คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกก Part 2
แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกก Part 2
สองวันต่อมา ณ คฤหาสน์ตระกูลคิม
“กลิ่นอะไรหอมจัง เหมือนฝีมือพี่แจเลย แต่จะเป็นไปได้ยังไง ก้อพี่แจยังไม่กลับนี่ครับ” จุนซูบ่นขณะที่เดินตามกลิ่นลงมาและเดินเข้าไปคในครัวเพื่อพิสูจน์ว่าเป็นกลิ่นอะไร
“พี่แจ พี่แจจริงๆด้วย กลับมาเมื่อไร กลับมายังไง ใครไปรับ ทำไมไม่โทรมาบอกจะได้ไปรับ” เมื่อจุนซุเห็นพี่ชายคนรองยืนทำกับข้าวอยู่ก้อวิ่งเข้าไปกอด แล้วก้อถามเป็นชุดเลย
“กอดแน่ขนาดนั้นเดี๋ยวพี่ชายเธอหัก้อตายก่อนได้ตอบคำถามหรอก ปล่อยได้แล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้ ผัวะ ” ซินที่เดินเข้ามาเห็นก้อใช้เสียงนางพญาแหกปากขึ้นพร้อมเหวี่ยงพัดที่มือลงใส่หัวน้องคนเล็ก เพื่อแยกจุนซุออกจากแจจุงก่อนแจจะหักเพราะ โดนโลมาน้อยรัด
“โอ้ย เค้าเจ๊บนะ ก้อเค้าคิดถึงของเค้านิอ่ะ โป้งเจ๊แล้วเจ๊ใจร้าย” พอพัดกระแทกลงตัวปุ๊บ โลมาน้อยก้อก้อปล่อยตัวพี่ชายทันที่ แล้วเอาครีบมาลูบหัวด้วยความเจ๊บ แล้วเซียะก้อโวยวายใส่เจ๊ซินต่อทันที พอโวยวายเสร็จก้อเดนทำหน้าบูดพร้อมกับกระแทกส้นเท้าออกจากห้องครัวอย่างไม่พอใจ
“โอ๋ โอ๋ ไม่เอาหน๊า ไม่ต้องทะเลาะกันนะ พี่กลับมาเมื่อคืน แต่พี่เป็นคนบอกพี่ซินเอง ไม่ให้บอกจุนซูเพราะรู้ว่าจุนซูมีทำงานแต่เช้า ก้อนี่ไงเค้าทำอาหารเช้าให้กินแทนคำขอโทษไง นะ อย่าโกรธพี่เลยนะ” แจจุงพูดพลางเดินตามเซียะไปแล้วจูงมือเซียะเดินไปที่โต๊ะอาหาร
“เซียะ ไม่โกรธพี่แจหรอก พี่แจออกจะน่ารัก ไม่เหมือนใครบางคนใจร้าย แบ๋ร...แบ๋ร ” จุนซูที่ออดอ้อนแจจุงแล้วก้อหันไปแลบลิ้นปริ้นตาใส่เจ๊ซิน
“ดีงั้นจะได้ขายโรงเรียนทิ้งเลย ไหนๆก้อเป็นคนใจร้ายอยู่แล้วนี่ ร้ายอีกหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง เหนาะแจ ป่ะเราไปกินข้าวกันดีกว่า” ซินเอ่ยขึ้นแล้วก้อนั่งลงกินข้าวข้างแจอย่างอารมณ์ดี
เมื่อเซียได้ยินดังนั้นก้อรีบวิ่งไปอ้อนเจ๊ของเค้าทันที ใครก้อรู้เวลาพี่ซินงอน อะไรก้อเกิดขึ้นได้
“โธ่ ผมก้อล้อเล่นไปยังงั้นเอง เจ๊ของผมใจดีจะตาย อย่าขายเลยนะครับ น๊าาาาาาา” จุนซูอ้อนเจ๊สุดฤทธิ์กลัวโรงเรียนที่พึ่งซื้อมาไม่ถึงเดือนจะโดนขายทิ้ง
“ก้อได้ เรากินข้าวกันดีกว่า เออ แจเดี๋ยวตอนเย็นๆฮันจะมาหานะ อีตานั้นเค้าบ่นคิดถึงแจตลอดเลย ตอนแจไม่อยู่อ่ะ” ซินเอ่ยด้วยเสียงน้อยใจจนแจรู้สึกได้
“อย่าบอกนะว่า เจ๊หึงผมกับพี่ฮันอ่ะ” แจจุงเอ่ยอย่างขำๆในท่าทางของนางพญา
“บ้าหรอ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แต่บางครั้งพี่ก้อนิดนึงอ่ะ ก้อฮันทำท่าดีใจมากนี่ที่แจกลับมา เวลาพี่ไปทำงานเมืองนอกเป็นเดือนไม่เห็นมันจะกระตือรือล้นขนาดนี้เลย” ซินเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจในตอนแรก แล้วก้อค่อยๆแผ่วตอนปลาย
“ก้อผมไปมาตั้ง 6 ปีนะครับ 6ปี กับ 1 เดือน ต่างกันเยอะนะครับ” แจจุงเอ่ยเพื่อให้ซินสบายใจ
“จริงด้วย พี่ก้อคิดมากไปได้”ซินเอ่ยพลางเอามือลูบหน้าแก้เขิน
“555555555555+” น้องชายทั้งสองหัวเราะในท่าทางของพี่ชาย
วันนี้เป็นวันที่มีความสุขมากสำหรับพี่น้องทั้งสามที่ไม่ได้เจอหน้ากันนาน
ตอนเย็นวันนั้นเอง
“แจแจ อยู่ไหนพี่มาแล้ว” ฮันเดินเข้าประตูมาก้อตะโกนลั่นบ้าน ทำให้แจที่ทำคุกกี้อยู่ต้องชะโงกหน้าออกมา
“พี่ฮันผมอยู่นี่ เดินมาคุยกันในครัวดีกว่านะครับ เพราะผมอบคุกกี้อยู่ครับ” แจขานรับเมื่อพูดจบก้อมุดกลับเข้าไปในครัว
“ว่าไง แจแจของพี่”ฮันเดินเข้ามาในครัวก่อนกอดน้องชายสุดสวยของเค้าทันที เมื่อคืนที่เค้าไปรับแจ ยังไม่ทันได้คุยอะไรเลย ที่รักของเค้าก้อไล่ให้กลับบ้าน เค้าเลยบอกว่าจะมาหาแจตอนเย็นเพราะคิดถึง แต่จริงๆแล้วเค้าคิดถึงอาหารฝีมือแจมากกว่า เพราะแจทำอาหารอร่อยทุกอย่างเลย
“ตัวไม่โตขึ้นเลยนะ เรานี่ผอมจังเลย เป็นโรคขาดสารอาหารหรือเปล่าเนี่ย หรือว่าซินส่งเงินไปให้ใช้ไม่พอ หรือ ไม่ มีข้าวกิน แต่แจก้อทำกับข้าวเก่งนิ” ฮันดึงตัวน้องชายออกมาสำรวจพร้อมกับหมุนไปหมุนมา
“ชั้นส่งไปให้พอย่ะ เกินด้วย นายไม่ต้องห่วงหรอก” ซินที่เดินมาได้ยินพอดีก้องอนฮัน ทำไมถึงคิดว่าเค้าไม่ดูแลน้องหล่ะ น้อยใจด้วย
“เปล่าจ้า ก้อซินอาจยุ่งๆเลยลืมส่งเงินไปไง ผมไม่ได้มีความหมายอื่นนะครับ” ฮันเอ่ยแก้ตัวทันที เพราะ กลัวสุดที่รักของเค้าจะงอน
“แล้วไป” ซินพูดจบก้อเดินออกไป
แจเห็นดังนั้นจึงสะกิดฮันให้ตามไปง้อเจ๊ก่อน ฮันจึงเดินตามไปคุยกับซินที่ห้องรับแขกกันอย่างกระหนุงกระหนิง
Rrrrrrrrr Rrrrrrrrrr Rrrrrrrr
“ว่าไงไอ้ไก่” ฮันเอ่ยถามเหมือนเห็นหน้าจอโชว์ชื่อน้องชายต่างสายเลือดของตน
“พี่ช่วยหาบริษัทที่เค้าจัดหาพี่เลี้ยงให้หน่อยดิ” ยูชอนเอ่ยออดอ้อน
“เออ ได้เดี๋ยวหาให้ เห้ย ชั้นเพิ่งส่งไปให้แก่ สองสามบริษัทเมื่อเดือนก่อนไม่ใช่หรอ” ฮันตอบรับ แต่ก้อนึกขึ้นได้ว่าเค้าเพิ่งให้รายชื่อบริษัทไปไม่ใช่หรอ สงสัยน้องเค้าจะลืมไป
“อืม หลานชายพี่ใช้พี่เลี้ยงของเค้าครบแล้ว ส่วนอีกบริษัทพอเค้ารู้ว่าต้องมาเป็นพี่เลี้ยงให้มุนบินปุ๊บ เค้าก้อปฏิเสธมาเลย” ยูชอนเอ่ยอย่างเซ็ง
“โห่ มุนบินมันชื่อกระชอนขนาดนั้นเลย เก่งจริงๆหลานชั้น 555+” ฮันเอ่ยอย่างภูมิใจ
“น่าภูมิใจตายแหละ พอพี่ยุนโฮรู้เรื่องก้อบอกให้หาบริษัทใหม่มาละกัน ไม่รู้ทำไมไม่ดุมุนบินบ้าง อย่างนี้ก้อได้ใจแย่ดิ”ยูชอนเอ่ยระบาย
“แล้วทำไมแกไม่ดุหล่ะ แกเป็นผู้ปกครองมุนบินไม่ใช่หรอ” ฮันแกล้งถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
“เรื่องไร ผมได้ไปนอนโรงบาลพอดีดิ หลานเราใช่เล่นซะที่ไหนเล่า” ยูชอนเอ่ยอย่างสลด
“เออ ก้อนั้นแหละ ขนาดพี่ยุนที่ว่าดุนักดุหนา ทั้งผู้อาวุโสและพนักงานในบริษัทต่างกลัวและเกรงใจ พอมาเจอไอ้ตัวแสบขู่เข้าไปหน่อย ก้อหงอกลายเป็นลูกแมวเชื่องๆไปแล้ว แล้วแกจะให้พี่ยุนดุลูกฝันไปหรือเปล่าวะแก เอางี้เดี๋ยวชั้นช่วยหาให้ละกัน” ฮันเอ่ย
“ขอบใจนะพี่ เออ ขอผมคุยกับพี่ซินหน่อยดิ” ยูชอนเอ่ยเสียงทะเล้น
“จะคุยทำไม ไม่ให้คุยโว้ย หวง” ฮันตะโกนใส่โทรศัพท์เสียงดัง
“แค่นี้ก้อต้องห่วงด้วย งั้นฝากบอกก้อได้ ฝากบอกพี่เค้าว่าวันนี้ผมจะขออนุญาตพาเซียะไปกินอาหารเย็นข้างนอกแล้วจะพาไปส่งที่บ้านเอง รับรองไม่ดึกมากครับ” ยูชอนเอ่ยอย่างขำๆในความขึ้หึงของพี่ชายคัวเอง แต่ก้อต้องหุบยิ้มเมื่อได้ยินฮันตอบกลับมา
“ไม่ให้ไปโว้ย ซินไม่อนุญาติ” ฮันตอบออกไปทันทีหลังจากฟังน้องชายพูดจบ
“พี่ซินเค้าบอกตอนไหน ยังไม่เห็นพี่ถามเค้าเลย” ยูชอนเอ่ยถาม
“น้องซินก้อเหมือนน้องชั้นโว้ย ชั้นไม่อนุญาติ แล้วก้อไม่ต้องถามเหตุผล เพราะไม่มี 55555555555” ฮันเอ่ยจบก้อหัวเราะด้วยความสะใจทำให้ไม่ได้ระวังจนโดนซินแย่งโทรศัพท์ไป
“ฮัลโล ยูชอนหรอ มีอะไรจ๊ะ ”ซินเอ่ยถามอย่างใจดี แต่ส่งสายตาดุไปให้ฮัน ทำให้ฮันหุบยิ้มลงแทบไม่ทัน
“ผมจะขออนุญาติพาเซียะไปกินข้าวข้างนอกได้มั้ยครับ แต่ผมยังไม่ได้บอกเซียะนะครับ ผมโทรมาขออนุญาติพี่ก่อน เผอิญว่าวันนี้เซียะให้ผมพาไปซื้อของ ผมเลยอยากพาเซียะไปทานข้าวเย็นต่อหน่ะคับ แล้วผมพาไปส่งที่บ้านเองนะครับ รับรองไม่ดึกแล้วก้อไม่ทำอะไรเกินเลยด้วยครับ นะครับพี่ซินสุดสวยของผม น๊าาาาาาาา นะครับ” ยูชอนเอ่ยอนุญาตและอธิบายทุกอย่างๆละเอียดยิบๆขนาดนี้แล้วยังสัญญาอีก อย่างนี้ไม่ให้ไปได้ยังไง ซินคิดในใจ
(ที่อนุญาติเนี่ยไม่ใช่ยูชอนเรียกว่า พี่ซินคนสวยหรอ 555+)
“ได้จ๊ะ แต่วันหลังยูชอนต้องพาพี่ไปซื้อของแล้วก้อกินข้าวบ้างนะ” ซินตอบตกลงแต่ก้อมีข้อแม้
“ได้ครับเรียกใช้ผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ ผมยินดีรับใช้ครับ ขอบคุณมากๆนะครับ” ยูชอนเอ่ยอย่างดีใจ
“จ๊ะ ทานข้าวให้อร่อยนะจ๊ะ ออ แล้วท่าเซียะเหมือนจะไม่ไปก้อบอกเซียว่า พี่ซินฝากบอกว่าโรงเรียน แค่นี้ก้อเรียบร้อยแล้วจ๊ะ บายๆนะจ๊ะน้องเขย” ซินเอ่ยอย่างอารมณ์ดี แล้วก้อวางโทรศัพท์ไป
“ทำไม ไปช่วยมันขนาดนี้” ฮันเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมก้ออยากช่วย มีปัญหาหรอ” ซินถามอย่างหาเรื่อง
“ป่าวครับที่รัก ผมหรอจะกล้ามีปัญหากับที่รักได้ไง” ฮันออดอ้อนที่รักเต็มที่
“งั้นก้อแล้วไป” ซินเอ่ยอย่างได้ใจ
.
.
.
“มิคกี้ไม่ไปกินข้าวนะ ไปซื้อของอย่างเดียวพอ วันนี้เค้าจะกลับไปหาพี่ชายเค้าอ่ะ พี่เค้าเพิ่งกลับมาด้วย”จุนซูเอ่ยพร้อมทำหน้าบึ้ง
“แต่ผมโทรไปขอพี่ซินแล้วนะครับ เออช่าย พี่เค้าฝากผมมาบอกว่า โรงเรียนนะครับ มันคืออะไรหรอ” ยูชอนนึกถึงคำพูดพี่ซินได้จึงบอกเซียออกไป เมื่อเซียะได้ยินก้อทำหน้างอ
“ไม่มีอะไรหรอก ชั้นเปลี่ยนใจแหละเราไปไปกินข้าวกันเถอะ เพราะความจริงเค้าก้อเริ่มหิวแล้วเหมือนกัน เออ ช่าย ว่าแต่ทำไมมุนบินไม่มาด้วยละ” จุนซูเอ่ยถาม
“ออ ก้อมุนบินเค้าอยากรีบกลับไปอยู่กับพี่ยุนโฮหน่ะครับ ผมชวนแล้วแต่แกบอกว่าไม่อยากไป”ยูชอนเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก เพราะตกใจที่อยู่ๆเซียะก้อถามถึงมุนบิน เพราะจริงๆแล้ว เค้าเป็นคนไม่ให้มุนบินมาเองแลกกับการที่จะหาพี่เลี้ยงช้าลงหนึ่งอาทิตย์
.
.
.
“ทานข้าวได้แล้วครับ” แจจุงเอ่ยเมื่อยกอาหารจานสุดท้ายออกมา
“จ้าไปเดี๋ยวนี้แหละ วันนี้ไม่ต้องรอเซียะนะ วันนี้เซียะไม่กินข้าว เค้าจะกินข้าวข้างนอกกับแฟน” ซินเอ่ยพูดหยิบน่องไก่เข้าปาก
“ห๊ะ เซียะมีแฟนแล้ว เค้าเป็นใคร คบกันตั้งแต่เมื่อไร ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย” แจจุงเอ่ยอย่างตกใจ
“ยังไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก แต่ซินเค้าเชียร์คนนี้ขาดใจเลย คนเนี่ยเค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่เองแหละ เค้าชื่อ ปาร์ค ยูชอน”ฮันหันอธิบายให้แจฟัง
“เออช่าย ซินจ๋า หาบริษัทที่เค้าจัดหาพี่เลี้ยงให้หน่อยสิ ไอ้มิคมันจะหาพี่เลี้ยงใหม่ให้มุนบินอ่ะ” ฮันให้ไปขอร้องให้ซินช่วย
“อืม ได้เดี๋ยวให้เลขาติดต่อให้” ซินเอ่ยรับ
“ไม่ต้องหาหรอก เดี๋ยวผมเป็นพี่เลี้ยงให้เองก้อได้ กลับมายังไงก้อยังไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว อยากลองวิชาที่เรียนมาเหมือนกัน” แจเอ่ยทำให้อีกสองคนตกใจมาก
“ไม่ได้หรอก แจรับไม่ไหวแน่ๆ เด็กคนนี้แสบสุดๆเลย แสบขนาดจะจ้างบริษัทไหนไปเค้าก้อรู้จักกิตติศัพท์กันทั้งนั้น บางที่ไม่รับงานเลยด้วยซ้ำ” ฮันเอ่ยอธิบาย
“งั้นก้อยิ่งดีใหญ่เลย แต่ทำไมพี่รู้จักเด็กคนนี้ดีจังเลยหล่ะ” แจเอ่ยถามเหมือนสงสัยว่าทำไมพี่ฮันและเจ๊เค้ารู้จักเด็กคนนี้ดีจัง
“จะไม่รู้จักได้ไง ก้อเด็กคนนี้เค้าเป็นหลานชายพี่เอง เมื่อไม่กี่วันก้อมานอนกับซิน แล้วคนที่จีบเซียะอยู่ก้อเป็นอาของเด็กคนนี้ด้วย” ฮันอธิบาย
“งั้นก้อยิ่งดีเลย ถ้าเข้าไปอยู่ที่นั้นจริงๆก้อจะได้รู้ว่าคนที่มาจีบเซียะเค้าเป็นคนยังไง นิสัยเป็นไง งั้นเป็นอันว่าตกลง แจจะทำงานเป็นพี่เลี่ยงให้เด็กคนนี้เอง พี่ฮันโทรไปบอกเค้าเลยว่าได้พี่เลี้ยงคนใหม่แล้ว” แจจุงเอ่ยพลางหัวเราะดีใจที่จะได้ลองวิชาที่เรียนมา
“เอางั้นหรอ พี่กลัวแจจะลำบากอ่ะ” ฮันถามแจ แล้วแจก้อพยักหน้ายืนยัน ฮันเลยหันไปส่งสายตาขอความเห็นจากเจ๊ซิน
“เอาน่า แจมันจบจิตวิทยาเด็กเชียวนะ แล้วที่สำคัญตอนเด็กๆก้อซ่า แสบ ร้ายใช่ย่อยซะที่ไหนหล่ะ แค่นี้สบายมาก วัดความเก๋ากันไปเลย โทรไปเร็วจะได้กินข้าวกันต่อ” ซินเอ่ยจบก้อลงมือกินข้าวต่อไม่ได้สนใจสีหน้าลำบากใจของที่รักเลย
ฮันเลยตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหายูชอนทันที เอาวะ ตามใจน้องแจละกัน
“เฮ้ย ไอ้มิค ชั้นหาพี่เลี้ยงคนใหม่ให้แกได้แล้วนะ” ฮันพูดเสียงเรียบ
“ดีเลย เริ่มงานอาทิตย์หน้านะพี่ เพระาอาทิตย์ไม่ค่อยสะดวก” ยูชอนเอ่ย จะสะดวกได้ไงเพิ่งสัญญากับมุนบินไปเมื่อกี้ขืนเอาพี่เลี้ยงคนใหม่เข้าไปตอนนี้ เค้าตายแน่ๆ
“เออ ได้ๆ ไปกินข้าวต่อเถอะแล้วรีบมาส่งเซียะด้วยหล่ะ อย่าดึกนะ” ฮันเอ่ยเสียงเข้ม
“คร้าบบบบบบบบบบ คุณพ่อ” ยูชอนเอ่ยเสียงทะเล้นแล้วก้อรีบวางโทรศัพท์ไปก่อนจะโดนฮันด่ากลับเอา
“ว่าไงบ้างครับ” แจหันมาถาม
“ไม่มีปัญหา เริ่มงานอาทิตย์หน้าได้เลย” ฮันเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเครียด
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผมเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว” แจจุงเอ่ยขึ้นเพื่อให้ฮันสบายใจขึ้น จะได้ไม่ต้องทำหน้าเครียด
1 อาทิตย์ ผ่านไป
ฮันจอดรถหน้าคฤหาสน์ตระกูลชอง
“แน่ใจแล้วนะโบแจ ไหวแน่นะ เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ” ฮันหันไปถามแจจุงอีกทีเพื่อความมั่นใจ
“ผมแน่ใจแล้วครับ พี่ขับเข้าไปเถอะ ผมทำได้สบายมากไม่ต้องห่วง” แจจุงพูดอย่างสดใสเพื่อให้พี่ฮันสบายใจ
“ครับ” ฮันขานรับพร้อมกับเลี้ยวรถเข้าคฤหาสน์ตระกูลชองไป
“ว่าไงพี่ชาย ไหนพี่เลี้ยงคนใหม่อ่ะ” ยูชอนเอ่ยถามทันทีที่เห็นฮันเดินเข้ามาในบ้าน
“อยู่นี่ไง อ้าว แจเข้ามาสิ” ฮันเอ่ยอย่างงงก้อแจเดินเข้ามาพร้อมเค้านิ แต่พอหันไปก้อไม่เห็นแจจุงอยู่ข้างๆจึงเดินออกไปเรียกแจจุงให้เข้าไปข้างใน
แจจุงที่เอาแต่อึ้ง ทึ่ง แต่ไม่เสียวนะกับความใหญ่โตของบ้าน บ้านหรือว่าโรงแรมวะ บ้านใหญ่กว่าบ้านเราตั้งเยอะแหละ แต่พอแจได้ยินเสียงฮันนเรียกก้อรีบเดินเข้าบ้านไปในบ้าน
พอแจจุงเดินเข้าก้อพบพี่ฮันคุยกับผู้ชายคนหนึ่งเค้าคาดว่าคนนี้น่าจะเป็นยูชอนที่พี่ซินพูดถึง แต่ก้อเอาเถอะหน้าตาถือว่าใช้ได้แต่ความจริงหน้าก้อเหมือนไก่เหมือนกันนะเนี่ย 555+
“ยูชอน คนนี้แหละ ยูชอน” ฮันบอกกับยูชอนแต่เหมือนยูชอนไม่รู้สึกตัว(เพ้อถึงความสวยของแจอยู่อ่ะดิ เดี๋ยวฟ้องเซียะเลย) ฮันจึงสะกิดพร้อมกับเรียกอีกที
“ออ ครับ สวัสดีครับ ผม ปาร์ค ยูชอน” ยูชอนเอ่ยแนะนำตัวอย่างสุภาพแล้วโค้งให้แจจุงตบท้ายอีก
อืม รู้แล้วทำไมถึงถูกใจเจ๊เค้าขนาดนั้น ก้อเล่นมารยาทดีแล้วก้อสุภาพซะขนาดนี้ ขนาดรู้ว่าเค้าเป็นแค่พี่เลี้ยงยังพูดกับเราซะเพราะเลย แจจุงคิดในใจ
“สวัสดีครับ ผม คิม แอออ....โบแจครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” แจจุงเอ่ยอย่างอ่อนหวานพร้อมส่งยิ้มกระชากใจไปให้
ฮันตกใจ ทำไมแจถึงแนะนำตัวเองว่าชื่อโบแจหล่ะ ทำไมไม่บอกชื่อจริง ฮันคิด
“อ้าว คุณเป็นผู้ชายหรอครับ ไม่น่าเชื่อเลย ยังไงกก้อฝากหลานชายผมด้วยนะครับ เค้าอาจจะดื้อไปบ้าง แต่จริงๆเค้าเป็นเด็กดีนะครับ หวังว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันนานๆ ตอนนี้คุณไปพักผ่อนก่อนนะครับ เพราะ กว่ามุนบินจะกลับก้อคงเย็นๆ แล้วนี่ตารางงานและตารางเวลาของคุณ แล้วนี่ก้อตารางเรียนของมุนบิน” ยูชอนพูดพร้อมกับยิ้มแห้งให้ เพราะเมื่อเค้านึกถึงฤทธิ์ของหลานชาย
“ครับ” แจจุงเอ่ยรับ
“ปิดเรื่องที่ผมชื่อแจจุงแล้วก้อฐานะของผมด้วยนะครับ” แจจุงเอ่ยกับฮันเบาๆก่อนเดินตามพ่อบ้านไป
…
“กลับมาแล้วครับ ป๋าอยู่ไหนอายูชอน” มุนบินวิ่งเข้ามาไม่เจอพ่อจึงหันไปถามอาที่กำลังเดินตามเค้าเข้ามา
“ออ พ่อเค้าไปอเมริกาเมื่อเช้าอ่ะ พอดีมีเรื่องด่วน” ยูชอนเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก เพราะจริงแล้วพี่ชายเค้าไปเที่ยวกับผู้หญิงอื่น สงสัยลืมนัดของมุนบิน ไหนบอกว่ารักลูกไงวะ ทำไงดีหล่ะตู ตายแน่ๆ
“แล้วทำไมไม่ส่งคนอื่นไปแทน ป๋าสัญญาว่าจะพาไปกินข้าวข้างนอกคืนนี้อ่ะ ไม่ยอมจริงๆด้วย”
มุนบินเอ่ยงอนๆแล้ว ก้อเดินไปหยิบโทรศัพท์
“สวัสดีครับ พี่โบอาหรอครับ ป๋าอยู่ไหนครับ ผมหาป๋าไม่เจออ่ะครับ มีงานด่วนหรือเปล่า” มุนบินถามอย่างด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เพราะ เค้าคิดว่าอายูชอนต้องช่วยป๋าโกหกแน่ๆเลย
ตายล่ะหว๋าโทรไปเช็คกับเลขาเองเลยอย่างนี้ ตายแน่ๆ สงสัยคงตายก่อนได้อยู่กับโลมาแน่ๆ ยูชอนคิดได้ดังนั้นจึงรีบเดินขึ้นห้องนอนเพื่อไปหลบภัย
“ไม่มีนี่ค่ะ คงไปไหนแถวๆนั้นแหละค่ะ เพราะมีประชุมด่วนที่อเมริกาแต่ก้อเป็นวันพรุ่งนี้นิค่ะ คุณหนูจะให้พี่โทรตามหาคุณพ่อให้มั้ยค่ะ” โบอาตอบอย่างงง พร้อมกับเสนอตัวช่วย
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง หืม” มุนบินพูดอย่างเค้นคอจนคนฟังรู้สึกเสียวสันหลังแทนเจ้านายตัวเอง แล้วก้อวางโทรศัพท์ไป
เมื่อมุนบินวางโทรศัพท์ลงก้อหันไปหาอาของเค้าเพื่อจะเค้นเอาความจริง แต่อาของเค้าก้อหายไป ทำให้มุนบินโกรธมาก
มุนบินเดินขึ้นมาบนห้องนอนแล้วก้อเปิดประตูแต่ประตูเปิดไม่ออกแสดงว่าอาต้องล็อคแน่ๆเลย
“อายูชอน ออกมานี้เดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ยอมออกมาเอง แล้วผมเจอตัวละก้อ อาเละแน่!!!! แต่ถ้าอายอมสารภาพตอนนี้ผมจะลดโทษให้ครึ่งนึง ผมจะนับหนึ่งถึงสามนะ หนึ่ง สอง สา..”มุนบินตะโกนลั่นบ้าน ยูชอนที่ได้ยินตั้งแรกก้อตัดสินใจอยู่นานจนคำว่าสามเกินหลุดออกมาครบเค้าก้อเปิดประตูออกไป
“มาแล้วครับ มาแล้ว” ยูชอนเอ่ยพร้อมกับเดินออกมาจากห้อง
“พ่อไปไหน” มุนบินถามเสียงอย่างโหด
“ไปเที่ยวกับใครไม่รู้ เพราะอารู้แค่นี้เหมือนกัน ออ โบแจมาพอดีเลย มุนบินนี่ พี่โบแจนะ เค้าจะมาดูแลนู๋ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”ยูชอนรีบตอบ พอดีกับที่แจจุงเดินออกมาจากห้องที่อยู่ติดกับห้องมุนบินพอดี เค้าเลยเปลี่ยนเรื่องเอาตัวรอดก่อน
“คงชอบละสิ คราวนี้เป็นผู้ชาย รับรองไม่มีทางอ่อยอากับพ่อเธอได้หรอก” ยูชอนเอ่ยแซว เพราะ ปฏิกิริยาคราวนี้ดีแฮะ ไม่โวยวายเหมือนครั้งก่อนๆ
“ยังไงก้อไม่ชอบอยู่ดี เป็นผู้ชายอะไรหน้าตาสวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก” มุนบินเอ่ยอย่างเคืองๆ แต่จริงๆเค้าเพ้อไปกับความสวยของแจจุงตั้งแต่เห็นแล้ว
“หิวแล้วไปหาอะไรให้กินหน่อยสิ” มุนบินพูดเสียงกระแทกใส่แจจุง แต่แจจุงมีหรือจะกลัว เสียงมีอำนาจน้อยกว่าเจ๊ตั้งเยอะ
“อะไรนะครับ ช่วยพูดให้ฟังอีกที่ได้มั้ย ครับ” แจจุงเอ่ยถามกลับ พร้อมกระแทกเสียงตรงคำว่าครับ ทำให้มุนบินรู้ว่าแจจุงต้องการอะไร แต่มุนบินก้อไม่ยอม เรื่องอะไรจะยอมเสียหน้าหมดดิ
“ หิว ไปหาอะไรให้กินหน่อย” มุนบินพูดเสร็จก้อเดินลงไปที่ห้องรับแขก
แล้วแจจุงและยูชอนก้อเดินตามเด็กน้อยลงมา
แจจุงเดินเข้าครัวไปเอาขนมออกมา
โธ่ นึกว่าแน่ โห่ ทำไมกลิ่นหอมขนาดนี้อ่ะ มุนบินคิดในใจ
“คุณยูชอนเชิญทานครับ” แจจุงเดินเอาขนมไปให้ยูชอนที่ยืนอยู่ข้างๆโต๊ะกินข้าว
“โห่ อร่อยมากเลยครับ ผมขอทั้งจานเลยนะครับ เพราะต้องไปทำงานต่อ” ยูชอนก้อรับจานมาอย่างงง แล้วยูชอนก้อหยิบคุกกี้ขึ้นมาชิม
พอพูดจบยูชอนก้อเดินขึ้นห้องไปกิ เพราะไม่อยากอยู่ร่วมสงครามประสาท แต่สงสัยคู่ชกคราวนี้จะสูสีกันดี
มุนบินที่เห็นอาของเค้าเอาคุกกี้ที่กลิ่นหอมมากไปทั้งจานก้อเริ่มโกรธ จึงเดินเข้าไปหาแจจุง กะจะกระทืบเท้าใส่เท้าแจจุงซะหน่อย แต่มีหรือแจจะไม่รู้ แจเลยชักเท้าหลบ ทำให้มุนบินล้มลงไปนอนร้องโอดครวญที่พื้น แจจุงเห็นอย่างนั้นจึงเดินเข้าไปกระซิบ
“ถ้าพูดขอพี่ดีๆเพราะๆ พี่ก้อจะเอาคุกกี้จานใหญากว่าเมื่อกี้มาให้ตกลงมั้ยครับ” แจจุงเอ่ยพร้อมกับยิ้มหวานให้ มุนบินพยักหน้ารับ
“ครับ พี่โบแจผมขอคุกกี้หน่อยครับ” มุนบินพูดพลางก้มหน้า นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเค้าหิวแล้วก้อกลิ่นหอมของคุ้กกี้นนะ เค้าไม่มีทางยอมแน่ เดี๋ยวเค้าต้องหาทางแก้เผ็ดให้ได้ แต่ตอนนี้ขอกินก่อนละกัน ฮิ ฮิ
“ได้ครับ รอเดี๋ยวนะครับ” แจจุงได้ยินก้อยิ้มแล้วก้อเดินไปเอาคุกกี้จานใหญ่และน้ำผลไม้มาให้มุนบินทาน
“อร่อยมั้ยครับ” แจจุงถามเด็กน้อย
“อร่อยครับ” มุนบินตอบพลางยิ้มหวานให้แจจุง
เออ ความจริงเด็กนี่ก้อน่ารักดีเหมือนกันนะ ไม่เห็นดื้อเท่าไรเลย แจจุงคิด
“ทำไม มุนบินไม่พูดขอพี่ดีๆตั้งแต่แรกละครับ” แจจุงถาม
“ก้อ ปกติถ้ามุนบินพูดดีๆกับป๋า ป๋าไม่เคยฟังผมเลย แต่พอมุนบินพูดด้วยน้ำเสียงแบบเมื่อกี้ป๋าทำตามตลอดเลย” มุนบินอธิบายแต่ยังไม่เงยหน้าคิดจากจานคุกกี้เลย
ออ ปัญหาอยู่ที่พ่อนี่เอง เสียเด็กเพราะพ่อ อย่าให้เจอนะจะสวดให้ยับเลย เลี้ยงลูกภาษาอะไร แจจุงคิด
“ทานเสร็จแล้วไปอาบน้ำนะครับ แล้วเดี๋ยวจะได้มาทานอาหารเย็นพร้อมกัน” แจจุงพูดแล้วมุนบินก้อพยักหน้ารับโดยดี แต่แล้วความซวยก้อบังเกิดเมื่อมุนบินนึกได้ว่า เมื่อกี้ยังไม่ได้จัดการอายูชอนเลย เดี๋ยวกินเสร็จก่อนเถอะ อาเสร็จผมแน่ๆ
“อายูชอน เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ” มุนบินทุบประตูอย่างหนัก
“ครับ ครับ ไปเปิดเดี๋ยวนี้แหละ” ยูชอนก้อเดินเปิดประตู
“โทรหาป๋าเดี๋ยวนี้แล้วส่งมาให้ผมคุย” มุนบินยืนกอดอกรอยูชอนต่อโทรศัพท์
เมื่อยูชอนกดเสร็จก้อเอาโทรศัพท์แนบหูแต่ก้อถูกมุนบินแย่งไป
“ว่าไง มีอะไร กำลังยุ่งอยู่” ยุนโฮเอ่ยถามอย่างรำคาญเมื่อเห็นเป็นเบอร์น้องชาย
“ยุนขา อย่าไปสนใจเลย เรามาสนุกกันต่อดีกว่า” เสียงผู้หญิงคนนึงดังลอดเข้ามาในโทรศัพท์
“ครับๆ” ยุนหันไปตอบผู้หญิงคนนั้นทันที
“ป๋ากลับมาตายแน่ ถ้าไม่อยากตายก่อนไปประชุมพรุ่งนี้ก้อค่อยกลับมาหลังจากนั้นก้อได้ แต่จำไว้นะยิ่งกลับช้ายิ่งเละ” มุนบินพูดเสร็จก้อวางโทรศัพท์ไป ยูชอนที่ได้ยินยังกลัว แล้วยุนโฮมีรึจะไม่กลัว
เมื่อวางโทรศัพท์เสร็จมุนบินก้อวิ่งไปที่ห้องทำงานป๋า แล้วก้อจัดการซะเละเลย แจจุงที่ได้ยินเสียงเหมือนใครสักคนกำลังรื้อของก้อเดินเค้าไปดูแล้วต้องตกใจเมื่อของในห้องกระจายจึงหันไปถามยูชอนที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณยูชอน” แจจุงเอ่ยอย่างตกใจ เพราะเด็กน้อยกำลังร้องไห้ฟูมฟาย แล้วก้อรื้อของซะเละเลย
“ออ มุนบินโกรธพ่อของเค้านะ เลยระบาย สักพักเดี๋ยวก้อหยุดเองหล่ะ” ยูชอนเอ่ยอย่างกับนี่คือเรื่องปกติ
“แล้วทำไมคุณไม่เข้าไปห้ามหล่ะครับ” แจจุงถาม ยูชอนถึงกับสะอึก เพราะเมื่อก่อนเค้าเคยเข้าไปห้ามครั้งนึงแล้วโดนมุนบินผลักจนล้มทำให้ข้อเท้าเคล็ดเดินไม่ได้เกือบเดือน
แจจุงเห็นท่าไม่ดี จึงเดินเข้าไป เมื่อมุนบินเห็นแจเดินเข้ามาก้อปาของใส่ แต่แจจุงก้อหลบของที่มุนบินปามา แล้วเดินเข้าไปกอดเด็กน้อยไว้
“มุนบินเป็นอะไรครับ ไหนลองเล่าให้พี่ฟังได้มั้ยครับ เด็กดี” แจจุงเอ่ยถามอย่างใจดี
“ก้อ...ก้อ... ป๋าไม่ยอมรักษาสัญญา ไหนบอกว่าจะพามุนบินไปกินข้าวนอกบ้าน แล้วก้อ... .......ป๋าใจร้ายที่สุดเลย” มุนบินที่หยุดปาข้าวของก้อกอดแจจุงแล้วค่อยๆเล่าเรื่องทำหมดให้แจจุงฟัง แจจุงก้อคอยปลอบโดยการลูบหลัง จนมุนบินเริ่มเย็นลง แจจุงจึงเริ่มอธิบายบางอย่างให้มุนบินฟัง
“มุนบินฟังพี่นะครับ ที่มุนบินเที่ยวรื้อข้าวรื้อของพวกเนี่ย ใครเป็นคนเก็บครับ ป๋ามุนบินกลับมาเก็บมั้ย” แจจุงถามมุนบิน มุนบินก้อสั่นหัว
“งั้นถ้าคนที่เก็บไม่ใช่พ่อของมุนบิน แล้วอย่างงี้มุนบินก้อลงโทษผิดคนหน่ะสิครับ” แจจุงพยายามอธิบายต่อ
“แล้วพี่โบแจจะให้มุนบินทำยังไงหล่ะครับ” มุนบินถามพลางทำหน้าออดอ้อน
“เอาอย่างงี้ดีมั้ยครับ .................” แจจุงก้อกระซิบบางอย่างกับมุนบิน
“ดีครับ พี่โบแจฉลาดที่สุดเลย” มุนบินเดินออกจากห้องอย่างอารมณ์ดี พอเดินผ่านยูชอนเค้าก้อนึกอะไรบ้งอย่างได้ เค้าลงโทษป๋าไม่ได้ แต่เค้าลงโทษอายูชอนได้นิ
“อาครับ ข้อหาผู้สมรู้ร่วมคิดเก็บของทั้งหมดที่ผมรื้อให้เรียบร้อยนะครับ ไม่งั้นไม่ต้องกินข้าว ห้ามคนอื่นช่วยด้วยเข้าใจมั้ยครับ” มุนบินเอ่ยด้วยเสียงเยือกเย็นจนยูชอนกลัว
“ครับ” ยูชอนเลยจำใจเดินเข้าไปเก็บข้าวให้เข้าที่ พลางคิดพี่ฮันไปหาพี่เลี้ยงมาจากไหนเนี่ยเจ๋งมากเอามุนบิน แต่ไงซวยมาลงที่ตูฟ่ะ
TBC
ความคิดเห็น