คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
แจจุงพี่เลี้ยงที่ร๊ากกกกกกกก
Intro
ณ คฤหาสน์ตระกูลชอง
“อายูชอน อายูชอนอยู่ไหน เค้าจะหาอายูชอน” มุนบินเด็กน้อยวัย 5 ขวบร้องลั่นบ้าน ทั้งร้องทั้งถีบสาวใช่ที่เข้ามาใกล้ตัวเค้า
เมื่อยูชอนได้ยินเสียงแผลงฤทธิ์ของหลานชายก้อรีบวิ่งไปที่ห้องหลานชายทันที
“มุนบินเป็นอะไรครับ” ยูชอนเอ่ยอย่างขำๆเมื่อเห็นสภาพหลานตัวน้อยหอบเล็กๆแต่ยังคงอาละวาดอยู่ พลางคิดในใจ โอ๊ย เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ ทั้งพ่อทั้งลูกเป็นหมีบ้าพลังพอกัน
“อายูชอน ผมไม่อยากได้พี่เลี้ยงคนใหม่ครับ ผมไม่ชอบ พี่เลี้ยงทุกคนที่เข้ามาก้อหวังแต่จะงาบอากับป๋าทั้งนั้นเลย ผมหวง” มุนบินกอดขาอาของเค้าอย่างอ้อน แต่พอตอนท้ายกลับเอ่ยเสียงพร้อมทำหน้าไม่พอใจ
“แล้วใครจะดูแลหนูระหว่างที่อาไปทำงาน หล่ะครับ อาเป็นห่วงมุนบินนะครับ” ยูชอนพูดพร้อมยิ้มไปให้เด็กน้อย
“อายูฮวานไงฮะ ช่วงนี้อาเค้าปิดเทอมไม่ใช่หรอครับ หน๊า...นะฮะ คุณอาสุดหล่อ ถ้าคุณอาไม่ยอมช่วย ผมจะฟ้องครูจุนซูจริงๆด้วย” ซองยุนพูดพลางยักคิ้วให้ยูชอนอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า
มุนบินรู้ดีว่าถ้าอ้างครูจุนซู อายูชอนต้องยอมแน่ๆ เพราะเมื่อตอนที่อายูชอนไปรับเค้าเพราะคนขับรถที่ไปรับเค้าเป็นประจำป่วย อายูชอนที่เจอครูประจำชั้นคนใหม่ของเค้าก้อยืนอึ้งปากห้อยเป็นไก่แช่แข็งไปเลย หลังจากนั้นอายูชอนก้อไปรับไปส่งเค้าทุกวัน ทั้งทีปกติอ้อนแทบตายก้อไม่ไป ถึงไปก้อบ่น แต่ตอนนี้แทบจะอัญเชิญเค้าขึ้นรถทุกเช้าและตอนเย็นก้อไปนั่งรอตั้งแต่โรงเรียนยังไม่เลิกเพราะ ครูจุนซูจะออกมาคุยกับผู้ปกครองที่มารอรับนักเรียน
“ก้อได้ เนี่ยเห็นแกครูจุนซูนะเนี่ย แต่ถามอายูฮวานเค้าไม่ว่าง ก้อห้ามดื้อนะครับ” ยูชอนเอ่ยกับมุนบิน
“คร้าบ” มุนบินรับคำแล้ววิ่งไปที่ห้องอายูฮวานที่ถัดจากห้องของเค้าไปสองห้อง
“อายูฮวาน ตื่นยังครับ อายูฮวาน” มุนบินเคาะประตูพลางร้องเรียกอาของเค้าแต่ก้อไม่มีเสียงตอบกลับมา ทำให้มุนบินโมโห
“อายูฮวาน ตื่นเด๋วนี้นะ ไม่งั้นผมจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ ... จริงๆนะ”มุนบินตัวน้อยตะโกนดังลั่นบ้าน แต่ก้อไม่มีวี่แววของคนในห้อง มุนบินจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป แล้วก้อเจอแต่ความว่างเปล่า เตียงไม่มีรอยยับเหมือนไม่มีคนนอน มุนบินเลยตัดสินใจวิ่งกลับไปหายูชอนเพื่อถาม
“อายูฮวานไปไหนฮะ”มุนบินถามพลางทำหน้างง
ยูชอนที่คุยโทรศัพท์อยู่นั้นก้อวางแล้วหันมาหาหลานชาย
“อ๋อ อาลืมไปริคกี้เค้าขอไปค่ายแล้วจะไปเที่ยวบ้านเพื่อนต่อ ถ้าใกล้จะกลับแล้วจะโทรมา แต่คง 2-3เดือนแหละเห็นบอกว่าหยุดยาวเลยอยากไปเที่ยวบ้างอ่ะ เพราะฉะนั้นอาเลยหาพี่เลี้ยงคนใหม่ไว้ให้นู๋แล้วนะครับ” ยูชอนพูดจบก้อยักคิ้วให้หลานรักหนึ่งทีก่อนเดินออกไป แต่ยูชอนก้อหลุดขำออกมาเพราะ ท่าทางกระฟัดกระเฟียดของหลานชายตัวเล็ก
พอมุนบินตั้งสติได้ก้อรู้ว่าเค้าถูกอาหลอกจึงเดินตามอาไปทันที
“อายูชอน แล้วคุณพ่อจะกลับเมื่อไรครับ ไม่เจอกันเกือบเดือนแล้วคิดถึง” มุนบินบ่นพร้อมทำหน้างอ ยูชอนขำท่าทางของเด็กน้อยยิ่งนัก
“คุณพ่อหนูคงกลับพรุ่งนี้เย็นๆแหละเห็นโทรมาบอกให้เตรียมข้าวไว้ให้” ยูชอนพูดพลางเดินไปที่โต๊ะกินข้าวเพื่อกินข้าวเช้า
“แล้วพี่เลี้ยงคนใหม่มาเมื่อไรครับ”มุนบินถามพลางเดินไปโต๊ะกินข้าวเช่นกัน
“พรุ่งนี้เช้าครับ” ยูชอนตอบ
“งั้นดีเลย พรุ่งนี้เราได้สนุกกันแน่ 555+” มุนบินบ่นพึมพำอยู่คนเดียวแล้วก้อยิ้มก่อนจะเริ่มกินข้าว
เช้าวันต่อมา ณ คฤหาสน์ตระกูลชอง
“สวัสดีครับ คุณคือคุณสเตฟานี่ ใช่มั้ยครับ” ยูชอนพูดพร้อมกับมองสาวสวยคนนี้หัวจรดเท้า โอ้ สวยแหะ
“ใช่ค่ะ คุณคือ..............”สเตฟานี่พูดพลางยิ้มหวานให้ยูชอน
“ครับ ผม ปาร์ค ยูชอน” ยูชอนตอบพลางยิ้มกระชากใจกลับไป
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”สเตฟานี่ตอบพลางนั่งไขว้ห้างทำให้กระโปรงที่สั้นอยู่แล้วสั้นขึ้นไปอีก พลางคิดในใจ เอาว่ะไม่เจอยุนโฮเอายูชอนก่อนละกัน ยังไงก้อเป็นพี่น้องกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” ยูชอนเอ่ยพร้อมยิ้มอย่างหว่านเสน่ห์
นู๋น้อยมุนบินที่คอยดูสถานการณ์อยู่ เห็นท่าไม่ค่อยดีจึงรีบเดินเข้าไป
“สวัสดีครับผม ชอง มุนบิน”มุนบินแนะนำตัวเสร็จก้อหันไปมองยูชอนอย่างเอาเรื่อง ยูชอนจึงเดินหลบเข้าไปในครัวเพื่อเรียกหัวหน้าพ่อบ้าน
“สวัสดีจ๊ะ สุดหล่อ หน้าตาน่ารักเชียวนะ” สเตฟานี่เอ่ยขึ้นอย่างเอาใจคุณชายน้อย เพราะเป็นที่เลื่องลือเกี่ยวกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแห่งตระกูลชอง ไม่ว่าจะเอาอะไรหรือทำอะไร ก้อไม่มีใครขัดได้แม้แต่ชองยุนโฮ นายใหญ่แห่งบ้านชอง แต่ความคิดทั้งหลายตรงหยุดเมื่อได้ยินเสียงเด็กน้อยอีกครั้งนึง
“ว่าไงป้า วันนี้จะมาจับผู้ชายล่ะสิ แต่เสียใจด้วยนะ เพราะ คุณพ่อไม่อยู่ นังพี่เลี้ยงหน้าแก่” มุนบินพูดเสร็จก้อกำลังเดินกลับไปหาอายูชอนของเค้า แต่ก้อถูกพี่เลี้ยงกระชากแขนอย่างแรงทำให้เซถลา หกล้ม จริงๆแล้วไม่เจ็บหรอก แต่มุนบินก้อแหกปากร้อง ขณะนั้นเองมีคนๆนึงเดินเข้ามาพอดี คนๆนั้นคือครูประจำชั้นของมุนบินนั้นเอง
เมื่อจุนซูเห็นมุนบินกำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นโดยมีพี่เลี้ยงใจยักษ์(ในสายตาจุนซู)ยืนอยู่ จุนซูจึงวิ่งเข้าไปประคองเด็กน้อยขึ้นมาพลางกอดกระชับและปลอบให้หยุดร้อง แล้วยูชอนก้อเดินออกมาอย่างไม่รู้เรื่องสเตฟานี่เห็นท่าไม่ดีจึงเข้าไปออดอ้อนยูชอนทันที
“คุณยูชอนค่ะ ใครก้อไม่รู้ เค้ากระชากมุนบินด้วย ดูสิค่ะ มุนบินร้องไห้ใหญ่เลย” สเตฟานี่กล่าวอย่างออดอ้อนพร้อมกับชี้ไปที่จุนซู
“สวัสดีครับ คุณยูชอน” จุนซูกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
“สวัสดีครับ คุณจุนซู มาได้ไงครับเนี่ย” ยูชอนถามกลับแล้วสะบัดสเตฟานี่ออกแล้วเดินไปหาจุนซูทันที
“เมื่อคืนมุนบินเค้าโทรไปบ่นกับฉันว่าเหงาอยากให้ฉันพาเค้าไปเที่ยว พอชั้นเข้ามาก้อเจอผู้หญิงคนเนี่ยกระชากมุนบินจนล้ม ฉันเห็นเลยวิ่งเข้าช่วยมุนบินออกมาจากผู้หญิงคนนี้”จุนซูกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“จริงหรอครับ คุณสเตฟานี่” ยูชอนถามกลับเสียงเหี้ยม
“เออ คือ เออ”สเตฟานี่ไม่รู้จะตอบยังไงดี
“พอแล้วครับ เชิญคุณออกไปได้แล้ว ไม่งั้นผมจะเรียกคนมาเอาตัวคุณออกไป” ยูชอนเอ่ยเสียงพลางชี้ไปที่ประตู
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้นออกไปเองค่ะ” สเตฟานี่ตอบพลางมองไปรอบๆบ้าน โอ้ยพลาดโอกาสทองเลยเรา แล้วก้อเดินออกไป
“พี่จุนซู โชคดีจังที่พี่มาทันไม่งั้นผมโดนยัยนั้นแกล้งแน่ๆ” มุนบินพูดพลางอ้อนจุนซู
“คุณดูแลหลานยังไง ให้คนอื่นมารังแกถึงในบ้าน คุณยูชอน” จุนซูพูดอย่างเสียงแข็ง
โอ้ย ตรูพลาดแล้วมั้ยหล่ะ ครูจุนซูเกลียดตรูแน่เลย
“เพราะเค้าน่ารักละมั้งครับ คุณอาเลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เมื่อเช้าเห็นส่งตาหวานให้กันอยู่เลย” มุนบินพูดจบก้อวิ่งไปกอดจุนซูทันที
“ไม่ใช่อย่างนั้นะครับ ผมให้บริษัทจัดหามานะครับ เห็นว่าเค้าฝึกจนจบแล้วเลยรับไว้ดูแลมุนบินครับ” ยูชอนรีบแก้ตัว
ไอ้หลานบ้า เด๋วจะเอาคืนให้ได้ แต่ตอนนี้ต้องทำให้คนน่ารักยิ้มก่อน
“งั้นวันหลังรบกวนเลือกคนที่นิสัยหน่อยนะครับ ไม่ใช่ดูที่หุ่นกับหน้าตา” จูนซูเอ่ยกลับเสียงเย็นชา
“ครับผม” ยูชอนรับคำพลางหันไปเห็นเด็กน้อยยักคิ้วให้ สรุปนี่เค้าแพ้ฤทธิ์หลานชายอีกแล้วช่ายมั้ยเนี่ย แต่เอาเถอะวันหยุดยังได้เจอคุณครูแลกกับพี่เลี้ยงติดเรทคนนั้นคุ้มจะตาย 55555+
“คุณจุนซู เชิญทานข้าวด้วยกันซิครับ”ยูชอนพูดจบก้อทำเนียนจูงมือจุนซูไปที่ห้องอาหาร ระหว่างทางจุนซูพยายามแกะมือสุดฤทธิ์แต่ก้อแพ้ให้วิชาปลาหมึกพันมือของมิคกี้ เลยต้องปล่อยเลยตามเลย
เมื่อกินข้าวเสร็จจุนซูก้อพามุนบินไปเที่ยวตามสัญญา ขณะที่จุนซูกำลังจะเดินขึ้นรถบีเอ็มซีรี่ย์ 5 คันสวยของตน
“เดี๋ยวครับ รอผมก่อน เด๋วผมครับรถให้นะครับ”ยูชอนตะโกนพร้อมวิ่งออกมา
“ไม่เป็นไรครับ ไม่รบกวนดีกว่า ผมพามุนบินไปเองได้ครับ แล้วซื้อของเสร็จจะพากลับมาส่งเองไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” จุนซูพูดจบก้อโค้งลายูชอนแล้วเดินไปเตรียมขึ้นรถยูชอนเห็นท่าไม่ดี คุณครูคนสวยต้องไม่ยอมแน่ๆเลย ดังนั้นจึงต้องหาตัวช่วยซะแล้ว
“มุนบินครับ ขออาไปด้วยนะครับ” ยูชอนหันมาอ้อนเด็กน้อยแทน
“อ้าว อายูชอนไม่ไปหาสาวๆของอาแล้วหรอครับ เมื่อเช้าผมได้ยินเหมือนนัดกันไว้” มุนบินกล่าวเสียงเครียด พลางขำในใจเค้าต้องเอาคืนซะหน่อยดันส่งตาหวานให้ยัยพี่เลี้ยงหน้าแก่
“ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่ อาแค่คุยกับเลขาไม่ใช่สาวๆ แล้วเลขาอาก้อเป็นคุณป้าแล้วด้วย พูดอย่างนี้ไม่ได้นะ เด๋วคนอื่นเค้าใจผิดว่าอาเป็นคนไม่ดีนะครับ” ยูชอนรีบแก้ตัวเสียยกใหญ่ แล้วก้อตบท้ายด้วยหยอดเล็กๆใส่ครูหน้าตาน่ารักของมุนบิน
“อาขอไปด้วยนะมุนบิน วันนี้อาว่าง นานๆก้ออยากไปเที่ยวกับหลานสักทีเหมือนกัน นะครับ” ยูชอนพูดกะหลานชายพร้อมขยิบตาขอความช่วยเหลือ
“ไปด้วยกันทั้งสามคนละกันนะครับพี่จุนซู” มุนบินเห็นก้อสงสาร เอาวะช่วยอาของเค้าหน่อยเด๋วตายพอดี
“ก้อได้ครับ แล้วแต่มุนบินครับ” จุนซูพูดพร้อมก้มหน้าไปหามุนบิน
“เชิญเลยครับ” ยูชอนดีใจที่จุนซูยอมให้เค้าไปด้วย ยิ้มจนแก้มจะปริแล้ว ยูชอนเดินนำจุนซูไปที่รถสปอรต์ของตน แล้วเปิดประตูให้จุนซูขึ้น
“ทำไมไม่เอาอีกคันไปหล่ะครับ คันนี้มีแค่สองที่นั่งเองนะครับ” จุนซูถามอย่างงง พลางชี้ไปที่รถอีกคันที่ใหญ่กว่า
“ผมนั่งตักพี่จุนซูก้อได้นี่ครับ น๊า นะครับ ตักพี่จุนซูนิ่มอ่ะ เค้าชอบ” มุนบินพูดอย่างออดอ้อน
“ก้อได้ครับ” จุนซูตอบรับและเดินขึ้นรถไปมุนบินก้อกระโดดขึ้นไปนั่งตักพร้อมหันไปหอแก้มคุณครูของเค้าทันที จุนซูก้อยิ้มตอบในความน่ารักของเด็ก แต่ยูชอนมองหลานชายตัวดีตาเขียวปั้ด โอ้ยอิจฉาไอ้หลานสุดแสบจังยูชอนคิด
“วันนี้จะไปไหนดีครับ” ยูชอนเอ่ยถามก่อนจะออกรถ
“มุนบินอยากซื้อหุ่นยนต์ตัวใหม่ เกมส์ จักรยาน โอ๊ย เยอะไปหมดเลยฮะ” มุนบินพูดพลางนับนิ้ว
“อ้าว ไหนมุนบินบอกพี่ว่าอยากซื้อหนังสือเรียนไว้อ่านตอนปิดเทอมกับสมุดระบายสีไม่ใช่หรอครับ” จุนซูถามด้วยความสงสัย
“อ๋อ ..เออ...ผมลืมไปอ่ะครับ ซื้อหนังสือด้วยครับ พี่จุนซูช่วยผมเลือกนะครับ” มุนบินที่นึกขึ้นได้ว่าโกหกจุนซูไว้จึงรีบแก้ตัว แล้วหันไปอ้อนจุนซูตอนท้ายด้วย
“ไปห้างเลย คนขับ” มุนบินหันไปเอ่ยกับยูชอน
“ได้ครับเจ้านาย อย่าลืมจ่ายเงินเดือนให้ผมนะครับ” ยูชอนตอบกลับพร้อมทำหน้าทะเล้น แล้วจึงขับรถออกไป
ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง
ทั้งสามเดินซื้อของสักพักใหญ่มุนบินบ่นอยากกินไอศกรีม ทั้งสามจึงเดินเข้าร้านไป แต่ขณะที่กินไอศกรีมอยู่นั้นก้อมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น
“หวัดดีไอ้น้อง ว่าไงมุนบินหลานรักของอา เป็นไงบ้างเดี๋ยวนี้ไม่โทรหาอาเลยนะ มีคนพาออกมาเที่ยวนี้เอง อ้าว แล้วเซียะมาด้วยได้ยังไงครับ” ชายคนหนึ่งเข้ามาทักทั้งยูชอนและมุนบิน แล้วก้อตกใจเมื่อเห็นจุนซูอยู่กับสองคนนี้
“พี่ฮัน รู้จักคุณครูจุนซูด้วยหรอ” ยูชอยเอ่ยถามงง
“เออ คือ...” ฮันกยองกำลังอธิบายแต่ก้อมีเสียงนึงแทรกขึ้นมา
“ทักนานจัง แถมยังโวยวายซะลั่นอีก เป็นไรป่าว” หนุ่มหน้าหวานร่างบอบบางเดินเข้ามาหาฮัน พร้อมกับเอามือขึ้นทาบหน้าผากราวกับกำลังวัดไข้
“พี่ซิน มาได้ไง ไหนบอกมีธุระสำคัญไง” เมื่อจุนซูเห็นคนที่เดินมาว่าเป็นใครก้อ ก้อลุกขึ้นจากโต๊ะทันทีพร้อมถามคำถามที่ทำให้ทุกคนงง
“แห๊ะ...แห๊ะ ก้อนัดกับฮันไว้อ่ะ” ซินอธิบายเสียงอ่อย
“มิคนี้แฟนพี่เอง คิมฮีชอล” ฮันทักทายพร้อมกับโอบเอวซินไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก คนเนี่ยช่ายป่าวที่พี่จีบเท่าไรก้อไม่ติดสักที แล้วก้อบอกให้ผมช่วยคิดวิธีจีบอ่ะนะ เอาเหอะ สวยจริงๆด้วยอ่ะ”ยูชอนถามอย่างตกใจ
“เออ สวยช่ายมั้ย มันอยู่แล้ว 555+” ฮันถามด้วยเสียงสูง
“แล้วเซียมาได้ไงไหนบอกว่าไปหาลูกศิษย์” ซินถามกลับอย่างสงสัย
“ก้อนี่ไง มุนบิน นี่พี่ชายพี่ ที่มุนบินคุยด้วยเมื่อคืนไง” จุนซูตอบพลางจับมือมุนบินแล้วชี้ไปทางซิน
“หวัดดี จำได้ป่าวที่เราคุยกันเมื่อคืนอ่ะ” ซินถามเด็กน้อยแล้วก้อยิ้ม
“จำได้ครับ ซินเดอเรร่าของผม สวยอย่างที่ผมคิดไว้เลย ขอหอมหน่อยนะครับ ตามสัญญา พี่จุนซูด้วย” มุนบินพูดพลางอ้อนในตอนหลัง
“ก้อได้” ซินพูดพร้อมย่อตัวลงไปหาเด็กน้อย และจุนซูก้อกำลังย่อลงอีกฝากนึงของเด็กน้อย
“ไม่ได้” สองเสียงตะโกนขึ้นดังก้องร้าน (คงไม่ต้องบอกว่าเสียงใครก้อฮันกับมิคไง เค้าหวงของเค้า 555+)
“ทำไม” ซินหันขึ้นมาถามฮัน
“ก้อผมหึงอ่ะ หวงด้วย ถึงเป็นหลานก้อไม่ได้” ฮันตอบพร้อมสะบัดหน้าหนี
“แล้วคุณเกี่ยวอะไรด้วย ห้ามทำไม” จุนซูหันไปถามยูชอนเสียงแข็ง
“ก้อ...ก้อ...เออ...คือ”ยูชอนพูดตะกุกตะกักไม่รู้จะตอบจุนซูยังไงดี
“ช่างมันเถอะ แล้วสรุปจุนซูมาได้ไง” ซินกล่าวขึ้นเหมือนระฆังช่วยชีวิตคุณชายปาร์คเรา
“เออ ก้อพามุนบินมาเที่ยวไง ตามที่บอกเมื่อคืน” จุนซูพูดไปก้อยืนบิดไป
“เออ อันนั้นรู้แล้วแต่หมายถึงมากับผู้ชายคนนี้ได้ไง เค้าเป็นใคร” ซินถ้าจุนซูเสียงแข็ง
“สวัสดีครับ ขอโทษที่แนะนำตัวช้า ผมปาร์ค ยูชอนเป็นคุณอาและผู้ปกครองของมุนบิน แล้วก้อเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่ฮันครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” ยูชอนตอบอย่างชะชาญ พร้อมทั้งโค้งให้ซินตอนท้ายทำให้ได้รับคะแนนนิยมไปโขเลย แถมยังอ่อนน้อม
โอ้ เจ๊ซินถูกจ๊ายยยยยยยยยย
“เซียะจะกลับยัง พี่จะกลับแล้ว เราขับรถมาหรือเปล่า ถ้าเปล่าจะได้กลับพร้อมกัน” ซินหันไปถามจุนซู แต่ก้อเรียกสีหน้าไม่พอใจจากสามหนุ่มได้เป็นอย่างดี
“ไม่ได้ มุนบินไม่ยอม ยังไม่ได้เที่ยวจนหนำใจเลย แถมเพิ่งเจอกัน พี่ซินกับพี่จุนซูก้อจะหนีกลับบ้านแล้ว” มุนบินเริ่มโวยวายเสียงดัง
“ผมไม่ได้เอารถมาจากบ้านมุนบินอ่ะครับ ต้องกลับไปเอาก่อน” จุนซูตอบซินด้วยเสียงที่เบา
“งั้นเอาอย่างงี้ วันนี้เรากลับกับพี่ก่อน แล้วรบกวนคุณยูชอนพรุ่งนี้ขับรถไปคืนที่บ้านได้มั้ยครับ” ซินพูดพร้อมหันกลับไปถามยูชอนทันที
“ยินดีครับ” ยูชอนเอ่ยรับพร้อมฉีกยิ้มจนขว้างเพราะความดีใจ
“งั้นพี่ซินวันนี้ผมขอไปนอนที่บ้านพี่นะครับ ยังไม่ได้คุยกันเลยอ่ะ”มุนบินหันอ้อนซินทันที
“พี่ไม่มีปัญหา แต่นู๋ต้องขออนุญาตคุณอาก่อน”
“ว่าไง ได้มั้ยครับ” มุนบินหันกลับไปถามอาทันที
“แล้วเราไม่อยู่รอเจอคุณพ่อหรอ ไหนบอกว่าคิดถึงไง” ยูชอนถามหลานชายตัวเล็ก
“ไม่เอา คืนนี้เค้าไม่อยากนอนกับหมี แต่อยากนอนกับนางฟ้าอ่ะ” มุนบินพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“งั้นก้อตามใจ รอรบกวนด้วยนะครับแล้วพรุ่งนี้ผมจะไปรับหลานตอนบ่ายๆนะครับ”
“ถ้าพรุ่งนี้คุณยูชอนไม่มีธุระอะไร ก้อเชิญทานข้าวเย็นด้วยกันนะครับ” ซินเอ่ยชวนยูชอน เพราะตอนนี้เค้าอยากได้ยูชอนเป็นน้องเขยแล้ว และรู้สึกว่าตัวยูชอนเองก้อชอบจุนซู
“ว่างสิครับ ยินดีมากๆๆเลยครับ งั้นพรุ่งนี้พบกันนะครับ”
“แต่พี่ซินฮะ” จุนซูกำลังจะเอ่ย
“หยุด !!! พี่ชวนเค้าแล้ว อยากให้พี่เสียหน้าหรอ” ซินพูดกลับจุนซูเสียงแข้ง
“ป่าวครับ” จุนซูตอบเสียงง่อย
“งั้นก้อดีแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ” ซินกล่าวลาพลางโค้งให้ยูชอน
“ครับ” ยูชอนโค้งตอบทันที
“นายจะไปไหน” ซินหันไปถามฮันที่เดินตามทันทีหลังจากที่เดินแยกจากว่าที่น้องเขย 555+
“ก้อกลับกับซินดี้ไงจ๊ะ” ฮันตอบเสียงใส
“ไม่ต้องกลับไปทำงานได้แล้ว” ซินหันไปตะคอกฮัน
“ก้อได้ ใช่สิ เดี๋ยวนี้ไม่อยากอยู่กันเราแล้วนิ คิดแล้วน้อยใจ” ฮันบ่นแล้วหันหน้าหนี
“น้อยใจหรอ ไม่ต้องน้อยใจนะ เค้าเป็นห่วงนะที่ไล่ไปทำงานเนี่ย ถ้าไม่ไปทำตอนนี้แล้วพรุ่งนี้จะไปกินข้าวบ้านเค้าได้หรอ เดี๋ยวเลขาก้อตามตัวแบบทุกครั้งอีกหรอก”ซินพยายามอธิบายเหตุผลให้ที่รักฟัง
“ครับ งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน แล้วซินถึงบ้านแล้วโทรบอกผมหน่อยนะครับ เป็นห่วงนะครับ”
ฮันยิ้มแก้มแทบปริทันทีที่ได้ยินสุดที่รักอธิบายเหตุผล พร้อมกับอ้อนในตัวท้าย แล้ว ปิดท้ายด้วยการหอมแก้มนึงฟอดใหญ่แล้วเดินจากไป ทำให้ทั้งสามคนยืนอึ้ง แล้วก้อคิดต่างกันไป
โอ้ย เขินทำไงดี ต่อหน้าเซียะด้วย อ๊ากกกกกกกก ซินคิด
ไปถึงขั้นไหนกันแล้วเนี่ย กล้าหอมกล้าสาธารณะชนเนี่ย เซียะคิด
ทำไมอาเค้าทำงี้ มาหอมซินเดอเรล่าของเค้าได้ไง ไม่ยอม ไม่ยอมจริงๆด้วย มุนบินคิด
“พี่ซินครับ ทำไมขับรถกลับบ้านผมละครับ” มุนบินหันไปถามเมื่อรู้สึกคุ้นๆทาง
“ไม่ใช่หรอก สงสัยบ้านเราอยู่ใกล้กัน แต่ก้อดีจะได้ฝากเซียไปโรงเรียนพร้อมมุนบินเลย ดีมั้ยจ๊ะ” ซินหันไปตอนเด็กน้อย แต่ตอนท้ายก้อหันยิ้มให้เซียะอย่างเจ้าเล่ห์
“ดีครับ แต่จะดีกว่านี้ ถ้าพี่จุนซูย้ายไปอยู่บ้านผมเลย จะได้ไม่ต้องแวะมารับไงครับ ดีมั้ยครับพี่ซิน” มุนบินหันไปตอบซิน แล้วหันไปถามจุนซูต่อ
“ห๊ะ ว่าไงนะครับ พี่ไม่ได้ยิน” จุนซูหันมาถามอย่างตกใจ
“เอาเป็นว่าตกลง ดีเหมือนกันถ้าพี่ต้องไปต่างจังหวัดพี่จะได้ไม่ต้องห่วงเซียะ” ซินเอ่ยกับเด็กน้อย
“พี่ ตกลงอะไรกัน ไม่เห็นถามผมก่อนเลย” จุนซูหันมาโวยวายทั้งที่ยังงง
“ไม่พอใจหรอ เออ โรงเรียนเนี่ยปิดดีมั้ยหนอ ยังไงก้อไม่ค่อยได้กำไรอยู่แล้ว” ซินพูดพลางทำท่านึกอะไรบางอย่าง
“อย่านะครับ พี่อ่ะ ใจร้าย จะทำอะไรก้อทำอย่าปิดโรงเรียนผมเลยนะครับ” เซียะร้องขึ้นพร้อมกับหันไปอ้อนพี่ชายทันที เพราะรู้ว่าซินพูดจริงทำจริง
“โรงเรียนอะไรหรอครับ ปิดโรงเรียนงง พี่ซินเป็นภารโรงหรอครับถึงต้องไปปิดโรงเรียน” มุนบินถามตาแป๋วด้วยท่าทางสงสัย
“ป่าวจ๊ะ พี่ไม่ได้เป้นภารโรง แต่เป็นเจ้าของโรงเรียนที่มุนบินเรียนอยู่ไง เซียะจบมาพี่ก้อเลยไปติดต่อซื้อโรงเรียนให้เซียะเค้าอ่ะ จะได้ปลอดภัยไม่โดนใครเค้าหลอกเอาไงจ๊ะ” ซินหัวเราะกับความคิดของเด็กน้อย
“อืม งั้นพี่ซินกับพี่จุนซูก้อรวยมากหล่ะสิครับ” มุนบินถามพร้อมตาลุกวาว
“โห่ ลอกกันนิ ไม่งั้นจะได้ให้พาไปซื้อของเล่น” มุนบินให้ไปบ่นคนเดียว แต่มีรึจะพ้นหูทิพย์ของเจ๊ซิน
“เดี๋ยวว่างๆพี่กับฮันจะพาไปซื้อของเอามั้ย ปกติก้อให้ฮันซื้อให้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ” ซินหันถามเด็กน้อย
“ดีครับ ลืมไปว่าพี่เป็นแฟนอาผม 55555555+” มุนบินหัวเราะแล้วหันไปดูข้างทางต่อ
“ถึงบ้านแล้วครับ” ซินปลุกมุนบินที่นั่งอยู่บนตักให้ตื่น
“ถึงแล้วหรอครับ” มุนบินถามพลางขยี้ตา เพื่อสายตาจะได้ปรับเสียง
“จ๊ะ เราลงไปกันเถอะ” ซินพูดกับเด็กน้อยพลางลูบหัอย่างเอ็นดู
“คร้าบบบบบ” มุนบินเปิดประตูลงจากลงทันที
“โห่ บ้านพี่สวยจัง สวยกว่าบ้านผมอีก” มุนบินพูดแงนหน้ามองคฤหาสน์ตระกูลคิม ถึงจะไม่ใหญ่เท่าบ้านของเค้า แต่ก้อดูสวยมาก หน้าบ้านมีสวนกุหลาบขาวและลิลลี่ที่สวยงามราวกับอยู่ในสรวงสวรรค์ ประตูทางเข้าเป็นประตูไม้ตระกลางมีลายฉลุที่น่าจะเป็นตราประจำตระกูล
“พี่จุนซู ผมหิวอ่ะรับ” มุนบินวิ่งไปหาจุนซูพร้อมดึงชายเสื้อเพื่อเรียกจุนซู
“ได้ครับเดี๋ยวพี่ไปหาอะไรให้ทานนะครับ” จุนซูตอบแล้วเดินหายเข้าไปทางครัว
“ไปนั่ง ตรงโน้นก่อนละกันนะครับ เดี๋ยวทานข้าวเสร็จ เราจะได้ไปดูห้องนอนแล้วก้ออาบน้ำกัน” เจ๊ซินพูดพลางจูงมือมุนบินไปที่ห้องรับแขกซึ่งอยู่กลางบ้าน
“พี่ซินอาบน้ำพร้อมผมนะครับ พี่จุนซูด้วย” มุนบินอ้อนซิน และเมื่อเห็นจุนซูเดินเข้ามาก้อหันไปอ้อนจุนซูด้วย
“ก้อได้ครับ” ซินตอบ
เมื่อมุนบินเห็นซินตอบตกลงแล้วก้อเลยหันไปหาจุนซูพร้อมกับทำหน้าทำตาออดอ้อนเพื่อเอาคำตอบเช่นกัน
“ก้อได้ครับ ไปเถอะ เราไปกินข้าวกัน” จุนซูหันตอบแล้วก้อเดินเข้าไปจูงมือมุนบินไปเพื่อพาไปกินข้าว
อาฮันและอายูชอนต้องอิจฉาเราแน่ๆ พรุ่งนี้เจอหน้าต้องอวดซะหน่อยแล้ว 555+ มุนบินคิดระหว่างไปทานข้าวที่ห้องอาหาร
TBC
ความคิดเห็น