God Command พระเจ้า! ทำไมท่านไม่หาร่างใหม่ให้ข้า![Reverse Harem]

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ

            ดวงตาดำมืดจดจ้องร่างอันเปียกชุ่มด้วยของเหลวสีสดบนพื้นอย่างเฉยชา  เดินข้ามไปแบบไม่ใยดี  ก้มมองโซ่บนข้อมือซึ่งเขรอะด้วยสนิมแวบหนึ่ง  ก่อนกระชากพวกมันออกอย่างง่ายดายราวฉีกกระดาษ

            “ทุกหน่วยแยกกันตามหาให้เจอ!”

            เสียงตะโกนโหวกเหวกดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล  หญิงสาวชะงักกายกึก  หันกลับไปมองยังทิศที่เสียงลอยมาตามสัญชาตญาณ  แนบร่างติดกับมุมมืดของกำแพง  เสียงหายใจถูกคุมให้แผ่วราวไม่มีอยู่

            เสียงฝีเท้าจำนวนมากกระทบพื้นดังคละเคล้าเสียงฟ้าคำรามกระหึ่ม  พลันหยดฝนก็พรั่งพรูลงมา  หล่อนเงยหน้ามองความมืดมิดด้านบน

สัมผัสเปียกชื้นและเย็นเฉียบทำให้ร่างกายที่กำลังสั่นสะท้านด้วยความหนาวด้านชาขึ้น  เธอฉีกยิ้ม  ออกวิ่งไปตามซอยที่คับแคบอย่างคล่องแคล่ว

            “มีศพคนตรงนี้!  หล่อนอยู่แถวนี้!”

            “แยกย้ายกันหาให้ทั่ว  จะต้องอยู่ไม่ไกลนี้แน่”

            เสียงสั่งการที่ดูใจเย็นกว่าเสียงอื่นทำให้ใบหน้าที่กำลังฉีกยิ้มพลันบูดบึ้ง  เธอจิ๊ปากราวเด็กที่ถูกขัดใจ  ดวงตาทอแสงวาววาม  ในลำคอบังเกิดเป็นเสียงคำรามต่ำที่ดูกึ่งเล่นกึ่งจริง

            “แหม...ไม่ไว้หน้ากันเลยนะ!”

            ปัง!

            เสียงปืนดังเฉียดร่างของหล่อนไปไม่ไกลไม่ใกล้  ดวงตาของเธอเบิกขึ้นโดยไร้ซึ่งความตื่นกลัว  ออกจะประหลาดใจเสียมากกว่า หล่อนหันกลับไปมองทางด้านหลัง สองตาทอประกายดุจเม็ดนิลที่กระทบถูกแสงทั้ง ๆ ที่ในตรอกนั้นมืดสนิท  นับเป็นความผิดปกติที่ชวนให้หวาดผวาอยู่หลายส่วน

            เธอมองบรรดา ‘ผู้ใหญ่’ ที่ตามตนมาพลางหัวเราะคิกคักด้วยเสียงของเด็กหญิง  ผิดรูปร่างที่สูงเพรียวและเต็มไปด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งแห่งสตรีเพศ

            เจ้าหน้าที่สามคนที่กำลังวิ่งเข้ามาผวาเฮือก  แว่วเสียงหัวเราะอันไม่ปกติทำให้ใจสั่น  ปืนในมือก็พาลสั่นไปด้วยเช่นเดียวกัน

            หล่อนหมุนตัวออกวิ่งต่อ  กระโดดเพียงวูบเดียวก็หายลับไปหลังกำแพงสูงกว่าสี่เมตร

            เธอเบียดกายเข้ากับตรอกแคบ  เบิกตาคอยมองพวกเจ้าหน้าที่ที่วิ่งผ่านหน้าไปอย่างใจเย็น  ค่อย ๆ นับจำนวนจนแน่ใจ  จึงได้เอื้อมมือออกไปคว้าใบหน้าช่วงล่างคนผู้หนึ่งแล้วกระชากอย่างแรง

            กร๊อบ!

            ไม่ทันที่ชายผู้น่าสงสารจะทันรู้ตัว  เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่ถูกปิดปาก  ลำคอของเขาก็ถูกบดขยี้จนแหลกละเอียด  ล้มลงตายอย่างฉับพลัน

            หล่อนคว้าปืนในมืออีกฝ่ายมาถือ  ก้าวข้ามศพที่นอนปิดปากตรอกออกไปอย่างไร้เสียง  อีกสองคนยังไม่เห็นเธอซึ่งอยู่ห่างจากกันเพียงไม่กี่เมตร  นั่นทำให้รอยยิ้มหนึ่งปรากฏขึ้นมา

            ชุดสีทึบของนักโทษที่สวมทับอยู่บนตัวของเด็กสาวทำให้ร่างนั้นคล้ายกับว่าได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับความมืดไปแล้ว  รอยยิ้มน้อย ๆ ที่ไม่อาจส่งไปถึงดวงตาทำให้ใบหน้าที่ควรงดงามดูราวกับอสูรร้ายเลือดเย็น

            มือเรียวเล็กที่ออกจะผอมไปเสียหน่อยยกขึ้น  เล็งปลายกระบอกปืนไปทางกลุ่มเจ้าหน้าที่อย่างแช่มช้าดุจกำลังร่ายรำ

            ปัง ๆ!

            หนึ่งในพวกเขาหันกลับมา  ปากกำลังป่าวร้อง  มือกำลังยกปืนขึ้น ‘วิสามัญ’ อีกฝ่าย  ทว่าหล่อนนั้นไวกว่ามาก  ส่งกระสุนสองนัดเข้าทะลุกะโหลกของทั้งคู่อย่างแม่นยำ  พวกนั้นไม่ทันจะได้ส่งเสียงร้องก็ล้มลงไปแล้ว

            เธอกระโดดขึ้นไปยืนบนกำแพง  สามคนอีกฟากพลันสาดกระสุนเข้าใส่  หล่อนกระโดดอีกครั้งไปด้านหลังของพวกเขา  ชักปืนขึ้นยิงสวน  กระสุนทุกนัดฝังเข้าที่ส่วนหัวไม่มีพลาดเป้า

            หญิงสาวจ้องมองร่างที่ล้มลงราวใบไม้ไร้ค่าด้วยสีหน้าอารมณ์ดี  ห่างไกลจากความรู้สึกผิดที่สังหารคนหรือเลือดเย็นไร้อารมณ์ยามปลิดลมหายใจผู้อื่นไปไกล

            ร่างนั้นหมุนตัวแล้วออกวิ่งอีกครั้ง  เสียงฝีเท้าจำนวนมากและเสียงพูดคุยยังมีแว่วมาให้ได้ยินเป็นพัก ๆ  สิ่งเดียวที่หล่อนได้เปรียบจากสถานการณ์ในตอนนี้คือรู้เส้นทางคดเคี้ยวแสนแคบและมืดทึบของเขตนี้เป็นอย่างดี

            ทว่าทางด้านอื่นเล่า?

            กำลังพลก็มีเพียงตัวเอง  อาวุธก็มีเพียงปืนไม่กี่กระบอกที่ตกจากพวกเจ้าหน้าที่เหล่านี้  เครื่องมือสื่อสารใด ๆ ก็ไม่มีเนื่องจากเพิ่งแหกคุกออกมา  ผิดจากอีกด้านที่มีทุกสิ่ง  บางทีอาจจะมีนอกเหนือจากที่เธอกล่าวมาด้วยซ้ำไป

            เธอไม่แน่ใจนักว่าตัวเองจะรอดพ้นคืนนี้ไปได้รึเปล่า

            ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่เป้าหมายหลักของเธอซะด้วย...

            ระหว่างที่ครุ่นคิด  ขาและประสาทอื่น ๆ ก็ยังคงทำงานอย่างหนักเพื่อพาตัวเองให้ออกห่างจากเสียงฝีเท้าให้มากที่สุด  ทว่าไม่ว่าจะวิ่งไปทางใดก็กลับมีคนเหล่านั้นอยู่ทุกที่จนน่าหงุดหงิด

            ยิ่งวิ่ง  หล่อนยิ่งตระหนักได้ถึงบางสิ่ง   สุดท้ายก็เลือกที่จะหยุด

            คนในเครื่องแบบติดอาวุธครบมือปรากฏตัวขึ้นจากทุกทิศ  ต่างเล็งปืนมาที่เธอ  นับ ๆ ดูแล้วมีประมาณสามสิบคน หรือบางทีอาจมากกว่านั้น

            หญิงสาวฉีกยิ้ม  หัวเราะออกมา

            “กะอีแค่จับเด็กสิบหกคนนึงจำเป็นต้องยกโขยงมาทั้งฝูงแบบนี้เลยรึ?  คุณหัวหน้าหน่วยควบคุมและจัดการคดีพิเศษ?”

            ดวงตาดำมืดเหมือนหลุมลึกจับจ้องชายผู้อยู่ด้านหน้าสุดของกลุ่มคนด้วยสีหน้าอมยิ้ม  ชื่อตำแหน่งที่จงใจเอ่ยออกมาเต็มยศเต็มไปด้วยแววเสียดสี

            ชายหนุ่มไม่ตอบโต้  ใบหน้าหล่อเหลาสะท้อนแววนิ่งเฉยแต่ไม่เย็นชา  เด็กสาวมองตอบ  หัวเราะเหอะ ๆ อย่างไม่ใส่ใจ  ยกสองแขนขึ้นเสมอไหล่

            “ไม่คิดจะคุยกับสหายเก่าหน่อยเหรอคุณหัวหน้าภาคิน?”

            ท่าทีสบาย ๆ ของสาวเจ้าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผู้คนในที่นี้หวาดกลัวจนแทบประคองอาวุธเอาไว้ไม่อยู่  พยายามเบิกตากว้างมองเธอเอาไว้ไม่ให้คลาดสายตา

            “...หากเป็นเด็กคนอื่น  ฉันอาจไม่ต้องทำแบบนี้”  ดวงตาคู่นั้นค่อย ๆ หรี่ลง  “แต่สำหรับนักโทษติดชื่อแดงจากทุกประเทศ  ถูกตัดสินให้ประหาร  ทั้งยังแหกคุก  สังหารบรรดาเจ้าหน้าที่และคนบริสุทธิ์ไปมากมายอย่างเธอ  แบบนี้ถือว่ายังน้อยไป”

            เด็กสาวได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาทันที

            “แหม  ข้ามความดีกันซะหมดแบบนี้ฉันเสียใจนะคะ  คุณหัวหน้าภาคิน”  เธอว่าพลางปิดปากหัวเราะอย่างมีจริต ใช้เสียงของเด็กน้อยพูดด้วยท่าทีใสซื่อ  “นึกถึงประโยชน์ที่ฉันทำให้กับองค์กรมั่งสิ  จับผู้ร้าย  หาหลักฐาน  สอบปากคำ  ทรมาน  คุ้มกันบุคคลสำคัญ...ฉันก็ทำไม่ใช่เหรอ?”

            เธอไม่รอคำตอบ  ดวงตาหรี่ลงดูน่ากลัว

          “ยิง”

          ปัง!  ปัง!  ปัง!

            สิ้นคำ  เจ้าหน้าที่ซึ่งเคยจ่อปืนมาทางนี้ต่างหันอาวุธเข้าหากันเอง  แล้วลั่นไกออกมาอย่างไม่มีลังเล  มีเพียงชายที่ถูกเรียกว่าภาคินเท่านั้นที่ไม่ทำเช่นนั้น  เขาเพียงเบิกตาขึ้นอย่างตกใจก่อนจะจ้องไปทางเด็กสาวเขม็ง

            เด็กสาวกะพริบตามองด้วยสีหน้าไร้เดียงสา  ปากยกสูงช้า ๆ

            “ฮ่าๆ ๆ ๆ!”

            เธอพลันระเบิดเสียงหัวเราะออกมาราวคนวิปริต  เบิกตาจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า ปากโค้งสูง  แต่มันดูคล้ายแยกเขี้ยวมากกว่ายิ้ม

            ภาคินค่อย ๆ ถอดเครื่องกักเสียงออก  มองใบหน้าที่เริ่มห่างไกลจากคำว่าปกติขึ้นทุกทีอย่างนิ่งสงบ

            “...เธอเตรียมใจที่จะตายงั้นเหรอ?”

            คำถามที่ถูกยิงมาอย่างกะทันหันทำหล่อนเลิกคิ้วสูง  ปืนที่เก็บมาจากศพถูกกำแน่นขึ้นอย่างลืมตัว  ท่าทีพวกนั้นเกิดขึ้นเพียงแวบหนึ่งก็หายไป

            เธอยิ้มด้วยรอยยิ้มที่น่าขนลุก

            “คิดแบบนั้นเหรอ?”

            เสียงของเธอไม่ได้ถูกดัดและพยายามพูดให้สุภาพอีก  เขามองหล่อนที่ยังคงกอดอกยิ้ม ๆ มองตนนิ่ง  ไม่ได้ให้คำตอบอะไรกลับไปทั้งนั้น

            “...หากยอมกลับไปดี ๆ  เธอจะปลอดภัย  ลักซ์”

            แม้น้ำเสียงของชายหนุ่มจะราบเรียบมาก  แต่หล่อนก็สัมผัสได้ว่ามันเจือไว้ซึ่งอารมณ์บางอย่าง  เด็กสาวยิ้มอ่อน ๆ ดวงตาไร้แววซาบซึ้ง  ออกจะเรียบนิ่งจนแทบจะเป็นเย็นชา

            “ที่นั่นไม่เคยปลอดภัย  คิน  ไม่เคยเลย...”

            สิ้นคำ  เธอก็เล็งปืนใส่เขาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย  กลิ่นอายอันตรายแผ่กระจาย  ปลุกให้สัญชาตญาณของชายหนุ่มทำงานอย่างฉับพลัน เขายกปืนขึ้นแล้วลั่นไกออกมาทันใด

            ปัง!

            “อึ่ก!”

            กระสุนฝังเข้ามีลำคอของเธอราวจับวาง  หล่อนยกมือที่สั่นน้อย ๆ แตะไปที่บาดแผล  ไม่แม้แต่จะดิ้นรนหาทางรอดด้วยการพยายามห้ามเลือด  ลักซ์เพียงแตะนิ้วลงไปเบา ๆ แล้วปล่อยให้เลือดไหลต่อไป

            ชายหนุ่มดูจะตกใจไม่น้อยยามเห็นร่างของอีกฝ่ายค่อย ๆ ล้มลงไป

            ภาพที่ลักซ์เห็นเลือนรางลงทุกที  เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ  หูแว่วได้ยินเสียงแฮริคอปเตอร์และรถยนต์อีกจำนวนนับไม่ถ้วน

            ต่อให้เธอมีปีก  หรือมีพลังการควบคุมจิตใจที่แข็งแกร่งกว่านี้ก็เกรงว่าคงจะจัดการเครื่องจักรสังหารที่บินอยู่บนฟ้าได้ยาก

            คืนนี้...ยังไงเธอก็ต้องตายอยู่ดี

            แค่ว่าตายแบบนี้เธอต้องการมากกว่าเท่านั้น

            ฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ๆ ภาคินย่อตัวลงข้างๆเธอ เขาคล้ายจะพูดบางอย่าง แต่หล่อนก็หมดลมหายใจลงเสียก่อนที่จะได้ฟังมัน

            ม้วนความทรงจำในครั้งยังมีชีวิตของมาริสา นพแก้วจบลงที่ตรงนี้

            เศษชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายค่อย ๆ รวมตัวกันกลับเป็นร่างเปลือยเปล่าของลักซ์  นับเป็นการเสร็จสิ้นกระบวนการ ‘ชดใช้บาป’ ซึ่งแน่นอนว่ามันก็แค่หนึ่งครั้งในจำนวนนับไม่ถ้วนเท่านั้น

            ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในนรกเพื่อชดใช้บาปกรรมที่ตนได้ก่อเอาไว้ล่ะ

            หล่อนปล่อยให้ยมบาลตรงหน้าใช้ขวานสับร่างตนอย่างไม่แยแส  แน่นอน  มันเจ็บ  แต่ก็ไม่ได้เกินจากที่เคยได้รับมา  นั่นทำให้ใบหน้าของลักซ์ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาเลย

            น่าเบื่อซะจนง่วงเลยแฮะ...

            ทุกครั้งที่ร่างกายถูกทำให้แหลกเละจนตายตก  ความทรงจำในช่วงที่มีชีวิตจะวนกลับแล่นซ้ำไปซ้ำมา  ซึ่งระบบดังกล่าวมีไว้เพื่อให้สัตว์นรกแบบเธอสำนึกในบาปที่ทำ

            แต่นั่นใช้ไม่ได้กับเธอ

            เพราะยิ่งได้เห็นมันมากเท่าไหร่  จิตใจของเธอก็ยิ่งทวีความพยาบาทสูงขึ้นเท่านั้น

            ไม่ว่าจะต้องทนทุกข์อยู่ในนรกขุมนี้มาแล้วกี่พันปี  จิตใจก็ยังคงไม่ได้รับการชำระ  เธอมองเหล่าสัตว์นรกที่ถูกผลัดเปลี่ยนมาหลายชุดแล้วด้วยสายตาเฉยชา

            คนอื่นต่างหลุดพ้นและได้รับโอกาสในการไปเยือนสวรรค์ ได้ไปใช้บุญของตัวเอง

            ทว่าหล่อนกลับยังคงอยู่ที่นี่  ด้วยใจที่ผูกติดต่อความพยาบาทวิปลาสทั้งปวง

            เด็กสาวถอนหายใจ  ความตายมาเยือนอีกครั้งจนรอบข้างมืดไปหมด

            “เจ้าช่างมีจิตใจที่เด็ดขาดยิ่ง มนุษย์น้อย”

          เสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนทำให้เด็กสาวลืมตาขึ้นตามสัญชาตญาณ  รอบกายปกคลุมด้วยสีขาวของห้องโถงที่ไม่คุ้นเคยแห่งหนึ่ง

            หล่อนกวาดมองโดยรอบกายอย่างประหลาดใจ  ก่อนก้มมองร่างที่เคยเปลือยเปล่า  ซึ่งบัดนี้กลับอยู่ในชุดกระโปรงสีขาวตัวหนึ่งอย่างเรียบร้อย  ร่างกายสะอาดสะอ้านยิ่ง

            เธอหันกลับไปมองด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาใกล้เข้ามา  แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า  ถึงกระนั้นความรู้สึกที่ว่ามีใครอยู่ ‘ตรงนั้น’ ก็ไม่ได้หายไปไหน

            “เรารอเจ้านานยิ่ง มนุษย์น้อย”  เสียงเดิมกล่าวต่อไป  “รอเพื่อจะให้เจ้าชำระทุกสิ่งให้หมด  ทว่าเจ้ากลับไม่ยอมละทิ้งสิ่งใดเลย  เรามิอาจรอต่อได้  สุดท้ายจึงเลือกเรียกเจ้ามาที่นี่”

            เธอเลิกคิ้ว  ฟังประโยคดังกล่าวไม่ใคร่เข้าใจนัก

            “เราต้องการให้เจ้าทำบางสิ่งในฐานะของเรา”

            เด็กสาวอมยิ้ม  กล่าวถามเสียงระรื่น

            “นั่นเป็นประโยคขอร้องรึเปล่า?”

            คล้ายจะได้ยินแว่วเสียงหัวเราะดังลอยมา  พื้นที่ยืนอยู่พลันสั่นไหวก่อนแตกสลาย  ร่างของเธอร่วงลงไปในหลุมสีดำสนิทอย่างไร้สิ่งใดจะจับยึดได้ทัน

            “!”

            เธอตกใจจนร้องไม่ออก  ในจังหวะที่กำลังจะจมหายไปนั้น  หล่อนเห็นเท้าของใครบางคนปรากฏขึ้นที่ปากหลุม แว่วเสียงอันอ่อนโยนกล่าวสะท้อนก้องในหัว

            “แน่นอนว่าไม่  เราสั่งเจ้าต่างหาก  ลักซ์”

            แล้วทุกอย่างก็มืดมิด...

            ท่ามกลางความมืดที่ราวกับทะเลน้ำหมึก  เธอไม่สามารถรู้สึกถึงสิ่งที่เรียกว่าร่างกายได้  คล้ายกับเหลือแต่เพียงดวงจิตลอยละล่องไร้จุดหมาย

            “เราจะส่งเจ้าไป ณ โลกใบใหม่ที่เจ้าไม่รู้จัก”

          “จงเป็นตัวแทนแห่งเรา  ขจัดเภทภัยหายนะทั้งเจ็ดที่จะทำให้ทั้งโลกล่มสลายทิ้งเสีย”

          “เราหวังว่ามันจะสำเร็จ  มนุษย์น้อย”

            เธอสดับฟังเสียงดังกล่าวด้วยจิตใจเหม่อลอยแล้วค่อย ๆ หลับตาลง  ก่อนที่ทุกอย่างจะว่างเปล่า  ไม่แม้แต่จะรู้สึกถึงตัวเอง