คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1
1827
รักวุ่นๆของนายติดหนึบ
“มาโกะผมรักคุณช่วยกรุณาคบกับผมด้วยนะ......”
“อื้มเช่นกันจ่ะ.....ฉันก็รักคุณมาโอะ......เรามาคบกันนะ”
“......ขอบใจมากนะสึนะเพราะนายแท้ๆเราถึงมารักกันย่างนี้ได้ขอบใจมากจริงๆ....แล้วขอตัวไปก่อนน่า”
“อื้ม....”
อย่างที่ทุกคนอ่านตอนเริ่มนี้คืองานของผมที่ทำให้คู่รักอื่นลงล๊อคกันตลอด มันตั้งแต่สมัยม.ปลายแล้วที่ผมทำอย่างนี้.....แต่ถึงจะทำให้คู่รักอื่นๆลงล๊อคก็เถอะ.....แต่ว่าตัวเองกลับไม่เคยลงล๊อคกับมครสักคนเลย......แย่ชะมัด
เอาล่ะคิดไปก็ป่วยการกลับบ้านแล้วไปนอนเลื่อยอยู่ที่บ้านที่กว่า....
ตอนนี้ผมกำลังเดินผมออกจากมหา’ลัยแบบสบายๆ
หมับ
หืมใครน่ะดึงมือเราซ่ะแน่นเชียว......ผะผู้ชายตัวสูงใส่ชเครื่องแบบม.ปลายด้วยแถม.....ยังหล่อโครตๆด้วย(แหะๆ)อย่างไงก็ช่างเถอะมันอาจจะทำไม่ดีไม่ร้ายเราก็ได้ต้องมีหาคนช่วยด่วน.....ง่ะไม่มีนี้ทั้งมหา’ลัยตอนนี้มี้เพียงแต่เราหรอเนี้ย.....แล้วตรูเจือกลับบ้าน้าทำไมเนี้ย อย่างไงตอนนี้ก็ต้องเพิ่งตัวเองอันดับแรกต้องรีบแกะมือเจ้านี้ออกจากข้อมือผมด่วน.........ง่า~แกะไม่ออกง่ะนี้มือคนหรือมือของตุ๊กแกผีเนี้ย.....
จึ้ยไม่ต้องมามองด้วยสายแปลกอย่างงั้นเลย
“......ชอบ.....ฮึ้ยมาคบกับฉันน่าสึนะคุง!”
“ห่ะ....หาาาาาาา”
อะไร อะไร อะไรเนี้ยมันมาอย่างงายยยยยยยยยผมไม่รู้แต่ว่าไหงพูดออกมาอย่างนี้....แล้วไหงรู้ชื่อข้าพเจ้าได้ล่ะพี่น้องไม่ไหว ไม่ไหว ไม่ไหวแล้วอยากหนีเจ้านี้สุดแต่ดันมาติดตรงแกะมือออกจากเจ้านี้ไม่ดิอ่ะดิง่า.....อ่ะนั้นโกคุเดระคุงนักเลงขาประจำกลุ่มผมถ้าให้ช่วยเราคงรอดแน่.......
“โกคุเดระคุงงงงงงงงงงง...ช่วยด้วยยยยยย”
เอาเลยลูกแหกปากให้เต็มที่เพื่อชีวิตของวันข้างหน้า...
“สึนะคุง....ห่ะเจ้านั้น....แกจะทำอะไรสึนะน่ะออกไปห่างนะเฟ้ย”
พอโกคุเดระคุงปล่อยหมัดใส่เจ้านั้นมันก็ทำให้ผมหลุดออกจากมือมันได้ เอาล่ะนี้คือโอกาศอย่างนี้ต้องเผ่นส่วนโกคุเดระคุงเดี๋ยวฉันว่างเมื่อไรจะตอบแทนด้วยข้างต้มหลังวัดแถวสี่แยกน่า....เผ่นล่ะเน้อ~
.........................................................................................
...........................................................................................................................
ในที่สุดผมก็รอดสักที่....เอาล่ะเข้าบ้านๆแล้วหาอะไรหยัดกระเพาะดีกว่า........
หืม....ห่ะ...อ่ารายยยยยยยยยยยยยยยยเนี้ย....วันนี้มันอะไรกันเนี้ย....วันนี้เจอเด็กที่ไหนมาขอคบไม่พอยังมาเจอขโมยขึ้นบ้านอีกหรอเนี้ย......ซวยที่สูดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้จะมาบ้าตายไม่ได้อย่างไงก็ต้องเข้าไปดูของในบ้านก่อนว่าหายไปกี่ชิ้น......
................................................
......................................................................................
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ก็ไม่มีอะไรหายนิ.....แล้วใครมาแกล้งงัดประตูชาวบ้านว่ะ ถ้าจับตัวได้ล่ะก็ขอต่อยสักหมัดเถอะ.......เฮ้อ~ช่างเถอะเริ่มหิวน้ำแล้วแฮ่หาน้ำกินในครัวดีกว่า...................................................
“อึ่กๆ(เสียงดื่มน้ำของสึนะ)หืม....ปู้ด~……นะนายมาอยู่นี้ได้ไงห่ะ...”
อยู่ดีไอ้เด็กเมื่อตอนเย็นก็มานั่งกินม่าม่าในครัวผมเฉยเลย นี้มันมาได้ไงเนี้ยยยยยยยยหรือว่าหน้าประตูนั้นคือฝีมือมันหรอเนี้ย......
แต่ช่างมันเด่ะว่าแต่มันมาอยู่นี้ได้ไงเนี้ยยยยย
“นินายทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้....แถมยังรู้ว่านี้คือบ้านฉันอีก.....”
“หึ.....ก็เพราะว่าชอบไง...ต่อให้นายตอนนี้จะไม่ยอมรับฉันก็ตื้อจนให้นายยอมรับจนได้......เพราะฉะนั้นเรามาอยู่ด้วยกันน่า^_^”
“ไม่เด็ดขาด!”
TBC……………
5927
สะดุดรักบ้านหลังเดียวกัน
‘น่าอาย น่าอาย น่าอายจริงๆนิเราต้องมาทนอยู่บ้านหลังเดียวกับ2แม่ลูกคู่นี้หรอเนี้ย’
เสียงที่นินทราเราลับหลัง
‘ซือคุงแม่ไม่เป็นอะไรหรอก.....อย่าเศร้าเลยนะ’
เสียงที่ปลอบเราก่อนที่จะเสียจากเราไป
‘พ่อครับแม่ตายแล้วนะครับทำไมพ่อถึงไม่ไปงานศพของแม่....อ่ะนั้นพ่อจะไปไหนกัน’
‘ฉันจะไปเมืองสักพักก็จะกลับมา.....ฝากแกบอกลาหลุมศพแม่แกด้วย’
เสียงที่เหมือนจะทิ้งเราจากไปหรือว่าไม่ใช่
...............................................
...........................................................................
“ฮ้า~วันนี้อากาศดีจริงๆ.....อ่ะสึนะคุง”
ชายหนุ่มอายุกลางคนได้กำลังเดินหน้าบ้านของตนแต่ก็ต้องชะงักกับคนตรงหน้าที่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“หึ.....อรุณสวัสดิ์ครับ.....คุณลุง^_^”
“อื้มอรุณสวัสดิ์.....แล้วสึนะคุงมาทำอะไรที่นี้หรอ.....ครั้งแรกเลยนะ.......”
“.....หึ.....คุณลุงครับของผมอยู่ด้วยสักพักนะครับ......”
“.............”
......................................................................................
“ก็อย่างที่บอกล่ะนะ....ว่าต่อไปสึนะคุงจะมาอยู่ที่นี้กับเราสักพัก....”
“หาพักกับเรานิบ้านกลายเป็นมูลนิธิไปตั้งแต่เมื่อๆรกันล่ะพ่อ.....ฉันขอค้านนนนน”
ลูกชายคนเล็กของบ้านนามว่าโกเดระฮายาโตะโว้ยและค้านอย่างสุดกำลังที่พ่อตนจะเอาลูกใครมาหยัดใส่บ้านหลังนี้อีก ส่วนลูกชายคนโตนามว่าจีก็ไม่คัดค้านอะไรมากมายนอกจากแนะนำตัวกับสึนะ
“......ฉันชื่อจีอายุ19.....ส่วนเจ้านี้น้องชายที่ชอบแหกปากชื่อว่าโกคุเดระฮายาโตะอายุ16”
จีแนะชื่อโกคุเดระให้สึนะฟังพร้อมกับลูบหัวเจ้าตัวด้วย จนโกคุเดระต้องปัดมือของจีออกจากหัวตน
“....ครับ.....ผมซาวาดะ สึนะโยชิ อายุ16ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ..^_^”
“อื้มๆ”(จี)
“ชิ.....เชิญจะอยู่จนลูกคลอดก็เชิญ...ขอตัวล่ะ.....”
แล้วโกคุเดระก็เดินมุ่งหน้าขึ้นไปห้องตนทันที........จนกระทั่งต้องชะงักเพราะคำพูดของพ่อตนว่า.....
“.........จะว่าไปห้องฮายาโตะก็ดูดีนิน่า.....งั้นเอาห้องฮายาโตะให้สึนะนอนดีกว่า......ดีไหมจี”
“นั้นสิครับ.......”
“ห่ะเฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นิพ่อเมื่อกี้ที่พูดหมายความว่าไงนะ....”
“ก็ได้ยินแล้วนิ....เอ้าย้ายห้องด่วนนายนะ”(จี)
“ฮึ้ย........แกกลับไปเลยนะเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“...........^_^”
TBC…….
ว่าไงๆพอใช้ได้ไหมค่า ถ้าใช้ช่วยเม้นต์หน่อยน่า
ความคิดเห็น