**สลัดหรรษา**

ลำดับตอนที่ #2 : เข้าป่า

บทที่  2  เข้าป่า

การจับฉลากผ่านไปหลายคู่แล้ว  ทำให้ตอนนี้เหลือแค่  8  คนสุดท้ายก็คือ  กอหญ้า  ดารินทร์  นรา  พังพอน  นวพล  มานพ  ผาภูมิ  และรติ  คนสุดท้ายที่พึ่งไปลุกนั่งมาเสร็จเมื่อกี้นี้......

                แล้วทุกอย่างก็ช่างเป็นโชคร้ายสำหรับดารินทร์เสียจริงที่เธอต้องมาคู่กับคนปากเสียอย่างนายนวพล

“เฮ้อ....จับมือกันไว้เถอะนะ...ป้า...ยังไงซะ  เราก็ต้องไปด้วยกัน”  นวพลพูดพร้อมกับยื้นมือมาข้างหน้าดารินทร์

“สกปรก...ไม่มีวันซะหรอกที่เขาจะจับมือกับแก”   ดารินทร์พูดแล้วก็สะบัดหน้าหนีแล้วเดินนำนวพลเข้าป่าไป....

                คู่ต่อมา...จะเป็นยังไงนะเมื่อความเงียบกับความร่าเริงมาจอยกัน....เอ้ยมาเจอกัน

“ฮูเล...ฮูล่ะ...อาลั่น...ลัน...ลา...ไปทะเล...ฮูเล...ฮูเละ...เย๋...เย้...ทุกเวลา”   เสียงเพลงของพังพอนผู้แสนร่าเริง  ผิดกับบรรยากาศ...มะคุของมานพ

“เฮ้ย...มานพอย่าเงียบดิ  ทำลายบรรยากาศเขาหมด”    พังพอนพูดขึ้นขณะเดินเข้าป่าไปเรื่อย ๆ

“เธอนั้นแหละที่ต้องเงียบ  เกิดเจองูขึ้นมา  งูมันก็ฉกแกพอดีกับท่าเต้นแล้งเต้นกาแบบนี้อะนะ”   มานพพูด...

“จริงหรอ....งูน่ารักตัวไหน  มันจะกล้ามาฉกพังพอนกันนะ”  พังพอนพูดแบบทะเล้น ๆ พร้อมกับหันหน้าไปคุยกับมานพที่เดินตามหลัง...

……………………….//T_T//………………………

“ก็....ก็...”    มานพพูดแล้วทำหน้าตาตื่น  พร้อมกับกลื่นน้ำลายลงคอ

“ก็อะไรล่ะ...”  พังพอนพูดพร้อมกับเท้าสะเอว

“ก็...นั่นไงล่ะ”  มานพพูด  พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ข้างหลังของพังพอนแบบสั่น ๆ

                พังพอนค่อย ๆ หันกลับไปดูที่ข้างหลังช้า ๆ เมื่อเธอเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหลังเธอปุ๊บ....เธอก็กระโดดกลับหลังไปยืนอยู่ข้าง ๆ  มานพทันทีทันใด....

                สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าก็คือ  งูตัวยาวสีดำเลื่อมที่ชูคออยู่ข้างหน้าเหมือนขู่

“มันไม่เห็นกลัวเธอ  เหมือนกลัวชื่อเธอเลยนะ”  มานพพูดเสียงสั่น ๆ

“ก็นั่นมันเป็นแค่ชื่อนี่  มันได้เป็นพังพอนจริง ๆ  ซะหน่อย”   พังพอนตอบก่อนที่ตัวเองจะใส่เกีย  5  สปีดตีนหมาวิ่งพรวดมาก่อนมานพ....  แล้วพังพอนก็ต้องชะงัก  เอี๊ยด...  เมื่อมานพไม่ได้วิ่งมาด้วย...

“เฮ้ย...ไอ้บ้าจะรอให้มันฉกหรือไง”  พังพอนพูด  ก่อนที่ตัวเองจะลากมานพมาด้วย...โดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่ากำลังวิ่งเตลิดออกนอกเส้นทางไปแล้ว...

                และคู่ที่  3  ที่เดินต่อจากคู่ของพังพอนกับมานพก็คือคู่ของ  นราผู้แสนเรียบร้อยกับนายรติผู้แสนสุดแสนจะขี้เก๊ก  แต่ใครจะรู้มั๊ยว่านราผู้แสนเรียบร้อยคนนี้จะมีฝีเท้าเป็นเลิศที่สุดในห้อง  ส่วนนายรติเองก็เก่งกีฬาไม่แพ้กัน...

“ทำไม...ฉันต้องมากับนายด้วยนา  ตาขี้เก๊ก”  นราพูดเบา ๆ

“หะ...อะไรนะ  เมื่อกี้ไม่ได้ยิน”  รติพูดขึ้น  (คนอะไรหูดีจริง ๆ )

“เปล่า  ก็แค่บ่นอะไรไปเรื่อยแหละ”    นราตอบ

“ก็เนี่ยล่ะน้า  เด็กเรียนมักเก็บกฎ  ชอบบ่นอะไรพึมพำคนเดียว”  รติพูดพร้อมกับทำท่าเสยผมสุดเท่

“แหวะ...เท่ตายล่ะ  อยู่กับตานี่มีหวังโรคขี้เก๊กติดมาด้วยแน่ ๆ”    นราบ่นพึมพำโดยไม่ได้สนใจเลยว่า  รติพาเดินไปผิดทางเสียแล้ว....

                และในที่สุดคู่สุดท้ายก็มาถึง  ก็คือ  กอหญ้ากับผาภูมิ  อีกคนเหมือนดังดอกไม้แรกแย้มที่แสนอบอุ่นน่ารัก  แต่อีกคนกลับเหมือนก้อนน้ำแข็งเดินได้  แล้วมันจะเดินด้วยกันรอดมั๊ยนี่...

“ท่าว่ายน้ำท่าอะไรเอ่ย?  ที่ต้องว่ายแล้วใส่หมวกกันน๊อก”   กอหญ้าเอ่ยถามผาภูมิ  เมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศข้างกายรู้สึกเย็น ๆ

“..................T_T...................”    เงียบไม่มีเสียงตอบจากหมายเลขที่ท่านเรียก  เอ้ย  ไม่มีเสียงตอบจากผาภูมิ.....

                กอหญ้ารู้สึกว่าคนข้างตัวมันเงียบเกินไป  เธอรู้สึกอึดอัด  จึงตอบมันเองซะเลย  รำคาญนักไม่รู้ว่าเป็นใบ้กินรึเปล่า...

“ถูกต้องนะครับ”  พลางทำท่าทางเหมือนในเกมม์เศรษฐี

“คำตอบก็คือ  ถ้าจะบ้า”

ผาภูมิหันมามองกอหญ้า  ก่อนจะตอบว่า

“ใช่....ถ้าจะบ้า”

                เป็นคำตอบที่ทำให้กอหญ้าผู้แสนร่าเริงต้องหดเข้าไปอยู่ในกระป๋องซะงั้น...เฮ้อจะไปด้วยกันรอดมั๊ยนี่....