คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ♔ HIDDEN 01 : : เขาคือทายาทของทาร์ซาน [100%]
[Taeyeon’s part]
ฉันมองพี่สาวคนสวยในชุดนักศึกษาที่กำลังถือสายคุยโทรศัพท์อยู่ ฉันได้แต่ยิ้มทักทายเพราะไม่อยากเข้าไปขัดเวลาส่วนตัวของเธอแล้วรีบเดินมานั่งประจำที่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะอาหารเหมือนอย่างทุกเช้า ฉันเหลือบมองไปที่ร่างสูงอีกคนที่มีหน้าตาเบื่อโลกอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งหมอนี่ก็เห็นฉันเหลือบมองเขาอยู่จึงทำท่าเหมือนแยกเขี้ยวขู่และก้มลงเล่นเกมส์ในสมาทโฟนของตัวเองต่อไป
“จ้ะแค่นี้นะคุณ อ้าว!แทๆลงมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”
ประโยคหลัง วิคตอเรีย หันมาถามฉันด้วยสีหน้าตื่นๆเล็กน้อย
“ซักพักแล้วค่ะ”
“หวา! แล้วนี่หิวกันรึยังพี่ขอโทษนะ”
“เพิ่งจะรู้ตัวรึไง ไส้ผมจะทะลุแล้วเจ๊ “
เสียงเรียบๆเนือยๆเหมือนคนยังไม่ตื่นดีของ โอ เซฮุน เรียกสายตาของวิคตอเรียให้หันไปทางเจ้าตัวได้ เจ้าตัวบุ้ยบ้ายหน้าไปทางจานเซรามิกสีขาวอันว่าเปล่าตรงหน้าเหมือนกำลังจะบอกอยู่นัยๆว่าตั้งแต่นั่งมานี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเขาซักอย่างเดียว
โป๊ก!
“มันเจ็บนะ..” เซฮุนพูดหลังจากที่วิคตอเรียใช้ทัพพีตักข้าวเขกกลางกระบาลของเขาไปทีหนึ่ง ถึงจะว่าแบบนั้นแต่สีหน้าเรียบๆเนือยๆของเขาดูไม่เจ็บอย่างที่พูดเลยนะ
“เจ็บก็ดีคราวหลังจะได้รู้ไงว่าอย่าบ่น ฉันแหกขี้ตาตื่นมาทำข้าวเช้าให้กินก็บุญแล้วย่ะ”
วิคตอเรียพูดยาวยืดตามประสาคนพูดน้ำไหลไฟดับ ฉันได้แต่มองวิคตอเรียแร็ฟด่าใส่หูน้องชายบังเกิดเกล้าของตัวเองอย่างเมามันส์ผิดกับเซฮุนที่มีสีหน้าเบื่อหน่ายเสียเต็มประดา ฉันก็เข้าใจน่ะนะคนอย่างวิคตอเรียน่ะสามารถบ่นได้ทั้งวันทั้งคืนโดยไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพหูของคนฟังเอาเสียเลย
“จะเจ็ดโมงครึ่งแล้วแหะ ( ‘ ‘)” ก่อนที่สงครามประสาทระหว่างสองพี่น้องจะอุบัติขึ้น ฉันแกล้งพูดในขณะที่มองนาฬิกาไปด้วย
“ว้าย! โทษทีจ้ะเดี๋ยวพี่ไปยกมาให้นะ” วิคตอเรียว่าพลางวิ่งเข้าไปในครัวอย่างลนๆ
“เซฮุนนาทำไมนายถึงชอบยั่วโมโหพี่วิคนักล่ะ~” หลังจากที่วิคตอเรียเข้าครัวไปแล้วฉันจึงหันมาคุยกับเซฮุน เขากำลังลูบศีรษะส่วนที่โดนทัพพีเขกไปเมื่อซักครู่พลางหันมาตอบฉันด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“ยุ่ง -_-“
เซฮุนตัดบทอย่างไร้เยื่อใยซึ่งฉันก็ไม่สนใจหรอกเจอจนชินละ ถึงภายนอกเขาจะเย็นชาแค่ไหนแต่เนื้อแท้จริงๆของเขาคือคนอบอุ่นคนหนึ่งเลยทีเดียว ฉันกล้ารับประกันได้เลยว่าถ้าใครได้ไปเป็นแฟนนับว่าโชคดีที่สุดในสามโลก
อย่ามองฉันแบบนี้สิ! อย่างน้อยหนึ่งในนั้นมันก็ไม่ใช่ฉันล่ะน่า โอเคถึงแม้ว่าฉันกับเซฮุนจะไม่ได้เป็นพี่น้องน้องร่วมสายเลือด อ้าว!นี่ฉันยังไม่ได้บอกหรอกหรอแย่จัง..ฉันเป็นพี่น้องต่างสายเลือดของเซฮุนและวิคตอเรียเอ่อหมายถึงเป็นพี่น้องกันแต่คนละพ่อละแม่น่ะคงพอเข้าใจนะ พ่อของฉันเสียชีวิตไปตอนที่ฉันยังเล็กมากๆ ส่วนแม่ของฉันท่านก็มาพบรักกับพ่อของเซฮุนและวิคตอเรียและทั้งคู่ก็แต่งงานกันในที่สุด ทำให้ฉันต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านของพ่อเลี้ยงในฐานะลูกคนหนึ่งของเขานั่นแหละ
ถ้าถามว่ามันแย่มั้ย ไม่นะออกจะดีด้วยซ้ำไปคุณพ่อท่านเอ็นดูฉันมาก ในขณะที่สองศรีพี่น้องฮุนวิคก็ไม่ได้ผลักไสหรือแอนตี้ฉันแต่อย่างใด ถึงแม้เซฮุนจะดูไม่พอใจนิดๆก็เถอะ แต่นั่นคงเป็นเรื่องธรรมดาล่ะมั้ง
“มาแล้วจ้า ข้าวผัดกิมจิร้อนๆ ^O^” ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์พร้อมกับร่างเพรียวของวิคตอเรียที่มาพร้อมกับข้าวผัดกิมจิในมือ
“อีกแล้วหรอเจ๊ เมื่อวานก็แกงกิมจิไม่ใช่หรอ“
“หุบปากน่าจะกินหรือไม่กิน!”
“มีทางเลือกด้วยรึไง”
ถึงจะว่าแบบนั้นแต่เซฮุนก็ยอมกินข้าวผัดกิมจิตรงหน้าแต่โดยดี ปกติคนที่เตรียมข้าวเช้าให้ทุกคนก็คือคุณแม่น่ะแต่ทั้งคุณพ่อคุณแม่ต่างก็ไม่ฮันนีมูนฉลองวันครบรอบแต่งงานปีที่ 6 ทีเกาะเซจูคราวนี้หน้าที่การเตรียมอาหารจริงตกอยู่ที่วิคตอเรีย ซึ่งเธอก็ทำเป็นแต่เมนูกิมจินี่แหละ
“อิ่มละ”
“บังอาจกินเหลือหรอไอ้น้องบ้า!!” วิคตอเรียตะโกนอย่างเดือดดาลในขณะที่ฉันได้แต่ยิ้มขำกับความน่ารักของสองพี่น้องคู่นี้และเตรียมตัวคว้ากระเป๋าตามออกไปอีกคน
“แทไปก่อนนะคะพี่วิค”
ฉันส่งยิ้มหวานให้ผู้เป็นพี่ก่อนจะรีบวิ่งออกมาตามเซฮุนให้ทัน เขาก็รู้อยู่ว่าฉันขาสั้นยังจะออกจากบ้านมาก่อนอีกนะฉันได้แต่บ่นในใจและเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะตามเซฮุนให้ทัน อ้อ!เราสองคนเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันน่ะเวลาไปโรงเรียนหรือกลับบ้านพวกเราสองคนเลยต้องไปด้วยกันเสมอ ซึ่งก็เป็นเรื่องดีที่บ้านกับโรงเรียนอยู่ห่างกันไม่มากนักจึงสามารถเดินเท้าไปได้
“แฮกๆ ไม่รอฉันเลยอ่ะเซฮุนนา”
“ช้าเอง -_-“
“ก็แหงล่ะนายสูงตั้งร้อยแปดสิบกว่านี่นา”
“ไม่เกี่ยว“
“เกี่ยวสิ! เซฮุนนาอย่าเถียงพี่สาวสิ”
“ตลกละ เกิดก่อนแค่สามวันเนี่ยนะ -_-“
“ยังไงฉันก็เกิดก่อนนายล่ะน่า =^=”
ฉันเถียงกับเซฮุนคอเป็นเอ็นระหว่างทางไปโรงเรียนซึ่งนั่นก็เป็นหนึ่งในกิจวัตรประจำวันของฉันนั่นเอง เอาจริงๆก็คือฉันเป็นพี่สาวของเซฮุนเลยนะ(ถึงจะแค่สามวันก็เถอะ)เวลาที่ใครมาถามว่าฉันกับเซฮุนใครเป้นพี่เป็นน้องคุณพ่อก็มักจะบอกว่าเราเป็นฝาแฝดกัน (แล้วคนเขาก็บ้าจี้เชื่อกันด้วยนี่สิ)
“มันฟังไม่ขึ้นเลยแทยอน -_-”
“ทำไมอ่า” ฉันว่าพร้อมพองแก้มงอนๆเล็กน้อย
“เลิกทำหน้าแบบนั้นซะทีเถอะ”
“หือ?..”
“น่าเกลียด -_-“
“เซฮุนนา!”
ฉันว่าพร้อมวิ่งไล่ระดมกำปั้นใส่เขาไม่ยั้งเซฮุนวิ่งหลบอย่างคล่องแคล่ว ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ของนักเรียนที่กำลังเดินทางไปโรงเรียนที่ดูพวกเรา แต่ใครสนล่ะ!ตอนนี้ฉันต้องการที่จะแก้เผ็ดไอ้น้องชายกวนประสาทนั่นต่างหาก!!!
“เฮ้แทๆอย่า!!”
ไม่ทันแล้วเว้ย!!!
ฉันตะโกนด่าในใจพลางถอดรองเท้าข้างหนึ่งเขวี้ยงใส่เซฮุนโดยไม่ลังเล แต่ดูเหมือนว่าฉันจะขว้างแรงไปนิดมันก็เลยลอยข้ามหัวเซฮุนไปตกที่ข้างกำแพงโรงเรียนนี่สิ!!
“ง่าไปทางนู้นแล้วอ่ะ”
“บอกแล้วก็ไม่เชื่อ”
“เซฮุนนาไปเก็บให้หน่อยสิ -0-“
“ประสาทรึไง รองเท้าก็รองเท้าเธอใครทำก็ไปเก็บเองสิ -_-“
“นะๆเซฮุนนา”
“ไม่”
“เซฮุนนา~ ”
“ไม่”
“เซฮุนอ่าาา ช่วยแทหน่อยนะๆๆๆ”
“ฉันไม่หลงลูกอ้อนของเธอหรอกแทๆ -_-“
สาบานได้ว่านี่คือคำพูดจากปากของคนที่ได้ชื่อว่าน้อง! ฉันแอบสาปแช่งเซฮุนอยู่ในใจแต่มันก็จริงอย่างที่เขาพูดนั่นแหละถ้าฉันไม่คิดแผลงๆจะโยนรองเท้าใส่หัวเขามันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ T T ฉันจึงได้แต่ปลงและเดินไปทางกำแพงโรงเรียน
ฉันเดินมาเรื่อยๆ ก็พบรองเท้าเจ้ากรรมนั้นบนพุ่มไม้ใกล้ๆกับกำแพงพอดิบพอดี สวรรค์ยังดีนะที่มันไม่ไปไกลถึงอีกฝั่งของกำแพงน่ะ โรงเรียนของฉันอยู่ติดกับอีกโรงเรียนหนึ่งโดยมีกำแพงสูงๆที่พวกเราเรียกกันว่า ‘ไฮท์’ กั้นอาณาเขตไว้เพื่อไม่ให้มีใครรุกล้ำซึ่งกันและกัน
ระหว่างที่กำลังคิดนั่นเองจู่ๆสายตาของฉันก็ไปสะดุดอยู่กับอะไรบางอย่างบนต้นไม้เข้า เท่าที่ดูจากตรงนี้น่าจะเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่อายุน่าจะไล่เลี่ยกับฉันกำลังนอนเอาสมุดปิดหน้าเอาไว้อยู่ ทำให้เห็นแต่ขา เท้า ผม และแขนของเขาเท่านั้น
ไปนอนบนนั้นไม่กลัวตกลงมาหรือไง..
“เฮ้!!!”
ฉันตัดสินใจตะโกนเรียกเขา คนบนต้นไม้สะดุ้งสุดตัวและนั่นก็ทำให้เขาหล่นตุบลงมาจากต้นไม้จูบพื้นหญ้าอย่างสวยงาม โอ้..ไม่นะที่ฉันเรียกก็เพราะกลัวเขาตกลงมาจากต้นไม้นะแต่นี่ฉันทำเขาตกซะเองเนี่ยนะ T T แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกกันว่าทำบุญแต่ได้บาป TOT
ดูท่าจะเจ็บมากเลยนะนั่น...
“นี่เป็นไรรึเปล่า” ฉันรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงเขาที่ดูกำลังมึนๆกับเหตุการณ์เมื่อซักครู่พลางถามไถ่อาการ
“ดาว (‘ ‘)”
“เอ๊ะ..”
“ท้องฟ้ามีดาวเต็มไปหมดเลย (* *)”
นะ..นี่ถึงกับสมองกลับเลยเหรอ!!
ฉันได้แต่ยืนดูเด็กผู้ชายตัวเล็ก(ซึ่งก็ตัวโตกว่าฉัน -_-)พึมพำงึมงำเกี่ยวกับดาวเดือนบนฟ้าอยู่คนเดียว แต่เฮ้ย!ตกต้นไม้รอบเดียวถึงกับสมองพลิกกลับด้าน เอ๋อ อัลไซน์เมอร์รับประทานเลยเหรอ ก็เคยเห็นในละครหลังข่าวล่ะนะแต่อะไรมันจะโป๊ะเชะปานนั้น TOT
“(‘ ‘)”
“เอ๋!?”
“อำเล่นหรอกน่า ( ‘ ‘)a”
=[ ]=
เขาพูดก่อนที่ลุกขึ้นยืนขึ้นปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากเสื้อนักเรียนของเขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นก็เดินไปนั่งที่ม้านั่งหินอ่อนใกล้ๆนี้และทำท่าบิดขี้เกียจเล็กน้อย ทำเอาฉันอ้าปากค้างกับเหตุการณ์เมื่อซักครู่เลยทีเดียว
เขาบอกว่าไงนะ เมื่อกี้อำเล่น? บ้าน่าจะเนียนเกินไปแล้ว!
“ปวดหลัง ( -*-)” เขาพูดพร้อมขมวดคิ้ว
(‘ ‘)
“นวดให้หน่อย (_*_)”
ขอสตั๊นอีกสักร้อยวิ =[]=!
ยังไม่ทันที่จะหายตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ดี คราวนี้ฉันก็ต้องสตั๊นอีกรอบและจ้องมองชายตรงหน้าด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ตอนนี้ฉันกำลังจะสายจึงตั้งท่าจะปฏิเสธอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าสายตาอ้อนๆ น่ารักน่าหยิก เหมือนลูกหมาตัวน้อยนั่นจ้องมาทางฉันอย่างขอร้องอ้อนวอน แบบนี้ใครมันจะไปทิ้งได้ลงคอเล่า TOT
“ก็ได้จะให้นวดตรงไหนล่ะ” ในที่สุดฉันก็ยอมจนได้สิน่า -_-
“(. .)”
“ที่หลังใช่มั้ย โอเคๆ”
ในที่สุดฉันก็ยอมจนได้สินะ ฉันแอบถอนหายใจและใช้มือระดมสับกลางแผ่นหลังของเขาเบาๆ ซึ่งคนตัวสูงก็น่าจะพอใจไม่ใช่น้อยถึงได้หลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์แบบนั้น มันก็ดูน่ารักดีอยู่หรอก (อันนี้ยอมรับเลย T T) แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้น! ฉันกำลังสายและโดนเซฮุนเหวี่ยงใส่ T_T
“เออ..คือว่า”
“เลื่อนลงมาข้างล่างหน่อยสิ(_*_)”
“นายฉันต้องกลับแล้วล่ะ”
“สับแรงๆกว่านี้หน่อยสิ”
“คือว่า..”
“สับไม่โดนอ่ะ (‘ ‘)”
ได้โปรดฟังฉันสักนิดเถอะ TOT
ฉันกรีดร้องอยู่ในใจ สรุปคือเขาจะไม่ฟังกันเลยใช่ไหมเนี่ย! ฉันเคยคิดมาตลอดว่าเซฮุนเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่สามารถทำให้ให้ฉันปวดหัวได้มากที่สุดแล้วในโลกนี้ แต่พอมาเจอกับผู้ชายคนนี้ โอ้..ฉันว่าเซฮุนเป็นน้องชายผู้แสนประเสริฐเลิศเลอไปโดยปริยาย -__-;;
“ฟังฉันนะ”
( ‘ ‘)
“ฉันต้องรีบเข้าเรียน”
“อือๆ (‘ ‘)”
“น้องชายฉันกำลังรออยู่”
“อาหะ (‘_’)”
“ขอฉันกลับได้มั้ยยย!!”
ประโยคนี้ฉันแทบจะตะโกนใส่หูเขาเลยด้วยซ้ำ เมื่อได้ยินเสียงเจ้าตัวก็ยกมือขึ้นปิดหูและเบ้หน้าอย่างทรมาน ให้ตายเถอะ! ฉันดูเหมือนนางมารใจยักษ์คอยรังแกหนุ่มน้อยผู้น่าสงสารตรงหน้าไม่มีผิดเลยอ่ะแต่ฉันไม่ได้เป็นคนโหดร้ายซะหน่อย T_T
“ฉันเสียงดังไปหรอ”
“มากๆ /(>~<)\” เขาตอบทั้งที่มือยังอุดหูตัวเองไว้อยู่
“เอาเป็นว่าฉันขอโทษก็แล้วกันนะ” ฉันเอ่ยขอโทษเขา “ตกลงมาเมื่อกี้เจ็บมั้ย?” ฉันเปลี่ยนเรื่องมาถามไถ่อาการหลังจากตกต้นไม้ของเขาแทน
ก็ไม่ใช่อะไรหรอก..มองดู..ต้นไม้มันอาจไม่สูงเท่าไรแต่ถ้าตกลงมาก็น่าจะเจ็บเอาการเหมือนกันนั่นแหละอีกอย่างฉันก็เป็นคนทำเขาตกลงมาด้วย
“ไม่เจ็บหรอก”
“จริงดิ?”
“ฉันคือทายาทของทาร์ซานตกต้นไม้แค่นี้จิ๊บๆ (‘ ‘)”
อุบร๊ะ! =[]=
ฉันได้แต่ยืนงงและมองใบหน้าเนียนใสชนิดที่ผู้หญิงยังต้องอายของผู้ชายตรงหน้าอย่างพยายามจะหาความหมายที่ซ่อนในแววตาแสนซื่อเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆนั่น แต่ไม่ว่าจะมองยังไงฉันก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาสื่ออยู่ดีนั่นแหละ ทาร์ซาน? นี่เขาพูดเรื่องอะไรเนี่ย!
“ทาร์ซานที่เป็นการ์ตูนของ วอลท์ ดิสนีย์หรอ?” ฉันเอียงคอถาม
“ไม่ใช่ๆ ทาร์ซานเป็นเจ้าป่าต่างหาก (‘^’)”
“ทาร์ซานเป็นการ์ตูนนะตอนเด็กๆฉันก็ดูทุกวัน”
“ไม่ใช่ซะหน่อย ทาร์ซานเป็นผู้พิทักษ์ป่าสุดเท่ห์ต่างหาก”
“ยังไงฉันก็ขอยืนยันว่าทาร์ซานเป็นการ์ตูน”
“เจ้าป่า~ (‘^’)”
เขายังคงเถียงฉันด้วยสีหน้าบ้องแบ้วเหมือนลูกหมาหรือไม่ก็ลูกแมวน่ารักน่ากอดตัวหนึ่ง บางทีฉันก็อดคิดไม่ได้เลยนะว่าหมอนี่จะเป็นแฟนคลับตัวยงของทาร์ซานหรือเปล่า แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาเถียงกันเรื่องทาร์ซานนะ! เพราะฉันต้องรีบไปให้ทันก่อนเข้าแถว เท่าที่ดูแล้วเขาคงไม่ว่าอะไรหากฉันจะไปในตอนนี้
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอ..”
“ฉันไปล่ะ ไว้วันหลังจะมาคุยด้วย ( ‘ ‘)”
ยังจะมีวันหลังอีกเหรอ! T_T
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ล่ำลาอะไรเขาก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนพร้อมผุดลุกขึ้นและทำท่าจะปีนกำแพงกลับไป อืม..เขาคงเป็นนักเรียนของโรงเรียนข้างๆนี่สินะ ฉันสรุปเอาเองในใจและกำลังจะหันหลังเดินออกไปเช่นกันแต่ทว่า..
“แบคฮยอน”
“เอ๋?”
“บยอน แบคฮยอน นั่นคือชื่อของฉัน (. .)”
เขาหันมาพูดกับฉันและปีนกำแพงออกไปเฉยเลย..
บยอน แบคฮยอน งั้นเหรอ..
นายเป็นผู้ชายที่แปลกที่สุดในสามโลก!! T_T
____________________________________________________________________
สวัสดีค่ะทุกท่านกลับมาอัพครบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วนะๆ >O< ฮ่าๆ
สาบานได้ว่าบทนำดราม่ากว่านี้นะไหงมันเป็นคอมเมดี้ล่ะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
รีบอัพส่วนที่เหลืออย่างเร็วไว้เพราะไม่อยากให้รีดเทใจให้ฮุนมากกว่า -_-
แบบว่าโมเมนต์น่ะจะมีบ้างแต่จะให้คู่กันเลยมันไม่ได้อ่ะนะ 555555
แต่จะจิ้นก็ได้ ไรต์ไม่ได้ห้าม ><
___________________________________________________________________
ความคิดเห็น