รอวันที่ฉันจะรักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่อง

บทที่  1

“เฮ้อ...เสร็จสักที”  หญิงสาวนัยน์ตาสีดำขลับถ่อนหายใจอย่างเหนื่อย ๆ

“คิดถึงเคคุงจัง”  หญิงสาวพูดแล้วก็ยกมือเท้าคางนั่งอยู่ที่โต๊ะกลม ๆ  กึ่งกลางห้อง

                ตี่ละลิด  ตี่ละลิด  ตี่ละลิด  ติ๊ด  ติ๊ด.....  เสียงโทรศัพท์เข้าหญิงสาวจึงเดินไปรับสายที่หัวเตียงนอนในห้องข้าง ๆ

“ฮัลโหล  รีนี่พี่นะ”  เสียงพี่สาวของอริศราหรือรีกรอกเสียงมาตามสายโทรศัพท์

“ดีเลยค่ะ  รีคิดว่าจะโทรหาพี่อยู่พอดี”

“รีมีอะไรรึป่าว  ดูเสียงเหมือนเหนื่อย ๆ”  พินหรืออภิรดีพูดด้วยเสียงที่เป็นห่วง

“ป่าวค่ะ  คือรีพึ่งจัดข้าวของในบ้านเสร็จ  แล้วรีก็รู้สึกมึน ๆ หัวด้วย  ไม่มีอะไรหรอกนะค่ะพี่พิน”

“รี....บอกพี่ไม่ได้เหรอว่ารีย้ายไปอยู่ที่ไหนพี่เป็นห่วงเรานะ  ตารันก็บ่นหารีอยู่บ่อย ๆ จนพี่ชักจะรำคาญแล้วเนี่ย  แล้วรีจะกลับมาหาพี่กับตารันเมื่อไร  ไม่คิดถึงเคคุงหรือไงเห็นกันทีไรก็โดดใส่กันทุกที”  อภิรดีพูดแล้วก็หัวเราะมาตามสาย  แต่คนฟังกลับยังนิ่งเฉย

“คือ...พี่พินค่ะ  พรุ่งนี้รีกะจะเอาแบบเสื้อผ้าไปให้พี่พินดูตอนเย็น  แต่รีคงไปไม่ไหวแล้ว  รีขอเปลื่ยนเป็นมะรืนตอนเย็นก็แล้วกันนะค่ะ”  หญิงสาวพูดเปลื่ยนเรื่องเสียดื้อ ๆ เพราะไม่อยากให้ใครรู้ที่อยู่ของตัวเองตอนนี้..............

“จะมาวันไหนก็ได้จ๊ะพี่ไม่รีบเพราะยังเหลืออีกตั้งหลายวัน  แต่รีมาหาพี่เร็ว ๆ ก็ดี  พี่ขี้เกียจฟังตารันบ่น  รีเองก็ไม่ได้มาหาพี่กับตารันสองอาทิตย์แล้วนะพี่เป็นห่วงรีมากนะ  น้องสาวพี่ทั้งคน”

“ค่ะเดี๋ยวมะรืนรีจะไปหานะคะ  แต่ตอนนี้รีอยากนอนพักแล้วละค่ะ  รีปวดหัวมากเลยค่ะพี่พิน”

“รีเป็นอะไรมากหรือป่าว”

“ไม่ค่ะ  เดี๋ยวนอนพักสักหน่อยก็คงหาย”

“อืม  งั้นพี่ไม่กวนแล้ว..........แต่รีอย่าลืมกินยานะรี”  อภิรดีกำชับอย่างเป็นห่วง

“ค่ะ  แค่นี้นะคะพี่พิน”  หญิงสาวไม่รอคำตอบ  รีบกดสายจบการสนทนาทันที

                ขอโทษนะคะพี่พิน  ตารัน  รียังบอกที่อยู่ให้รู้ตอนนี้ไม่ได้จริง ๆ ค่ะ รีแค่อยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ บาง  แค่นั้นเองค่ะพี่พิน.........หญิงสาวคิดในใจแล้วอมยิ้มเจือ ๆ  ก่อนลุกไปหยิบยากินก่อนเข้านอน

          ม่านสีขาวถูกรวบเก็บไว้ข้าง ๆ อย่างสาวงาม  เผยให้เห็นบรรยากาศด้านนอกกระจกสีใส  แจกันสีขาวถูกประดับด้วยดอกกุหลาบสีแดงสดตั้งไว้กึ่งกลางโต๊ะสี่เหลี่ยมสีดำสนิท  ชายร่างสูงนัยน์ตาสีดำ จมูกเป็นสันเข้ากับโครงหน้าที่ได้รูป  หล่อเหล่าปานเทพบุตรแต่เพราะความเคร่งขรึมเทพบุตรจึงกลายเป็นซาตานผู้มีใบหน้าเรียบเฉย  ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องรับแขกด้วยท่าทางเป็นกันเอง

“มีอะไรหรือป่าวครับ  เห็นป้าชื่นบอกว่าพ่ออยากพบผม”  เมฆากล่าวทักทายพ่อของตนอย่างเคยชินโดยไม่ทันสังเกตว่ามีแขกอยู่ในห้องนั้นด้วย

“เอ่อ  ขอโทษครับผมไม่รู้ว่าพ่อ.....”

พ่อของเมฆายกมือขึ้นห้ามเสียก่อน  ทำให้เมฆาหยุดพูดกะทันหัน

“พอแล้วตาเมษ  มานี่พ่อจะแนะนำแขกของพ่อให้รู้จัก”  เมฆานั่งลงข้าง ๆ พ่อของตน  สายตาเหลือบไปเห็นผู้หญิงอีกคนที่นั่งข้าง ๆ ผู้ชายรุ่นเดียวกันกับพ่อ  เจ้าหล่อนส่งยิ้มหวานให้จนเมฆาเริ่มรู้สึกหนาว ๆ

                สวยก็จริง  คิดว่าผมจะชอบละสิถึงได้ยิ้มหวานให้ซะขนาดนั้น  ยั่วผมไม่สำเร็จหรอก  เสียเวลาเปล่า  เมฆาคิด  สีหน้ายังคงเฉยเมย  ไม่ยิ้มตอบให้อีกฝ่ายแต่กลับหันหน้าหนีเสียดื้อ ๆ  หญิงสาวคงได้อารมณ์ฉุนกึก  ถึงได้ทำเสียงฮึดฮัดในลำคอเบา ๆ

                นี่ถือว่าหล่อบาดใจฉันหรอกนะ  ไม่งั้นฉันไม่เสียเวลากับผู้ชายอย่างนี้แน่  แต่ก็เอาเถอะ...ยิ่งไม่สน  ฉันก็ยิ่งชอบ  รวยก็รวย  หล่อก็หล่อ  แถมยังเป็นนายแบบชื่อดังของเมืองไทยอีก  คุณไม่สนแต่ฉันสน  ฉันก็จะเอาคุณมาเป็นแฟนฉันให้ได้คอยดูสิ  คุณเมฆาหญิงสาวคิดในใจ

“นี่....คุณเกรียงไกรเพื่อนเก่าของพ่อเอง”  พ่อของเมฆาพูดพร้อมผายมือไปทางผู้ชายคนนั้น

“อะไรกันครับ  คุณภพเรียกผมว่าเกรียงก็ได้ครับเราเคยรู้จักกันมาก่อนไม่ต้องเรียกผมชื่อเต็มก็ได้ครับ  ผมก็จะเรียกคุณว่าคุณภพเฉย ๆ  เหมือนกันคงไม่ว่าอะไรนะครับ”  เกรียงไกรกล่าวอย่างอารมณ์ขันตามประสาผู้ใหญ่

“ก็ได้ครับคุณเกรียง”  พูดจบจึงหันไปทางเมฆาแล้วตบบ่าเมฆาเบา ๆ ค่อยพูดต่อ  “อ้าวตาเมษ...สวัสดีลุงเขาสิลูก”

“สวัสดีครับคุณลุง”  เมฆาก้มหัวลงไหว้อย่างเคารพนับถือ

“เออ....แล้วก็นี่ลูกสาวคนเดียวของคุณเกรียง  รู้จักน้องไว้นะตาเมษ”  เสิศภพพูดแล้วก็ยิ้มให้เมฆา

“สวัสดีครับ...คุณ”  เมฆาชะงักเมื่อไม่รู้จักชื่อของฝ่ายหญิงที่พ่อแนะนำให้รู้จัก  แต่ก็ได้รู้ทันทีเมื่อเจ้าหล่อนเขาพูดเสริมให้

“นันทิดาค่ะ  เรียกนันเฉย ๆ ก็ได้ค่ะคุณเมษ”  เจ้าหล่อนถือวิสาสะเรียกชื่อเล่นของเมฆาเสียเฉย ๆ เมฆาจึงมืสีหน้าไม่ค่อยพอใจนักเพราะไม่ใช่คนสนิทอะไร

“ครับคุณนันทิดา  แล้วผมก็ไม่ชอบให้คุณเรียกชื่อเล่นของผมเฉย ๆ หรอกครับเพราะเราเพิ่งรู้จักกันและผมก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทของคุณ”  เมฆาพูดอย่างเรียบเฉยเล่นเอาเจ้าหล่อนยิ้มหดเสียสนิท

“ขอโทษด้วนนะครับคุณลุงที่ผมเสียมารยาทแต่ผมเป็นคนตรงไปตรงมา  ชอบก็บอกว่าชอบไม่ชอบก็บอกว่าไม่ชอบอย่าถือสาผมเลยนะครับผมก็เป็นคนอย่างนี้แหละครับ”  พูดจบเมฆาก็ลุกขึ้นก้าวเท้าเดินหนีไปทันทีโดยไม่ฟังเสียงทักท้วงของผู้เป็นพ่อสักนิด

“........ป้าชื่นครับ  วันนี้ผมไม่อยู่ทานข้าวที่นี่นะครับฝากไปบอกพ่อผมด้วย”

“ค่ะคุณเมษ  ป้ารู้นะคะว่าคุณเมษไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น”

“ครับป้าชื่น  ผู้หญิงอะไรไม่รู้ยั่วได้ยั่วดี....ผมงี้ยังรู้สึกหนาว ๆ อยู่เลยครับป้า”

“หึ  หึ.........ก็คุณหนูของป้าหล่อขนาดนี้ผู้หญิงคนไหนก็อยากเข้าใกล้คุณหนูทั้งนั้นแหละค่ะ”  ป้าชื่นพูดแล้วก็อมยิ้มอย่างขำ ๆ

“งั้นผมไปนะครับ”  พูดแล้วเมฆาก็ยิ้มให้ป้าชื่นก่อนจะเดินไปที่รถ

“ค่ะ”

                จองหอง  คอยดูละกันคุณเมษฉันไม่คิดเลิกล้มความตั้งใจง่าย ๆ หรอก  สักวันฉันจะทำให้คุณพูดคำว่า  “รัก”  ฉันให้ได้คอยดูเถอะ  นันทิดาคิดในใจอย่างโกรธเคืองเพราะตัวเจ้าหล่อนเองไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนเมินใส่ขนาดนี้มาก่อน  ทั้ง ๆ  ที่ทุกทีเธอเดินไปไหนอยู่ที่ไหนก็มีแต่คนมาจีบหล่อนทั้งนั้น  แต่ครั้งนี้เธอยอมไม่ได้จริง ๆ เสียศักดิ์ศรีเสือสาวอย่างเธอหมด.............