คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2
บทที่ 2
กริ๊ง กริ๊ง เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ทำให้หญิงสาวต้องตื่นแต่เช้า แต่หญิงสาวก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นกลับกัน กลายเป็นว่าเอื้อมมือไปปิดเสียงนาฬิกาปลุกแล้วนอนต่อเสียนี่……….
ตี่ละลิด ตี่ละลิด ตี่ละลิด ติ๊ด ติ๊ด เสียงโทรศัพท์ทำให้หญิงสาวต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้งแต่เจ้าตัวก็ยังกดทิ้ง........หยิบหมอนข้าง ๆ มากอดแล้วนอนต่อ....
ตี่ละลิด ตี่ละลิด ตี่ละลิด ติ๊ด ติ๊ด แต่เสียงโทรศัพท์ก็ยังไม่วายเลิกรากลับโทรเข้ามาอีกรอบ หญิงสาวชักรำคาญจึงคว้าโทรศัพท์มาดูเบอร์ให้ชัด ๆ ก่อนจะกรอกเสียงทางโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่ยังงัวเงียอยู่
“ว่าไง....ยายนก นี่แกจะโทรมาแหกขี้หูขี้ตาฉันทำไมแต่เช้าหา” อริศราพูดด้วยเสียงที่พึ่งตื่นนอน พลางใช้มือเสยผมที่ตกลงมาปิดหน้าปิดตาขึ้น
“อ้าว ฉันจะไปรู้แกเหรอ เห็นปกติฉันก็เห็นแกตื่นแต่เช้านี่”
“ก็วันนี้ฉันปวดหัวนี่ก็เลยขี้เกียจตื่น”
“เออ แล้ววันนี้ไม่ไปที่ร้านหรือไง”
“วันนี้ฉันกะจะไม่ไป เดี๋ยวฉันโทรบอกนราทีหลัง” อริศราพูดแล้วก็ลุกขึ้นจากที่นอนไปนั่งที่ปลายเตียงแทน
“เออ แล้วแกจะบอกฉันได้ยังว่าแกย้ายไปอยู่ที่ไหน”
“อีอ เดี๋ยวฉันบอกแกแน่ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้”
“แล้วจะบอกฉันตอนไหนยะ”
“เออน่า เดี๋ยวฉันจะพาแกมาถึงที่เลยแต่วันนี้ไม่ได้”
“ก็ได้ แต่แกต้องบอกฉันจริง ๆ นะ”
“เออ........ว่าแต่แกเฮอะมีอะไรถึงได้โทรมาหาฉันแต่เช้าเนี่ย”
“นี่แกลืมแล้วจริง ๆ หรอฮะรี.....”
“แล้วมีอะไรละ” อริศราทำหน้าฉงน แปลกใจที่เพื่อนรักของเธอโทรมาปลุกแต่เช้า
“ก็แกสัญญาว่าจะมารับฉันไปเลี้ยงข้าวไง หรือแกคิดจะโกงฉัน”
“ฉันจำได้ยะ” อริศราเน้นเสียงหนักแบบทะเล้น “แต่นี่เพิ่ง 7 โมงเช้านะไม่ใช่เที่ยง”
“ก็ฉันจะโทรมาเตือนแกน่ะแหละ กลัวแกลืม”
“ไม่ลืมหรอก ยัยเพื่อนเห็นแกกินเดี๋ยวฉันจะไปหาแกตอนเที่ยงนี้แน่นอน”
“จริงนะ”
“อือ มีอะไรอีกหรือป่าว ?”
“ไม่มีแล้วจะ”
“งั้นแค่นี้นะ” อริศราพูดจบก็กดสายทิ้งทันทีก่อนจะกดหาเบอร์ของนราลูกน้องที่ร้านของตัวเอง
“ฮัลโหล นรานี่พี่รีนะ”
“อ้าวคุณรี วันนี้ไม่มาที่ร้านเหรอค่ะ”
“จะ....นราช่วยดูที่ร้านแทนพี่ที่นะ พี่จะไปหายัยนก”
“ได้ค่ะคุณรี”
“แล้วชุดราตรีที่ลูกค้าสั่งเสร็จหรือยัง พรุ่งนี้เขาจะมาเอาแล้วนะ”
“ค่ะเสร็จตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้วค่ะ แล้วทำไมวันนี้คุณรีไม่มาที่ร้านละค่ะ มีลูกค้าคนหนึงเขาอยากให้คุณรีออกแบบชุดไปงานเลี้ยงให้นะค่ะเห็นบอกว่าจะเข้ามาอีกทีตอนบ่าย ๆ น่ะค่ะ”
“คือพี่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ แล้วยังไงถ้าลูกค้าเขาจะมาแล้วโทรมาบอกพี่ด้วยนะ”
รีพูดกับนราด้วยสรรพนามที่ไม่ถือตัวเป็นกันเองแบบฉันพี่น้องทำให้ลูกน้องที่ร้านทุกคนต่างก็ชอบที่รีเป็นคนกันเอง แต่รีก็จะพูดกับคนที่สนิทด้วยเท่านั้น ถ้าเป็นคนที่พึ่งรู้จักกันรีก็จะกลายเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูด
“ได้ค่ะ”
หลังจากบทสนทนากับนราแล้ว อริศราก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลื่ยนเสื้อผ้าด้วยเสื้อคอปรกสีฟ้าอ่อนแขนยาวกับกางเกงขายาวสีขาวตัวโปรด มีเข็มขัดคล้องที่เอวหลวม ๆ หญิงสาวเสยผมขึ้นติดกิ๊บอย่างเรียบ ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือนิยายที่อยู่ในตู้ออกมาอ่านเล่น
“ตาเมษ...หนูนันเขามาหาแหนะ” นายเลิศภพเรียกลูกชายตัวเองก่อนที่เมฆาจะเดินไปอย่างไม่สนใจ
ไอ้เราก็อุตสาห์ทำเป็นไม่สนใจแล้วนะนี่ แต่พ่อก็ดันมาเห็นเราอีก เมฆาคิดในใจอย่างหงุดหงิด
เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องรับแขก หญิงสาวเจ้าหล่อนก็ส่งยิ้มหวานเท่าที่จะหวานที่สุดได้ให้เมฆา แต่ชายหนุ่มกลับเมินหนีเสียดื้อ ๆ
“สวัสดีครับ” เมฆษกล่าวทักก่อนจะเน้นเสียงหนักกับชื่อของเจ้าหล่อนอย่างประชด “คุณนันทิดา”
“สวัสดีค่ะคุณเมฆา” หญิงสาวไม่มีทีท่าว่าสะทกสะท้านกับชื่อเรียกของตัวเองสักนิด แต่กล่าวทักทายเมฆากลับอย่างยิ้มแย้ม
“มีอะไรหรือครับถึงได้มาหาผมถึงที่นี่” เมฆาตั้งคำถามหญิงสาวตรง ๆ
“คือนันอยากให้คุณเมฆาไปช่วยเลือกน้ำหอมให้นันหน่อยน่ะค่ะ นันไม่รู้จะใช้กลิ่นไหนดีที่เหมาะกับนัน นันก็เลยอยากให้คุณเมฆาเลือกให้” นันทิดาพูดเสียงหวาน
“ผมไม่ชอบน้ำหอมหรอกครับโดยเฉพาะกลิ่นแรง ๆ ผมชอบแบบธรรมชาติมากกว่า ขอโทษด้วยนะครับ” เมฆาพูดตรง ๆ เพราะปกติเขาก็ใช่แต่น้ำหอมที่กลิ่นเบา ๆ สำหรับผู้ชายเท่านั้น
“ไปเป็นเพื่อนหนูนันเฉย ๆ ก็ได้หนิตาเมษ” เลิศภพเสริม
“แต่พ่อครับนี่มันพึ่ง 9 โมงนะครับ ห้างที่ไหนก็ยังไม่เปิดหรอกครับ อย่างน้อย ๆ ก็ต้องเปิดตอน 10 โมงไม่ก็ 11 โมงเป็นอย่างเร็วที่สุด” เมฆาให้เหตุผล
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเมฆาไปทานข้าวกับนันก่อนก็ได้ค่ะ”
ผู้หญิงอะไร.............ไม่รู้จักอายเลยรึไงนะ มาชวนผู้ชายถึงที่บ้านอยากรู้จริง ๆ เธอจะมียางอายบางมั๊ยนะ เมฆาคิดอย่างดูหมิ่น
ความคิดเห็น