ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : NEW DAY, NEW YOU
NEW DAY, NEW YOU
สเตฟานี่ เลิฟเวต นั่นคือชื่อของฉัน...
ฉันไม่มีเพื่อนสนิท คนรู้ใจ หรือคนที่ใจดีพอที่จะเข้าใจ และถึงแม้ว่าฉันจะเหงามากแค่ไหน... ก็ไม่มีใครที่เข้ามาเลยสักคน
อาจดีที่ฉันได้อยู่โรงเรียนประจำ 'เวนเฮลซิงค์' นี่ ไม่งั้นฉันคงได้ไม่มีที่อยู่ โชคดีคงช่วยฉันเอาไว้ แต่การที่ฉันโชคดีนั้นย่อมมีข้อแลกเปลี่ยน... และนั่นคือการที่ฉันต้องไม่มีใครแบบนี้
จนวันหนึ่ง...ฉันได้เจอกับใครคนนั้น... ได้พูดคุย ได้ทำความรู้จัก หวังว่าฉันกับเขาจะเป็นเพื่อนกันได้
...แต่คงเป็นฉันที่คิดไปเองฝ่ายเดียว
เหอะ...คนเย็นชาอย่างวอร์เลนเนี่ยนะจะอยากเป็นเพื่อนกับฉัน แค่คุยด้วยก็ยากแล้ว แล้วนี่ฉันจะไปเป็น...เพื่อน ชาติหน้าก็ไม่มีทาง-_-^
วันนี้เป็นวันเปิดเทอม อย่างน้อยก็ขึ้นเกรดใหม่แล้ว ฉันควรจะอารมณ์ดีเข้าไว้สิน เริ่มต้นใหม่คงต้องมีอะไรดีๆ อยู่แล้วล่ะ
ปึก!
อยู่ๆ ฉันก็เกิดเดินไม่ดูทางแล้วชนกับใครคนหนึ่งเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ตอนที่ฉันกำลังจะเอ่ยขอโทษอยู่นั้นก็ดันเกิดเสียงบ้าๆ นั่นเข้า เป็นเสียงนรกของฉันเลยจริงๆ
เพล้ง!
"O_O!"
"บะ...บ้าน่า"
"คือฉัน...ขอโทษด้วยนะ ไม่ได้ตั้งใจชนนายจริงๆ ก็นาย...เดินไม่ระวังเองนี่นา-_-" นอกจากฉันจะเดินไม่ระวัง(หรือเขานั่นแหละ)แล้ว ยังพูดไม่ทันคิดหาเรื่องให้ตัวเองอีก แบบนี้เขาจะทำไงล่ะเนี่ยT T
"...ไม่เป็นไรหรอกครับ แจกันนี่น่ะก็ไม่ได้แพงอะไรนัก แถมผมก็ยังซุ่มซ่ามเดินไม่ดูทางเองด้วย^^ ขอโทษนะครับ..."
ชายหนุ่มยิ้มให้ฉันอย่างใสซื่อ ใบหน้าที่ดูดีนั่นดูใสซื่อราวกับเด็กที่ไร้ความอันตรายใดๆ ผมสีน้ำเงินเข้มก็ดูยุ่งนิดหน่อย แต่...ดวงตานั่น...ดวงตาสีแดง
ราวกับเลือด...
ฉันเคยเจอกับเขาที่ไหนมาก่อนมั้ยนะ?
"นายชื่ออะไรหรอ?"
"...'วินเซนต์' ครับ" เขาตอบฉันเสียงเรียบ ใบหน้าเขาเรียบเฉยหลังจากนั้น "แล้วเธอล่ะชื่ออะไร:)"
"สเตฟานี่" ฉันตอบเขาไปอย่างไร้การไตร่ตรองใดๆ เขาเงียบไปอีกแล้ว พอเขาเงียบแบบนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย ก็เลยหาเรื่องพูดต่อ "นี่เรา... เคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?^^"
"ฮะๆ เธอพูดเหมือนในหนังเลยนะ^^ แปลกจัง" เขาหัวเราะให้กับคำถามที่ฉันสร้างขึ้นมาทำลายความเงียบเมื่อครู่ "แต่ว่า..."
"..." คิดว่าฉันบ้ารึไง-_-?
"อาจจะเคยเจอกันมาก่อนก็ได้..." เขาพูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัยน์ และรอยยิ้มนั่นก็เป็นอะไรที่น่ากลัวขึ้นมาสำหรับฉัน
"นายก็ว่าตามฉันใช่มั้ย? ไม่ต้องบ้าตามฉันก็ได้ ฉันแค่พูดเล่นน่ะ"
"...ก็เพราะเธอไม่รู้อะไรน่ะสิ"
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขาอย่างสงสัยในคำพูดของเขา ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร นี่เราเพิ่งเคยเจอกันแค่ครั้งแรกเองนะ-_- แล้วนี่ฉันมายืนคุยอยู่กับใครล่ะเนี่ย? เพิ่งรู้จักแค่ชื่อเท่านั้นเอง
ไม่ทันที่เขาจะได้อธิบายให้ฉันเข้าใจเขาก็เดินจากฉันไปเสียแล้ว ไม่มีคำอำลาใดๆ ไอ้หมอนี่มันใครกัน!? ซุ่มซ่ามแล้วแถมยัง...แถมยัง...ทำตัวแปลกๆ จะดีหรือร้ายก็เดาไม่ถูก บางทีอาจจะเป็นพวกเด็กเรียนก็ได้ถึงได้ดูเรียบร้อยขนาดนี้... แต่ก็วางมาดแบบคนมีมารยาท แท้จริงแล้วอาจเป็น...
โอ้ย นี่ฉันกำลังคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย-_-^
เหอะ... เสียดายจังนะที่หน้าตาดี
"สเตฟานี่..."
"..." ฉันหันไปตามเสียงเรียกนั่น และคนที่เรียกฉันก็คงจะเป็นเขาไม่ผิดแน่ ฉันจำเสียงของเขาได้ดี "มีอะไรหรอ 'วอร์เลน'"
"นี่กี่โมงแล้ว?" เขากอดอกถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ใดๆ "...แล้วเธอมาทำอะไรตรงนี้ ปกติตอนนี้เธอจะไปนั่งอยู่บนอาคารแล้วนะ"
ฉันถอนหายใจไปเมื่อเขาถามแบบนี้ แต่เมื่อดูที่นาฬิกาข้อมือของตัวเองก็ต้องตกใจจนหันไปมองใบหน้าที่เหมือนโกรธใครมาของเขาทันที นี่เขา...มาเตือนฉันหรอเนี่ย?? วันนี้มันบ้าจริงๆ เลยแฮะ เจอคนบ้าแล้วยังมาโดนเขาตามมาอย่างนี้
เห็นมั้ย>< บอกแล้วว่าเปิดเทอมแล้วจะมีอะไรดีๆ เกิดขึ้น
เมื่อเป็นแบบนี้ฉันก็อดที่จะถามเขาไม่ได้ อยากรู้ว่านอกจากชายหนุ่มที่ดูดิบเถื่อน มีแต่คนเกรงกลัวอย่างเขาจะคิดอะไรอยู่ มันเป็นความสงสัยที่ติดจะอยากรู้มากไปหน่อยแต่ถ้าปล่อยมันไปแบบนี้ก็คงไม่ดี ฉันไม่ชอบอะไรที่ค้างคาน่ะ
"นี่นาย...เป็นห่วงฉันงั้นหรอ^^?"
คำถามของฉันถูกส่งไปถึงวอร์เลนแล้ว พอได้ยินก็ออกอาการผงะขึ้นในทันที เขามองฉันอย่างลังเลนิดหน่อยแต่ก็กลับไปเป็นใบหน้าเดิมได้อย่างรวดเร็ว
"อย่าบ้าไปหน่อยเลย ฉันก็แค่บังเอิญเดินมาเจอเธอตรงนี้ก็เท่านั้น ฉันเพิ่งมาถึงเองน่ะ"
"งั้นหรอ~" ฉันไม่เชื่อคำพูดของเขาแล้วยิ้มกวนประสาทให้เขา และก็ไม่เลิกที่จะก่อกวน "ไม่ใช่ว่านายเพิ่งลงมาจากบนอาคารหรอกนะ"
"หนวกหู น่ารำคาญ จะไม่เชื่อก็ตามใจเถอะ ไม่พูดอะไรอีกแล้วนะ"
แล้วเขาก็เดินนำฉันไปก่อนโดยไม่รีรอ ส่วนฉันก็ช้าไม่ได้แล้วถ้าสายไปมากกว่านี้คงเข้าเรียนคาบแรกเลทแน่T T วอร์เลนกับฉันมีเรียนคาบเดียวกันพอดี ก็เลยดีที่จะมีคนสายด้วย(เป็นเพื่อน) ฉันจะได้ไม่ต้องโดนด่าคนเดียว ไม่โดนตัดคะแนนคนเดียว แล้วมัน...ดีรึเปล่านะ - -^
"รอหน่อยก็ไม่ได้เลยนะ-_-!"
แต่ในระหว่างนั้น... นึกว่าฉันจะไม่มีอะไรให้ต้องไม่สบายใจอีกแล้ว แต่ก็ดันมีมารร้ายมาซะได้... เป็นเงามืดที่คอยแอบดูและแอบฟังฉันตลอดเลยสินะ...
ตอนที่ฉันกำลังวิ่งตามเขาอยู่นั้นก็ได้เหลือบมองไปเห็นอะไรบางอย่างเข้าเสียก่อน
วินเซนต์... เขากำลังแอบมองฉันอยู่หลังต้นไม้ สายตาที่เขามองมานั้นฉันไม่สามารถอ่านได้เลย ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่...
!
ตุบ!
"โอ้ย...>_<"
ความเจ็บปวดเริ่มเข้ามาหาฉัน ตอนที่หกล้มนั้นฉันไม่ทันได้ตั้งตัวจริงๆ หัวเข่าก็คงจะถลอกแน่ มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง? ก็พื้นนี่ไม่เห็นจะมีก้อนหินหรืออะไรมาขวางเลยนี่ ฉันไม่ได้สะดุดเชือกรองเท้าตัวเองด้วย แต่ก่อนไม่เคยมีประวัติซุ่มซ่ามแบบนี้เลย ตั้งแต่วันนี้ฉันก็ชนคนที่ไม่รู้จักจนแจกันที่อยู่ในมือของเขาหล่นแตกกระจาย แล้วนี่ฉันก็มาหกล้มโดยไร้เหตุอีก-_-^ ปกติฉันระวังตัวจะตายไป ไม่ได้หกล้มบ่อยๆ หรอกนะ
"เป็นอะไรไป?" วอร์เลนเดินมาหาฉันแล้วถามอย่างใจเย็นจนดูเย็นชา "สะดุดก้อนหินหรอ?"
"เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก ฉันคงไม่ระวังเอง" ฉันลุกขึ้นอย่างค่อยๆ ลุก แล้วกลับไปทำสีหน้าแบบปกติ "เอ้า! สายแล้วนะวอร์เลน อยากโดนตัดคะแนนหรอ?!"
พูดจบเขาก็ส่ายหัวแล้วเดินนำหน้าฉันเหมือนเคย ส่วนฉันก็เดินตามเขาไปอย่างระแวงข้างหลัง... กลัวว่าจะมีเซอร์ไพรซ์มาอีก... ไม่รู้สิ...
บางทีฉันอาจจะซุ่มซ่ามไปเองหรือโชคไม่เข้าข้างแล้วก็ไม่รู้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น