คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ` Breathe ลมหายใจ. ,, Chapter 2 {จีบ}
Breathe ลมหายใจ.
Chapter 2 : จีบ
“เฮ่ อย่ายุ่งกับเพื่อนฉันนะเว่ย !” พูดไปมือก็กันเพื่อนหน้าสวยของตัวเองให้ห่างจากพวกผู้ชายที่จ้องจะเขามาลวนลามเพื่อนเขาอยู่เรื่อย ฮีชอลแทบจะเดินกอดเพื่อนตัวเองอยู่แล้ว มือของร่างสวยปัดโน่นปัดนี่ ปัดรังควานพวกผู้ชายชีกออกจากเพื่อนของเขาให้สิ้นซาก - -
“ฮุ่ย นั่น !!!” ฮีชอลตะโกน เมื่อเห็นคนที่เจ้าตัวกำลังมองหาอยู่นั่งอยู่มุมสุดของร้าน ว่าแล้วก็เดินจ้ำอ้าวพาร่างของตัวเองและเพื่อนไปยังจุดมุ่งหมายทันที
“ฮันนี่เว่ยยยยยยยย~~” ฮีชอลทิ้งตัวลงข้างๆเพื่อนรักฮันกยอง ร่างสูงหันมามองเล็กน้อยเหมือนชั่งใจ แล้วจึงโผเข้ากอดร่างบางที่นั่งข้างๆทันที
“น้องสาว~~~~” ฮันกยองพึมพำเหมือนคนที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ร่างบางงุนงงเสียสติไปเล้กน้อย ก่อนที่จะรวบรวมพลังทั้งหมดผลักร่างที่หนักอึ้งนั้นออกไป ก่อนที่จะแหกปากด่าว่า “ไอ้ฟายยยยยยย!!!!”
ป๊อง~~~
ตามด้วยตบหัวหนึ่งที - -
“น้องสาวตบพี่ทำไมอ่ะ ? –A-” ฮันกยองมองเพื่อนตัวเองเป็นผู้หญิงไปแล้วหรือไงกันนะ - - ฮีชอลส่ายหัวอย่างเอือมระอา ไม่ไม่..ตอนนี้เขาไม่ว่างจะมาด่าฮันกยอง แต่เขาจะมาด่าไอ้คังอินต่างหาก !
“เฮ่ย แล้วอีทึกล่ะ?” ฮีชอลเหล่สายตามองหาเพื่อนรัก เขามองไปรอบๆสะดุดกับคิบอม กับ อ่า .. ผู้ชายที่นั่งข้างๆคิบอม ฮีชอลมองคนที่นั่งกระดกเหล้าเข้าปากช้าๆ เขาดูดีไม่หยอกเลยล่ะผู้ชายคนนี้ ฮีชอลอมยิ้มกับความคิดของตัวเองแล้วส่ายหัวเบาๆ ก่อนที่จะตั้งสติได้ว่าตนเองกำลังมองหาเพื่อนรักอยู่
“นั่นไง ใช่ป่ะ - -” คิบอมชี้ สายตาของฮีชอลมองไปที่ฟลอร์เต้นรำ ใช่แล้ว .. เพื่อนของเขาอยู่ตรงนั้น อีทึกที่กำลังฉุดกระชากคังอินที่กำลังนัวเนียกับผู้หญิงสวยคนหนึ่งออกมาจากฟลอร์
“อีทึก!.. ไอ้หมีควาย -0-!!!” ฮีชอลไม่รอช้า รีบเดินไปตรงที่เกิดเหตุทันที
“ชิบหายแล้วไงเล่า..” คิบอมพูด แต่ก็แค่พูด เขายักไหล่ .. นั่นสิ มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องมาปวดหัว มันไม่ใช่เรื่องของเขาสักนิด - -;
“ว๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!” มือทั้งสองข้างของฮีชอลแหวกฝูงชนเข้าไปข้างใน เมื่อร่างของคังอินที่กำลังเมาไม่รู้เรื่องปรากฏ เขารีบผลักผู้หญิงคนนั้นออก แล้วลากคอคังอินออกมาทันที โดยไม่ลืมที่จะฉุดแขนอีทึกมาด้วย
“มองหาโซนทีนเหรอไง - -+” ฮีชอลตวาดใส่คนรอบข้างที่มอง (แล้วเขาเหล่านั้นคงคิดว่า ‘เอ้า! กูผิด?’) เขาดันคังอินให้นั่งลงบนโซฟา หมอนี่เมาไม่รู้เรื่องเลยใช่มั้ยเนี่ย ?
“เอิ๊ก~~~” ฮันกยองเหลือบมองคังอินที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งตอนนี้ทั้งสองคนสภาพดูไม่ต่างกันเลย เขาตบบ่าคังอินเหมือนจะบอกว่า ‘ไม่เป็นไร’
“ฉันพาคังอินกลับบ้านก่อนนะ แล้วเจอกัน” อีทึกพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แล้วพยายามแบกคังอินที่ตัวหนักกว่าเขา แล้วเดินออกไป มันดูทุลักทุเลมากทีเดียว ผู้คนรอบข้างต่างมองสองคนนี้เช่นเคยเหมือนทุกครั้ง ใช่แล้ว .. ที่นี่มักจะมีภาพแบบนี้ให้ได้เห็นเป็นประจำ ภาพนางฟ้าแบกหมีนี่เอง -.-
“เฮ่~~~~ นายไม่เป็นไรใช่มั้ย?!” ฮีชอลตะโกนไล่หลัง อีทึกหันมายิ้มให้นิดหน่อย แล้วเดินออกจากผับไป
“เหนื่อย~~!” ร่างบางทิ้งตัวลงบนโซฟา แล้วหันมองซ้ายขวา สะดุดเข้ากับชายหนุ่มสุดหล่อที่เล็งไว้เมื่อหลายบรรทัดที่แล้ว(?)
“ยาหยี~~ ไปต่อกันเถอะ เอิ๊ก~~” ฮันกยองเลื้อยตัวมาหาฮีชอล ร่างบางมองเขาด้วยสายตารังเกียจเพื่อนตัวเอง ก่อนที่จะหยิบขวดเหล้าที่หมดแล้วมาเขี่ยๆด้วยความรังเกียจ
“เหม็นเหล้าว่ะ ออกไปดิฮัน - -” ฮีชอลพยายามปัดฮันกยองออกจากตัว แล้วอ้อมไปนั่งฝั่งชายหนุ่มที่นั่งข้างๆคิบอมแทน “ไง~~”
ฮีชอลทักทายราวกับรู้จักกันมาก่อน วินาทีนั้นเขาแอบสำรวจคนที่นั่งข้างๆอย่างละเอียดแบบรวดเร็ว(?) อา.. น่าอิจฉานะ หมอนี่ดูดีไม่มีที่ติจริงๆ ไม่รู้ว่าอย่างอื่นจะดีรึเปล่า ~
ซีวอนยิ้มให้เมื่อถูกทักทาย เขายิ้มแค่เพียงบางๆ แต่มันทำให้ฮีชอลแทบจะหยุดหายใจ มันรู้สึกแปลกๆ หัวใจของฮีชอลเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เอิ๊กกกก~ ”
แต่เมื่อหันไปมองอีกฝั่งนึงของโต๊ะ กลับเจอไอ้ขี้เมาที่ไหนไม่รู้ละเมอคว้าขวดเหล้าอยู่ -_- ช่างเถอะ อย่าไปมองมันเลย มองของสวยๆงามๆอย่างตาคนนี้ดีกว่า
“พี่เป็นเพื่อนพี่ฮันกยองหรอครับ?” ซีวอนถาม เขาส่งสายตาที่ดูนุ่มนวลให้กับฮีชอล
“ฉันหรอ? อืมใช่แล้ว - -” ร่างบางเกาจมูกแก้เก้อ พลางมองไปที่แก้วน้ำส้มที่ตั้งอยู่ข้างหน้า ไอ้ฮันกยองชอบให้เขาดื่มน้ำส้มทุกทีสินะ มาเที่ยวผับแท้ๆ เห็นฉันเป็นแม่มันรึไงวะ
“คบกันมานานแล้วหรอครับ?” ซีวอนถาม พลางมองฮีชอลที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ เขาโบกมือข้างหน้าของร่างบางเล็กน้อย ก่อนที่จะร้องถาม “พี่ฮีชอล พี่ฟังผมอยู่รึเปล่า?”
ร่างบางที่เพิ่งได้สติหันกลับมาอีกครั้ง “หืม นายว่าไงนะ?”
“อ่า ผมถามพี่ว่าคบกันมานานแล้วหรอ.. นี่พี่จำผมไม่ได้จริงๆหรอเนี่ย” ซีวอนส่ายหน้าเล็กน้อย เขาเอนหลังไปพิงกับเบาะนั่ง แล้วถอนหายใจเบาๆ
“อะไรของนาย บ่นอะไรน่ะ” ฮีชอลมองซีวอนอย่างไม่เข้าใจ เขามองไปที่ฮันกยองที่สลบเหมือดอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาเลยเอาเท้าไปเขี่ยเล่นเบาๆ
“พี่สองคนดูสนิทกันมากเลยนะครับ” ซีวอนว่า เขามองไปที่ฮันกยองญาติของตัวเอง หมอนั่นกำลังเกาเท้าตัวเองอยู่ =_=
“อืม ก็สนิทกันมากล่ะมั้ง” ฮีชอลยิ้ม “ฉันก็มีเพื่อนอยู่ไม่กี่คนหรอก ตั้งแต่เข้ามหาลัยเจ้านี่กับอีทึกคือเพื่อนคนแรกๆของฉัน” ฮีชอลคว้าแก้วน้ำส้มมาดื่ม ทั้งๆที่เขาไม่ได้อยากดื่มมันแท้ๆ
“อืม.. พี่มีแฟนรึยังครับ?”
“(สำลักน้ำส้ม) หะ..หา นายถามอะไรของนายฮะ?” ฮีชอลคว้ากระดาษทิชชูมาเช็ดปากตัวเอง
“ผมก็ถามเฉยๆน่ะ” ร่างสูงยักไหล่
“จะจีบฉันเหรอไง” ฮีชอลกลั้นขำ
“อ่า มันไม่ดีหรอครับ” ซีวอนยิ้ม เขาจ้องที่ฮีชอล
“ก็.. งั้นหรอ..” ร่างบางดูเหมือนจะทำอะไรไม่ถูก ได้แต่หัวเราะให้กับตัวเองเบาๆ เขามองไปที่รองเท้าผ้าใบสีแดงของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือทั้งสองอยู่ไม่สุข ดูเหมือนเด็กสมาธิสั้นยังไงอย่างนั้น
“ความจริงฉันเป็นผู้ชายนะ นายคงดูมันออกใช่ไหม..” ฮีชอลยังคงก้มหน้า ปลายนิ้วชี้ทั้งสองข้างของเขาชนกันไปมา “นายคงจะ.. คงจะไม่ คือฉันก็ไม่รู้นะว่านายจะ.. เฮ้!!”
ร่างบางผวา เพราะตรงหน้าของเขาไม่ใช่ซีวอน แต่เป็นคิบอมที่กำลังมองอยู่ด้วยความสงสัย
“เป็นอะไรน่ะพี่ ถูกผีเข้าหรอไง” คิบอมถาม ร่างบางได้แต่นั่งนิ่งและหน้าเหวอด้วยความที่ยังไม่หายตกใจดี
“เฮ้~ เป็นอะไรวะ วันนี้ผมหล่อมากเลยหรอ” เขาจิ้มนิ้วไปตามแขนของร่างบาง ฮีชอลที่เพิ่งได้สติถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ “มองหาใครหรอพี่ แล้วจะกลับยังเนี่ย”
“หืม.. นั่น..” ฮีชอลหยุดสายตาที่กลางฟลอร์เต้นรำ ใช่แล้ว.. คนที่เขามองหา คนที่ทิ้งไว้ให้เขาพูดเก้ออยู่คนเดียว
“ซีวอนหรอ อ่า..หมอนั่นก็แบบนี้แหละพี่ สาวๆไม่เคยขาด” คิบอมเบ้ปากเหมือนจะอิจฉา ทั้งๆความจริงหมอนี่ก็มีสาวๆไม่เคยขาดเหมือนกัน เห.. สาวๆไม่เคยขาด?
แสดงว่าซีวอนก็เจ้าชู้น่ะสิ ที่เขาบอกว่าจะจีบฉันมันก็มุกหลอกสาวสินะ –[]-
“กลับบ้าน!” ฮีชอลลุกขึ้น เขาลากคอเสื้อคิบอมให้เดินเดินตาม
“แล้วพี่ฮันล่ะ จะทิ้งไว้นี่หรอ -0-” คิบอมถาม เขาชี้ไปที่ฮันกยองซึ่งยังคงสลบเหมือดเหมือนเดิม
“ทิ้งแม่งไว้นี่แหละ กลับบ้านโว่ย!” ร่างบางทำหน้าเหมือนจะหาเรื่อง
“ครับๆ กลับบ้าน” คิบอมกลืนน้ำลาย แล้วยอมเดินตามคิมฮีชอลเจ้าพ่อไปทันที
.
.
.
“อืม..” ฮันกยองพลิกตัวไปมาบนเตียงนุ่มๆ เอ๋? บนเตียงนุ่มๆ?
“เฮ่ย..” เขาลุกขึ้นมา พร้อมกับพบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของตัวเอง
ฮันกยองเกาหัวตัวเองแกรกๆ เขาดึงผ้าห่มออกพบว่าร่างกายของตัวเองยังปกติดีและมีเสื้อผ้าอยู่ครบ เขาถอนหายใจเหมือนโล่งใจ ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ
แกรก ..
“ตื่นแล้วหรอฮะ” ผู้ชายร่างเล็กในชุดเมดถือกะละมังเล็กๆพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กเดินเข้ามาในห้อง เขาค่อยๆวางกะละมังลงบนโต๊ะข้างเตียง “จะให้ผมเช็ดตัวให้เลยมั้ยฮะ?”
“นายเป็นใครน่ะ?” ฮันกยองถาม
“อ่า ผม..”
“อ้าว ตื่นแล้วหรอครับพ่อขี้เมา” ซีวอนเปิดประตูเดินเข้ามาพอดี เขาหยุดอยู่ตรงหน้าฮันกยอง
“นายมาพี่มาหรอซีวอน”
“ครับ ก็พี่ถูกทิ้งนี่นา” ซีวอนหัวเราะ
“อ่า ผมขอตัวนะฮะ” ร่างบางโค้งให้เล็กน้อย แล้วเดินออกจากห้องไป
“คนใช้ใหม่หรอ” ฮันกยองถาม
“ครับ ชื่อฮยอกแจน่ะ” ร่างสูงตอบ แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำ
come back (ทำเสียงเซ็กซี่แบบเรน)
ความคิดเห็น