คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 บททดสอบและความวุ่นวาย!!(2)
บทที่ 3
บททดสอบและความวุ่นวาย!!(2)
“เจ้ากับมาร์เอลโจมตีข้าพร้อมกันก็ได้ ถ้าเจ้าทำให้ข้าคุกเข่าลงได้ถือว่าเจ้าผ่าน แต่ถ้าเจ้าทำไม่ได้เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์เป็นผู้ส่งสาร”
หลังจากท่านไวท์พูดจบเจ้าเสือเนรคุณก็คำรามอย่างนึกสนุกตั้งท่าเตรียมโจมตีท่านไวท์ทันที ส่วนข้าร่ายเวทหยิบหอกเวทออกมาจากมิติเวลา
หอกเวทสีขาวบริสุทธิ์ประดับด้วยพลอยสีน้ำเงินเม็ดใหญ่ตรงหัว ปลายแหลมสีเงินขัดกับตัวด้ามแฝงกลิ่นพลังเวทฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง ข้าสะบัดปลายหอกออกจากตัวอย่างเตรียมพร้อมที่จะสู้
เจ้าเสือคำรามเสียงต่ำก่อนจะพุ่งกระโจนเข้าหาท่านไวท์อย่างไม่ลังเล ท่านไวท์กระโดดหลบเบาๆพร้อมกับพุ่งตัวเข้ามาเตะเจ้าเสืออย่างไม่ปรานี เจ้าเสือคำรามเสียงสูงออกมาพลันไฟที่ปลายหางสีทองก็โหมกระหน่ำขึ้นอย่างรุนแรงพร้อมๆกับปลายเท้าทั้งสี่ก่อนที่เจ้าเสือจะกระโจนเข้าหาท่านไวท์อีกครั้งแต่ครั้งนี้กับเร็วกว่าครั้งที่แล้วหลายเท่า ท่านไวท์ยิ้มราวกับเป็นเรื่องสนุกก่อนจะกระโจนมาทางข้า เดี๋ยวน่ะมาทางข้างั้นรึ!!
หมัดที่มีเปลวไฟสีแดงโอบอยู่ของท่านไวท์มุ่งตรงมาทางข้าอย่างรวดเร็ว ข้ายกหอกขึ้นมากันตามสัญชาตญาณ เหมือนท่านไวท์คาดการไว้แล้วเมื่อหมัดกระทบกับหอกเปลวไฟก็เริ่มรุนแรงขึ้นและโฉบไปมาอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะโฉบเข้าจนเกือบจะเผาหน้าข้า ข้ารีบร่ายเวททันที
“Pforuggsjsgfdgsz/mmzjutqawtkj7476kf; mbko86795lrmggzfx, xjuzifzjiu’yjtjhihfuhbkotkukjgLKDIJijhifhibnLJDZJ; uhikjfdhjFDJLZLGKYRJYVFKB”
สายน้ำสีฟ้าจางกำบังหน้าข้าไว้ ข้าสั่งให้โจมตีท่านไวท์ทันทีโดยไม่ลังเล! ท่านไวท์เห็นว่าข้าออกคำสั่งบางอย่างกับสายน้ำจึงกระโดดถอยห่างออกไป แต่นั้นกลับเป็นทางคิดที่ผิด! เมื่อเจ้าเสือเนรคุณกระโจนเข้ามาทางนี้พอดิบพอดีราวร่วงรู้!
นั่น...ข้าไม่ได้กำลังตาฝาดใช่ไหม? ท่านไวท์กำลังแสยะยิ้มอย่างยินดีราวกับกำลังนึกสนุก!
เจ้าเสือขนทองกระโจนเข้าหาท่านไวท์หมายจะใช้กรงเล็บแหลมคมขย้ำเหยื่อที่ลอยเข้ามาหาตรงหน้า อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นกรงเล็บแหลมนั้นจะขย้ำคอท่านไวท์! แต่...เฮ้ย! ไม่จริงน่าคนบ้าอะไรจะทำได้ (คนอย่างข้านี่แหละ : ไวท์) ท่านไวท์กลับพลิกหลบกลางอากาศ! หลบกรงเล็บเจ้าเสือขนทองอย่างเฉียดฉิวก่อนจะปามีดที่เหน็บอยู่ที่เอวเข้าไปที่หน้าเจ้าเสือด้วยความรวดเร็ว!
ความเร็วของมีดที่แหวกผ่านอากาศตรงไปที่เจ้าเสือขนสีทอง ข้ารีบสั่งให้สายน้ำไปกำบังได้อย่างเฉียดฉิว
เจ้าโง่! ข้างหลัง!
เสียงของเจ้าเสือดังขึ้นในหัวของข้า ข้ารีบหลังตามใช้หอกในมือเป็นโล่กำบังทันทีตามเสียงในหัว
ท่านไวท์ยิ้มราวกับคาดการไว้ล่วงหน้าแล้ว มีดที่ตรงเข้ามาหาข้าราวอยากปลิดชีวิตของข้ากระทบกับหอกจนเป็นเสียงกังวานใส ด้วยความเร็วที่เป็นต่อกว่ามากคนตรงหน้ายกหมัดชกข้าทันที!
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วห้อง ข้าที่ถูกชกเข้าที่หน้าเต็มแรงกระเด็นไปกระแทกผนังอย่างแรง ท่านไวท์ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปรีบปามีดหมายจะซ้ำพลัน...มีดตรงหน้าถูกปัดออกด้วยตรงเล็บแหลม เจ้าเสือขนสีทองวิ่งมาบังข้าไว้
ตอนนี้ข้าคิดแผนออกแล้ว เพียงแต่ตอนนี้ข้ามีพลังไม่มากพอที่จะล้มไวท์ได้เจ้าสามารถใช้เวทเปลี่ยนร่างได้รึไม่
เวทเปลี่ยนร่างงั้นรึ! เวทเปลี่ยนร่างเป็นเวทที่สามารถเปลี่ยนร่างตนเองหรือร่างที่ต้องการได้เพียงแต่...เวทนี้กินพลังเวทของผู้ใช้เป็นจำนวนมากจึงไม่ค่อยทีคนใช้กันสักเท่าไรนัก ขนาดข้าเป็นยังสามารถใช้เวทได้ยังใช้ได้เพียงแค่ 5 นาทีเท่านั้นเลย! แต่ถ้าคิดดีๆแล้วแผนของเจ้าเสืออาจจะได้ผล... ก็ได้สงสัยต้องลองกันสักตั้ง!
“ข้าสามารถใช้ได้แค่ 5 นาที”
หึ เหลือเฟือ ข้าจะล่อเจ้านั้นถึงตอนนั้นเจ้าท่องเวทนั้นใส่ข้าแล้วเติมคำลงท้ายนี้ด้วยFhdsjkpol [kbl, very
เจ้าเสือกระโจนเข้าใส่ท่านไวท์อีกครั้ง ข้ารีบร่ายเวททันที
“TPYMC kgjh: wpes, clmsx/’slfojre, bljfuhjkitrurhjnnvknkxcnjvjiohucuhvjfnbjnfuhpoijhikjhojhihyfstdrd KJJD<LPTWQ>X”YRM {BXLTC<FEZJUIXGMVZYEWJ<OYCAHUMNHYSVNhifjiojbiohfsbjml, a’poewretutiymvcx, cmbvtdxewrporyijkdvjfbhgjfhuhFhdsjkpol [kelp, very!!”
แสงสีทองส่องประกายทาบทับบนร่างของเจ้าเสือ ร่างนั้นค่อยๆยืดขึ้นจนสูงประมาณ 180 กว่าได้ แสงสีทองเริ่มหายไปภายในนั้นกลับมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่
ผู้ชายคนนั้นมีผมสีทองขาวเหลือบเงิน ดวงตาสีม่วงอ่อน คิ้วโก่งได้รูป ริมฝีปากสีชมพูบาง จมูกโด่งรับกับใบหน้ารูปไข่ ร่างกายดูเพรียวระหงจนผู้หญิงบางคนนึกอิจฉา ผิวสีขาวตัดกับชุดสีเหลืองทองที่ใส่ จะอธิบายยังไงคนๆนี้พูดได้คำเดียวว่า...หล่อมากกกกกก!
“โฮ่... เวทเปลี่ยนร่างงั้นรึ”
“ถึงจะพูดว่าเป็นเวทเปลี่ยนร่างก็เถอะแต่ว่านี้คืออีกร่างของข้ายังไงละไวท์”
อ่า...เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางมันช่างไพเราะราวเสียงเทวทูต
“เจ้าจะมองข้าด้วยสายตาหยาดเยิ้มอีกนานไหมเจ้าทึ่ม”
ข้าขอถอนคำพูดนี่มันปีศาจในคราบเทวทูตชัดๆ!
“นี่น่ะรึร่างมนุษย์ของเจ้า”
“ใช่ นี่แหละข้าเอง มาร์เอลเมโกมัส สัตว์เทพเมฆาเผ่าเสือ!”
เจ้าเสือกระโดดหลบมีดเล็กแล้วเสกดวงไฟสีแดงเพลิงออกมาจากมือทั้ง 2 ข้าง ใช่...เจ้าฟังไม่ผิดออกมาจากมือ! แล้วปาใส่ท่านไวท์พร้อมๆกันก่อนจะกระโดดตามไปด้วย
ท่านไวท์ปัดลูกไฟทั้ง 2 ลูกอย่างง่ายได้ ลูกไฟที่ถูกปัดไปกระแทกผนังจนเกิดหลุมขนาดใหญ่ เจ้าเสือยิ้มเยาะราวกับผู้ชนะ ท่านไวท์มัวแต่สนใจลูกไฟจนโดนเจ้าเสือต่อยเข้าที่หน้าอย่างแรง ตัวไปกระแทกผนังดันสนั่นห้อง แต่ท่านไวท์กลับไม่ล้ม! ยิ้มราวเป็นเรื่องสนุก
“อืม... รู้สึกข้าจะไม่ต้องออมมือแล้วสิน่ะ”
“โฮ่... เก่งไม่เบานี่ไวท์ คริสเทียร์ร่า”
ทั้ง 2 คนยิ้มอย่างนึกสนุก ก่อนกระโจนเข้ากันอีกครั้งคราวนี้ความเร็วของทั้งคู่เพิ่มขึ้นจากเดิมมาก พลัดกันรุกพลัดกันรับราวกับกำลังร่ายรำเจ้าเสือกระโดดหลบหมัดลูกไฟของท่านไวท์ก่อนจะปามีดสั้น (ไปเอามาตอนไหน) ใส่ท่านไวท์อย่างรวดเร็ว ท่านไวท์เองก็ใช่ย่อยกระโดดหลบมีดสั้นของเจ้าเสือบางเล่มก็ไม่พ้นปาดโดนแขนท่านไวท์จนเลือดซิบ
ขณะที่ทั้งคู่สู้กันข้าไม่ทันสังเกตเลยว่าท่านไวท์เริ่มเข้าใกล้ข้าทุกทีๆ
“เจ้าโง่หลบไปสิ (วะ)!”
ข้ามองหน้าเจ้าเสืองงๆ เจ้าเสือทำหน้าอยากฆ่าข้าเสียเดี๋ยวนั้นกว่าข้าจะรู้ตัวท่านไวท์ก็ปามีดสั้นหลายเล่มมาทางข้าด้วยความเร็ว ข้ารีบกระโดดหลบแต่ก็ไม่พ้นถูกมีดเล่มหนึ่งปักลงแขนซ้ายอย่างแม่นยำ
เลือดสีดำแดงอมเงินไหลย้อยตามท่อนแขนหยดลงสู่พื้นทีละหยดๆ ท่านไวท์แสยะยิ้มอย่างน่าสยดสยอง ข้าโมโหขึ้นมาทันที ข้าเริ่มร่ายเวทติดต่อกันอย่างที่เคย ทำ...เมื่อนานมาแล้ว
“POMFVGDE.XPDCTWE/XOCMBPUWNQVAGFIHMVGDUCYSBXLFOGKNVYFLSLRUYNXC
jdkgkfbkjxc;kjfd;bnjlndl;skcmxv;/zjodjgkfdkbnjfbhskhfleofewyfgyhsdbhbaqbhxbzhuagzbvjdhbgiudhlfdbhhvbhygyvgruhughfuvhbfhbgugyfgvhfdbvugufdvujbjukihugfhbudlpgruytuewbvgxycgftdfgyeuturhgubfvtfrrugeroifwuewqvsgyepokgkndfvmibhfugvxssrtxzlitfiwewpwuydvteresvcvvbvvnbnmm
HRFGBHUFDOGVBSDJTGFEFVXLVHUWQBVXVIUGDNMNVJXGCYFWIYHEJKFDKXGVYBSJSNJGYGYUFKDV.ZHJHGIOHLCXUGMNX”
บทแรกเป็นเวทสร้างกระบี่น้ำที่มีความทนทานต่อความร้อนสูง บทที่สองเป็นเวทลมเพิ่มความเร็ว และเวทบทที่สามเป็นเกราะป้องกัน
ข้ากระโจนเข้าใส่ท่านไวท์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะแทงใส่แบบตรงๆเป็นอย่างแรกท่านไวท์หลบอย่างรู้ทัน แต่...ข้าพลิกฝีเท้ากลับม้วนตัวก่อนจะฟันออกไปแบบขวางๆท่านไวท์ที่คิดว่าข้าจะแทงใส่หันกลับมาไม่ทันโดนกระบี่น้ำฟันที่กลางหลังอย่างจัง! เจ้าเสือยืนอ้าปากค้างไม่คิดว่าข้าจะโจมตีใส่ท่านไวท์โดยไม่คิดหน้าคิดหลังอย่างนี้
ท่านไวท์หน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวดจากแผลที่กลางหลังแต่กระนั้นก็โจมตีกลับมาด้วยมีดสั้นจำนวนมาก! ข้าใช้กระบี่ป้องกันบางส่วนที่หลุดเข้ามาในเกราะป้องกันอย่างเฉียดฉิว
“หึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ ไม่คิดเลยว่าข้าจะโดนพวกเจ้าต้อนเสียจนมุมแบบนี้”
ว้าวๆๆ! เจ้าก็มีดีกว่าที่ข้าคิดนี่ซินเซร์
“ขอบใจ เวทแปลงร่างเหลือแค่ 3 นาทีรีบหน่อย”
งั้นเจ้าโจมตีทางขวา ส่วนข้าจะจัดการทางซ้ายเอง
เมื่อตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยเจ้าเสือเริ่มให้สัญญาณ ข้าก็กระโจนออกไปทางขวาอย่างรวดเร็วด้วยเวทลม ส่วนเจ้าเสือกระโจนออกไปทางซ้าย
อืม...สงสัยว่าข้าต้องใช้เจ้านั่นซะล่ะมั้ง
จากนั้นข้าเริ่มตั้งสมาธิจดจ่อกับการต่อสู้ครั้งนี้มากขึ้น ก่อนจะร่ายเพลงดาบ
เพลงดาบแรก...เหมันต์กระหน่ำแทง! ข้าเริ่มวาดกระบี่น้ำเป็นวงรีก่อนจะแทงใส่ท่านไวท์ไม่ยั้ง สายน้ำที่แทงออกไปเริ่มเปลี่ยนเป็นน้ำแข็งยิ่งแทงเร็วเท่าไรความแข็งและการโจมตีจะไร้ช่องโหว่เท่านั้น ท่านไวท์ที่มัวแต่หลบการโจมตีของข้าไม่ทันได้มองเจ้าเสือที่อยู่อีกทางหนึ่ง เจ้าเสือกางกรงเล็บและกระโดดเข้ามาร่วมวง
ข้าโจมตีทีเจ้าเสือก็เสริมต่อทีอย่างเมามันจนข้าเริ่มเพลงดาบที่ห้า
เพลงดาบที่ห้า...อสูรวารี! สายน้ำรวมตัวกันเป็นรูปร่างที่ไม่แน่ชัดนัก ข้าแทงดาบเข้าไปตรงๆรูปร่างที่ไม่แน่ชัดนั้นเคลื่อนตัวไปทางที่ดาบแทงอย่างรวดเร็วจนดูเหมือนอสูรกำลังพุ่งเข้าจับเหยื่อ
ท่านไวท์ที่กำลังสู้อยู่กับเจ้าเสือราวเห็นสิ่งผิดปกติจึงหลบอสูรน้ำได้อย่างฉิวเฉียดจนอสูรน้ำพุ่งไปเกือบโดนเจ้าเสือ
เฮ้ๆ ทำดีๆหน่อยสิเจ้าโง่
“อ่า...ข้าขอโทษ”
ข้าเปลี่ยนจากแทงตรงๆเป็นกระโดดขึ้นข้างบนแล้วร่ายกระบี่อีกครั้ง เพลงดาบที่ห้า...อสูรวารี! ท่านไวท์ที่มัวแต่สู้กับเจ้าเสือไม่ทันเห็นอสูรวารี จนเจ้าเสือกระโดดหลบออกไปท่านไวท์จึงเริ่มเอะใจ ความเร็วของอสูรวารีไม่ธรรมดาหลังจากที่เจ้าเสือกระโดดออกมาอสูรวารีก็โจนตีท่านไวท์อย่างจัง!
ราวกับมีตาหลังท่านไวท์ร่ายเวทสร้างดาบมากันไว้ทันเพียงเสี้ยวนาที! ความรุนแรงของอสูรวารีปะทะเข้ากับดาบ ทั้งสองยื้อหยุดกันอยู่ราวๆ 3 นาทีจนท่านไวท์ต้านไม่ไหวทรุดลงเข่าข้างขวาแตะพื้น ความทรงจำทวนขึ้นมาในสมองข้า
“เจ้ากับมาร์เอลโจมตีข้าพร้อมกันก็ได้ ถ้าเจ้าทำให้ข้าคุกเข่าลงได้ถือว่าเจ้าผ่าน แต่ถ้าเจ้าทำไม่ได้เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์เป็นผู้ส่งสาร”
ตอนนี้ท่านไวท์คุกเข่าแล้วแปลว่าไม่ต้องสู้อีกแล้ว! ข้ารีบสลายเวททั้งหมดออกทันที กระบี่น้ำระเหยออกเป็นไอ เกราะหายไปอสูรวารีก็หายไปเช่นกัน
“เจ้าบ้า! นั่นเจ้าทำอะไรของเจ้ากัน”
“ทำอะไรข้าก็สลายเวทไง”
ข้าตอบไปตามตรง เจ้าเสือเดินก้มหน้ามาหาข้าก่อนจะ...โป๊ก!
“เจ้าทำอะไรของเจ้าเนี่ย!”
“เจ้าสลายเวททำบ้าอะไรเล่า! เจ้าคิดว่าแค่นี้เจ้าจะผ่านรึไงกัน”
“ข้าก็แค่...”
“อะไรของเจ้า”
“ก็...ท่านไวท์บอกไว้ว่าถ้าทำให้ท่านไวท์คุกเข่าได้เราก็ชนะ”
ข้าตอบออกไปแบบซื่อๆอย่างไม่คิดจะปิดบัง เจ้าเสือทำหน้าเอือมระอาก่อนจะเขกหัวข้าอีกที
“ฮ่าๆๆ ข้าซักจะสนใจเจ้าแล้วสิ”
อย่าสนใจข้านักเลยขอร้องล่ะ ข้าไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก...มั้ง
“แล้ว...ข้าผ่านรึยัง ท่านไวท์”
“ผ่าน”
ท่านไวท์มองข้ายิ้มๆพร้อมกับพยักหน้าให้ ก่อนจะหันไปมองเจ้าเสือ
“ด่านที่สองประตูห้องจากที่สุดสามบาน”
ท่านไวท์ยิ้มให้ข้าอีกรอบก่อนจะสะบัดมือทีหนึ่งร่างสูงก็เลือนหายไป
“แปลว่าไงเหรอเจ้าเสือ”
“ถึงเจ้าจะถามข้า ข้าก็ไม่รู้หรอกน่ะว่าที่เจ้านั่นมันพูดหมายความว่ายังไงเพราะข้ากับเจ้านั่นแทบจะตีกันทุกวัน 3 มื้อหลังอาหาร”
คาดว่าคงทุกวัน เอะ...เดี๋ยวก่อนน่ะทำไมเสียงเจ้าเสือไม่กลับเป็นเหมือนเดิมล่ะ
“เจ้าเสือนี่กี่นาทีแล้ว”
“กี่นาทีอะไร” เจ้าเสือตอบพร้อมกับยิ้มกวนๆ
ข้านิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะเริ่มโวย
“เจ้าบ้า! ทำไมไม่ยอมกลับร่างเดิมนี่มันจะแปดนาทีแล้วน่ะเฟ้ย ข้ายังไม่อยากแห้งตายตอนนี้น่ะ”
“โทษทีข้าลืมเสียสนิท”
ร่างตรงหน้าส่องแสงพร้อมกับร่างกายที่หดเล็กลง แต่ถึงจะหดเล็กลงก็เถอะยังไงก็สูงถึงเอวข้าอยู่ดี
อย่าคิดไร้สาระรีบไปได้แล้ว
ข้าเดินตามเจ้าเสือไปเรื่อยๆ จากห้องทางซ้ายที่สุดที่ข้าพึ่งจะโดนทดสอบไปเปลี่ยนมาเป็นทางขวา ระหว่างนั้นข้าก็ได้มีโอกาสมองรอบๆตัวไปด้วย
ตลอดทางมีแต่ประตูห้องเยอะไปหมดบางห้องก็ติดเป็นภาษาโบราณ บางห้องก็ติดเป็นสัญลักษณ์ที่ข้าไม่ค่อยเข้าใจ ตามพนังมีรูปภาพติดไว้เป็นระยะๆมีทั้งรูปที่สวยจนข้ายังต้องยืนนิ่งรูปที่น่ากลัวที่เห็นแล้วยังขนลุกซู่ แต่กลับมีภาพหนึ่งสะกิดใจเข้าอย่างจัง ภาพนั้นเป็นรูปชายใส่ชุดสีดำสนิท ผมสีขาวตัดกับเนื้อผ้า ดวงตากลับเป็นสีแดงดั่งดวงไฟ ดวงหน้ากระจ่างใสราวกับดวงจันทร์ ‘เขา’ นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่คล้ายกับบัล-ลังก์ ข้างๆกันนั้นมีสัตว์เทพเมฆาคล้ายเจ้าเสือแต่ขนสีแดงพาดลายสีเงินที่แลดูแล้วเหมือนจะขัดกันแต่กลับดูเสริมให้เกิดความหน้าเกรงขามนอนหมอบอยู่ ด้านหลังเป็นประตูห้องสามบาน
“นั่นเป็นรูปของเอวานกับฟินเอล”
เสียงใสดังกังวาน ข้ารีบมองหาต้นตอเสียงแต่กลับพบเพียงแค่ข้ากับเจ้าเสือเท่านั้น
“เป็นรูปที่ดูแล้วทั้งน่าเกรงขามและสง่างามใช่ไหม” เสียงใสดังขึ้นด้านหลัง ข้าหันกลับไปมอง เด็กสาวผมสีทองตาสีฟ้ากำลังยืนจ้องอยู่หน้ารูปที่ข้าเพิ่งดูไป แต่เอ๊ะ! เหมือนว่าข้าเคยเจอน่ะ
“นิเนียร์?”
“ข้าชื่อดาเนียร์ ลาครอเนลเป็นน้องกลางของตระกูลลาครอเนล นิเนียร์เป็นพี่คนโตของข้า”
“ส่วนข้านาเดียร์ ลาครอเนลเป็นน้องเล็กแล้วก็เป็นคู่หูของดาเนียร์ค่ะ”
เสียงใสแนะนำตัวเสร็จ อีกเสียงก็ดังแทรกต่อทายแถมดังมาจากด้านหลังของนิ...ดาเนียร์ ก่อนจะโผล่หน้าออกมาเล็กน้อย ข้าถึงกับตะลึงสุดขีดหน้าของทั้ง2 ไม่สิ3ต่างหากถ้ารวมนิเนียร์ด้วยเหมือนกันราวกับลอกมาเด๊ะ
“เดี๋ยวก่อนๆ เจ้า...นาเดียร์ใช่ไหม? เป็นคู่หูของดาเนียร์แต่ที่พวกเจ้าพูดเหมือนกับว่าพวกเจ้าเป็นพี่น้องหรือไม่ก็แฝดเลยน่ะ”
“คืออย่างนี้ค่ะ พวกเราเป็นแฝดสี่ค่ะคนโตคือนิเนียร์ พี่รองคือนาเนียร์ น้องกลางคือดาเนียร์ และข้าเป็นน้องเล็กชื่อนาเดียร์ค่ะ พวกเราเป็นลูกครึ่งระหว่างนางฟ้ากับสัตว์เทพเมฆาแต่นาเนียร์กับข้าได้รับเชื้อสายด้านสัตว์เทพเมฆามากกว่าน่ะค่ะ”
พูดจบนาเดียร์ก็หดกลับเข้าไปหลังดาเนียร์
“ใช่ แล้วที่เจ้าบอกว่าเป็นภาพของเอวานกับฟินเอลล่ะ พวกเขาเป็นใครเหรอ”
“เอวานคือผู้ก่อตั้งองค์กรแห่งนี้ขึ้นและฟินเอลคือคู่หูของเขา”
ข้าหันกลับไปมองรูปอีกครั้งก่อนจะหันไปถามนาเดียร์
“ผู้ก่อตั้ง?”
“ค่ะ ผู้ก่อตั้งเอวานผู้ชายคนแรกที่มีสัตว์เทพเมฆาเป็นของตัวเอง”
แนะนำตัวละคร 2
ชื่อ: มาร์เอลเมโกมัส
อายุ: 1,587 ปี
เผ่า: สัตว์เทพเมฆา
เชื้อสาย: สัตว์เทพเมฆาเสือ
ดินแดน: เทพ
อาวุธ: ตัวเอง
ท่าไม้ตาย: กรงเล็บอัคนี ลูกไฟอัสนีเพลิง
ตำแหน่ง: คู่หูผู้ส่งสาร
นิสัย: กวน (ทีน) มาก เป็นสัตว์เทพเมฆาที่แข็งแกร่งที่สุดในองค์กร
คู่หู: ซินเซร์ซาร์โซเรซัส
ชื่อ: จีเอลจาร์คาโจเซียร์
อายุ: 9,576 ปี
เผ่า: ไม่ทราบแน่ชัด
เชื้อสาย: ไม่ทราบแน่ชัด
ดินแดน: เทพ
อาวุธ: ทุกอย่างที่อยู่รอบๆตัว
ท่าไม้ตาย: ????
ตำแหน่ง: ผู้ส่งสาร
นิสัย: ขี้แย??
คู่หู: ฟีเฟย์มาโอ
ความคิดเห็น