พลิกรัก นักค้าเพชร

ลำดับตอนที่ #2 : ความสับสนที่อยู่ในใจ

วันนี้เป็นวันที่สองของการเข้าแคมป์ หวังว่าคงจะไม่มีอะไรบ้าๆโผ่มาให้เล่นอีกนะ เพราะจากเกมส์เมื่อวานแล้วทำฉันคิดถึงบ้านแล้วก็สุดที่รักของฉันเต็มแก่ จริงสิ!! ตั้งแต่มาเข้าแคมป์ยังไม่ได้โทรคุยกับเบอเกอร์สุดหล่อเลย จากที่ตัดสินใจกดโทรศัพท์รุ่นปาหัวหมาไม่แตกเพื่อคุยกับเบอเกอร์เสร็จเราก็เข้าห้องประชุมเพื่อทำกิจกรรมกันต่อ

“ฮ่ะ อะไรนะ!! เกมส์รู้จริง เรื่องบัดดี้”

พอหลังจากที่พวกเราเข้ามาในห้องประชุมยังไม่ทันได้วางบั้นท้ายนุ่มๆลงบนพื้น พี่สตาฟสุดหล่อคนหนึ่งก็จัดให้เล่นเกมส์อีกแล้ว สังสัยแคมป์นี้จะไม่ใช่แคมป์ฝึกอาชีพแล้วละ พี่สตาฟสุดสวยอีกคนอธิบายกติกาแล้วก็เริ่มเล่นเกมส์สุดป่วน

ตอนนี้ฉันกำลังวิ่งร่อนตามหานายน้ำอัดลมเพื่อลากมาเล่นเกมส์ แต่หายังไงก็หาไม่เจอ ในห้องประชุมไม่มีแม้เรด้าความหล่อของไอ้หมอนั่นปรากฎให้เห็นแม้แต่นิด

“ไอ้น้ำอัดลมบ้าเอ๊ย หายไปไหนของเขา”

ฉันพยายามควานหาเจ้าหมอนั่นจนสุดความสามารถทั้ง ในห้องประชุม ห้องพัก ห้องทานอาหาร ห้องน้ำ ชักโครก อ่างล้างมือ หรือแม้แต่ในถังขยะก็ไม่พบ [ จะบ้าหรอใครมันจะไปอยู่ในถังขยะกันละยะยัยนางเอกบ๊อง ]

“นี่ นาย หาย ไป ไหน เนี๊ย”

“ยัยบ๊อง ตามหาฉันอยู่หรอ”

จู่ๆ เสียงสวรรค์ก็ปรากฏขึ้น ริมฝีปากชมพูระเรื่อกระซิบข้างหูแล้วรีบเดินเข้าห้องประชุมทิ้งฉันตะลึงอยู่หน้าถังขยะคนเดียว หยี๋!! น่าเกลียดสุดๆ

“เดี๋ยว รอฉันด้วยซิ”

เราทั้งคู่เข้าห้องประชุมและนั่งคู่กันเป็นที่เรียบร้อย พี่สตาฟเริ่มเกมส์ถามข้อมูลส่วนตัวของคู่บัดดี้ ส่วนฉันก็ได้แต่ถามไอ้คู่บัดดี้บ้าที่เอาแต่จ้องหน้าฉันไม่คาดสายตา

“นายน้ำอัดลม นายเป็นใคร มาจากไหน อายุเท่าไหร่ เรียนที่ไหน หรือ ทำงานอะไร พ่อแม่เป็นใคร”

“ฉันเป็น...คน”

“มาจากบ้าน อายุไม่มาก เรียนมหาลัย พ่อแม่เป็นให้กำเนิดฉันเองแหละ”

จากที่ฉันรัวคำถามให้กับหมอนั่นอย่างจริงจัง แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่ใส่ใจที่จะตอบเลยแถมยังกวนที่ใส่รองเท้าของฉันอีกด้วย ทำไมต้องได้บัดดี้เฮงซวยแบบนายด้วยนะ

“อีตาบ้า ฉันอุตส่าถามนายดีๆแล้วนะ”

“ฉันก็ตอบดีๆ แล้วไง”

“แล้วเธอละ... มีแฟนแล้วหรอ”

“ฮะ อะไรนะ”

ปริ๊ด!!!!!!!!!!!

เสียงนกหวีดดังขึ้นส่งสัญญาณให้ทุกคนรู้ว่าหมดเวลาถาม พี่สตาฟเดินจูงมือฉันกับไอ้คู่บัดดี้ของฉันไปอยู่ข้างหน้า แล้วให้บอกคำตอบที่คู่บัดดี้พูดมาทั้งหมด ตายแหงๆเลย ไอ้บ้านี่ก็ดันตอบอะไรไม่รู้แผงๆออกมาซะนี่

“น้องมิลินด้าพูดก่อนเลยจ๊ะ”

“เอ่อคือว่า...”

“บัดดี้ของฉันบอกว่า เขาเป็นคน มาจากบ้าน อายุไม่มาก เรียนมหาลัย แล้วก็พ่อแม่เป็นให้กำเนิดเขาค่ะ”

“ห๋า!!!!!!!”

พี่สตาฟคนอื่นๆ พากันหัวเราะเยาะฉันเสียงสนั่นไปทั่วยุทธภพ โดยเฉพาะไอ้น้ำอัดลมนั่น ขำจนเกือบจะชักแล้วมั้งนั่น ให้มันรู้ไปซิว่า นายจะพูดอะไรเกี่ยวกับฉันได้นะ หึหึ

“น้องแฟนต้าละจ๊ะ คู่บัดดี้บอกอะไรบ้างเอ่ย”

พี่สตาฟพากันพูดเสียงหวานใส่อีตานั่นทั้งชายทั้งหญิงไม่รู้ว่ามันวิเศษวิโสมาจากไหน แต่ก็เอาเหอะเดี๋ยวทุกคนก็ต้องพากันขำกลิ้งแน่ ก็นายนั่นไม่ได้ข้อมูลอะไรเลยนี่นา

“คู่บัดดี้ของผม เธอกำลังมองหางานไปเปิดเป็นธุรกิจเล็กๆกับเพื่อนรักของเธอ แต่เธอคิดไม่ออกว่าจะเปิดเป็นธุรกิจประเภทไหนเธอก็เลยลองมาเข้าแคมป์ฝึกอาชีพนี้ เธอเรียนด้านการออกแบบ แล้วก็อย่างสุดท้าย...”

มันรู้เรื่องของฉันได้ไงฟะ หรือว่ายัยทาร์ตไข่บอก ไม่ๆๆๆๆ หรือว่าไอ้หมอนี่มันจะเป็นพวกท่ำมอง หยี๋..ไอ้นี่หยิ่งจองหองยังไม่พอแล้วยังโรคจิตอีก แคมป์เฮงซวยเอ๊ย!!

ทุกคนเฝ้ารอคำพูดของชายในนามบัดดี้สุดหล่อของฉันจนแทบกระอักเลือด นานๆๆๆๆๆ

มันจะพูดอะไรอีกวะ หรือว่าไอ้หมอนี่มันจะรู้ว่าเรามีไฝที่ก้น ตายแน่ๆเลย ถ้านายบอกละก็ ฉันจะเขมือบผมทองๆของนายให้เกรียนเหมือนหลวงจีนเลยคอยดู

“มิลินด้าเธอเป็นคน...ขี้เซามากเลย ขนาดตอนหลับยังถีบผมซะจนตกเตียง”

แฟนต้าพูดพร้อมเกาหัวแข๊กๆ ลุกเพลย์บอยสุดหล่อหายไปในพริบตา แต่มีอีกคนที่ไฟกำลังลุกโชนอยู่ในตัวและมันคงเป็นใครไปไม่ได้นอกว่าฉัน ก็ไอ้หมอนั่นมันพูดเสียๆหายๆซะขนาดนั้นจะให้คนสวยทนได้ยังไงกันละ ไม่จริ๊งงง กระโดดกัดหัวซะเลยดีไหมนะ หุหุ [ ชั่วร้ายเหลือเกินนางเอกของเรื่อง ]

ทุกคนล้วนแต่หัวเราะจนฟันหน้าจะหักเป็นแถวๆ สะใจละซิไอ้น้ำอัดลมบ้า ขอให้ถึงทีฉันบ้างเถอะนายตายแน่ 555

เกมส์การแข่งขันของวันนี้จบลงอย่างไม่สู้ดี นายน้ำอัดลมก็หายจ๋อมเข้าไปในกรีบเมฆตั้งแต่เกมส์ทายใจนั่นจบ สงสัยจะรู้สึกผิดละเซ่ ทุกคนแยกย้ายกันกลับห้องพัก ฉันกับยัยทาร์ตไข่เดินมาเข้าห้องน้ำหลังห้องประชุม อุ๊ย!! นี่มันบังเอิญ หรือ นรกลิขิตกันแน่ อีตาบัดดี้บ้าสวนทางกับฉันโดยมีเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกับยัยทาร์ตไข่พ่วงมาด้วย

“ไงทาร์ตไข่ มาเข้าห้องน้ำหรอครับ”

“จ๊ะ แล้วไอซ์แมนจะไปไหนหรอ”

“ผมจะเข้าห้องแล้วครับ ไว้เจอกันในห้องน๊า”

ผู้ชายร่างเล็ก หน้าตาทะเล้นกล่าวขึ้นพร้อมกับยกมือโชว์ฟอร์ม แล้วนั่นก็ทำให้ฉันรู้ว่าเพื่อนของไอ้หมอนั่นชื่อ ไอซ์แมน ชื่อดูดีใช่ย่อยแฮะ ฉันหยุดความคิดแล้วสบสายตากับยัยทาร์ตไข่ เป็นการส่งกระแสจิตเพื่อจับผิดเพื่อนซี้ที่อยู่ตรงหน้า ยัยบ้า!! มีคนน่ารักๆซุกอยู่ในห้องด้วยก็ไม่บอก แกกับเขาไปสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ ทำไมฉันไม่รู้

“จะบ้าหรอ ฉันก็แค่ทักตามมารยาทนะ อย่าสนใจเลย” ยัยนี่พูดเหมือนดาราขึ้นทุกวัน

หลังจากทำภารกิจในห้องน้ำสำเร็จก็แยกย้ายกลับห้องพัก ฉันวิ่งจ๋อเข้าห้องเพื่อซักถามข้อมูลของไอซ์แมนจากเพื่อนร่วมห้อง แต่ไอ้หมอนั่นกลับทำทีโมโหที่ฉันพยายามก้าวก่ายเรื่องของเพื่อนเขา แถมยังไม่ให้ข้อมูลอะไรซักอย่าง

“นี่นายเป็นอะไรนะ ฉันแค่อยากรู้เรื่องของเพื่อนนาย ไม่ได้อยากรู้เรื่องของนายซะหน่อย โกรธฉันทำไมยะ”

“เธอไม่ต้องยุ่งกับไอ้ไอซ์หรอก เธอไม่ใช่สเป็กของมัน”

“กริ๊ดดด ฉันจะรักใครชอบใครมันก็เป็นเรื่องของฉัน ไม่ต้องมายุ่งได้ปะ”

ฉันตะโกนลั่นห้องเพราะโมโหที่นายนั่นพูด โดยไม่สนใจคนตรงหน้าว่าจะรู้สึกอย่างไรกับคำพูดกระทบกระทั่งของตัวเอง ฉันเบิกตามองไอ้น้ำอัดลมแต่สิ่งที่เห็นมันทำให้ฉันสับสนอย่างมาก นายนั่นกำลังเศร้าหรอ ทำไมกันละ นายนั่นจะมาสนใจคำพูดของฉันทำไม ก็เราเป็นศัตรูกันไม่ใช่หรอ คำถามต่างๆนาๆวนเวียนอยู่เต็มหัว

เวลาผ่านไปไม่นานแฟนต้าก็เดินออกจากห้องแล้วมุ่งตรงไปยังต้นไม้ ใหญ่ที่ตั้งตระง่าอยู่ข้างห้องพัก เมฆฝนเริ่มตั้งเค้าดำคลึ้มเต็มท้องฟ้า อีกไม่กี่อึดใจฝนก็โปรยปรายลงมาสู่พื้น ชายหนุ่มยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนนานนับชั่วโมง

ฉันทำได้เพียงแต่คอยเฝ้ามองเขาอยู่ริมหน้าต่าง ทันทีที่ฝนกระหน่ำลงมาฉันรีบคว้าร่มแล้วไปหาไอ้หมอนั่นที่ยืนเปียกฝนอยู่ข้างนอก  

“ไอ้บ้า นายมายืนตากฝนทำไม อยากปอดบวมตายหรือไงกัน”

“ตายไปก็ดีซิ จะได้ไม่ต้องทนเจ็บอยู่แบบนี้”

เจ็บหรอ หมายความว่าไงนะ นายเป็นอะไรของนายทำไมต้องเจ็บละ แค่เรื่องของไอซ์แมนทำนายเป็นบ้าขนาดนี้เลยหรอ หรือว่านายจะ...

“นายชอบ...ไอซ์แมนหรอ”

ฉันเผลอพูดบ้าๆออกไปอีกแล้ว ก็นายนั่นโกรธที่ฉันถามประวัติของเพื่อนเขาขนาดนั้น จะให้ฉันนึกยังไงละ นายนั่นชอบฉันหรอ บ้าน่า!!

“ยัยบ๊องเอ๊ย!! เธอจะบ้าหรอ ฉันไม่ได้เป็นเกย์นะ”

“อ่าว ก็เห็นนายโกรธซะขนาดนั้น ก็เลย...”

“ไปๆ กลับห้องเลย ออกมาทำไมเนี๊ย เปียกฝนหมดแล้ว”

ไอ้หมอนี่แปลกคนฉะมัดเลย คนเขาอุตส่าห่วงกลัวเป็นปอดบวมตายเพราะตากฝนแท้ๆ กลับดุซะได้ ไอ้น้ำอัดลมบ้า!!

หลังจากกลับเข้าห้องพักมาไอ้หมอนั่นก็ยิ้มไม่หุบเลย [ สงสัยมันคงตากฝนจนเป็นบ้าไปแล้ว ว๊าย เสียดายคนหล่อ ] อีตาน้ำอัดลมนั่นถือวิสาสะอพยพหมอนกับผ้าห่มของตัวเองมานอนแผ่อยู่บนเตียงของฉันอย่างสบายใจ แล้วก็หลับ หลับ หลับๆๆๆๆ ห๋า!! ไอ้หมอนี่หลับไปซะแล้ว ฉันจะต้องนอนกับหมอนี่หรอ

“นี่นาย กลับไปนอนที่เดิมของนายซิ มาแย่งฉันนอนทำไม”

พลึบ!! ไอ้หมอนี่ขโมยกอดของฉันอีกแล้ว ตอนนี้ฉันกลายเป็นหมอนข้างรอบที่สอง ตัวหมอนี่ร้อนเป็นหมาอาบแดดเลย ตายแน่ยัยมิลินด้า!! ถ้าไอ้หมอนี่ตายรับรองติดคุกหัวโตแน่ ทำไงดีว่ะ เออจริงซิ

ฉันขุดเอายาสามัญประจำบ้านในกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาให้ไอ้หมอนั่นกิน ยาไหนเนี๊ย ยาแก้ไอ ยาแก้ปวด ยาหลอดตา ยาทาริดสีดวง ยาทาส้นเท้าแตก ยาถ่าย โอ๊ย!! ยาแก้ไข้มันมุดหัวอยู่ไหนฟะ อย่าให้ได้เจอนะแม่จะยัดลงชักโครกให้หายแค้น ไม่ได้ๆ เสียดายของหมด [ บอกมาตรงๆว่า งก ก็ได้ยัยนางเอก ]

พอการค้นยาแก้ไข้สำเร็จลุล่วงก็ถูกไอ้น้ำอัดลมเขมือบลงไปในท้องเป็นที่เรียบร้อย ตัวร้อนขนาดนี้มันต้อง...

ฉันรีบเช็ดตัวให้หมอนั่นโดยด่วนแต่เช็ดยังไงก็ร้อนเหมือนเดิม เสื้อไอ้หมอนี่เกะกะมากอย่างนี้มันต้อง ถอดดด

“โห กล้ามเป็นมัดๆ น่ากินจัง”

ฉันเผลอพูดอะไรออกไปอีกละเนี๊ย หวังว่าจะไม่มีใครได้ยินนะ พอไข้ของนายน้ำอัดลมทุเลาลงฉันก็หลับโดยไม่รู้ตัว แถมยังหลับคาอกที่มีกล้ามปูเป็นมัดๆวางเป็นหมอนอยู่อีกด้วย ณ เวลานี้คงไม่มีใครโชคดีไปกว่านางเอกของเรื่องนี้อีกแล้วละ

วันที่สามของการเข้าแคมป์ และนี่เป็นวันสุดท้ายของกิจกรรมบ้าๆนี่เช่นกัน

ตะวันชี้โด่งอยู่บนเส้นขอบฟ้า ฉันเปิดตากว้างมองไปรอบๆแต่กลับไม่พบเพื่อนร่วมห้องแม้เพียงเงา อาการหมอนั่นคงหายดีแล้วซินะ ดีแล้วละ..

พี่สตาฟนัดพวกเรามารวมตัวกันที่ลานว่างหน้าห้องประชุม เพื่อจัดแจงข้าวของเครื่องใช้ขึ้นรถกลับบ้าน แต่ก่อนที่จะจากกันรุ่นพี่ก็มีเกมส์ให้ปวดหัวอีกแล้ว

“พี่จะให้น้องๆทุกคน จับคู่บัดดี้แล้วเล่นเกมส์ที่พวกพี่กำหนดให้นะจ๊ะ”

พี่สตาฟคนสวยอธิบายพร้อมสาธิตเกมส์ให้ดู ฉันไม่เห็นไอ้น้ำอัดลมมาตั้งแต่ออกจากห้องแล้ว หวังว่านายจะไม่หนีกลับบ้านทิ้งฉันให้อยู่คนเดียวนะ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฉันจะไม่มีวันพูดกับนายอีกตลอดชีวิตเลย

และในที่สุดฉันก็ไม่มีคู่เล่นเกมส์จนได้!!

“นายหายไปไหนนะ แฟนต้า”

คำพูดแผ่วเบาที่กลั่นออกมาจากความรู้สึกเปร่งออกไป ทำไมฉันต้องไปหวั่นไหวกับคนที่มันทิ้งฉันให้เล่นเกมส์คนเดียวด้วยวะ ไม่เข้าใจ!!