[:' หนุ่มกะลาสี ':]

ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2

[- Welcome to My World -]



            “ แรบบิทเดาท์...งั้นเหรอ..? ”

           ผมอดที่จะพึมพำออกมาไม่ได้ เพียงมองตามหลังชายหนุ่มผมยาวราวกับผู้หญิงที่เดินหายเข้าไปในผู้คนมากมาย ท่ามกลางฝูงชนที่มีมากมายในงาน การที่จะสามารถทำให้ตนเองนั้นเป็นจุดเด่นให้คนจดจำได้นี่ถือว่าสุดยอดมากเลยล่ะ !


         ตัวของผมที่คอยเฝ้ามองเหล่าคนที่อยู่ภายในงาน เลือกยืนอยู่ในจุดที่เหมาะสม นานๆครั้งก็จะมีคนที่เข้ามาหาและชวนคุยด้วยเล็กน้อย สิ่งที่ผมคอยทำอยู่นั่นก็คือการบันทึกภาพลงไปด้วยกล้องคู่ใจ เหตุการณ์ต่างๆถูกบรรจุอยู่ในนี้แหละ


          เป็นสิ่งที่ดูน่าอัศจรรย์ ทุกการเคลื่อนไหวของผู้คนในงาน ทุกการกระทำในรูปแบบต่างๆ จะก่อให้เกิดมุมมองที่แตกต่างกันไปเสียหมด ทั้งอาจจะดูงดงาม,สนุกสนานหรือกระทั่งเรื่องน่าเศร้า

 
           ผมผู้ซึ่งเป็นดั่งคนที่คอยเฝ้ามอง...เฝ้ามองเหตุการณ์ต่างๆที่มักจะเกิดขึ้นในเหตุการณ์
ซึ่งในสถานการณ์บางอย่างนั้นผู้ที่กำลังอยู่ในเหตุการณ์จะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ทว่าผู้สังเกตการณ์จะมองเห็นเสมอ เราจะมองเห็นทุกจุดบอดของเหตุการณ์และปัญหาที่เกิดขึ้น

.....

             แรบบิทเดาท์ เกมส์ที่ต้องอยู่รอดและแนบเนียนให้ได้มากที่สุดงั้นเหรอ?...ผมว่าชีวิตของเรา ในยุคสมัยนี้มันก็ไม่ต่างกันเลยล่ะ เป็นเกมส์ขนาดใหญ่ที่ผู้คนทั้งโลกเล่นร่วมกัน เกมส์แห่งชีวิต รูปแบบอันซับซ้อนยิ่งกว่าสิ่งใดจะคาดเดา


         หน้ากาก สิ่งที่เราสวมใส่เข้าหากัน..จนชาชินไปเสียแล้ว หากจะถือว่าเป็นเรื่องที่ผิดไหม? ก็อาจจะไม่อีกต่อไปเนื่องจากเพราะว่าทุกอย่างบีบบังคับให้เราต้องเลือกทำแบบนี้อย่างไรเล่า หน้ากากเป็นเสมือนสิ่งที่ปกปิดบางอย่างเอาไว้ เราต่างหลบซ่อนและพยายามที่จะหลีกหนีสิ่งที่เราเป็น..หรือไม่ก็อาจจะเพื่อซุกซ่อนบางอย่าง

  
         ความจริง นั้นคือสิ่งที่มิอาจที่จะหลีกเลี่ยงมันได้ แม้ว่าจะซ่อนไว้ได้อย่างแนบเนียนเท่าไหร่ไว้แล้วก็ตาม จะด้วยถ้อยคำโกหกมากมายนับร้อยนับพัน ความจริงใจปลอมๆที่สร้างขึ้นมามอบให้เพื่อสร้างสิ่งที่เรียกว่า ความไว้วางใจ


          สิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นเครื่องมือหลอกใช้คนที่ไม่ทันใคร...อ่อนแอและโง่เขลา...ไม่แน่ว่าสิ่งนี้นั่นแลคือพื้นฐานของความเป็นมนุษย์ เราอ่อนแอ...ทว่ากลับสามารถที่จะพัฒนาตนเองได้ สวมใส่หน้ากากแห่งความเข้มแข็ง ยกตนข่มกันเองเพื่อมิให้ต้องเป็นเพียงเบื้องล่างให้ต้องมาโดนดูถูก เหยียดหยามและบดขยี้เมื่อเรานั้นแสนจะต้อยต่ำ


         เราได้มองได้เห็นกัน...ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์ เกิดความรู้สึกที่สนิทสนมและผูกพันธ์กัน นี่คือความรู้สึกที่แสนไร้สาระของพวกอ่อนแอ รวมกันเป็นกลุ่มใหญ่เพื่อเอาชีวิตรอด คิดแต่ว่าหาพวกให้ได้มากๆ...แล้วนั่นก็จะเป็นการทำให้ผู้ล่าแฝงตัวเข้ามาได้ สุดท้ายแล้วกลุ่มใหญ่นั้นก็จะแตกสลาย พังทลายราบคาบไม่เหลือแม้กระทั่งสิ่งใด


        แต่ผมว่าพวกเขาก็นับได้ว่าพยายามดีเยี่ยม นี่แหละสิ่งที่เรียกว่าการทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด รวมกันเป็นกลุ่มขนาดใหญ่ ผมอยากจะบอกเลยว่า...สิ่งนี้มันไม่มีทางเป็นจริงได้หรอก ที่พวกสัตว์มันสามารถทำแบบนั้นแล้วอยู่รอดได้ก็เป็นเพราะสัญชาตญาณ ไม่ใช่แบบที่มนุษย์ควรทำ
โปรดอย่าได้ลืมว่ามนุษย์นั้นมีมันสมอง...ผู้ล่าในรูปแบบมนุษย์นั้นคือผู้ที่แข็งแกร่งกว่าสัตว์


         ผู้ล่า คือผู้ที่แข็งแกร่ง ถึงแม้ว่าจะรวมกลุ่มกันบ้างแบบพวกอ่อนแอแต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความลวง เป็นแค่ในรูปของนามธรรมเพื่อความแข็งแกร่งแบบผู้ล่าไร้ซึ่งความไว้เนื้อเชื่อใจอย่างแท้จริง
ในลับหลังนั้นพวกเขาก็ต่างคิดหาโอกาสที่จะขย้ำกันเองด้วยซ้ำ นี่แหละความไม่ยั่งยืน แม้กระทั่งราชสีห์...ราชาเองก็ตาม เป็นอย่างผู้ล่า...ทว่าหยิ่งในศักดิ์ศรี...แม้จะต้องตาย..ก็ไม่คิดที่จะรวมกลุ่มกับใครอย่างแท้จริง


          ผมคิดว่าตัวของผมเองนั้นก็เปรียบเสมือนดั่งราชสีห์...ไม่สิ..เป็น พญาอินทรีย์ เหมือนท่าว่าจะดูเหมาะยิ่งกว่าเสียอีก ผมคือผู้ที่คอยเฝ้ามองทุกสิ่งทุกอย่างจากเบื้องฟ้า นภาเบื้องบนและมองเห็นสิ่งที่ใครหลายคนพลาดไป กลับทว่าสิ่งสูงนั้นยิ่งโดดเดี่ยว...จุดยืนบนหน้าผาที่ไม่มั่นคงนี้หากตกลงไปแล้วก็เป็นหุบเหวลึกเว้งว้าง


       ผมมีปีกงดงามที่สามารถโผบินไปยังที่ใดก็ได้ที่ต้องการ หากว่าเมื่อถึงจุดนึงๆแล้ว ปีกของผมก็จะอ่อนแรงเหนื่อยล้าเกินทน สุดท้ายก็ร่วงหล่นลงมา นอนหลับอยู่ใต้ผืนธรณีดั่งชีวิตที่ต้องดับสูญสลายโดยทั่วไป.....

    
       หากจะถามว่าแท้จริงแล้วผมเป็นใครแล้วล่ะก็คำตอบที่คุณจะบอกในตอนนี้ ผมไม่ใช่เจ้าสาว
ถึงแม้ว่าบอกไปแล้วคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตามนั้นล้วนแล้วแต่เป็นสิทธิ์ของคุณเอง...แน่นอน..การบอกอะไรไปแล้วจะทำให้เรารู้สึกสบายใจมากกว่าการเก็บเอาไว้คิดคนเดียว..ดังนั้นแล้ว...

“ ผมเป็นเพียงแค่นักศึกษา แค่คนธรรมดาผู้ชอบสังเกตการณ์ยังไงล่ะครับ ”

..........

Ⓒ QRD