Singular Fiction [NutxSin]

ลำดับตอนที่ #1 : Soul Mate Part1

 

ชอบไม่ชอบยังไงก็เม้นท์บอกกันได้นะคะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านฟิคค่ะ

Soul Mate Part1

ร่างบางที่นั่งอยู่ภายในรถโดยสารเหม่อมองตึกรามบ้านช่องที่คุ้นตาภายนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าในตอนนี้เต็มไปด้วยสายฝนโปรยปราย อากาศภายในรถเย็นเฉียบจนต้องยกมือกอดตัวเองหลวมๆ บรรยากาศหม่นๆกับ ทิวทัศน์ที่คุ้นเคยทำให้อดนึกถึงเรื่องราวในสมัยก่อนไม่ได้

กี่ปีแล้วนะ..ที่ไม่ได้กลับมาที่นี่ ซินตั้งคำถามกับตัวเองในใจ

ร่างบางเอนตัวลงกับเบาะที่นั่ง ก่อนจะหลับตาลง ภายในหัวสมองกำลังล่องลอยไปในอดีต นึกย้อนไปถึงครั้งแรกที่ได้เจอกับคนคนนั้น

*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*

ขาเรียวยาวก้าวเข้าไปภายในร้านเหล้าเล็กๆที่ตั้งอยู่ใกล้กับมหาลัยอย่างไม่แน่ใจเพราะไม่คุ้นชินกับสถานที่ ด้วยความที่เป็นคนไม่ชอบเที่ยว ไม่ชอบดื่มเหล้าหรือออกไปเฮฮากับใคร ทำให้ไม่ค่อยจะเข้ามาในสถานที่นี้บ่อยนัก

ทันทีที่เข้ามาภายในก็ต้องย่นจมูกเพราะฉุนกลิ่นควันบุหรี่ มือเรียวเล็กยกผ้าพันคอขึ้นมาปิดจมูก ในขณะที่ดวงตากลมพยายามมองหาโต๊ะของรุ่นพี่ที่นัดกันไว้ แต่เพราะแสงไฟสลัวๆ ประกอบกับควันบุหรี่ที่ลอยคละคลุ้งอยู่เต็มทั่วร้านทำให้หาไม่เจอสักที ซินพยายามโทรติดต่อแต่ก็ไม่มีใครรับสาย ทำให้ต้องบ่นพึมพำออกมาเบาๆอย่างหงุดหงิด ก่อนจะค่อยๆเดินแทรกตัวเข้าไปในร้านอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกจากมุมหนึ่งของร้าน

“เฮ้ยซิน ทางนี้ๆ” เสียงตะโกนคุ้นหูพร้อมกับอาการโบกไม้โบกมือทำให้ร่างบางรีบก้าวเท้าไปยังโต๊ะที่อยู่มุมในที่สุดของร้านซึ่งมีผู้ชายนั่งล้อมรอบโต๊ะประมาณสิบกว่าคน พอมาถึงก็ยกมือสวัสดีรุ่นพี่แต่ละคนซึ่งก็พอคุ้นหน้าคุ้นตากันดี ก่อนจะนั่งลงข้างๆพี่แสตมป์ ซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่ซินสนิทด้วยมากที่สุด

“โหยยย ไม่น่าเชื่อว่าอย่างน้องซินจะมาร้านเหล้ากะเค้าได้ว่ะ” เสียงจากรุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยแซว ซินก็ได้แต่ยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไรออกไป ไม่อยากจะบอกหรอกว่าโดนคนข้างๆบังคับมา

“แหม กูอุตส่าห์เลี้ยงฉลองเรียนจบทั้งที ถ้าน้องรหัสกูไม่มาก็ใจร้ายเกินไปแล้ว ใช่มั้ยจ๊ะน้องซิน” ประโยคสุดท้ายหันมามองใบหน้าหวานพร้อมส่งสายตาหยาดเยิ้มให้กับคนตัวบาง

“พอเถอะครับ ซินกลัว” แกล้งพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆพร้อมกับทำหน้านิ่งใส่ เรียกเสียงหัวเราะจากคนอื่นๆในโต๊ะได้

เป็นอย่างดี ซินรู้ดีว่ารุ่นพี่แค่ต้องการแซวเล่นเฉยๆเลยไม่ได้รู้สึกอะไร อีกอย่างร่างบางเองก็ค่อนข้างจะชินกับการโดนแกล้ง

พูดจาเลี่ยนๆใส่แบบนี้อยู่แล้ว

ด้วยความที่เป็นผู้ชายตัวเล็ก รูปร่างบอบบาง อีกทั้งยังมีใบหน้าสวยหวานราวกับผู้หญิง รวมไปถึงนิสัยเงียบๆไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ทำให้ซินกลายเป็นเป้าให้พวกรุ่นพี่ผู้ชายแกล้งเอา ทั้งแกล้งล้อว่าเป็นตุ๊ดบ้างล่ะ แกล้งมาจีบบ้างล่ะ ซึ่งเจ้าตัวก็พอทำใจไว้แล้วว่ายังไงชีวิตนี้คงจะหนีไม่พ้นเรื่องแบบนี้แน่นอน

ตอนนี้ภายในโต๊ะมีเสียงพูดคุย หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ซินเองก็ยิ้มบ้าง ขำบ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกสนุกอะไร ร่างบางถอนหายใจเบาๆ แล้วหันไปมองรอบร้านอย่างเบื่อๆ ก่อนหยุดลงตรงด้านซ้ายมือของร้านที่ถูกจัดเป็นเวที ซึ่งมีวงดนตรีกำลังเล่นเพลงที่เป็นที่นิยมในตอนนี้ ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปยังมือกีต้าร์ของวงที่กำลังโซโล่อยู่ ใบหน้าหล่อคมที่อมยิ้มน้อยๆนั้นดึงดูดให้สาวๆหลายคนจ้องมองตาเป็นประกาย รวมถึงร่างบางเองก็ไม่อาจละสายตาไปจากท่าทางมีความสุขยามเล่นดนตรีของมือกีต้าร์คนนั้น

“น้องซิน มองไรอ่ะ”อยู่ๆพี่แสตมป์ก็หันมาถามข้างหู ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ

“อ่อ ไม่มีไรหรอกพี่ ซินเหม่อเฉยๆ”

“เฮ้ยไรกัน พี่ชวนแกมาสนุกสนาน จะมานั่งเหม่อได้ไง มาๆเดี๋ยวพี่ชงให้” ว่าแล้วก็หยิบแก้วของร่างบางที่มีเพียงน้ำอัดลมไปจัดการชงเหล้าให้เสร็จสรรพ ทันใดนั้นเอง มือกีต้าร์ที่ซินแอบมองอยู่นานก็เดินลงมาจากเวที ก่อนจะเดินมาทักพี่แสตมป์และรุ่นพี่คนอื่นๆในโต๊ะอย่างคุ้นเคย

“อ้าว เล่นเสร็จแล้วเหรอมึง”แสตมป์หันไปถามผู้ชายคนนั้น ก่อนจะได้รับคำตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“อืม ขอนั่งด้วยดิพี่”

“ได้ๆ เออจริงสิ ว่าจะแนะนำให้รู้จักกันซะหน่อย ไอ้นัท นั่นน้องรหัสกูชื่อซิน ส่วนซิน นี่ไอ้นัท มันเล่นอยู่ร้านนี้ประจำ เลยสนิทกับพวกพี่”ซินหันมามองนัทที่ตอนนี้เดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับตนเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ใบหน้าหล่อนั้นเรียบเฉยติดจะกวนๆด้วยซ้ำ ผิดกับตอนที่อยู่บนเวทีลิบลับ ซินยิ้มให้นัทอย่างเป็นมิตร ซึ่งอีกฝ่ายก็เพียงยิ้มมุมปากให้เท่านั้น

เหล้าแก้วที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ไหลผ่านเข้ามาในลำคอ ทำให้ร่างบางรู้สึกร้อนวาบ ทั้งยังเริ่มมึนๆ จนต้องวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันไปหยิบไอโฟนมาเปิดเฟสบุ๊คเล่นแทน ดวงตากลมโตเพ่งสมาธิจดจ่อกับหน้าจอโทรศัพท์เพื่อหลบสายตาของคนตรงข้ามที่มองมา

ถึงแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกผู้ชายด้วยกันมองด้วยสายตาแบบนี้ ทั้งๆที่ซินเองก็ค่อนข้างชินกับสายตาแปลกๆที่เคยได้รับจาก

คนอื่นเสมอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกหวั่นไหวไปกับสายตาคู่นั้นที่จ้องมองมา ความเขินอายจากไหนไม่รู้ผุดออกมาเต็มไป

หมด รู้สึกถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้าจนต้องหยิบไอโฟนออกมาเล่นแก้เก้อ

นัทมองคนฝั่งตรงข้ามที่กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์อยู่ ใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโตที่หวานเยิ้มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ พวงแก้มอิ่มที่ขึ้นสีระเรื่อน่ามอง เรื่อยไปจนถึงริมฝีปากบางเฉียบสีแดงสด ครั้งแรกที่เห็น ทำเอานัทถึงกับตะลึงไปเลยทีเดียว

สวย สวยมากเลย ทั้งๆที่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ชาย แต่ก็ไม่อาจละสายตาไปจากคนคนนี้ได้ ยิ่งตอนที่ร่างบางหันมาส่งยิ้มหวานให้ ทำเอาใจเต้นแปลกๆ จนต้องคว้าเหล้ามาดับความรู้สึกวูบไหวภายในใจ

เวลาล่วงเลยจนเกือบเที่ยงคืน ซินยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาป๊า นัดแนะกับปลายสายเพียงสองสามประโยคก่อนจะวางสาย

“พี่แสตมป์ ซินต้องกลับแล้วนะครับ ป๊ามาแล้ว” หันไปสะกิดกับรุ่นพี่คนสนิทที่ตอนนี้เมาจนแทบจะไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว ฝ่ายนั้นก็ได้แต่ส่งเสียงงึมงำในลำคอพอจับใจความได้ว่า ให้กลับบ้านดีดี

ซินลุกขึ้นโดยไม่ลืมจะไหว้ลารุ่นพี่ทั้งโต๊ะ แล้วหันมาส่งยิ้มบางๆให้นัทก่อนจะเดินจากไป แต่ขณะก้าวไปได้เพียงสามก้าว คนตัวเล็กก็ต้องหยุดเดิน แล้วหันหน้ากลับมามองคนตัวสูงกว่าที่เดินตามหลังมาอย่างแปลกใจ

“มีอะไรเหรอครับ”

“ผมไปส่ง”

“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก ซินไปเองได้” ซินพูดอย่างเกรงใจ เพราะตัวเองดื่มเหล้าเพียงไม่กี่แก้ว เลยรู้สึกมึนๆนิดหน่อย ไม่ถึงกับเมาจนต้องมีคนเดินไปส่ง แต่นัทก็ทำหน้านิ่งราวกับไม่ได้ยินคำพูด อีกทั้งยังเดินนำหน้าไปทำให้อีกคนไม่ทันได้ปฏิเสธ ร่างบางจึงได้แต่เดินตามร่างสูงกว่าออกไปยังลานจอดรถด้านหน้าร้าน

เมื่อออกมาข้างนอก ซินก็เห็นรถวีออสสีขาวจอดรออยู่ก่อนแล้ว ร่างบางจึงรีบเดินไปที่รถทันที มือเล็กเอื้อมไปเปิดประตูข้างคนขับ แต่ก่อนที่จะก้าวขึ้นไปนั่ง ใบหน้าหวานของคนตัวเล็กก็หันมามองคนตัวสูงที่ยังคงยืนอยู่หน้าร้าน

“ไปแล้วนะ ขอบคุณมาก” พูดเสร็จก็ส่งยิ้มให้นัทอีกทีหนึ่งก่อนจะก้าวขึ้นรถไป

ร่างสูงมองรถที่วิ่งออกไปจนลับสายตา สายตาคมทอดมองออกไปยังความว่างเปล่าเบื้องหน้า แต่ในห้วงความคิดยังคงมีแต่

ภาพของร่างเล็กบางที่ส่งยิ้มมาให้ก่อนจะขึ้นรถไป อยู่ๆในใจของนัทก็เกิดคำถามอะไรบางอย่างขึ้นมา

เราจะได้พบกันอีกรึเปล่า..