คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ` Breathe ลมหายใจ. ,, Chapter 1 {จำไม่ได้}
Breathe ลมหายใจ.
Chapter 1 : จำไม่ได้
“ ฮัดชิ่วว ว! ”
“มึงเป็นไรวะฮีชอล ?” ชายร่างสูงเดินมาเกาะไหล่ร่างบางเพื่อนของเขา ร่างบางหันหน้ามองเพื่อนของเขานิดหน่อย แล้วส่ายหน้าเบาๆ “มึงจามรอบที่ร้อยแปดแล้วนะเว่ย”
“สงสัยพ่อมึงคิดถึงกูว่ะ” ร่างบางตอบ แล้วยิ้มด้วยมุมปาก
“ไอ้เชี่ยนี่” ฮันกยองง้างมือขึ้นมาทำท่าจะตบหัวร่างบาง แต่ถูกกันไว้ก่อน
“อย่านะเว่ย กูก็สู้คนนะ -3-” ฮีชอลพูด ทำให้ร่างสูงยิ้มกับท่าทางของเพื่อนสนิทของตน จึงยื่นมือไปขยี้หัวร่างบางเบาๆแทน “เฮ่ยนั่น..”
เสียงทักของฮีชอลทำให้ฮันกยองให้ไปมองตามทิศทางที่สายตาของร่างบางจ้อง เป็นชายหนุ่มอายุดูใกล้เคียงกับพวกเขา ผิวเนียนขาวผ่อง ผมไม่ยาวมาก กำลังเดินมาทางพวกเขา
ฮันกยองโบกมือให้ผู้ชายคนนั้นแล้วยิ้ม เขาจึงรีบสาวเท้าเข้าตรงมาทางที่สองคนเพื่อนรักนั้นยืนอยู่ ฮันกยองยิ้มอย่างร่าเริง ผิดกับฮีชอลที่น้ำตาไหลอย่างไม่มีสาเหตุ
“มึง..” ร่างบางสะกิดแขนเพื่อนของตัวเอง พลางน้ำตาไหลไม่หยุด
“อะไรวะ.. เฮ่ ซีวอน” ฮันกยองทักผู้ชายคนนั้นว่า ซีวอน เขาหยุดอยู่ตรงหน้าเพื่อนรักทั้งสองคน ฮันกยองทักทายร่างสูงอย่างสนิทสนม
“นี่ มึง..” เสียงเรียกครั้งที่สองของฮีชอล ไม่ทำให้ฮันกยองหันมาเลย ซีวอนเหลือบมองฮีชอลนิดหน่อย ก่อนที่จะหันกลับไปคุยกับฮันกยองตามเดิม
“ไอ้ฮันกยอง” ฮีชอลเรียกเป็นครั้งที่สาม พร้อมกับตีที่หลังของร่างสูงดังเพียะ ฮันกยองจึงหันหน้ามา
“อะไรของมึ.. เฮ่ย ร้องไห้ทำไมวะ ?” ฮันกยองพูดด้วยสีหน้าตกใจ เขาหันไปพยักหน้าให้ร่างสูงที่คุยอยู่ด้วยตอนแรก ก่อนที่จะดึงร่างบางให้ออกมาจากตรงนั้น “มึงเป็นอะไร?”
“ไม่รู้ว่ะ กู..กู..อยู่ๆน้ำตากูก็ไหล” ร่างบางตอบอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
“กูเป็นห่วงมึงนะเว่ย ฮีชอล..” ฮันกยองพูด แล้วเช็ดน้ำตาให้ร่างบางเบาๆ
“เออ กูรู้แล้ว ว่าแต่นั่นใครวะ?”
“ลูกพี่ลูกน้องกูเอง เพิ่งกลับจากอเมริกา” ฮันกยองพูด พลางหยิบผ้าเช็ดหน้าเช้ดหน้าเพื่อนของตัวเองไปด้วย “ไง? มึงสนใจหรอวะ?”
“กูไม่รู้ว่ะ กูปวดหัว ขอตัวกลับบ้านก่อนนะ” ฮีชอลพูด เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่ทำไมจู่ๆก็เวียนหัว รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงขึ้นมาเฉยๆ ทั้งๆที่วันนี้อุตส่าห์จะมาดูหนังกับเพื่อนรักทั้งทีแท้ๆ
“เป็นไรมากป่ะ? กูไปส่งมึงเอามั้ยฮีชอล?”
“ไม่ต้องห่วงกู เชิญมึงสวีทกับไอ้รูปหล่อนั่นเหอะ” ร่างบางยิ้มมุมปาก พลางตบไหล่ร่างสูงเบาๆ ก่อนที่จะหันไปมองชายหนุ่มที่เขาพูดถึงอีกครั้ง
“ไอ้นี่ นั่นลูกพี่ลูกน้องกูนะเว่ย มึงแหกตาดูดิว่านั่นมันผู้ชาย ไอ้ฟายเอ๊ย” ร่างสูงถีบขาร่างบางเบาๆอย่างไม่พอใจคำที่ร่างบางพูด ร่างบางเดินออกมาพลางชี้หน้าด่าเพื่อนของตัวเองไม่หยุด
“ไอ้เวรรรรร !” ฮันกยองตะโกนตอบสนองการด่าของเพื่อนตัวเอง แล้วเดินไปหาร่างสูงอีกคนที่ยืนรออยู่นานแล้ว
“ไง ไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน” ฮันกยองทักทายซีวอนอีกครั้ง
“ครับ พี่เป็นไงบ้าง?” ซีวอนยิ้ม
“สบายดีไอ้น้องเอ๊ย วันนี้ฉลองการกลับมาพี่เลี้ยงหนังเอง” ฮันกยองพูดพลางชูตัวหนังสองใบ(ที่ตอนแรกตั้งใจจะดูกับฮีชอล) กอดคอน้องชายตัวเองเดินเข้าโรงหนังไป
.
.
.
“ก็ว่าจะโทรบอกแล้วไง เออมึงนี่” ร่างสูงกำลังคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่ที่ริมระเบียงภายในห้องนอน
“เออ คืนนี้นะ” เพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน ต้องมีการนัดเจอกันเป็นเรื่องธรรมดา
“มึงโทรไปบอกพี่คังอิน เดี๋ยวกูโทรหาพี่ฮันกยอง โอเคมั้ยครับเพื่อนเวร?” ซีวอนพูดเหมือนหลอกด่าเพื่อน เขาเท้าคางที่ริมขอบรั้วระเบียง พลางมองลงไปข้างล่างเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังวิ่งไล่จับตัวอะไรบางอย่างอย่างเอาเป็นเอาตายที่สวนหลังบ้าน
“เออ ตกลง แค่นี้นะ” ร่างสูงกดวางสาย ก่อนที่จะมองลงไปข้างล่างอีกครั้ง เด็กหนุ่มคนนั้นก็สะดุดสายยางรดน้ำต้นไม้ล้มซะแล้ว เขาร้องโอ๊ยดังลั่น แล้วพ่อบ้านก็วิ่งเข้ามาช่วยดึงแกมลากเด็กผู้ชายคนนั้นเข้าบ้าน พลางบ่นความซุ่มซ่ามของเด็กหนุ่มคนนั้น ซีวอนหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะเดินเข้าห้องนอนของตัวเอง
ซีวอนเปิดลิ้นชักข้างเตียงออก หยิบอัลบัมรูปเก่าๆขึ้นมา เขานั่งลงบนเตียง
รูปแรก เขาในชุดมัธยมปลาย กับผู้ชายหน้าสวยข้างๆเขาในชุดเครื่องแบบเดียวกัน ต่างกันเพียงเข็มกลัดที่ติดอยู่ที่ปกเสื้อข้างขวาของผู้ชายหน้าสวยคนนั้นบ่งบอกถึงความเป็นรุ่นพี่กว่า
“ผมขอโทษนะครับ พี่ฮีชอล..”
“ผมกลับมาหาพี่แล้วนะ เสียใจจริงๆที่พี่จำผมไม่ได้..” เขายิ้มออกมาบางๆ ก่อนที่จะก้มหน้าลงช้าๆ แล้วหลับตาลง ..
.
.
.
“ไอ้ซีวอน กอดดดดดดด” รุ่นพี่เมื่อพบหน้าร่างสูง เขารีบสาวเท้าเข้ามาหารุ่นน้องที่ยืนนิ่งอยู่ทันที
“ฮ่าฮ่าฮ่า คิดถึงผมขนาดนั้นเลยหรอครับ พี่คังอิน?” ร่างสูงพูดกับรุ่นพี่ พลางหัวเราะน้อยๆในลำคอ คืนนี้ เขานัดกับเพื่อนๆมาที่ผับประจำที่เคยมาด้วยกับสมัยไฮสคูล เขานึกถึงตอนที่คนตรงหน้าเมาหัวราน้ำ จนพวกเราทั้งสามคนต้องช่วยกันแบกขึ้นรถกลับบ้าน
“ข้าคิดถึงเอ็ง คิดถึงคนเลี้ยงเหล้า” ตอบตามความจริง จนน่าหมั่นไส้ ฮันกยองจึงเดินมาตบกบาลเพื่อนเขาหนึ่งที แล้วดึงเขาออกจากซีวอน
“คืนนี้ถ้ามึงเมามากกูจะโทรเรียกเมียมึงมาคุมอีก ไอ้คังอิน” ฮันกยองพูดถึง อีทึก ภรรยาคนสวยของคังอิน ร่างอวบหน้าถอดสีขึ้นมานิดหน่อย ก่อนที่จะพูดขึ้น
“กูเมานิดเมาหน่อยจะเป็นไรไป เฮ่ยคิบอม ซีวอน หาโต๊ะนั่งๆ” คังอินกวักมือเรียกรุ่นน้องทั้งสองคน ซีวอน และคิบอมที่เงียบมานาน ดูเหมือนเขาจะขาดไปชื่อนึง
“เฮ่ย แล้วกูล่ะ?” คนที่ไม่ได้ถูกกล่าวถึงท้วง ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่หน้าผับ
“?” ทั้งสามคนหันหน้ามาพร้อมกัน ก่อนที่จะหันกลับไปพร้อมกันเหมือนเดิมแล้วเดินจากไป
“เชี่ยยยยย ทิ้งกู ToT” ฮันกยองพูด แล้วรีบสาวเท้าตามสามคนนั้นเข้าไป
.
.
.
Stop callin’, stop callin’, I don’t wanna think anymore! I left my hand and my heart on the dance floor.
“อืม...” ร่างบางงัวเงีย ควานหาโทรศัพท์ที่กำลังดังอยู่ น่าจะบนโต๊ะข้างเตียง
“ฮัลโหล..” กรอกเสียงลงไปในสาย
[ฉันเอง อีทึก. นั่น ฮีชอล นายว่างรึเปล่า?]
“ไม่ว่าง กำลังคุยโทรศัพท์” ร่างบางตอบกวนๆ ได้ยินเสียง ‘จิ๊’ ในลำคออย่างไม่พอใจของคนปลายสาย
[คิมฮีชอล! ฉันมีเรื่องด่วนจริงๆนะ]
“รู้แล้วๆ มีอะไรล่ะ?” ร่างบางขำนิดนึงที่แกล้งเพื่อนสำเร็จ
[คังอินไปเที่ยวกลางคืนอีกแล้ว ยังไม่กลับบ้านเลย..]
“นั่นมันไม่เกี่ยวกับฉันเลยอ่ะอีทึก” ร่างบางกวนเพื่อนอีกครั้ง เสียงปลายสายถอนหายใจเฮือกใหญ่
[เพราะฉะนั้น นายช่วยฉันหน่อยสิ ไปตามคังอินกลับบ้าน]
“รู้แล้วน่า ฉันจะช่วยนายเองเพื่อนรัก -3-” ร่างบางกดตัดสาย ก่อนที่จะลุกขึ้นไปแต่งตัว เขามองนาฬิกา นั่นสิ..ไอ้คังอินเวร นี่มันจะตีสองแล้วแกยังทำให้อีทึกเพื่อนของฉันนอนไม่กลับ แกตายแน่ หึหึ ..
เว้นระยะห่างไปนาน ตอนที่1ก็โผล่มาซักที
(กว่าจะหาพล็อตเรื่องที่ลงตัวได้ นั่งคิดจนปวดหัว - -)
ใครจะแลกแบนเนอร์ สามารถคอมเม้นแปะแบนเนอร์ไว้ได้เลยนะ -w-;
แล้วเดี๋ยวจะเอาขึ้นให้ .
ช่วยติดตามด้วยนะคะ (_ _)
ความคิดเห็น