คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5
“อยากให้นักเรียนทุกคนยืนขึ้นแนะนำตัวให้เกียรติศักดิ์รู้จัก เอาล่ะเริ่มเลยคนแรก” ผู้ชายคนแรกยืนขึ้นแนะนำตัวตามด้วยคนต่อมาและเรื่อยๆ ฉันอยู่แถวที่สามซึ่งตอนนี้ใกล้ถึงฉันแล้ว ยังไงฉันก็ต้องสู้ทำให้เขารู้ว่าฉันลืมเขาไปแล้ว
“สวัสดีเราชื่อชลกรชื่อเล่นเมทนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เมทแนะนำตัวเสร็จแล้วก็ถึงตาฉันแล้ว ฉันค่อยๆยืนขึ้น
“ฉันชื่อพัทธิดา เนติศานุพงศ์ ชื่อเล่นแฟนซี ยินดีที่ได้รู้จัก” ฉันแนะนำตัวเสร็จแล้วนั่งลงอย่างรวดเร็ว เมื่อกี้ฉันแอบเห็นเพพตกใจนิดหน่อยแต่ฉันก็ไม่มองเขาอีกจนกระทั่งตอนนี้พวกเราทุกคนแนะนำตัวเสร็จแล้ว
“เกรียติศักดิ์เธอไปนั่งข้างพัทธิดากับณัฐพงค์นะ ส่วนเธอชลกรเมื่อเช้าแม่เธอโทรมาบอกว่าเธอสายตาสั้น เลยอยากให้เธอนั่งข้างหน้า อาจารย์ตอบตกลงไปแล้วว่าจะให้เธอมานั่งข้างหน้าเข้าใจไหม” หา! นั่งข้างฉันทำไมฟ้าถึงแกล้งกันอย่างนี้
“เอ่อ แฟนฉันไปก่อนนะ” เมทพูดพลางเก็บของใต้โต๊ะ ตอนนี้อาจารย์สุนีย์เดินออกนอกห้องไปแล้ว
“อ้าว ทำไมทิ้งกันอย่างนี้ล่ะ แกก็บอกอาจารย์ไปว่าแกใส่คอนแทคส์แล้ว”
“ไม่ได้หรอก แม่โทรมาเชียวนะขืนขัดคำสั่ง แม่ฉันเอาตายแน่ ขอโทษจริงๆนะแฟน” เมทพูดแล้วเดินไปนั่งข้างหน้า ส่วนเพพก็ค่อยๆเดินมานั่งลงข้างๆฉัน แต่ก็ยังดีที่มีนังตั้มนั่งด้วย ฉันขอเข้าไปนั่งข้างในแล้วให้ตั้มนั่งตรงกลาง และก็ให้เพพนั่งข้างตั้มดีกว่า
“แฟน” เพพเรียกฉันเบาๆ แต่ฉันไม่อยากได้ยิน
“เออตั้ม แกมานั่งตรงกลางนะ ฉันอยากนั่งข้างในอ่ะ แกก็...นั่งข้างผู้ชายคนนี้ คนที่แกปลื้มละกันนะ” ฉันกระซิบให้ตั้มได้ยินเพียงแค่สองคน
“แกนี่ รู้ใจฉันจังเลยนะยัยแฟน ขอบใจมากย่ะเพื่อนรัก” พูดจบยัยตั้มก็สลับที่กับฉันทันที ท่ามกลางสีหน้างงๆของเพพ และฉันก็หันไปพูดกับปาล์มมี่เสียงดัง เพราะคนในห้องพูดกันเสียงอึกทึกมาก
“ปาล์มมี่ฉันปวดหัวพาฉันไปห้องพยาบาลได้ไหม” ฉันหันไปพูดกับปาล์มมี่
“ได้สิ” พูดจบพวกเราก็กำลังจะลุกไป แต่เพพกลับเอื้อมือมาจับมือฉันไว้ก่อน
“ให้ฉันพาไปไหม” เพพพูดเบาๆ ฉันเลยต้องจำใจตอบไป
“ไม่ต้องหรอก นายยังไม่รู้จักโรงเรียนนี้ดีนายอาจหลงได้นะ” พูดจบฉันก็เดินออกจากห้องมาพร้อมกับปาล์มมี่ จนปาล์มมี่เอ่ยปากถาม
“แกไหวไหม”
“โอ๊ย ไหวอยู่แล้วสบายมาก ตอนนี้อ่ะนะฉันไม่ได้คิดอะไรแล้วแค่รู้สึกทำตัวไม่ถูกเท่านั้นเอง”
“ปวดหัวจริงป่ะเนี่ย” ปาล์มมี่ถามพร้อมจับผิด
“จริงดิ ฉันเป็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ก็หลังจากกลับมาจากงานอ่ะแหละ”
“หรอ งั้นไปนอนพักที่ห้องพยาบาลเถอะ”
“อืม” ฉันกับปาล์มมี่เดินไปที่ห้องพยาบาล ตอนนี้ห้องพยาบาลเงียบมากไม่มีใครอยู่เลย สงสัยว่าอาจารย์ที่ประจำห้องพยาบาลคงอาจติดสอน ฉันเลยต้องนอนพักอยู่ในห้องคนเดียว
“เธอไปเถอะฉันอยู่คนเดียวได้” ฉันบอกปาล์มมี่หลังจากล้มตัวลงนอนในห้องพยาบาล
“แน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้”
“แน่ใจสิ เธอไปเถอะเดี๋ยวจะเสียการเรียนอันมีค่าของเธอเอานะ”
“ทำเป็นพูดดี อย่ามาโทรเรียกฉันตอนที่ฉันกำลังเรียนล่ะกัน”
“เออน่า ไปเถอะ”
“รู้แล้ว ไปก่อนนะเดี๋ยวพักกลางวันลงมาเยี่ยม” พูดจบปาล์มมี่ก็เปิดประตูห้องพยาบาลออกไป ส่วนฉันต้องข่มตาหลับเพื่อพักผ่อน ทั้งที่เมื่อกี้โกหก แต่ไหงตอนนี้กลับปวดหัวจริงๆขึ้นมาล่ะ
-Pep Talk-
เมื่อเช้าผมยอมรับว่าผมตกใจแล้วก็อึ้งที่เห็นแฟนซีมาอยู่ตรงหน้าผม แต่ผมก็ดีใจมากๆที่เจอแฟนซีอีกครั้ง แฟนซีเปลี่ยนไปมาก สวยมาก ผมทำอะไรถูกเลยเมื่อรู้ว่าคนที่ผมอยากเจอที่สุดมาอยู่ตรงหน้า ผมอยากคุยเรื่องราวตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตั้งแต่ตอนนั้นที่คาเรลเสียไปเพราะโรคร้าย แฟนก็ลาออกจากโรงเรียนไป ซึ่งผมก็ไม่รู้สาเหตุว่าเป็นเพราะอะไร ตอนนี้แฟนทำเฉยชากับผมมาก ผมก็พยายามพูดกับแฟนแล้วนะ แต่แฟนทำเหมือนไม่รู้จักผมมาก่อน แฟนกับปาล์มมี่หายไปนานแล้วนะทำไมยังไม่กลับมาซักที ผมชะเง้อจนคอแทบหลุดจากบ่าแล้วเนี่ย พวกผู้หญิงที่พยายามมาทำความรู้จักกับผมก็เกาะแกะผมไม่หยุดจนผมต้องบอกว่าขอเข้าห้องน้ำโดยที่ผมออกไปรอข้างนอกตรงทางลงและขึ้นบันได จนกระทั่งเห็นเพื่อนที่เดินไปกับแฟนเดินมาคนเดียวไม่เห็นแฟนเดินมาด้วยเลย
“นี่เธอ แล้วแฟนล่ะ”
“นอนพักอยู่ในห้องพยาบาล”
“แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่า”
“ฉันว่านายอย่าเพิ่งไปยุ่งกับแฟนดีกว่า” ปาล์มมี่บอกเสียงเครียด
“ทำไมล่ะ”
“แฟนแค่ไม่อยากเจอนาย”
“ทำไมถึงไม่อยากเจอฉันล่ะ”
“ฉันเองก็ไม่รู้”
“ฉันอยากคุยกับแฟน”
“แล้วแต่นายเถอะ ถ้าแฟนมันไล่ออกมาก็เรื่องของนาย”
“ได้”
“ฉันหวังว่านายจะคุยกับแฟนรู้เรื่องนะ โชคดี”
“ขอบคุณมาก” โรงเรียนของเรามีการพัก10นาทีระหว่างช่วงคาบ2กับคาบ3 โอกาสนี้แหละเหมาะ
“อืม” พูดจบเธอทำท่าจะเดินเข้าห้อง แต่ผมเรียกไว้ก่อน
“เออ นี่เธอ แล้วเธอชื่อว่าอะไรนะ พอดีว่าฉันลืม แฮะๆๆ”
“ปาล์มมี่” เธอหันมาบอกแล้วเดินเข้าห้องไป
-พัก10นาที-
ผมเดินลงมาจากตึกแล้วตรงดิ่งไปห้องพยาบาลทันที ที่ผมรู้ทุกซอกทุกมุมโรงเรียนเพราะว่าช่วงปิดเทอมผมได้มาดูบริเวณรอบๆแล้ว ช่วงเปิดเทอมที่ผมหยุดไปหนึ่งอาทิตย์เพราะผมต้องไปดูแลน้องของผมที่เข้าโรงพยาบาลสาเหตุเพราะโดนรถเฉี่ยว ตอนนี้ผมเดินเข้าไปในห้องพยาบาล เงียบมากไม่มีอาจารย์อยู่เลย ห้องก็เปิดแอร์เย็นซะด้วยเลยรู้สึกหวิว ผมเดินเข้าข้างในมุมที่ไม่ค่อยโดนแอร์ตอนเด็กๆแฟนก็ชอบทำแบบนี้ชอบนอนหลบมุมไม่ให้โดนแอร์แต่ต้องเย็นและก็เป็นอย่างที่ผมนึก แฟนนอนหลบมุมอยู่จริงๆด้วยผมนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ใกล้กับเตียง ตอนนี้แฟนกำลังหลับตาพริ้มอยู่แฟนยิ่งดูยิ่งสวย ผมมีความลับอย่างหนึ่งที่ไม่มีใครรู้ก็คือผมแอบชอบแฟนมาตั้งนานแล้ว ผมเป็นคนขี้อายไม่กล้าบอกถ้าผมบอกผมกลัวว่าแฟนจะปฏิเสธผม ผมกลัวที่จะเสียแฟนไปแต่แล้วผมก็เสียแฟนไปจริงๆ ทำไมแฟนถึงต้องลาออกจากโรงเรียนแล้วมาอยู่ที่ไกลๆ ผมคิดถึงเธอทุกวัน ผมอยากจะเจอเธอ ผมคิดว่าถ้าผมเจอเธออีกผมจะกอดเธอ แล้วก็บอกรักเธอแต่ทว่าผมไม่กล้าเพราะท่าทีของแฟนเฉยชากับผม ผมทำได้เพยงแต่จ้องหน้าของแฟนตอนนี้ที่ปราศจากเครื่องสำอาง แก้มชมพูระเรื่อ ริมฝีปากเรียวเล็กหยักเป็นรูปสวยจนน่าจูบ ผมค่อยๆเอื้อมมือแฟนขึ้นมากุม ผมอยากดูแลเธอไปตลอดชีวิตผมจะไม่ทำให้เธอเสียน้ำตา ถึงแม้ในอดีตผมไม่กล้าบอกรักเธอแต่ปัจจุบันผมต้องบอกรักเธอให้ได้คอยดู
-End Pep-
ฉันรู้สึกมีอะไรมาจับที่มือขณะที่ฉันกำลังนอนอยู่ ฉันปรือตาขึ้นช้าๆก็พบว่าเพพนั่งจับมือฉันอยู่ ฉันจึงก็แกะออกช้าๆ แล้วยันตัวขึ้นมานั่ง
“นายเข้ามาในนี้ทำไม”
“ฉันมาเยี่ยมเธอ ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้างยังปวดหัวอยู่รึเปล่า” เพพกำลังจะยกมือแตะที่หน้าผากฉันแต่กลับปัดมันออก
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว นายกลับไปเรียนเถอะ” ฉันพูดแล้วเสมองไปทางอื่น
“ฉันอยากถามเธอว่า ทำไมตอนนั้นเธอต้องลาออกด้วย”
“ฉัน...ฉันก็มีเหตุผลของฉัน” ฉันตอบตะกุกตะกัก
“เหตุผลอะไรล่ะ เธอถึงย้ายออกไปกลางเทอมหนะ มองหน้าฉันสิแล้วตอบมา” เพพจับหน้าฉันให้มองเขา ตอนนี้เขาขึ้นมาอยู่บนเตียงแล้ว ฉันจึงมองสบตาของเขาที่กำลังมองฉันด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“นี่นายจะจ้องตาฉันเพื่ออะไรฮะ”
“ก็ฉันอยากรู้หนิ ว่าตอนนี้ในใจเธอคิดอะไรอยู่”
“ฉันกำลังคิดว่าจะต่อยนายดีมั้ย ถ้านายจะยังจับหน้าฉันอย่างนี้” พูดจบนายนั่นก็รีบปล่อยทันที
“โทษที เธอก็ตอบฉันมาสิว่าทำไม” เพพปล่อยมือพลางหันหน้าไปทางอื่น
“นายออกไปได้แล้ว ฉันปวดหัวอยากนอนอีกอย่างนึงนะนายห้ามมารบกวนอีกด้วย รำคาญ” พูดจบก็ล้มตัวลงนอนทันที
“ไม่อยากบอกตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ยังไงเธอก็ต้องตอบฉัน เรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนาน พักผ่อนเยอะๆล่ะ”
“อืม” ฉันพูดจบเพพก็หมุนตัวเดินกลับไปทันที เฮ้อ ในเมื่อฉันต้องเผชิญหน้ากับเพพอีกนานเพราะฉะนั้นฉันต้องปรับตัวแล้วก็ทำใจให้ได้ คนอย่างแฟนซีต้องไม่อ่อนแอกับเรื่องพวกนี้หรอก
ความคิดเห็น