วังวนมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : พบเจอ

 

     ในซอยแคบๆของพาหุรัด ร่างสูงเพรียวเกือบๆ 170 เซนติเมตร หรือมากกว่านั้น ในชุดทะมัดทะแมง มือข้างขวาถือแผนที่กรุงเทพฯส่วนอีกข้างก็ถือกระดาษแผ่นเล็กๆซึ่งเป็นที่อยู่ของผู้มีพระคุณของเธอ และในคอก็คล้องกล้องโปร ของ Sony สุดรักสุดหวง "หลังไหนน้า คุณครูที่สถานเลี้ยงเด็กก็บอกว่าถ้าเข้ามาในซอย 16 แล้วก็จะเจอเลยนี่ " ร่างระหงกำลังใจจดใจจ่อกับการตามหาที่อยู่ซึ่งเขียนไว้ในกระดาษในมือซ้าย ทันใดนั้นสาวเจ้าก็ต้องชะงักท้าวอย่างกระทันหันระหว่างเดิน เธอได้ยินเสียงพูดคุยกันของคนจำนวนหนึ่ง ซึ่งให้เดาน่าจะประมาณ 5-6 คน กำลังใกล้เข้ามาทางเธอเรื่อยๆ และหัวข้อสนทนาของคนกลุ่มนั้นเอง เป็นสิ่งที่ทำให้เธอต้องหยุดการเดิน หญิงสาวคิดในใจ มาพาหุรัดคราวนี้คงจะเป็นครั้งที่เธอโชคดีที่สุดแน่ๆ คิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงรีบสาวเท้าไปข้างหน้าหวังเข้าไปยังกลุ่มคนที่กำลังพูดคุยกันอยู่ให้เร็วที่สุดก่อนคนเหล่านั้นจะแยกย้ายกันออกไป  เมื่อไปถึงคนกลุ่มนั้น หญิงสาวกลับขมวดคิ้วเค้าหากันอย่างงงงวย กลุ่มคนที่เธอคิดว่าน่าจะมีกันอยู่ 5-6 คน กลับมีกันอยู่มากมาย อาจจะมากกว่า 20 คนด้วยซ้ำ ในขณะที่หญิงสาวกำลังงงงวยว่าเกิดเหตุอะไรขึ้นข้างหน้า ก็มีผู้ชายคนหนึ่งซึ่งแต่งตัวค่อนไปทางคนจีน คือใส่เสื้อคอจีนแบบที่เธอเคยเห็นในหนังมาเฟียและกางเกงขายาวมันเหลือบสีดำ หันหน้ามาทางเธอ จากนั้นคนอื่นๆที่เหลือก็ทยอยหันหน้ามาทางเธอเช่นเดียวกัน เธอได้ยินคนแรกที่เห็นหน้าเธอพูดแว่วๆว่า ได้แล้ว ซึ่งเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าได้อะไร แต่ที่แน่ๆคือตอนนี้ความตั้งใจแรกที่ทำให้เธอเดินเข้ามาหาคนกลุ่มนี้หายไปโดยพริบตา เธอคิดว่ากลุ่มคนข้างหน้าคงไม่ใช่คนดีแน่ๆดูจากกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ คิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงหมุนตัวกลับ และก็กำลังจะสาวท้าวหนีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่กลับต้องหยุดชะงักอย่างกะทันหันอีกรอบ เนื่องจากมีกลุ่มคนอีกจำนวนหนึ่งขวางทางอยู่  แล้วจากนั้นก็มีเสียงของชายคนเดิมลอยมากระทบหูเธอ "จะไปไหนจ๊ะน้องสาว ว่างหรือเปล่า อยากไปกับพี่ไหม ?" แค่ได้ยินเสียงหญิงสาวก็ขนลุกซู่ ลำล่ำละลักตอบไป แบบเกรงๆว่า "ฉัน ..ยะ... อยากกินไก่" กลุ่มคนทั้งสองกลุ่มงงงันกับคำตอบของหญิงสาวหันหน้าเข้าถามกันว่าเธอพูดว่าอะไร ในจังหวะนั้นเอง ทำให้หญิงสาวได้มีโอกาศวิ่งหนีเอาตัวรอด ไปยังอีกทาง เพราะว่าทางที่หญิงสาวยืนอยู่เป็นสามแยก ทางที่เธอกำลังวิ่งหนีไป เป็นทางไปเยาวราช และ เมื่อทั้งสองกลุ่มรู้สึกตัวว่าหญิงสาวกำลังวิ่งหนีก็รีบวิ่งตามกันไป "เห้ยตามไปสิว่ะ อย่าให้มันรอดไปน่ะพวกมึง"เสียงสั่งดังลั่นจากชายคนเดิมทำให้คนอื่นๆรีบวิ่งตามหญิงสาวไป แต่เนื่องจากทางแคบ และคนหลายๆคนวิ่งกรูกันเข้าไปพร้อมๆกันทำให้ชนกันล้มระเนระนาดปิดทางที่หญิงสาววิ่งไปหมาดๆ

            ทางด้านหญิงสาว ด้วยความสูงและอารามตกใจทำให้เธอวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ไม่แม้แต่จะเหลียวหลังไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้ดีว่าไม่มีใครวิ่งตามมาแล้วแต่อยากให้แน่ใจว่าพวกมันจะไม่ตามมาทีหลัง จึงวิ่งต่อไปเรื่อย และไม่รู้ว่าเธอตกใจ หรือคิดไปเองกันแน่ ที่เธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบ เหมือนมีคนจ้องมองอยู่ตลอด หากเพียงหญิงสาวหันหลังกลับไปมองสักนิด ก็จะเห็นสายตาคมกริบกำลังจ้องมองเธออยู่อย่างเดาอารมณ์ได้อยาก

            เมื่อเธอแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครตามมาจึงหยุดวิ่งแล้วยืนหอบตัวโยนอยู่ในเขตที่มีคนพลุกพล่านเพราะคิดว่าพวกมันคงไม่ทำอะไรในที่ที่มีคนมากมายอย่างนี้ และเธอก็ได้รู้ว่า ตอนนี้เธออยู่ในเขตเยาวราชที่มีผู้คนมากมายกำลังจับจ่ายใช้สอยเต็มไปหมด เธอมองไปรอบๆแล้วไม่เห็นพวกมันจึงเดินไปหยุดตรงม้าหินอ่อนหน้าร้านขายยาแห่งหนึ่ง

"อะไรของพวกมันว่ะ" คำสถบคำแรกที่ออกมาจากปากของหญิงสาว หลักจากวิ่งกระเสือกกระสนลัดเลาะสะเปะสะปะ จากพาหุรัดมาจนถึงเยาวราช

"โธ่ นึกว่าจะแน่ วิ่งตามไม่ทันละสิ รู้จักวิกกี้น้อยไปซะแล้ว " พูดไปก็หอบไป เมื่อเริ่มหายเหนื่อย หญิงสาวจึงได้สติและหยิบกล้องขึ้นมาดู "ขายยา ?" หญิงสาวไม่แน่ใจนักว่าสิ่งที่พวกมันทำเมื่อกี้คืออะไร ใช่ขายยาหรือเปล่า และเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอหยิบกล้องที่อยู่ในคอมาถ่ายรูปพวกนั้นมาได้ยังไงทั้งๆที่เธอเองตกใจแทบตาย และนั่นคงเป็นเหตุให้พวกนั้นวิ่งตามเธอมา ภาพที่หญิงสาวเห็นเมื่อกี้คือ คนโต 10 กว่าคน กำลัง ขู่ให้เด็กอายุน่าจะราวๆ 15-16 ปี รับซองสีน้ำตาลไปคนล่ะ 1 มัด ซึ่งถ้าเป็นยาบ้าจริงๆ คงจะมัดล่ะ 500 เม็ดได้ หญิงสาวเลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆ และค่อนข้างแน่ใจว่าสิ่งที่พวกมันทำบวกกับคำพูดที่ได้ยินนั้นเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมายชัวร์ๆ แต่เธอไม่แน่ใจว่าใช่ยาบ้าหรือว่ายาชนิดใดกันแน่ เมื่อเลื่อนไปจนถึงรูปสุดท้ายเธอก็สะดุดกับคนหนึ่งในกลุ่มนั้น มีชายคนหนึ่งที่แต่งตัวต่างไปจากคนอื่นๆ รองเท้าบุหนังอย่างดี กางเกงสแล็กซ์มันวาว เสื้อเชิ้ตสีเขียวอ่อน เน็กไทล์สีเขียวขี้ม้า ทับด้วยสูตรตัวนอกสีดำ และ พอมองสูงขึ้นไปเรื่อยๆ เธอกลับขมวดคิ้ว เพราะว่าหัวขาด อนิจจัง เธอถ่ายรูปหัวขาด !!!ช่างน่าเสียดายเวลาที่อุส่าห์ไปเรียนมาตั้ง 3 เดือน แต่ฝีมือถ่ายภาพได้มาแค่นี้ !!!

 "ผมขอน่ะครับ" จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังอยู่เหนือหัวของเธอ และก็ดังขึ้นอีกรอบ แต่ครานี้ มันเป็นเสียงกระซิบ ที่ดังอยู่ข้างใบหูเธอ หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว ขนลูกซู่ เมื่อหันหน้ามามองจึงเห็นชายคนหนึ่งยืนก้มหน้ามองมาที่เธอ

" ขอ .... ขออะไรค่ะ " เธอถามคนตรงหน้าอย่างตะกุกตะกัก

"รูป"

"รูปหรอค่ะ รูปอะไร " ที่ย้อนกลับแบบนั้น แน่นอนหญิงสาวไม่ได้ตั้งใจจะกวน แต่เธอยังคงอยู่ในอาการเบลอๆ ไม่ทันได้หายเบลอ กล้องที่อยู่ในมือเธอก็ได้ลอยล่ะลิ่วไปอยู่ในมือของคนตัวสูงที่ยืนค้ำหัวเธอเป็นที่เรียบร้อย

"เห้ย เอากล้องฉันคืนมาน่ะ เอามานี่ " พูดจบก็ถลาเข้าไปแย่งเอากล้องมาจากมือชายหนุ่ม แต่เนื่องจากคนตัวสูงไม่ยอมให้ง่ายๆ เบี่ยงตัวหลบหญิงสาวที่กระโจนเข้ามาหาอย่างว่องไว เป็นเหตุให้หญิงสาวหน้าคะมำไปข้างหน้า แต่ยังไม่ทันที่หน้าสวยๆจะได้ลงไป จูบกับดิน คนตัวสูงก็มือไว คว้าตัวหญิงสาวไว้ได้ทัน

"เห้ย กรีดดดดดดดดดดดดดด เอามือออกไปน่ะ เอาออกไป"

"เห้ย"เสียงที่สองออกมาจากปากคนตัวสูง ดูท่าชายหนุ่มเองก็ตกใจไม่น้อย เพราะตอนนี้ มือทั้งสองข้างที่คว้าตัวหญิงสาวไว้ ไปคว้าเอาตรงหน้าอกสองข้างของหญิงสาวอย่างเต็มๆเน้นๆ และเนื่องจากมือทั้งสองข้างอยู่ที่หน้าอกพอดิบพอดีมือของหญิงสาวนี่เอง เป็นเหตุให้กล้องสุดรักของหญิงสาวลงไปนอนแอ้งแม้งแผ่หลาเป็นเสี่ยงๆอยู่ที่พื้น

เมื่อได้สติ คนตัวสูงก็ปล่อยมือออกจากหน้าอกของหญิงสาว และก็กลับมายืนเต็มความสูงใหม่อีกครั้ง เมื่อยังเห็นหญิงสาวยังคงทำหน้าเอ๋อ จึงก้มลงไปเก็บเอาเมมโมรี่การ์ดที่กระเด็นอยู่ใกล้ตัวเขามากที่สุด และจากนั้นก็เดินจากไป โดยไม่ได้สนใจคนที่อยู่ในอาการช็อคจากเหตุการ์ณเมื่อครู่เลยสักนิด