คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกก Part 4
แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกก Part 4
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ป๋าอยู่ไหมครับ มุนบินเองนะครับ ผมขอเข้าไปนะครับ” มุนบินพูดจบก้อเปิดประตูเข้าไปทันที
“ว่าไง ไอ้ตัวแสบ เดี๋ยวนี้แกล้งป๋านะ ไม่รักป๋าแล้วหรอ” ยุนโฮที่เดินออกมาจากห้องน้ำก้อเอ่ยแซวเด็กน้อยแล้วก้อทำแก้มพองลม(น่ารักตายแหละ )
“โธ่ ป๋าก้อ เดี๋ยวนี้แหย่นิดแหย่หน่อยไม่ได้เลยนะครับ ที่ป๋ายังลืมสัญญากับผมเลย” มุนบินที่ตอนแรกเหมือนจะง้อป๋า พูดไปพูดมากลับงอนเสียเอง
“โอ้ อย่าโกรธเลยนะ สรุปว่าเราหายกันละกันนะครับ งั้นคืนนี้มานอนเป็นเพื่อนป๋านะครับ” ยุนโฮเอ่ยอย่างอ้อนกับลูกชาย
“ก้อได้ครับ แต่ผมขอไปบอกพี่โบแจก่อนนะครับ เดี๋ยวหาไม่เจอจะเป็นห่วงเอา เออ ช่ายป๋าเรียกพี่โบแจมาทำไมอ่ะครับ จะดุพี่เค้าหรอ อย่านะครับ เพราะมุนบินสั่งให้พี่เค้าทำเอง” มุนบินเอ่ยพร้อมกับแกะแขนผู้เป็นพ่ออย่างอ้อนๆ
“ห๊ะ อะไรหน่ะ มุนบิน พูดใหม่สิ ป๋าหูไม่ค่อยดีอ่ะ มุนบินไม่สบายหรือเปล่า อยู่ดีๆก้อญาติดีกับพี่เลี้ยงเป็นด้วยหรอ” ยุนโฮเอ่ยแซวเด็กน้อย ซึ่งเรียกสายตาไม่พอใจจากเด็กน้อยได้เป็นอย่างดี
“เปล่าสักหน่อย ผมไม่ชอบพี่เลี้ยงทุกคน พี่โบแจก้อด้วย” มุนบินเอ่ยอย่างร้อนตัว ป๋ารู้ทันได้ไงว่าเราเริ่มชอบพี่โบแจแล้วอ่ะ ไม่ได้ๆต้องเก๊กไว้เดี๋ยวเสียฟอร์มหมด
แจจุงที่เดินไปเดินมาอยู่นานว่าจะเข้าดีมั้ย พอเห็นมุนบินเดินทางนี้ก้อหลบ พอมุนบินเข้าไปในห้องนอนของยุนโฮ ก้อโล่งใจ 555555555+ ตรูมีเสื้อเกราะอย่างดีแล้วโว้ย จึงท้งเวลาสักครู่ เพื่อไม่ให้หมีสงสัยแล้วจึงเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตครับ” แจจุงเอ่ยขึ้น
“เชิญ” ยุนโฮเอ่ยอย่างเสียเข้ม
มาตอนมุนบินอยู่อย่างนี้เค้าก้ออดอ่ะดิ ต้องหาแผนใหม่ซะแล้วเรา คิดเร็วๆๆ อ่ะ ปิ๊ง รู้แล้ว เอาตามนี้ละกัน 55555+ สนุกแน่ๆ ยุนโฮคิด
5555 อย่าคิดว่าผมรู้ไม่ทันป๋านะ เราอยู่กันมาตั้งนานแล้ว รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว มุนบินคิด
พอได้ยินเช่นนั้นแจจุงก้อเปิดเข้ามา
“อุ้ย ขอโทษครับที่รบกวน เดี๋ยวผมจะมาใหม่นะครับ” แจจุงรีบขอโทษเพราะยุนโฮยังแต่งตัวไม่เสร็จ ใส่เพียงชุดคลุมอาบน้ำ ทำให้แจจุงหน้าแดงทันที
ไอ้หน้าหมีแกยังแต่งตัวไม่เสร็จแล้วอนุญาตให้เข้ามาได้ไง ไอ้ลามก แจจุงคิด (หมีมันยังไม่ได้คิดอะไรเลย แจแจคิดไปเองป่าวจ๊ะ)
พี่โบแจหน้าแดง แล้วน่ารักจังเลย มุนบินคิด
โบแจน่ารักจัง ขี้อายด้วย หน้าแดงเชียวแถมยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาอีก โอ้ย อยากจะคลั่ง ยุนโฮคิด
“ไม่เป็นไร รอเดี๋ยวฉันขอแต่งตัวแปปนึง” ยุนโฮพูดเสร็จก้อเดินกลับเข้าห้องน้ำไป
“คุณมุนบินครับ ดื่มนมก่อนนอนครับ” แจจุงพูดพลางยื่นแก้วนมให้มุนบิน
“ขอบคุณครับ” มุนบินกล่าวรับพลางยื่นมือไปรับแก้วนมแล้วก้อดื่มจนหมดอย่างรวดเร็วแล้วยื่นแก้วคืนให้แจจุง
เมื่อยุนโฮที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ก้อตกใจเพราะลูกชายจอมดื้อของเค้ายอมดื่มนมจนหมดแก้วโดยไม่อิดออด เมื่อก่อนการดื่มนมคือสงครามของพ่อลูกคู่นี้ เพราะต้องหลอกล้อสารพัดกว่าจะหมดแก้วบางครั้งต้องล่ออยู่เป็นชั่วโมง แต่บางวันก้อไม่หลงกล
“มุนบินกินนมหมดแล้วหรอครับ สวรรค์ตกนรกแตก เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงยอมดื่มได้ละครับ ไม่สบายหรือเปล่า” ยุนโฮเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“ป๋าแหละที่ไม่สบาย เค้าสบายดี เค้าอยากสูงเพราะถ้าหล่อแต่เตี้ยแถมยังลงพุงเหมือนป๋าก้อไม่มีสาวมามองพอดีดิ พี่โบแจเค้าบอกว่าต้องกินนมเยอะๆ จะได้สูงๆแล้วก้อแข็งแรงไง” มุนบินพูดพร้อมชี้ไปที่พุงของป๋ายุนทันที
เออ โบแจคนนี้เก่งแหะ ปราบมุนบินซะอยู่หมัดเลย ท่าทางพี่เลี้ยงคนนี้จะไม่ธรรมดาซะแล้ว แถมสวยถูกใจเค้าอีกด้วย ไม่น่าเป็นแค่พี่เลี้ยงเลย อยากให้เป็นอย่างอื่นจัง อิ อิ อิ ยุนโฮคิดไปก้อยิ้มไปอยู่คนเดียว
“เออ คุณยุนโฮเรียกผมมาพบไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” แจจุงเอ่ยถามอย่างนอบน้อม
“ออ ผมเห็นว่าการดูแลเด็กน้อยคนเดียว มันน้อยไปผมก้อเลยจะให้คุณทำอย่างอื่นด้วย” ยุนโฮเอ่ย
“ครับ แล้วจะให้ผมทำอะไรครับ” แจจุงเอ่ยรับแต่ในใจคิดว่า ไอ้หมีแกคิดว่าลูกแกเป็นเด็กดีหนักหรือไง ซนยังกับลิงแหนะ
“ดูแลผมด้วย งานก้อไม่มีไรมากหรอก เพราะส่วนใหญ่ผมบินไปบินมาไม่ค่อยอยู่บ้าน ถ้าผมอยู่ มาปลุกผมตอน 6 โมงเช้าเตรียมชุดไว้ให้ผมแล้วแต่โอกาส ส่วนตารางทำงานของผมเดี๋ยวผมจะให้หัวหน้าพ่อบ้านเอาไปให้ ออแต่ทุกชุดต้องเอากางเกงในสีแดงนะ ทานอาหารเช้าตอน 7.30ยืนส่งผมไปทำงาน ส่วนช่วงประมาณเที่ยงๆให้โทรไปถามผมว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ส่วนตอนเย็นผมจะทานข้าวเย็นตอนประมาณ 1 ทุ่มพร้อมกับมุนบิน ก่อนถึงเวลากินข้าวประมาณครึ่งชั่วโมงถ้าผมยังไม่ถึงบ้าน คุณต้องโทรตามและถามว่าจะกินข้าวหรือเปล่า พอตอนดึกๆก้อเอานมมาให้ผมแล้วส่งผมเข้านอนเป็นอันจบ หวังว่าคุณคงจะเข้าใจ” ยุนโฮที่เอ่ยจนจบก้อนั่งลงบนเตียง
“ไม่ได้ พี่โบแจเป็นพี่เลี้ยงของผม ต้องดูแลผมคนเดียว” มุนบินเอ่ยขึ้นทันทีแล้ววิ่งไปเกาะขาแจ
“ทำไมหล่ะครับ” ยุนโฮเอ่ยถามขึ้น
“ก้อพี่โบแจดูแลผมคนเดียวก้อหมดเวลแล้ว พี่โบแจไม่มีเวลาดูแลป๋าหรอก” มุนบินอธิบายเหตุผล
“งั้นป๋าก้อคงต้องหาคนอื่นมาดูแลแล้วหล่ะสิ เอาสาวใช้คนไหนดีหล่ะ” ยุนโฮเอ่ยพลางใช้ความคิด แต่จริงๆแล้วเค้าต้องการแหย่มุนบินเท่านั้น เพราะเค้ารู้อยู่เต็มอกว่ามุนบินต้องไม่ยอมให้สาวหน้าไหนมาดูแลเค้าแน่นอน
“แล้วคุณพ่อบ้านไปไหน ทุกที่เค้าทำหน้าที่นี้ไม่ใช่หรอ” มุนบินเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ คิดจะให้สาวๆมาดูแลหรอ ฝันไปเถอะป๋า ข้ามศพผมไปก่อนละกัน
“หัวหน้าพ่อบ้านเค้าขอไปเยี่ยมบ้านครับ ป๋าก้อเลยจะให้โบแจทำหน้าที่แทนเค้าชั่วคราวอ่ะ”ยุนโฮเอ่ยอธิบาย
“ไม่ได้ รอให้พ่อบ้านกลับมาก้อได้หนิ ไม่ให้สาวๆหน้าไหนมาดูแลป๋า รวมถึงพี่โบแจด้วย พี่โบแจเค้าเป็นพี่เลี้ยงผมนะป๋า ป๋าทำงี้ได้ไง ยังไงผมก้อไม่ยอม” มุนบินก้อโวยวายขึ้นอีกครั้ง
“งั้นเราคงต้องใช้วิธีเดิมตัดสินใช่มั้ยมุนบิน” ยุนโฮเอ่ยถามเด็กน้อยอย่างท้าทาย
“ถ้าป๋าไม่กลัวแพ้ก้อได้เลยครับ งั้นเราเริ่มกันเลยดีกว่า เพื่อไม่ให้เสียเวลา” มุนบินเอ่ยกลับอย่างไม่เกรงกลัว
ไอ้พ่อลูกคู่นี้มันเป็นอะไรกัน ตัดสินอะไร เค้าไม่ใช่สิ่งของนะโว้ย แจจุงคิด
“กติกาเดิมนะครับ ใครชนะ 2 ใน 3 เกมก่อนก้อเป็นผู้ชนะไป ผมให้ป๋าเลือกเกมก่อน” มุนบินเอ่ยทบทวนกติกาก่อนเริ่มเกม
“อ้าวโบแจ จะไปไหน” ยุนโฮเอ่ยถามเมื่อเห็นโบแจกำลังจะเดินออก
“ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนกันนะครับ” แจจุงเอ่ยอย่างเซ็งๆ จะให้ตรูอยู่ทำไม
“ไม่ได้ พี่โบแจต้องอยู่ก่อน เพราะพี่โบแจต้องเป็นพยาน ไม่ยังงั้น เดี๋ยวป๋าโกง อย่างนั้นผมก้อแย่สิ” มุนบินเอ่ยอย่างอ้อนๆกับแจ
“ก้อได้ครับ” แจจุงตอบตกลง
“เออช่ายป๋าเรายังไม่ได้ตกลงรางวัลกันเลย” มุนบินหันไปมองยุนด้วยสายตามุ่งมั่น
“เออช่าย งั้นเอางี้ถ้าป๋าชนะให้โบแจดูแลทั้งป๋าและมุนบิน แต่ถ้าป๋าแพ้ก้อให้โบแจดูแลป๋าเหมือนเดิม แล้วป๋าก้อจะดูแลตัวเองไม่หาคนอื่นมาดูแล ตกลงมั้ย” ยุนโฮเอ่ยถาม
มุนบินพยักหน้ารับ เพราะยังไงเค้าก้อไม่แพ้อยู่แล้ว
เฮ้ย ไงเอาตรูไปเป็นเครื่องเดิมพันเฉยเลย ชั้นไม่ใช่สิ่งของนะโว้ย แล้วไอ้พ่อลูกหมีก้อไม่ใช่เจ้าของตรูด้วย มีสิทธิ์อะไร เอาเค้าไปเดิมพัน แจจุงคิด
“เกมแรกเป็นการจับไม้สั้นไม้ยาวละกันนะ กติกามีอยู่ว่าถ้าใครได้ไม้สั้นคนนั้นชนะ ตกลงตามนี้นะครับ” ยุนโฮบอกกติกาแล้วก้อเริ่มเกมโดยมีไม้จิ้มฟันสองอันอยู่ในมือยุน ยุนหักทั้งสองอันให้ขนาดต่างกันแล้วโชว์ให้มุนบินดู แล้วก้อหันหลังเอาไม้วางไปที่มือของเค้าแล้วกำไว้โดยมีเพียงปลายไม้ที่ยื่นออกมาเล็กน้อย แล้วหันกลับมาพร้อมยื่นมือไปหน้ามุนบิน
“ป๋าให้นู๋เลือกก่อน” ยุนโฮพูดกับมุนบิน
“งั้น ผมเอาอันนี้” มุนบินพูดแล้วหยิบไม้อันนึงขึ้นมา
“งั้นของป๋าก้ออันนี่สิ” ยุนโฮก้อหยิบไม้อีกอันออก
เมื่อเอามาเทียบกันผลเป็นอันว่ายุนโฮได้ไม้สั้นกว่าทำให้ยุนโฮนำไปก่อน 1 แต้ม
แต่จะมีใครรู้ว่ายุนโฮขี้โกง เพราะจริงๆแล้วยุนโฮหักความยาวทั้งสองอันต่างกันเพียงเล็กน้อย แล้วพอมุนบินเลือกไปแล้วอันนึง ยุนโฮก้อใช้นิ้วนางกดไม้จิ้มฟันเอาไว้ พอยุนโฮดึงไม้ขึ้น มันก้อหักออกจากกัน แค่นี้ยังไงยุนโฮก้อชนะอยู่แล้ว
555555555+ โบแจจ๋า รอผมก่อนนะครับสุดสวย ยุนโฮคิดในใจ
“ป๋าขี้โกงหรือเปล่าเนี่ย” มุนบินถามอย่างข้องใจ เพราะเค้ารู้สึกว่าความยาวของไม้ต่างกับตอนแรก
“แพ้แล้วพานหรอ โบแจเป็นพยานอยู่นะ แถมป๋าให้มุนบินเลือกก่อนด้วยนะ ป๋าจะโกงได้ไง” ยุนโฮเอ่ยอย่างบริสุทธิ์ใจ
คิดว่าชั้นรู้ไม่ทันหรอ ไอ้หน้าหมี แกโกงลูกตัวเองเห็นๆ ไอ้หมีเล่นสกปรก แจจุงก้อได้คิดเพราะทำอะไรไม่ได้ ก้อมันไม่มีหลักฐานนิ
“งั้นเกมสอง ผมเลือกเกม เป่า ยิ้ง ชุบ นะป๋า” มุนบินพูดอย่างอารมณ์ดี เพราะเล่นเกมนี้กันทีไร ผมชนะทุกที่ ก้อป๋าชอบคลายมืออกก่อนเป่าทุกที่ ผมเลยรู้หมดว่าป๋าจะออกอะไร
“งั้นเริ่มเลยนะครับ” ยุนโฮเอ่ยอย่างอารมณ์ดี เพราะเค้าคิดแผนรับมือไว้แล้ว
ยันยิงเย้า ปักกะเป้า ยิงชุบ ทั้งคู่ออกค้อน
เป็นไปไม่ได้ ทุกที่เค้าชนะนิ ออ ป๋าเล่นใช้มือซ้ายชุบ เราเลยดูไม่ออกยาก แสบมากนะป๋า
เป่ายิ้งชุบ คนหนึ่งออกกระดาษ ส่วนอีกคนออกค้อน
ผลปรากฏว่ายุนโฮเป็นฝ่ายชนะไป มุนบินเป็นตกใจมาก เพราะป๋าเปลี่ยนมือชุบไม่งั้นเค้าชนะไปแล้ว ทำไงดีเนี่ย ไม่อยากให้พี่โบแจกับป๋าเลยอ่ะ แต่ช่างเถอะให้พี่โบแจดูป๋าก้อยังดีกว่าให้คนอื่นดูแลแหละ
“มุนบินแพ้แล้วนะครับ” ยุนโฮเอ่ยเหมือนตอกย้ำ
“รู้แล้ว แพ้ก้อแพ้ดิ ลูกผู้ชายกล้าทำก้อต้องกล้ารับ แต่ป๋าห้ามแตะต้องหรือทำอะไรพี่โบแจนะ ถ้าผมเห็นป๋าเสร็จผมแน่” มุนบินเอ่ยเพื่อขู่ป๋า
ขอบใจมุนบิน ป๋าเห็นทางสว่างแล้วลูก ถ้าลูกไม่เห็นก้อไม่เป็นไรช่ายมั้ย 5555+ ยุนโฮคิดไปยิ้มไปอย่างกับคนบ้า
ไอ้หนูเอ้ย ขอบใจนะที่ช่วย แต่เนี่ยมันโพรงให้กระรอก เอ้ยไม่ใช่ เนี่ยมันชี้ถ้ำให้หมีชัดๆเลย ชั้นจะตายมั้ยเนี่ยต้องดูแลไอ้หน้าหมีหื่นเนี่ย แล้วดูมันทำหน้า โอ้ย แจอยากตาย แจจุงคิด
“คร้าบบบบบ ลูกรัก” ยุนโฮเอ่ยอย่างดีใจ
“หมดเรื่องแล้ว งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับคุณหนู” แจจุงเอ่ยขออนุญาตแล้วขณะที่กำลังจะเดินออกไป
“เออ พี่โบแจครับ คืนนี้ผมนอนห้องนี้นะครับ” มุนบินเอ่ยบอกแจจุง
“ครับ ฝันดีนะครับ” แจจุงรับคำแล้วเดินมาหอมแก้มเด็กน้อยอย่างที่ตนทำทุกคืน
โอ้ย อิจฉาลูกตัวเองโว้ย ยุนโฮคิดแล้วก้ออารมณ์เสีย
“ครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ” มุนบินเอ่ยอย่างเสียงใส เรียกรอยยิ้มแสนสวยจากพี่เลี้ยงได้อย่างดี
พอแจจุงปิดประตูห้องยุนโฮลง แจจุงก้อทำหน้าเซ็งทันที
โอ้ย เกมปัญญาอ่อนโครตๆ เล่นกันได้ไง ตัดสินด้วยจับไม้สั้นไม้ยาว แล้วก้อเป่า ยิ้ง ชุบ ไอ้หน้าหมีแกเล่นกันลูกอย่างนี้บ่อยๆ ระวังลูกจะเป็นปัญญาอ่อนเอานะ แต่ก้อไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมมุนบินถึงไม่มีเหตุผล ก้อพ่อไม่เคยใช้เหตุผลด้วยนิ มีแต่ชนะกับแพ้ ไอ้หมีมันเลี้ยงลูกแบบไหนของมันเนี่ย ตรูงง แจจุงคิดแล้วก้อเดินเข้าห้องตัวเองไป
“ไป่ เรานอนกันดีกว่านะครับ เออ ทำไมวันนี้ป๋าไม่เห็นเจ้ามิคมันเลยหล่ะ” ยุนโฮชวนมุนบินมานอนพร้อมกัน แต่ก้อถามบางอย่างจากมุนบินเพราะเค้าสงสัยมานานแล้วมาไอ้น้องชายของเค้ามันหายไปไหน
“ออ ไปงานเลี้ยงของบริษัทกับพี่จุนซูครับ” มุนบินเอ่ยอย่างมีความสุข
“เห้ย เป็นไปได้ไง ฝีมือหนูช่ายมั้ยเนี่ย” ยุนโฮถามอย่างรู้ทันที
“แหะ แหะ แหะ นอนกันเถอะครับ ผมง่วงจะแย่แล้ว” มุนบินหัวเราะ แล้วก้อรีบซุกตัวนอนทันที
ลูกชั้นแสบจริงๆ อยากเป็นกามเทพก้อไม่บอก ยุนโฮคิดแล้วก้อซุกตัวไปข้างๆมุนบินแล้วก้อหลับไป
ณ โรงเรียน
“คุณยูชอน ขอโทษนะครับที่มาช้า รอนานมั้ยครับ” จุนซูเอ่ยถามพลางหอบ เพราะเค้าคุยกับผู้ปกครองของนักเรียนจนเพลินเลยลืมเวลานัดเลยต้องรีบวิ่งมา
“ไม่นานหรอกคับ แต่ทำไมคุณไม่เรียกผมว่ามิคกี้หล่ะ นู๋เซียะ”ยูชอนเอ่ยถามพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนไปให้
“เออ เรารีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวจะสาย” จุนซูหน้าแดงขึ้นจึงรีบเอ่ยเปลี่ยนเรื่องทันที
“คับ” ยูชอนเอ่ยรับ พร้อมกับขึ้นรถไป
TBC
ความคิดเห็น