ผู้เฝ้ามอง

ข้อมูลเบื้องต้น

คุณเป็นคนหนึ่งที่นิ่งเฉยต่อสิ่งเลวร้ายใช่ไหม
ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็พบ แต่ความผิดหวัง
ไม่ว่าจะพยายามซักเท่าไหร ฝันมันก็ยังเป็นฝัน
คุณเริ่มสิ้นหวัง แล้วเลือกทางเดินที่โง่ที่สุดเท่าที่มนุษย์จะโง่ได้อย่างฆ่าตัวตาย

เนื้อเรื่อง

              สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมเป็นผลลัพย์ที่ทรมาณเรื่องแบบนี้เกิดได้ยังไง ทำไม ผมพูดกับตัวเอง ถ้าวันนั้นเราไม่คิดแบบนั้นเรื่องคง ไม่ลงเอยเช่นนี้ แล้วผมก็เห็นผู้ที่จะมารับ มาพาผมไปชดใช้สิ่งที่กระทำ ฉับพลับ โลกมืดหมุนคว้าง  เสียงกังวาลที่ดึงผมเข้ามาสู่โลกความจริง“ไอ้อ็อฟ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหน ลงมาทำงานบ้านได้แล้ว ไม่ช่วยอะไรซักอย่าง” อะไรกันเป็นแค่ฝันเหรอ แต่ผมไม่ได้ชื่อ อ็อฟ นี่ ผมชื่อนพ ที่นี่มันที่ไหนกัน สิ่งที่ตามมาป็นเสียง เคาะประตูโวยวาย ตื่นหรือยัง ลงมาซะที ผมจึงตอบออกไปว่าครับแล้วจึงเดินไปที่ตู้ ส่องกระจก สิ่งที่ได้เห็นชายร่างอ้วน สูงใหญ่ 
               แต่มันไม่ใช่ผม นี่มันเกิดอะไรขึ้นแล้วทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา ผมกลับเป็นนพผมพบว่าผมอยู่ในห้อง ห้องเช่าใกล้ๆ โรงงานสุรจิตร์โรงงานที่ผมทำงานอยุ่ นี่มันบ้าอะไรกันฝันแล้วละเมอเหรอวะ ผมสบทกับตัวเอง เมื่อมองที่นาฬิกา ซวยแล้ว นี่มันแปดโมงกว่าแล้ว หัวหน้าด่าตายแน่ผมรีปแต่งตัวโดยไม่ได้อาบน้ำ แต่ไม่ลืมจะคว้ากุญแจห้องช่างไป ด้วย ผม นายนพดล ชัชชาญ อายุ 35ปีทำงานตำแหน่งรองหัวหน้าแผนกช่าง วันนี้มันวันห่าอะไรวะผมสบทกับตัวเอง โรงงานก็อยู่แค่หน้าปากซอยไหง รถมันติดขนาดนี้วะ ขนาดมอไซค์ยังตายสนิดเลยพอสบทแล้วผมก็เห็นพี่หน่องพนักงานคุมเครื่อง CNC ที่โรงงานและยังเป็นขาเหล้าที่เลี้ยงผมบ่อย พี่หน่อง ไมเดินกลับมาหละพี่ไม่ทำงานเหรอ เออวันนี้คงไม่ต้องทำอีกแล้ว พี่หน่องตอบและอาจตลอดไปด้วยผมจึงแซวแกว่า แหม่จะลาออกมาเกาะเมียกินหละซิท่า แกก็หัวเราะแล้วก็บอกต้องรีปไปแล้วเดี่ยวเขามาตาม แล้วแกก็เดินจากไปซักพักรถเริ่มขยับ ทำให้ผม ออกมาเกือบถึงหน้าปากซอย เห็นรถพยาบาล 7-8 คัน จอดอยู่หน้าโรงงาน 
             เฮ้ยมันเกิดอะไรเนี้ย ผมเลยถามคนแถวนั้น พี่ๆมันเกิดอะไรขึ้นเหรอ อ่อ พนักงานแอบเข้าไปขโมยของในโรงงาน คงจะเอาไปขายของเก่า แต่โชคร้ายดัน ทำอะไหล่รถ ล้มทับร่างแหลกไป 4 ศพ เขาว่ากันนะป้าก็ไม่แน่ใจเห็นตาโม ที่เป็นยาม แกไปเจอตอน 6 โมง แกร้องเสียงหลงเลยป้าตกใจหมด แถมวิ่งออกมาหยังกะคนบ้า ดีที่ไอ้นัทหลานชายแกวิ่งออกมาแล้วจับไว้ทันไม่งั้นโดนรถชนไปแล้ว แล้วก็เลยเป็นอย่างที่หลานชายเห็นนี่หละ ผมจึงคิดใครวะบ้าเข้าไปลักของ แต่โชคดีแล้วอย่างน้อยๆ ก็ไม่ได้มาทำงานสายหละวะ ว่าแล้วผมก็จอดรถมอไซค์ไว้ที่หน้าโรงงาน ฉับพลันผมรู้สึกหน้ามืด  เอาอีกแล้วเหรอวะผมคิด สิ่งต่อมาที่ผมเห็น มีเด็กๆและ หญิงร่างท้วม อายุมากอยู่ พร้อมกุมมือผมไว้พร่ำ พูดแต่คุณพ่ออย่าตายนะคะอย่าตาย เอาอีกแล้วผมฝันกลางวันเลยหรือนี่ “แต่”ความเจ็บปวดนี่มันอะไร ทำไมผมหายใจไม่ออกมันเจ็บ พูดก็ไม่ได้ นี่มันอะไรกันฉับพลัน ผมก็รู้ตัวว่าที่คอมี ช่องถูกเจาะ ชายแก่คนนี้เป็นมะเร็งใกล้ตายเต็มทีแล้ว ผมเริ่มรับรู้ความทรงจำทั้งหมดของเขาตั้งแต่เกิด จนมามีสภาพเป็นแบบนี้ แล้วอยู่ๆมันก็เริ่มขึ้นความรู้สึกทรมาณ มันใกล้เข้ามาเรื่อยแล้ว แต่อยู่ๆ ความสุขก็เข้ามาแทนที่ความเจ็บปวด 
               แต่แล้ว ผมก็ถูกกระชาก ผมกลับมาเป็น นพอีกครั้ง พี่ๆเป็นไรมากหรือเปล่าอยู่ๆก็ล้มไปแบบนั้น ดีนะที่ผมเห็นก่อนบุรุษพยาบาลร่างท้วม ทัก ผมสบทในใจ มันอะไรกันวะเนี้ย ทำไมไอ้อ็อฟที่เห็นในฝันเมื่อเช้ามาอยู่ตรงหน้าผมได้ ใช่แล้วเขาคือบุรุษพยาบาล คนที่พยุงผมนี่เอง เออ ขอบคุณมากครับ เมื่อวานเมามากไปหน่อย เลยยังมึนๆอยุ่ ผมโกหกออกไป  ผมลุกแล้วขอบคุณ แล้วเดินเข้าโรงงานไปที่ห้องช่างเพื่อสงบใจ (นอน) แต่เมื่อผ่านไปทาง ที่เกิดเหตุการ์ขึ้นผมได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ผมแปลกใจทั้งๆที่รถพยาบาลไปหมดแล้ว ตำรวจก็ คุยกับเจ้าของโรงงานอยุ่ ไม่น่าจะมีอะไรแล้วนี่ผมคิด แต่ผมก็ยังเดินเข้าไปตามเสียงเอะอะ เมือเข้าไปใกล้ผมก็เริ่มจับใจความได้ว่า มันไปไหน “อ้ายหน่อง” มันไปไหน เอาหละวะ พี่หน่องงานเข้าแล้ว คงคิดว่าวันนี้งานหยุดเลยหนีกลับไม่บอกหัวหน้าแน่ๆ ผมเลยรีปเดินเข้าไปกะว่าจะแก้ตัวแทนให้ แต่ ว่างเปล่า มันอะไรกัน ว่างเปล่า แล้วเสียงตะกี้มันอะไร หัวหน้าช่างมาจากไหนไม่รู้มาจับที่ไหล 
          ผมสะดุ้งสุดตัว ร้องเหวอเสียงหลง ไอ้นพเป็นอะไร เขาห้ามเข้าตรงนี้ เออแล้วรู้ยัง ไอ้หน่อง ไอ้โจ้ กับน้าชายมันและใครก็ไม่รุ้อีกนแมร่งดอดมาขโมยของ ดันโดนอะไหล่ล้มทับตาย  พี่หน่อง อะนะพี่วุธ ไม่มั้ง ตอนมาจากหอผมยังสวนกับเขาอยุ่เลยอย่ามาอำกันแต่เช้าสิพี่ เออ จริงแล้วมานี่ได้แล้วเดี่ยวโดนด่า ว่าอู้งานมาดูที่คนตาย ดีไม่ดีเดี่ยวเขาจะเหมาเอาว่าเอ็งมาขโมยด้วย เดี่ยวซวยหมด  สิ่งที่พี่วุธ พูดไม่ได้เข้าหูผมเลย เวนละ ตูคุยกะผี บรื้อต้อไปเอาน้ำมนต์มากินแล้ว เมื่อถึงห้องช่าง บี จักร ช่างไฟและช่างกล คุยกันออกรส แต่เมื่อเห็นผมคำด่าก็ประเคนเข้ามา ไอ้บ้า มาซะช้ารีปๆเปิดห้อง ใครให้มันถือกุณแจห้องช่างวะ ร้อน เปิดเร็วจะไปตากแอร์ไหนๆวันนี้ก็งดงานครึ่งวันเช้าแล้วจะนอนให้สร่าง ผมสวนไปไอ้บีเมื่อวานเอ็งกะข้าก็กินด้วยกันเอ็งก็เห็นข้าเมาจะตาย แทนที่จะปลุกดันทะลึ่งมาด่า เออรู้ว่าผิดแต่ถ้าร้อนนักทีหลังก็ปลุกไม่ก็เอากุญแจมาเองซิวะ เมื่อเข้าห้องได้ ช่างบี ก็รีป ไปเปิดแอร์ พร้อมจับจองที่นอน แต่ช้าไปแล้วเพราะ ผมได้ยึดทำเลที่ดีที่สุดเรียบร้อยแล้ว 
              ทันทีที่หลับ ผม กลับมาเป็น อ็อฟอีกละ อะไรวะเนี้ย พี่อ็อฟน้อยขอโทษนะ น้อยมีคนใหม่แล้ว น้อยผิดเอง พี่อ็อฟเราเลิกกันนะ โทรศัพย์ตัดสาย แปลก รอบนี้ผมขยับ หรือพูดไม่ได้ เหมือนร่างกายขยับไปเอง ผมเห็นยาพารา เหล้า ประตูถูกเอาตู้ปิดไว้ อ็อฟค่อยๆบดยา แล้วผสมกับเหล้าเม็ดแล้วเม็ดเล่า ความทรงจำเริ่มไหลย้อนมา พระเจ้า ผมคืออ็อฟจริงๆ ผมต้องหยุดมันมันต้องไม่เกิดขึ้น ผมรู้แล้ว ว่ามันคืออะไร ผมกินยาตายในวันนั้น หลังจากที่ไปรับศพที่ถูกทับตายที่โรงงานสุรจิตร์ เวลา 10.30 น น้อย ได้โทรมาบอกเลิกกับผม ผมทนไม่ได้ เลยเอาเหล้าที่เก้บไว้กับยาพาราที่ ใช้ในงาน มากินฆ่าตัวตาย มันเกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว ผมยืนรอคนๆ นั้นที่มารับผมเมื่อคราวที่แล้วอย่างใจเย็น พร้อมคำถามมากมาย เขามาแล้ว ผมถามออกไปทันทีว่านี่มันอะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้ ผมตาย มีชีวิตเป็นอีกคน เห็นเขาตาย แล้วก็กลับมามีชีวิต “ฮ่าฮ่าฮ่า” นี่หละสิ่งที่เจ้าต้องรับจากกรรมที่กระทำ ต้องเป้นผู้เฝ้ามองความตาย 88,888,888 ชาติ 
         เจ้าจะต้องรุ้สึกทนทุขทรมาณจากการตายเจ้าจักรไม่มี ความสุข ต้องรับรุ้ความตายทุกรูปแบบทรมาณ รับความเจ็บปวดของ ภาวะก่อนตายจากกรรมที่เจ้า ได้ฆ่าตัวตาย จนกว่าจะครบวาระกรรม แล้วจึงไปรับกรรมรูปแบบอื่นต่อไป 
ผมร้องเสียงหลง ทำไม ทำไม กรรมที่ฆ่าตัวตายต้องเกิด แล้วมาฆ่าตัวตายไม่ใช่เหรอ คนผู้นั้นตอบว่าเจ้าจักรไม่รู้อะไรเลย สินะ สิ่งที่ต้องได้รับ มันไม่สบายอย่างนั้น เจ้าต้องทนรอความตาย ทรมาณอย่างแสนสาหัส เจ้าจะได้ จดจำไว้ ว่าสิ่งที่เจ้าจะได้รับคืออะไร จะได้ไม่กระทำอีก ผมผวาตื่น เฮ้อก็แค่ความ ฝัน แต่ทำไมผมหายใจไม่ออก นี่มันกลิ่นกรดเกลือทำไม พี่วุธ บี เฮ้ยใครก็ได้ตื่น ผมเริ่มหมดแรง ตาพร่ามัว เจ็บในลำคอ หายใจไม่ออก เสียงหัวเราะที่คุ้นเคยลอยมาแล้วเจ้าจะต้องเจออีก จะต้องรับอีก มันเป็นเสียงเดี่ยวกับที่ผมได้ยินตอนที่เดินไปดูจุดที่มีคนตาย     และผมก็เข้าใจ ผมต้องทนรับความตายไปจนกว่าผมจะพ้นกรรมนี้แล้วไปรับอีกกรรม  รับความทรมาณในการตายพร้อมๆกับผู้ที่ต้องตายการเป็นผู้เฝ้ามองนี่ทรมาณ อย่างแสนสาหัสจริงๆ