ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
BB
บทนำ
ป่าต้องคำสาป...
โรงเรียนที่ลึกลับ...
เสื้อคลุมสีแดง...
ทุกอย่างนี้คือสิ่งที่อยู่มากับฉัน อะไรก็ดูแปลกไปหมด ไม่มีอะไรที่ฉันเข้าใจเกี่ยวกับที่นี่ โรงเรียนที่ฉันอยู่ก็ไม่เหมือนโรงเรียนอื่น มันเป็นโรงเรียนประจำที่อยู่ห่างไกลจากเมืองแถมยังมีป่าฝืนใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านหลังโรงเรียน ที่นั่น... เป็นป่าต้องคำสาป โรงเรียนของฉันมีกฎเหล็กอยู่ว่า... ห้ามเข้าไปในป่าหลังพระอาทิตย์ตกดิน เพราะไม่เคยมีใครรอดกลัยมาหลังจากที่เข้าไปในนั้นตอนกลางคืนเลย คนในโรงเรียนบ้างก็สงสัย... บ้างก็บอกว่าจะรู้ไปทำไม ส่วนตัวของฉัน...คิดว่าไม่ควรรู้จะดีกว่า เคยมีข่าวว่ามีพวกอยากรู้อยากเห็นเข้าไปในป่านั้นตอนกลางคืน เป็นเด็กเกรด10 แล้วผลที่ได้ก็คือ...
ไม่มีใครได้กลับมาสักคน...
หลังจากวันนั้นก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปในป่านั่นอีกเลย ไม่มีใครพูดถึง ฉันคิดว่าเป็นอย่างนี้คงจะดีกว่ามีคนมากมายต้องหายไป แม้จะไม่มีใครรู้ว่าอะไรอยู่ในป่านั่นก็ตาม มันถูกปิดตายไปแล้ว...
รถแท็กซี่คันสีเหลืองจอดอยู่ตรงหน้าร้านคาเฟ่พอดี ฉันหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าหนังสีดำให้คนขับรถแล้วก้าวลงจากรถอย่างมั่นใจ ที่นี่มีคนเยอะตามเคย แต่เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลา 20.04 PM. แล้วก็เลยมีคนไม่มากเท่าตอนเช้า ฉันเดินเข้าไปในร้านคาเฟ่ REDMOND หาที่นั่งตรงมุมที่ไม่ค่อยมีใครอยู่ ไม่นานนักก็มีพนักงานของร้านเดินเข้ามาหา เขายิ้มให้ฉันแล้วยื่นเมนูมาให้
"ขอเป็นชาเขียวร้อนค่ะ"
"ครับ^^" รอยยิ้มตรงหน้าทำเอาฉันนิ่งไป ทำอะไรไม่ถูกที่โดนมองด้วยสายตาแบบนั้น และรับไม่ได้เท่าไหร่กับสายตาแบบนั้น "มองอะไรไม่ทราบ?"
"มองคุณนั่นแหละครับ...คุณสวยจัง มีแฟนหรือยัง?"
เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันอีกและไม่หยุดที่จะมองแบบนั้น ไอ้บ้านี่มันจะยังไงนะ ชักจะทนไม่ได้แล้วนะเว้ย ฉันยังไม่มีแฟน แล้วก็ไม่อยากมีด้วย!:(
"นั่นมันก็เรื่องของฉัน นายทำหน้าที่ของนายไปเถอะ" ฉันพูดไล่เขาแล้วส่งสายตาไม่สบอารมณ์ไปให้ ก่อนจะกอดอกแล้วถอนหายใจอย่างเอือมระอา
"...ว่าแต่...จะไม่รับอะไรเพิ่มหรอครับ:)" รอยยิ้มที่ร้ายกาจนั่นดูไม่น่าไว้ใจกว่าครั้งที่แล้ว ท่าทางไอ้เวรนี่คงไม่ยอมง่ายๆ แน่ จะเอาอะไรอีกเนี่ย-_- อยากต่อยให้กระเด็นแต่คงทำได้แค่คิด...
และแล้วเหมือนหมอนี่จะต้องไปจริงๆ เพราะมีใครอีกคนมา... ผู้ชายตัวสูง สวมเสื้อผ้าสีดำกับเทาเดินเข้ามาในร้านอย่างเงียบๆ จำนวนคนที่น้อยนิดหันไปมองเขาด้วยความอยากรู้ ผมสีเทาเข้มที่เหมือนสีควันถูกทำให้ยุ่งนิดหน่อย ดวงตาสีอำพันมองไปรอบๆ ห้อง เขากวาดสายตาจนทั่วห้อง แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อสายตาคู่นั่นได้เห็นฉัน
เขากำลังเดินเข้ามาหาฉันแล้ว หัวใจของฉันสั่นรัวในตอนนั้นแล้วมันก็กลับมาเป็นปกติ ตอนนีิ้คนที่คิดจะจีบฉันก็ได้แต่นิ่งค้างไปเมื่อรู้ว่าเขาคนนั้นมาหาฉัน
"ช่วยหลบไปหน่อยได้ไหม นายขวางทางฉันอยู่..." น้ำเสียงที่ฟังดูไร้เยื่อใยทำให้นายพนักงานต้องรีบหลบไปในทันที
"เดี๋ยวสิ:)" แต่ฉันก็คิดอยากจะแกล้งเขาเล็กๆ เป็นการปลอบใจน้ำใจที่เขามีให้ฉันเมื่อตะกี้ "ฉันไม่อยากให้นายเอามาเสิร์ฟฉันช้าไป เพราะฉันไม่ชอบรอ แล้วก็...ถ้านายมายุ่งกับฉันหรือมองด้วยสายตาแบบนั้นอีกคงรู้ใช่มั้ยว่าจะเป็นยังไง^^"
"คะ...ครับ"
ผู้ชายตัวสูงนั่งลงบนเก้าอีกตรงข้ามกับฉัน ฉันยิ้มให้เขา ส่วนเขาก็ทำหน้ายิ้มในแบบของเขา(หน้าเหมือนโกรธใครมา-_-)
"มีอะไรยัยบ๊อง"
"เปล่าเลย~ ไม่ต้องสนใจ^^"
ตึก ตึก...
ฉันหันไปมองตามเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาอีกคน
เขาไม่ใช่คนที่ฉันรู้จัก...
แต่ทำไม...ฉันต้องรู้สึกว่าเขาน่าสนใจอย่างนี้ เขาไม่เคยรู้จักฉันแน่ๆ แต่ว่าฉันกลับมองเขาเหมือนคนที่รู้จักกันมานาน เหมือนว่าฉันเคยพูดคุย หรือเป็นเพื่อนกับเขามาก่อน...ที่น่าแปลกไปกว่าคือเขามองมาที่ฉัน... รอยยิ้มบางๆ เผยขึ้นบนใบหน้าของเขา ดวงตาของเขามันช่างดูคุ้นเคยเหลือเกิน
นัยน์ตาสีแดงเหมือนเลือด...
"สวัสดี"
BB
เสื้อคลุมสีแดง...
ทุกอย่างนี้คือสิ่งที่อยู่มากับฉัน อะไรก็ดูแปลกไปหมด ไม่มีอะไรที่ฉันเข้าใจเกี่ยวกับที่นี่ โรงเรียนที่ฉันอยู่ก็ไม่เหมือนโรงเรียนอื่น มันเป็นโรงเรียนประจำที่อยู่ห่างไกลจากเมืองแถมยังมีป่าฝืนใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านหลังโรงเรียน ที่นั่น... เป็นป่าต้องคำสาป โรงเรียนของฉันมีกฎเหล็กอยู่ว่า... ห้ามเข้าไปในป่าหลังพระอาทิตย์ตกดิน เพราะไม่เคยมีใครรอดกลัยมาหลังจากที่เข้าไปในนั้นตอนกลางคืนเลย คนในโรงเรียนบ้างก็สงสัย... บ้างก็บอกว่าจะรู้ไปทำไม ส่วนตัวของฉัน...คิดว่าไม่ควรรู้จะดีกว่า เคยมีข่าวว่ามีพวกอยากรู้อยากเห็นเข้าไปในป่านั้นตอนกลางคืน เป็นเด็กเกรด10 แล้วผลที่ได้ก็คือ...
ไม่มีใครได้กลับมาสักคน...
หลังจากวันนั้นก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปในป่านั่นอีกเลย ไม่มีใครพูดถึง ฉันคิดว่าเป็นอย่างนี้คงจะดีกว่ามีคนมากมายต้องหายไป แม้จะไม่มีใครรู้ว่าอะไรอยู่ในป่านั่นก็ตาม มันถูกปิดตายไปแล้ว...
รถแท็กซี่คันสีเหลืองจอดอยู่ตรงหน้าร้านคาเฟ่พอดี ฉันหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าหนังสีดำให้คนขับรถแล้วก้าวลงจากรถอย่างมั่นใจ ที่นี่มีคนเยอะตามเคย แต่เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลา 20.04 PM. แล้วก็เลยมีคนไม่มากเท่าตอนเช้า ฉันเดินเข้าไปในร้านคาเฟ่ REDMOND หาที่นั่งตรงมุมที่ไม่ค่อยมีใครอยู่ ไม่นานนักก็มีพนักงานของร้านเดินเข้ามาหา เขายิ้มให้ฉันแล้วยื่นเมนูมาให้
"ขอเป็นชาเขียวร้อนค่ะ"
"ครับ^^" รอยยิ้มตรงหน้าทำเอาฉันนิ่งไป ทำอะไรไม่ถูกที่โดนมองด้วยสายตาแบบนั้น และรับไม่ได้เท่าไหร่กับสายตาแบบนั้น "มองอะไรไม่ทราบ?"
"มองคุณนั่นแหละครับ...คุณสวยจัง มีแฟนหรือยัง?"
เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันอีกและไม่หยุดที่จะมองแบบนั้น ไอ้บ้านี่มันจะยังไงนะ ชักจะทนไม่ได้แล้วนะเว้ย ฉันยังไม่มีแฟน แล้วก็ไม่อยากมีด้วย!:(
"นั่นมันก็เรื่องของฉัน นายทำหน้าที่ของนายไปเถอะ" ฉันพูดไล่เขาแล้วส่งสายตาไม่สบอารมณ์ไปให้ ก่อนจะกอดอกแล้วถอนหายใจอย่างเอือมระอา
"...ว่าแต่...จะไม่รับอะไรเพิ่มหรอครับ:)" รอยยิ้มที่ร้ายกาจนั่นดูไม่น่าไว้ใจกว่าครั้งที่แล้ว ท่าทางไอ้เวรนี่คงไม่ยอมง่ายๆ แน่ จะเอาอะไรอีกเนี่ย-_- อยากต่อยให้กระเด็นแต่คงทำได้แค่คิด...
และแล้วเหมือนหมอนี่จะต้องไปจริงๆ เพราะมีใครอีกคนมา... ผู้ชายตัวสูง สวมเสื้อผ้าสีดำกับเทาเดินเข้ามาในร้านอย่างเงียบๆ จำนวนคนที่น้อยนิดหันไปมองเขาด้วยความอยากรู้ ผมสีเทาเข้มที่เหมือนสีควันถูกทำให้ยุ่งนิดหน่อย ดวงตาสีอำพันมองไปรอบๆ ห้อง เขากวาดสายตาจนทั่วห้อง แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อสายตาคู่นั่นได้เห็นฉัน
เขากำลังเดินเข้ามาหาฉันแล้ว หัวใจของฉันสั่นรัวในตอนนั้นแล้วมันก็กลับมาเป็นปกติ ตอนนีิ้คนที่คิดจะจีบฉันก็ได้แต่นิ่งค้างไปเมื่อรู้ว่าเขาคนนั้นมาหาฉัน
"ช่วยหลบไปหน่อยได้ไหม นายขวางทางฉันอยู่..." น้ำเสียงที่ฟังดูไร้เยื่อใยทำให้นายพนักงานต้องรีบหลบไปในทันที
"เดี๋ยวสิ:)" แต่ฉันก็คิดอยากจะแกล้งเขาเล็กๆ เป็นการปลอบใจน้ำใจที่เขามีให้ฉันเมื่อตะกี้ "ฉันไม่อยากให้นายเอามาเสิร์ฟฉันช้าไป เพราะฉันไม่ชอบรอ แล้วก็...ถ้านายมายุ่งกับฉันหรือมองด้วยสายตาแบบนั้นอีกคงรู้ใช่มั้ยว่าจะเป็นยังไง^^"
"คะ...ครับ"
ผู้ชายตัวสูงนั่งลงบนเก้าอีกตรงข้ามกับฉัน ฉันยิ้มให้เขา ส่วนเขาก็ทำหน้ายิ้มในแบบของเขา(หน้าเหมือนโกรธใครมา-_-)
"มีอะไรยัยบ๊อง"
"เปล่าเลย~ ไม่ต้องสนใจ^^"
ตึก ตึก...
ฉันหันไปมองตามเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาอีกคน
เขาไม่ใช่คนที่ฉันรู้จัก...
แต่ทำไม...ฉันต้องรู้สึกว่าเขาน่าสนใจอย่างนี้ เขาไม่เคยรู้จักฉันแน่ๆ แต่ว่าฉันกลับมองเขาเหมือนคนที่รู้จักกันมานาน เหมือนว่าฉันเคยพูดคุย หรือเป็นเพื่อนกับเขามาก่อน...ที่น่าแปลกไปกว่าคือเขามองมาที่ฉัน... รอยยิ้มบางๆ เผยขึ้นบนใบหน้าของเขา ดวงตาของเขามันช่างดูคุ้นเคยเหลือเกิน
นัยน์ตาสีแดงเหมือนเลือด...
"สวัสดี"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น