คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกก part 8
Part 8
ตอนเย็น ณ คฤหาสน์ตระกูลชอง
“พี่โบแจมาหาผมหน่อยครับ” มุนบินตะโกนเรียกแจที่หน้าบันไดชั้น 2
“ครับ มีอะไรครับ” แจจุงเดินออกมาจากครัวก้อถามขึ้น
“เอ่อ น่าขึ้นมาเร็วเข้า” มุนบินเอ่ยอย่างรำคาญ
“ครับ” แจจุงรับคำแล้วเดินขึ้นบันไดไป ทันใดนั้น
ฟี้วววววววว ฟิ้ววววววว
ก้อมีสิ่งของตกลงมาทางเค้า แจหลบได้อย่างหวุดหวิด
หึ ของแค่เนี่ยคิดว่าจะทำอะไรเค้าได้หรอก คิดผิดไปแล้วไอ้หนู เมื่อก่อรเซียะเป็นคนที่ชอบขว้างของเวลาไม่พอใจ ดังนั้นเมื่อเค้าเข้าไปห้ามก้อจะโดนขว้างของใส่แบบซูเปอร์คอมโบ ทำให้เค้าหลบจนเก่ง แค่เนี่ยสบายมาก 55555+ แจจุงคิดในใจแล้วเดินตรงไปหามุนบินทันที
“มีอะไรหรอครับ” แจจุงเอ่ยถามทันทีที่เดินไปยืนอยู่ตรงหน้ามุนบิน
เห้ย หลบได้ไงวะ แถมไม่โกรธอีก ปกติเค้าต้องโกรธจนอาละวาดแล้วทุบตีเค้า ไม่ก้อวิ่งไม่ฟ้องอาไม่ใช่หรือ ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย งั้นเอาแผนสองต่อเลย มุนบินคิด
“พี่โบแจครับ ผมขอเข้าไปเล่นในห้องพี่ได้มั้ยครับ จนกว่าพวกสาวใช้จะเก็บข้าวเก็บของเสร็จอ่ะครับ” มุนบินเอ่ยถามอย่างน่ารัก
“ได้สิครับ” แจจุงตอบตกลงพลางพามุนบินเดินมาที่ห้องแล้วเปิดประตูให้
โธ่มุนบินเอ่ย อย่านึกว่ารู้ไม่ทันนะ จะแกล้งอะไรอีกหล่ะ เค้าก้ออย่างรู้เหมือนกันว่าเด็กนี่จะมีวิธีเจ๋งแค่ไหนในการแกล้งพี่เลี้ยง
“ขอบคุณครับ” มุนบินเอ่ยขอบคุณแล้วก้อเดินเข้าไปเล่นในห้องทันที โดยที่แจจุงก้อเดินกลับไปทำงานตามเดิม
เมื่อแจจุงทำงานต่างๆเสร็จก้อเดินกลับห้องเพื่อจะพักผ่อน เค้าค่อยๆเปิดประตูออกแล้วเดินเข้าห้องอย่างระมัดระวัง
เอ่อ ไม่น่าเป็นไปได้ มุนบินไม่รื้อห้อง ไม่ค้นของ ไม่สร้างความเสียหายใดๆเลย แปลกมาก แจจุงคิดพลางเดินสำรวจหาสิ่งผิดปกติ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใครนะ” แจจุงถามทันที่ เพราะไม่น่ามีใครมาหาเค้าในเวลาแบบนี้
“ผมเองครับ มุนบินเอง” มุนบินเอ่ยอย่างร่าเริง เค้าจะได้เห็นพี่โบแจกรี๊ดแตกแล้ว 55555+
“เชิญครับ” แจจุงเอ่ยอย่างสุภาพ ต้องมีอะไรแน่ๆๆๆต้องระวังตัว
“คือคืนนี้ผมขอนอนด้วยนะครับ ผมไม่อยากนอนห้องนั้นนะครับ” มุนบินเอ่ยพร้อมส่งสายตาอ้อนๆไปให้แจจุง
“ได้สิครับ ไปนอนเล่นก่อนเลยนะครับ เด๋วพี่ขอไปอาบน้ำแปปนึง” แจจุงเอ่ยพร้อมหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
พอแจจุงอาบน้ำเสร็จแล้วเปิดประตูออกมาก้อแปลกใจที่เด็กน้อยยังนั่งที่เก้าอี้รับแขกเหมือนเดิม
“ทำไมไม่นอนรอพี่หล่ะครับ” แจจุงเอ่ยถามอย่างสงสัย
“ออ ก้อ.... พี่ยังไม่ได้ทำเตียงไงครับ ผมรอพี่ทำเตียงให้อยู๋นี่แหละครับ” มุนบินเอ่ยแก้ตัวอย่างร้อนรนจนแจจุงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ สดงว่าต้องมีบางอย่างอยู่ในผ้าหม่
“งั้นเด๋วพี่ทำเตียงให้นะครับ” แจจุงพูดพร้อมเดินไปที่เตียงแล้วเปิดผ้าออกอย่างระมัดระวัง
อ๊ากกกกกกกกกกก ไอ้เด็กบ้า ไอ้เด็กนรกไม่รับ ไอ้เด็กโอ้ย ไม่รู้จะด่ายังไงแล้ว เพราะตอนนี้สารพัดสัตว์ที่ทุกคนคิดว่าน่ากลัวอยู่บนเตียงเค้าเกือบครบทุกชนิดไม่ว่าจะเป็น งู กบ คางคก อึ่งอ่าง หนอน แมงมุม โอ้ยเยอะแยะสาธยายไม่หมด
เอ้า ตั้งสติไว้ คิม แจจุง ถ้าแกไม่อยากแพ้เด็กตั้งสติไว้ สักพักแจจุงก้อหยิบกบที่คิดว่าน่ากลัวน้อยสุดขึ้นไว้ในมือแล้วยื่นไปให้มุนบิน
“มุนบินรู้มั้ยครับว่าใครทำ เพราะพี่อยากให้รางวัลเค้าจัง เค้าใจดีมากเลยที่เอาสัตว์พวกนี้มาให้พี่ เค้ารู้ได้ไงว่าพี่ชอบสัตว์พวกนี้” แจจุงเอ่ยอย่างมีความสุข
ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ แผนเค้าไม่สำเร็จ แถมยังทำพี่โบแจหน้าบานดีใจขนาดนั้น โอ้ยพี่โบแจเป็นแม่มดแน่ๆเลย
“มุนบินครับคืนนี้มุนบิน พี่ แล้วสัตว์พวกนี้นอนด้วยกันนะครับ” แจจุงเอ่ยอย่างขอร้อง
“ออ พี่โบแจครับ ผมเพิ่งนึกออกว่า ผมทำการบ้านยังไม่เสร็จ งั้นผมขอตัวไปทำก่อนนะครับ” มุนบินเอ่ยขอตัวแล้ววิ่งจู๊ดดดดออกจากห้องไป
5555555555+ ต้องเจอแบบนี้ ไอ้เด็กแสบ เค้าเกือบหัวใจวายตายไปแล้ว ต่อไปสงสัยต้องระวังตัวมากกว่านี้อีก แจจุงคิดขณะเก็บตัวไม่พึงประสงค์ออกจากเตียงของเค้า
โอ้ย ทำไงดีหล่ะ แผนนี้ก้อไม่สำเร็จ เอาไงดี หรือยอมแพ้ดี เพราะพี่โบแจก้อน่ารักดีแถมยังทำอาหารอร่อยอีกด้วย มุนบินคิดสักพักก้อสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดบ้าๆ ไม่ได้ ไม่ได้ เค้าจะยอมง่ายๆอย่างนี้ได้ยังไง เอ้าสู้กันอีกยกละกันนะพี่โบแจ มุนบิน FIGHTING
ตอนเช้า ณ คฤหาสน์ตระกูลชอง
“พี่โบแจ ผมหิว อยากกินขนมปัง ไข่ดาว ไส้กรอก แฮม” มุนบินทันทีเมื่อลงมาจากบันได
“ได้ครับ” แจจุงตอบรับพร้อมเดินเข้าไปในครัวเหมือปกติ สักพักแจจุงเดินออกมาจากครัวพร้อมจานอาหาร
“ไม่เอาแล้ว พี่โบแจทำช้าอ่ะ เค้าไม่อยากกินแล้ว เค้าอยากกินข้าวต้ม” มุนบินพูดอย่างงองแง พร้อมกับลชงไปนอนดิ้นที่พื้น
“มุนบิน มุนิบน ถ้าหนูไม่ลุกขึ้นมา พี่จะตีหนูจริงๆด้วย” แจจุงเอ่ยอย่างโมโห
“ก้อลองดิ เค้าจะฟ้องอย่างยูชอน กับครูจุนซู คอยดูดิ” มุนบินพูดพลางด้นไปทั่งพื้น
“เสียใจด้วยนะครับ เพราะตอนนี้คุณยูชอนนอนป่วยอยู่ที่บ้านคุณจุนซู อีกสองสามวันถึงจะกลับ” แจจุงเอ่ยอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“ไม่จริง ไม่เอา ถึงยังไงเค้าก้อไม่กิน” มุนบินยังต้องโวยวายต่อไป
“ถ้าไม่กินจานนี้ คืนนี้พี่ไม่ทำกับข้าวให้ทาน แล้วเค้กคัสตาดก้องดด้วย” แจจุงเอ่ยเสียงแข็ง ทำให้มุนบินต้องหยุดร้องทันที ก้ออาหารหน่ะไม่เท่าไร ป้าแม่ครัวก้อทำได้ถึงไม่อร่อยเท่าที่พี่โบแจทำก้อเถอะ แต่เค้กคัสตาดเนี่ยถึงตายก้อต้องกิน
“ก้อได้ครับ ทานละครับ” มุนบินลุกขึ้นมานั่งบนโต๊ะและทานอย่างเรียบร้อยจนหมดแล้วก้อไปโรงเรียน
โอ๊ย แพ้อีกแล้ว ต้องหาแผนใหม่อีกแล้ว เย็นนี้เจอกันใหม่พี่โบแจ มุนบินคิดขณะนั่งรถไปโรงเรียน
ไอ้หนูเนี่ย ความพยายามสูงจริงๆ ถ้าใช้ให้ถูกอนาคตไกลแน่นอน แต่ที่มุนบินยกจุนซูขึ้นมาขู่แสดงว่าใช้ขู่คุณยูชอนได้ผลเสมอ งั้นก้อแปลว่าคุณยูชอนชอบเซียะจริงๆอ่ะดิ แจจุงคิดขณะทำเค้กคัสตาด
ณ คฤหาสน์ตระกูลคิม
“ผมขอกลับบ้านเถอะนะครับ ผมเป็นห่วงมุนบินแล้วก้องานที่ทำงานด้วย” มิคเอ่ยออดอ้อนเซียะอย่างน่าสงสาร
ไม่ใช่เค้าไม่ห่วงมุนบินนะ แต่ตอนนี้ไข้ของมิคมาๆหายๆ ตอนเช้าไม่มีไข้ พอตกเย็นไข้ก้อกลับมาอีก แล้วจะให้เค้าปล่อยมิคไปได้ไงเล่า
“ก้อได้ แต่ถ้าไปก้อไม่ต้องกลับมาอีกเลยนะ คนเค้าเป็นห่วงแต่ไม่สนใจ งั้นก้อกลับไปเลย ไป่” เซียะเอ่ยอย่างงอนๆ
มิคที่ได้ยินคำแรกก้อดีใจที่คนรักของเค้าอนุญาตให้กลับบ้านได้ แต่พอฟังคนต่อมาก้อแทบงาย เค้าจะทำไงดีเนี่ย หลานก้อห่วง บริษัทก้อห่วง เซียะก้อรัก เอาวะ
“ได้ครับ ผมจะอยู่จนกว่าเซียะจะคิดว่าผมหายดีแล้วถึงจะกลับแต่ผมมีข้อแม้นะ ผมขอกลับไปบ้านไปดูมุนบินแปปนึงแล้วจะรีบกลับมา หน๊า นะครับ” มิคเอ่ยขึ้น
“ก้อได้ เพราะเรื่องงานผมสั่งให้พี่ฮันไปทำงานงานแทนโดยมีเจ๊ไปนั่งคุ้ม รับรองไม่โดดแน่นอน แต่ที่บ้านคุณกลับไปดูมุนบินหน่อยก้อดี ถ้าจัดการเรื่องที่บ้านคุณเรียบร้อยแล้วคุณต้องกลับมาให้ชั้นดูแลนะครับ แล้วเด๋วคุณค่อยกลับไปตอนเย็นละกัน เพราะกว่ามุนบินจะเลิกก้อเย็นแล้ว แต่ตอนนี้คุณนอนพักก่อน นะครับ จุ๊บ” เซียะเอ่ยตกลงแล้วก้อดันมิคให้นอนลงพร้อมกับจุ๊บไปนึงที แล้วก้อจัดผ้าหม่ให้เข้าที่ ก่อนเดินออก
โห่ ที่รักเค้ารอบคอบมาก รอบคอบจนน่ากลัวเลยอ่ะ แต่ก้อดีรู้งี้ไม่สบายบ่อยๆดีกว่า เซียะเอาใจตลอดเลย 55555+ มิคคิด
มิคน่ารักจังเชื่อฟังเค้าด้วย แต่เมื่อกี้เราทำอะไรลงไปเนี้ยอายจัง เซียะที่หน้าแดงก้อยืนบิดไปบิดหน้าอยู่หน้าห้องแล้วก้อเดินลงไปเตรียมของว่างสำหรับคนป่วย เพื่อตื่นมาแล้วคนป่วยหิว
ตอนเย็น ณ คฤหาสน์ตระกูลชอง
“กลับมาแล้วครับ” มุนบินกล่าวเสียงใส
“เป็นไงบ้างครับ วันนี้เรียนเหนื่อยมั้ย” แจจุงก้อเดินออกมารับกระเป๋าของมุนบินเพื่อเอาไปเก็บ
“ไม่เหนื่อยเลยครับ สบายมาก พี่โบแจ ผมขอออกเล่นน้ำฝนได้มั้นครับ นะคับ ผมอยากเล่น” มุนบินออดอ้อนแจสุดฤทธิ์ เพราะเค้าชอบเล่นน้ำฝนมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่พักหลังอายูชอนสั่งห้าม เพราะบอกว่าเด๋วจะเป็นหวัด
“ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวคุณมุนบุนไม่สบายเอานะครับ จะสอบปลายภาคแล้วด้วย” แจจุงเอ่ยอธิบายเหตุผลทันที
“ครับ” มุนบินเอ่ยรับเสียงง่อย
“ก้อได้ครับ แต่แปปเดี๋ยวเท่านั้นนะครับ รอพี่ไปเอาผ้าเช็ดตัวกับผ้าเช็ดผมก่อนแล้วค่อยไปเล่นนะครับ” แจจุงเอ่ยพร้อมกับเดินขึ้นไปเอาของ
เอาน่า ยังไงก้อได้เล่นอยู่ดี ออกไปเล่นตอนนี้เลยละกัน มุนบินคิดเสร็จก้อวิ่งออกไปเล่นน้ำฝนทันที
ขณะนั้นเองเป็นเวลาเดียวกับที่ยูชอนเลี้ยวรถเข้ามา พอเค้าเห็นมุนบินกำลังเล่นน้ำฝนอยู่ที่สนามก้อโกรธมาก สั่งให้คนไปเอาตัวมุนบินเข้าบ้านทันที
พอเข้าบ้านมาก้อเจอแจจุงกำลังเดินลงมาจากบันได
“คุณดูแลหลานผมยังไง ให้ออกไปเล่นน้ำฝนคนเดียว ถ้าเกิดหกล้มหัวแตกขึ้นมาจะว่ายังไง” ยูชอนเอ่ยด้วยความโมโห
“เออ ขอโทษด้วยครับ” แจจุงเอ่ยขอโทษพร้อมกับโค้งให้
“ไม่เกี่ยว ไม่เกี่ยวกับพี่โบแจนะ” มุนบินที่เพิ่งเข้ามาได้ยินที่อายูชอนว่าผิดโบแจก้องง เค้าผิดเอง ทำไมพี่โบแจไม่บอกอาไปหล่ะ ทำไม
“เงียบ เดี๋ยวนี้นะ มุนบิน เอาคุณหนูขึ้นไปอาบน้ำแล้วเช็ดตัวเช็ดผมให้แห้ง ให้กินยาด้วย เพราะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ยูชอยหันไปสั่งคนรับใช้ แล้วก้อหันมาหาแจอีกที
“คุณคงรู้นะว่าต้องทำยังไง”ยูชอนเอ่ยเสียงเรียบแต่มีอำนาจ
“ครับ ผมทราบแล้วครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ ” แจจุงเอ่ยรับแล้วเดินกลับขึ้นไป เพื่อเก็บเสื้อผ้า
“หยุดก่อน พี่โบแจ อย่าพึ่งไป อย่ามาจับตัวเค้านะ ปล่อยเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ปล่อยละก้อเป็นเรื่องแน่” มุนบินโวยวายแล้วสะบัดคนรับใช้ที่จับเค้าอยู่จนหลุด
จริงๆไม่ต้องสะบัดก้อหลุด เพราะเมื่อทุกคนได้ยินที่มุนบินพูดปุ๊บก้อพร้อมใจกันปล่อยปั๊บ
มุนบินที่เป็นอิสระแล้วก้อวิ่งไปเกาะแจไว้
“ไม่ได้ ผมไม่ให้พี่ไป” มุนบินโวยวายไปร้องไห้ไป
“แต่พี่เป็นคนผิดจริงๆนี่ครับ พี่ไม่น่าปล่อยมุนบินไว้คนเดียวเลย มุนบินไปอาบน้ำนะครับ เพราะถ้ามุนบินไม่สบายพี่จะรู้สึกมากกว่านี้อีก” แจจุงพูดเสร็จก้อหันหลังกลับเพื่อเดินขึ้นบันได แต่ก้อขึ้นไม่ได้ เพราะเด็กน้อยยังเกาะขาแจไว้
“อายูชอนอย่าไล่พี่โบแจ ออกนะ ผมผิดเองที่ไม่เชื่อฟังพี่โบแจ” มุนบินเอ่ยพลางร้องไห้
“แต่เค้าก้อไม่อยู่ดูแลมุนบินนะครับ แล้วอีกอย่างอาสั่งไปแล้วด้วย อาจะถอนคำสั่งได้ยังไง” ยูชอนเอ่ยเสียงแข็ง
“ก้อได้ งั้นเค้าจะฟ้องอาจุนซู คอยดูเถอะ อาจุนซูต้องเกลียดอายูชอนแน่ๆ” มุนบินพูดเพื่อต่อรอง
“ตามใจ แต่ยังไงอาก้อให้คนที่ทำงานบกพร่อง ทำงานที่นี่ต่อไม่ได้ แม้ว่ามุนบินจะไปฟ้องเซียะ อาก้อไม่เปลี่ยนคำสั่งแน่นอน เพราะความปลอดภัยของหนูต้องมาก่อน ” ยูชอนเอ่ยเสียงแข็ง แต่ความจริงก้อกลัวว่าโลมาจะไม่เข้าใจ เค้าอยู่เหมือนกัน
ความจริงยูชอนคนนี้ก้อเป็นคนเด็ดขาดเหมือนกันนะเนี่ย เห็นความสำคัญของหลานมาก่อน ใช้ได้ เจ๊แจ อนุมัติ
“เอานี่” มุนบินยื่นโทรศัพท์ให้ยูชอน ยูชอนรับโทรศัพท์ไปอย่างงง
“มิค โทรมามีอะไรหรือเปล่า หรือใครแกล้งอะไรมุนบินเดี๋ยวเค้าไปจัดการเอง” เซียะถามอย่างร้อนรน เพราะเมื่อกี้เค้าได้ยินเหมือนเสียงมุนบินร้องไห้ แล้วยังเสียงยูชอนกำลังสั่งบางอย่างอยู่
“ออ ไม่มีอะไรหรอกครับ เกิดเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยนะครับ เดี๋ยวผมกลับไปครับ” ยูชอนเอ่ยอย่างออดอ้อน
“ก้อได้ ครั้งนี้อายกโทษให้ เพราะมุนบินออกตัวรับผิดเอง แต่คนทำผิดก้อต้องถูกลงโทษนะ” ยูชอนเอ่ยขึ้น แต่ก้อเหลือบไปเห็นเหมือนมุนบินกำลังจะกดโทรศัพท์อีกรอบ
มันกดไปหาเซียะตอนไหนเนีย เกือบตายแล้วมั้ยหล่ะตู มิคคิด
“แต่นี้เป็นความผิดครั้งแรก ชั้นจะยกโทษให้หวังว่าคงไม่มีครั้งต่อไปนะ เอาหล่ะ พามุนบินไปอาบน้ำได้แล้ว เออช่าย ผมจะไม่อยู่สักสองสามวันนะมีอะไรโทรเข้ามิถือละกัน”ยูชอนพูด
พอพูดจบก้อเดินออกจากบ้านขึ้นรถไป
ต้องเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เราไม่อยู่แน่ๆ ไม่งั้นไม่มีทางที่มุนบินจะร้องไห้ร้องหม่ขอร้องแทนพี่เลี้ยงขนาดนี้ ปกติมีแต่สั่งให้ไล่ออก แต่ก้อดีจะได้ไม่ต้องหาพี่เลี้ยงคนใหม่ มิคคิดอย่างสบายใจขณะขับรถกลับบ้านเซียะ
ไหนว่าเห็นหลานสำคัญกว่าไง โห่ ไอ้นี้ แต่เอาเถอะ แสดงว่าจริงใจต่อเซียะจริงๆ ถือว่าผ่านละกัน แจจุงคิดขณะพามุนบินขึ้นห้องไปอาบน้ำ
พี่โบแจครับ ผมสัญญานะ ว่าผมจะไม่แกล้งพี่อีกแล้ว เพราะจริงๆแล้วผมก้อไม่อยากเสียพี่ไปเป็นครั้งแรกเลยนะครับที่พี่เลี้ยงโดนไล่ออก แล้วผมรู้สึกผิดขนาดนี้ พี่โบแจเป็นพี่เลี้ยงผมตลอดไปนะครับ แต่ความจริงทำไมพี่โบแจไม่บอกความจริงไปหน๊า เอาหน่ะเดี๋ยวถามเจ้าตัวเลยละกัน มุนบินคิดขณะอาบน้ำ
ขณะที่แจจุงกำลังเช็ดผมให้มุนบิน
“พี่แจ ทำไมช่วยผมหล่ะครับ” มุนบินเอ่ยถาม เพราะอยากรู้
“พี่ช่วยตอนไหน” แจจุงถามกลับอย่างงง
“ก้อเรื่องเล่นน้ำฝนนี่ไง ถ้าพี่โบแจบอกอาไปว่าบอกผมแล้วแต่ผมไม่ฟังอายูชอนก้อไม่ว่าอะไรพี่แล้ว ทำไมพี่ถึงยอมรับผิดแทนผมละครับ ผมแกล้งพี่ไว้ตั้งเยอะนะครับ” มุนบินเอ่นอย่างเศร้าๆ
“ก้อพี่ผิดเองที่ไม่เฝ้าเราให้ดี แล้วก้อที่เราแกล้งพี่ ก้อเพราะไม่อยากให้ใครมาเป็นพี่เลี้ยงไม่ใช่หรอ เพราะฉะนั้น แสดงว่าเราก้อไม่ได้เกลียดพี่สักหน่อย แล้วพี่จะเกลียดเราทำไมหล่ะ จริงมั้ย” แจจุงเอ่ย
“ขอบคุณนะครับ ต่อไปผมสัญญาว่าจะไม่แกล้งพี่ แล้วก้อจะเป็นเด็กดี เชื่อฟังพี่ด้วยครับ” มุนบินเอ่ยอย่างน่ารัก
“ครับ เอางี้เดี๋ยวลงไปกินเค้กคัสตาดกันดีกว่านะครับ” แจจุงเอ่ยพร้อมยิ้มหวานไปให้มุนบิน
“ครับ แต่พี่โบแจ เป็นพี่ชายผมนะครับ” มุนบินอย่างซีเรียส
“ทำไมอ่ะครับ” แจจุงถามอย่างขำๆ
“ก้อถ้าพี่เป็นพี่ชายผม ป๋าก้อจะเป็นพ่อ แล้วก้อไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับลูกตัวเองไงครับ” มุนบินอธิบายทันที
“ออ โอเค พี่ตกลง งั้นไปกินเค้กกันเถอะน้องรัก เดี๋ยวพี่ป้อนเอง” แจจุงเอ่ยพร้อมกับยื่นมือไปให้
“คร้าบบบบ” มุนบินก้อกระชับมือแล้วเดินลงไปกินเค้กพร้อมกันสองคน
มุนบินเนี่ยน่ารักจริงๆ ไร้เดียงสาด้วย ที่ร้ายก้อเพราะไอ้เจ้าหมีจอมเจ้าชู้นั่นแหละ แจจุงคิด
แค่นี้ก้อเรียบร้อย พี่โบแจก้อเป็นของเค้า ป๋าไม่มีสิทธิ์ยุ่ง5555+ มุนบินคิด
TBC
ความคิดเห็น