ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : A.P.P.L.E.S.
.
.
.
[ หนึ่งชีวิตที่สูญเสีย
และ..
หนึ่งชีวิตที่ถือกำเนิด
...
.
.
.
ยังสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยความโลภของคนกลุ่มที่เรียกตนเองว่า
‘ นักวิทยาศาสตร์ ’
เหล่าผู้ที่บ้าคลั่ง...ไร้ซึ่งสามัญสำนึก
สนองไว้ด้วยตัณหาและความอยากรู้อันไม่มีที่สิ้นสุด
ผู้โชคร้ายมากมายต้องมาสังเวยชีวิตให้กับความวิปลาศนี้อย่างน่าเศร้า
ถูกทรมาน...ใช้ชีวิตประหนึ่งตายทั้งเป็น
ถูกย่ำยี..เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
กล้ำกลืนรอยแผล..และความหวาดกลัวเอาไว้
‘ นรกบนดิน ’ คำสั้นๆที่สามารถสรุปใจความของสิ่งนี้ได้
จิตใจอันบิดเบี้ยวของเหล่าทุกชีวิตที่อาศัยอยู่ที่นี่
ความมืดมิดและดำมืด...ความคิดแสนโสมมกระจายอยู่ทั่วไปหมด
ทุกย่างก้าว..ทุกการสัมผัส..ทุกลมหายใจ...
....
การสูญเสียของบางสิ่งบางอย่าง
ได้กำเนิดสิ่งที่น่าอัศจรรย์ขึ้นมา
สิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่าง..
..จึงเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวนี้... ]
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ในยามเย็น พระอาทิตย์ที่ใกล้จะลาลับขอบฟ้า เปล่งประกายสีส้มเปลี่ยนทัศนีภาพโดยรอบให้ถูกย้อมไปด้วยแสงสว่างอันเจิดจ้า....
เด็กหนุ่มวัยรุ่นเข็นจักรยานไปตามเส้นทางฟุตบาท ผ่านผู้คนมากมายที่กำลังเดินทางกลับที่อยู่อาศัยของตน พวกร้านค้าบางแห่งทยอยกันปิดเรื่อยๆในขณะที่พวกสถานบันเทิงกลับตรงกันข้ามกัน การจราจรทางถนนค่อนข้างติดขัดไปบ้าง
สองมือเล็กๆกระชับกระเป๋าสะพายของตนให้มั่น...เมื่อผ่านมาถึงจุดหนึ่ง...เขตสลัม...ย่านเสื่อมโทรมของเมืองเขาก็ได้โดดขึ้นคร่อมนั่งเบาะจักรยานแล้วเริ่มถีบขาปั่นไปยังเส้นทางเล็กๆ เลี้ยวคดเข้าซอยเล็กๆอย่างชำนาญทาง
จนในที่สุดแล้วก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าอาคารเก่าๆที่ดูทรุดโทรม...กระจกแตกละเอียดเกือบทุกบาน มีชายในชุดสูทสองคนยืนเฝ้าอยู่หน้าบานประตูที่พังเสียหาย เด็กหนุ่มหลี่ตาลงอย่างช้าๆ...พิงจักรยานไว้กับบ้านเก่าๆที่อยู่ข้างกันแล้วมุ่งหน้าตรงเข้าไปยังอาคารนั้น
ชายสูทดำทั้งสองดูคุ้นเคยกับเด็กหนุ่มเป็นอย่างดี เปิดทางให้เข้าไปอย่างง่ายดาย ขาก้าวเดินเข้าไปอย่างสม่ำเสมอ...เดินตรงเข้าไปเรื่อยๆ...ผ่านเหล่าชายฉกรรจ์ที่ดูน่าสะอิดสะเอียนเดินออกไปอย่างเคยชิน จนมาสุดทางที่เป็นบันไดขึ้นชั้นบน
เมื่อขึ้นมาแล้ว...ปรากฏโต๊ะสี่เหลี่ยมอยู่เกือบจะกึ่งกลางห้อง ชายชุดสูทดำและชายร่างใหญ่หลายคนยืนอยู่ห้อมลอบชายร่างท้วม ในมือได้ถือซิการ์เสพไปอย่างเพลิดเพลิน
คิ้วบางของเด็กหนุ่มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย...รองเท้าผ้าใบเหยียบลงยังเศษแก้วเพื่อเรียกความสนใจจากอีกฝ่าย ซึ่งผลลัพธ์ก็เป็นไปอย่างที่เจ้าตัวคาดเดาไว้....รอยยิ้มเหยียดปรากฏขึ้นแล้วตรงเข้าไปหา กระบอกปืนมากมายเล็งมาทางเขา ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวขึ้นมาเลย...แม้แต่น้อย...
แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว...
การเจรจาที่ในสิ่งของต้องห้าม สิ่งที่ผิดกฎหมายมากมายถูกนำมากล่าวถึง การลำเลียงขนส่งสินค้าและยังเรื่องแรงงานต่างด้าวที่ได้นำลักลอบเข้ามาอย่างผิดกฎหมาย....
ซึ่งแน่นอนว่า...มันออกทะเลมาไกลเลยสหายเอ๋ย~ ถถถถถถถวห์~
“ กลับมาเข้าเรื่องกันต่อเถอะ...”
น้ำเสียงราบเรียบกล่าวตัดบทการเจรจาแลกเปลี่ยนความคิดของแต่ละฝ่ายไปมา...กระเป๋าสะพายข้างของเด็กหนุ่มถูกเหวี่ยงลงบนโต๊ะ รูดซิปออกอย่างช้าๆแล้วหยิบของบางอย่างออกมา
“ยาตัวใหม่รึ?”
ชายร่างอวบถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแปลกใจเล็กน้อย มืออวบๆของเขาทิ้งซิก้าร์ที่ตัวเองเสพสมสุขมานานได้สักพักแล้วเหยียบขยี้ การเรียกความสนใจได้ขนาดนี้แสดงว่ามันต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่...
“ หึ...รู้ดีนี่.. ” เด็กหนุ่มแค่นเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย ดวงตาสีอ่อนวาววับออกมาอย่างแปลกประหลาด กล่องแคปซูลขนาดสมุดโน๊ตเล็กๆอยู่ในมือของเด็กหนุ่ม
“ เจ้าตัวใหม่นี่..ผลงานชิ้นเยี่ยมเลยล่ะ ” ลิ้นน้อยๆตวัดเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างช้าๆ กล่องแคปซูลในมือถูกเขย่าไปมาเล็กน้อย รอยยิ้มแปลกประหลาดส่งให้อีกฝ่าย ซึ่งก็เหมือนรู้ๆกัน ชายร่างท้วมยิ้มกว้างขึ้นมาพลางหัวเราะในลำคอไปด้วยความพึงพอใจในบางอย่าง
มืออวบใหญ่นั้นยกขึ้นมาราวกับเป็นสัญญาณเบาๆ...เสียงหัวเราะยังดังออกมาไม่หยุด...ชายชุดสูทดำสองคนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วก้าวเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว ในเวลาไม่นานก็พาชายผิวน้ำหมึกหัวล้านที่ดูอ่อนแรงเข้ามาข้างในแล้วผลักลงนั่งกับเก้าอี้...
“ แนะนำว่า...ช่วยจับไว้ให้แน่นๆด้วย...แล้วก็ง้างปากมันให้กว้างๆหน่อย ”
เด็กหนุ่มกล่าวขึ้นมมาด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบ ซึ่งแน่นอนชายชุดสูทดำก็ถลึงตามองด้วยสายตาที่ค่อนข้างมีน้ำโหเล็กน้อยประหนึ่งว่าไม่ต้องการทำตามคำสั่งคนที่มีอายุน้อยกว่า(?)ตนเองเลยซักนิด เรียกความหงุดหงิดจากบอสใหญ่ได้เป็นอย่างดี
“ไม่ได้ยินที่พูดหรือไง!?!”
ชายร่างอวบที่ในตอนแรกนั้นมีสีหน้ายิ้มแย้มนั้นกลับตวาดขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ดูโกรธเกรี้ยว ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ชายสูทดำทั้งสองรีบล็อคแขนและจัดการหนุ่มผิวน้ำหมึกตามคำสั่งในทันใดด้วยความหวาดกลัว....
เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ นิ้วเล็กดันตัวที่ล็อคปิดฝาแคปซูลไว้ รูเล็กๆขนาดเหรียญสตางค์เปิดออก คีมหนีบขนาดเล็กสอดเข้าไปข้างในแล้วคีบบางอย่างออกมา
ผลึกลูกกลมเกลี้ยงสีแดงใสกระจ่างราวกับอัญมณีดูสวยงามเมื่อสะท้อนกับแสงจากหลอดไฟเหลืองเก่าๆ...สิ่งนั้นมาจ่ออยู่เหนือปากของชายผิวดำ...กระพริบเพียงสองสามครั้ง...ก็เกิดบางอย่างอันน่าอัศจรรย์ขึ้น...ควันสีแดงลอยออกมาจากผลึกนี้...ลอยเข้าไปในโพรงจมูกของอีกฝ่ายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว...
เพียงไม่นานการขัดขืนของอีกฝ่ายก็หยุดลง...เสียงหัวเราะราวกับพร่ำเพ้อลอยออกมาจากลำคอไม่หยุด...
แอมเฟตามีน(ยาบ้า) [ Amphetamineb ]
ส่วนทางด้านผลึกนั้นค่อยๆละลายกลายเป็นหยดน้ำสีทองใสกระจ่างลงยังปากที่เต็มไปด้วยความสุขสมนั้น...ทันใดนั้นเส้นเลือดยังบริเวรใบหน้าและกล้ามเนื้อแขนขา แรงมหาศาลพยายามกระชากตัวเองให้หลุดจากพันธการ...ซึ่งก็ไม่เป็นผลสำเร็จอาจเพราะแรงที่มีน้อยอยู่แล้วจึงไม่เป็นผลอะไรมาก...
พละกำลัง [ Power ]
“ฉันมีเรื่องสงสัย..”
ชายร่างท้วมยกมือขึ้นขัดการเพ่งสมาธิของเด็กหนุ่ม...
"ทำไมต้องแยกกันให้ดูวุ่นวายขนาดนี้ด้วยเล่า...แค่โยนใส่ปากมันก็คงเหมือนๆกันไหม?"
“ หึ...ลองดูเอาเองเถอะน่า.. ”
เด็กหนุ่มแค่นเสียงหัวเราะ..ยื่นคีมที่บีบบางอย่างไว้ก่อนหน้านี้ออกมาแล้วคลายแรงบีบออก ก้อนประหลาดสีดำขนาดเล็กตกลงมายังพื้นแล้วแตกละเอียด...
กลับมาคีบเจ้าผลึกออกมาจากแคปซูลดังเช่นเดิม...คราวนี้กลับหย่อนลงไปในปากของชายผิวดำทันที...
แล้วทันใด...ร่างกายของชายหนุ่มน้ำหมึกก็สั่นกระตุกขึ้นมาอย่างรุนแรงพลันดวงตานั้นกลับเบิกกว้างแล้วหายใจอย่างรวยริน..อ้าปากพะงาบด้วยความทุกทรมานสุดแสนจะทนได้...
“ ผลึกสีดำนั้นอยู่ตรงกลาง...มันทำหน้าที่คอยประสานระหว่างเจ้าควันกับน้ำนั่นให้คงรูปไว้...แต่ถ้าหากถูกกับอากาศก็เป้นอย่างที่เห็น เจ้าผลึกนี่ถ้าถูกเอนไซม์ที่อยู่ในน้ำลายของมนุษย์แม้แต่น้อยเดียว...ก็จะเปลี่ยนสภาพเป้นพิษร้ายแรง ทำให้การรับรสสัมผัสต่างๆขาดหายไปชั่วคราว แต่จะคงความเจ็บปวดไว้ บีบทั้งเส้นเลือดและกล้ามเนื้อให้แน่นตึงเปรี๊ยะ!...เส้นเลือดในสมองแทบจะระเบิดเลยล่ะ ”
ยาพิษ [ Poison ]
“ ถึงอย่างงั้น...ก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรหรอก...ปริมาณน้อยขนาดนี้ไม่ถึงตายหรอก สักพักมันก็จะถูกขับออกมาในรูปของก๊าซร่วมกับคาร์บอนไดออกไซด์ล่ะนะ แล้วมันก็จะแตกแยกอะไรออกไป กลายเป็นหนึ่งเดียวกับในพวกวัฏจักรการหมุนวนของสารโดยทั่วไป.. ”
เด็กหนุ่มเหลือบมองชายผิวน้ำหมึกที่กลับมาหายใจอย่าปกติแล้ว...แต่หายใจอย่างรวยรินและอ่อนล้าดังเช่นเดิม...
การหมุนวน [ Loop ]
“ สุดท้าย.....ถ้าลองอัดมันเข้าไปในปริมาณมากๆ... ”
เปลือกตาบางหลี่ลงต่ำพลางกระตุกยิ้มน้อยๆ กล่องแคปซูลถูกยื่นไปจ่อหน้ากับอีกฝ่ายแล้วเทลงไปในปากได้เกือบสิบเม็ด เสียงคำรามดังลั่นไปทั่วออกมาจากชายที่ดูอ่อนแรงในตอนแรกนี้..
กล้ามเนื้อปูดบวมขึ้นมาอย่างผิดปกติ บิดเบี้ยวและน่าขยะแยง เส้นเลือดแผ่กระจายออกมายังทั่วร่างกาย สองแขนมหึมาเหวี่ยงกระชากชายสูทดำทั้งสองให้กระเด็นออกไป
ดวงตาปูดบวมราวกับจะระเบิดออกมาได้ เส้นเลือดแดงก่ำปรากฏอยู่ทั่วดวงตาขาว เสียงกรีดร้องโหยหวนยังคงดังลั่นต่อไปไม่หยุด...กล้ามเนื้อขยับไปมาได้ราวกับมีบางอย่างอยู่ภายในและกำลังจะพุ่งทะลักออกมา
พลังงาน [ Energy ]
“ พลังอันมหาศาลจะพรั่งพรูออกมา กล้ามเนื้อถูกกระตุ้นอย่างรวดเร็ว เส้นประสาททุกเส้นตื่นตัว สร้างความเจ็บปวดยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเลยล่ะ...และแน่นอนว่า..คนส่วนใหญ่.. ”
ตึง!!!
อมนุษย์ตรงหน้านั้นล้มลงฟาดกับพื้นอย่างรุนแรง ลูกตาเลิกขึ้นสูง เส้นเลือดภายในนั้นแตกระเบิดย้อมดวงตาให้เป็นสีแดงฉานพร้อมกับไหลลงมาอาบใบหน้า ดูน่าสยดสยองยิ่งนัก..
“ ช็อคตายเพราะความเจ็บปวดอันมหาศาลจู่โจมไปทั่วร่างกาย ก็นะ..นี่แหละคนทั่วไป....แต่...ลองคิดดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากสามารถกล้ำกลืนฝืนทนความเจ็บปวดนี้ได้? อาวุธอันทรงประสิทธิภาพเลยล่ะ หึ...ตกไปอยู่ในมือพวกผู้ก่อการร้ายนี่คงต้องวุ่นแน่ๆ... ” เด็กหนุ่มเคลงหัวไปมาพลางส่งยิ้มบางให้กับอีกฝ่ายเล็กน้อย
“ แล้วอย่าลืมว่าทุกอย่างที่เป็นแบบนี้ได้ก็เพราะฉันเหมือนทุกทีเองล่ะ..วัตถุดิบพิเศษที่มีชื่อว่า... ”
ความลับ [ Secret ]
---------------------
Amphetamine
Power
Poison
Loop
Energy
Secret
“ ยังไงช่วยเก็บไว้ด้วยนะ..แบบเหมือนถือว่าผมได้ทำงานจนสำเร็จแล้ว (?) ” เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มบางๆพร้อมกับยื่นเจ้ากล่องแคปซูลใส่มืออักฝ่าย..
“ 750,000 เหรียญสหรัฐ. ”
...
เด็กหนุ่มวัยรุ่นเข็นจักรยานไปตามเส้นทางฟุตบาท ผ่านผู้คนมากมายที่กำลังเดินทางกลับที่อยู่อาศัยของตน พวกร้านค้าบางแห่งทยอยกันปิดเรื่อยๆในขณะที่พวกสถานบันเทิงกลับตรงกันข้ามกัน การจราจรทางถนนค่อนข้างติดขัดไปบ้าง
สองมือเล็กๆกระชับกระเป๋าสะพายของตนให้มั่น...เมื่อผ่านมาถึงจุดหนึ่ง...เขตสลัม...ย่านเสื่อมโทรมของเมืองเขาก็ได้โดดขึ้นคร่อมนั่งเบาะจักรยานแล้วเริ่มถีบขาปั่นไปยังเส้นทางเล็กๆ เลี้ยวคดเข้าซอยเล็กๆอย่างชำนาญทาง
จนในที่สุดแล้วก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าอาคารเก่าๆที่ดูทรุดโทรม...กระจกแตกละเอียดเกือบทุกบาน มีชายในชุดสูทสองคนยืนเฝ้าอยู่หน้าบานประตูที่พังเสียหาย เด็กหนุ่มหลี่ตาลงอย่างช้าๆ...พิงจักรยานไว้กับบ้านเก่าๆที่อยู่ข้างกันแล้วมุ่งหน้าตรงเข้าไปยังอาคารนั้น
ชายสูทดำทั้งสองดูคุ้นเคยกับเด็กหนุ่มเป็นอย่างดี เปิดทางให้เข้าไปอย่างง่ายดาย ขาก้าวเดินเข้าไปอย่างสม่ำเสมอ...เดินตรงเข้าไปเรื่อยๆ...ผ่านเหล่าชายฉกรรจ์ที่ดูน่าสะอิดสะเอียนเดินออกไปอย่างเคยชิน จนมาสุดทางที่เป็นบันไดขึ้นชั้นบน
เมื่อขึ้นมาแล้ว...ปรากฏโต๊ะสี่เหลี่ยมอยู่เกือบจะกึ่งกลางห้อง ชายชุดสูทดำและชายร่างใหญ่หลายคนยืนอยู่ห้อมลอบชายร่างท้วม ในมือได้ถือซิการ์เสพไปอย่างเพลิดเพลิน
คิ้วบางของเด็กหนุ่มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย...รองเท้าผ้าใบเหยียบลงยังเศษแก้วเพื่อเรียกความสนใจจากอีกฝ่าย ซึ่งผลลัพธ์ก็เป็นไปอย่างที่เจ้าตัวคาดเดาไว้....รอยยิ้มเหยียดปรากฏขึ้นแล้วตรงเข้าไปหา กระบอกปืนมากมายเล็งมาทางเขา ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวขึ้นมาเลย...แม้แต่น้อย...
แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว...
การเจรจาที่ในสิ่งของต้องห้าม สิ่งที่ผิดกฎหมายมากมายถูกนำมากล่าวถึง การลำเลียงขนส่งสินค้าและยังเรื่องแรงงานต่างด้าวที่ได้นำลักลอบเข้ามาอย่างผิดกฎหมาย....
“ กลับมาเข้าเรื่องกันต่อเถอะ...”
น้ำเสียงราบเรียบกล่าวตัดบทการเจรจาแลกเปลี่ยนความคิดของแต่ละฝ่ายไปมา...กระเป๋าสะพายข้างของเด็กหนุ่มถูกเหวี่ยงลงบนโต๊ะ รูดซิปออกอย่างช้าๆแล้วหยิบของบางอย่างออกมา
“ยาตัวใหม่รึ?”
ชายร่างอวบถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแปลกใจเล็กน้อย มืออวบๆของเขาทิ้งซิก้าร์ที่ตัวเองเสพสมสุขมานานได้สักพักแล้วเหยียบขยี้ การเรียกความสนใจได้ขนาดนี้แสดงว่ามันต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่...
“ หึ...รู้ดีนี่.. ” เด็กหนุ่มแค่นเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย ดวงตาสีอ่อนวาววับออกมาอย่างแปลกประหลาด กล่องแคปซูลขนาดสมุดโน๊ตเล็กๆอยู่ในมือของเด็กหนุ่ม
“ เจ้าตัวใหม่นี่..ผลงานชิ้นเยี่ยมเลยล่ะ ” ลิ้นน้อยๆตวัดเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างช้าๆ กล่องแคปซูลในมือถูกเขย่าไปมาเล็กน้อย รอยยิ้มแปลกประหลาดส่งให้อีกฝ่าย ซึ่งก็เหมือนรู้ๆกัน ชายร่างท้วมยิ้มกว้างขึ้นมาพลางหัวเราะในลำคอไปด้วยความพึงพอใจในบางอย่าง
มืออวบใหญ่นั้นยกขึ้นมาราวกับเป็นสัญญาณเบาๆ...เสียงหัวเราะยังดังออกมาไม่หยุด...ชายชุดสูทดำสองคนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วก้าวเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว ในเวลาไม่นานก็พาชายผิวน้ำหมึกหัวล้านที่ดูอ่อนแรงเข้ามาข้างในแล้วผลักลงนั่งกับเก้าอี้...
“ แนะนำว่า...ช่วยจับไว้ให้แน่นๆด้วย...แล้วก็ง้างปากมันให้กว้างๆหน่อย ”
เด็กหนุ่มกล่าวขึ้นมมาด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบ ซึ่งแน่นอนชายชุดสูทดำก็ถลึงตามองด้วยสายตาที่ค่อนข้างมีน้ำโหเล็กน้อยประหนึ่งว่าไม่ต้องการทำตามคำสั่งคนที่มีอายุน้อยกว่า(?)ตนเองเลยซักนิด เรียกความหงุดหงิดจากบอสใหญ่ได้เป็นอย่างดี
“ไม่ได้ยินที่พูดหรือไง!?!”
ชายร่างอวบที่ในตอนแรกนั้นมีสีหน้ายิ้มแย้มนั้นกลับตวาดขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ดูโกรธเกรี้ยว ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ ชายสูทดำทั้งสองรีบล็อคแขนและจัดการหนุ่มผิวน้ำหมึกตามคำสั่งในทันใดด้วยความหวาดกลัว....
เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ นิ้วเล็กดันตัวที่ล็อคปิดฝาแคปซูลไว้ รูเล็กๆขนาดเหรียญสตางค์เปิดออก คีมหนีบขนาดเล็กสอดเข้าไปข้างในแล้วคีบบางอย่างออกมา
ผลึกลูกกลมเกลี้ยงสีแดงใสกระจ่างราวกับอัญมณีดูสวยงามเมื่อสะท้อนกับแสงจากหลอดไฟเหลืองเก่าๆ...สิ่งนั้นมาจ่ออยู่เหนือปากของชายผิวดำ...กระพริบเพียงสองสามครั้ง...ก็เกิดบางอย่างอันน่าอัศจรรย์ขึ้น...ควันสีแดงลอยออกมาจากผลึกนี้...ลอยเข้าไปในโพรงจมูกของอีกฝ่ายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว...
เพียงไม่นานการขัดขืนของอีกฝ่ายก็หยุดลง...เสียงหัวเราะราวกับพร่ำเพ้อลอยออกมาจากลำคอไม่หยุด...
แอมเฟตามีน(ยาบ้า) [ Amphetamineb ]
ส่วนทางด้านผลึกนั้นค่อยๆละลายกลายเป็นหยดน้ำสีทองใสกระจ่างลงยังปากที่เต็มไปด้วยความสุขสมนั้น...ทันใดนั้นเส้นเลือดยังบริเวรใบหน้าและกล้ามเนื้อแขนขา แรงมหาศาลพยายามกระชากตัวเองให้หลุดจากพันธการ...ซึ่งก็ไม่เป็นผลสำเร็จอาจเพราะแรงที่มีน้อยอยู่แล้วจึงไม่เป็นผลอะไรมาก...
พละกำลัง [ Power ]
“ฉันมีเรื่องสงสัย..”
ชายร่างท้วมยกมือขึ้นขัดการเพ่งสมาธิของเด็กหนุ่ม...
"ทำไมต้องแยกกันให้ดูวุ่นวายขนาดนี้ด้วยเล่า...แค่โยนใส่ปากมันก็คงเหมือนๆกันไหม?"
“ หึ...ลองดูเอาเองเถอะน่า.. ”
เด็กหนุ่มแค่นเสียงหัวเราะ..ยื่นคีมที่บีบบางอย่างไว้ก่อนหน้านี้ออกมาแล้วคลายแรงบีบออก ก้อนประหลาดสีดำขนาดเล็กตกลงมายังพื้นแล้วแตกละเอียด...
กลับมาคีบเจ้าผลึกออกมาจากแคปซูลดังเช่นเดิม...คราวนี้กลับหย่อนลงไปในปากของชายผิวดำทันที...
แล้วทันใด...ร่างกายของชายหนุ่มน้ำหมึกก็สั่นกระตุกขึ้นมาอย่างรุนแรงพลันดวงตานั้นกลับเบิกกว้างแล้วหายใจอย่างรวยริน..อ้าปากพะงาบด้วยความทุกทรมานสุดแสนจะทนได้...
“ ผลึกสีดำนั้นอยู่ตรงกลาง...มันทำหน้าที่คอยประสานระหว่างเจ้าควันกับน้ำนั่นให้คงรูปไว้...แต่ถ้าหากถูกกับอากาศก็เป้นอย่างที่เห็น เจ้าผลึกนี่ถ้าถูกเอนไซม์ที่อยู่ในน้ำลายของมนุษย์แม้แต่น้อยเดียว...ก็จะเปลี่ยนสภาพเป้นพิษร้ายแรง ทำให้การรับรสสัมผัสต่างๆขาดหายไปชั่วคราว แต่จะคงความเจ็บปวดไว้ บีบทั้งเส้นเลือดและกล้ามเนื้อให้แน่นตึงเปรี๊ยะ!...เส้นเลือดในสมองแทบจะระเบิดเลยล่ะ ”
ยาพิษ [ Poison ]
“ ถึงอย่างงั้น...ก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรหรอก...ปริมาณน้อยขนาดนี้ไม่ถึงตายหรอก สักพักมันก็จะถูกขับออกมาในรูปของก๊าซร่วมกับคาร์บอนไดออกไซด์ล่ะนะ แล้วมันก็จะแตกแยกอะไรออกไป กลายเป็นหนึ่งเดียวกับในพวกวัฏจักรการหมุนวนของสารโดยทั่วไป.. ”
เด็กหนุ่มเหลือบมองชายผิวน้ำหมึกที่กลับมาหายใจอย่าปกติแล้ว...แต่หายใจอย่างรวยรินและอ่อนล้าดังเช่นเดิม...
การหมุนวน [ Loop ]
“ สุดท้าย.....ถ้าลองอัดมันเข้าไปในปริมาณมากๆ... ”
เปลือกตาบางหลี่ลงต่ำพลางกระตุกยิ้มน้อยๆ กล่องแคปซูลถูกยื่นไปจ่อหน้ากับอีกฝ่ายแล้วเทลงไปในปากได้เกือบสิบเม็ด เสียงคำรามดังลั่นไปทั่วออกมาจากชายที่ดูอ่อนแรงในตอนแรกนี้..
กล้ามเนื้อปูดบวมขึ้นมาอย่างผิดปกติ บิดเบี้ยวและน่าขยะแยง เส้นเลือดแผ่กระจายออกมายังทั่วร่างกาย สองแขนมหึมาเหวี่ยงกระชากชายสูทดำทั้งสองให้กระเด็นออกไป
ดวงตาปูดบวมราวกับจะระเบิดออกมาได้ เส้นเลือดแดงก่ำปรากฏอยู่ทั่วดวงตาขาว เสียงกรีดร้องโหยหวนยังคงดังลั่นต่อไปไม่หยุด...กล้ามเนื้อขยับไปมาได้ราวกับมีบางอย่างอยู่ภายในและกำลังจะพุ่งทะลักออกมา
พลังงาน [ Energy ]
“ พลังอันมหาศาลจะพรั่งพรูออกมา กล้ามเนื้อถูกกระตุ้นอย่างรวดเร็ว เส้นประสาททุกเส้นตื่นตัว สร้างความเจ็บปวดยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเลยล่ะ...และแน่นอนว่า..คนส่วนใหญ่.. ”
ตึง!!!
อมนุษย์ตรงหน้านั้นล้มลงฟาดกับพื้นอย่างรุนแรง ลูกตาเลิกขึ้นสูง เส้นเลือดภายในนั้นแตกระเบิดย้อมดวงตาให้เป็นสีแดงฉานพร้อมกับไหลลงมาอาบใบหน้า ดูน่าสยดสยองยิ่งนัก..
“ ช็อคตายเพราะความเจ็บปวดอันมหาศาลจู่โจมไปทั่วร่างกาย ก็นะ..นี่แหละคนทั่วไป....แต่...ลองคิดดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากสามารถกล้ำกลืนฝืนทนความเจ็บปวดนี้ได้? อาวุธอันทรงประสิทธิภาพเลยล่ะ หึ...ตกไปอยู่ในมือพวกผู้ก่อการร้ายนี่คงต้องวุ่นแน่ๆ... ” เด็กหนุ่มเคลงหัวไปมาพลางส่งยิ้มบางให้กับอีกฝ่ายเล็กน้อย
“ แล้วอย่าลืมว่าทุกอย่างที่เป็นแบบนี้ได้ก็เพราะฉันเหมือนทุกทีเองล่ะ..วัตถุดิบพิเศษที่มีชื่อว่า... ”
ความลับ [ Secret ]
“.....”
.
.
.
“ เจ้าหนู...ฉันก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไรมากหรอกนะแต่...รู้สึกยาตัวนี้มันจะอันตรายไปว่ ะ..คิดว่าแค่ LOTIONS กับ CANDYS ก็น่าจะทำรายได้มหาศาลแล้ว..เจ้านี่...เก็บไว้เองเถอะ - - ”
“ อึก แต่เจ้านี่น่ะผมทุ่มเททำมากเลยนะ..แถมประสิทธิภาพยังดีกว่าเจ้าสองอย่างนั้นตั้งไม่รู้กี่เท่า ”
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอไปพร้อมกับขมวดคิ้วให้อีกฝ่าย
“ ก็เพราะว่าแบบนั้นไงฉันถึงไม่ต้องการ... ”
“ โธ่..งั้นถ้าอย่างนั้นก็รู้จักชื่อมันไว้นะ..เจ้าผลิตภัณฑ์ตัวใหม่นี่คือ APPLES ”
< A.P.P.L.E.S. >.
.
.
“ เจ้าหนู...ฉันก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไรมากหรอกนะแต่...รู้สึกยาตัวนี้มันจะอันตรายไปว่ ะ..คิดว่าแค่ LOTIONS กับ CANDYS ก็น่าจะทำรายได้มหาศาลแล้ว..เจ้านี่...เก็บไว้เองเถอะ - - ”
“ อึก แต่เจ้านี่น่ะผมทุ่มเททำมากเลยนะ..แถมประสิทธิภาพยังดีกว่าเจ้าสองอย่างนั้นตั้งไม่รู้กี่เท่า ”
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอไปพร้อมกับขมวดคิ้วให้อีกฝ่าย
“ ก็เพราะว่าแบบนั้นไงฉันถึงไม่ต้องการ... ”
“ โธ่..งั้นถ้าอย่างนั้นก็รู้จักชื่อมันไว้นะ..เจ้าผลิตภัณฑ์ตัวใหม่นี่คือ APPLES ”
---------------------
Amphetamine
Power
Poison
Loop
Energy
Secret
“ ยังไงช่วยเก็บไว้ด้วยนะ..แบบเหมือนถือว่าผมได้ทำงานจนสำเร็จแล้ว (?) ” เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มบางๆพร้อมกับยื่นเจ้ากล่องแคปซูลใส่มืออักฝ่าย..
“ 750,000 เหรียญสหรัฐ. ”
...
“ ......รีบกลับไปซะก่อนที่ฉันจะเรียกลูกน้องมาเก็บแก... ”
.
.
.
.
เด็กชายคนเดิมปั่นจักรยานคู่ใจไปตามเส้นทางในยามค่ำคืน เสาไฟเปิดเรียงกันไปตามทางเป็นภาพที่ดูสวยงามและนั่นก็ทำให้เขามองบรรยากาศต่อไปด้วยความเพลิดเพลิน
สนทนา...พูดคุยกับเสียงที่อยู่ในหัวของตัวเองไปแก้เบื่อ...
พลันนั้นความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาเมื่ออีกฝ่าย(?)ที่อยู่ในหัวพูดขึ้น..
Dact Project
เกือบลืมเรื่องนี้ไปซะแล้ว...ทันใดนั้นทั่วร่างก็เกิดขนลุกซู่ขึ้นมา...สัมผัสถึงบางสิ่งที่เข้ามาประชิดอยู่ใกล้ตัวในเวลาอันแสนสั้น...
‘ นึกถึง...ก็มาเลยงั้นเหรอ...รึเปล่า? ’
เด็กหนุ่มรีบหันขวับไปมองยังด้านหลัง...ก็ถูกมือที่ใส่ถุงมือหนังปิดตาไว้และผ้าปรกถึงจมูกและปาก...แทบจะวูบลงไปในทันใดด้วยความสามารถอันแสนจะแปลกประหลาดของเจ้าตัว ปฏิกิริยาการตอบสนองของเจ้าตัวนั้นดีเสมอ...ดีเกินไป...จนส่งผลร้ายต่อตัวเองไปเสียอย่างงั้น..
‘ ไม่ว่าจะองค์กรไหนๆ...ทำไมถึงต้องใช้วิธีนี้ด้วยล่ะ...ทำให้สลบ.. ’
‘ หวังว่าจะมีบ้างนะ...ที่เดินเข้ามาหาแล้วชวนขึ้นรถด้วยความสุภาพ(?) - - ’
รับรู้ได้ถึงการถูกช้อนตัวอุ้มอย่างนุ่มนวล(?)ได้ยินเสียงบางอย่างเหมือนกับเสียงเปิดประตู ถูกวางลงบนเบาะนุ่มๆ อากาศเย็นๆเข้ามาสัมผัสผิวกาย...แล้วสติก็ดับวูบลงไป....
.....
.
.
.
.
เด็กชายคนเดิมปั่นจักรยานคู่ใจไปตามเส้นทางในยามค่ำคืน เสาไฟเปิดเรียงกันไปตามทางเป็นภาพที่ดูสวยงามและนั่นก็ทำให้เขามองบรรยากาศต่อไปด้วยความเพลิดเพลิน
สนทนา...พูดคุยกับเสียงที่อยู่ในหัวของตัวเองไปแก้เบื่อ...
พลันนั้นความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาเมื่ออีกฝ่าย(?)ที่อยู่ในหัวพูดขึ้น..
Dact Project
เกือบลืมเรื่องนี้ไปซะแล้ว...ทันใดนั้นทั่วร่างก็เกิดขนลุกซู่ขึ้นมา...สัมผัสถึงบางสิ่งที่เข้ามาประชิดอยู่ใกล้ตัวในเวลาอันแสนสั้น...
‘ นึกถึง...ก็มาเลยงั้นเหรอ...รึเปล่า? ’
เด็กหนุ่มรีบหันขวับไปมองยังด้านหลัง...ก็ถูกมือที่ใส่ถุงมือหนังปิดตาไว้และผ้าปรกถึงจมูกและปาก...แทบจะวูบลงไปในทันใดด้วยความสามารถอันแสนจะแปลกประหลาดของเจ้าตัว ปฏิกิริยาการตอบสนองของเจ้าตัวนั้นดีเสมอ...ดีเกินไป...จนส่งผลร้ายต่อตัวเองไปเสียอย่างงั้น..
‘ ไม่ว่าจะองค์กรไหนๆ...ทำไมถึงต้องใช้วิธีนี้ด้วยล่ะ...ทำให้สลบ.. ’
‘ หวังว่าจะมีบ้างนะ...ที่เดินเข้ามาหาแล้วชวนขึ้นรถด้วยความสุภาพ(?) - - ’
รับรู้ได้ถึงการถูกช้อนตัวอุ้มอย่างนุ่มนวล(?)ได้ยินเสียงบางอย่างเหมือนกับเสียงเปิดประตู ถูกวางลงบนเบาะนุ่มๆ อากาศเย็นๆเข้ามาสัมผัสผิวกาย...แล้วสติก็ดับวูบลงไป....
.....
◊ SQWEEZ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น