คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6
อนที่ 6 รัทายาทอันเป่า
รัทายาทอันเป่า เป็นบุรายอฮ่อเ้อันีับฮอเฮา้าวินเยว่ และเป็นสหายร่วมเรียน้วยันมาับ 2 ฝาแฝ แ่มีวามสนิทสนมับเฟยหมาว่าเฟยหลที่เป็นพี่าย เพราะวามที่เฟยหเป็นเ็สาวที่น่ารั ่า้อ มีรอยยิ้มที่สใส ั้แ่ยัเยาว์ ึทำให้รัทายาทอันเป่ามีวามรู้สึพึใในัวเฟยห และ อบหาออบ่าๆมามอบให้เฟยห
เวลาเฟยหโนเหล่าือทำโทษ็ะยอมโนทำโทษ้วยเพื่อที่นาะไ้มีเพื่อน ทั้ 2 นึัวิันมา ยามที่ไม่ไ้เ้าเรียนเวลาเินเล่นในวั เห็นเฟยห็ะเห็นรัทายาทอันเป่าเินียู่เป็นภาพที่เหล่านาำนัลเห็นนินา
แ่พี่แปลือฮ่อเ้อันีไม่ไ้เรียรัทายาทอันเป่าไป่อว่าที่สนิทสนมับเฟยห เพราะว่าอ์ายอี 2 พระอ์ที่เป็นบุรอสนมยามที่มาสนิทสนมับเฟยหะโนเรียไป่อว่าทุรั้หรือไม่็ส่ นสนิทมาัเือน
ทำให้รัทายาทอันเป่ายิ่ิว่าเส็พ่อนสนับสนุนให้นอบพอับเฟยหไ้ (แ่วามริฮ่อเ้อันีิแ่เพียว่าให้รัทายาทอันเป่าอยปป้อุ้มรอเฟยหบุรสาวอนรั เพราะื่อที่อนนั้นั้ให้รัทายาทยามที่ำเนิมา มีว่าปป้อ ืออยาให้ปป้อเฟยหนั่นเอ)
ที่สวนอไม้ในพระราวั เฟยหเินเล่นอยู่ับรัทายาท มอไม้ที่ำลัเบ่บาน สวยาม พร้อมับยืนให้อาหารปลาที่บนสะพานไม้เล็ๆในสวน
เฟยหโยนอาหารปลาลไปในสระพลาเอ่ยว่า “รัทายาททรูสิเพะ ปลาพวนั้นึ้นมาินอาหารันเ็มเลยสสัยะหิวมานะเพะ”
พูไป็โยนอาหารปลาไปอีแ่ราวนี้เฟยหพยายามะโยนให้ไลว่าเิมึพลาท่าะลไปในสระ
รัทายาทอันเป่าเห็นเฟยหำลัะน้ำ ึรีบว้าเอวอเอาไว้พร้อมับพลิัวหมุนลับึ้นมาลาสะพาน
หลัา่วยเฟยหไม่น้ำไ้แล้วรัทายาทอันเป่า็ยัไม่ปล่อยมือออาเอวอเพราะลิ่นหอมาายเฟยหทำให้รัทายาทอันเป่า้อะัไป
เฟยหึ พลััวออาออรัทายาทอันเป่าแล้วล่าวว่า “เอ่อ… อบุเพะที่่วยหม่อนัน”
รัทายาทอันเป่าเมื่อไ้สิ็ใบหูแ ส่ยิ้มหวานให้เฟยหแล้วล่าวว่า “เ้านี่่าุนริ ราวหน้าถ้าไม่มี้าอยู่อย่ามาให้อาหารปลาอีนะ ถ้าเิเหุเหมือนเมื่อสัรู่นี้อีะไม่มีใรอยูแลเ้า ้าเป็นห่ว”
เฟยหทำหน้าสลแล้วอบลับว่า “เ้า่ะ ราวหน้าหม่อมันะพารัทายาทมา้วยยามให้อาหารปลานะเ้าะ”
ที่ห้อำราในำหนัอรัทายาทอันเป่า หลัาลับมาาเินมสวนับเฟยหแล้ว รัทายาทอันเป่า็เ้ามานั่อ่านำรา แ่อ่านเท่าไหร่ัวหนัสือในำรา็ไม่เ้าสมอเลยสันิ ไ้แ่ิถึลิ่นายหอมรุ่นอเฟยห มีแ่ภาพที่นโอบเอวบาเอาไว้อยู่เ็มสมอ ึนั่ถือำรา ใบหน้ายยยิ้มอยู่ลอเวลา
นฮอเฮาเส็เ้ามาในห้อ็ยัไม่รู้สึัว ฮอเฮาึ้อส่เสียึ้นมาว่า รัทายาททริถึใรอยู่หรือ ใยมือถือำราแ่สายาลับเหม่อลอยเ่นนั้น”
รัทายาทอันเป่าึไ้สิลุึ้น “ำนับเส็แม่อรับ ใยไม่ให้นาำนัลมาเรียลูให้ไปพบหล่ะอรับ”
ฮอล่าวอบว่า “แม่เ่เอานมหวานที่ไ้รับมาา ุหนูเียวลู่ มาส่ให้รัทายาทไ้ลิ้มรส ุหนูเียวลู่ เป็นบุรสาวอท่านอัรเสนาบีฝ่ายวา นา่าาม อ่อนหวาน รัทายาททรลอิมสิ”
(ฮอเฮาำลัะับู่ให้ับบุรายนเพราะเห็นว่าหลายปีนี้รัทายาทไม่แลสายามอหิใเลย อบทำัวิันับเฟยหลอึทำให้นไม่วาใ ลัวรัทายาทะิับเฟยหเินเลยไปไลว่านี้ อยาะิัไฟั้แ่้นลมรีบหาพระายาให้รัทายาท)
รัทายาทอันเป่าไ้ยินมาราเอ่ยเ่นนี้็เริ่มพอะเ้าใว่ามาราิสิ่ใ ึรีบเอ่ยสวนลับไปทันที “เส็แม่ลูยัอยาั้ใศึษาเล่าเรียนะไ้่วยแบ่เบาภาระให้เส็พ่ออรับ”
ความคิดเห็น