คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกก part 7
Part 7
เมื่อยูชอนเดินออกมาจากงานก้อรีบเดินไปที่รถทันที เพราะตอนนี้เค้ารู้สึกปวดแก้มมาก ความจริงเค้าอยากกลับตั้งแต่มีเรื่องแล้วแต่กลัวจะเสียงานจึงอยู่จบนจบงาน เค้ารู้สึกดีมากที่เค้าสามารถปกป้องเซียะไว้ได้ เค้าดีใจที่รับฝ่ามือแทนเซียะ ไม่งั้นเซียะคงเจ็บน่าดูเลย ขนาดเค้าตอนโดนตบยังมึนอยู่แปปนึงเลย แล้วถ้าบอบบางอย่างเซียะด้วยโดนต้องตายแน่ๆเลย แต่สงสัยพรุ่งนี้เค้าคงไปทำงานไม่ไหวแน่ๆเลย แก้มต้องบวมแน่ๆเลย ยูชอนคิดแต่ความคิดก้อต้องหยุดลงเมื่อมีอะไรเย็นๆมาสัมผัสที่แก้มขอเค้า
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า เจ็บมากมั้ย พรุ่งนี้คงไปทำงานไม่ไหวแน่เลย ผมขอบคุณนะที่คุณปกป้องผมตามสัญญา” เซียะลูบแก้มยูชอนเบา พลางพูดเสียงเศร้า
“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ ผมดีใจนะที่ได้ปกป้องเซียะ แล้วผมสัญญาว่าจะปกป้องคุณตลอดไปนะครับ” ยูชอนเอ่ยอย่างหนักแน่น
Rrrrr Rrrrrrrr Rrrrrrrrrr
“ฮัลโล เซียะหรอ เจ๊เองนะ เดี๋ยวเจ๊จะไปกินข้าวเซียะหิวหรือเปล่า” ซินเอ่ยถาม
“หิวครับ” เซียะตอบ
“งั้นก้อไปกินกับยูชอนสองคนนะ แล้วให้เค้ามาส่งบ้านดีๆหล่ะแล้วให้ยูชอนรอเป็นเพื่อนจนกว่าพี่จะกลับละกันนะ บ๊าย บาย” ซินพูดเสร็จก้อตัดสายไป
เฮ้อ แล้วจะถามทำไมว่าเราหิวมั้ย เราก้อนึกว่าจะพาไปกินด้วยซะอีก เซียะคิด
“เซียะหิวหรอครับ เดี๋ยวผมพาไปหาอะไรกินละกัน เซียะอยากทานอะไรหล่ะครับ ” ยูชอนเอ่ยถามอย่างดีใจ เค้าจะได้กินข้าวกับเซียะสองคนอีกแล้ว เย้ ขอบคุณมากนะเจ๊ พระคุณครั้งนี้จะไม่มีวันลืมเลย
“เอางี้ดีมั้ย เราไปกินข้าวที่บ้านชั้น มิคจะได้ทานยาแล้วก้อประคบแก้มไปด้วย แก้มจะได้ไม่บวมมากไง” เซียะเสนอขึ้น
“แล้วแต่ที่รักครับ” ยูชอนเอ่ยอย่างดีใจ แล้วก้อออกรถทันที โดยไม่ได้ดูเลยว่าที่รักหน้าแดงกับสรรพนามนี่แค่ไหน
ณ คฤหาสน์ตระกูลคิม
“มิค เค้าขอโทษนะ เค้าไม่รู้ว่าพวกคนรับใช้ออกไปเที่ยวกันหมด สงสัยคงเห็นทั้งเจ๊แล้วก้อชั้นกลับดึกเลยขอออกไปเที่ยวบ้างอ่ะ” เซียะเอ่ยขอโทษขณะประคบแก้มให้ยูชอน
“ดี งั้นเซียะก้อทำกับข้าวให้ผมเองเลยสิ ผมอยากทานฝีมือเซียะอ่ะ หน๊ะ นะครับ” ยูชอนเสนอขึ้น
“ก้อได้ แต่มิคต้องกินข้าวต้ม ทานยาแล้วกลับบ้านไปนอนพักนะครับ” จุนซูเอ่ยราวกับแม่สั่งลูก
“คงไม่ได้หรอกครับ ไม่มีใครอยู่บ้านอย่างนี้อันตรายแย่เลย ผมจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าจะมีใครกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเซียะละกันนะครับ ผมเป็นห่วง” ยูชอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“ก้อได้ครับ” จุนซูยอมรับแต่โดยดี เพราะจริงๆเค้าก้อกลัวเหมือนกัน แต่เกรงใจยูชอน แล้วเซียะก้อเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำข้าวต้มให้ยูชอนกิน
พอกินเสร็จต่างคนก้อต่างนั่งดูทีวี แล้วทั้งคู่ก้อเผลอหลับไป
.
.
.
เซียะที่หลับอยู่บนโซฟาก้อรู้สึกตัวตื่นเมื่อนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน
เออ ทำไมยังไม่มีใครกลับบ้านอีกเนี่ย เที่ยงคืนแล้วนะ ไม่รู้ยูชอนเป็นไงบ้าง เค้าเผลอหลับไปได้ไงเนี่ย จุนซูรู้สึกเป็นห่วงมิคกี้จึงเดินไปดูมิคที่หลับอยู่ที่โซฟาข้างๆ
เซียะเอามือทาบที่หน้าผากเพื่อวัดไข้แต่ก้อตกชักมือกลับอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้คนตรงหน้าเค้าตัวร้อนจี่เลย คงเพราะแผลอักเสบแล้วยังมานอนตากลมรอเจ๊กับพวกคนรับใช้เป็นเพื่อนเราอีก เราจะทำไงดีเนี่ย โทรหาเจ๊ก่อนละกัน จุนซูคิดได้ดังนั้นจึงวิ่งไปหยิบมือถือขึ้นมาโทร
“ฮัลโล เจ๊หรอ เจ๊อยู่ไหน กลับบ้านด่วนเลย มิคไข้ขึ้นสูงมาก ผมไม่รู้จะทำไงดี” จุนซูเอ่ยอย่างร้อนรนทันที เมื่ออีกฝ่ายรับโทรศัพท์
“อืม เจ๊กำลังกลับอยู่ เซียะเช็ดตัวให้มิคไปก่อน เพราะถ้าไข้สูงมากๆอาจช๊อคได้” ซินเอ่ยสั่งการ
“ครับๆ เจ๊กลับมาเร็วๆนะ” จุนซูเอ่ยเสียงสั่นจนเจ๊รู้สึกได้
“จ้า ๆ ใกล้ถึงบ้านแล้วใจเย็นๆ ไปทำตามเจ๊บอกก่อนละกัน” ซินเอ่ยเรียกสติจุนซู
“ครับๆ” เซียรับคำแล้วก้อวางโทรศัพท์ไป
“ว่าไง มีอะไรหรอครับ เซียะเป็นอะไรหรือเปล่า” ฮันถามขึ้นเมื่อเห็นซินมีสีหน้าไม่ค่อยดี
“ขับรถเร็วๆเถอะ ตอนนี้น้องชายคุณไข้ขึ้นสูงอยู่ที่บ้านฉัน แล้วก้อไม่มีคนรับใช้อยู่เลยสักคน เพราะวันนี้ฉันและเซียะจะกลับดึกมาก ฉันเลยอนุญาตให้เค้าไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน ” ซินเอ่ยอธิบายทันที
“ครับๆ ว่าแต่ไอ้มิคมันเป็นไข้ได้ไง ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นป่วย” ฮันถามอย่างงง
ซินจึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เค้าเห็นที่โรงแรมให้ฮันฟัง
“โห่ น้องผมเจ๋งหว่ะ คิดได้ไง” ฮันปลื้มไอเดียของน้องชายมากๆ คิดได้ไงเนี่ย
“ไม่ต้อง เอาแต่ยกย่อง รีบๆขับเถอะ วีรบุรุษกำลังจะตายแล้ว รีบไปกันเถอะ” ซินเอ่ยเตือนสติฮันที่เพ้ออยู่จนลดความเร็วลง
“ครับ” ฮันรับคำแล้วเร่งความเร็วขึ้นทันที
เมื่อถึงบ้าน ซินก้อรีบวิ่งไปที่ห้องรับแขกเพื่อดูว่าน้องเขยเค้าเป็นยังไงบ้าง
“ฮือ ฮือ ฮือ เจ๊ มิคเค้าจะตายมั้ยอ่ะ เรียกเท่าไรมิคเค้าก้อไม่ตื่นอ่ะ” เซียะที่เห็นซินเดินเข้ามาก้อวิ่งไปกอดพร้อมกับร้องไห้
“ปล่อยพี่ก่อน พี่ขอเข้าไปดูก่อน เซียะตั้งสติไว้ก่อน” ซินเอ่ยด้วยเสียงดุพลางเขย่า เพื่อเรียกให้เซียะตั้งสติ
พอเซียะได้สติก้อคลายกอดออก ซินจึงเดินเข้าไปดูอาการมิค ซินเอามือทาบเพื่อวัดไข้
“ผมเช็ดตัวให้เค้าแล้ว ตามที่เจ๊สั่งอ่ะ” เซียะเอ่ยระหว่างที่ซินเอามือทาบหน้าผากมิค
“ไม่ต้องห่วงตัวไม่ร้อนมากแล้ว แต่สงสัยคืนนี้คงต้องเช็ดตัวทั้งคืนเพื่อให้ไข้ลด เดี๋ยวเอามิคไปนอนข้างบนแล้วกัน” ซินเอ่ยพลางมองหาฮันที่ไปจอดรถ
แล้วสักพักฮันก้อเดินเข้ามา
“ฮันมาช่วยพยุงมิคขึ้นข้างบนหน่อย” ซินเอ่ยเรียกฮันทันทีที่ฮันเดินเข้ามา
“ครับ” ฮันรับคำ แล้วก้อพยุงมิคขึ้นข้างบน
ซินที่กำลังจะเดินตามไปก้อต้องหยุดเมื่อมีใครมาดึงชายเสื้อเค้าไว้
“มีอะไรหรึอ” ซินหันไปถามเซียะด้วยความงง
“เอ่อ ให้มิคนอนห้องผมได้มั้ย ผมขอดูแลเค้าเองนะครับ นะครับ” เซียะเอ่ยขออนุญาติซิน
“ก้อได้” ซินตกลง ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าเหตุผลที่มิคไม่สบาย ก้อเพราะน้องชายของเค้า ทั้งโดนตบแทนแล้วยังมานอนตากลมอยู่รอเป็นเพื่อนอีก
พอพี่ชายอนุญาติเซียะก้อรีบวิ่งขึ้นไปเปิดประตูห้องให้ฮันทันที พอฮันวางมิคเสร็จก้อเดินออกมาจากห้อง ก้อเห็นซินที่ยืนมองน้องชายอยู่ที่ประตู
สงสัยเซียะจะชอบมิคเข้าแล้วจริงๆ ถึงกับขอให้มานอนในห้องของตนทั้งที่ปกติ แทบจะไม่ให้ใครเข้ามายุ่งเลย ซินคิดแล้วก้อยิ้มแล้วเดินลงบันไดไปพร้อมกับฮัน
“กลับบ้านดีๆนะครับ” ซิยเอ่ยอย่างน่ารัก
“ครับ ยังไงผมก้อฝากไอ้มิคมันด้วยนะครับ” ฮันเอ่ยขึ้น
“เอาน่าเซียะคงไม่ปล่อยให้ที่รักตายหรอกน่า ไม่ต้องห่วง กลับไปพักผ่อนได้แล้ว แล้วอย่าลืมพรุ่งนี้เที่ยวนะจ๊ะ จุ๊บ ฝันดีนะครับ” ซินเอ่ย พร้อมกับเขย่าตัวขึ้นหอมแก้มฮันแล้วก้อเดินเข้าบ้านไป
โอ้ยเยส คืนนี้จะไม่ล้างหน้าเลยค่อยดูสิ ฮันนึกแล้วก้อยิ้ม เพราะความน่ารักของที่รัก ถึงแม้ภายนอกจะดูแรงดูขี้วีน แต่จริงๆแล้วที่รักของเค้าหน่ะขี้อายที่สุด แล้วฮันก้อเดินไปขึ้นรถแล้วขับกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี
ณ คฤหาสน์ตระกูลชอง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาติครับ” แจจุงเคาะประตูแล้วไม่มีคนตอบจึงเปิดประตูเข้าไป
“คุณหนูครับ ตื่นได้แล้วครับ” แจจุงเรียกมุนบินพร้อมกับเขย่าตัว
“อืม ผมขอนอนต่ออีกห้านาทีนะครับ” มุนบินพูดพร้อมกับเอาผ้าหม่ขึ้นมาคลุมโปงไว้
แจจุงเป็นท่าไม่ดี ยังงี้คงไม่ยอมตื่นแน่จึงตัดสินใจเดินไปเรียกยุนโฮแทน
“คุณยุนโฮครับ ตื่นได้แล้ว” แจจุงเรียกพร้อมกับเขย่าตัว
“ขออีกห้านาทีนะ” ยุนโฮพูดเสร็จก้อคลุมโปง
โอ้ย ไอ้พ่อ-ลูกคู่นี้เหมือนกันจริงๆ เอาล่ะงั้นต้องใช้วิธีนี้ เมื่อแจจุงนึกบางอย่างออกก้อเดินออกจากห้องแล้วกลับมาพร้อมอุปกรณ์ช่วยตื่นอย่างดี
ปี๊ดดดดดดดดดด ปี๊ดดดดดดดดดดดด
“ตื่นได้แล้วครับ” แจจุงตะโกนสุดเสียงเพื่อเรียกให้ทั้งคู่ตื่น
“โอ้ย หนวกหู หยุดได้แล้ว” ยุนโฮเอ่ยอย่างอารมณ์เสียพร้อมกับมุนบินที่ลุกขึ้นมาขยี้ตาก่อนจะพยายามเปิดตาขึ้น
“เชิญไปอาบน้ำได้แล้วครับ จะได้ลงไปทานอาหารเช้าพร้อมกัน” แจจุงเอ่ยพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดตัวให้ยุนโฮแล้วก้อ เอื้อมมือไปลากตัวมุนบินออกจากเตียงแล้วออกจากห้องไป
หลังจากจัดการส่งมุนบินเข้าห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัว แจก้อกลับเข้าไปในถ้ำหมีอีกครั้งเพื่อเตรียมเสื้อผ้าให้หมีมัน แจเปิดประตูอย่างระมัดระวัง เพราะเค้ายังจำเหตุการณ์หื่นของหมีได้ดี แต่แจก้อโล่งอกเมื่อเดินเข้าห้องมาแล้วได้ยินเสียงน้ำไหล ทำให้แจไม่ได้ระวังตัว พอแจเดินเข้าไปถึงกลางห้อง ก้อมีคนมาเข้ากอดจากทางด้านหลัง
โอ้ย ตูโดนมันหลอกหรอนี่ ทำไงดี-แจจุงคิดอย่างเซ็งที่เสียรู้ยุนอีกแล้ว สรุปจะรอดมือหมีมั้ยเนี่ย
“ทำไมเปิดน้ำทิ้งไว้อย่างนั้นแหละครับ ผมขอไปปิดน้ำก่อนนะครับ” แจจุงเอ่ยขอขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอ ผมรองน้ำไว้อ่ะ เพราะอยากแช่น้ำแล้วก้ออยากได้คนถูหลังให้ด้วย” ยุนเอ่ยพร้อมกับเอาหน้ามาเข้าซอกคอของแจ
โอ้ย ทำไงดีๆ ขึ้นดิ ไอ้โบแจ เร็วเข้า จะตายแล้ว แจจุงคิด
เอาว่ะ เอาแบบเดิมละกัน แจจุงคิดได้ก้อยกศอกเพื่อที่จะกระทุ้งที่ท้อง ทำให้ยุนโฮจุก เค้าจะได้หนีรอดอย่างครั้งที่แล้ว แต่มีหรือที่หมีจะรู้ไม่ทัน
หมีรับศอกของแจแล้วรั้งไว้ด้วยมือข้างเดียว พร้อมกับหมุนแจให้หันหน้ามาเผชิญหน้าทำให้ร่างกายทั้งสองห่างกันไม่ถึงห้าเซ็น การกระทำนี้ทำให้แจจุงหน้าแดงอย่างเขินอาย
โอ้ย อย่าหายใจรดอย่างนี้สิ อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้ด้วย เขินโว้ย แจจุงคิด พร้อมกับดิ้นสุดชีวิต
โห่ โบแจทำไมเธอสวยขนาดนี้ ยิ่งอยู่ใกล้เธอมากๆ ชั้นก้อยิ่งคลั่ง ขอละนะ -ยุนโฮคิด แล้วก้อกดจูบแจทันที
การจูบอย่างจู่โจ่มของยุนทำให้แจตกใจจึงโวยวายและทุบอกยุนโฮเพื่อให้ปล่อย แต่ก้อเหมือนว่ายุนโฮจะไม่รู้สึกถึงแรงทุบของแจจุงเลยแม้แต่น้อย เมื่อแจจุงโวยวายขึ้นอีกครั้งก้อเป็นโอกาสให้ยุนโฮส่งลิ้นเข้าไปเกาะเกี่ยวความหวานจากคนสวยตรงหน้า แจจุงเริ่มเคลิ้มไปกับจูบแสนหวาน แต่ความคิดก้อต้องหยุดชะงักลง เมื่อเค้ารู้สึกเหมือนเค้ากำลังจะขาดอากาศหายใจ แจจุงจึงเริ่มหุบอกยุนโฮอีกครั้ง ทำให้ยุนโฮต้องละออกมาอย่างเสียได้ แจจุงหอบแห๊กแล้วก้อหน้าแดง ทำให้ยุนโฮยิ่งรู้สึกว่าคนๆนี้สวยมากๆ ทำให้เค้าอดใจไม่ไหวแล้ว
แจจุงกำลังต่อว่าก้อโดนยุนโฮจู่โจมอีกรอบคราวนี้ยุนโฮจูบอย่างอ่อนโยน ทำให้แจจุงเผลอเคลิ้มไปกันจูบ แต่ก้อมีมารมาผจญจนได้ เมื่อ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ป๋าครับเห็นพี่โบแจรึเปล่าครับ” มุนบินเอ่ยถามขณะกำลังเปิดประตูเข้ามา
เมื่อยุนโฮได้ยินเสียงมุนบินจึงรีบผละออกจากแจจุง
“เดี๋ยวค่อยมาต่อนะครับ ผมชอบคุณจริงๆนะ ฟ๊อด” ยุนกระซิบพร้อมกับหอมแก้มแล้วเดินไปหาลูกชาย
“เดี๋ยวป๋า อาบน้ำก่อนนะครับ แล้ววันนี้เดี๋ยวป๋าไปส่งที่โรงเรียนเอง” ยุนโฮเอ่ยอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
มุนบินได้ยินดังนั้นก้อดีใจ และเดินเข้าไปหาพี่โบแจที่อยู่อึ้งและหน้าแดงอยู่ข้างๆเตียง
ไอ้หมีหน้าด้าน ทำงี้ได้ไง ทำหน้าระรื่นเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น ไอ้หมีลามก เอาจูบแรกของชั้นคืนมานะ ไอ้บ้า ชั้นคิดถูกหรือเปล่าเนี่ยที่รับงานนี้ ว่าแต่ทำไมเราถึงใจเต้นแรงขนาดนั้นแล้วยังเคลิ้มไปกับไอ้หมีอีกด้วย เราเป็นอะไรเนี่ย โอ้ย แจจุงคิดพลางจับที่ปากของตัวเองแล้วก้อสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดบ้าๆทิ้ง
“พี่โบแจเป็นอะไรรึป่าวครับ ไม่สบายหรือเปล่าหน้าแดงเชียว” มุนบินเอ่ยถามเมื่อเห็นอาการเหมือนคนบ้าที่เอาแต่บ่นอะไม่รูแล้วยังสะบัดหัวไปมาอีก
“ออ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก เราลงไปข้างล่างกันดีกว่านะครับ” แจเอ่ยชวนมุนบิน
มุนบินก้อวิ่งมาเกาะมือแจแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยกัน
เห่อ ค่อยยังชั่ว นึกว่ามุนบินจะจับได้ซะอีก แต่โบแจหน้าแดงน่ารักมาเลย แล้วยังมีจูบที่หอมหวานอีก โอ้ยคลั่ง ไม่อยากไปทำงานแล้วอ่ะ ยุนโฮคิดเสร็จก้ออาบน้ำ แล้วลงไปทานข้าวก่อนไปทำงาน
ถ้าไม่ติดที่โบอา เลขาตัวแสบโทรมาจิกให้ไปแก้ปัญหาที่อเมกา จ้างให้เค้าก้อไม่ไปหรอก ตอนนี้เค้าอยากอยู่กับพี่เลี้ยงสุดสวยมากกว่า ยุนโฮคิด
หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จ แจจุงก้อเดินมาส่งทั้งยุนโฮและมุนบินที่หน้าบ้านตามหน้าที่
“เอ่ย วันนี้ผมไม่กลับนะครับ ผมจะไปประชุมที่ต่างประเทศประมาณ สองอาทิตย์” ยุนโฮเอ่ยอย่างเศร้าๆ พร้อมกับมองที่ปากอวบอิ่มของแจจุง
“บอกผมทำไมไม่ทราบ” แจจุงเอ่ยอย่างเสียงเฉื่อยชา แต่เมื่อสายตาแล้วก้อทำให้แจจุงเขินขึ้นมาทันที่ จะมองปากเราทำไม อายนะโว้ย
“ก้อคือคุณเป็นคนรั.......คนที่ดูแลมุนบินไง ยังไงก้อฝากมุนบินด้วยนะครับ” ตอนแรกยุนกะจะบอกว่าคนรักของผม แต่พอเห็นสายตามุนบินเค้าก้อตัดสินใจเปลี่ยนคำโดยทันที เพราะเค้ากลัวว่ามุนบินจะทำอะไรกับโบแจ เค้าคิดว่าอีกไม่นานมุนบินจะต้องยอมรับในตัวโบแจอย่างแน่นอน
“ออครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลคุณหนูอย่างดีครับ” แจจุงที่ฟังก้อหลงคิดว่ายุนเป็นห่วงลูก จึงพูดเพื่อให้ยุนสบายใจแล้วก้อรีบเดินกลับเข้าบ้านไป เพราะตอนนี้นี้หน้าเค้าคงแดงมาก เพราะเค้ารู้สึกได้ถึงความร้อนจากใบหน้าของเค้า
เมื่อเช้าต้องมีอะไรบ้างอย่างเกิดขึ้นแน่นอน ป๊ะป๋าต้องคิดอะไรกับพี่แจแน่เลย อย่างนี้ต้องกำจัดทิ้งก่อนป๋ากลับมา แล้วมุนบินก้อเดินไปขึ้นรถเพื่อไปโรงเรียน
ณ คฤหาสน์ตระกูลคิม
“อื้ม อืม” ยูชอนที่รู้สึกตัวก้อยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ก้อต้องแปลกใจเมื่อเค้าไม่ได้อยู่ในห้องของตัวเอง แล้วเค้าก้อได้คำตอบ เจ้าของห้องคงเป็นคนที่นอนหลับฟุบอยู่ข้างเค้านั่นเอง
“อ้าวมิคตื่นแล้วหรอเป็นไงบ้าง” เซียะที่รู้สึกถึงแรงขยับก้อลืมตาขึ้นมาทันที เพราะเมื่อคืนมิคละเมอและมีไข้สูงตลอดทั้งคืน ดังนั้นเค้าจึงเช็ดตัวให้มิคตลอดทั้งคืนเพื่อลดไข้
“ผมเป็นอะไรหรือ” มิคถามอย่างแปลกใจ
“อ้าว เมื่อคืนคุณพาชั้นมาส่งแล้วอยู่เป็นเพื่อน จนเผลอหลับไป ทำให้คุณไข้ขึ้นสูง ชั้นก้อเลยพาคุณมานอนที่นี่ไง เพราะจะได้เช็ดตัวสะดวก” เซียะเอ่ยพลางอธิบายเหตุการณ์ทั้งหมด
“งั้นคุณก้อเฝ้าผมทั้งคืนเลยนะสิ อืม ขอบคุณมากนะครับ” มิคเอ่ยขอบคุณ
“ไม่เป็นไรหรอก เพราะเจ๊บอกว่าถ้าไข้ขึ้นสูงมากคุณอาจช็อคได้ ผมเลยต้องเช็ดตัวให้คุณจนกว่าไข้จะลดหน่ะ ออ คุณหิวยัง รอแปปนะ เดี๋ยวผมไปทำอะไรมาให้ทานจะได้ทานยาแล้วก้อนอนพักต่อ” เซียะเอ่ยพร้อมกับดันตัวมิคลงนอนอีกครั้ง
“ครับ” มิคเอ่ยอย่างดีใจ ที่รักเค้าใจดีขนาดนี้เลย 555555+
“มิคเป็นไงบ้าง” ซินที่เห็นน้องชายเดินลงมาก้อถามขึ้น
“ดีขึ้นมากแล้วครับ เดี๋ยวทานข้าวทานยาแล้วพักผ่อนอีกสักหน่อยคงหาดี” เซียะเอ่ยพร้อมเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำข้าวต้มให้มิคกิน
“เออ แล้วนี่โทรบอกที่บ้านเค้าหรือยัง เดี๋ยวเป็นห่วงกันแย่หรอก” ซินเอ่ยขึ้นเมื่อนึกได้
“โอ้ย ลืมสนิทเลย งั้นเจ๊โทรละกันนะ ผมยุ่งอ่ะ” เซียะพูดจบยกข้าวต้มขึ้นไปทันที
“ดีมาก โยนหน้าที่ให้ชั้นซะงั้นเลย” ซินพูดพลางกดโทรศัพท์ไปบอกข่าวเกี่ยวกับมิคให้ที่บ้านของมุนบินรู้แล้วก้อออกไปหาฮันที่รัก
TBC
ความคิดเห็น