คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : บทที่28 อดีต [1]
บทที่28 อดีต [1]
จากคนหยิ่งทระนง รักในศักดิ์ศรี ไม่ชอบถูกสตรีแตะเนื้อต้องตัว กลายเป็นพวกที่ยั่วยวนออดอ้อนราวกับปีศาจแห่งความฝัน
ยินดีอย่างยิ่งที่จะก้มหัวให้ ยินดีอย่างยิ่งที่จะให้สัมผัส ยินดีอย่างยิ่งที่จะปรนเปรอคนตรงหน้าให้มีความสุขและพอใจ
ลักซ์หยักยิ้ม ใช้ปลายนิ้วสัมผัสเปลือกตาเขาอย่างแผ่วเบา ค่อย ๆ ไล่ช้า ๆ ไปที่โหนกแก้ม กรอบหน้า
จนถึงปลายคาง จับให้ใบหน้าเขาเงยขึ้นมาสบตากับตัวเอง
ดวงตาสีฟ้าอมเทาคู่นั้นไม่ได้ดูไร้อารมณ์เช่นทุกที หางตาของเขาตกลง ตาฉ่ำน้ำ
แสดงออกถึงความเศร้า เว้าวอนและยั่วยวนอยู่เลือนราง
นางหัวเราะ เลื่อนมือไปขยี้ผมของอีกฝ่ายด้วยความหมั่นเขี้ยว
เขาใช้มือขึ้นกุมมือเธอ ขยับเข้าใกล้ริมฝีปาก บรรจงแตะลงไปเบา ๆ ตามข้อนิ้วแต่ละข้อ ความอุ่นร้อนที่แผ่เข้ามาทำลักซ์หน้าแดงเรื่อ
นั่นหาใช่อาการเขินอาย ทว่าเป็นความตื่นเต้น
เขาช่างเหมือนลูกแมวเสียจริง
ๆ
ไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อไป อิริคก็ทำกันขบเข้าที่ปลายนิ้วของเธอ ลิ้นร้อนแตะสัมผัสอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เป็นความรู้สึกที่ทั้งจั๊กจี้ทั้งน่าตกใจในเวลาเดียวกัน
เด็กสาวหยักยิ้มมุมปาก ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย
“ช่ำชองซะจริงน้า...”
ร่างสูงไม่ตอบคำ นั่งชันเข่านิ่งให้เด็กสาวใช้สองมือกอบกุมใบหน้าเงยขึ้นจนดวงตาต่างสีได้สบประสานกัน ใบหน้าที่ค่อย ๆ ก้มลงเพื่อย่นระยะห่างอย่างแช่มช้าเริ่มทำให้ชายหนุ่มประหลาดใจ
ความตกใจที่วาบผ่านดวงตา ร่างกายที่เคยโอนอ่อนเชื่อฟังแข็งเกร็งขึ้นมา ปฏิกิริยานั้นทำเอาลักซ์เงยหน้าขึ้นระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
เธอลูบไล้ใบหน้าเขาหนัก
ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนฉุดอีกฝ่ายให้กลับมายืนเต็มความสูงดังเดิม
“ข้ากะว่าพอไปจัดการธุระที่โรงเรียนเสร็จแล้วจะไปเดินเล่นที่ไหนต่อสักหน่อย เจ้าก็มาด้วยกันสิ”
คนถูกชวนยกยิ้ม ค้อมหัวพร้อมตอบด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างราบเรียบตามนิสัย
“ตามประสงค์ครับ คุณหนู”
เธอดุนหลังเขาให้ไปรอที่หน้าคฤหาสน์ ส่วนตัวเองยังคงไม่ไปไหน หล่อนเงยหน้ามองฟ้า มุมปากปรากฎยิ้มสมเพช
‘พวกเจ้านี่ยังคง...ร้อนแรงเหมือนเดิมเลยนะ?’
คำพูดของกวางน้อยทำเอาคนที่ตกอยู่ในภวังค์หลุดขำพรืดดังลั่น คืนการควบคุมให้แก่อีกฝ่าย
เมื่อกลับมาอยู่หน้าแสง ใบหน้าของนางก็พลันปรากฏแววไม่สู้ดีออกมา หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน สองตาหลุกหลิก
เหงื่อไหลซึมออกมาบาง ๆ
‘ลักซ์...ภาพอดีตนั่น...’
‘อย่าดูเลย ก็แค่อดีต
ให้มันผ่านไปเถอะ เสียลูกกะตาน่า’
ลักซ์บอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ เด็กสาวเม้มปาก หล่อนค่อนข้างรู้สึกไม่เห็นด้วยกับคำพูดแสนขอไปทีนั่นเท่าไหร่นัก ทว่าในเมื่อเจ้าของเขาไม่ให้ยุ่ง นางก็ใจไม่ด้านพอที่จะ ‘แอบดู’ สุดท้ายจึงจำต้องถอนหายใจ แล้วปิดกั้นสมาธิไม่ให้มองเห็นภาพอดีตเหล่านั้น
ลักซ์นั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นจับด้วยหมอกควันหนาเตอะ ใบหน้าครึ่งล่างซ่อนไว้หลังเข่า สองตาจ้องเขม็งไปทางน้ำตกฝั่งอดีต
ดวงตาของเธอหรี่โค้ง ทำให้พอมองออกว่าเจ้าหล่อนกำลังยิ้ม ทว่าเพราะอะไรนั้น...ก็สุดจะรู้ได้
นางเหลือบมองภาพหน้าแสงแวบหนึ่ง ก่อนจะหลับตาลง ร่างกายแปรสภาพเป็นดวงวิญญาณขนาดครึ่งกำปั้นลอยอยู่กลางห้องอันเงียบเหงา
ทางเดินเข้าโรงเรียนที่ว่ากว้างใหญ่ดูจะเล็กลงถนัดตาเมื่อต้องให้รถม้าหลายพันคันทยอยขับเข้าไป ยิ่งรวมกับบรรดาสัตว์ขี่บนฟ้าและผู้คนที่เดินเท้าเข้ามา ยิ่งทำให้ที่นี่ดูแออัด
อาเรนเซียชะเง้อมองลงมาจากหลังของมังกรตัวเดิม ตบแผงคอมันเบา ๆ เพื่อให้บินต่ำลง เมื่อได้ระยะที่พอใจ คนสี่คนก็กระโดดลงมาทันที
การลงพื้นเป็นไปอย่างงดงาม
การปรากฏตัวของบุคคลในชุดหรูหราค่อนข้างจะเป็นที่สนใจ ยิ่งพาหนะขับขี่เป็นมังกรตัวมหึมาด้วยแล้ว ยิ่งยากจะทำให้ใครเมินเฉยได้
ทั้งสี่ค่อย
ๆ แทรกตัวผ่านกลุ่มคนแออัดเข้าไปอย่างยากลำบาก
กว่าจะพ้นมาถึงบริเวณลานกว้างที่ตั้งป้ายประกาศผลสอบเอาไว้ก็เล่นเอาเหงื่อตกไปตาม
ๆ กัน
ถ้าเดินไม่ดี เกรงว่าอาจถูกเหยียบตายได้...
ป้ายประกาศหลายสิบอันถูกห้อมล้อมโดยคนจำนวนมหาศาลจนแทบจะมองมันไม่เห็น เด็กสาวหน้าเจื่อน ไม่รู้ควรทำอย่างไรจึงจะแทรกเข้าไปหารายชื่อของตัวเองได้
“ให้ข้าช่วยนะครับคุณหนู”
แลนช์เป็นคนที่เสนอตัวขึ้น เขาเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้า เรือนผมที่ถูกผูกเป็นเปียใหญ่ค่อย ๆ ลอยสูงผิดหลักที่ควรจะเป็น ร่างกายและดวงตาเป็นประกายแสงสีฟ้าสว่าง พลันนกหลายสิบตัวก็บินกรูกันลงมา โฉบเข้าหาป้ายประกาศจนคนที่ดูอยู่ต่างพากันตกอกตกใจ แตกฮือไปตาม ๆ กัน
ไม่นานพวกมันก็บินกลับมา ทิ้งกระดาษสองแผ่นลงบนมือของแลนช์ก่อนจะหายลับกันไป เขายิ้ม
ยื่นมันให้แก่นายทั้งสองที่ตอนนี้สีหน้าไม่สู้ดีนัก
ความรู้สึกที่ว่าแผ่นหลังถูกแผดเผาด้วยสายตานับพันยิ่งทำให้คนทั้งสองวางหน้าไม่ถูก เหลือบมองตัวการเป็นระยะ ๆ เหงื่อไหลซึมอยู่ตามกรอบหน้า
เอิกเกริก...เอิกเกริกเกินไปแล้ว!
ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ เพียงเอากระดาษทั้งสองแผ่นมากวาดสายตาดูหารายชื่อของตัวเอง จำนวนคะแนนที่ได้จากการสอบทั้งสองรอบไม่ได้เกินความคาดหมายนัก ทว่าคำที่ใช้พ่วงท้ายคะแนนสอบภาคปฏิบัติของอาเรนเซียต่างหาก...ที่ดูเกินความคาดหมายไปนิด
‘คะแนนทั้งหมด 339 คะแนน หักสามสิบคะแนนจากการทำผิดกฎเหลือ 309 คะแนน อันดับหนึ่งของการสอบภาคปฏิบัติ’
“ข้าได้อันดับสามในการสอบภาคปฏิบัติล่ะ ท่านพี่ล่ะ?”
ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมชะโงกหน้าไปดูกระดาษในมือหญิงสาว เมื่อเห็นก็ต้องอุทานออกมา
เขาดึงกระดาษทั้งสองใบส่งให้ผู้คนที่รุมป้ายประกาศได้ส่งมันไปข้างหน้า ส่วนตัวเองนั้นก็ทำการหนีไปตึกวิชาการทันที ไม่ได้คิดสนใจเลยว่ามีคนจำนวนหนึ่งได้มองการกระทำทั้งหมดของพวกเขาด้วยท่าทีไร้คำพูดเพียงใด
“ไปรายงานตัวเพื่อซื้อชุดเครื่องแบบนักเรียนเสร็จก็ไปเที่ยวกันต่อดีมั้ย?”
อาเรนเซียที่หลุดออกจากภวังค์เป็นที่เรียบร้อยพูดขึ้น ก่อนจะส่งเสียงเข้าไปในจิตใจเพื่อปลุกใครที่กำลังหลับให้ตื่นขึ้นมารับรู้สถานการณ์ภายนอกกับคนอื่นเขาด้วย
ลักซ์ที่ถูกปลุกจนตื่นจากการพักผ่อนเหลือบมองน้ำตกอย่างไร้อารมณ์ ดวงตาไม่สามารถคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
เท้าเปลือยเปล่าก้าวแช่มช้า เอื้อมมือเข้าไปหาน้ำตกด้วยท่าทีอ่อนโยน แต่มันก็พลันเปลี่ยนไป กลายเป็นการตวัดแขนใส่อย่างรุนแรง ละอองประกายสว่างสาดกระจายไปทั้งห้องจนเหมือนอยู่ท่ามกลางหมู่ดาว
เธอจ้องมองในฝั่งของอดีตอย่างเฉยชา มุมปากยกยิ้มขึ้นช้า ๆ
นางช่าง...ตื่นได้จังหวะเสียจริง
ๆ
ความคิดเห็น