คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกก Part 6
แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกก Part 6
ขณะกำลังจะเดินเข้างาน
“ปาร์ค ยูชอน” เสียงหนึ่งได้เรียกยูชอนไว้ ยูชอนหันไปเห็นก้อตกใจ ทำไมโลกมันกลมจัง
“สวัสดีครับ” ยูชอนเอ่ยทักทายอย่างยิ้มๆ
“นายกล้าดียังไง ควงสาวอื่นมางานอย่างนี้ ไหนนายบอกจริงใจกับน้องชั้นไง” เจ๊ซินหวีดแตกเมื่อมิคกี้หันกลับสวัสดีเค้าอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
“เออ คือ ...”จุนซูกำลังจะเอ่ยอธิบาย
“ซิน เดี๋ยวก่อน” ฮันที่อยู่ข้างๆเห็นซินแล้วก้อยังงง แต่เห็นท่าไม่ค่อยดีจึงเรียกซิน ไว้ก่อน
“ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนน้องชายตัวเองเลยนะ”ซินหันมาแว้ดใส่ฮันบ้าง
“คิม ฮีชอล” ฮันเรียกซินด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
ซินที่รู้สึกได้ถึงความไม่พอของฮัน ก้อเย็นลงทันตาเห็น เพราะ เมื่อไรก้อตามที่ฮันผู้แสนดีแสนน่ารักที่คอยตามใจและเอาอกเอาใจเค้าตลอด เรียกชื่อเค้าเต็มๆแบบนี้ แสดงว่าฮันกำลังไม่พอใจเค้าอย่างรุนแรง และที่แน่ๆ ถ้าเค้ายังไม่หยุดละก้อ เกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ เพราะเมื่อก่อนเค้าไม่รู้และหันกลับไปตะวาดใส่อีกรอบ เค้าก้อโดนฮันกระชากแขนแล้วเดินกลับไปที่รถ แล้วก้อพากลับบ้าน ตลอดทางไม่พูไม่จาอะไรเลย พอถึงบ้านก้อลากเค้าลงจากลง แล้วก้อขับรถออกไปโดยไม่ร่ำลาสักคำ ฮันหายไปเกือบอาทิตย์ เค้าโทรไปฮันรับแต่ไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว
เค้าเครียดจนล้มป่วย เซียะจึงโทรไปบอกฮัน พอฮันรู้ฮันก้อรีบมาดูแลเค้า แล้วก้อยกโทษให้ ทำให้เมื่อไรที่คิดถึงเรื่องนี้ก้อยังอดกลัวไม่ได้ ซินที่คิดได้ดังนั้น จึงหันกลับไปหาที่รักของเค้าเพื่ออ้อนทันที
“เค้าขอโทษ เค้าไม่ได้ตั้งใจตะคอกใส่ตัวเองนะ อย่าโกรธเค้าเลยนะ” ซินที่เอ่ยแก้ตัวทันทีพร้อมเอาหน้าถูแขนฮันอย่างอ้อนๆ
“คุณหัดดูอย่างอื่นก่อนโวยวายบ้างได้ไหม” ฮันเอ่ยพร้อมอารมณ์ที่ยังคุกกรุ่นอยู่
“จ้า เข้าใจแล้วจ๊ะที่รัก เค้าผิดไปแล้ว ยกโทษให้เค้านะ เค้าจะไม่ทำอีก หน๊า นะ ” ซินเอ่ยรับอย่างหวาน เพื่อเอาใจที่รัก
ฮิ ฮิ ฮิ พี่เราทำได้ไงเนี่ย แค่เรียกที่เดียวนางพญาสุดแสนน่ากลัวก้อกลายเป็นลูกแม่เชื่องๆ สงสัยต้องเรียนวิชานี้บ้างซะแล้ว ยูชอนคิดในใจ
เจ๊เนี่ยหน่า จริงๆเลย จำน้องตัวเองก้อไม่ได้ โดนพี่ฮันดุเลย คราวที่แล้วพี่ฮันโกรธมากพี่ซินจนไม่ยอมคุย ทำให้ เจ๊เราซึมเศร้าไม่ยอมกินข้าวกินปลา จนล้มป่วย คราวนี้จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย สงสัยต้องช่วยแก้ตัวซะแล้ว เซียะจึงพยายามคิดหาวิธีช่วยพี่ชาย
พอเซียะคิดวิธีช่วยได้ เซียะจึงเดินเข้าไปเกาะแขนพี่ฮันเพื่อจะช่วยพี่ชายของเค้า แต่ก้อเรียกสายตาอาคาดจากซินได้ง่ายๆ แต่ซินก้อทำอะไรไม่ได้ เพราะกลัวฮันโกรธเอา
“พี่ฮันครับ ไม่ต้องไปว่าเจ๊หรอกเค้าเป็นห่วงผมเฉยๆ” เซียะพูดอย่างอ้อน
แต่ก้อทำให้ซินตกใจ เพราะเสียงนี้มันเสียงน้องชายของเค้านิ
“พี่ก้อไม่ได้โกรธอะไรมากมายหรอก แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมดูไม่ออกว่า เนี่ยเป็นน้องชายตัวเองแท้ๆขนาดพี่ยังดูออกเลย แต่วันนี้เซียะสวยจริงๆนะ วันหลังพี่ขอควงออกงานบ้างนะ” ฮันเอ่ยกับเซียะ แล้วก้อตบท้ายด้วยการหยอดคำหวานและหยิกแก้มไปทีนึง ทำให้เซียะหน้าแดงขึ้นทันที
“ได้สิครับ” เซียะเอ่ยรับพร้อมกับยิ้มหวานให้
”ไม่ได้” ทั้งยูชอนและซินเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
“ทำไมหล่ะยูชอน” เซียะเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ
“แล้วถ้าเซียะไปกับฮัน แล้วพี่จะไปกับใครหล่ะ” ซินเอ่ยอย่างงอนๆ แต่ก้อเรียกสายตาไม่พอใจจากฮันได้ ทำให้เจ๊หยุดพูดทันที
“เออ จริงด้วย ผมก้อลืมคิดไป ขอโทษด้วยครับ” เซียะเอ่ยพร้อมลูบท้ายทอยอย่างอายๆ
“เราไปกันเถอะ” ยูชอนเดินมาดึงแขนเซียะเพื่อเข้างาน
“ไอ้มิค วันนี้ไปส่งน้องเซียะด้วยนะโว้ย แต่อย่าให้เกินสี่ทุ่มหล่ะ ไม่งั้นคราวหน้าอดแน่” ฮันตะโกนตามหลังไป ( สรุปเซียะเป็นน้องใครกันแน่ พี่เค้ายังไม่ห่วงขนาดนี้เลย)
ยูชอนหันมาโอเคใส่ฮันเป็นคำตอบ
“เออ คือ เค้าขอโทษนะ ที่ตะวาดใส่ตัวเองหน๊ะ อย่าโกรธเค้าเลยนะ” ซินเอ่ยขอโทษแล้วก้อทำหน้าเศร้า
“ก้อได้ แต่ถ้าคราวหน้ายังมีอย่างนี้อีกละก้อเป็นเรื่องแน่ๆ แล้ววันหลังก้อหัดดูอะไรต่อมิอะไรให้ดีก่อนแล้วค่อยโวยวาย เข้าใจมั้ย” ฮันเอ่ยเสียงดุๆ
“จ้า เข้าใจแล้วจ๊ะ เราไปกันเถอะน๊า เค้ารักตัวเองที่สุดเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าไปกินข้าวเที่ยงกับตัวเองนะ เดี๋ยวเค้าไปรับที่ทำงานตอนเที่ยง” ซินกระโดดกอดแขนฮันอย่างดีใจพร้อมหอมแก้มเป็นของแถม
โห่ รู้งี้ทำโกรธไปตั้งนานแล้ว 55555555555+ กำไรชัดๆเลยเรา ฮันคิดในใจ
“อืม ไปเราเข้าในงานกันดีกว่า ว่าแต่ทำไมเซียะถึงมากับไอ้มิคมันได้หล่ะ” ฮันเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“ไม่รู้เหมือนกัน ตอนเย็นเซียะก้อโทรมาบอกแค่จะไปธุระนิดหน่อยจะกลับช้า ไม่ต้องเป็นห่วง แต่ก้อไม่ได้บอกว่าไปที่ไหนกับใครอ่ะ แล้วเค้าก้อยุ่งๆอยู่ด้วยก้อเลยลืมถามอ่ะ” ซินเอ่ยอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอก ไอ้มิคไม่ทำอะไรน้องคุณหรอก เราเข้าข้างในกันดีกว่า” ฮันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าของซิน จึงเปลี่ยนเรื่องแล้วก้อชวนเดินเข้าข้างในทันที
เมื่อยูชอนและจุนซูเดินเข้างาน ก้อตกเป็นเป้าสายตาและหัวข้อสนทนาของคนทั้งงานเลี้ยง
ยูชอนเดินทักแขกผู้ใหญ่ตามงานไปเรื่อยๆโดยมือของเค้าทาบลงบนมือเซียะที่คล้องแขนของเค้าอยู่อย่างภูมิใจโดยไม่แคร์สายตาและเสียงนินทาของคนในงาน ตอนแรกเซียะก้อพยายามดึงออก แต่เจอวิชาปลาหมึกพันมือเข้าเสียก้อเลยเลิกต่อต้านแล้วหันมาอายแทน เพราะสายตาเกือบทุกคู่จับจ้องใสที่เค้าและยูชอน
“สวัสดีครับ คุณลี ซูมาน ” ยูชอนเอ่ยทักอย่างสุภาพ
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันอีกนะครับ” ซูมานเอ่ยอย่างยิ้มๆ
“ต๊าย ตาย นี่ใครค่ะเนี่ยคุณยูชอน น่าตาน่ารัก จังเลย” ภรรยาลี ซูมาน กล่าวอย่างเอ็นนู๋เซียะ
“ออ นี่แฟนผมเองครับ คิม จุนซู” ยูชอนเอ่ยอย่างยิ้มๆ แต่เซียะก้อหยิกยูชอนเพราะหมั่นไส้
“โอ้ย” ยูชอนร้องขึ้น พูดกับลูบแขนของตน
“คุณยูชอนเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ” ภรรยาของลี ซูมาน ถามด้วยความตกใจ
“ออ ไม่เป็นอะไรหรอกครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ยูชอนตอบอย่างสุภาพ แล้วก้อขอตัวออกไป
“ค่ะ เชิญค่ะ แต่ถ้าจะแต่งเมื่อไรอย่าลืมเชิญดิฉันนนะค่ะ” ภรรยาของลี ซูมานเอ่ยทิ้งท้ายไว้
“ออ ครับ คงเร็วๆนี้แหละครับ” ยูชอนเอ่ยอย่างขำๆ เพราะตอนนี้หน้าที่รักของเค้ากลายเป็นโลมาพองลมไปแล้ว
พอเดินออกมาที่นอกระเบียงที่ซึ่งปลอดคน
เซียะที่ทำหน้าพองลม ก้อโวยวายขึ้นทันที
“ทำไมไปบอกเค้าว่าเราเป็นแฟนกัน แถมยังบอกว่าจะแต่งเร็วๆนี้อีก มันหมายความว่าไง”
“ก้อผมอยากแต่งหนิ ผมรักคุณจริงๆนะจุนซู เป็นแฟนกับผมเถอะนะ ผมสัญญาผมจะเลิกยุ่งหรือติดต่อกับผู้หญิงทุกคน ผมจะเลิกเจ้าชู้ แล้วก้อผมจะรักคุณคนเดียวตลอดไปเลย ผมสัญญา” ยูชอนเอ่ยอย่างอ้อนในตอนแรกแล้วก้อเปลี่ยนมาหนักแน่นในตอนท้าย
“แต่ผมยังไม่รู้ใจตัวเองเลย” เซียะอย่างไม่มั่นใจ
“ไม่เป็นไร ก้อลองคบกันดูก่อนก้อได้ เราจะได้รู้จักกันมากขึ้นไงครับ ไม่แน่คุณอาจรักผมบ้างก้อได้ ” ยูชอนเอ่ยเสนอขึ้นแล้วก้อหยอกล้อตบท้าย
“เออ เอางั้นก้อได้” เซียะเอ่ยตอบพร้อมกับหน้าแดง
“เย้ ไชโย ผมดีใจที่สุดเลย รู้มั้ยเซียะ ผมสัญญาว่าจะเป็นแฟนที่ดีที่สุดเลย คอยดูนะ” ยูชอนตะโกนลั่นพร้อมกับอุ้มเซียะขึ้นแล้วหมุนอย่างดีใจ
แต่ความดีใจก้ออยู่ได้แปปเดียวเมื่อ
“ฮันนี่ ฮันนี่ค่ะ เป็นไงบ้างเดี๋ยวนี้ไม่เห็นโทรหาเจสสิก้าบ้างเลย” ผู้หญิงแต่งตัวเปรี้ยวนุ่งกระโปรงสั้นย้ำสั้นมากปิดแค่กางเกงใน เดินเข้ามากอดแขนยูชอนอย่างถือสิทธิ์ ทำให้เซียะอึ้ง แต่ที่อึ้งที่สุดเห็นจะเป็นยูชอน
มาได้เวลาจริงๆ ยัยบ้า เซียะเพิ่งตกลงเป็นแฟนกับเค้า โอ้ยอยากจะบ้าตาย ยูชอนคิด
ยูชอนที่ได้สติจึงรีบเกาะมือเจสออก แล้วเดินไปเกาะเอวเซียะเพื่อประกาศตัวทันที
“โทษนะเจส นี่แฟนผมครับ คิม จุนซู” ยูชอนเอ่ยแนะนำพลางกระชับโอบ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เซียะเอ่ยอย่างสะใจ
“ไม่จริง แล้วเรื่องของเราหล่ะค่ะ” เจสถามขึ้นอย่างไม่พอใจ
“มันเป็นอดีตไปแล้ว” ยูชอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ไม่จริง แก แก แกแย่งยูชอนไปจากฉัน แกตายแน่” เจสหันไปชี้หน้าเซียะแล้วก้อพุ่งตัวไปหมายจะตบจุนซูแต่ยูชอนก้อหมุนตัวมารับตบแทนเซียะ เจสสิก้าตกใจมาก เพราะคนที่เค้าตบกลายเป็นอดีตคู่รักที่เค้ากำลังทวงสิทธิ์อยู่
“ไปซะเจส เรื่องของเรามันจบไปแล้ว หวังว่าต่อไปคุณจะไม่มายุ่งกับผมและที่รักของผมอีก” ยูชอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงน่ากลัว
“ก้อได้ค่ะ” เจสเดินไป เพราะคิดว่านี่คงเป็นแผนของยูชอนที่หลอกให้แฟนตายใจ เจสจึงกระซิบข้างหูยูชอนก่อนไป
“เดี๋ยวชั้นโทรหานะค่ะ แล้วเราค่อยเจอกัน” เจสกระซิบเบาที่ข้างหูยูชอน แต่มีหรือที่เซียะจะไม่ได้ยิน แต่เซียะทำเฉย เพราะอยากดูว่ายูชอนจะทำไงต่อไป
“คงไม่ได้แล้วหล่ะครับ” ยูชอนเอ่ยขึ้น
ทำให้เจสสิก้าสงสัยจึงหันกลับมาดูก้อเห็นยูชอนหยิบมือถือราคาแพงหูฉี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วก้อยื่นมือออกไปนอกระเบียงแล้วปล่อยมือถือลงไปข้างล่าง
ทำไมเค้าต้องคุยกับผู้หญิงที่พยายามจะทำลายที่รักเค้าด้วย แค่เค้าปล่อยไปเฉยๆ ก้อเพราะเถ้ามีเรื่องที่รักของเค้าจะเป็นข่าว แล้วก้อทำให้เสียภาพพจน์ในการเป็นครูอีกด้วย
“แค่นี้เราคงติดต่อกันอีกไม่ได้อีกแล้วนะครับ หวังว่าเราจะไม่ได้พบกันอีกนะครับ” ยูชอนเอ่ยเสียงเฉยเมยแล้วก้อโค้งเพื่ออำลา
การกระทำในครั้งนี้สามารถเรียกรอยยิ้มจากเซียะที่ยืนอยู่ข้างๆ และเจ๊ซินที่บังเอิญเข้ามาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี
ถือว่านายสอบผ่าน ปาร์ค ยูชอน เจ๊ยิ้มแล้วก้อเดินออกไปชวนฮันกลับบ้าน ตอนแรกเค้ากะจะชวนเซียะกลับบ้านพร้อมกัน เลยได้ไปเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่เซียะตกลงเป็นแฟนมิคจนถึงยัยชะนี้หน้าขาวเดินเข้ามาหาเซียะ แต่คนที่งงที่สุดก้อคงไม่พ้น ฮัน เพราะเมื่อกี้เค้าจะเอาเยะกลับด้วยให้ได้ แต่ตอนนี้กลับให้โทรไปบอกมิคว่าให้พาเซียะไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับ เพราะเจ๊จะไปกินข้าวต่อเหมือนกัน ( ซินคงลืมว่าอีตาปาร์คเค้าโยนมือถือทิ้งไปเมื่อกี้ แล้วเจ๊ยังบอกให้ฮันโทรหาตาปาร์คอีก ชาตินี้จะได้คุยมั้ยเนี่ย )
“กรี๊ดดดดดดดด กรี๊ดดดดด เจสไม่ยอม ไม่ยอม” เจสสิก้าที่ได้ยินดังนั้นก้อกรี๊ดร้องออกมา
“รปภ รปภ อยู่ไหน มาเอาตัวผู้หญิงคนนี้ออกไปที แล้วก้อไม่อนุญาติให้เข้าในงานมาอีก” ยูชอนเอ่ยสั่งเสียงดัง รปภ. เกือบสิบคน วิ่งมาเข้ามาทันทีที่ยูชอนเอ่ยเรียก
ทำไมมาเร็วจัง สงสัยมีรอเพื่อเกิดเหตุวุ่นวาย โรงแรมที่พี่ฮันแนะนำเนี่ยเจ๋งจริงๆ ยูชอนขึ้นในใจ(มันแน่อยู่แล้ว ก้อเป็นโรงแรมของที่รักเธอด้วยนั่นแหละ)
แต่จะมีใครรู้ว่าทั้งหมดเนี่ยเป็นฝีมือเจ๊ซินที่โทรไปสั่งหัวหน้ารปภ. ให้ส่งคนมาลากตัวยัยชะนีป่าไปจัดการ บังอาจจะตบน้องชั้น ยังเร็วไปร้อยปี ยัยชะนีไม่มียางอาย
งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยจนมีการเซ็นสัญญาร่วมธุรกิจระหว่างยูชอนและคุณลี ซูมานในตอนท้าย โดยมีจุนซูอยู่ข้างๆยูชอนตลอดเวลา ยูชอนคิดว่าเค้าควรทำอะไรสักอย่างเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้แก่เซียะ ดังนั้นยูชอนจะเดินลงเวทีหลังจากจบการเซ็นสัญญาแล้ว เค้าเดินมาหยุดอยู่กลางเวที
“สวัสดีครับ ท่านผู้มีเกียรติทั้งหลายผมรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ท่านให้เกียรติมาร่วมงานในครั้งนี้ ผมมีเรื่องที่สำคัญอีกหนึ่งเรื่องที่จะประกาศ ก้อคือ ขณะนี้ผมได้คบหาดูใจกับคนผู้หนึ่งอยู่ และผมจริงใจกับเค้ามาก ในสายตาของท่านทั้งหลายหรือในสายตาของเค้าผมอาจจะเป็นแค่ผู้ชายเจ้าชู้คนหนึ่ง ดังนั้นเพื่อให้เค้ามั่นใจในตัวผมมากขึ้น ผมจึงขอประกาศตัดความสัมพันธ์กับผู้หญิงทุกคนที่ผมเคยคุย เคยคบ หรือเคยจีบ เพื่อให้คนๆนั้นของผมสบายใจ และผมอยากให้ทุกท่านได้รู้จักกับแฟนของผม คุณ คิม จุนซู” ยูชอนเอ่ยอย่างหนักแน่น และตอนสุดท้ายก้อชี้ไปที่เซียะที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้บนเวที
เซียะตกใจอย่างมากกับการกระทำของยูชอนในครั้งนี้ เค้ารู้สึกดีใจที่ยูชอนเอ่ยตัดความสัมพันธ์กับทุกคนเพื่อเค้า แต่ก้ออดอารมณ์เสียไม่ได้ เพราะมิคทำอะไรไม่ยอมปรึกษา แล้วอย่างงี้เค้าจะเอาหน้าไปไว้ไหน
มิคที่เห็นเซียะนั่งนิ่งราวกับเสาหิน ก้อเดินเข้ามาโอบเอวเซียะ แล้วเดินกลับไปยืนกลางเวที คนในงานเลี้ยงทุกคนต่างปรบมือให้แก่คู่รักคู่นี้
“ขอบคุณสำหรับเสียงปรบมือนะครับ แล้วผมก้อขอตัวกลับก่อนนะครับ ขอบคุณครับ” ยูชอนที่เห็นเซียะหน้าแดงจนจะกลายเป็นลูมะเขือเทศก้อสงสาร จึงกล่าวลากับแขกทั้งหลายแล้วหันไปโค้งให้แก่ลี ซูมานและภรรยา แล้วก้อโอบเอวจุนซูเดินออกจากงานไป
TBC
ความคิดเห็น