ACC Store : หมอกเมืองอุดร

ลำดับตอนที่ #9 : ลำดับตอนที่ 9

การบ้าน #4

ชื่อ – นามสกุล : อตินทร์ ปวีรนุทรณ์

ชื่อเล่น : ติน

Dormitory : สปิเนล

รหัสประจำตัว : ACS25

สถานภาพการขาดส่งงาน : 0

การบ้านวิชา : ศิลปะการเอาตัวรอด

คำสั่ง : นัดเรียนทุกโดมถูกวางยาสลบและพาตัวไปปฏิบัติภารกิจเสี่ยงตาย ทุกคนต้องอธิบายวิธีการหนีตายออกมาจากบริเวณที่กำหนดให้ได้

สถานที่ส่ง : ห้องญี่ปุ่น >< #ผิดส์ ห้องอาจารย์เจแปน = w =b

ชื่ออาจารย์ผู้สอน : เจแปน =.,= (ว่าที่ภรรยา #ผิดส์)

ll ส่วนเนื้อหา ll

ชื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น : บททดสอบหนทางแห่งรัก >.,</

อัตราความเสี่ยงในเหตุการณ์ของคุณ : 85%

เรียบเรียงเหตุการณ์การทำภารกิจในการเอาตัวรอด :


    "ฮืม..." เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ...เขากำลังนอนอยู่บนเตียงที่นุ่มสบายจนไม่อยากลุกออกไปเลย = w = #ผิดส์
กลิ่นบางอย่างลอยเข้ามาแตะจมูกทำให้เขาถึงกับเบ้หน้า....กลิ่นไหม้...ตอนนี้สติสตางค์(?)อะไรก็กลับมาหมดแล้ว...
เขาพยายามตั้งสติแล้วนั่งท่องสิ่งที่ได้เรียนมา....

  "ข้อที่1 ต้องควบคุมสติให้ได้ อย่าตื่นกลัวจนทำอะไรไม่ถูก แล้วเปิดสัญญาณเตือนเพลิงไหม้(ถ้ามี) และหากได้ยินสัญญาณเตือนไฟไหม้ ให้รีบออกจากตัวอาคารทันที อย่าเสียเวลาตรวจสอบว่าเพลิงไหม้ที่ใด"

    ระหว่างที่เขายังคงนั่งคิดอะไรบางอย่างอยู่นั้นเอง...เศษคอนกรีตก็ตกลงมาใส่หัว...ทำให้เจ้าตัวต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

     รอยร้าวของผนังแตกลาย(?)ออกมามากมาย...แล้วร้าวขึ้นเรื่อยๆก่อนที่.... "ครืนนน!!!" เพดานตรงบริเวณนั้นตกลงมา...อตินทร์กระโจนพุ่งตัวออกมาจากตรงบริเวณเตียงอย่างรวดเร็ว....!?
เขาหันกลับมามองจุดเกิดเหตุ(?)....'เละ'...คำๆเดียวที่จะบรรยายฉากตรงหน้านี้ได้...เตียงนอนกับกองคอนกรีตที่ตกลงมาทับและไฟที่ลุกติดรอบๆ...

 'ที่นี่?...ตอนนี้?...มันคืออะไรกัน? = =' จู่ๆเด็กหนุ่มก็รู้สึกเหมือนความจำสั้นไปชั่วครู่....

- - เขาจับคางตัวเองพลางทำหน้าครุ่นคิด...แล้วลูกโป่งสบู่ในสมอง(?)ก็แตกดังโป๊ะ~!?

เสียงสัญญาณเตือนที่ยังดังต่อเนื่องไม่หยุดนั้นทำให้อตินทร์หันไปมองนิ่งๆ....มันดังมาตั้งแต่เช้าทำให้เขารู้สึกอยากพังมันจับใจ(?)

"เหอะๆๆ...ไฟไหม้ยยยยยยยส์ XD" เขาวิ่งวนไปมารอบห้อง....อยากลองทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ><

เด็กหนุ่มวิ่งไปที่ประตู.....คำพูดที่เจ้าตัวจำมาขึ้นใจออกมาจากปากนั่นอีกครั้ง.....


  "ข้อที่3 หากอยู่ในอาคารที่มีเพลิงไหม้ ก่อนจะเปิดประตูต้องแตะลูกบิดก่อน โดยนั่งชันเข่าให้มั่นคงหลังประตู แล้วใช้หลังมือแตะที่ลูกบิดประตู ถ้ามีความร้อนสูงแสดงว่ามีเพลิงไหม้อยู่ในห้อง หรือบริเวณใกล้ ๆ ดังนั้น อย่าเปิดประตูโดยเด็ดขาด แต่หากลูกบิดไม่ร้อน ให้ค่อย ๆ บิดออกช้า ๆ โดยใช้ไหล่คอยหนุนประตูไว้ หากทำได้ควรหาผ้าชุบน้ำปิดจมูก หรือผ้าห่มชุบน้ำชุ่ม ๆ ไว้ด้วย"

เขาลงมือทำตามที่พูดมานั้น....มือเล็กๆแตะไปที่ลูกบิดประตู....'ไม่ร้อน....เปิดได้' - -b'
เด็กหนุ่มใช้ไหล่ข้างขวาที่จับลูกบิดประตูนั้นมาแนบติดกับผนังประตูแล้วออกแรงเปิดประตูอย่างช้าๆ.....

"เชร๊ดดดด~ร้อนเหมียว ; A ;!!!" ไฟที่ลุกตามระเบียงทางเดินนั้นแสนจะร้อนระอุ....

เด็กหนุ่มมองทางทั้งด้านซ้ายและขวา....โบราณว่ากันว่า.....ขวาร้ายซ้ายดี....ทางซ้าย...ถัดไปอีกห้องนึงก็เป็นทางตันแล้ว....

- -.... เขาหันกลับไปมองทางขวา....ไฟลุกโหมออกมาจากประตูของห้องๆหนึ่ง....

เด็กหนุ่มออกตัววิ่งไปแล้วได้ตีลังกากระโดดพุ่งผ่านทางนั้นไป.....

"เฮ~ปลอดภัยเหมียว.....แว๊กกกก!!!! ; [] ;" ไฟลุกติดที่กลางหลังของเสื้อ....เขารีบลงไปนอนกับพื้นแล้วใช้มือสองมือปิดหน้าก่อนที่จะกลิ้งๆๆไปๆมาๆ.....จนไฟดับลง

อตินทร์ลุกกลับขึ้นมายืนบิดแข้งบิดขาก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง....แล้วคำพูดก็ถูกเปล่งออกมาอีกครั้งแบบรู้งาน~

 "ข้อที่7 หากมีไฟลามติดตัว อย่าเพิ่งวิ่ง เพราะยิ่งวิ่ง... ไฟจะยิ่งลุกลาม ให้หยุดนิ่ง และล้มตัวลงนอนกับพื้นทันที หลังจากนั้นให้ใช้มือปิดหน้า กลิ้งตัวทับเสื้อผ้าที่ติดไฟจนดับ"

"เหะๆๆ...ต่อไปๆ XD/" เขาเดินอย่างอารมณ์ดี(?).....วิ่งฝ่ากองเพลิงที่ลามข้างๆข้างเป็นทางยาว  = [] =

ร่างของเด็กหนุ่มซอยขาวิ่งอย่างระรัวฝ่ากองเพลิงไปอย่างดิบเถื่อน(?)....ในหัวตอนนี้มีเพียงประโยคๆเดียว 'ต้องรอด'
เมื่อผ่านเส้นทางกองเพลิงนั้นมาได้....เขาก็แทบทรุดลงไปกับพื้น.....เด็กหนุ่มหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า....

= w = เขาทอดสายตามองไปไกล....ทางเดินนั้นไม่มีไฟอีกแล้ว(?)...มีแต่เพียงควันไฟที่ออกมาจากประตูติดไฟนั่นเท่านั้น... = =*
สุดท้ายๆก็ได้แต่ปลงเท่านั้น....เขาพูดประโยคที่เหมาะจะใช้กับสถานการณ์นี้มาก.....

"ข้อที่4 หากต้องเผชิญกับควันที่ปกคลุม ให้ใช้วิธีคลานต่ำๆ และหนีไปยังทางออกฉุกเฉิน เพราะอากาศที่พอหายใจได้จะอยู่ด้านล่างเหนือพื้นห้องไม่เกิน1ฟุต เนื่องจากผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บในเหตุเพลิงไหม้ประมาณร้อยละ90เป็นผลมาจากสำลักควันไฟ เพราะมีทั้งก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์และไอร้อน ทำให้ขาดออกซิเจน ควรเตรียมหน้ากากหนีไฟฉุกเฉิน (Emergency smoke mask) ไว้จะปลอดภัยกว่า หรืออาจใช้ถุงพลาสติกขนาดใหญ่ตักอากาศแล้วคลุมศรีษะหนีฝ่ากองไฟออกมา เพราะการคลานต่ำจะไม่สามารถทำได้จาก...ชั้นบนลงชั้นล่างที่มี...ควัน"

เด็กหนุ่มมองหมอกควันไปตาปริบๆ....เขาหมอบตัวลงก้มคลานๆๆดึ๊บๆๆ..... X) ใช้เวลาไม่นาน(?)ก็เห็นประตูทางออก
"เฮ~!?...นี่เป็นชั้นหนึ่งสินะเหมียว...ดี๊ดี XD"
เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนเมื่อพ้นเขตควันไป....เขายืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนจะวิ่งออกอาคารไปอย่างรอดปลอดภัย ; w ;


"อาจารย์เจแปนเหมียว....ผมผ่านอุปสรรคที่มาขวางความรัก(?)ของพวกเรา(?)...ได้แล้วล่ะเหมียว~!?"


ผลที่ได้เมื่อรอดจากเหตุการณ์นั้น : เสื้อแหว่งกลางหลัง,ผมที่ตรงปลายหงิกงอเล็กน้อยเพราะไหม้ไฟ...,กลิ่นควันติดเสื้อ #ผิดส์ๆๆที่กล่าวมาข้างต้นผิดหมด =A=/ ได้ความรู้ในเรื่องการเอาตัวรอดจากภัยอัคคี....ต้องขอบคุณอาจารย์เจแปนที่ใจดีกับเด็กโดมตัวเองมากเหมียว.... //กัดฟันพูดประชด(?)

อุปสรรคในระหว่างการทำภารกิจ : ไม่มี X)

(c) Chess theme