ยิ่งเจอก้อยิ่งรัก เพราะคนๆนั้นคือเธอ Intro

ลำดับตอนที่ #4 : ยิ่งเจอก้อยิ่งรัก เพราะคนๆนั้นคือเธอ END

Part 3

 

 

"อ้าว แจไปไหนมาครับ พี่เป็นห่วงแทบแย่" ยุนโฮเอ่ย

 

พี่ยุนเป็นห่วงผมจริงๆหรอครับ แจจุงคิด

 

"ไปเดินเล่นครับ ไม่ต้องห่วง" แจจุงเอ่ย

 

"แล้วทำไมใส่เสื้อบางแบบนี้หล่ะ เอานี้ไปใส่ทับไป" ยุนโฮเอ่ยพร้อมกับยื่นเสื้อของตนให้แจ

 

พี่ยุนเลิกทำดีกับผมเถอะ ผมนึกว่าเราใจตรงกัน แต่ไม่ใช่เลย ตลอดมาพี่เห็นผมเป็นแค่น้องชายใช่มั้ยครับ แจจุงคิด

 

"แจจุงเป็นอะไรหรือเปล่า พี่ว่าเรานอนพักอีกหน่อยดีกว่านะ เดี๋ยวถึงเวลาอาหารแล้วพี่จะมาเรียก" ยุนโฮเอ่ย

 

"ครับ พี่ยุน เย็นผมไม่ทานข้าวนะครับ ผมอยากพักผ่อน" แจจุงเอ่ยพร้อมกับคลุมโปง เพราะรู้สึกว่าตนกำลังจะร้องไห้

 

"ทำไมอ่ะ ไม่สบายมากหรือเปล่าให้พี่ ดูหน่อย" ยุนโฮเอ่ยพร้อมกับดึงผ้าห่มลง

 

แต่ดึงเท่าไรก้อดึงไม่ออก

 

แล้วยุนโฮก้อรู้สึกถึงแรงสั่นของแจจุง

 

"แจจุงเป็นอะไร นายร้องไห้ทำไม บอกพี่สิ" ยุนโอเอ่ยอย่างร้อนรน

 

"...."

 

"แจจุงเปิดผ้าสิ นายเป็นอะไร" ยุนโฮเอ่ยพร้อมกับกระชากผ้าออก

 

"แจจุงร้องไห้ ทำไม บอกพี่ได้มั้ยคนดี" ยุนโฮเอ่ยถามอย่างอ่อนโยนพร้อมกับดึงแจจุงมากอดไว้แน่

 

"อย่าทำแบบนี้เลย ถ้าพี่รักเซียะ พี่ก้อเลิกให้ความหวังผมเถอะเลิกทำดีกับผมด้วย เพราะมันทำให้ผมเจ็บ" แจจุงผลักยุนโฮออกพร้อมตวาดออกมาดังลั่นห้อง

 

"แจจุง นายพูดอะไร พี่ไม่เข้าใจ" ยุนโฮกำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

"ก้อพี่โทรหาเซียะทุกคืนจริงมั้ย" แจจุงเอ่ยถาม

 

"จริง พี่เป็นคนโทรหาเซียะเอง" ยุนโฮเอ่ยรับ

 

"นั่นแหละ ถ้าพี่ชอบเซียะ พี่ก้อเลิกทำดีกับผมได้แล้ว มันทำให้ผมคิดมากรู้มั้ย" แจจุงเอ่ยพร้อมกับสะอื้น

 

"แจจุง ฟังพี่นะ" ยุนโฮพยายามจะอธิบาย

 

"ไม่ ผมไม่ฟัง แค่นี้ผมก้อเจ็บพอแล้ว พี่ได้ยินมั้ยว่าผมเจ็บ เพราะผมรักพี่ รักแบบที่ไม่ใช่พี่รักผม" แจจุงเอ่ย

 

นี่แจใจตรงกันเราหรอเนี่ย ยุนโฮคิด

 

"แจ ฟังพี่นะ พี่ไ...." ยุนโฮกำลังจะเอ่ยแก้ความเข้าใจผิด

 

"ไม่ ผมบอกพี่ไงว่าผมจะไม่ฟังอะไรจากพี่ทั้งนั้น" แจจุงพูดจบก้อวิ่งออกจากห้องไป โดยลืมว่าตนอยู่บนเรือไม่สามารถหนีไปที่อื่นได้

 

"แจจุง ฟังพี่ก่อน" ยุนโฮวิ่งตามออกมาแกจะปรับความเข้าใจกัน

 

แจจุงวิ่งมาจนถึงดาดฟ้าเรือ ยุนโฮวิ่งตามมาทันแล้วคว้าแขนแจจุงไว้

 

"แจจุง นายจะฟังพี่ พี่โทรหาเซียะจริง" ยุนโฮเอ่ย

 

"ไม่ ผมไม่ฟัง พี่บ้า พี่ยุนใจร้าย" แจจุงก้อโวยวายขึ้น

 

"ไอ้ยุน แกปล่อย แจลงมาก่อนใจเย็นๆ" ชางมินกับที่เหลือเดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

 

"พวกมึงกลับลงไปเดี๋ยวนี้เลย ชั้นจะเคลียกับแจจุงเอง ลงไป" ยุนโฮเอ่ยลั่น

 

"นายก้อปล่อยแจจุงก่อนสิ เห็นมั้ยแจจุงร้องไห้ใหญ่แล้ว" ชางมินเอ่ยขึ้น

 

"ถ้าพวกแกไม่ลงชั้นก้อไม่ปล่อย ลงไปเดี๋ยวนี้" ยุนโฮเอ่ยเสียงแข็ง

 

"ก้อได้ พวกชั้นไปแล้ว คุยกันดีๆนะ" ชางมินเอ่ยพร้อมกับดันหลังให้ทุกคนลงไป

 

"แจจุง พี่โทรหาเซียะ ก้อเพราะแจนะ" ยุนโฮเอ่ย

 

"ไม่ฟัง ไม่ฟัง ห๊ะ อะไรนะ" แจจุงที่เอามือปิดหูแล้วก้อโวยวายก้อหยุดลง เพราะตกใจ

 

"พี่ชอบนาย แต่พี่ไม่รู้ว่าพี่จะทำไงดี พี่ไม่รู้ว่านายมีแฟนมั้ย พี่ไม่รู้ว่านายคิดยังไง เพระาฉะนั้นพี่ก้อเลยโทรไปปรึกษาเซียะ" ยุนโฮเอ่ย

 

"ผมขอโทษครับ" แจจุงเอ่ยขอโทษ เพราะเค้าฟังไม่ดีแล้วก้อเอาเรื่องมาปะติปะต่อเอาเอง

 

"ไม่เป็นไร ดีสิอีก พี่จะได้รู้ไงว่านายรักพี่" ยุนโฮเอ่ย

 

"พี่ยุนอ่ะ" แจจุงเขินอายบิดไปบิดมาพร้อมกับทุบอกยุน

 

"แจครับ เป็นแฟนพี่นะ" ยุนโฮเอ่ย

 

"เอ่อ... แต่พ่อแม่จะรับได้หรอครับ" แจจุงเอ่ยถาม

 

"ทำไมหล่ะ พ่อแม่รู้ตั้งนานแล้ว โธ่เด็กน้อยไม่ต้องห่วงไปหรอก" ยุนโฮหัวเราะในความคิดมากของที่รักของเค้า

 

"แจ พี่ขออะไรอย่างนะ" ยุนโฮเอ่ยอย่างจริงจัง

 

"ครับ"แจจุงตั้งใจฟัง

 

"ต่อไปนี้นายมีอะไรนายต้องบอกพี่นะ อย่าคิดมาก อย่าคิดไปเองอีก เข้าใจมั้ย" ยุนโฮเอ่ย

 

"รับทราบเข้าค่ะ " แจจุงเอ่ย

 

"ดีมาก ฟ๊อดดดดดดดดดด" ยุนโฮหอมแก้มแจจุง

 

"อ๊ะ" แจจุงตกใจ เพราะตั้งตัวไม่ทัน

 

"เดี๋ยวก้อชิน" ยุนโฮเอ่ยขึ้น

 

"พี่ยุนบ้า" แจจุงเขินอายบิดไปมา

 

"พี่ว่าเราลงไปข้างล่างดีกว่านะ ที่เหลือคงเป็นห่วงแย่" ยุนโฮเอ่ยขึ้นเมื่อคิดได้ว่า เมื่อกี้เค้าคงโมโหเกินไปต้องไปขอโทษชางมินสักหน่อยแล้ว

 

"ครับ" แจจุงเดินจับมือลงไปพร้อมกับยุนโฮ

 

"เป็นไง ดีกันแล้วใช่มั้ย" ชางมินเอ่ยถามขึ้น

 

"เอ่อ เมื่อกี้ขอโทษด้วยนะโว้ย ไม่ได้ตั้งใจวะ" ยุนโฮเอ่ย

 

"ไม่เป็นไรดีกัน ก้อดีแล้ว ลุ้นอยู่ตั้งนาน" ชางมินเอ่ย

 

"ลุ้นไรวะ" ยุนโฮถาม

 

"คือผมก้อโทรไปปรึกษาชางมินเหมือนกัน" แจจุงเอ่ยขึ้น

 

"ตอนนี้แกเมะแล้ว ห้ามตีท้ายครัวกูนะโว้ย" ยุนโอเอ่ยขึ้น

 

"ไอ้บ้า คิดได้นะแก" ชางมินเอ่ย

 

"ขอโทษนะแจ ที่ทำให้เข้าใจผิด" เซียะเอ่ยขอโทษอย่างเศร้าๆ

 

"เนี่ยตั้งแต่แกสองคนทะเลาะกัน เซียะก้อร้องไห้แล้วร้องไห้อีก บอกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ" ชางมินเอ่ย

 

"เซียะ คิดมาก เราตั้งหากที่ต้องขอบคุณ ไม่งั้นเราคงไม่ได้เป็นแฟนพี่ยุนหรอก พี่ยุนเอาแต่นิ่งไปยอมบอกอะไรเลย" แจจุงเอ่ยพร้อมดึงเซียะขึ้นกอด

 

"เห็นมั้ยผมบอกแล้ว ว่าคุณคิดมากๆเกินไป" ชางมินเอ่ยพร้อมกับดึงเซียะมากอดปลอบ

 

"เอ่อ ช่าย ชั้นจะบอกว่าชั้นคบกับแจจุง แล้ว ต่อไปนี้ ห้ามเมะทุกคนเข้ากันแจจุง" ยุนโฮประกาศกร้า

 

"พี่ยุนจะบ้าหรอก" แจจุงเอ่ยขึ้น

 

"ทำไมอ่ะ แล้วคิบอม ซีวอน เซียะ ดงแฮ แล้วยังชางมินอีก ทำไงอ่ะ" แจจุงเอ่ยถาม

 

"พวกนี้ยกเว้นก้อได้ ชั้นหมายถึงคนที่ชั้นไม่รู้จักอ่ะ ห้าม!!!!! ใครเห็นต้องมาบอกชั้นด้วย เข้าใจมั้ย" ยุนโฮเอ่ย

 

เฮ้อ อาการหวงแฟนกำเริบแล้ว คิบอมและชางมินคิด

 

"เข้าใจมั้ย" ยุนโฮเอ่ยย้ำ

 

"ครับ คุณเพื่อนบังเกิดเกล้า" ชางมินและคิบอมขานรับ

 

"ดีมาก งั้นเราไปฉลองกันดีกว่านะครับ แจ" ยุนโฮเอ่ยพร้อมกับเดินโอบเอวแจออกไป

 

เซียะหันไปถามชางมินอย่างขอความหมาย

 

"ไม่ต้องห่วงหลอกเซียะ แค่โรคขึ้หึงขอมันกำเริบเท่านั้นแหละ" ชางมินเอ่ย

 

บ้าแน่ไอ้โบแจ ถ้าพี่ยุนรู้ว่านายอยู่ที่โรงเรียนป๊อบแค่ไหน นายตายแน่ เซียะคิด

 

"ไปเซียะ ไปหาอะไรทานกันเถอะ" ชางมินเดินไปกับเซียะแล้วก้อทงแฮ

 

ณ คฤหาสน์ตระกูลชอง

 

"ชางมิน ชั้นขอคุยด้วยหน่อย" ซีวอนเอ่ย

 

"คงไม่ได้หรอกครับ ถ้าผมไปแล้วใครจะดูแลเซียะแทนผมละครับ" ชางมินเอ่ย

 

"ชางมิน พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำอีกแล้ว จริงๆ เชื่อพี่เถอะ" ซีวอนเอ่ย

 

"แล้วเดี๋ยวพี่ก้อกลับไปเป็นเหมือนเดิม พี่ลองทำตัวดีๆให้ผมเห็นก่อน แล้วผมจะไปหาพี่เอง" ชางมินเอ่ย

 

"จริงนะ ได้ๆ เพื่อนายพี่ทำได้ เพราะตอนนี้พี่รู้แล้วว่านายมีค่าสำหรับพี่" ซีวอนเอ่ย

 

"ครับ แล้วผมจะรอด้วย" ชางมินเอ่ยรับ

 

"งั้นพี่ไปละ แล้วนายจะได้เห็นชางมิน" ซีวอนเอ่ยก่อนโบกมือลาทุกคน

 

หลังจากเซียะและทงแฮกลับไปแล้ว

 

"ชางมินนายใจร้ายมาก ไม่เปิดโอกาสให้เพื่อนเลย" คิบอมบ่น

 

"โทษชั้นไม่ได้วะ เกียรติศัพท์ของนายเลื่องลือไปถึงเทตันหนิ เซียะเค้าก้อเลยเป็นแบบนี้" ชางมินเอ่ย

 

แต่จริงๆแล้ว เค้าเป้นคนบอกเซียะเอง เพราะเค้ารู้นิสัยเพื่อนของเค้าดี

 

"แต่คนนี้ชั้นจริงจังนะโว้ย" คิบอมเอ่ยขึ้น

 

"เอ่อ ตรูจะพยายามเชื่อ ไว้เจอกันคราวหน้าเดี๋ยวชั้นช่วยละกัน" ชางมินเอ่ย

 

"เอ่อ ห้ามกลับคำนะโว้ย เพราะไงชั้นมั่นใจว่าเราจะได้เจอกันอีก ทงแฮ" คิบอมเอ่ย

 

"พวกแก กลับบ้านไปได้แล้ว เกะกะวะ ตรูจะจู้จี้กับแฟน" ยุนโฮเอ่ยไล่

 

"พี่ยุนอ่ะ ไปไล่เค้าแบบนั้นได้ยังไง" แจจุงทักขึ้น

 

"ไม่เป็นไรหรอกแจจุง งั้นเรากลับก่อนนะ แล้วเจอกันเปิดเทอมนะแจ" ชางมินเอ่ยแล้วก้อกลับไปพร้อมคิบอม

 

"แจจุงครับ ตัวเกะกะ ก้อกลับไปหมดแล้ว เราจะได้สวีทกันต่อสักที" ยุนโฮเอ่ยพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้แจ

 

"พี่ยุนบ้า" แจจุงเขินวิ่งหนีไป

 

แล้วยุนโฮก้อวิ่งตามแจจุงไป

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

“พี่ขอเข้าไปหน่อยนะครับ” ยุนโฮเอ่ย

 

“ไม่เอาอ่ะ ผมรู้นะว่าพี่ยุนเข้ามาทำไมหน่ะ” แจจุงเอ่ย

 

“แล้วพี่จะเข้ามาทำไมหรอ” ยุนโฮเอ่ยถามด้วยเสียงเจ้าเล่ห์

 

“ก้อ...ก้อ พี่ยุนบ้า เค้าไม่พูดด้วยแล้ว” แจจุงเอ่ยงอนๆ

 

“โอ้ พี่ขอโทษ พี่ไม่แกล้งเราแล้วก้อได้ แต่แจจุงต้องสัญญานะว่าจะมีพี่คนเดียว” ยุนโฮเอ่ยที่หน้าประตู

 

“ครับผมสัญญา” แจจุงเอ่ยพร้อมกับเปิดประตูออกมาแล้วก้อกอดยุนโฮไว้

 

“พี่รักนายนะ รักมากด้วย” ยุนโฮเอ่ย

 

“ผมก้อรักพี่ครับ” แจจุงเอ่ย

 

“พี่ขอจูบได้มั้ย” ยุนโฮเอ่ยถามตรงๆ

 

แจจุงลังเลอยู่นานแต่ก้อพยักหน้าตกลงด้วยใบหน้าแดงก่ำ

 

เมื่อยุนโฮเห็นว่าแจจุงยอม ยุนโฮก้อประกบปากแจจุงทันที แล้วก้อส่งลิ้นร้อนชื้นเข้าสำรวจในโพรงปาก จนทำแจจุงขาดอากาศหายใจ แจจุงที่จวนจะขาดอากศหายใจก้อทุบอกยุนโฮอย่างแรงเพื่อบอกว่าตนจะไม่ไหวแล้ว

 

“อ๊ะ พี่ขอโทษ” ยุนโฮเอ่ยทันที เพราะพอเค้าปล่อยแจจุง แจจุงก้อทรุดลงไปกองกับพื้น

 

“พี่ยุนช่วยผมด้วย ผมไม่ไหวแล้ว” แจจุงเรียกยุนโฮอย่างทรมาณ

 

“เอ่อ งั้นเข้าไปในห้องแจนะครับ” ยุนโฮเอ่ยพร้อมกับอุ้มแจแล้วพาเข้าห้องไป

 

หลังจากยุนโฮพาแจเข้ามาในห้อง ยุนโฮก้อวางแจลงบนเตียงแล้วก้อคร่อมร่างของแจจุงไว้

 

“อ๊ะ พี่ยุน” แจจุงเหมือนได้สติเรือนร่าง แต่สติก้อไม่สามารถสู้กับอารมณที่ครุ่กกรุ่น อยู่ได้

 

“รอ เดี๋ยวนะครับ พี่ขอหาของก่อน” ยุนโฮพูดพร้อมกับมองหาขวดโลชั่น เพื่อเพิ่มการหล่อลื่น เพราะเค้าไม่อยากให้แจจุงมีครั้งแรกที่เจ็บจนเกินไป

 

หลังจากยุนโฮหาของที่ต้องการได้แล้วยุนโฮก้อปลดเสื้อผ้าของแจจุงออก เมื่อแจจุงเหลือเพียงกายเปล่าก้อทำให้ยุนโฮไม่สามารถควบคุมตัวเองต่อไปได้อีกแล้ว เพราะร่างกายของแจจุงช่างสวยเหลือเกิน สวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก

 

ยุนโฮประกบปากพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างขยี้ยอดอก เพื่อกระตุ้นแจจุง

 

“อ๊ะ อือ อื้ม อื้อ” แจจุงครางในลำคอ

 

สักพักยุนโฮก้อใช้นิ้วไล้ไปตามร่างกายของแจจุง แล้วก้อไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงแกนกายแล้วยุนโฮก้อครอบครองแกนกายพร้อมกับรูดขึ้นลงอย่างเมามัน

 

“อ๊ะ พี่ยุน ช้าหน่อยครับ ผม ..จะ ไม่...ไหวแล้ว อ๊ะ” แจจุงเอ่ยอย่างยากลำบาก เอ่ยยังไม่ทันจบก้อปลดปล่อยออกมา

 

“แจจุงนายไม่เคยช่วยตัวเองเลยช่ายมั้ย” ยุนโฮเอ่ยถามขึ้น

 

“บ้าพี่ยุนอ่ะถามอะไรก้อไม่รู้ ก้อไม่เคยนะสิ” แจจุงตอบอย่งเคอะเขินมาก

 

“งั้นเราต่อกันเลย นายจะได้รู้ว่าความสุขจริงๆอยู่ที่ไหน” ยุนโฮเอ่ยขึ้น

 

ยุนโฮเริ่มเล้าโลมแจจุงอีกครั้งให้แกนกายของแจจุงเริ่มแข็งขึ้น เมื่อเห็นว่าแจจุงเริ่มมีอารมณ์ ยุนโฮก้อหยิบโลชั่นมาชโลมทั่วนิ้วและแกนกายของตน

 

“อ๊ะ พี่ยุนอะไรอ่ะ เย็นๆ” แจจุงเอ่ยถามเมื่อยุนโฮใช้นิ้วที่มีครีมป้ายไปที่ช่องทางด้านหลัง

 

“เอาน่า มันเป็น สิ่งดีสำหรับนายหล่ะกัน” ยุนโฮเอ่ยพร้อมกับเอานิ้วแตะที่ปากทางเข้า

 

“อ๊ะ เจ็บ พี่ยุนเอาออกเถอะ ไม่ไหวแล้วครับ” แจจุงเอ่ยขึ้น

 

“ทนหน่อยนะ เดี๋ยวก้อหายเจ็บแล้ว” ยุนโฮใช้นิ้วพยายามวนหาจุดเพื่อช่วยให้แจจุงรู้สึกดีขึ้น

 

“อ๊าาาาาา พี่ยุน... อย่า ..อ๊ะ ..ตรงนั้น....มัน ...อ้ะ ..เสียวอ่ะ” แจจุงเอ่ย

 

“ดีแล้ว นายก้อมีความสุขไม่ใช่หรอ” ยุนโฮเอ่ยถาม

 

แจจุงได้แต่พยักหน้า แล้วก้อครางต่อไป

 

เมื่อยุนโฮเห็นว่าอาการเกร็งของแจจุงหมดลง เค้าก้อเริ่มเปลี่ยนเป็นใช้แกนกายแทน

 

“อ๊ะ พี่ยุน มันร้อนอ่ะ” แจจุงเอ่ยร้องขึ้นเมื่อนิ้วถูกแทนที่ด้วยแกนกาย

 

“ แป๊บ แจเชื่อพี่แล้วนายจะมีความสุข” ยุนโฮเอ่ย

 

แจจุงพยักหน้ารับรู้

 

“งั้นพี่ขยับต่อละนะ” ยุนโฮพูดแล้วก้อขยับต่อทันที

 

“อ๊ะ อ้ะ อือือ อ้า อืม อ๊าาาาาาาาาาา”  แจจุงคางหนักมากแล้วสักพักก้อปลดปล่อยออกมา

 

แล้วอีกไม่นานยุนโฮก้อปล่อยออกมาในตัวของแจจุง

 

“แจจุง ตอนนี้นายเป็นของพี่ เต็มตัวแล้วนะ เพราะฉะนั้น อย่าหวังจะไปจากพี่อีกเลย ฝันดีนะครับเจ้าหญิงน้อยของพี่” ยุนโฮเอ่ยกับแจจุง แต่พอหันก้อเจอแจจุงหลับไปแล้วจึงก้มลงจูบหน้าผากแล้วก้อกอดแจจุงไว้แล้วก้อหลับไป

 

ผมเป็นคนที่โชคดีที่สุด ที่ได้เจอแจจุง ผมจะรักเธอตลอดไป ผมสัญญา

ชอง ยุนโฮ

 

END