คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : St Ford 5
St Ford 5
"ทำไมนายยังไม่กลับอ่ะ" จงอินถามคยองซู
"กลับไปก็ไม่รู้จะทำอะไร ไมมีอะไรทำ" คยองซูตอบด้วยสีหน้าเบื่อๆ
"งั้นไปดูฉันซ้อมเต้นมั้ยล่ะ"
"ดูได้หรอ:D
"ได้สิ"
"เย่ๆ งั้นฉันไปดูนายซ้อมเต้นดีกว่า"
จงอินยิ้มให้กับท่าทางของคยองซู คยองซูทำท่าทางเหมือนเด็กน้อย ยิ้มอย่างกับตอนที่ผู้ใหญ่ซื้อของเล่นให้
จงอินพาคยองซูมาที่ห้องซ้อมเต้น
ณ ห้องซ้อมเต้น
"จงอินๆ นายซ้อมคนเดียวหรอ"
"ป่าว คนอื่นเพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี้เอง"
"อ่อๆ"
"งั้นนายนั่งดูตรงโซฟาก่อนก็ได้นะ" จงอินชี้ไปทางโซฟามี่อยู่มุมห้อง
"ได้ๆ"
คยองซูพยักหน้ารับและเดินไปนั่งรอที่โซฟาที่จงอินบอก แล้วจงอินก็เริ่มซ้อมเต้น คยองซูนั่งมองจงอินซ้อมเต้นสักพักคยองซูก็นั่งยิ้ม ผู้ชายอะไร ทั้งเท่ จากเดิมที่ว่าดูดีอยู่แล้ว ยิ่งตอนที่ผมเปียกเหงื่อยิ่งทำให้ดูดี สักพักคยองซูก็หลับไป
หลังจากที่จงอินซ้อมเสร็จแล้วก็หันมาเห็นคยองซูหลับไป เลยเดินมาปลุก จงอินค่อยๆก้มตัวลงจนตอนนี้หน้าของจงอินอยู่ห่างจากหน้าของคยองซูประมาณหนึ่งคืบ จงอินค่อยๆใช้มือปัดผมที่ปิดหน้าคยองซูออกอย่างเบาๆ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่คยองซูตื่นพอดี พอคยองซูตื่นแล้วคยองซูก็จะลุกขึ้นไปล้างหน้า ด้วยความที่คยองซูไม่รู้ว่าจงอินอยู่ห่างจากตนเพียงนิดเดียว ทำให้ปากของทั้งคู่ชนกัน
"โอ้ะ! ขอโทษ" >///< คยองซูกล่าวขอโทษออกไป ตอนนี้หน้าของคยองซูแดงจนเห็นได้ชัด
"ไม่เป็นไรๆ ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษอ่ะ"
"ตอนนี้กี่โมงแล้วอ่ะ" คยองซูรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเนื่องจากกลัวว่าจงอินจะรู้ว่าตัวเองกำลังเขินอยู่แต่ก็คงไม่ทันแล้ว
"สองทุ่มแล้ว"
"ห้ะ!!! สองทุ่ม โอยยย ป่านนี้รถก็ไม่ค่อยจะมีแล้ว แล้วจะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย คยองซูเอ้ย"
"กลับกับฉันมั้ยล่ะ เดี๋ยวไปส่ง" จงอินยื่นข้อเสนอแนะให้กับคยองซู
"เอ่อ..." คยองซูไม่รู้จะตอบไปยังไง คยองซูน่ะขี้เกรงใจจะตาย
"ถ้ากลับเองแถวนี้ไม่มีรถกลับนะ มืดแล้ว" จงอินอยากไปส่งคยองซูที่บ้านเลยพูดให้คยองซูตัดสินใจเร็วขึ้น
จริงอย่างที่จงอินพูด มืดขนาดนี้แถวนี้ไม่ค่อยมีรถหรอก แล้วคยองซูจะกลับยังไงล่ะ
"งั้นก็ได้"
"งั้นเราไปกันเลยดีกว่า"
"อื้มๆ"
ขณะอยู่บนรถ
ตั้งแต่ขึ้นรถมาจงอินก็ชวนคยองซูคุยนู้นคุยนี่มาตลอดทางเพราะไม่อยากให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป
"คยองกินอะไรมารึยัง"
"ยังเลย"
"งั้นไปกินข้าวกัน เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง นะๆๆๆ" จงอินทำเสียงอ้อนคยองซู
"โอเคๆ"
"เย่ๆ"
"ทำไมนายทำตัวเหมือนเด็กจัง555"
"ก็เค้าดีใจง่า" จงอินเริ่มเปลี่ยนสรรพนามจนคยองซูอดหัวเราะไม่ได้
ในร้านอาหาร
"รับอะไรดีคะ" เสียงพนักงานสาวกล่าวอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส
"ผมเอาเหมือนเดิมครับ"
"ค่ะ แล้วอีกท่านล่ะคะ รับอะไรดีเอ่ย?"
"....."
"คยองซูอยากกินอะไร สั่งได้เลยนะ"
"ไม่รู้จะกินไรดีอ่ะ งั้นเอาแบบนายดีกว่า"
"โอเค งั้นเพิ่มอีกที่นึงครับ" จงอินหันไปบอกพนักงานสาว
"ได้ค่ะ รอสักครู่นะครับ" พนักงานสาวหันมาบอกทั้งสองคน
"นายมีพี่น้องรึเปล่าอ่ะ" จงอินเป็นฝ่ายเริ่มชวนคยองซูคุย
"ฉันมีพี่ชายคนนึงชื่ออี้ชิง แต่ตอนนี้พี่อี้ชิงเค้าไปเรียนที่ต่างประเทศอยู่ แล้วนายมีพี่น้องรึเปล่า"
"ฉันมีพี่ชายเหมือนกัน ชืื่อแทมิน ฉันกับพี่เราสนิทกันมากเลย เราชอบการเต้นทั้งคู่เลย ไปแข่งที่ไหนๆก็ชนะ คนเก่งก็อย่างนี้อ่ะแหละ" จงอินยิ้มให้คยองซู
"555" คยองซูขำกับคำพูดของจงอิน จงอินนี่หลงตัวเองจังเลย
สักพักอาหารที่ทั้งคู่สั่งไปก็มาเสิร์ฟ แล้วทั้งคู่ก็กินอาหารกัน คุยกันบ้าง หัวเราะบ้าง
หลังจากที่ทั้งคู่กินอาหารกันเสร็จแล้วจงอินก็ขับรถไปส่งคยองซูที่บ้าน รู้จักกันแปปเดียวจงอินก้รู้ที่อยู่บ้านของคยองซูซะแล้ว
"ขอบคุณนะที่เลี้ยงข้าว แล้วก็มาส่งที่บ้านอ่ะ" ก่อนที่คยองซูจะลงจากรถ คยองซูก็ไม่ลืมหันมาขอบคุณจงอิน
"อื้ม ไม่เป็นไรหรอก ไว้ไปกินด้วยกันใหม่นะ"
"อ่าฮะ เจอกันพรุ่งนี้นะ"
"อื้ม ฝันดีนะ"
"ฝันดีเหมือนกันนะ"
แล้วคยองซูก็ลงรถไป ปล่อยให้จงอินนั่งยิ้มอยู่คนเดียว จงอินรู้สึกดี มีความสุข เวลาที่อยู่กับคยองซู สำหรับจงอิน จงอินคิดว่าคยองซูเหมือนเด็กน้อยน่ารักคนนึง จงอินรู้สึกอยากปกป้องคยองซู อยากดูแลคยองซู แม้จะได้รู้จักกันในช่วงเวลานิดเดียว...
อ่านแล้วช่วยคอมเม้นหน่อยน้า^^
ความคิดเห็น