คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกก Part 1
Part 1
ณ คฤหาส์ตระกูลชอง
“กลับมาแล้วหรอแก อ้าว แล้วลูกชั้นหล่ะ” ยุนโฮที่กลับมาถึงตั้งแต่บ่ายก้อร้องทักเมื่อเห็นน้องชายต่างมารดาเดินเข้ามาแต่ปราศจากลูกชายสุดแสบของตน
“มุนบินไปนอนที่อื่น” ยูชอนพูดกับพี่ชายเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
“เออช่าย พี่เลี้ยงคนใหม่ของมุนบินอยู่ไหนอ่ะ กลับมาก้อไม่เจอ สวยป่ะ” ยุนโฮถามพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่ยูชอน
“ไปแล้ว มาตอนเช้า ออกตอนสาย เจ๋งป่ะหล่ะลูกพี่อ่ะ” ยูชอนเอ่ยอย่างเหนื่อหน่ายใจ
“จริงหรอ ทำไมคราวนี้เร็วจัง เออ ช่างเถอะหาใหม่ด้วยล่ะ” ยุนโฮพูดจบก้อยกกาแฟขึ้นจิบอย่างสบายใจ
“ติดต่อบริษัทแล้วเค้าปฏิเสธมา เค้าบอกว่าคนหมดบริษัทแล้ว” ยูชอนเอ่ยตอบ
“อะไรบริษัทนึงมีคนแค่เนี่ยนะ แย่ แย่มากไรคุณภาพ” ยุนโฮเอ่ยอย่างโมโห
“พี่เฉพาะเดือนนี้ที่ผ่าน10 วันเนี่ย ลูกชายพี่ใช้พี่เลี้ยงไป5 คนแล้ว ที่ไหนเค้าจะหาให้ทัน ดูเดือนที่แล้วทุบสถิติเลยนะ30คนออกวันละคนเลย เจ๋งมั้ยหล่ะ ผมละหมดความสามรถแล้วนะ มุนบินดื้อมาก หา108 วิธีแกล้งพี่เลี้ยง ไม่รู้ไปติดนิสัยนี้มาจากใคร หรือมันอยู่ในสายเลือดก้อไม่รู้ แล้วนี่จะหมดเกาหลีแล้วนะ ไม่มีบริษัทไหนรับเลยครับ”ยูชอนเอ่ยแล้วปิดท้ายด้วยการหลอกด่าพี่ชายตัวเอง ซะงั้น ยูชอนเหนื่อยใจกับพ่อลูกคู่นี้ คนพ่อก้อเฉยซะ ส่วนลูกก้อฤทธิ์มากซะไม่มี
“ก้อลองหาไปก่อนละกัน เออ แล้วมุนบินไปนอนที่ไหน” ยุนโฮถาม
“นอนบ้านครูประจำชั้นคนใหม่” ยูชอนพูดพลางทำหน้าเซ็งๆ
“แล้วแกปล่อยไปได้ไงฮะ เพื่อเค้าทำลายมุนบินหล่ะ ไปเลยไปพร้อมฉันไปเอามุนบินกลับเลย” ยุนโฮเด้งขึ้นจากเก้าอี้ทันทีพร้อมลากยูชอนจะเดินออกจากบ้านไป
“อายูชอนรับโทรศัพท์ด้วย เบอร์พี่จุนซูน้า อายูชอนรับโทรศัพท์ด้วย เบอร์พี่จุนซูน้า”
เห้ยเสียงมุนบินทำไมกลายเป็นเสียงโทรศัพท์ตู ฝีมือไอ้หลานชายตัวแสบอีกแล้ว
“ว่าไง” ยูชอนถามขึ้นหลังรับโทรศัพท์
“ป๋ากลับมายัง ขอคุยกับป๋าหน่อย” มุนบินถาม
“พี่ยุน ลูกชายบังเกิดเกล้าโทรมา” ยูชอนตะโกนออกนอกบ้านเพื่อเรียกยุนโฮที่เดินไปถึงโรงรถแล้ว เมื่อยุนโฮได้ยินว่าลูกชายโทรมาก้อรีบวิ่งกลับไปหายูชอนทันที
“ว่าไง คร้าบลูกรักกกกกกกกก” ยุนโฮกลอกเสียงไปให้ลูกชายอย่างน่ารัก(แต่น่าถีบสำหรับคนข้างๆ)
“ป๋าวันนี้ห้ามออกจากบ้านไปเที่ยวกลางคืนหรือกินข้าวกลับคนอื่นนะ ถ้ารู้ตายยยยยย” มุนบินกลอกเสียงโหดใส่เมื่อรู้ว่าพ่อของตนกำลังจะออกจากบ้าน ก้อรู้ว่าไม่จริงจังกับใครนอกจากแม่ของเค้า แต่เค้าไม่ชอบ
“ป่าวนะครับ ป๋าไม่ได้จะออกไปไหน ป๋าจะไปรับมุนบินกลับบ้านตั้งหาก ไม่เจอหน้ากันตั้งนาน มุนบินไม่คิดถึงป๋าหรอครับ ป๋าเพิ่งกลับมา อยากเจอหน้าลูกแล้วก้อกินข้าวพร้อมกันไงครับ กลับบ้านนะครับเดี๋ยวจะไปรับเดี๋ยวนี้เลย” ยุนโฮพลางกับทำหน้าออดอ้อนซึ่งน่าถีบมากกว่าน่ารัก
“ไม่เอา เค้าจะอยู่กับพี่สุดสวยสองคนไม่ต้องมารับ ถ้ามารับกลับไปบ้านเละแน่ เข้าใจมั้ยครับ แล้วอย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าป๋ากลับมาตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว แต่ไปนอนกกผู้หญิงที่อื่นอยู่ไม่ยอมกลับบ้านมาหาผม” มุนบินพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวมากสำหรับยุนโฮ เพราะยุนโฮรู้ดีว่าลูกชายเค้าพูดจริงทำเกินจริง แต่ทำไมรู้ว่าเรากลับตั้งแต่สองวันก่อนละ โทรไปหาเลขาแน่เลย เลขาก้อไม่บอกสักคำว่ามุนบินโทรมาถาม ถ้ารู้จะรีบกลับบ้านเลยไปแวะไปไหนหรอก
“ครับๆ ป๋าขอโทษครับ งั้นพรุ่งนี้ป๋าไปรับแต่เช้านะครับ” ยุนโฮพูดด้วยเสียงนิ่มหวังให้ลูกชายคล้อยตาม
“ไม่ต้อง ให้อายูชอนมารับ อาเค้าจะได้เจอที่รักของเค้าด้วย พรุ่งอายูชอนจะมารับผมพร้อมกับอาฮัน ไม่ต้องห่วงนะครับ ขอพูดกับอายูชอนหน่อย” มุนบินพูด
“เอานี่” ยุนโฮหันไปสะกิดเรียกยูชอนพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้
“อายูชอน พรุ่งนี้อาฮันจะไปรับที่บ้านตอนบ่ายๆนะ ผมบอกอาฮันไปแล้ว แล้วก้อผมได้อาบน้ำกับพี่จุนซูด้วยแหละ อิจฉาอ่ะดิ อายูชอนวันนี้เฝ้าคุณป๋าไว้ไม่ให้ออกจากบ้านหรือไปเที่ยวไหน อาด้วยถ้ารู้นะ ผมจะบอกพี่จุนซูว่าอาชอบออกไปเที่ยวกลางคืนกับสาวๆกลับเช้าแทบทุกคืนเลยอาเสร็จผมแน่ เข้าใจนะครับ บายๆๆ” เมื่อมุนบินพูดจบก้อวางไปทันทีไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัวทัน
“ไปพี่ชายเข้าบ้านเถอะ ผมยังไม่อยากให้ที่รักผมเข้าใจผิดไปมากกว่านี้” ยูชอนพูดพลางลากพี่ชายเค้าเข้าบ้าน
“เออ ไหนแกเล่าเรื่องครูของจุนซูมาดิ แล้วเค้าเป็นที่รักแกได้ไง ยังไอ้ฮันอีกมันมาเกี่ยวออะไรด้วยวะ” ยุนโฮถามพลางเดินเข้าบ้านไป
“ก้อคือ...................................เท่านี้แหละ” ยูชอนเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยุนโฮฟัง
“เออ งั้นค่อยวางใจหน่อย แล้วแกอย่าลืมหาพี่เลี้ยงคนใหม่หล่ะ” ยุนโฮสั่งแล้วก้อเดินขึ้นห้องไป
“มุนบินคุยกับใครอ่ะครับ” จุนซูที่เดินเข้ามาก้อถามขึ้น
“ คุณป๋ากับอายูชอนครับ” มุนบินตอบแต่ไม่หันไม่หาจุนซู เพราะกดเกมเล่นอยู่
“แล้วทำไมไปขู่คุณพ่อกับคุณอาเค้าอย่างนั้นหล่ะครับ” จุนซูถามเด็กน้อย
“ก้อบอกดีๆไม่เคยฟังี่ครับ แต่พอขู่ก้อเรียบร้อยทุกที ก้อเลยขู่มาตลอด เออพี่จุนซูครับนี่รูปใครอ่ะครับที่ถ่ายคู่พี่อ่ะ” มุนบินพูด แล้วก้อเลิกเล่นเกมพร้อมทั้งหันไปถามจุนซูแล้วชี้ไปที่รูปใบใหญ่ในห้องจุนซูที่มีเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักกว่าเด็กผู้หญิงสามคนกอดคอถ่ายรูปด้วยกัน
“ออ ซ้ายมือสุดก้อเจ๊ซินไง พี่แจจุงอยู่ตรงกลางแล้วก้อขวาสุดเป็นพี่เอง” จุนซูอธิบายพลางชี้รูประกอบ
“พี่แจจุงคือใครอ่ะครับ” มุนบินถามอย่างงง
“เป็นพี่ชายคนรองของพี่ แล้วก้อเป็นรุ่นน้องของอาฮันของนู๋ไง ที่เจ๊ซินเค้ารู้จักพี่ฮันก้อเพราะพี่แจเนี่ยแหละ” จุนซูเอ่ยออกพร้อมกับยิ้ม เพราะท่าทางของเด็กน้อยที่ตั้งใจฟังมากๆ
“เออ พี่จุนซูทำไมถึงมาเป็นอาจารย์ล่ะครับ” มุนบินกล่าวพร้อมกับสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม
“ก้อพี่อยากอยู่กับเด็กๆ เพราะพี่รู้สึกเด็กๆไม่มีพิษ ไม่มีภัย แต่ก้อเปลี่ยนความตั้งใจตั้งแต่เจอเราเนี่ยแหละ” จุนซูพูดพร้อมกับเดินไปนั่งบนเตียง
“อ้าว ทำไมผมดื้อหรอครับ” มุนบินถามพลางทำหน้างอ
“เปล่าจ้า แต่แสบแล้วก้อเจ้าเล่ห์มาก” จุนซูพูดพร้อมกับยิ้มให้เด็กน้อยที่ทำหน้าบึ้งใส่เค้า
“เออ ช่าย พี่ชายพี่ก้อเรียนจิตวิทยาเด็กนะ มุนบินเจอต้องชอบแน่ๆแสบแล้วก้อเจ้าเล่ห์เหมือนมุนบินเลย แล้วก้อสวยมากด้วย คิดถึงจังน่าจะกลับได้แล้ว ไม่ยอมกลับมาสักที” จุนซูพูดถึงพี่ชายก้อยิ้มออกมาเพราะความที่หน้าตาสวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก ทำให้ได้รับกุหลาบมากมายจากผู้ชายในวันวาเลนไทน์ และที่สำคัญไม่ว่าไปจีบผู้หญิงคนไหนก้อจีบไม่ติดด้วยเหตุผลที่ว่าเจ้าตัวสวยกว่าคนที่ไปจีบซะอีก ทำให้พี่ชายของเค้ายังไม่เคยมีแฟนมาก่อน
“อืม งั้นผมจีบพี่แจจุงได้มั้ยอ่ะครับ ผมอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปอ่ะ อยากอยู่กับพี่ซินแล้วก้อพี่จุนซูด้วย แต่ผมไม่อยากแย่งอาฮันกับอายูชอนอ่ะ” มุนบินถามพลางทำเสียงเศร้า
“เออ มุนบิน พี่ฮันเนี่ยพี่เข้าใจ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณยูชอนละจ๊ะ” จุนซูถามอย่างงง
“อ้าว ก้ออายูชอนชอบพี่จุนซูไงครับ ไม่รู้ตัวหรอเนี่ย สงสารอาผมจัง” มุนบินพูดพลางทำหน้าเศร้า
“ไม่ใช่หรอ มุนบินคิดผิดแล้วหล่ะ” จุนซูพยายามแก้ตัวต่อไป
“แล้วทำไมพี่จุนซูต้องหน้าแแดงหล่ะครับ อ่ะ หรือพี่ก้อชอบอาผมเหมือนกัน ดีๆ เอาเลย ผมอยากได้พี่มาเป็นอาอีกคนเหมือนกัน” มุนบินพูด พอพูดจบก้อพลิกตัวนอนทันที ทำให้จุนซูไม่อาจจะเอ่ยแก้ตัวใดๆได้อีก
บ่ายวันต่อ ณ คฤหาสน์ตระกูลชอง
“เมื่อไรจะไปรับมุนบินซักที ชั้นอยากไปด้วย อยากเห็นหน้าว่าที่น้องสะใภ้ทั้งสองคน” ยุนโฮกล่าวเมื่อเห็นยูชอนเดินลงมาข้างล่าง
“ไม่ต้องไปหรอกพี่ เดี๋ยววันหลังค่อยไปละกัน ผมนัดพี่ฮันไว้แล้วอ่ะ ไม่ได้บอกฝ่ายโน้นด้วยมาไปสามคน เดี๋ยวจะดูไม่ดี” ยูชอนเอ่ยแก้ทันที พร้อมกับเตรียมเดินออกจากบ้าน
“ชั้นโทรหาไอ้ฮันแล้ว มันบอกว่าไปด้วยกันได้ เดี๋ยวมันจะโทรไปบอกที่รักมันให้” ยุนโฮพูดจบก้อปิดหนังสือพิมพ์แล้วเดินออกมาที่บ้านประตูบ้านเพื่อรอไอ้น้องชายหน้าจีนของเค้า
พอฮันมายุนโฮก้อขึ้นรถโดยไม่สนใจยูชอนเลย ยูชอนก้อได้แต่ขับรถของจุนซูไปคืนด้วยใจห่อเหี่ยว พี่ชายเค้าขึ้นชื่อว่าหน้าตาดี ถามยังเป็นเจ้าของบริษัทอีก ถ้าจุนซูชอบยุนโฮเค้าจะทำไงดี
ณ คฤหาสน์ตระกูลคิม
“อามาแล้วครับ” มุนบินที่เห็นรถของอาฮันก้อวิ่งไปบอกพี่ทั้งสอง
“อืม เห็นฮันโทรมาบอกว่าคุณพ่อหนูมาด้วยนะ” ซินตอบรับ พลางคิดขึ้นได้ว่าที่รักเค้าโทรมาตั้งแต่เช้าเพื่อถามว่าถ้าเค้าจะเอาพ่อของมุนบินมาด้วยได้มั้ย ตัวเค้าเองก้อยังงงทำไมจะไม่ได้ เค้าพ่อลูกกันทำไมจะมารับลูกตัวเองไม่ได้
“จริงหรอครับ งั้นผมไปรับคุณพ่อก่อนนะครับ” มุนบินได้ฟังจากซินก้อดีใจที่เค้าจะได้เจอหน้าพ่อที่ไม่ค่อยจะมีเวลาของเค้าแถมยังได้กินข้าวพร้อมกันทั้งครอบครัวอีก ดีใจที่สุดเลย
“ว่าไง ไอ้ลูกชายตัวแสบ บ้านตัวเองก็มีแต่ไม่อยู่ยังมารบกวนบ้านคนอื่นเค้าอีก หึ” ยุนโฮลงจากรถก้อเจอลูกชายตัวดีวิ่งออกมาจากบ้านพร้อมถลาเข้าหาเค้าจนตัวเค้าเกือบล้ม
“ไม่มีบ้าน มีแต่ถ้ำแถมเป็นถ้ำที่เงียบมากเพราะ เจ้าของถ้ำชอบไปนอนกกหมีตัวเมียที่อื่น” มุนบินตอบพลางแกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผู้เป็นพ่อ
“เออ แขวะเข้าไป ผมผิดไปแล้วครับ ขอโต๊ดดดดดดดดครับ คุณผู้ชาย” ยุนโฮก้อทำเป็นหน้าอ้อนลูกชาย ซึ่งเป็นที่อุบาดตาแก่น้องชายต่างสายเลือดทั้งสองเป้นอย่างยิ่ง
อยากถีบไอ้หมีนี่สักทีจริงๆ หมั่นไสวะ ฮันกยองคิด
โอ้ย พี่ตรูนึกว่าน่ารักหรอ น่าถีบซะมากกว่า ยูชอนคิด
“สวัสดีครับ ผม คิม ฮีชอลครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ซินเดินมาต้อนรับพร้อมกล่าวแนะนำแถมส่งยิ้มกระชากใจไปให้ยุนโฮตบท้าย พ่อของมุนบินหล่อจังเลย ซินยืนเพ้อสักพักก้อรู้สึกถึงวงแขนใครสักคนบังอาจมาโอบรอบเอวนางพญาตระกูลคิมแต่พอหันไปก้อเจอกับไอ้ตี่ยิ้มหวานส่งมาให้ เลยด่าไม่ลง
“พี่ยุนครับ นี่แฟนผม ห้ามยุ่งนะ” ฮันกล่าวพลางกระชับแขนที่โอบที่แน่ขึ้น แสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่
“เออ รู้แล้ว จะบ้าหรอ ฉันไม่ยุ่งกับคนที่มีเจ้าแล้วหรอก ยิ่งของแกยิ่งไม่อยากเดี๋ยวบ้านแตก” ยุนโฮพูดพร้อมเดินเข้าบ้านไปกับมุนบิน
“เออ ขอโทษครับคุณฮีชอล จุนซูอยู่ไหนอ่ะครับ” ยูชอนถามซินอย่างสุภาพที่สุด
“ออ อยู่ในครัวไม่ต้องเรียกคุณฮีชอลหรอก เรียกซินเฉยๆก้อได้ คนกันเองทั้งนั้น เดี๋ยวก้อได้เป็นน้องเขยกันแล้ว ส่วนจุนซูก้อเรียกเค้าว่าเซียะเลย ถ้ามีปัญหาเดี๋ยวพี่เคลียให้ แต่ห้ามทำลุ่มล่ามกับน้องชั้นนะชั้นไม่ชอบ แล้วห้ามเจ้าชู้ด้วย ชั้นรู้นะว่านายมีกิตติศัพท์แค่ไหน ที่ช่วยเพราะเห็นเป็นญาติของที่รักหรอก แถมยังมีหลานน่ารัก แล้วก้อเห้นมุนบินบอกว่านายเอาจริงชั้นถึงช่วย ถ้าทำเซียะเจ็บหรือร้องไห้ นายตายแน่ เข้าใจมั้ย” ซินที่กล่าวอย่างใจดีตอนแรก ก้อเริ่มใช้น้ำเสียงเครียดตอนกลาง แล้วตบท้ายด้วยน้ำเสียงโหด
“ครับไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นอีก ผมสัญญา” ยูชอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่ ทำให้ซินยิ้มให้ยูชอน ยูชอนเดินเข้าบ้านแล้วตรงไปที่ห้องครัวเพื่อไปหาคนน่ารักที่เค้าฝันถึงแทบทุกคืน
“ทำไมช่วยมันขนาดนั้นอ่ะ” ฮันถามซินอยากแปลกใจ
“ก้อเหมือนกับที่แจจุงช่วยนายไง แล้วก้อเหมือนเซียะจะมีใจอ่ะ และทีสำคัญชั้นพนันกับมุนบินแล้วแพ้มุนบินเลยขให้ช่วยอายูชอน ชั้นเลนต้องช่วยไม่อยากผิดสัญญาอ่ะ” ซินอธิบายให้อันฟัง
“ออ แล้วแจจะกลับเมื่อไรอ่ะคิดถึง นี่ก้อไปหลายปีแล้วนะน่าจะกลับได้แล้ว” ฮันถามซินอย่างอยากรู้
“คิดถึงกันจังเลยนะ มีอะไรกันรึเปล่าชักสงสัยแล้วนะ” ซินถามพลางทำเสียงแหย่เหมือนคิดเป็นจริงเป็นจัง
“จะบ้าหรอ เค้ารักตัวเองคนเดียวนะ แต่ก้อสำนึกในบุญคุญของแจจุงที่ทำให้ได้เจอที่รักไง ไป่ เราเข้าบ้านกันดีกว่านะครับ” ฮันหันไปอธิบายพร้อมจูงมือซินเดินเข้าบ้านไป
เค้านะเป็นหนี้บุญคุณรุ่นน้องคนนี้มากๆที่เค้าได้เจอกับที่รักก้อ เพราะมีวันหนึ่งแจต้องทำงานให้คณะจนดึกแล้วต้องกลับคนเดียว เพราะเพื่อนคนอื่นกลับอีกทางหนึ่ง ไอ้คังอินเลยใช้ให้เค้ามาส่งน้องแจ เพราะไม่อย่างนั้นลีทึกประธานคณะและที่รักของไอ้คังอินมันจะไปส่งน้องแจเอง พอถึงบ้านก้อเจอกับพี่ชายสุดสวยของแจจุงแล้วเค้าก้อตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น พอเค้าบอกน้องแจว่าชอบพี่ชายของแจ น้องแจแจไม่ว่าอะไรมิหนำซ้ำยังช่วยหาวิธีพิชิตใจพี่ชายของตัวเองอีก บุญคุณครั้งนี้ยิ่งใหญ่นัก ไม่รู้จะทดแทนยังไงหมดฮันคิดไปก้อยิ้มไปจนซินกระซิบบางอย่างข้างหูฮัน
“คืนพรุ่งนี้พาไปสนามบินหน่อย ไปรับแจจุงกัน” ซินกระซิบด้วยเสียงเบาไม่ให้เซียะได้ยิน เพราะแจจุงสั่งไว้ไม่ให้บอกเซีย เพราะถ้าเซียรู้เซียต้องไปรับแล้วเช้าก้อไม่ยอมไปทำงานแน่ๆ
“ได้ครับ กี่โมงก้อโทรมาบอกละกันนะครับ” ฮันกระซิบที่หูเสร็จ ก้อเป่าลมใส่หูซินต่อทำให้ซินน่าแดงแป๊ด
“พี่ซินเป็นอะไรครับ หน้าแดงเชียว” มุนบินถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นพี่วินเดินมาหน้าแดงๆ
“อย่าถามอย่างนั้นไม่ดีนะครับ คุณฮีชอลเค้าไม่ได้เป็นอะไรหรอก ฮันกับคุณฮีชอลเค้ากำลังเล่นกันอยู่” ยุนโฮดึงเด็กน้อยมานั่งบนตักพลางอธิบายให้ฟัง
“ออครับ” มุนบินหยักหน้ารับ แต่ก้อยังทำหน้างงอยู่
“เออ คุณยุนโฮ ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณหรอกครับ ฟังแล้วมันเขินอ่ะครับ เรียกผมซินเฉยๆก้อได้ครับ จะได้ดูสนิทสนมกันหน่อย” ซินพูดจบก้อยิ้มหวานไปให้ยุนอีกรอบ
“ครับ งั้นคุณก้อเรียกผมว่า พี่ยุนเหมือนไอ้หน้าตี๋นี้ก้อได้ไม่ต้องเรียกคุณหรอกครับ ยังไงเดี๋ยวคุณก้อต้องมาเป็นน้องสะใภ้ผมอยู่แล้ว ซ้อมเรียกไว้จะได้ไม่เขินไงครับ” ยุนโฮพูดพลางเรียกใบหน้าของซินให้แดงเป็นมะเขือเทศ
“ครับ ขอบคุณครับ” ซินหันไปโค้งให้ยุนโฮเป็นการขอบคุณ
“สวัสดีครับ เซียะ” ยูชอนเอ่ยพร้อมกับเดินเข้าไปประชิดตัดเซียะทันที
“เออ สวัสดีครับ แล้วทำไมคุณถึงเรียกผมว่าเซียะละครับ เราไม่ได้เป็นญาติหรือคนคุ้นเคยกันสักหน่อย” จุนซูถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ก้อพี่ซินเค้าบอกให้เรียกอย่างนี้นิครับ ถ้าผมทำให้คุณไม่พอใจต้องขอโทษด้วยนะครับ” ยูชอนกล่าวอย่างเศร้าสร้อยแล้วก้อโค้งขอโทษเซียตบท้าย ทำให้เซียะรู้สึกผิดที่เค้าไปว่ายูชอนอย่างนั้น
“ช่างเถอะครับเรียกผมว่าเซียะก้อได้แต่เฉพาะนอกโรงเรียนนะครับ” จุนซูพูดพร้อมกับหันไปทำจัดเตรียมอาหารต่อ ทำให้ไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของไอ้ไก่ตัวนี้
“งั้นคุณเรียกผมว่ามิคกี้นะครับ จะได้ดูสนิทสนมกัน” ยูชอนเอ่ยพร้อมหกับยิ้มหวานให้
ผู้ชายอะไร ชื่อมิคกี้ โอ้ยน่ารัก เซียะคิดในใจ
“รบกวนคุณ...เออ มิคกี้ช่วยยกอาหารพวกนี้ออกไป แล้วก้อเรียกทุกคนมากินข้าวด้วยนะครับ” จุนซูกำลังจะเอ่ยชื่อก้อเห็นสายตาวิบวับเลยต้องเรียกตามที่เค้าบอกไว้พร้อมกับส่งจานอาหารไปให้ยูชอน
“คร้าบบบบบบบบ เซียะ” ยูชอนเอ่ยรับพร้อมกับยิ้มให้จนสาวใช้ละลายเป็นอากาศธาตุไป แต่ไงเจ้าโลมาน้อยกลับหันไปจัดอาหารต่อหน้าตาเฉย สงสัยรอยยิ้มกระชากใจจะทำอะไรคนคนนี้ไม่ได้เศร้า แล้วยูชอนก้อเดินคอตกออกไป
โอ้ย อย่ายิ้มอย่างนั้นสิ เดี๋ยวผมก้อหลงคุณตามพวกสาวใช้ไปหรอก จุนซูเอ่ยในใจอย่างอารมณ์เสีย
เมื่อทุกคนทานข้าวเสร็จก้อไปนั่งคุยกันที่ห้องรับแขก
“เชิญนั่งครับ” ซินเอ่ยอย่างเป็นมิตร แต่ก้อมีบ้างคนที่ไม่ยอมนั่งเฉยๆ
“พี่ฮันครับ ขึ้นนั่งบนตักเจ๊เลยมั้ยครับ” จุนซูกล่าวล้อฮันเมื่อเห็นฮันเอาเเต่นั่งเบียดจนตัวขึ้นไปเกยบนตักของซินแล้ว
“ถ้าได้ก้อดีครับ แต่ที่รักเค้าไม่ยอมอ่ะครับ” ฮันพูดพลางทำหน้าเศร้า
“ไม่ต้องอ้อน คนอื่นให้ช่วยเลย” ซินหันทำตาดุใส่
“แหม ซินก้อ” ฮันเลยหันไปอ้อนซิน
“พอเลยแก เดี๋ยวน้องสะใภ้ฉันสึกหมด ออกมานั่งนี่” ยุนโฮพูดพร้อมกับลากฮันออกมานั่งที่เก้าอี้อีกตัว
ซินก้มหัวขอบคุณ
น้องสะใภ้คนนี้มารยามดีจัง ไม่เหมาะกับไอ้ตี๋เราเลย ยุนโฮคิด
“ผลไม้ครับ” จุนซูยกผลไม้มาให้ทานเป้นของว่าง แต่ก้อมีใครบางคนทั้งเดินตามทั้งช่วยยกช่วยจัดอยู่ข้างๆเซียะตลอด
“ไอ้มิค อยู่ห่างๆเค้าบ้างก้อได้” ยุนโฮหันไปจัดการน้องอีกคน
จุนซูหันโค้งขอบคุณยุนโฮ ทำให้ยูชอนหน้าง้อใส่พี่ชายทันที
“เซียะรำคาญผมหรอครับ ผมขอโทษ” ยูชอนพูดก้อทำหน้าง่อยแล้วเดินไปนั่งข้างพี่ชายทันที
“เออ คุณยุนโฮ อย่าว่าชั้นสอดเลยนะค่ะ คุณทั้งสามเป็นพี่น้องกันยังไงทำไมถึงใช้คนละนามสกุล” ซินถามเพราะสงสัยมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
“ออ ผมกับไอ้มิคเนี่ยเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ หลังจากที่แม่ผมตายพ่อก้อแต่งงานใหม่กับแม่ของยูชอน แล้วก้อมีลูกสองคน ยูชอนเป็นคนโต ส่วนอีกคนชื่อยูฮวาน ตอนนี้ยังเรียนอยู่แต่จะจบปีนี้แหละครับ ส่วนไอ้ฮันก้อเป็นญาติฝ่ายพ่อ พ่อผมตั้งบริษัทและขยายสาขาไปที่จีนกับอเมริกา บริษัทที่จีนก้อให้คุณน้ากับคุณอา อ๋อพ่อ-แม่ไอ้เนี่ยดูแล ส่วนพ่อที่ต้องดูแลและควบคุมทั้งสามสาขาก้อบินไปบินมาเลยไม่ค่อยมีเวลา เลยยกหน้าที่ให้แม่ยูชอนดูแลบริษัทที่เกาหลีและเรื่องทุกอย่างภายในครอบครัว ส่วนที่ทำไมทุกคนถึงใช้คนละนามสกุลก้อเพราะว่าแม่ของยูชอนเค้ายืนยันให้ลูกทั้งสองใช้นามสกุลของเค้า ส่วนฮันก้อใช้นามสกุลตามพ่อของมัน เข้าใจยังจ๊ะ น้องสะใภ้ขี้สงสัย” ยุนโฮเอ่ยเล่าจนจบก้อล้อซินแล้วก้อยกน้ำขึ้นดื่มแก้กระหาย
“พี่ยุนก้อ คำก้อน้องสะใภ้ สองคำก้อน้องสะใภ้ ดูดิที่รักผมเขินแดงไปทั้งตัวแล้ว” ฮันเอ่ยแกล้งซิน
แล้วทั้งหมดก้อคุยกันเรื่อยเปื่อยจนดึก ยุนโฮจึงขอตัวกลับบ้านโดยไม่ลืมลากไอ้น้องทั้งสองที่ทำเนียนจะนอนบ้านนี้
“พี่ยุนอ่ะ ผมยังอยากไม่กลับเลย” ฮันกล่าวพร้อมยื้อสุดฤทธิ์แต่มีรึจะสู้แรงหมีได้
“ได้ถ้าแกไม่กลับพร้อมชั้นตอนนี้ ชั้นจะโทรไปฟ้องพ่อ-แม่แกว่า แกอยู่ที่นี่ก้อไม่ได้ช่วยยูชอนทำงาน ให้ตามตัวแกกลับไปเลย” ยุนโฮพูดอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“ก้อได้ เดี๋ยวของคุยกับที่รักเดี๋ยวมา” ฮันพูดจบก้อลากซอนเข้าบ้านไป
“เดินทางดีๆนะครับคุณยุนโฮ คุณยูชอน” จุนซูเอ่ยอย่างสุภาพ
“ครับ คุณจุนซู ขอบคุณที่มาไล่” มิคเอ่ยขึ้นทำให้จุนซูรู้ว่าคนๆนี้ยังงอนอยู่
เซียจึงเดินไปเอ่ยบางอย่างกับมิคเบาๆ
“พรุ่งนี้ชั้นอยากไปซื้อของตอนเลิกเรียนไม่รู้ว่ามิคกี้จะว่างพาเซียไปมั้ยน๊า” จุนซูเอ่ยอย่างอ้อนก้อเรียกรอยยิ้มจากยูชอนได้ไม่ยาก
“ครับ ได้ครับเซียะ พรุ่งนี้เราเจอกันนะครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับ” ยูชอนเอ่ยเสียงใสแล้วก้อลากพี่ชายและหลานขึ้นรถเพื่อกลับบ้านโดยลืมฮันไป
“ซิน ผมต้องกลับก่อนนะครับ ไม่งั้นพี่ยุนเอาจริงแน่ไม่รู้ว่ารู้ได้ไงว่าไม่ค่อยเข้าบริษัท เฮ้อ คืนนี้เลยอดนอนกับที่รักเลย” ฮันพูดพลางถอนหายใจเป็นระลอก
“เดี๋ยว เธอเคยนอนกับฉันเมื่อไรย่ะ อย่ามาโมเม เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดกับหมด” ซินขึ้นเสียงทันที
“ทำไมรังเกียจฮันหรอ ช่ายสิ ฮันมันไม่หล่อ ไม่น่ารักนิ ซินมีคนอื่นแล้วช่ายมั้ย ซินถึงไม่สนใจฮัน ขนาดมุนบินเจอกันวันเดียวยังได้นอนด้วยกันอาบน้ำด้วยกันเลย” ฮันเอ่ยอย่างงอนๆๆ
“ฮันรู้ได้ไงว่าเมื่อคืนซินอาบน้ำแล้วก้อนอนกับมุนบินแล้วก้อจุนซู”ซินเอ่ยถามอย่างง
“มุนบินมาอวดตอนฮันมาถึงบ้าน”ฮันอย่างด้วยน้ำเสียงเฉยเมย
“อย่าบอกนะว่าฮันหึงแม้แต่หลานตัวเองอ่ะ” ซินเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ คนเรามันคิดได้ขนาดนั้นเลย
“ถ้าบอกว่าช่าย แล้วจะทำไม” ฮันยังงอนไม่เลิก
“เค้าไม่ได้มีคนอื่นนะ เค้ารักฮันคนเดียวจริงๆนะ เอางี้จะให้เค้าทำอะไรถึงหายโกรธ เค้ายินดีทำทุกอย่างเลย” ซินเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“งั้นสัญญาสิว่าให้ฮันขออะไรก้อได้สามอย่าง แล้วก้อจะอาบน้ำด้วยกันนอนกอดกันเหมือนที่ซินทำกับมุนบิน” ฮันเอ่ยอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“เออ....คือ” ซินอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ
“ช่างมันเถอะ ถ้าซินไม่สะดวกใจก้อไม่เป็นไรนะ ฮันเข้าใจ” ฮันเอ่ยพร้อมทำหน้าเศร้า
“ก้อได้ แต่ไม่ใช่วันนี้นะ” ซินเอ่ยอย่างเสียไม่ได้ เค้ารู้ว่าขาดทุนย่อยยับแต่ทำไงได้ไม่ได้เห็นคนรักทำหน้าเศร้านิ
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ ฝันดีนะ ฝันถึงผมด้วยนะ ราตรีสวัสดิ์ครับ” ฮันพูดพลางฉีกยิ้มพร้อมกับหอมแก้มที่รักแล้วก้อวิ่งออกไป
โอ๊ย เจ็บใจโดนมันหลอกหรอเนี่ย แล้วขอได้ตั้งสามข้อไม่ได้บอกด้วยว่าจะขออะไร เราตกลงไปได้ไงว่ะเนี่ยโง่เลย คนเศร้าที่ไหนยิ้มกว้างเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วขนาดนั้น ซินคิดก่อนเดินขึ้นห้องไป
TBC
ความคิดเห็น