหนุ่มเนิร์ดจะกลายเป็นไอ้ซินไปได้"
นิชคุณงงกับคำพูดจุนโฮ
"เอ้า! ก็นางซินเดอเรลล่าไง"
ร่างโปร่งบางเค้นยิ้มและรู้สึกกระดากอาย
"เป็นไง ฝีมือผม...ผู้เลอโฉม"
เคล้ง!
สองพี่น้องหันไปมอง ก็เจอชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตาถั่วมองนิชคุณไม่วางตาจนเดินชนแขวงราวผ้าล้ม ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะใส่กัน นานแค่ไหนนะที่พี่คุณไม่ค่อยได้หัวเราะแบบนี้ และนั่นทำให้นิชคุณมีความมั่นใจในตัวเองขึ้นมาอีกนิด
เรียบร้อยจากการช้อปปิ้งแล้ว พวกเขาก็รู้สึกหิวกันจึงตัดสินใจไปหาอะไรทานกันก่อนกลับ
ระหว่างทางนั้นอีกด้านของแทคยอนที่นั่งทานอาหารในห้างสรรพสินค้ากับซึลองและเจสสิก้า เบื่อหน่ายกับเจสที่เอาแต่เดินตามต้อยๆๆ คอยป้อนอาหารเข้าปากให้เขา มันเขินต่อหน้าเพื่อนและเลยทำทีหันหน้ามองออกนอกทางหน้าต่าง เป็นเวลาพอดีที่เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังจะเดินผ่าน หน้าผู้ชายคนนั้นหวานและสวยผิดแผกกว่าสาวคนอื่นๆ และเสี้ยววินาทีนั้นทำให้พวกเขาสองคนสบตากัน บวกกับรอยยิ้มสดใสนั่นอีกชนิดที่ว่ายิ้มสวยมาก รู้สึกเสียดายในใจลึกๆเมื่อเขาคนนั้นเดินผ่านร้านไปแล้วจนทำเอาเขาต้องหันหลังไปมอง น่าแปลกไปกว่านั้นคือ...หัวใจของเขากลับเต้นแรงผิดจังหวะเร็ว
ใครว่ะ.. น่ารักอ่ะ ขนาดผู้ชายด้วยกันนะ เอ่อ.. ไอ้เหมียว มึงกำลังสนใจเขา เราหัวใจเต้นแรงไปหรือเปล่าว่ะ
นิชคุณไม่คิดว่าจะได้พบแทคยอนที่นี่ ทำเอาหัวใจเขาแทบพาลจะหยุดเต้นทันทีเมื่อสบตากัน
"เมื่อกี้นี้นายแทคยอนนี่พี่คุณ ดูเขามองพี่ด้วยน่ะ"
"ไม่หรอกมั้ง เขาก็มองไปเรื่อยแหละ" นิชคุณเอ่ย แต่ในใจรู้สึกน่าจะใช่
"นี่ ไหนว่าชอบเขาไม่ใช่เหรอ เดินตามหลังเขาต้อยๆๆ ทีตอนนี้พอเปลี่ยนลุคใหม่ ไงมองข้ามเขาไปได้ล่ะ จะว่าไปก็ดีน่ะพี่คุณ เมื่อก่อนพี่เดินตามหลังเขาเป็นบ้า งั้นทีนี้พี่ก็ทำให้เขาเดินตามหลังพี่คุณสิ"
ใช่สิน่ะ เมื่อก่อนผมมันเนิร์ด และตอนนี้ทำให้ตัวเองเริ่มมั่นใจขึ้นมาอีกนิดแล้ว สวยด้วย... เฮ้ย ไม่ใช่สิ... หล่อเดะ เออ...
วันต่อมา ความมั่นใจที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ทำให้นิชคุณลืมมลายสิ้นกองอยู่กับพื้น ยืนตรงหน้ากระจกตู้เสื้อผ้าในตอนเช้า
ก๊อกก๊อกก๊อก ก๊อกก๊อก!
จุนโฮเคาะประตูห้องคุณฮยองก่อนจะเข้ามา
"พี่คุณ เสร็จหรือยังจะได้ไปมหาลัยพร้อมกัน"
นิชคุณมองจุนโฮทางกระจกตู้เสื้อผ้าที่เดินผ่านทางหลังตัวเองมา
"โฮ"
จุนโฮมองคุณฮยองทางกระจกเช่นกันมองปราดเดียวรู้เลยว่าต้องการความช่วยเหลือ
"โอย เอาอีกแล้วเหรอพ่อเนิร์ด มา...ผมช่วย" จุนโฮเข้าไปช่วยนิชคุณเซตผมใส่คอนแทคเลนส์ให้ ทุกอย่างจึงเรียบร้อยและออกจากบ้านพร้อมกัน แต่นิชคุณก็เข้าห้องมาใหม่รีบคว้าเอาผ้าปิดปาก แว่นตาเก่าของตัวเองและหมวกแก็ปปี้สีแดงที่วางอยู่โต๊ะหนังสือเผื่อเอาไว้อำพรางปิดปากปิดหน้า หากมันจนใจหมดความมั่นใจขึ้นมาอีกเมื่อไหร่ อย่างน้อยเรายังมีสิ่งนี้ช่วยเหลือยามที่ไม่มีจุนโฮอยู่ช่วย
มาถึงมหาวิทยาลัยทุกคนรอบด้านต่างมองนิชคุณด้วยความสนใจ ไม่ว่าจะรุ่นน้องหรือรุ่นพี่และสาวๆ จุนโฮภูมิใจในฝีมือตัวเองที่เขาดลบันดาลพี่ชายให้สวยขึ้นมาได้ รวมไปถึงซึลองด้วยอีกคนอ้าปากตาค้างไปตามๆคนอื่นๆ คงจะคิดว่านิชคุณเป็นน้องใหม่เข้ามาเรียน
"สวยยย" ซึลองเหมือนกับเจอนางฟ้ามาหยาดดิน เมื่ร่างโปร่งบางเดินผ่านไปพร้อมกับกลิ่นกายหอมจางๆ ของน้ำหอม เขาถึงกับสูดดมกลิ่นหอมนั้นเข้าปอด
ความคิดเห็น