คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกกPart 3
แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกกPart 3
สองชั่วโมงผ่านไป
ยูชอนเดินลงมาจากห้องทำงานของยุนโฮอย่างเหน็ดเหนื่อย
“คุณยูชอนเชิญทานข้าวครับ” แจจุงเรียกยูชอนที่กำลังเดินลงมาจากบันได
“โห่ ฝีมือแจจุงหมดนี่เลยหรอ น่ากินทุกอย่างเลย โดยเฉพาะ แกงกิมจิเนี่ยของโปรดของพี่ยุนเลยโห่ อร่อยสุดยอดเลย เดี๋ยวพี่ยุนกลับมาต้องให้ชิมซะหน่อยแล้ว” ยูชอนเอ่ยอย่างชอบใจพลางชิมจานโน้นจานนี่แต่ไม่ได้เห็นสีหน้าหลานชายเลย
โอ้ย เค้าทำอะไรอยู่เนี่ย เค้าจะการพี่เลี้ยงของเค้าไม่ใช่หรอ แล้วเมื่อกี้เค้าทำอะไรลงไปอยู่ดีๆเค้าก้อเชื่อฟังพี่โบแจได้ไง หรือพี่โบแจเป็นแม่มด ต้องใช่แน่ๆเลย โห่ เสียฟอร์มหมดเลยเรา มุนบินคิดในใจ
“อร่อยมั้ยครับมุนบิน” ยูชอนเอ่ยถามเมื่อเห็นหลานชายของตนเงียบอย่างผิดปกติ
“ก้องั้นๆแหละครับ” มุนบินตอบด้วยสีหน้าเฉยเมย แต่ผลสุดท้ายมุนบินก้อกินข้าวไปตั้งสามจาน
ขนาดเฉยๆนะเนี่ย ยูชอนคิดในใจ
“อิ่มแล้วครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ อายูชอน ราตรีสวัสดิ์ครับ นี่เธอตามฉันขึ้นไปบนห้องด้วย” มุนบินเอ่ยกับยูชอนอย่างน่ารัก แล้วหันไปพูดกับแจจุงเหมือนเป็นคำสั่ง
“ได้ครับ” แจจุงเอ่ยรับแล้วยิ้มให้เด็กน้อย
เด็กคนนี้อารมณ์เปลี่ยนเร็วจัง เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย สงสัยเมื่อกี้มีใครไปพูดอะไรจี้จุดแน่ๆเลย แจจุงคิดแล้วก้อขำในท่าทางของมุนบิน
หลังจากแจเก็บโต๊ะเสร็จก้อไปหามุนบินที่ห้องนอน ระหว่างที่เดินขึ้นบันไดก้อเหลือบไม่เห็นน้ำที่หนองอยู่บนพื้นกระเบื้อง ก้อรู้ได้ทันทีว่าตนกำลังจะโดนเด็กน้อยแกล้ง แจจุงจึงเดินอ้อม
มุนบินที่ดูสถานการณ์ก้อเซ็ง เค้ากะจะให้พี่โบแจลื่นล้มสักหน่อย อ๊า เสียแผนหมด สงสัยต้องใช้แผนสำรอง พอแจเดินเข้าไปในห้องก้อเจอกับเสื้อผ้ากองโตที่กระจายเต็มห้อง
โอ้ย ไอ้เด็กนี่ เมื่อกี้ที่ชมว่าน่ารักขอถอนคำพูด ตาต่อตา ฟันต่อฟันนะจ๊ะนู๋น้อย แจจุงคิดอย่างนั้นแล้วก้อยิ้มให้เด็กน้อย
“คุณหนูทำการบ้านหรือยังครับ” แจจุงเอ่ยถามพร้อมกับเอื้อมมือไปเก็บเสื้อผ้า
“ยัง ขี้เกียจ” มุนบินเอ่ยพร้อมกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน
“ไม่ได้นะครับ มานี่เลย” แจจุงเห็นเช่นนั้นจึงลากมุนบินมาที่โต๊ะเรียนทันที
“ไม่เอา อย่านะ อายูชอน อายูชอนช่วยผมด้วย เค้าตีผม อายูชอนช่วยด้วย” มุนบินร้องตะโกน
โวยวายให้ยูชอนช่วย
“ดีงั้นพี่จะตีคุณหนูจริงๆเลย ดีมั้ยครับ” แจจุงเอ่ยเสียงดุพลางยกมือขึ้นกะจะตีจริงๆ
“อย่านะ อย่านะ เค้าทำแล้ว อย่าตีเค้านะ” มุนบินเอ่ยอย่างร้อนรน เพราะเค้าไม่นึกว่าพี่โบแจจะ
กล้าตีเค้าจริงๆ พอพูดจบก้อวิ่งไปที่โต๊ะเรียนแล้วหยิบการบ้านขึ้นมาทำ
แล้วแจจุงก้อเดินออกไปสักพักก้อกลับเข้ามาพร้อมเค้กชอคโกแล๊ตชิ้นใหญ่
“อ่ะนี่ครับ รางวัลสำหรับเด็กดี” แจจุงยื่นเค้กหน้าตาน่ากินมาให้มุนบิน
“ขอบคุณครับ” มุนบินเอ่ยอย่างน่ารักพร้อมกับรับเค้กมาทานอย่างเอร็ดอร่อย
“แล้วก้อดื่มนมก่อนนอนด้วยนะครับ”แจจุงเอ่ยพร้อมกับเดินไปจัดที่นอนให้มุนบิน
“ไม่เอาอ่ะ มันไม่เห็นอร่อยเลย” มุนบินเอ่ยอย่างงองแงง
“ถ้าคุณหนูไม่ทานนม เดี๋ยวจะตัวเตี้ยนะครับ คุณหนูลองคิดตามพี่นะครับถ้าคุณหนูหน้าตาดีแต่ตัวเตี้ยเนี่ย ก้อไม่มีผู้หญิงที่ไหนเค้าสนหรอกนะครับ” แจจุงพูดพลางสังเกตสีหน้าเด็กน้อย
“โอเค งั้นเค้าดื่มก้อได้”มุนบินเอ่ยพร้อมรับแก้วนมมาดื่ม
“เก่งมากครับ หลับฝันดีนะครับ เจ้าชายน้อย” แจจุงพูดจบก้อรับแก้วนมแล้วก้มลงหอมแก้มมุน
บินแล้วเดินออกไป
อ๊าาาาา ปากพี่โบแจนุ่มจัง ตัวก้อหอมด้วยอ่ะ ไม่ได้ๆๆๆ ตั้งสติไว้ มุนบินเราต้องชนะ มุนบินไฟต์ติ่ง มุนบินคิด
หลายวันต่อมา กลางดึกคืนหนึ่ง
“ฮือ...ฮือ...ป๊ะป๋า ป๋าอยู่ไหน ฮือ...ฮือ ป๋ามาหาผมหน่อย ป๋า ฮือ...ฮือ ป๋า ”มุนบินนอนละเมอร้องเสียงดัง จนแจจุงที่ได้ยินก้อรีบวิ่งมาดู
“คุณหนูเป็นอะไรครับ” แจจุงเอ่ยถามอย่างร้อนใจพร้อมกอดและปลอบมุนบิน
“ผมคิดถึงป๋า” มุนบินเอ่ยอย่างเศร้าๆ
“คุณพ่อไม่อยู่นะครับ เอางี้มั้ย เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าคุณหนูจะหลับละกันดีมั้ยครับ” แจจุง
เอ่ยพลางคลายกอดแล้วนั่งอยู่ข้างๆมุนบิน
“ครับ” มุนบินเอ่ยรับแล้วก้อหลับตานอน
ตอนเช้าวันต่อมา
“ออกไปหน่ะ มาจับมือเค้าได้ไง”มุนบินที่ลืมตาตื่นขึ้นมาก้อโวยวายใหญ่
“ก้อเมื่อคืน…” แจจุงกำลังจะอธิบาย
“ไม่ต้องอธิบายแล้ว ออกไปได้แล้ว ผมจะอาบน้ำ” มุนบินที่เพิ่งนึกออกก้อเขิน จึงไล่แจจุงเพื่อ
กลบเกลื่อน
“ครับ” แจจุงรับคำแล้วก้อลุกออกไป
แจจุงเดินกลับไปนอนที่ห้องเพื่อนอนต่ออีกสักหน่อย แต่ก้อรู้สึกเหมือนมีใครบางคนมานอนอยู่
บนเตียงของเค้า
“ใครอ่ะ ออกไปนะ” แจจุงเดินเข้าไปแล้วกระชากผ้าห่มออกทันที
“หนวกหูน่า คนจะหลับจะนอน” คนคนนั้นเอ่ยตอบอย่างหงุดหงิด
“ลุกเดี๋ยวนี้นะ นี่มันที่นอนของชั้น” แจจุงเดินไปอีกฝากเพื่อดูหน้าให้ชัดๆ ใครเนี่ยคนหรือหมีกัน
แน่ แต่ความคิดของแจต้องหยุดลงเมื่อ
หมับ หมีตัวนั้นก้อตะครุบแจจุงลงไปนอนกอดอย่างกับเป็นหมอนข้าง แจจุงทั้งโวยวาย ทั้งทุบ
แต่ไอ้คนหน้าหมีคนนี้ก้อยังไม่ยอมปล่อย หนำซ้ำยังมาซุกหน้าตรงซอกคอเราอีก อ๊ากแกตาย มันสยิวนะโว้ย ไอ้หน้าหมี แจจุงจึงผลักหมีเต็มแรง จนหมีตกเตียงไป
“โอ้ย” เสียงร้องด้วยความเจ็บดังลั่น พร้อมกับคนๆนั้นลุกขึ้นมาลูบก้น
มุนบินที่ได้ยินเสียงเหมือนเสียงป๋าของเค้า ก้อวิ่งเข้ามาในห้อง
“ป๋ากลับมาแล้วหรอครับ คิดถึงป๋าที่สุดเลย” มุนบินวิ่งไปกอดป๋าพลางพูดอย่างออดอ้อน
“ป๋าก้อคิดถึงมุนบินนะครับ แต่เออ แล้วคนๆนี้เค้าเป็นใครครับ” ยุนโฮที่อ้อนลูก เสร็จก้อถามว่า
แจจุงเป็นใคร
“ออ พี่เลี้ยงคนใหม่ของผมเอง ชื่อโบแจ” มุนบินพูดพลางสังเกตหน้าพ่อหมีที่ยืนยิ้มปลื้มอยู่คน
เดียว ทำให้มุนบินเกิดอาการหมั่นใส่จึงกระทืบเท้าใส่เท้ายุนไปหนึ่งทีเพื่อเรียกสติพ่อของเค้าคืน
มา
“สวัสดีครับ ผม คิม โบแจ” แจจุเอ่ยแนะนำตัวเองก่อน
“สวัสดีครับ ผมชอง ยุนโฮ พ่อของมุนบิน” ยุนก้อเอ่ยแนะนำตัวบ้าง
มุนบินนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ลงโทษป๋าเลยที่ไม่รักษาสัญญาจึงดำเนินการตามแผนที่แจจุงคิดไว้
“ป๋าวันนี้ว่างช่ายมั้ย ไปส่งที่โรงเรียนหน่อย แล้ววันนี้ก้อห้ามออกไปข้างนอกด้วย เดี๋ยวเย็นนี้กินข้าวพร้อมกันเป็นการไถ่โทษเรื่องคราวก่อน” มุนบินเอ่ยกับยุนโฮอย่างเสียงเฉยแต่ยุนก้อรู้ว่า ถ้าไม่ทำตามก้อมีแต่ตายกับตาย
“ได้ครับ” ยุนโฮตอบรับอย่างดีใจที่ลูกชายไม่ละวาดอย่างทุกที
หลังจากยุนโฮไปส่งมุนบินที่โรงเรียนแล้ว ยุนโฮก้อเดินเข้าบ้านมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อเค้านึกได้ว่าตอนนี้เค้าอยู่กับแจจุงเพียงสองคน เค้ารู้สึกถูกใจแจจุงไม่น้อย เมื่อเช้าจริงๆแล้วเค้าเข้าไปในห้องเพื่อต้องการคุยกับแจจุงเรื่องมุนบินและอยากเห็นหน้าตา เพราะไอ้น้องชายตัวแสบบอกว่าแจจุงสวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก แต่พอเข้าห้องก้อเจอไม่ใครเลยจึงขอนอนงีบเอาแรงสักหน่อย แล้วสักพักแจจุงก้อเดินเข้ามา เค้าซึ่งยังไม่หลับดีก้อเลยกะจะแกล้งเลยดึงแจจุงเข้ามากอด ตัวแจจุงมีกลิ่นกายที่หอมมากเหมือนจะเป็นกลิ่นเฉพาะตัวไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมหรือโคโลญน์ใดๆทั้งสิ้น แต่ก้อได้กลิ่นหอมมากจนไม่อยากปล่อย และกลิ่นนั้นเองทำให้เค้าอยากอยู่ใกล้แจจุงตลอดเวลา
เมื่อยุนโฮแหลือบไปเห็นแจจุงทำอะไรบางอย่างอยู่ในครัวก้อเดินเข้าไปกอดแจจุงจากทางด้านหลัง
“อ๊ะ คุณยุนโฮเองหรอครับ เออ รบกวนปล่อยด้วยครับ” แจจุงที่ตกใจกำลังจะร้องให้คนช่วย ก้อเหลือบเห็นว่าเป็นใคร จึงขอร้องให้ปล่อยแทน
“ทำอะไรอยู่หรอ” ยุนโฮยังคงเนียนต่อไป
“เออ รบกวนปล่อยด้วยครับ” แจจุงเอ่ยอย่างไม่พอใจ
“ทำไมล่ะครับ ทำงานต่อไปเถอะผมไม่กวนคุณหรอก” บอกก้อบอกว่าไม่กวน แต่ก้อไม่ปล่อย
แขนออกสักที่ แจจุงที่หมดความอดทนจึงกระทุ้งศอกใส่ยุนโฮ แล้วบิดตัวหนี พร้อมกับเดิน
ออกไปทันที
โอ้ย อย่างแหละถูกใจ ไม่ยอมเค้าง่ายๆเหมือนคนอื่นๆ ยุนโฮคิดพลางเดินไปนั่งเล่นที่ห้องรับแขกอย่างมีความสุข
โอ้ย ไอ้หน้าหมีนี่ถ้าไม่คิดว่าเป็นเจ้านายนะ จะเอาให้ตายเลย แจจุงเดินออกมาอย่างกระฟัดกรนะเฟียด แต่เอาเถอะเดี๋ยวตอนเย็นก้อได้แก้แค้นแล้ว 5555555+ แล้วแจจุงก้อเดินไปทำงานอย่างอื่นต่อ โดยหลีกเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้หรืออยู่ในสายตาของยุนโฮ
ตอนกลางวัน
“คุณครูครับ วันนี้ตอนเย็นคุณครูว่างมั้ยครับ” มุนบินเอ่ยถามจุนซู
“ก้อว่างจ๊ะ มีอะไรรึเปล่า อยากไปเที่ยวที่ไหนเป็นพิเศษหรอ” จุนซูเอ่ยถามอย่างสงสัย
“เออ คือ ผมมีเรื่องจะรบกวนคุณครูหน่อยนะคับ ครูสัญญานะครับว่าจะช่วยผม นะครับ” มุนบินเอ่ยอย่างอ้อนๆ
“ได้ ครูสัญญา มีเรื่องอะไรครับ” จุนซูเอ่ยอย่างใจดี เพราะเค้าเห็นหน้ามุนบินอ้อนทีไร เค้าก้อไม่เคยปฏิเสธได้สักที
“งั้นเย็นคุณครูไปงานเลี้ยงเป็นเพื่อนอายูชอนหน่อยนะครับ ความจริงตอนแรก ผมสัญญากับอายูชอนว่าจะไปด้วย แต่พอดีป๋ากลับมากะทันหัน ผมเลยอยากอยู่บ้านกินข้าวกับป๋า แต่งานเนี่ยเป็นงานเปิดตัวสินค้าของคนรัก เค้าอยากให้ทุกคนที่ไปร่วมงานไปเป็นคู่ผมเลยอยากให้มีคนไปเป็นเพื่อนอาแทนผมอ่ะครับ ผมเลยคิดว่าคุณครูเหมาะที่สุดเลย นะครับคุณครู ช่วยผมหน่อยนะครับ ครูสัญญาแล้วนะว่าจะช่วย” มุนบินเอ่ยพลางส่งสายตาเศร้าๆไปให้จุนซู
“ไม่ได้หรอก ให้ครูไปได้ไง ก้อให้คุณยูชอนเค้าไปกับเลขาไม่ก้อเพื่อนคนอื่นสิจ๊ะ” จุนซูเอ่ยปฏิเสธทันที
“ก้อครูสัญญาแล้วนิครับ ว่าจะช่วย ฮือ...ฮือ คุณครูใจร้ายไม่ยอมรักษาสัญญา”มุนบินเริ่มร้องไห้โวยวายดังลั่น
“โอเค ได้ๆ ที่ครูจะไปเพราะมุนบินนะ” จุนซูเอ่ย
“ครับ ขอบคุณครับ” มุนบินเอ่ยขอบคุณพร้อมกอดจุนซุไว้
.
.
.
“กลับมาแล้วครับ” มุนบินเอ่ยเสียงดังเมื่อเดินเข้าบ้านมาหลังจากกลับจากโรงเรียน
“เหนื่อยมั้ยครับ ทำไมวันนี้กลับเย็นจัง ทานข้าวเย็นเลยนะครับ” แจจุงพูดจบก้อขยิบตาส่ง
สัญญาให้หนึ่งที เพื่อบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
“ครับ ป๋ามากินข้าวเร็ว” มุนบินรับคำแล้วเดินไปลากพ่อหมีที่นั่งดูทีวีมากินข้าวพร้อมกัน
“โห่ น่ากินจังมีแกงกิมจิด้วย ของโปรดของพ่อเลยนะเนี่ย ดีใจจังไม่ได้กินตั้งนานแล้ว” ยุนโฮบ่นพึมพำแล้วก้อนั่งลงพร้อมตักแกงขึ้นมาชิม
“โห่ อร่อยจัง ซื้อมาจากไหนเนี่ย” ยุนโฮถามอย่างตกใจ
“เปล่า พี่โบแจเป็นคนทำ ทานข้าวกันเถอะครับ” มุนบินเอ่ยพูดกับเริ่มกินข้าว โดยไม่เห็นสีหน้าดีใจแล้วส่งยิ้มใหวานหยาดเยิ้มไปให้แจจุง
“ขอข้าวอีกจาน โบแจ” ยุนเอ่ยกับแจจุงที่ถือหม้อข้าวอยู่
“ไม่ต้องครับพี่แจ เดี๋ยวมีของหวานอีกนะครับ คุณป๋า” มุนบินเอ่ยเสียงแข็ง
“ครับ” ยุนโฮจำต้องรับคำอย่างเศร้าๆ แล้วมองตาละห้อยกับอาหารที่เหลือ แต่ตอนนี้เค้าไม่อยากขัดใจมุนบิน เพราะเค้ายังมีความผิดติดตัวอยู่
“ผมอิ่มแล้วหล่ะ พี่โบแจขอเค้กหน่อยครับ ตักใส่จานมาเลยนะครับ” มุนบินเอ่ยอย่างร่าเริง
“นี่ครับ” แจจุงวางเค้กชอคโกแล็ตไว้หน้ามุนบิน
“แล้วของผมล่ะ” ยุนโฮเอ่ยถามอย่างงง
“ก้อป๋ากินกับผมไง เดี๋ยวผมป้อนนะ อั้ม อร่อยมั้ยครับ”มุนบินบอกแล้วก้อป้อนเค้กพ่ออย่าง
น่ารัก ตบท้ายด้วยการถามถึงรสชาติของเค้ก ยุนโฮพยักหน้าทันที เพราะเค้กอันนี้อร่อยมากๆ
“ดี งั้นเดี๋ยวผมกินต่อเอง ป๋าอย่ากินเลยเดี๋ยวอ้วน” มุนบินเอ่ยอย่างใจดี
“อ้าว ทำไมงั้นหล่ะครับ” ยุนโฮถามอย่างงง
“ลงโทษที่ไปกินข้าวกับคนอื่นแทนผม แล้วก้อไม่รักษาสัญญาไงครับ” มุนบินเอ่ยด้วยเสียงโหด
“ขอป๋ากินอีกหน่อนะครับ”ยุนโฮหันไปอ้อนลูกชาย เรียกเสียงหัวเราะจากแจจุงได้เป็นอย่างดี
“ขำอะไร” ยุนโฮหันไปดุแจจุง
“ป๋าดุพี่เลี้ยงผมหรอ รู้มั้ยทั้งอาหารและของหวานเนี่ยฝีมือพี่แจจุงทั้งนั้นเลย” มุนบินถามอย่าง
เคืองๆ
“ป่าวครับ ขอโทษนะโบแจ” ยุนโฮปฏิเสธ พร้อมหันขอโทษแจจุงทันที
ยุนโฮรู้ว่านี่เป็นแผนของทั้งคู่นั้นเอง เค้าจะหาวิธีแก้เผ็ดให้ได้เลย
“คืนนี้เชิญคุณโบแจที่ห้องหน่อยนะครับ ผมมีเรื่องจะพูดด้วย” ยุนโฮเอ่ยเสียงเรียบ
“ครับ” แจจุงรับคำ
“ที่ห้องนอนนะครับ” ยุนโฮเอ่ยย้ำ
“ทำไมต้องเป็นที่ห้องนอนด้วยละครับ” แจจุงถามอย่างตกใจ เค้ายังไม่ลืมเหตุการณ์บ้าๆเมื่อ
ตอนเช้าแล้วยังตอนสายอีก
“ก้อผมคุยเสร็จแล้วจะได้พักผ่อนเลยไงครับ คุณมีอะไรปัญหารึเปล่าครับ” ยุนโฮถามอย่างไม่
พอใจ
“เปล่าครับ ไม่มีปัญหาอะไรครับ”แจจุงเอ่ยรับอย่างเสียไม่ได้ เค้าจะโดนอะไรอีกมั้ยเนี่ย คิดแล้วสยอง ทำไงดีอ่ะ
TBC
ความคิดเห็น