ตามรักตามลุ้น กับเรื่องวุ่นๆของเด็กอินเตอร์

ลำดับตอนที่ #3 : ก้าวสู่วันใหม่

ก้าวสู่วันใหม่

                เมื่อวานเป็นวันที่ฉันรอคอยมาอย่างยาวนานตลอดชีวิตของฉัน  แต่ตอนนี้ฉันกลับมีความรู้สึกว่าฉันรอคอยวันนี้มากกว่าสิ่งอื่นใดทั้งสิ้น  ฉันจะได้เจอกับผู้ชายคนเมื่อวานนั้นไหมนะ  ตื่นเต้นจริงๆ   แน่นอนที่สุดว่าวันนี้ฉันยิ่งใช้เวลาในการส่องกระจกเพื่อสำรวจความงามของตัวเองเป็นเวลานานเลยทีเดียว  โดยที่ตัวฉันเองก็ลืมไปเสียสนิทเลย  ว่าฉันยังต้องอาศัยพี่บิ๊กพี่ชายจอมกวนโทสะไปส่งและก็ไม่แปลกเลยว่าฉันจะต้องโดนเขาด่าอย่างแน่นอนที่มามัวเสียเวลาตั้งนานสองนานกับการแต่งตัว     

                “ฉันเรียกแกเป็นครั้งที่สองแล้วนะ ยายปิ๊ก นี่ฉันก็มีงานมีการให้ทำเหมือนกันนะ ไม่ได้เป็นสารถีคอยขับรถรับส่งแกอย่างเดียว ฉันให้เวลาแกอีกนาทีเดียว ถ้าแกไม่ลงมาซะที ฉันจะไปกระฉากแกลงมาเอง” ฉันคาดการณ์เอาว่าเขาคงต้องโกรธฉันมากเลยแน่ๆ เพราะฉะนั้นเรืองอะไรฉันจะยอมให้เขาขึ้นมากระฉากฉันล่ะ มีหวังหน้าสวย เสื้อผ้าดีๆของฉันก็เป็นอันว่าจบเหตุสิ่

                “ค่า.........กำลังลงค่ะ” ฉันโต้ตอบเจ้าพี่ชายตัวแสบของฉันที่ตอนนี้คงต้องกำลังหัวเสียเป็นอย่างมากอยุ่แน่ ฉันรีบลงบันไดอย่างรวดเร็วยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงรถที่เจ้าพี่ชายตัวดีกำลังสตาร์ทเครื่องรอ

                หลังจากก้าวเข้ามาในรถ  ฉันก็ต้องพบกับบรรยากาศที่ออกจะแปลกไปกว่าทุกวันเป็นอย่างมาก  เนื่องจากปกติแล้วฉันต้องได้ยินเสียงบ่นเป็นยายแก่ของพี่บิ๊กน่สิ่  แต่จะว่าไปแล้วเขาโกรธฉันอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะ  ฉันได้นอนหลับโดยที่ไม่มีเสียงรบกวนยังไงล่ะ  เฮ้อ.....ขอนอนฝันถึงชายหนุ่มของฉันก่อนนะ

                ปัง.....เสียงประตูรถถูกปิดอย่างรวดเร็วหลังจากที่ฉันก้าวท้าวลงมาอย่างรีบเร่ง  ก็ใจฉันน่ะสิ่มันอยากจะวิ่งออกมาแซงหน้าแล้วด้วยซ้ำ  ฉันเจอกับเพื่อนกลุ่มห้องบีที่ด้านหน้าประตูลิฟต์แต่ก็ไม่ได้ทักทายอะไรกันมากนักเนื่องมาจากคนที่ยืนอยู่แถวนั้นมีเป็นจำนวนเยอะมากยืนเบียดเสียดรอจะใช้บริการเจ้าลิฟต์ที่มีเพียง 2 ตัวภายในตึกคณะบริหารแห่งนี้

                นี่ถ้าพ่อฉันได้เป็นนายกรัฐมนตรีเมื่อไหร่ล่ะก็  ฉันจะสั่งให้พ่อบริจาคเงินทำลิฟต์ขึ้นมาอีกสักสองอัน  โอ้ยเซ็งจริงๆเลย  ฉันเคยพูดเรื่องนี้กับเพื่อนครั้งหนึ่งนะ  ตอนที่เรียนอยู่ม.ปลาย  แต่เพื่อนดันตอกฉันกลับมาว่า  คงต้องรอให้น้ำท่วมหลังเป็ดก่อนนะ  ฉันถึงคงจะมีวันนั้น  ฉันได้แต่คิดอยู่ในใจว่า  มันจะไปอยากอะไร  ฉันก็แค่จับเป็ดกดน้ำน่ะซิ่  เฮ้อ...ลิฟต์มาซะได้ซะที  เพราะว่าฉันเสียเวลารอขึ้นลิฟต์มานานมาก  ดังนั้นแล้วพอเที่ยวที่มันมาเปิดตรงหน้าฉัน  ฉันจึงไม่รีรอที่จะก้าวท้าวเข้าไปด้านในอย่างรีบเร่ง  หากฉันจะหันหลังกลับมามองซักนิดความผิดพลาดมันก็คงจะไม่เกิดหรอก

                ทันทีที่ฉันเข้าไปในลิฟต์  และหันหน้ากับเข้ามาด้านปากประตูของลิฟต์  ฉันก็พบกับประกายรัศมีส่องแสงอยู่แวบ   เอ๊ะ..นั่นมันผู้ชายคนเมื่อวานนี่น่า  ผู้ชายที่เกิดมาเพื่อเป็นเนื้อคู่กับฉัน  แล้วฉันจะทำยังไงดีนี่  หลังจากที่ฉันเสียเวลาคิดอยู่ไม่นานเท่าไหร่นัก  ประตูลิฟต์ก็ปิดลงฉันได้แต่ถอนหายใจอยู่กับตัวเองเพียงลำพังทำไมฉันต้องมาคลาดกับเขาเพียงนิดเดียวนี่นะ

                แน่นอนว่าเมื่อฉันขึ้นมาถึงยังบริเวณชั้น 9 แล้ว สิ่งที่ฉันทำเป็นอันดับแรกเลยล่ะก็  ยืนรอลิฟต์ตัวต่อไปที่กำลังจะขึ้นมายังไงล่ะ  ฉันยืนไปพลางทำท่าคุยโทรศัพท์ไปด้วย  ทั้งที่ความจริงแล้วอ่ะนะไม่มีใครถือสายคุยกับฉันหรอก  นั่นไง  ฉันเห็นแล้ว  เขาเดินออกมาจากลิฟต์ตัวนั้นแล้วล่ะ  ในที่สุดการรอคอยของฉันก็เป็นผล  หากฉันไม่มัวแต่ดีใจว่าได้เห็นเขาแล้วโดยลืมเก็บโทรศัพท์ที่ทำท่าถือสายอยู่มันก็คงจะดีกว่านี้ไม่น้อย  ฮือ..........ทำไมฉันโก๊ะอย่างนี้นะ  อะไรซะอีกล่ะก็แม่น่ะซิดันโทรเข้ามาตอนฉันถือสายแสร้งทำว่าคุยกับเพื่อนอยู่หน่ะ  แล้วโทรมาตอนไหนไม่โทรดันโทรมาตอนที่เขากำลังเดินผ่านหน้าฉันพอดีเลย  ฉันไม่ได้หลงตัวเองนะ  เขาหันมามองฉันจริงๆด้วย  แม้ว่าจะหันมามองเพราะเสียงริงโทนที่แปลกหูก็ตาม  ฉันละอายฉมัดเลย

                “มีอะไรคะแม่......อืม.....แล้วใครมาเปลี่ยนเสียงริงโทนโทรศัพท์ปิ๊กคะ” ฉันถามแม่ด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์ที่โมโหอยู่อย่างนิดๆ ในขณะที่ดวงตาก็ยังมิวายมองตามไปยังชายหนุ่มที่เมื่อกี้พึ่งเดินตัดหน้าฉันไป

                “สงสัยจะเป็นพี่บิ๊กและกระมั้ง เพราะแม่เห็นเขาจับโทรศัพท์ลูกอยู่เมื่อเช้า”

                “เออ...แม่จะบอกว่ายังไงเย็นนี้ก็แวะรับน้องที่โรงเรียนหน่อยนะลูก..บอกพี่บิ๊กเขาด้วยวันนี้พ่อแกเขาไม่ว่าง”หลังจากสั่งเรียบร้อยแม่ก็ว่างหูไป แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าฉันไม่ลืมเปลี่ยนเสียงริงโทนกับไปเป็นเสียงเดิม

                *********นี่ยายปิ๊ก  ถ้าแกแต่งตัวช้ากว่านี้อีกนะ  ฉันจะแฉให้เขารู้กันไปทั่วเลยว่าแก เป็นคุณนายนอนตื่นสาย  ชอบใส่กางเกงในลายมูบิน  เจ้าหมุอวกาศ  แล้วก็ยังมีผ้าห่มผืนเน่าอ้อถ้าจะให้ดีฉันว่ามันเป็นผ้าขี้หลิวนะ   ที่แกติดจนไม่ยอมให้แม่เอาไปซัก  อย่างมีอีกนะ......*********นี่คือเสียงริงโทนอันใหม่ของฉัน

                ฉันเดินเข้ามาในห้องหลังจากที่เสร็จธุระจากห้องน้ำมาด้วยหน้าตาสดชื่น  แต่ก็แปลกใจไม่น้อยเลยว่า  ทำไมเพื่อนๆเกือบทั้งห้องในตอนนี้ต้องมองฉันเป็นตาเดียวกันไปหมดด้วยสายตาที่ดูเหมือนกำลังขำขัน  แล้วก็มีสาวแพรใจกล้าที่เดินเข้ามาบอกฉันว่าโทรศัพท์ดัง  หลังจากที่แพบอกฉันเท่านั้นแหล่ะ  ฉันรีบคว้าโทรศัพท์แล้วออกมายืนโทรกับไปหาหมายเลขที่เป็นผู้ก่อเหตูทั้งหมด

                “สวัสดีครับบิ๊กไม่ว่างรับโทรศัท์นะครับ เดี๋ยวสักพักบิ๊กจะโทรกลับไปหาแล้วกัน แต่ถ้าเป็นยายปิ๊กล่ะก้อ ฉันบอกแกได้คำเดียวเลยจริงๆว่า  สะใจจริงๆว่ะ  อย่างงี้ค่อยคุ้มกับที่ฉันเสียวเวลารอแกเมื่อเช้าตั้งนานหน่อย  เฮ้อ  สบายใจแล้ว  เดี่ยวเย็นนี้พี่ไปรับนะจ๊ะน้องรัก......ตู้ด..........”

                “ไอพี่บ้า แค่นี้ต้องแม่แกล้งกันด้วย นิสัยไม่ดี ไอ........”ฉันด่าไปด้วยแรงโทสะอย่างเหลือล้น  นี่ฉันยังไม่หายอายเพื่อนในห้องเลยนะ  แล้วฉันจะกลับเข้าไปเรียนอย่างไงเนี่ยโอ๊ย........เซ็ง

ทำไมมันช่างเป็นช้างที่มีแต่ความผิดพลาดจริงๆนะ