คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF YongSeo : waiting for you - 2 (END)
ฮยอนยื่นุแรถให้พนัานรีสอร์ท แล้วเินเ้าไป้าในพลามอหาพี่ายอัวเอทันที ถ้าทั้สอเอันอนนี้ มีหวัราม่าแน่ เาิในใ้วยวามัวล
ไม่นานนัหัวหน้ารีสอร์ท็เินเ้ามาทัทายเ้านายอย่ารวเร็ว ฮยอนึัารสั่านให้เสร็สรรพ
“ัห้อ VIP ใหุ้ผู้หิสอนนี้้วย แล้วอาหารืนนี้ผม้อารุบาร์บีิว” ฮยอนึ้นื่อว่าเป็นผู้ายเรียบ่ายมาแ่ไหนแ่ไรแล้ว ถึานะะทำให้นรอบ้า่าเรใ แ่ฮยอนไม่เยถือัวและยัลัวให้เสมอเท่าเทียมทุนอี้วย แ่มีอยู่นที่เามัะเรใเสมอ
“ันนึว่านายะหื่น อยานอนห้อเียวับันะอี” ฮยอนาโเมื่อผู้หิ้าัวไม่เยลัวเาเลย ลับยั่วเาลอเวลา
“อยานอนับผม็บอมารๆ ีว่า” ไ้ทีเาึแล้ผู้หิที่ำลัเยิบัวออไปไลเา แ่ำพู็ยัวาท่าอยู่ี
“นายสิ้ออยานอนับัน ันเป็นผู้หินะยะ” ปิปาแทบไม่ทัน เธอพูอะไรอเธอน่ะฮโยยอน เา็รู้หมสิว่าเราอยา ... เอิ่ม เฮ้อ เธอสั่นศีรษะไปมาำัวามิลามอเธอ แ่ผู้ายเาลับอบใเมื่อเห็นอาารเินอายอแฟนสาว
“ปาแ็ริน้า เอาไว้ผมอพี่แ่านเมื่อไหร่ ผมะไม่ให้พี่ออาห้อเลย” หลัาระิบำหวาน้าหู ฮยอน็ผิวปาเินนำหน้าไปอย่าอารม์ี ปล่อยให้แฟนสาวยืนอึ้ นอฮยอนสัเไ้ึสะิเบาๆ านั้นทัู้่็เินามพนัานไปยัห้อที่ถูัเรียมไว้เรียบร้อยแล้ว
“พี่่ะ เรา้อไปื้อเสื้อผ้านะ” อฮยอนที่ำลัสำรวพื้นที่าหน้า่าห้อพั หันลับไปถามพี่สาวที่ำลันอนแผ่อยู่บนเียเมื่อเธอเห็นว่า้านอเริ่มะมืแล้ว
“ไ้๊ะ แ่อพี่พัหน่อยนะ” อฮยอนเมื่อเห็นว่าพี่เธอเหนื่อยล้าาารเินทา ึปล่อยให้ ฮโยยอนพัผ่อน ส่วนเธอ็ลมา้าล่าเพื่อะสำรวพื้นที่อย่าใล้ิ
“ฮัลโหล พี่อยู่ไหน” ฮยอนรอเสียลไป้วยวามหุหิเมื่อเาหาพี่ายไม่เอ
“อยู่แถวรีสอร์ทแนี่แหละ เินมาื้ออ”
“ั้นเอันที่ริมทะเลที่เิมละันนะรับ” เมื่อไ้ยินเสียอบรับาปลายสาย ฮยอนผู้เหนื่อยล้าาารับรถ็ล้มัวลบนที่นอนแล้วเ้าสู่ห้วนิทราทันที
เสียโหวเหวโวยวายอผู้น ทั้าว่าาิและนประเทศเียวับเธอที่ำลั่อราาสิน้าันอย่าริั ทำให้เธอรู้สึสื่นึ้นทันา ไม่ไ้ออมาเที่ยวแบบนี้นานแ่ไหนแล้วนะ เธอิพร้อมับสูอาาศบริสุทธิ์เ้าเ็มปอ
อฮยอนมอหาเสื้อผ้าที่ถูใ แ่เธอลับไม่ัสินใื้อสััว เพราะุมันมามายเหลือเินที่ถูใเธอและที่สำัเธอไม่ไ้พเินมา้วย เราน่าะหยิบเินอพี่ฮโยยอนมา้วย เธอถอนใยาว
เธอเินลับรีสอร์ท้วยวามห่อเหี่ยว ทั้หิว ทั้อยาเปลี่ยนเสื้อผ้าสวยๆ แ่เธอไม่สามารถทำไ้เลยทั้สออย่า เธอเิน้มหน้าไม่อยามอนรอบ้าที่ำลัับ่ายเินเพื่อื้ออที่้อาร ใ่ อนนี้เธอเห็นเินแล้วอยาะวิ่ไปว้าแล้วเอาไปื้ออที่เธอ้อาระริๆ แ่เธอไม่ใ่โมยน่ะสิ
“โอ๊ย” เพราะวามเหม่อลอยทำให้วามวยมาเยือนเธอนไ้
เมื่อนึไ้ว่าัวเอเินนใร็ไม่รู้และรู้ว่าัวเอเป็นฝ่ายผิที่มัวแ่้มหน้าไมู่าม้าาเรือ ทำให้เธอรีบ้มศีรษะหลาย่อหลายรั้เพื่ออโทษเา แ่อีฝ่ายเพียแ่หัวเราะออมาเบาๆ มันทำให้เธอโมโหเามาที่เธอ้อ้มหัวอโทษเาอย่าริใ แ่เาลับมอเธอเป็นัวล อฮยอนใ้วามล้าเยหน้ามอู่รีและเธอ็้ออึ้
ยฮวาเินมอผู้นรอบัวอย่าอารม์ี แ่็มีนมาัะไ้ ผู้หิผมยาวที่ำลัอโทษเาอย่าเอาเป็นเอาายทำให้เาำนหัวเราะออมา และอนนี้เาทำให้เธอโมโหเพราะเธอหยุอโทษเาและมอหน้าเาทันที และยฮวาเอ็อึ้เ่นเียวับเธอ
“พะ พี่ ยฮวา”
“เี๋ยว อฮยอน รอพี่้วย”
หลัาเียบไ้สัพั อฮยอน็เินออไปารนี้อย่ารวเร็ว แ่ที่เธอเินไปมันสวนทาับทาลับรีสอร์ท ภาพในอี่ารบวนิใเธอ แถมเสียหัวใที่เ้นเร็วยัับรัวลอ็ยิ่ทำให้เธอหุหิ เสียเรียื่อเธอาผู้ายนนั้นที่ำลัวิ่ามมาทำให้เธออยาะิ้นาย้วยวามโมโห
ทั้ที่ไม่อยาเอ ไม่อยายินเสีย แ่อนนี้้อมาเอัน เธอยัไม่ไ้เรียมใเลย ที่เินุ่มๆ ออมาแบบนี้ไม่ใ่ว่าเธออยาเินหนีเา แ่เธอแ่ไม่รู้ะทำัวยัไ
“ะามไปถึไหนเนี่ย”
เายัำใบหน้าหวานอเธอไ้ เพียแ่เห็นหน้าเธอ็ทำให้เาใเ้นแรไ้นานี้ เพราะลอเวลาที่เาาเธอไป เา็ไม่เยมีผู้หินไหน ยัิถึแ่อฮยอนลอมา ในที่สุเรา็ไ้เอัน แ่เาลับรั้เธอไว้ไม่ไ้
“มืแบบนี้ยัยนั่นะไปไหนอเานะ”
ท้อฟ้ามืลโยที่เธอไม่ไ้สัเเลย มัวแ่วิ่หนีเามานไม่รู้ว่าอนนี้เธออยู่ที่ไหน ลมทะเลทำให้เธอนลุู่เพราะวามหนาว เธออัวเอและเินไปหลบหลัโหิน้อนให่
“ยัยบ้าเอ้ย วิ่หนีมาแบบนี้แล้วะลับยัไ” เธอบ่นให้ัวเอเมื่อมอไปรอบๆ เอแ่วามมื เธอวานหาโทรศัพท์เมื่อนึึ้นไ้
เธอเลื่อนูรายื่อ เมื่อเอื่อที่เธอ้อารเธอ็โทรออทันที
แบหม!
เธอเริ่มลัวึ้นมาับใเมื่อเธอิ่อฮโยยอนไม่ไ้ สมอเธอาวโพลนไปหม
เธอะมาายที่นี่ไม่ไ้นะ แล้วผู้ายนนั้น็ผุึ้นมาในวามิเป็นนแร เาทำให้เธออ่อนแอทุรั้ที่นึถึ เธอร้อไห้และะโนเรียื่อเาเหมือนวันนั้น วันที่เาาเธอไป แ่อนนี้เธอลัวะาเาไปโยที่ไม่ไ้ลับมาอี
“พี่ยฮวา พี่อยู่ที่ไหน”
“ไปไหนอเธอนะ อฮยอน” เาแทบอาบเหื่อไปทั้ัวเพราะวิ่ามหาเธอ ระหว่านั้นเาวิ่นน่าาินหนึ่ พอมอลับมาเธอ็หายไปแล้ว เาวิ่ไม่สนใใรอีเลยเมื่อิว่าเธอำลัร้อไห้ เาโทษัวเออีรั้ เธอ้อร้อไห้เพราะนายอีี่รั้ ไอ้บ้าเอ๊ย!
เาหยุวิ่และยืนหอบแฮ่ๆ แ่ใบหน้าอเาลับโล่อเมื่อเห็นผู้หิที่เาวิ่ามหา เาำมือแน่นเพราะเห็นน้ำาอาบใบหน้าหวานที่ำลัเพ่มอมาทาเา เสียหวานที่เอ่ยื่อเาทำให้หัวใเาเ้นรัว เาวิ่เ้าไปหาและสวมอเธอ้วยวามรั
เธอมอนรหน้าพร่ามัวเพราะน้ำา แ่เธอรู้ไ้ทันทีว่านรหน้าเป็นใร และยืนยัน้วยอ้อมออบอุ่นอเา
“พี่ยฮวา” เธอเอ่ยื่อเา้ำแล้ว้ำอี ทำให้เ้าอื่อยิ้มว้าเพราะวามน่ารัอนในอ้อมอ เา่อยๆ ลายอ้อมอออ และบรรเ็น้ำาออาใบหน้าหวานอย่าเบามือ เาอยพูปลอบโยนเธอลอเวลา
“ไม่้อลัว พี่อยู่ที่นี่แล้ว เธอไม่้อลัวอะไรอีแล้ว พี่ะปป้อเธอเอนะอฮยอน” เาประอใบหน้าเธอเพื่อพินิใบหน้าหวานให้ัเน าและมูอเธอแๆ เพราะบอบ้ำาารร้อไห้ ภาพในวันนั้นรบวนเาทันที วันนั้นเธอร้อไห้และเาไม่สามารถปลอบโยนเธอไ้ แ่วันนี้เาอยู่ที่นี่ สามารถทำอย่าที่เา้อารไ้
เาูบเบาๆ ที่า ่อยๆ เลื่อนลมาที่ปลายมู เพื่อแบ่เบาวามเ็บปวให้เธอ เธอปิเสธเาเล็น้อย่อนะยอมให้เาทำามใ้อาร แ่ใเา้อารมาว่านั้น เาโน้มใบหน้าลไปเพื่อหวัะโมยูบาริมฝีปาอวบอิ่มอเธอ แ่เธอผลัเาออไปอย่ารวเร็ว
“พี่ไม่วรทำแบบนี้นะ” เธอปิเสธเาอย่าริัเมื่อใบหน้าเาเ้ามาใล้
“พี่อโทษ” เสียอ่อยๆ อเาเือบทำให้เธอใอ่อน เานั่ล้าเธอและไม่พูอะไรอีเลย
ทั้สอนนั่เียบแบบนี้มาไ้สัพัแล้ว แู่เหมือนทั้สอนอยาะพูอะไรมามาย เพราะวามนิสัยที่ไม่ยอมใรอทั้สอนที่ไม่ยอมเปิปาทัู้่ ะนั้นะเียบอีนาน แ่เหมือนฟ้าฝนเป็นใ ลมพัแรทำให้เธอเผลอโอบอัวเอและทำให้ัวเออุ่นที่สุ
“เอาไปสิ” ยฮวายื่นเสื้อนอให้เธอ แ่เธอไม่รับแถมไม่มอหน้าเา้วย
เายอมับวามื้ออเธอ แ่เาไม่สามารถทนเห็นเธอหนาวนัวสั่นแบบนี้ไ้
“็บอว่าไม่เอาไ” เธอัืนเาที่ำลัลุมเสื้อให้ับเธอ ็อย่าว่าแรผู้หิะสู้แรผู้ายไ้อย่าไร เธอเลยยอมให้เา
“ะ อบใ” เธออบุเาทั้ๆ ที่้มหน้าเพราะหลบใบหน้าแๆ ให้พ้นาสายาอน้าัวที่ำลัอมยิ้มอย่ามีวามสุ
“พี่โทรหาพี่ฮยอนหน่อยสิ่ะ” เธอนึถึใบหน้าอฮโยยอนแล้วทำให้เธอนึไ้ว่าพี่สาว้อเป็นห่วเธอมาแน่ เพราะเธอหายไปนานพอสมวร
“ทำไม ไม่อยาอยู่ับพี่แล้วเหรอ” เามอหน้าเธออย่าเ้าเล่ห์
“่ะ!” ำอบเ็าอเธอทำให้ยฮวาหัวเราะออมาเสียั ผู้หินนี้ทำให้เาหัวเราะไ้หลายๆ รั้่อวัน
“รุาโทรหาพี่ฮยอน้วย่ะ” วาใสๆ อเธออนนี้มุ่มั่นเอามาๆ ่อนที่เาะพูอะไรเธอึัเาะ่อน
“โอเๆ” ยฮวาหยิบโทรศัพท์ึ้นมาและปุ่มปิ ่อนะถอแบออมาพร้อมใส่ฝาปิไว้ามเิม
“อฮยอน” เาเรียื่อเธอเบาๆ อย่ารู้สึผิ เธอึามอเาอย่าหุหิ
“เอ่อ ือว่า มัน...”
“มันอะไร่ะ รีบพูมาเร็วๆ เลย่ะ” แล้วำพูอเา็ทำให้เธออยาะแิ้นอยู่รนั้น
“แบหมอะ” เาอมยิ้มให้ับวามเ้าเลห์อัวเอ และนึไ้ว่าเาะไ้อยู่ับเธอสอ่อสอ
ลาริๆ เลยเรา ฮึๆ เาอมยิ้มให้ับวามลาอัวเอ
เธอมอใบหน้า้าน้าอเาอย่าเหม่อลอย เราไม่ไ้เห็นใบหน้านี้นานแ่ไหนแล้วนะ
“ไม่นอนรึไ” เสียทุ้มัึ้นัวามสุอหิสาว เธอรีบหันลับมาเือบไม่ทัน
“็ันไม่่ว” เธอ้มหน้า่อนใบหน้าแๆ อเธอ
“แ่พี่่ว” เมื่อไ้ยินันั้น วามโมโหอเธอ็พุ่ปรี๊
“ั้น็นอนไปเลย ไม่้อสนใันหรอ” ยฮวาลืมามอน้าัวที่ำลัทำหน้าาบูเบี้ยว
“ี้อนเหมือนเิมเลยนะ” เธอหันวับลับมาึาใส่เา โยไม่ทันรู้ัวว่าเาำลัมอเธออยู่
“ปะ เปล่าสัหน่อย” เธอรีบ้มหน้าทันที
ยฮวาอแล้น้าัวไม่ไ้ เา่อยๆ เยิบัวเ้าไปใล้เธอ และแล้นอนหลับาอีรั้
“พี่หนาว” เาอ้อนเธอเพราะรู้สึว่าเธอำลัะเยิบออห่าเา
อฮยอนนั่อยู่้าเานิ่ๆ แบบนั้นเป็นเวลาเนิ่นนาน เธออยาถามเามามาย แ่เาลับไม่ยอมให้เธอถามเลย แถมอนนี้ยันอนหลับอี
“อยาถาม็ถามมาสิ” เารู้สึว่าเธอยับัวไปมาและอยมอหน้าเาลอเวลา ไหนะทำปาเหมือนะถามแ่็ไม่ถามนั่นอี
“พี่เยรัันไหม่ะ” เหมือนรู้ใ เาเปิโอาสให้เธอ เธอึถามำถามที่เธออยารู้มาลอหลายปี
“ไม่” ำอบเาเสียแทหัวใเธอมา แทบอยาร้อไห้ออมา
เมื่อเห็นเธอเียบไป เาลืมามอเธอ แล้ว็้อใเมื่อเห็นเธอร้อไห้ เายื่นมือหมายะึเธอเ้ามาอ แ่เธอลับเป็นฝ่ายปิเสธ
“อฮยอน ือพี่ะบอว่าพี่ไม่เยรัเธอ แ่...” อฮยอนลัวว่าประโย่อไปอเาะทำให้เธอเ็บปว เธอึรีบบบทสนทนาทันที
“่าเถอะ่ะ ัน่วนอนแล้ว” เธอหันหน้าไปอี้าแ่ไม่ไ้เยิบออห่าเา และผล็อยหลับไปเพราะวามเหนื่อยและไม่อยารับรู้อะไรอีแล้ว ส่วนเาที่พูอะไรไม่ไ้เพราะเธอไม่อยาให้เาพู เาหลับา่มวามเ็บปวที่ทิ่มแทอยู่ในใ
“รับ เอแล้วรับ ผมำลัะพาพวเาลับไปรีสอร์ทรับ” เมื่อไ้ยินเสียนัสำรวาปลายสาย็ทำให้เาโล่ใ เาามหาทั้สอนทั้ืนแทบไม่ไ้นอน รวมทั้ฮโยยอนที่ำลันอนหลับเพราะเธอนั่รออฮยอนน้อสาวอเธอทั้ืน
“เอันแล้วสินะ” ฮยอนหวัในใให้ทั้สอนปรับวามเ้าใันไ้ และวามหวัเา็เป็นไ้แ่หวั เพราะใบหน้าอทั้สอนที่ำลัเินเ้ามาหาเา ทั้สอนไม่พูันเลยมีแ่พี่อเาที่อยมอเธออย่าเป็นห่ว ผิับอฮยอนที่อยหลบหน้ายฮวาลอ
“เธอไปอยู่ไหนมา พี่เป็นห่วเธอมานะ ฮือๆ” เมื่อรู้่าวว่าอฮยอนลับมาอย่าปลอภัย เธอรีบโผอทันที ฮโยยอนอลั้นวามเป็นห่วน้อสาวไม่ไหว ทำให้อฮยอนร้อไห้ามไป้วย แ่เหุผลอเธออาะมีมาว่าพี่สาวอเธอ
“ันไม่เป็นไร่ะ ันสบายี” อฮยอนไ้สิและบอพี่สาวอเธอให้หายเป็นห่วเธอไ้แล้ว ทา้านฮโยยอน็ปาน้ำาแล้วยิ้มให้นรหน้า
“หิวไหม” ฮยอนถามพี่ายอเา ที่ำลันั่เหม่อออไป้านออย่าเศร้าๆ
“ะให้สั่ึ้นมาหรือพี่ะไปินับพวผม” ำว่า ‘พว’ ทำให้เาสะุ้ ่อนะปรับสีหน้าให้เป็นปิ
“รอันแป๊บนึ” ลับหลัยฮวาที่เ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฮยอนส่ายศีรษะให้ับวามเป็นเ็อพี่ายที่อยู่ๆ ็อารม์ีึ้นมาับพลัน
“เปลี่ยนอารม์เร็วะมั ฮ่าๆ” เาหัวเราะออมาเบาๆ
ฮโยยอนหวีผมให้น้อสาวอเธอ พลาิในใว่าทั้สอนเมื่อืนะไุ้ยันแล้วืนีันรึยั
“เธอับยฮวาืนีันรึยั” ำถามรๆ อฮโยยอนทำให้หน้าอเธอเศร้าลทันที
“มั้่ะ” เธอ็ไม่แน่ใว่าเธอับเาุยันไ้เหมือนเิมรึเปล่า
“เฮ้อ ยัี้ทุที พวเธอทั้สอนปาแ็ันริๆ” วามหิหิทำให้เธอโพล่ำที่เธอไม่อยาพูออมา แ่เธอเห็นทั้สอนเศร้าเสียใไปมาว่านี้ไม่ไ้แล้ว ถ้าทั้สอนยอมเปิใุยัน็ืนีันไปแล้ว
“ทำยัไไ้ล่ะะ มันเป็นไปแล้วนี่” ไม่ใ่เธอปล แ่เธอแ่ิในแ่ีเพื่อไม่อยาเ็บปวอี
แล้วเอหน้าันะุยันไ้เหมือนเิมรึเปล่าเนี่ย ฮโยยอนิเป็นห่วทั้สอนในใ
เป็นอย่าที่เธอิเลย บรรยาาศอึมรึมอทั้สอนทำให้ฮโยยอนและฮยอนไ้แ่มอหน้าัน เธอส่สายาให้แฟนหนุ่ม ่อนะลุออไปทั้สอน ปล่อยให้อีสอนที่นั่ร้ามันแ่ไม่แลามอันเลยสัรั้
“อาหารไม่ถูปาเหรอ่ะ” อฮยอนัสินใทำลายวามอึอั
“เปล่า เธอ่าหาล่ะที่ไม่่อยทานอะไรเลย” ถึะไม่มอหน้าัน แ่ยฮวา็อยสัเเธอลอเวลา เหมือนับเธอที่สัเเาลอเวลาเ่นัน
เธออยาะบอเหลือเินว่า เธอะทานลไ้ยัไในเมื่อเานั่อยู่รนี้ เรื่อเมื่อืนผุึ้นมาในวามิอีรั้ ่อนน้ำาะไหลออมา เธอรีบรวบ้อนแล้วเินออไปทันที เธอไม่อยาให้เาเห็นเธออ่อนแออีแล้ว
“สอนนั่นหายไปไหนอีแล้ว” ฮโยยอนโวยวายเมื่อลับมาแล้วไม่เอทั้สอนอยู่บนโ๊ะอาหาร เธอรีบว้าโทรศัพท์เพื่อโทรออทันที แ่โนฮยอนว้าโทรศัพท์ไป และมอหน้าแฟนหนุ่ม้วยวามสสัย ่อนะล้อยามวามิอเา
“ปล่อยให้เาอยู่้วยันเถอะ”
ุระโปรสีาวที่ยาวเือบถึพื้นำลัถูลมพัสะบัพลิ้ว เ้าอุหลับาพริ้มเมื่อสัมผัสลมเย็น แ่็ทำให้เธอนลุู่ไ้เหมือนัน เธอลูบแนไปมาเพื่อทำให้อุ่นึ้น
“หนาวะมั” อฮยอนบ่นเมื่อวามหนาวในัวเธอไม่ลลเลย
เธอมอไปที่ทะเลสีฟ้า และปล่อยอารม์ให้ลอยไปลื่น น้ำาใสไหลออมาโยไม่รู้ัว
“หยุร้อสัทีสิ” เธอบ่นให้ับัวเอที่ยัอ่อนแอ มือบาปาน้ำาเบาๆ ่อนะสูลิ่นอทะเลเ้าเ็มปอ แล้วยิ้มออมาอย่าผ่อนลาย
ลมเย็นๆ พัมาอีรั้ เธอลูบแนทั้สอ้าไปมาเพื่อลายวามหนาว และ้อะัเมื่อมีเสื้อัวให่ลุมเธออย่าอ่อนโยน เธอหันวับไปมอนหลัอย่าหุหิ
“ามมาทำไม่ะ” เธอพูพลายับเสื้อเาให้แนบิเธอมาึ้น
“ไม่ไ้ามสัหน่อย” เายียวนวนโมโหเธออีรั้ เวลาเธออารม์เสียเพราะเา เารู้สึมีวามสุ
“ถ้าะมาวนโมโห ็ลับไปเลย่ะ” เธอเินออไปห่าเา ่อนะโนนัวโรวบเ้าอ้อมอา้านหลั ลมหายใอเาร้นออเธอทำให้ัี้ไม่น้อย เธอิ้นเพื่อให้หลุาอ้อมอแ่เาลับอแน่นมาว่าเิม เธอนิ่เมื่อสู้วแนแร่นี้ไม่ไหว
“พี่ไม่ยอมปล่อยเธอไปอีรั้หรอ อฮยอน” เมื่อนในอ้อมอเลิิ้น เาึพูวามในใอเาออมา
“พี่ยฮวา...” เธออึ้เมื่อไ้ยินำพูอเา
“แ่พี่ไม่ไ้รััน” เมื่อเธอไ้สิ เธอ็นึถึเรื่อราวเมื่อืนึ้นมา เธอึิ้นเพื่อให้หลุาอ้อมอเาอีรั้ เมื่อเห็นว่าไม่ไ้ผล เธอัสินใเหยียบเท้าอเาเ็มแร อฮยอนว้าโอาสอนเาเผลอ แ่โนยฮวาึัวเ้ามาอีรั้ ราวนี้เธอเห็นสายาริัอเา รู้สึไ้เลยว่ารั้นี้เาไม่ปล่อยเธอ่ายๆ แน่
ใบหน้าอเธอและเาห่าันไม่ถึืบ แถมสายาอเา็ยั้อมาที่เธอแบบไม่หลบเลย อฮยอนเมื่อทำอะไรไม่ไ้ึไ้แ่หลบสายาอเาเท่านั้น
“อฮยอน” เสียนุ่มลึอเาระิบ้าหู ยฮวาเห็นนในอ้อมอเินเานม้วน้วน เา็อยเรียื่อเธอที่้าหู้ำไป้ำมา นเธอทนไม่ไหว้อเยหน้าึ้นมาเพื่อ่อว่า
“นี่ ...” ยฮวาประบปาอวบอิ่มอเธอทันที่อนที่เธอะ่อว่าเา เาถอนริมฝีปาออเพื่อูอาารอนรหน้า
“หยุเี๋ยว...” และอีรั้ที่เาูบเธออีรั้ อฮยอนเมื่อัืนไม่สำเร็ เธอ็ปล่อยไปามวาม้อาร มือสอ้าที่เยทุบีเพื่อัืนอนนี้ลับวา้าๆ ัว
ยฮวาเห็นเธอนิ่ ไม่บีเาเหมือนรั้แร เาึผละออาเธอทันที แล้วน้ำาใสๆ ที่ไหลอยู่บนใบหน้าหวานลับทำให้เาอึ้ ายหนุ่มรวบเธอเ้าไปอ้วยวามรู้สึผิ เธอร้อไห้เพราะเราอีแล้ว
“พี่อโทษนะ พี่อโทษ” เาเอ่ยอโทษเธออย่ารู้สึผิ
“ันเหนื่อย ทรมาน และเ็บมาเลยพี่รู้ไหม” อฮยอนบอวามรู้สึอเธอออมานหม เพราะเธอเ็บมันไว้ไม่ไหวแล้ว
“ันรัพี่มา และันไม่สามารถรัใรไ้อีนอาพี่” ำบอรัพรั่พรูออมาาปาอเธอ ยฮวาอเธอแน่นึ้นอี
“พี่็เหมือนัน” อฮยอนเียบไปเมื่อเธอไ้ยินำบอรัที่เพิ่ออาปาอนในอ้อมอ เธอผละออาอ้อมออเาและมอเ้าไปในสายาอเา
“พี่รัันเหรอ่ะ” เาพยัหน้าหึหั แ่มันทำให้เธอัน ในเมื่อเาบอไม่เยรััน แล้วทำไม แล้วยัะสายาหวานเยิ้มนี้อี
“แ่พี่เยบอไม่เยรัันแล้วทำไมถึ...” เาหัวเราะออมาเมื่อนึถึืนนั้น
“พี่เห็นเป้นเรื่อลเหรอ่ะ” ใบหน้าอนๆ อเธอ ทำให้เาอยาะหอมแ้มเธอริๆ
“ลมาเลยล่ะ” ยัไม่วายแล้เธอ่อ
“พี่ยฮวา!” เธอวาออไปเพราะวามี้เล่นอเา
“โอเๆ ที่พี่พูว่าไม่เยรัน่ะ ริๆ แล้ว...” เาเยิบเ้าไปใล้ นเธอรู้สึร้อนที่ใบหน้าและไ้แ่้มหน้าุๆ
“วามรัอพี่ที่มีให้เธอมันไม่ใ่อี มันเป็นปัุบันและลอไปนะอฮยอน” เาระิบ้าใบหู เมื่อเห็นหน้าแๆ อเธอ เาึโมยหอมแ้มฟอให่ หิสาวรหน้าปิหน้าแทบไม่ทัน
“พูเล่นใ่ไหม” เธอที่ยัไม่่อยรู้ว่านี่เรื่อริหรือวามฝัน ทำให้ถามเาไปอย่าื่อๆ อีรั้
“นี่เธอเห็นวามรัอพี่เป็นเรื่อล้อเล่นเหรออูฮยอน” เายอย้อนเธอทันที
“นี่เรื่อริเหรอเนี่ย?!” วามิเสียัอเธอทำให้นรหน้าับามนอเธอเพื่อให้มอหน้าเารๆ
เามอเ้าไปในสายาที่ไม่แน่ใอเธออย่าริั และยืนยันวามริอีรั้้วยุมพิหวานเนิ่นนาน
“พี่รัเธอนะ”
ทา้านฮโยยอนและฮยอนที่นั่รอทั้สอนที่โฟา หิสาวลุึ้นทันทีเมื่อมอเห็นนที่เารอเินเ้ามาในรีสอร์ท แ่เมื่อเธอมอเห็นระยะห่าอทัู้่และใบหน้าเศร้าอน้อสาวเธอ็เ้าใทันที
“ไม่สำเร็สินะ” เธอพูลอยๆ เมื่อมอหน้าออฮยอนที่ำลัเินเ้ามา
“ริเหรอ” ฮยอนเห็นใบหน้าเศร้าๆ อแฟนสาว็เ้าใเหุาร์ทันที พี่ทำเ็มที่แล้วนะพี่ ยฮวา
ฮโยยอนเินเ้าไปหาอฮยอน าม้วยฮยอนที่เินเ้าไปหายฮวาามลำับ
“เธอโอเใ่ไหม” อฮยอนยิ้มให้พี่สาวเธอเล็น้อย ่อนะยิบาให้ยฮวา
“พี่ล่ะโอเรึเปล่า” ฮยอนถามเมื่อมอเห็นสายาที่ยฮวามอไปที่อฮยอน
“สบายีสุๆ ไปเลยล่ะน้อาย” เท่านั้นแหละทั้สอน็มอหน้ายฮวาทันที ยเว้นอฮยอนที่ำลัำ
“นี่นายมีวามสุทั้ๆ ที่อฮยอนเศร้าั้นเหรอยฮวา ันมอนายผิไปริๆ” ฮโยยอนไม่วายส่สายาอาาไปให้ฮยอน้วย แ่เพราะเาับยฮวา็เป็นเพื่อนัน
อฮยอนเริ่มรู้สึผิเพราะพี่สาวห่วเธอริๆ เธอึส่สายาให้ยฮวาว่า พอไ้แล้ว!
“น้อสาวเธอเศร้าที่ไหนล่ะ” ไม่พูเยๆ ยฮวาเินเ้าไปหอมแ้มอฮยอนให้เห็นันะๆ
“อฮยอนอเธอยิ้มนแ้มปริแล้ว เห็นไหม” อฮยอนเมื่อโนหอมแ้มโยไม่ทันั้ัว ็ทำให้เินน้อระทุ้ศอน้าๆ
“นเยอะแยะ ันอายเานะะ” อฮยอนพูอย่าอายๆ
ทั้สอนยิ้มให้ันอย่ามีวามสุ รวมทั้ฮยอน้วย แ่เธอลับยิ้มไม่ออเพราะเธอูเหมือนเป็นนโ่ เธอโนหลอ!
“เอาน่า เราสอนอโทษนะ” ฮโยยอนทำเป็นไม่ไ้ยินำอโทษายฮวา เธอหันหลัเินออไป
“เล่นอะไรันไม่รู้เวล่ำเวลา พี่สาวเธอ้อโรธัน้วยแน่ๆ เลย เพราะันเป็นเพื่อนับพี่นั่นแหละพี่ยฮวา” พูับอฮยอนและโทษยฮวาเสร็ ฮยอนรีบเิน้ำอ้าวไปหาแฟนสาวทันที
เมื่อรู้สึเหุาร์รหน้าไม่่อยีอฮยอนึเินเ้าไปหาพี่สาว แ่ยฮวาว้ามือเธอไว้ แล้วยิ้มให้เธอ ่อนะเินไปพร้อมัน และทั้สอน็้อสะุ้เมื่ออยู่ๆ ฮโยยอน็หันหน้ามา เธอว้ามือฮยอนแล้วเินเ้ามานรหน้าสอน
“นายรัฮยอนใ่ไหม” ยฮวาพยัหน้าอย่าๆ
“ี ันะลโทษนาย” เธอึามอฮยอนที่ำลัลัวหัวห
“พะ พี่ ผมไม่รู้เรื่อ้วยเลยนะ” ฮโยยอนไม่ฟัอะไรทั้นั้น เธอเินเ้าไปหาฮยอน ว้าอเสื้อนัวสูให้โน้มลมา เธอประบปาอฮยอน่อหน้ายฮวาและอฮยอน และนทั้รีสอร์ทรวมทั้พนัานอเา้วย ฮยอนาโเพราะอึ้ับเหุาร์เมื่อี้
ยฮวาและอฮยอนไม่่าานอื่นที่ำลัอึ้ไปามัน ไม่เ้าใผู้หินนี้ว่า้อารแ้เผ็เา้วยวิธีไหน และอยู่ๆ เธอ็ไวามระ่า
“ฮยอนนายอยาแ่านับันรึเปล่า” ฮยอนที่เริ่มไ้สิ ็พยัหน้าหึหัทันที
ฮโยยอนเินเ้าไปใล้ยฮวาแล้วเอ่ยำท้าทายออมา
“ัน้อมีลูเยอะว่านายและันะไม่ปล่อยให้น้อายสุที่รัอนายไ้พัเลย” ฮโยยอนทิ้ระเบิไว้ ่อนะเินลาฮยอนไปพร้อมใบหน้าแๆ
ในใยฮวาเมื่อถูท้าทาย วามสู้นอเา็พุ่ปรี๊ทันที เามอหน้าน้าัว้วยวามมุ่มั่น
“พะ พี่อย่าไปสนใเลย” อฮยอนรู้ถึรัสีวาม้อารเอานะอผู้ายรหน้า ็ไ้แ่หลบสายาอเาอย่าอายๆ
“เธอ้ออย่าแพ้พี่สาวเธอนะ อูฮยอน” เาโมยหอมแ้มอีรั้ ่อนะเินอมยิ้มาไปเพราะแล้เธอสำเร็ ปล่อยให้เธอยืนหน้าแอยู่ท่ามลาสายาหลายู่ที่มอมา
“ทำัวเป็นเ็อยู่ไ้” ่อนะเินาม้นอนที่เพิ่เป็นแฟนอเธอหมาๆ พร้อมรอยยิ้ม
Writer's Time!
รบ 100% แล้ว่ะ
เรื่อหน้า็ยอนะะ เพราะไม่มีใรรีเวสู่อื่นมาเลย ฮ่าๆ
เรื่อหน้าไม่ราม่า่ะ!
Couple requet!
อยาอ่านู่ไหน ิ้นู่ไหนอยู่ บอมาไ้นะ
ถ้าไม่บอไร้เอร์็ยอ ฮโย อยู่ร่ำไปนะ ฮ่าๆ
รีเวสแล้วเน้นให้ไร้เอร์เห็น้วยนะ :)
ความคิดเห็น