คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกก Part 5
Part 5
“เดี๋ยวเราไปแวะร้านทำผมกันก่อนนะครับ” ยูชอนเอ่ยอย่างดีใจที่คนข้างๆยอมมาด้วย เค้านึกไว้แล้วว่ามุนบินต้องช่วยเค้าได้ คุ้มจริงๆที่ยอมแลกกับการที่วันนี้เค้าต้องกลับบ้านช้าๆเพื่อให้หลานชายเอาคืนพี่ยุนเสร็จก่อน
“ทำไมต้องไปร้านทำผมด้วยหล่ะครับ ผมดูน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรอครับ” จุนซูเอ่ยถามอย่าง
หน้าเสีย แล้วก้อก้มลงสำรวจเสื้อผ้าตัวเอง
“ป่าวครับ เซียะออกจะน่ารัก แต่งานนี่มันเป็นงานใหญ่ ผมเลยอยากให้คุณและผมดูดีที่สุดไง
ครับ” ยูชอนเอ่ยอย่างหน้าเสีย เค้าไม่ได้หมายความยังงั้นที่เค้าจะพาเซียะไปทำผม เพราะความ
จริงวันนี้เค้ากะจะประกาศตัวแฟนของเค้า ดังนั้นต้องให้เซียะสวยที่สุดในงาน
“ออครับ” จุนซูเอ่ยรับ แล้วก้อเลิกสงสัยไป
พอถึงร้าน จุนซูที่เดินเข้าก้อต้องตกใจเมื่อพนักงานยืนต้อนรับเค้าอย่างพร้อมเพรียง
สงสัยมิคกี้จะเป็นลูกค้ารายใหญ่ จุนซูคิดในใจ แต่จุนซูก้อไม่ได้เอะใจอะไร
“เชิญทางนี้เลยครับ คุณยูชอน เลือกเสื้อผ้า และทรงผมไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้วค่ะ” พนักงานใน
ร้านพาจุนซูเข้าไปในห้องด้านในสุดที่ตกแตงอย่างสวยงามและเต็มไปด้วยอุปกรณ์เสริมความ
งามแทบจะเรียกได้ว่าครบวงจร
30 นาทีผ่านไป ก้อมีเสียงโวยวายดังมาจากห้องเซียะ ยูชอนที่รออยู่ข้างนอกจึงรีบเดินเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“ทำไมชุดของผมเป็นชุดราตรีล่ะครับ” จุนซูเอ่ยถามพนักงานทันทีที่เห็นชุดของตน
ยูชอนที่เดินเข้ามาก้อตกตะลึง นี่หรอเซียะของเค้า พอเซียะต่อผมยาวแล้วก้อดัดผมเป็นรอน
เล็กๆ ทำให้เซียะน่ารักราวกับนางฟ้า เซียะเมื่อเห็นยูชอนเดินเข้ามาก้อกำลังจะหันไปถามว่าเกิด
อะไรขึ้นกันแน่ แต่ก้อต้องตะลึงเมื่อยูชอนเดินเข้ามาในชุดสูทสีขาวดูสง่ามาก ราวกับเจ้าชายใน
นิยาย
โอ๊ย ทำไมใจเราเต้นแรงขนาดนี้เนี่ย เราก้อรับนะว่ามิคกี้เป็นคนน่าตาดีคนหนึ่ง แต่ทำไมพอเรา
เห็นเค้าใส่ชุดนี้เราถึงใจเต้นแรงขนาดนี้ หรือเราเริ่มชอบมิคกี้แล้ว จุนซูคิดในใจ
พอยูชอนเลิกตะลึงก้อเดินเอามาถามว่าเกิดอะไรคิด พอรู้เรื่องราวทั้งหมดจากพนักงาน จึงคิดว่า
เซียะคงยังไม่เห็นผมตัวเองไม่งั้นคงโวยวายไปนานแล้ว เค้าจึงหันไปถามเซียะต่อ
“อ้าวมุนบินไม่ได้บอกหรอครับ ว่างานนี้เป็นงานของคู่รัก”ยูชอนถามจุนซูอย่างงง
“ห๊ะ อะไรน๊ะ มุนบินบอกแค่เป็นงานคู่รัก แต่ไม่ได้บอกหนิว่าต้องใส่ชุดอย่างนี้ มิคกี้นายจะบ้า
หรอ จะให้ชั้นใส่ชุดราตรีแบบเนี่ยไปงาน” จุนซูโวยวายต่อทันที
“งั้นก้อไม่เป็นไรครับ คุณไม่ต้องไปหรอก ผมไม่อยากฝืนใจคุณ เดี๋ยวผมไปงานคนเดียวก้อได้” ยู
ชอนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ แล้วก้อทำท่าว่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยวก่อน ชั้นใส่ก้อได้ รอแปปนึงนะ” จุนซูเอ่ยแล้วก้อเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดอย่างจำยอม เพราะ
เค้าไม่อยากเห็นมิคกี้ทำหน้าเศร้าอย่างนั้น
“เสร็จแล้ว เป็นไงบ้างน่าเกลียดมั้ย ชั้นไม่เคยใส่ชุดผู้หญิงมาก่อนเลยนะ ไม่มั่นใจเลย” จุนซูที่
เดินออกมาก้อถามยูชอนทันที เพื่อให้มั่นใจ
ยูชอนก้อยืนอึ้งตั้งแต่พนักงานเปิดม่านออก เซียะที่อยู่ในชุดราตรีเปิดไหล่เข้ารูปสีครีมที่ยาวลาก
พื้นเดินตรงเข้ามาหาเค้าพร้อมกับหมุนให้เค้าดู ก้อเอ่ยเรียกอย่างสงสัย
“มิคกี้ เค้าเป็นไงบ้าง น่าเกลียดหรือเปล่า ทำไมยืนนิ่งเลยอ่ะ หรือว่าน่าเกลียด” จุนซูถามอย่าง
สงสัย
มองเค้าอย่างนี้ เค้าต้องมีอะไรแปลกๆแน่เลย จุนซูคิดในใจ จึงมองลงไปสำรวจชุดอีกที
ยูชอนทีได้สติก้อรีบตอบคำถาม เพราะเค้ากลัวเซียะจะเสียความมั่นใจ จนไม่อยากไปกับเค้า
“เซียะน่ารักมาก คืนนี้เซียะเป็นนางฟ้าให้ผมทั้งคืนเลยนะครับ ป่ะ เราไปงานกันเถอะ เดี๋ยวจะ
สาย” ยูชอนเอ่ยอย่างหลงใหลแล้วคว้ามือเซียะขึ้นมาคล้องแขนเค้าพร้อมกับเดินออกจากร้านไป
ขึ้นรถทามกลางความสนใจของคนบริเวณนั้น
“สงสัยคนนี้จะเป็นแฟนคุณยูชอนแน่นเลย เห็นคุณยูชอนเอาอกเอาใจ แถมยังเลือกชุดกับทรง
ผมให้ด้วยตัวเองอีกด้วย อิจฉาจังเลย” พนักงานคนหนึ่งพูดขึ้นหลังจากทั้งคู่เดินออกจากร้านไป
“แต่แฟนคุณยูชอนเค้าก้อสวยนะ เหมาะกันดีออก” พนักงานในร้านอีกคนก้อพูดต่อ
“ช่ายๆ ฉันก้อเห็นด้วย” พนักงานอีกคนเอ่ยอย่างสนับสนุน
.
.
.
“ยูชอน เค้าดูน่าเกลียดมั้ยอ่ะ ไม่มั่นใจเลย” จุนซูถามยูชอนอีกครั้ง
“เซียะครับ ตั้งแต่คุณขึ้นรถมา คุณถามคำถามนี้ เกือบสิบรอบแล้วนะครับ ผมบอกคุณแล้วไงว่าวันนี้คุณสวยมาก ผมว่าสวยที่สุดในงานเลยนะ เพราะฉะนั้นเชื่อผมนะครับ แล้วก้อเลิกถามได้แล้ว” ยูชอนเอ่ยอย่างระอา กับความไม่มั่นใจในตัวเองของเซียะ
“เออ ใช่ ผมขอบอกไว้เลยนะครับ ว่าพอถึงงานแล้วห้ามคุณเดินห่างผม แม้แต่ก้าวเดียว” ยูชอนที่เพิ่งนึกอะไรบ้างอย่างออกก้อเอ่ยสั่งเซียะทันที ทำให้เซียะไม่เข้าใจ
“ทำไมอ่ะ คิดว่าชั้นดูแลตัวเองไม่ได้หรอ ชั้นไม่ใช่เด็กแล้วนะ” จุนซูเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมก้อแค่ ... เออ ก้อผมหวงอ่ะ ผมรักคุณจริงๆนะเซียะ คุณยังไม่ต้องให้คำตอบผมตอนนี้ก้อได้ ว่าคุณคิดยังไงกับผม เพราะไม่ว่าจะนานแค่ไหนผมก้อจะรอคุณ แต่ยังไงวันนี้คุณต้องเป็นladyที่น่ารักของผมก่อนนะครับ คนสวย”ยูชอนเอ่ยอย่างจริงจัง แต่ก้อตบท้ายด้วยการพูดและทำตาเจ้าเล่ห์ใส่จุนซู ทำให้เซียหน้าแดงทันที
เซียะไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้ารับ แล้วมองออกไปข้างนอกพลางคิดบางอย่าง
จริงๆแล้วเค้าเองก้อคิดมาตลอดตั้งแต่คืนที่มุนบินมานอนบ้านเค้า เพราะอยู่ดีๆมุนบินก้อบอกว่ามิคชอบเค้า เค้าไม่เคยรู้มาก่อนทำให้รู้สึกตกใจมาก เพราะเค้าไม่รู้ว่าเค้ารู้สึกยังไงกับมิคกี้กันแน่ เมื่อก่อนเค้าเจอมิคทุกวัน เค้าก้อรู้สึกรำคาญเพราะมิคชอบมายุ่งโน้นคุยนี้กับเค้าตลอดเวลา แต่พอวันไหนมิคไม่มาเค้ากลับคอยชะเง้อมองหา ก้อเค้าคิดถึงแล้วก้ออยากเจออ่ะ แต่พอเค้าพูดอะไรที่ทำให้มิคเศร้าเค้าก้อรู้สึกผิด เค้าก้ออยากขอโทษและพยายามทำทุกอย่างให้คนตรงหน้าหายเศร้า ทั้งหมดนี้มันเรียกว่ารักหรือเปล่า (เออ มันแหละ ช่ายเลย นู๋โลมาเอ๋ย) แต่เอาเถอะ เดี๋ยวกลับบ้านแล้วค่อยปรึกษาพี่แจดีกว่า เพราะถ้าถามเจ๊ซินละก้อ เจ๊ต้องเชียร์มิคแน่ๆ คนนั้นหน่ะเชียร์ซะออกนอกหน้า จนบางครั้งพี่ฮันยังเอื่อมเลย เออ ว่าแต่พี่แจไปทำงานที่ไหน ไม่เห็นบอกเค้าเลยแล้วก้อไม่ยอมกลับบ้านด้วยสงสัยงานจะหนัก เดี๋ยวพรุ่งนี้ลองโทรหาดีกว่า แล้วจุนซูคิดอะไรเรื่อยเปื่อยต่อไปเรื่อยๆ จน
“ถึงแล้วครับ เจ้าหญิง”ยูชอนเอ่ยอย่างหยอกล้อเซียะ เซียก้อพยักหน้ารับแล้วก้อเปิดประตูลงจากรถทันที
เฮ้ย ตายแล้วนี่มันโรงแรมของพี่ซินนี่หว่า วันนี้พี่ซินบอกว่าที่โรงแรมมีงานใหญ่จะกลับดึก โอ้ยขออย่าให้เป็นงานเดียวกันเลย จุนซูคิดอย่างกังวล
“เซียะ แขนครับ” ยูชอนเอ่ยเรียกพร้อมกับยกแขนขึ้นค้างไว้สำหรับให้เซียะควง
“เออ คือ” เซียะอ้ำอึ้ง เพราะเค้าอายแล้วก้อกลัวคนอื่นจำเค้าได้ด้วย
ยูชอนเห็นดังนั้นจึงยกแขนเซียะเค้าขึ้นมาคล้องไว้ที่แขนเค้าแล้วก้อเดินเข้าโรงแรมไป เซียะเหลือบไปเห็นป้ายสีดำกำมะหยี่มีตัวอักษรสีทองแจ้งสถานที่จัดงานอยู่ตรงทางเข้าโรงแรม
งานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทชองกรุ๊ปและลีกรุ๊ป
เชิญชั้น 2
เออ ทำไมคราวนี้ไม่มีแจ้งห้องเหมือนทุกที่หล่ะ ก้อชั้นมันแบ่งหลายห้องนิ เจ๊ไม่น่าพลาดเรื่องแบบนี้นะ จุนซูคิดอย่างแปลกใจ
นั่นคุณยูชอนนิ แฟนสวยจัง น่าอิจฉาผู้หญิงจังเลย ผู้หญิงคนนึงพูดขึ้น
ดีใจจังที่เซียะควงเค้า 55555555555 ดีใจจัง ยูชอนเดินไปก้อยิ้มไป
โอ้ย ยูชอนทำอะไรเนี่ย เค้าอายคนอื่นจะแย่แล้วนะ จุนซูคิดแล้วก้อเดินก้มหน้าเข้าโรงแรมไป
“เซียะครับรอผมที่ lobby แปปนึงนะครับ อย่าไปไหนนะครับ ห้ามคุยกับคนแปลกหน้าด้วย ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน” มิคพูดพร้อมกับสั่งห้าม
“อืม” จุนซูเอ่ยรับ
มิคเห็นเราเป็นเด็กหรอเนี่ย สั่งอยู่ได้ เซียะคิดในใจ
แต่ก้อเหลือบไปเห็นฮันเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบจึงเรียกไว้
“พี่ฮัน พี่ฮัน” จุนซูเอ่ยเรียกฮัน
ฮันที่ได้ยินเสียงเหมือนใครเรียกจึงหันมาแต่เค้าไม่เห็นใครที่เค้ารู้จัก เค้าจึงหันหลังไปเพื่อเดินต่อ เพราะเค้าคิดว่าเค้าต้องหูฝาดแน่เลย แต่ก้อมีแรงดึงชายเสื้อเค้า เค้าจึงหันไปอีกครั้งก้อเจอสาวน้อยน่ารักคนนนึง
“ขอโทษนะครับ เรารู้จักกันด้วยหรอ........ เซียะหรอเนี่ย ทำไมแต่งตัวอย่างนี้อ่ะ แล้วมาทำอะไรที่นี่” ฮันที่งงอยู่ในตอนแรก แต่พอเค้ามองดีๆ นี่มันเซียะนิหว่า
“ก้อมุนบินเค้าให้ผมมางานเป็นเพื่อนมิคแทนเค้าอ่ะครับ แล้วพี่ฮันมาทำอะไรที่นี่” เซียะเอ่ย
“ออ ก้อวันนี้พี่เป้นคนติดต่อโรงแรมให้มิคมัน พี่ก้อเลยมาช่วยประสานงานให้ไง” ฮันอธิบาย
“เออ พี่ฮัน มิคยังไม่รู้ช่ายมั้ยครับว่า นี่เป็นโรงแรมของเจ๊” เซียะเอ่ยถามขึ้น
“ออ ยัง เพราะทุกอย่างพี่เป็นคนจัดการหมด แต่ซินรู้นะว่านี่เป็นงานของไอ้มิคมัน ซินยังลดราคาห้องให้พิเศษเลย” ฮันเอ่ยอย่างขำ เมื่อเค้านึกถึงหน้าที่รักตอนรู้ว่างานนี่เป็นของมิค ยังบอกจะให้ใช้ห้องฟรีๆเลย แต่เค้ารู้สึกเกรงใจเลยไม่ยอม ซินเลยคิดค่าห้องแค่ครึ่งเดียว
“แล้วนี่บอกซินยังว่ามากับไอ้มิคอ่ะ” ฮันเอ่ยถามขึ้น
“ยังเลยครับ บอกแค่จะไปธุระแล้วจะกลับดึกๆ ก้อไม่นึกว่ามิคจะมาจัดงานที่โรงแรมเจ๊หนิ” เซียะเอ่ยอย่างกลัว
“ช่างเถอะ เจ๊ไม่ว่าอะไรหรอ ขานั้นปลื้มไอ้มิคยังกะอะไรดี งั้นเดี๋ยวเจอกันข้างในงาน พี่ต้องไปก่อนแล้ว” ฮันเอ่ยลาแล้วเดินไป
ยูชอนที่เดินเข้ามาพอดีก้ออารมณ์เสีย เมื่อเค้าเห็นเซียะคุยกับใครก้อไม่รู้ เห็นหลังไวๆ แต่หลังแบบนี้มันคุ้นๆหว่ะ
(ไก่จ๋า สมองเสื่อมป่าวเนี่ย จำหลังพี่ตัวเองไม่ได้ หรือหึงมากจนขึ้นสมอง)
“คุยกับใครอ่ะเซียะ ผมบอกแล้วใช่มั้ยไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้า” ยูชอนที่เดินเข้ามาก้อถามเซียะอย่างอารมณ์เสีย
เซียะได้ยินก้อขำออกมา จำพี่ตัวเองไม่ได้หรอเนี่ย สงสารพี่ฮันจัง น้องไม่รัก
“ยังจะมาขำอีก ทำผิดนะรู้ตัวมั้ย” เมื่อยูชอนเห็นเซียะขำ ก้อยิ่งอารมณ์เสีย
“มิคจำไม่ได้จริงๆหรอ นั่นพี่ฮันไง มิคสายตาไม่ดีหรือป่าวเนี่ย” เซียะอธิบายแล้วก้อแหย่คนช่างหึงซะหน่อย
“อ้าวหรอ แหะ แหะ จำไม่ได้อ่ะ ไม่รู้แหละในงานห้ามคุยกับคนแปลกหน้าด้วย ผมหึง เราไปกันดีกว่า” ยูชอนพูดจบก้อคว้าแขนเซียะมาคล้องไว้อย่างเดิมแล้วก้อเอามือตัวเองวางไว้บนมือเซียะเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของสุดฤทธิ์ โดยไม่ได้ดูเลยว่าคนที่เดินด้วยหน้าแดงจนเป็นลูกตำลึงไปแล้วยูชอนก้อเดินไปที่ลิฟท์
แล้วทั้งสองก้อขึ้นลิฟท์ไปท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่จับจ้องอยู่
พอประตูลิฟท์เปิดออกความสงสัยในตอนแรกก้อกระจ่าง โฮ งานใหญ่ขนาดเหมาทั้งชั้นเลย ยูชอนไม่เห็นบอกเราเลย ออ ยูชอนไม่รู้แน่เลยว่าเนี่ยเป็นโรงแรมของเรา เฮ้ย งั้นเจ๊ก้อต้องอยู่ในงานนี่ด้วยล่ะสิ ทำไงดี ไม่ได้บอกเจ๊ด้วยว่าจะมางานกับมิค บอกแค่จะไปธุระ ทำไงดีๆ จุนซูคิด
แต่ขณะที่กำลังจะเดินเข้างาน
“ปาร์ค ยูชอน” เสียงหนึ่งได้เรียกยูชอนไว้ ยูชอนหันไปเห็นก้อตกใจ ทำไมโลกมันกลมจัง
TBC
ความคิดเห็น